Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.298
- Likes
- 17.169
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημερήσια στο Βελιγράδι
- Όμορφο Ζάγκρεμπ
- Λίμνες Plitvice υπό βροχή
- Ημέρα Σλοβενίας (Υπόγειος κόσμος και φαράγγια)
- Σλοβενίας συνέχεια
- Στα έγκατα των Άλπεων μαζί με λίγο Salzburg
- Μόναχο & Πέριξ
- Ρομαντική οδός κ ο Λουδοβίκος ο Β’ της Βαυαρίας
- Νότιο Τιρόλο, ο άνθρωπος των πάγων & Βενετία η αγαπημένη
- Βενετίας συνέχεια
- Τρεις μακαρονάδες, δυο Unesco sites, & ένα Αβαείο
- Ρώμη … για άλλη μια φορά
- Ταξίδι επιστροφής
- Επίλογος
4η ημέρα - Λίμνες Plitvice υπό βροχή!
Ξυπνήσαμε υπό έναν πολύ μουντό καιρό. Ήταν θέμα χρόνου να ξεκινήσει η βροχή. Το έλεγε και το freemeteo. Θα βρέχει όλη μέρα. Ότι προλάβουμε. Οι λίμνες απείχαν από το διαμέρισμά μας 25’. Aποχαιρετίσαμε το όμορφο διαμερισματάκι μας και φύγαμε κατά τις 10:00.
Κάναμε μια μικρή στάση στο διπλανό χωριό Rastoke, στο οποίο σκεπτόμουν το προηγούμενο βράδυ να πηγαίναμε για φαγητό (αν φτάναμε νωρίς
).
Πρόκειται για ένα υπέροχο χωριό χτισμένο πάνω στη συμβολή δυο ποταμών, του Korana και του Slunjčica, κάτι άλλωστε που υποδηλώνει και το όνομά του στα Κροατικά, δηλ. διακλάδωση ποταμών.
Ανάμεσα στα σπίτια του σχηματίζονται λιμνούλες και καταρράκτες και ενίοτε το αποκαλούν και ως "οι μικρές λίμνες Plitvice".
Σε πολύ λίγο μετά το Rastoke φτάσαμε στο parking των λιμνών. Και μόλις παρκάραμε… άρχισε η βροχή. Κανονική βροχή. Όχι αυτό το shower που λένε. Τα 5 αδιάβροχα μπουφάν και οι τρεις ομπρέλες που είχαμε μάλλον δεν αρκούσαν. Μέχρι να αλλάξουμε παπούτσια, να αγοράσουμε συμπληρωματικά αδιάβροχα τύπου πόντσο και γενικά να εξοπλιστούμε κατάλληλα, μπορεί να κάναμε και μια ώρα προετοιμασία μέχρι να μπούμε μέσα στο πάρκο.
Και ύστερα απ’ όλο αυτό ακούω τον άνδρα μου να λέει: «Θα βρέχει όλη μέρα. Μήπως να το αφήναμε καλύτερα; Ταλαιπωρία θα είναι. Αξίζει τον κόπο;»
Αν αξίζει τον κόπο;;;;;;;;
Αν αξίζει τον κόπο;;;;;;;;
Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα 16 λιμνών, οι οποίες βρίσκονται σχεδόν όλες σε διαφορετικά επίπεδα, ενώ επικοινωνούν μεταξύ τους είτε υπόγεια είτε με καταρράκτες και ποτάμια, δημιουργώντας έτσι μια "σκάλα" λιμνών, μέσα σε ένα φυσικό τοπίο που είναι συνδυασμός αλπικής και μεσογειακής βλάστησης. Υπάρχουν πάνω απο1.200 είδη φυτών κάποια από τα οποία είναι και ενδημικά. Αυτή η μεγάλη ποικιλία στη χλωρίδα οφείλεται στο μικροκλίμα, στα διαφορετικά εδάφη, και στα ποικίλα επίπεδα υψομέτρου. Οι λίμνες τροφοδοτούνται με νερό από τον Μαύρο και τον Λευκό ποταμό (Crna και Bijela), το νερό των οποίων παρασέρνουν μέταλλα και ιχνοστοιχεία από τα υπόγεια πετρώματα προσδίδοντας έτσι στα νερά των λιμνών μια μεγάλη ποικιλία χρωμάτων σε τόνους τιρκουάζ και του γαλαζοπράσινου. Για όλους αυτούς τους λόγους οι Plitvička Jezera εισήχθησαν στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO το 1979.
Όλα τα παραπάνω δεν είχα την ψυχραιμία να τα εκφράσω εκείνη τη δεδομένη στιγμή στην ομήγυρη. Το μόνο που φώναξα δυο τρεις φορές ήταν το:
«Αν αξίζει τον κόπο;;;;;;”
Και νομίζω ότι ο τόνος της φωνής μου ήταν αρκετός. Κατάλαβαν όλοι την απάντηση που … δεν έδωσα.
Οι λίμνες εκτείνονται σε μια έκταση 8 τετρ. χλμ., η οποία καλύπτεται με ένα δίκτυο προκαθορισμένων μονοπατιών. Πολλές είναι οι επιλογές που μπορεί να ακολουθήσει κάποιος, ανάλογα με τον χρόνο που διαθέτει και τη φυσική του κατάσταση. Εμείς δεδομένων των συνθηκών, επιλέξαμε μια μέτριας απόστασης διαδρομή (τη διαδρομή Β), η οποία ήταν των 3-4 ωρών περπάτημα μέσα από μονοπάτια, ξύλινες εξέδρες και γεφύρια και σε συνδυασμό με χρήση ηλεκτροκίνητου καραβιού και λεωφορείου.
