Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.298
- Likes
- 17.196
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημερήσια στο Βελιγράδι
- Όμορφο Ζάγκρεμπ
- Λίμνες Plitvice υπό βροχή
- Ημέρα Σλοβενίας (Υπόγειος κόσμος και φαράγγια)
- Σλοβενίας συνέχεια
- Στα έγκατα των Άλπεων μαζί με λίγο Salzburg
- Μόναχο & Πέριξ
- Ρομαντική οδός κ ο Λουδοβίκος ο Β’ της Βαυαρίας
- Νότιο Τιρόλο, ο άνθρωπος των πάγων & Βενετία η αγαπημένη
- Βενετίας συνέχεια
- Τρεις μακαρονάδες, δυο Unesco sites, & ένα Αβαείο
- Ρώμη … για άλλη μια φορά
- Ταξίδι επιστροφής
- Επίλογος
Σλοβενίας συνέχεια...
FRANJA PARTIZAN HOSPITAL
Το νοσοκομείο Franja Partisan ήταν ένα μυστικό νοσοκομείο του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.
Χτίστηκε σε δύσκολο και τραχύ έδαφος στο απομακρυσμένο φαράγγι Pasica της Σλοβενίας και αποτελείται από 14 ξύλινες καμπίνες και αρκετές βοηθητικές εγκαταστάσεις, οι οποίες “συμπιέστηκαν” στον πυθμένα ενός κοιλώματος παράλληλα με το ρεύμα του ποταμού Čerinščica. Η είσοδος του νοσοκομείου ήταν κρυμμένη στο δάσος και στο νοσοκομείο μπορούσε να φτάσει κανείς μόνο με γέφυρες. Τα πολλά δέντρα και τα καμουφλαρισμένα κτήρια παρείχαν προστασία κατά της αναγνώρισης από τον αέρα. Προκειμένου να διατηρηθεί η μυστικότητα που ήταν απαραίτητη για τη λειτουργία ενός παράνομου νοσοκομείου, καλύπτονταν τα μάτια των ασθενών κατά τη μεταφορά τους στην εγκατάσταση, ώστε μετά την αποθεραπεία τους να μην μπορούν να προδώσουν…
Το νοσοκομείο που λειτούργησε από το Δεκέμβριο του 1943 έως το Μάιο του 1945, πήρε το όνομά του από τον Franja Bojc Bidovec, έναν παρτιζάνο γιατρό, που το διαχειρίστηκε για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του αντιμετώπισε 578 σοβαρά τραυματίες.
Μεγάλη ειρωνεία είναι το ότι ενώ το νοσοκομείο ήταν τοποθετημένο στο Cerkno της δυτικής Σλοβενίας δηλ. στην καρδιά της κατεχόμενης Ευρώπη, λίγες μόνο ώρες από την Αυστρία και τα κεντρικά τμήματα του Τρίτου Ράιχ και παρόλο που η γερμανική στρατιωτική δραστηριότητα ήταν συχνή στην περιοχή καθ’ όλη τη διάρκεια λειτουργίας του νοσοκομείου και οι δυνάμεις Wehrmacht έκαναν πολλές προσπάθειες να βρουν το νοσοκομείο….. δεν το ανακάλυψαν ποτέ.
Μετά από μία καταστροφική πλημμύρα τον Σεπτέμβριο του 2007, το νοσοκομείο-μνημείο ανακατασκευάστηκε σχεδόν στο σύνολό του και σήμερα λειτουργεί σαν μουσείο.
Το Franja Partisan είναι ένα πολιτιστικό μνημείο εθνικής σημασίας και προτεινόμενο για να εγγραφεί στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.
Είναι αδύνατον να περνάμε τόσο κοντά από ένα τέτοιο μνημείο και να μην πάμε να το επισκεφτούμε!!
Φτάσαμε λοιπόν όσο γινόταν πιο κοντά στο φαράγγι, παρκάραμε το αυτοκίνητο και πήραμε το μονοπάτι που οδηγούσε στο νοσοκομείο. Και προχωρήσαμε και προχωρήσαμε και προσπεράσαμε πλαγιές και βράχια και σκαρφαλώσαμε και σε αυτοσχέδιες σκάλες και περάσαμε και πάνω και δίπλα απ’ το ποταμάκι που έρεε μέσα στο φαράγγι και γεφύρια διασχίσαμε και νοσοκομείο δεν βλέπαμε. Μα που είναι κρυμμένο; Υπάρχει σίγουρα εδώ μέσα νοσοκομείο; Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως από εδώ που εμείς τώρα περπατούσαμε, έχουν περάσει τόσοι και τόσοι τραυματίες με καλυμμένα μάτια , πάνω σε φορεία και τόσο προσωπικό του νοσοκομείου, γιατροί και νοσοκόμοι και αισθάνεσαι το μεγαλείο αυτού του τόπου…… Και ύστερα από κανένα τέταρτο περπάτημα και ψιλολαχανιασμένοι, φτάσαμε στην είσοδο.