Και όλο αυτό το υπέροχο και απέραντο σκηνικό με τις πανέμορφες λίμνες, τους πολυάριθμους καταρράκτες, την απίθανη βλάστηση, τα ξύλινα μονοπάτια και τα γεφύρια, τα υπέροχα χρώματα και τις βαρκάδες, το ζήσαμε με τα αδιάβροχα, χωμένοι κάτω από τις ομπρέλες και τις κουκούλες μας. Και μούσκεμα γίναμε και φωτογραφίες δεν βγάλαμε ή όσες βγάλαμε ήταν θολές και ενίοτε με σταγόνες στο φακό.
Και όση ώρα περπατούσαμε προσπαθούσα να σκεφτώ αν ισχύει στην περίπτωση αυτή το «ουδέν κακόν αμιγές καλού», που πολύ συχνά μου επιβεβαιώνεται. Έψαχνα κάτι να βρω για να με παρηγορήσει που δεν μπορούσα να απολαύσω, όπως θα ‘θελα, όλον αυτόν τον Παράδεισο που βρισκόμουν.
Και το βρήκα!
Δεν είχε κόσμο! Εννοώ ότι είχε πολύ λίγο κόσμο. Σπάνιο πράγμα να μπορείς να περπατήσεις στα μονοπάτια αυτού του πάρκου μόνος σου ή να βγάλεις μια φωτογραφία χωρίς κανέναν στο φόντο σου!!! Μπορεί ο φακός να μην ήταν καθαρός (από τις σταγόνες!), αλλά το φόντο θα ήταν καθαρό!!! Ε! δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα….
Εκεί που περπατούσαμε συναντήσαμε αρκετές φορές ένα ζευγάρι, επισκέπτες όπως και εμείς. Συναντήσαμε και άλλο κόσμο, αλλά το εν λόγω ζευγάρι ήταν αξιοπρόσεκτο, έως και αξιοθέατο θα μπορούσα να πω, διότι η κοπέλα φορούσε σορτς, αμάνικο μπλουζάκι, σαγιονάρα flat και ένα αδιάβροχο τύπου πόντσο λεπτό και διαφανές. Εντάξει, ας πούμε ότι δεν κρύωνε, παρόλη την ψύχρα και την υγρασία. Έχει όμως και συνέχεια….. Κάτω από το διαφανές αδιάβροχο μπορούσε εύκολα κανείς να διακρίνει ότι στην αγκαλιά της κρατούσε και ένα μωρό λίγων μηνών! Η βροχή και το μωρό την ανάγκαζαν να περπατάει στα μονοπάτια με ταχύτητα χελώνας, διερευνώντας πρώτα που θα βάλει το πόδι της και μετά να κάνει το βήμα. Ο δε μπαμπάς της οικογένειας κινούνταν σαν ιχνηλάτης μπρος, πίσω, δεξιά και αριστερά της, καθοδηγώντας τη και βγάζοντάς την παράλληλα και φωτογραφίες.
Νομίζω ότι η εικόνα αυτή του ζευγαριού απαντά στην ερώτηση: «Αξίζει τον κόπο;»
Δεν λέω ότι εγώ θα έκανα κάτι τέτοιο, αλλά εμείς είμαστε πολύ μακριά από μια τέτοια κατάσταση και προφανώς … άξιζε τον κόπο.
Αλλά ακόμη και αυτή τη βροχερή ημέρα, τα χρώματα των λιμνών ήταν... τόσο γαλάζια και τόσο... διαυγή.
Αφού διασχίσαμε ένα μεγάλο κομμάτι των λιμνών φτάσαμε σε ένα ξέφωτο. Οφείλω να ομολογήσω ότι οι Κροάτες έχουν δώσει στο μέρος τη δέουσα προσοχή. Όλος ο χώρος είναι ιδιαίτερα περιποιημένος, καθαρός και πολύ οργανωμένος. Εδώ ήταν ότι έπρεπε για μια στάση για ξεκούραση. Αράξαμε σε ξύλινους πάγκους κάτω από υπόστεγο και απλώσαμε τα σνίτσελ που είχα μαγειρέψει το προηγούμενο βράδυ, πήραμε και για συμπλήρωμα πατάτες από το μαγαζί του πάρκου και κάναμε και το πικ-νικ που ονειρευόμουν.
Μετά την ανασύνταξη αυτή των δυνάμεών μας συνεχίσαμε τη βόλτα μας με το ηλεκτροκίνητο καραβάκι αυτή τη φορά, το οποίο αφού διέσχισε τη μεγάλη λίμνη Kozjak που βρισκόμασταν, μας άφησε στην απέναντι όχθη. Εκεί πήραμε λεωφορείο για να μας γυρίσει στην αφετηρία.
Η ειρωνεία της υπόθεσης ήταν ότι κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας μας έβρεχε συνεχώς, κατά τη διάρκεια του πικ-νικ, της βαρκάδας και της λεωφορειάδας (που είμαστε καλυμμένοι και δεν βρεχόμασταν) είχε σταματήσει να βρέχει. Μόλις όμως κατεβήκαμε από το λεωφορείο …”άνοιξαν οι ουρανοί”! Ούτε αδιάβροχα, ούτε πόντσο, ούτε ομπρέλες κάνανε τίποτα. Και το λασπερό μονοπάτι της επιστροφής ήταν μακρύ και ενώ νομίζαμε ότι όπου να ‘ναι φτάνουμε στην αφετηρία …είχε κι άλλο περπάτημα…και όλοι γύρω μας να βιάζονται να φτάσουν σε κάποιο υπόστεγο και μετά απ’ όλο αυτό … περιττό να πω ότι βράχηκε μέχρι και το…….
Βρεγμένοι ξεβρεγμένοι δεν μπορούσαμε φεύγοντας να μην κάνουμε μια στάση για μια αναμνηστική φωτογραφία με την πλακέτα της Unesco. Τόση ταλαιπωρία φάγαμε, να μην έχουμε και αποδείξεις ότι ήρθαμε μέχρι εδώ; Αλλά και μια στάση στο μαγαζάκι των σουβενίρ ήταν επίσης απαραίτητη. Η αρκουδίτσα σήμα κατατεθέν των λιμνών ήταν εκεί (ανάμεσα στα αδιάβροχα & τις ομπρέλες) σε διάφορες μορφές και ήταν αδύνατον να γλυτώσει από τα … νύχια της … κόρης μου. Ευτυχώς που την αρκούδα τη συναντήσαμε μόνο στα ράφια του μαγαζιού και όχι στις λίμνες! Λέγεται ότι ένας σημαντικός πληθυσμός 150 αρκούδων ζει στην περιοχή γύρω από τις λίμνες, ή μάλλον ζούσε, γιατί πλέον αποφεύγει την πολυκοσμία των λιμνών και έχει μετακινηθεί προς τα γειτονικά Βοσνιακά εδάφη, που είναι πιο ήσυχα!
Εννοείτε ότι στάζαμε όταν φτάσαμε στο αυτοκίνητο. Δύσκολο να αλλάξεις τα βρεγμένα σου ρούχα, ενώ δεν είσαι σε υπόστεγο και ενώ η βροχή συνεχίζεται. Οπότε: γδύσιμο, καλοριφέρ στο φουλ για να στεγνώσουμε και φύγαμε. Αντιμετωπίσαμε ένα μικρό πρόβλημα με την έξοδό μας από το parking, γιατί το χαρτάκι του parking που θα “σήκωνε την μπάρα” για να βγούμε έξω, βρισκόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της βροχής σε κάποια … τσέπη και είχε γίνει 13 λιωμένα και βρεγμένα κομματάκια!!! Πως θα βγαίναμε έξω; Πως θα σηκωθεί η μπάρα οέοο; Τελικά στο ταμείο του parking μας έδωσαν «χαρτάκι ελευθέρας» (αφού δεν μπορούσαν να ξέρουν πόση ώρα είμαστε παρκαρισμένοι για να μας κοστολογήσουν) και έτσι βγήκαμε χωρίς να πληρώσουμε. Πάντως θα προτιμούσα να πληρώσω και να μην βραχώ…..
Μια ακόμη ένδειξη για το πόσο βροχερός ήταν ο καιρός σήμερα, αλλά και πόσο επικίνδυνος ήταν ο δρόμος (που χθες το βράδυ διασχίσαμε νύχτα και με ομίχλη) ήταν ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο που συναντήσαμε στο δρόμο της επιστροφής μας...
Μετά από αυτό, με μειωμένη πια ταχύτητα (ασυναίσθητα μειώνεις την ταχύτητα, όταν μόλις έχεις δει ένα ατύχημα), φτάσαμε κοντά στο Karlovac. Εκεί, ενώ είχε κοπάσει λίγο η βροχή, κάναμε μια στάση για να ντυθούμε και μετά συνεχίσαμε προς Σλοβενία, ακολουθώντας όμως την είσοδο στη χώρα από Novo Mesto. Από εδώ θα περνούσαμε από μικρότερο συνοριακό φυλάκιο σκέφτηκα, οπότε θα είχε και λιγότερη κίνηση. Νομίζω ότι σωστά πράξαμε, γιατί πήρε το μάτι μου για λίγο την αρτηρία Karlovac -Zagreb και είχε πολύ κίνηση.
Η διαδρομή μας η σημερινή ήταν συγκεκριμένα αυτή:
Με το που μπήκαμε στη Σλοβενία σταματήσαμε αμέσως για να αγοράσουμε βινιέτα. Είχαμε τρομοκρατηθεί πολύ από το πάθημα φίλων μας, που ένα μήνα πριν είχαν περάσει από Σλοβενία πληρώνοντας πρόστιμο 350€ επειδή δεν είχαν πάρει βινιέτα έγκαιρα! Μεγάλη “ήττα” πάθανε οι άνθρωποι και από τότε, κουβέντα δεν θέλουν να ακούσουν για τη Σλοβενία.