Πράγματι, το νοσοκομείο ήταν ένα σύνολο από ξύλινα σπιτάκια σφηνωμένα στα βράχια του φαραγγιού, πάνω σε πασσάλους μέσα στο νερό του ποταμού και γενικότερα σε σημείο που τα βράχια του φαραγγιού όσο ανέβαιναν σύγκλιναν κιόλας με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ορατότητα από πουθενά και κυρίως από αέρος. Λογικό το βρίσκω που δεν μπορούσαν να το βρουν οι Γερμανοί!
Περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα ανάμεσα στα δωμάτια ανάρρωσης των στρατιωτών, των αξιωματικών, στο χειρουργείο, στα μαγειρεία, στις αποθήκες, στα δωμάτια των νοσηλευτών, ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες, περνώντας γεφυράκια και σκαρφαλώνοντας σε ανηφοριές.
Υπήρχε ακόμα και δωμάτιο απομόνωσης, ανθρακαποθήκη, μονάδα ακτίνων Χ, πλυσταριό, δεξαμενή νερού. Τα δωμάτια των βαθμοφόρων μάλιστα ήταν πιο περιποιημένα. Ήταν σε πιο ψηλούς ορόφους, με πιο ωραία και άνετα κρεβάτια και με παράθυρα που έβλεπαν τα δέντρα και τα βράχια του φαραγγιού.
Μπορεί τα κτίσματα να ήταν, ως επί το πλείστον ανακατασκευασμένα, αλλά τα διάφορα έπιπλα και εξαρτήματα ιατρικά και μη ήταν φανερό ότι ήταν της εποχής εκείνης (70 χρόνων πια). Από τις “πάπιες” των ασθενών και τα στηθοσκόπια, μέχρι τη σκούπα, τα καζάνια φαγητού και τα κουρτινάκια στα παράθυρα….
Τι ασυνήθιστο αξιοθέατο! Μπορεί να είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς σήμερα τις συνθήκες που επικρατούσαν σε ένα νοσοκομείο πολέμου, αλλά αν βρεθείς εδώ, παρόλο που τα περισσότερα είναι ανακατασκευές, μπορείς άνετα να “μεταφερθείς” στην εποχή και να αντιληφθείς τις συνθήκες που επικρατούσαν. Ρίγος….!
ΛΙΜΝΗ BLED
Φύγαμε κατά τις 6:00. Είχαμε μιάμιση ώρα δρόμο μέχρι τη λίμνη Bled. Οριακά θα την προλαβαίναμε με φως ημέρας. Σήμερα ο ήλιος έδυε στις 7:48.
Σε μια διασταύρωση τα δύο gps που είχαμε (αυτοκινήτου και κινητού) διαφώνησαν. Το ένα έλεγε να πάμε δεξιά και το άλλο έλεγε αριστερά. Τον ίδιο χρόνο έδιναν και τα δύο. Διαλέξαμε να πάμε αριστερά. Και διαλέξαμε … λάθος! Δηλ. όχι ακριβώς λάθος, αλλά διαλέξαμε το δρόμο που ήταν πιο “στριμμένος” και φτάσαμε 15’ πιο αργά. Ήταν όμως 15 πολύτιμα λεπτά που θα μας επέτρεπαν να δούμε τη λίμνη με το φως της ημέρας. Φτάσαμε στη λίμνη στις 7:50. Δύο φωτογραφίες πρόλαβα και αυτές από τη δυτική πλευρά της, δηλ. κοντά στο νησάκι μεν, αλλά μακριά από το κάστρο. Ε! Δεν μπορώ να τα έχω και όλα.
Ήταν ώρα πια να αράξουμε. Κάπου έπρεπε να καθίσουμε για φαγητό. Ήξερα (από συμφορουμίτη) ότι τα φαγάδικα από την ανατολική πλευρά της λίμνης, που ήταν κοντά στο καζίνο και στο Park Hotel, ήταν λίγο ακριβά και σκέφτηκα ότι μία οικονομική λύση θα ήταν να πάμε για φαγητό στο camping. Πήγαμε λίγο “κουμπωμένοι”, γιατί … camping είναι αυτό. Μόνο που ήταν camping της Σλοβενίας και όχι κάποιου ελληνικού νησιού της δεκαετίας του ‘90 (τότε που τα γύρναγα εγώ).
Το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Παραγγείλαμε μία γαριδομακαρονάδα (που είχε πιο πολλές γαρίδες μέσα από μακαρόνια), ένα mix grill (χοιρινό & κοτόπουλο), ένα ψάρι ψητό (τεράστια μερίδα), μία σούπα goulas και μια πατάτες και ήταν όλα νοστιμότατα.
Ναι! ομολογώ ότι τις παραπάνω φωτογραφίες όταν τις ΅τράβηξα΅ σκεφτόμουν το forum...
Αυτό που με ανησύχησε για λίγο ήταν ότι δεν έβλεπα στον κατάλογο το παραδοσιακό γλυκό της λίμνης Bled.
Πρόκειται για ένα γλυκό που οπτικά μοιάζει με το «δικό μας» μιλφέιγ, αλλά είναι πιο κρεμώδες, με μια τραγανή φλούδα από ζύμη βουτύρου από πάνω να το καλύπτει. Ξεκίνησε από το ζαχαροπλαστείο του Park Hotel της λίμνης και έγινε διάσημο. Το γλυκό αυτό, που φτιάχνεται στα ζαχαροπλαστεία της λίμνης Bled έχει κερδίσει την προστατευόμενη ονομασία προέλευσης.
Μετά το φαγητό μας λοιπόν η επόμενη σκηνή που “έπαιξε” ήταν εγώ να περιγράφω στον σερβιτόρο, (όπως ο Γ. Κωνσταντίνου στην ελληνική ταινία) το περίφημο γλυκό και μόνον όταν έπεσε η λέξη traditional έγινα κατανοητή και σε 3 λεπτά είχαμε μπροστά μας 2 πιάτα με αυτό:
Το οποίο ήταν ένα αριστούργημα (και οικονομικότατο παρακαλώ, με μόλις 1,80€)
Η φήμη του Bled cake είναι τόσο μεγάλη που ξεπερνάει και τον … κατάλογο…..Τι να το γράφουν τώρα … αφού εννοείτε…… Πρόκειται για το σύμβολο της λίμνης (μαζί με το νησάκι της).
Ψάχνοντας αργότερα να μάθω το όνομα αυτού του γλυκού (αφού δεν το είχε ο κατάλογος, δεν έμαθα τότε το όνομά του), ανακάλυψα ότι οι ρίζες της συνταγής του βρίσκονται στον 18ο αι. και στην Αυστροουγγρική αυτοκρατορία, ότι ήταν το αγαπημένο γλυκό του Τίτο (του οποίου η μητέρα ήταν Σλοβένα), ο οποίος ερχόταν συχνά για διακοπές στην Bled και ότι το περίφημο γλυκό λέγεται Kremma rezina).
Πήραμε “στο καπάκι” και ένα θερμιδοφόρο milkshake με φράουλες και σαντιγύ και αφού ήρθαμε στα ίσα μας φύγαμε όλοι ευχαριστημένοι.
Φεύγοντας κάναμε μια στάση στον παραλιακό δρόμο για να δούμε από κοντά τις " pletna". Πρόκειται για τις παραδοσιακές βάρκες της λίμνης.
Είδαμε και το κάστρο της... νυχτερινό και φωταγωγημένο...
Τι παράξενη μέρα η σημερινή!
Περάσαμε μια πολύ όμορφη ημέρα στη Σλοβενία, γεμάτη ωραίες και ασυνήθιστες εικόνες, γεμάτο γεύσεις και Unesco sites και χωρίς ουσιαστικά να δούμε το “βαρύ πυροβολικό” της που είναι η Ljubljana και η λίμνη Bled! Μόνο μυρωδιά πήραμε από τα δύο τελευταία. Αφού το ένα το είδαμε υπό βροχή και το άλλο νύχτα. Ίσως έπρεπε να αφιέρωνα άλλη μια μέρα στη Σλοβενία, όμως παρόλο που μου έμεινε και λίγο απωθημένο αυτό το Αλπικό roller coaster που δεν κάναμε, νομίζω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένη. Άλλωστε τώρα που πήρα φόρα με τα οδικά ταξίδια σίγουρα κάπου αλλού θα το πετύχουμε ξανά…
Η διαδρομή που κάναμε σήμερα ως επί το πλείστον δεν είχε κεντρικές αρτηρίες. Σχεδόν δεν χρειαζόταν και η βινιέτα, αλλά ποιος το ρισκάρει; Η διαδρομή που κάναμε από το ύψος της Postojna και μέχρι την Bled, ήταν μια ορεινή, επαρχιακή διαδρομή. Περάσαμε μέσα από πανέμορφα φυσικά τοπία, ωραία χωριουδάκια και αν κρίνω και από τα lifts που συναντήσαμε, η περιοχή θα πρέπει να αποτελεί και χειμερινό θέρετρο για τους Σλοβένους.