Φτάσαμε Ljubljana και παρκάραμε στο πολύ κεντρικό υπόγειο γκαράζ “parkirna hiša kongresni trg”. Στεγνοί πια και επηρεασμένοι και από τη ζέστη που έκανε, βγήκαμε στην πόλη χωρίς ομπρέλες. Μεγάλο λάθος μας! Η αλήθεια είναι ότι από το parking μέχρι την κοντινότερη γέφυρα του ποταμού Ljubljanica, ήταν δεν ήταν 100μ. Σε αυτά λοιπόν τα 100μ. μας έπιασε βροχή. Τρέχοντας φτάσαμε στις τέντες ενός Ιταλικού εστιατορίου για να προστατευτούμε. Δεν είχαμε υπόψη μας να καθίσουμε για φαγητό, αλλά ένεκα βροχής τι να κάνουμε; Περιμέναμε να αδειάσει τραπέζι μέσα, για πολύ ώρα (δεν άδειαζε λόγω βροχής), ώσπου άδειασε και καθίσαμε να φάμε. Και περιμέναμε να κοπάσει η βροχή για να κάνουμε μια βόλτα να δούμε λίγο την πόλη. Είναι και μικρή εξάλλου. Αλλά τίποτα. Δεν έλεγε να σταματήσει η βροχή. Και φάγαμε πάλι πίτσα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ακόμα δεν μπήκαμε Ιταλία και είχαμε ήδη φάει δύο φορές πίτσα, ενώ την pljeskavica των Βαλκανίων δεν την είχαμε δοκιμάσει ακόμα.
Και μετά το φαγητό, περιμέναμε και περιμέναμε, αλλά τίποτα. Η βροχή μας είχε εγκλωβίσει. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν είχαμε και άλλα στεγνά παπούτσια να φορέσουμε, αν τα βρέχαμε και αυτά; Πρόβλημα. Τελικά αποφασίσαμε να το πάμε τρεχαλητό μέχρι το αυτοκίνητο. Ήταν δεν ήταν 200μ. Μόνο που εγώ και η κόρη μου το κάναμε 400μ. με την παράκαμψη που κάναμε. Γιατί δεν μου ερχόταν σε καλό να φύγω από τη Ljubljana και να μη δω από κοντά την περίφημη τριπλή γέφυρά της. Με βρεγμένο φακό λοιπόν και νύχτα την αποθανάτισα! Γιατί … δεν μπορώ καθόλου τα απωθημένα.
Φύγαμε. Μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο, είχε σταματήσει η βροχή... Νομίζω ότι σήμερα εμάς και μόνο εμάς είχε στο μάτι!
Το διαμέρισμα που είχα κλείσει ήταν σε ένα ξενοδοχείο διαμερισμάτων, που βρισκόταν κοντά στα σπήλαια Postojna και σε περίπου 40’ απόσταση από τη Λιουμπλιάνα. Ήταν ένα αρκετά μεγάλο studio, με επίσης μεγάλη τηλεόραση, η οποία ευτυχώς είχε και …US open! Δυστυχώς όμως, ενώ είχε κουζίνα το διαμέρισμα, αυτή … δεν δούλευε! Τι να τον κάνω το φούρνο μικροκυμάτων; Εγώ ήθελα να φτιάξω μακαρόνια για συμπλήρωμα, αλλά τζίφος….Θα τα πούμε στο review του booking…
Του τα ‘χα και λίγο μαζεμένα του κου Žarko, του ιδιοκτήτη και από άλλη φάση. Θα κάνω μια μικρή παρένθεση για να την περιγράψω. Όταν ήμουνα στην Ελλάδα λίγο πριν ξεκινήσουμε για το ταξίδι, είχα ζητήσει επιβεβαιώσεις από όλα τα ξενοδοχεία. Και όλα μου έστειλαν το okey, πλην του Σλοβένικου! Μετά από 4 e-mail, που δεν απαντήθηκαν ποτέ, αναγκάστηκα να τηλεφωνήσω στο κατάλυμα. Ο Κος Žarko, ο ιδιοκτήτης, στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου δεν μπορούσε να μου επιβεβαιώσει την κράτηση, αλλά ούτε και να με ενημερώσει γενικότερα γιατί “δεν ήξερε καλά Αγγλικά” όπως έλεγε. Όταν όμως του είπα ότι θα ακυρώσω, τότε δούλεψε το ταχύρρυθμο μέσα του και στα 2 λεπτά έλαβα e-mail επιβεβαίωσης. Όταν αργότερα συναντηθήκαμε εκ του σύνεγγυς, το συμπέρασμα που έβγαλα ήταν ότι έχει και Proficiency και … επάρκεια στα Αγγλικά!
Ύστερα από αυτό προστέθηκε και η “κουζίνα που δεν είχε … κουζίνα” και “έδεσε το γλυκό”.
Ευτυχώς όμως το διαμέρισμα είχε πιστολάκι, το οποίο δούλεψε αρκετή ώρα προκειμένου να στεγνώσει τα αστέγνωτα. Μα τόση βροχή σήμερα…
Αργότερα όμως που σκεφτόμουν αν ήταν να διάλεγα ποια μέρα θα ήθελα να βρέχει, σκεπτόμενη αυτά που ακολούθησαν, νομίζω ότι την κατάλληλη μέρα μας έβρεξε ο Θεούλης…Όχι ότι μου άρεσε που είδαμε τις Plitvice υπό βροχή, αλλά ήταν μια μέρα που το πρόγραμμα είχε μόνο τις λίμνες, ήταν δηλ. λίγο χαλαρή και είχαμε χρόνο διαθέσιμο για τις καθυστερήσεις που μας έτυχαν λόγω βροχής, ενώ αν μας έβρεχε τις δύο επόμενες πολύ φορτωμένες ημέρες θα χάναμε πολλά σημαντικά…
Πέσαμε ‘ξεροί’ στα κρεβάτια μας. Ήταν πολύ κουραστική η σημερινή ημέρα και η αυριανή θα είναι πολύ πολύ «γεμάτη».