Πιο συγκεκριμένα η διαδρομή μας ήταν αυτή:
Όπως φαίνεται και στο χάρτη, μετά το φαγητό μας στη λίμνη, είχαμε ακόμα μερικά χιλιομετράκια να κάνουμε, μέχρι το κατάλυμά μας επί Αυστριακού εδάφους. Στα παιδιά φαινόταν πολύ συναρπαστικό όλο αυτό. Δηλαδή…το ότι …τώρα είμαστε Σλοβενία και τρώμε…αλλά σε λίγο ..μέσα στη νύχτα θα περάσουμε σύνορα και θα πάμε να κοιμηθούμε στην …Αυστρία!
Ήρθε όμως η ώρα που εγώ έπρεπε πάλι να κάνω το …κλασικό! Να πάρω δηλ. τηλέφωνο στο κατάλυμα και να ενημερώσω ότι ερχόμαστε, αλλά θα … αργήσουμε λίγο. Είχα όμως άγχος για αυτό το τηλεφώνημα, γιατί είχα την υποψία ότι οι οικοδεσπότες δεν γνώριζαν Αγγλικά. Μου είχαν στείλει ένα e-mail επιβεβαίωσης της κράτησης σε άπταιστα Γερμανικά, οπότε μάλλον θα είχαμε πρόβλημα.
Που να φανταζόμουν ότι εκείνα τα μαθήματα Γερμανικών που έκανα “προ αμνημονεύτων” θα μου χρησίμευαν. Στο τηλέφωνο λοιπόν που πήρα ξεκίνησα με Αγγλικά και επειδή η προσπάθεια έπεσε στο κενό συνέχισα με μία πρόταση του τύπου “Ich komme elf uhr”. Δεν θέλω γέλια από τους γνωρίζοντας…
Εγώ πάντως συνεννοήθηκα. “Kein problem” μου απάντησαν και έτσι ησύχασα.
Μόνο που φτάσαμε στις 11:30 το βράδυ. Μας υποδέχτηκε ένας ηλικιωμένος, ξενυχτισμένος και Αυστριακός κύριος (που σημαίνει ότι αν δεν ήμασταν εμείς… θα κοιμόταν με τις κότες). Πραγματικά όμως δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Ούτε τη λέξη “euro” δεν καταλάβαινε. Προσπάθησα να του μιλήσω μέσω του google translate αλλά …το Wifi του ήταν… κλειστό, οπότε κατοχυρώνεται σαν το δυσκολότερο “αλισβερίσι” που είχαμε. Τελικά με τα πολλά, τον πληρώσαμε και πήγε για ύπνο.
Το διαμέρισμα ήταν στη σοφίτα της μονοκατοικίας του. Πολύ παραδοσιακό, όλο ξύλινο και γεμάτο φεγγίτες και παράθυρα. Είχαμε όμως ένα “θεματάκι” με τα δοκάρια της οροφής, στα οποία “έβρισκαν” συνέχεια τα κεφάλια των δύο ψηλών της οικογένειας, αλλά εμένα πολύ μου άρεσε… το διαμέρισμα … εννοώ.
Παρόλο το πολύ ωραίο γεύμα που είχαμε στη Σλοβενία, εγώ αφού βρήκα κουζίνα είπα να φτιάξω μια μακαρονάδα έτσι να υπάρχει. Μόνο που δεν υπήρχε για πολύ ώρα. Εξαφανίστηκε στο πι και φι. Φαίνεται ότι τα βουνά της Σλοβενίας μας άνοιξαν την όρεξη. Στεγνώσαμε και τα προχθεσινά βρεγμένα μας στη θερμάστρα του παππού και κουρασμένοι (2 φαράγγια και ένα υπόγειο ορυχείο περπατήσαμε σήμερα), αλλά και ευχαριστημένοι πήγαμε για ύπνο.