Ξυπνήσαμε υπό έναν πολύ μουντό καιρό. Ήταν θέμα χρόνου να ξεκινήσει η βροχή. Το έλεγε και το freemeteo. Θα βρέχει όλη μέρα. Ότι προλάβουμε. Οι λίμνες απείχαν από το διαμέρισμά μας 25’. Aποχαιρετίσαμε το όμορφο διαμερισματάκι μας και φύγαμε κατά τις 10:00.
Κάναμε μια μικρή στάση στο διπλανό χωριό Rastoke, στο οποίο σκεπτόμουν το προηγούμενο βράδυ να πηγαίναμε για φαγητό (αν φτάναμε νωρίς
).Πρόκειται για ένα υπέροχο χωριό χτισμένο πάνω στη συμβολή δυο ποταμών, του Korana και του Slunjčica, κάτι άλλωστε που υποδηλώνει και το όνομά του στα Κροατικά, δηλ. διακλάδωση ποταμών.
Ανάμεσα στα σπίτια του σχηματίζονται λιμνούλες και καταρράκτες και ενίοτε το αποκαλούν και ως "οι μικρές λίμνες Plitvice".
Σε πολύ λίγο μετά το Rastoke φτάσαμε στο parking των λιμνών. Και μόλις παρκάραμε… άρχισε η βροχή. Κανονική βροχή. Όχι αυτό το shower που λένε. Τα 5 αδιάβροχα μπουφάν και οι τρεις ομπρέλες που είχαμε μάλλον δεν αρκούσαν. Μέχρι να αλλάξουμε παπούτσια, να αγοράσουμε συμπληρωματικά αδιάβροχα τύπου πόντσο και γενικά να εξοπλιστούμε κατάλληλα, μπορεί να κάναμε και μια ώρα προετοιμασία μέχρι να μπούμε μέσα στο πάρκο.
Και ύστερα απ’ όλο αυτό ακούω τον άνδρα μου να λέει: «Θα βρέχει όλη μέρα. Μήπως να το αφήναμε καλύτερα; Ταλαιπωρία θα είναι. Αξίζει τον κόπο;»
Αν αξίζει τον κόπο;;;;;;;;
Αν αξίζει τον κόπο;;;;;;;;
Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα 16 λιμνών, οι οποίες βρίσκονται σχεδόν όλες σε διαφορετικά επίπεδα, ενώ επικοινωνούν μεταξύ τους είτε υπόγεια είτε με καταρράκτες και ποτάμια, δημιουργώντας έτσι μια "σκάλα" λιμνών, μέσα σε ένα φυσικό τοπίο που είναι συνδυασμός αλπικής και μεσογειακής βλάστησης. Υπάρχουν πάνω απο1.200 είδη φυτών κάποια από τα οποία είναι και ενδημικά. Αυτή η μεγάλη ποικιλία στη χλωρίδα οφείλεται στο μικροκλίμα, στα διαφορετικά εδάφη, και στα ποικίλα επίπεδα υψομέτρου. Οι λίμνες τροφοδοτούνται με νερό από τον Μαύρο και τον Λευκό ποταμό (Crna και Bijela), το νερό των οποίων παρασέρνουν μέταλλα και ιχνοστοιχεία από τα υπόγεια πετρώματα προσδίδοντας έτσι στα νερά των λιμνών μια μεγάλη ποικιλία χρωμάτων σε τόνους τιρκουάζ και του γαλαζοπράσινου. Για όλους αυτούς τους λόγους οι Plitvička Jezera εισήχθησαν στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO το 1979.
Όλα τα παραπάνω δεν είχα την ψυχραιμία να τα εκφράσω εκείνη τη δεδομένη στιγμή στην ομήγυρη. Το μόνο που φώναξα δυο τρεις φορές ήταν το:
«Αν αξίζει τον κόπο;;;;;;”
Και νομίζω ότι ο τόνος της φωνής μου ήταν αρκετός. Κατάλαβαν όλοι την απάντηση που … δεν έδωσα.
Οι λίμνες εκτείνονται σε μια έκταση 8 τετρ. χλμ., η οποία καλύπτεται με ένα δίκτυο προκαθορισμένων μονοπατιών. Πολλές είναι οι επιλογές που μπορεί να ακολουθήσει κάποιος, ανάλογα με τον χρόνο που διαθέτει και τη φυσική του κατάσταση. Εμείς δεδομένων των συνθηκών, επιλέξαμε μια μέτριας απόστασης διαδρομή (τη διαδρομή Β), η οποία ήταν των 3-4 ωρών περπάτημα μέσα από μονοπάτια, ξύλινες εξέδρες και γεφύρια και σε συνδυασμό με χρήση ηλεκτροκίνητου καραβιού και λεωφορείου.