Η σημερινή ημέρα στέφθηκε με επιτυχία. Η Σλοβενία μας είχε χαρίσει μια πολύ ωραία ημέρα. Αλλά και εμείς δεν πήγαμε πίσω…… Σήμερα η εθνική ομάδα της Ελλάδας είχε χάσει στο Eurobasket από την εθνική της Σλοβενίας η οποία, λίγο αργότερα το Σεπτέμβρη, το …σήκωσε κιόλας…(το κύπελο)!
FRANJA PARTIZAN HOSPITAL
Το νοσοκομείο Franja Partisan ήταν ένα μυστικό νοσοκομείο του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.
Χτίστηκε σε δύσκολο και τραχύ έδαφος στο απομακρυσμένο φαράγγι Pasica της Σλοβενίας και αποτελείται από 14 ξύλινες καμπίνες και αρκετές βοηθητικές εγκαταστάσεις, οι οποίες “συμπιέστηκαν” στον πυθμένα ενός κοιλώματος παράλληλα με το ρεύμα του ποταμού Čerinščica. Η είσοδος του νοσοκομείου ήταν κρυμμένη στο δάσος και στο νοσοκομείο μπορούσε να φτάσει κανείς μόνο με γέφυρες. Τα πολλά δέντρα και τα καμουφλαρισμένα κτήρια παρείχαν προστασία κατά της αναγνώρισης από τον αέρα. Προκειμένου να διατηρηθεί η μυστικότητα που ήταν απαραίτητη για τη λειτουργία ενός παράνομου νοσοκομείου, καλύπτονταν τα μάτια των ασθενών κατά τη μεταφορά τους στην εγκατάσταση, ώστε μετά την αποθεραπεία τους να μην μπορούν να προδώσουν…
Το νοσοκομείο που λειτούργησε από το Δεκέμβριο του 1943 έως το Μάιο του 1945, πήρε το όνομά του από τον Franja Bojc Bidovec, έναν παρτιζάνο γιατρό, που το διαχειρίστηκε για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του αντιμετώπισε 578 σοβαρά τραυματίες.
Μεγάλη ειρωνεία είναι το ότι ενώ το νοσοκομείο ήταν τοποθετημένο στο Cerkno της δυτικής Σλοβενίας δηλ. στην καρδιά της κατεχόμενης Ευρώπη, λίγες μόνο ώρες από την Αυστρία και τα κεντρικά τμήματα του Τρίτου Ράιχ και παρόλο που η γερμανική στρατιωτική δραστηριότητα ήταν συχνή στην περιοχή καθ’ όλη τη διάρκεια λειτουργίας του νοσοκομείου και οι δυνάμεις Wehrmacht έκαναν πολλές προσπάθειες να βρουν το νοσοκομείο….. δεν το ανακάλυψαν ποτέ.
Μετά από μία καταστροφική πλημμύρα τον Σεπτέμβριο του 2007, το νοσοκομείο-μνημείο ανακατασκευάστηκε σχεδόν στο σύνολό του και σήμερα λειτουργεί σαν μουσείο.
Το Franja Partisan είναι ένα πολιτιστικό μνημείο εθνικής σημασίας και προτεινόμενο για να εγγραφεί στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.
Είναι αδύνατον να περνάμε τόσο κοντά από ένα τέτοιο μνημείο και να μην πάμε να το επισκεφτούμε!!
Φτάσαμε λοιπόν όσο γινόταν πιο κοντά στο φαράγγι, παρκάραμε το αυτοκίνητο και πήραμε το μονοπάτι που οδηγούσε στο νοσοκομείο. Και προχωρήσαμε και προχωρήσαμε και προσπεράσαμε πλαγιές και βράχια και σκαρφαλώσαμε και σε αυτοσχέδιες σκάλες και περάσαμε και πάνω και δίπλα απ’ το ποταμάκι που έρεε μέσα στο φαράγγι και γεφύρια διασχίσαμε και νοσοκομείο δεν βλέπαμε. Μα που είναι κρυμμένο; Υπάρχει σίγουρα εδώ μέσα νοσοκομείο; Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως από εδώ που εμείς τώρα περπατούσαμε, έχουν περάσει τόσοι και τόσοι τραυματίες με καλυμμένα μάτια , πάνω σε φορεία και τόσο προσωπικό του νοσοκομείου, γιατροί και νοσοκόμοι και αισθάνεσαι το μεγαλείο αυτού του τόπου…… Και ύστερα από κανένα τέταρτο περπάτημα και ψιλολαχανιασμένοι, φτάσαμε στην είσοδο.