Και όλο αυτό το υπέροχο και απέραντο σκηνικό με τις πανέμορφες λίμνες, τους πολυάριθμους καταρράκτες, την απίθανη βλάστηση, τα ξύλινα μονοπάτια και τα γεφύρια, τα υπέροχα χρώματα και τις βαρκάδες, το ζήσαμε με τα αδιάβροχα, χωμένοι κάτω από τις ομπρέλες και τις κουκούλες μας. Και μούσκεμα γίναμε και φωτογραφίες δεν βγάλαμε ή όσες βγάλαμε ήταν θολές και ενίοτε με σταγόνες στο φακό.
Και όση ώρα περπατούσαμε προσπαθούσα να σκεφτώ αν ισχύει στην περίπτωση αυτή το «ουδέν κακόν αμιγές καλού», που πολύ συχνά μου επιβεβαιώνεται. Έψαχνα κάτι να βρω για να με παρηγορήσει που δεν μπορούσα να απολαύσω, όπως θα ‘θελα, όλον αυτόν τον Παράδεισο που βρισκόμουν.
Και το βρήκα!
Δεν είχε κόσμο! Εννοώ ότι είχε πολύ λίγο κόσμο. Σπάνιο πράγμα να μπορείς να περπατήσεις στα μονοπάτια αυτού του πάρκου μόνος σου ή να βγάλεις μια φωτογραφία χωρίς κανέναν στο φόντο σου!!! Μπορεί ο φακός να μην ήταν καθαρός (από τις σταγόνες!), αλλά το φόντο θα ήταν καθαρό!!! Ε! δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα….
Εκεί που περπατούσαμε συναντήσαμε αρκετές φορές ένα ζευγάρι, επισκέπτες όπως και εμείς. Συναντήσαμε και άλλο κόσμο, αλλά το εν λόγω ζευγάρι ήταν αξιοπρόσεκτο, έως και αξιοθέατο θα μπορούσα να πω, διότι η κοπέλα φορούσε σορτς, αμάνικο μπλουζάκι, σαγιονάρα flat και ένα αδιάβροχο τύπου πόντσο λεπτό και διαφανές. Εντάξει, ας πούμε ότι δεν κρύωνε, παρόλη την ψύχρα και την υγρασία. Έχει όμως και συνέχεια….. Κάτω από το διαφανές αδιάβροχο μπορούσε εύκολα κανείς να διακρίνει ότι στην αγκαλιά της κρατούσε και ένα μωρό λίγων μηνών!
Η βροχή και το μωρό την ανάγκαζαν να περπατάει στα μονοπάτια με ταχύτητα χελώνας, διερευνώντας πρώτα που θα βάλει το πόδι της και μετά να κάνει το βήμα. Ο δε μπαμπάς της οικογένειας κινούνταν σαν ιχνηλάτης μπρος, πίσω, δεξιά και αριστερά της, καθοδηγώντας τη και βγάζοντάς την παράλληλα και φωτογραφίες.Νομίζω ότι η εικόνα αυτή του ζευγαριού απαντά στην ερώτηση: «Αξίζει τον κόπο;»
Δεν λέω ότι εγώ θα έκανα κάτι τέτοιο, αλλά εμείς είμαστε πολύ μακριά από μια τέτοια κατάσταση και προφανώς … άξιζε τον κόπο.
Αλλά ακόμη και αυτή τη βροχερή ημέρα, τα χρώματα των λιμνών ήταν... τόσο γαλάζια και τόσο... διαυγή.
Αφού διασχίσαμε ένα μεγάλο κομμάτι των λιμνών φτάσαμε σε ένα ξέφωτο. Οφείλω να ομολογήσω ότι οι Κροάτες έχουν δώσει στο μέρος τη δέουσα προσοχή. Όλος ο χώρος είναι ιδιαίτερα περιποιημένος, καθαρός και πολύ οργανωμένος. Εδώ ήταν ότι έπρεπε για μια στάση για ξεκούραση. Αράξαμε σε ξύλινους πάγκους κάτω από υπόστεγο και απλώσαμε τα σνίτσελ που είχα μαγειρέψει το προηγούμενο βράδυ, πήραμε και για συμπλήρωμα πατάτες από το μαγαζί του πάρκου και κάναμε και το πικ-νικ που ονειρευόμουν.
Μετά την ανασύνταξη αυτή των δυνάμεών μας συνεχίσαμε τη βόλτα μας με το ηλεκτροκίνητο καραβάκι αυτή τη φορά, το οποίο αφού διέσχισε τη μεγάλη λίμνη Kozjak που βρισκόμασταν, μας άφησε στην απέναντι όχθη. Εκεί πήραμε λεωφορείο για να μας γυρίσει στην αφετηρία.
Η ειρωνεία της υπόθεσης ήταν ότι κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας μας έβρεχε συνεχώς, κατά τη διάρκεια του πικ-νικ, της βαρκάδας και της λεωφορειάδας (που είμαστε καλυμμένοι και δεν βρεχόμασταν) είχε σταματήσει να βρέχει. Μόλις όμως κατεβήκαμε από το λεωφορείο …”άνοιξαν οι ουρανοί”! Ούτε αδιάβροχα, ούτε πόντσο, ούτε ομπρέλες κάνανε τίποτα. Και το λασπερό μονοπάτι της επιστροφής ήταν μακρύ και ενώ νομίζαμε ότι όπου να ‘ναι φτάνουμε στην αφετηρία …είχε κι άλλο περπάτημα…και όλοι γύρω μας να βιάζονται να φτάσουν σε κάποιο υπόστεγο και μετά απ’ όλο αυτό … περιττό να πω ότι βράχηκε μέχρι και το…….