Πράγματι, το νοσοκομείο ήταν ένα σύνολο από ξύλινα σπιτάκια σφηνωμένα στα βράχια του φαραγγιού, πάνω σε πασσάλους μέσα στο νερό του ποταμού και γενικότερα σε σημείο που τα βράχια του φαραγγιού όσο ανέβαιναν σύγκλιναν κιόλας με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ορατότητα από πουθενά και κυρίως από αέρος. Λογικό το βρίσκω που δεν μπορούσαν να το βρουν οι Γερμανοί!
Περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα ανάμεσα στα δωμάτια ανάρρωσης των στρατιωτών, των αξιωματικών, στο χειρουργείο, στα μαγειρεία, στις αποθήκες, στα δωμάτια των νοσηλευτών, ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες, περνώντας γεφυράκια και σκαρφαλώνοντας σε ανηφοριές.
Υπήρχε ακόμα και δωμάτιο απομόνωσης, ανθρακαποθήκη, μονάδα ακτίνων Χ, πλυσταριό, δεξαμενή νερού. Τα δωμάτια των βαθμοφόρων μάλιστα ήταν πιο περιποιημένα. Ήταν σε πιο ψηλούς ορόφους, με πιο ωραία και άνετα κρεβάτια και με παράθυρα που έβλεπαν τα δέντρα και τα βράχια του φαραγγιού.
Μπορεί τα κτίσματα να ήταν, ως επί το πλείστον ανακατασκευασμένα, αλλά τα διάφορα έπιπλα και εξαρτήματα ιατρικά και μη ήταν φανερό ότι ήταν της εποχής εκείνης (70 χρόνων πια). Από τις “πάπιες” των ασθενών και τα στηθοσκόπια, μέχρι τη σκούπα, τα καζάνια φαγητού και τα κουρτινάκια στα παράθυρα….
Τι ασυνήθιστο αξιοθέατο! Μπορεί να είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς σήμερα τις συνθήκες που επικρατούσαν σε ένα νοσοκομείο πολέμου, αλλά αν βρεθείς εδώ, παρόλο που τα περισσότερα είναι ανακατασκευές, μπορείς άνετα να “μεταφερθείς” στην εποχή και να αντιληφθείς τις συνθήκες που επικρατούσαν. Ρίγος….!
ΛΙΜΝΗ BLED
Φύγαμε κατά τις 6:00. Είχαμε μιάμιση ώρα δρόμο μέχρι τη λίμνη Bled. Οριακά θα την προλαβαίναμε με φως ημέρας. Σήμερα ο ήλιος έδυε στις 7:48.
Σε μια διασταύρωση τα δύο gps που είχαμε (αυτοκινήτου και κινητού) διαφώνησαν.
Το ένα έλεγε να πάμε δεξιά και το άλλο έλεγε αριστερά. Τον ίδιο χρόνο έδιναν και τα δύο. Διαλέξαμε να πάμε αριστερά. Και διαλέξαμε … λάθος! Δηλ. όχι ακριβώς λάθος, αλλά διαλέξαμε το δρόμο που ήταν πιο “στριμμένος” και φτάσαμε 15’ πιο αργά. Ήταν όμως 15 πολύτιμα λεπτά που θα μας επέτρεπαν να δούμε τη λίμνη με το φως της ημέρας. Φτάσαμε στη λίμνη στις 7:50. Δύο φωτογραφίες πρόλαβα και αυτές από τη δυτική πλευρά της, δηλ. κοντά στο νησάκι μεν, αλλά μακριά από το κάστρο. Ε! Δεν μπορώ να τα έχω και όλα.
Ήταν ώρα πια να αράξουμε. Κάπου έπρεπε να καθίσουμε για φαγητό. Ήξερα (από συμφορουμίτη) ότι τα φαγάδικα από την ανατολική πλευρά της λίμνης, που ήταν κοντά στο καζίνο και στο Park Hotel, ήταν λίγο ακριβά και σκέφτηκα ότι μία οικονομική λύση θα ήταν να πάμε για φαγητό στο camping. Πήγαμε λίγο “κουμπωμένοι”, γιατί … camping είναι αυτό. Μόνο που ήταν camping της Σλοβενίας και όχι κάποιου ελληνικού νησιού της δεκαετίας του ‘90 (τότε που τα γύρναγα εγώ).
Το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Παραγγείλαμε μία γαριδομακαρονάδα (που είχε πιο πολλές γαρίδες μέσα από μακαρόνια), ένα mix grill (χοιρινό & κοτόπουλο), ένα ψάρι ψητό (τεράστια μερίδα), μία σούπα goulas και μια πατάτες και ήταν όλα νοστιμότατα.
Ναι! ομολογώ ότι τις παραπάνω φωτογραφίες όταν τις ΅τράβηξα΅ σκεφτόμουν το forum...
Αυτό που με ανησύχησε για λίγο ήταν ότι δεν έβλεπα στον κατάλογο το παραδοσιακό γλυκό της λίμνης Bled.
Πρόκειται για ένα γλυκό που οπτικά μοιάζει με το «δικό μας» μιλφέιγ, αλλά είναι πιο κρεμώδες, με μια τραγανή φλούδα από ζύμη βουτύρου από πάνω να το καλύπτει. Ξεκίνησε από το ζαχαροπλαστείο του Park Hotel της λίμνης και έγινε διάσημο. Το γλυκό αυτό, που φτιάχνεται στα ζαχαροπλαστεία της λίμνης Bled έχει κερδίσει την προστατευόμενη ονομασία προέλευσης.
Μετά το φαγητό μας λοιπόν η επόμενη σκηνή που “έπαιξε” ήταν εγώ να περιγράφω στον σερβιτόρο, (όπως ο Γ. Κωνσταντίνου στην ελληνική ταινία
) το περίφημο γλυκό και μόνον όταν έπεσε η λέξη traditional έγινα κατανοητή και σε 3 λεπτά είχαμε μπροστά μας 2 πιάτα με αυτό:
Το οποίο ήταν ένα αριστούργημα (και οικονομικότατο παρακαλώ, με μόλις 1,80€)
Η φήμη του Bled cake είναι τόσο μεγάλη που ξεπερνάει και τον … κατάλογο…..Τι να το γράφουν τώρα … αφού εννοείτε…… Πρόκειται για το σύμβολο της λίμνης (μαζί με το νησάκι της).
Ψάχνοντας αργότερα να μάθω το όνομα αυτού του γλυκού (αφού δεν το είχε ο κατάλογος, δεν έμαθα τότε το όνομά του), ανακάλυψα ότι οι ρίζες της συνταγής του βρίσκονται στον 18ο αι. και στην Αυστροουγγρική αυτοκρατορία, ότι ήταν το αγαπημένο γλυκό του Τίτο (του οποίου η μητέρα ήταν Σλοβένα), ο οποίος ερχόταν συχνά για διακοπές στην Bled και ότι το περίφημο γλυκό λέγεται Kremma rezina).
Πήραμε “στο καπάκι” και ένα θερμιδοφόρο milkshake με φράουλες και σαντιγύ και αφού ήρθαμε στα ίσα μας φύγαμε όλοι ευχαριστημένοι.
Φεύγοντας κάναμε μια στάση στον παραλιακό δρόμο για να δούμε από κοντά τις " pletna". Πρόκειται για τις παραδοσιακές βάρκες της λίμνης.
Είδαμε και το κάστρο της... νυχτερινό και φωταγωγημένο...
Τι παράξενη μέρα η σημερινή!
Περάσαμε μια πολύ όμορφη ημέρα στη Σλοβενία, γεμάτη ωραίες και ασυνήθιστες εικόνες, γεμάτο γεύσεις και Unesco sites και χωρίς ουσιαστικά να δούμε το “βαρύ πυροβολικό” της που είναι η Ljubljana και η λίμνη Bled! Μόνο μυρωδιά πήραμε από τα δύο τελευταία. Αφού το ένα το είδαμε υπό βροχή και το άλλο νύχτα. Ίσως έπρεπε να αφιέρωνα άλλη μια μέρα στη Σλοβενία, όμως παρόλο που μου έμεινε και λίγο απωθημένο αυτό το Αλπικό roller coaster που δεν κάναμε, νομίζω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένη. Άλλωστε τώρα που πήρα φόρα με τα οδικά ταξίδια σίγουρα κάπου αλλού θα το πετύχουμε ξανά…
Η διαδρομή που κάναμε σήμερα ως επί το πλείστον δεν είχε κεντρικές αρτηρίες. Σχεδόν δεν χρειαζόταν και η βινιέτα, αλλά ποιος το ρισκάρει; Η διαδρομή που κάναμε από το ύψος της Postojna και μέχρι την Bled, ήταν μια ορεινή, επαρχιακή διαδρομή. Περάσαμε μέσα από πανέμορφα φυσικά τοπία, ωραία χωριουδάκια και αν κρίνω και από τα lifts που συναντήσαμε, η περιοχή θα πρέπει να αποτελεί και χειμερινό θέρετρο για τους Σλοβένους.