Βρεγμένοι ξεβρεγμένοι δεν μπορούσαμε φεύγοντας να μην κάνουμε μια στάση για μια αναμνηστική φωτογραφία με την πλακέτα της Unesco. Τόση ταλαιπωρία φάγαμε, να μην έχουμε και αποδείξεις ότι ήρθαμε μέχρι εδώ; Αλλά και μια στάση στο μαγαζάκι των σουβενίρ ήταν επίσης απαραίτητη. Η αρκουδίτσα σήμα κατατεθέν των λιμνών ήταν εκεί (ανάμεσα στα αδιάβροχα & τις ομπρέλες) σε διάφορες μορφές και ήταν αδύνατον να γλυτώσει από τα … νύχια της … κόρης μου. Ευτυχώς που την αρκούδα τη συναντήσαμε μόνο στα ράφια του μαγαζιού και όχι στις λίμνες! Λέγεται ότι ένας σημαντικός πληθυσμός 150 αρκούδων ζει στην περιοχή γύρω από τις λίμνες, ή μάλλον ζούσε, γιατί πλέον αποφεύγει την πολυκοσμία των λιμνών και έχει μετακινηθεί προς τα γειτονικά Βοσνιακά εδάφη, που είναι πιο ήσυχα!
Εννοείτε ότι στάζαμε όταν φτάσαμε στο αυτοκίνητο. Δύσκολο να αλλάξεις τα βρεγμένα σου ρούχα, ενώ δεν είσαι σε υπόστεγο και ενώ η βροχή συνεχίζεται. Οπότε: γδύσιμο, καλοριφέρ στο φουλ για να στεγνώσουμε και φύγαμε. Αντιμετωπίσαμε ένα μικρό πρόβλημα με την έξοδό μας από το parking, γιατί το χαρτάκι του parking που θα “σήκωνε την μπάρα” για να βγούμε έξω, βρισκόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της βροχής σε κάποια … τσέπη και είχε γίνει 13 λιωμένα και βρεγμένα κομματάκια!!! Πως θα βγαίναμε έξω; Πως θα σηκωθεί η μπάρα οέοο; Τελικά στο ταμείο του parking μας έδωσαν «χαρτάκι ελευθέρας» (αφού δεν μπορούσαν να ξέρουν πόση ώρα είμαστε παρκαρισμένοι για να μας κοστολογήσουν) και έτσι βγήκαμε χωρίς να πληρώσουμε. Πάντως θα προτιμούσα να πληρώσω και να μην βραχώ…..
Μια ακόμη ένδειξη για το πόσο βροχερός ήταν ο καιρός σήμερα, αλλά και πόσο επικίνδυνος ήταν ο δρόμος (που χθες το βράδυ διασχίσαμε νύχτα και με ομίχλη) ήταν ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο που συναντήσαμε στο δρόμο της επιστροφής μας...
Μετά από αυτό, με μειωμένη πια ταχύτητα (ασυναίσθητα μειώνεις την ταχύτητα, όταν μόλις έχεις δει ένα ατύχημα), φτάσαμε κοντά στο Karlovac. Εκεί, ενώ είχε κοπάσει λίγο η βροχή, κάναμε μια στάση για να ντυθούμε και μετά συνεχίσαμε προς Σλοβενία, ακολουθώντας όμως την είσοδο στη χώρα από Novo Mesto. Από εδώ θα περνούσαμε από μικρότερο συνοριακό φυλάκιο σκέφτηκα, οπότε θα είχε και λιγότερη κίνηση. Νομίζω ότι σωστά πράξαμε, γιατί πήρε το μάτι μου για λίγο την αρτηρία Karlovac -Zagreb και είχε πολύ κίνηση.
Η διαδρομή μας η σημερινή ήταν συγκεκριμένα αυτή:
Με το που μπήκαμε στη Σλοβενία σταματήσαμε αμέσως για να αγοράσουμε βινιέτα. Είχαμε τρομοκρατηθεί πολύ από το πάθημα φίλων μας, που ένα μήνα πριν είχαν περάσει από Σλοβενία πληρώνοντας πρόστιμο 350€ επειδή δεν είχαν πάρει βινιέτα έγκαιρα! Μεγάλη “ήττα” πάθανε οι άνθρωποι και από τότε, κουβέντα δεν θέλουν να ακούσουν για τη Σλοβενία.
Φτάσαμε Ljubljana και παρκάραμε στο πολύ κεντρικό υπόγειο γκαράζ “parkirna hiša kongresni trg”. Στεγνοί πια και επηρεασμένοι και από τη ζέστη που έκανε, βγήκαμε στην πόλη χωρίς ομπρέλες. Μεγάλο λάθος μας! Η αλήθεια είναι ότι από το parking μέχρι την κοντινότερη γέφυρα του ποταμού Ljubljanica, ήταν δεν ήταν 100μ. Σε αυτά λοιπόν τα 100μ. μας έπιασε βροχή. Τρέχοντας φτάσαμε στις τέντες ενός Ιταλικού εστιατορίου για να προστατευτούμε. Δεν είχαμε υπόψη μας να καθίσουμε για φαγητό, αλλά ένεκα βροχής τι να κάνουμε; Περιμέναμε να αδειάσει τραπέζι μέσα, για πολύ ώρα (δεν άδειαζε λόγω βροχής), ώσπου άδειασε και καθίσαμε να φάμε. Και περιμέναμε να κοπάσει η βροχή για να κάνουμε μια βόλτα να δούμε λίγο την πόλη. Είναι και μικρή εξάλλου. Αλλά τίποτα. Δεν έλεγε να σταματήσει η βροχή. Και φάγαμε πάλι πίτσα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ακόμα δεν μπήκαμε Ιταλία και είχαμε ήδη φάει δύο φορές πίτσα, ενώ την pljeskavica των Βαλκανίων δεν την είχαμε δοκιμάσει ακόμα.