Πιο συγκεκριμένα η διαδρομή μας ήταν αυτή:
Όπως φαίνεται και στο χάρτη, μετά το φαγητό μας στη λίμνη, είχαμε ακόμα μερικά χιλιομετράκια να κάνουμε, μέχρι το κατάλυμά μας επί Αυστριακού εδάφους. Στα παιδιά φαινόταν πολύ συναρπαστικό όλο αυτό. Δηλαδή…το ότι …τώρα είμαστε Σλοβενία και τρώμε…αλλά σε λίγο ..μέσα στη νύχτα θα περάσουμε σύνορα και θα πάμε να κοιμηθούμε στην …Αυστρία!
Ήρθε όμως η ώρα που εγώ έπρεπε πάλι να κάνω το …κλασικό! Να πάρω δηλ. τηλέφωνο στο κατάλυμα και να ενημερώσω ότι ερχόμαστε, αλλά θα … αργήσουμε λίγο. Είχα όμως άγχος για αυτό το τηλεφώνημα, γιατί είχα την υποψία ότι οι οικοδεσπότες δεν γνώριζαν Αγγλικά. Μου είχαν στείλει ένα e-mail επιβεβαίωσης της κράτησης σε άπταιστα Γερμανικά, οπότε μάλλον θα είχαμε πρόβλημα.
Που να φανταζόμουν ότι εκείνα τα μαθήματα Γερμανικών που έκανα “προ αμνημονεύτων” θα μου χρησίμευαν. Στο τηλέφωνο λοιπόν που πήρα ξεκίνησα με Αγγλικά και επειδή η προσπάθεια έπεσε στο κενό συνέχισα με μία πρόταση του τύπου “Ich komme elf uhr”. Δεν θέλω γέλια από τους γνωρίζοντας…
Εγώ πάντως συνεννοήθηκα. “Kein problem” μου απάντησαν και έτσι ησύχασα.
Μόνο που φτάσαμε στις 11:30 το βράδυ. Μας υποδέχτηκε ένας ηλικιωμένος, ξενυχτισμένος και Αυστριακός κύριος (που σημαίνει ότι αν δεν ήμασταν εμείς… θα κοιμόταν με τις κότες). Πραγματικά όμως δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Ούτε τη λέξη “euro” δεν καταλάβαινε. Προσπάθησα να του μιλήσω μέσω του google translate αλλά …το Wifi του ήταν… κλειστό, οπότε κατοχυρώνεται σαν το δυσκολότερο “αλισβερίσι” που είχαμε. Τελικά με τα πολλά, τον πληρώσαμε και πήγε για ύπνο.
Το διαμέρισμα ήταν στη σοφίτα της μονοκατοικίας του. Πολύ παραδοσιακό, όλο ξύλινο και γεμάτο φεγγίτες και παράθυρα. Είχαμε όμως ένα “θεματάκι” με τα δοκάρια της οροφής, στα οποία “έβρισκαν” συνέχεια τα κεφάλια των δύο ψηλών της οικογένειας, αλλά εμένα πολύ μου άρεσε… το διαμέρισμα … εννοώ.
Παρόλο το πολύ ωραίο γεύμα που είχαμε στη Σλοβενία, εγώ αφού βρήκα κουζίνα είπα να φτιάξω μια μακαρονάδα έτσι να υπάρχει. Μόνο που δεν υπήρχε για πολύ ώρα. Εξαφανίστηκε στο πι και φι. Φαίνεται ότι τα βουνά της Σλοβενίας μας άνοιξαν την όρεξη. Στεγνώσαμε και τα προχθεσινά βρεγμένα μας στη θερμάστρα του παππού και κουρασμένοι (2 φαράγγια και ένα υπόγειο ορυχείο περπατήσαμε σήμερα), αλλά και ευχαριστημένοι πήγαμε για ύπνο.
Η σημερινή ημέρα στέφθηκε με επιτυχία. Η Σλοβενία μας είχε χαρίσει μια πολύ ωραία ημέρα. Αλλά και εμείς δεν πήγαμε πίσω…… Σήμερα η εθνική ομάδα της Ελλάδας είχε χάσει
στο Eurobasket από την εθνική της Σλοβενίας η οποία, λίγο αργότερα το Σεπτέμβρη, το …σήκωσε κιόλας…(το κύπελο)!
Last edited:
Τα συγχαρητήρια μου κυρία μου 