Και μετά το φαγητό, περιμέναμε και περιμέναμε, αλλά τίποτα. Η βροχή μας είχε εγκλωβίσει. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν είχαμε και άλλα στεγνά παπούτσια να φορέσουμε, αν τα βρέχαμε και αυτά; Πρόβλημα. Τελικά αποφασίσαμε να το πάμε τρεχαλητό μέχρι το αυτοκίνητο. Ήταν δεν ήταν 200μ. Μόνο που εγώ και η κόρη μου το κάναμε 400μ. με την παράκαμψη που κάναμε. Γιατί δεν μου ερχόταν σε καλό να φύγω από τη Ljubljana και να μη δω από κοντά την περίφημη τριπλή γέφυρά της. Με βρεγμένο φακό λοιπόν και νύχτα την αποθανάτισα! Γιατί … δεν μπορώ καθόλου τα απωθημένα.
Φύγαμε. Μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο, είχε σταματήσει η βροχή... Νομίζω ότι σήμερα εμάς και μόνο εμάς είχε στο μάτι!
Το διαμέρισμα που είχα κλείσει ήταν σε ένα ξενοδοχείο διαμερισμάτων, που βρισκόταν κοντά στα σπήλαια Postojna και σε περίπου 40’ απόσταση από τη Λιουμπλιάνα. Ήταν ένα αρκετά μεγάλο studio, με επίσης μεγάλη τηλεόραση, η οποία ευτυχώς είχε και …US open! Δυστυχώς όμως, ενώ είχε κουζίνα το διαμέρισμα, αυτή … δεν δούλευε! Τι να τον κάνω το φούρνο μικροκυμάτων; Εγώ ήθελα να φτιάξω μακαρόνια για συμπλήρωμα, αλλά τζίφος….Θα τα πούμε στο review του booking…
Του τα ‘χα και λίγο μαζεμένα του κου Žarko, του ιδιοκτήτη και από άλλη φάση. Θα κάνω μια μικρή παρένθεση για να την περιγράψω. Όταν ήμουνα στην Ελλάδα λίγο πριν ξεκινήσουμε για το ταξίδι, είχα ζητήσει επιβεβαιώσεις από όλα τα ξενοδοχεία. Και όλα μου έστειλαν το okey, πλην του Σλοβένικου! Μετά από 4 e-mail, που δεν απαντήθηκαν ποτέ, αναγκάστηκα να τηλεφωνήσω στο κατάλυμα. Ο Κος Žarko, ο ιδιοκτήτης, στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου δεν μπορούσε να μου επιβεβαιώσει την κράτηση, αλλά ούτε και να με ενημερώσει γενικότερα γιατί “δεν ήξερε καλά Αγγλικά” όπως έλεγε. Όταν όμως του είπα ότι θα ακυρώσω, τότε δούλεψε το ταχύρρυθμο μέσα του και στα 2 λεπτά έλαβα e-mail επιβεβαίωσης. Όταν αργότερα συναντηθήκαμε εκ του σύνεγγυς, το συμπέρασμα που έβγαλα ήταν ότι έχει και Proficiency και … επάρκεια στα Αγγλικά!
Ύστερα από αυτό προστέθηκε και η “κουζίνα που δεν είχε … κουζίνα” και “έδεσε το γλυκό”.
Ευτυχώς όμως το διαμέρισμα είχε πιστολάκι, το οποίο δούλεψε αρκετή ώρα προκειμένου να στεγνώσει τα αστέγνωτα. Μα τόση βροχή σήμερα…
Αργότερα όμως που σκεφτόμουν αν ήταν να διάλεγα ποια μέρα θα ήθελα να βρέχει, σκεπτόμενη αυτά που ακολούθησαν, νομίζω ότι την κατάλληλη μέρα μας έβρεξε ο Θεούλης…Όχι ότι μου άρεσε που είδαμε τις Plitvice υπό βροχή, αλλά ήταν μια μέρα που το πρόγραμμα είχε μόνο τις λίμνες, ήταν δηλ. λίγο χαλαρή και είχαμε χρόνο διαθέσιμο για τις καθυστερήσεις που μας έτυχαν λόγω βροχής, ενώ αν μας έβρεχε τις δύο επόμενες πολύ φορτωμένες ημέρες θα χάναμε πολλά σημαντικά…
Πέσαμε ‘ξεροί’ στα κρεβάτια μας. Ήταν πολύ κουραστική η σημερινή ημέρα και η αυριανή θα είναι πολύ πολύ «γεμάτη».
Last edited:
Τα συγχαρητήρια μου κυρία μου 
