Ινδία Ινδία...τα πάντα είναι πιθανά!

[villi]

Pushkar συνέχεια… & Jaipur

Ξημέρωσε μια υπέροχη μέρα με λιγότερη ομίχλη που επέτρεπε στις αχτίδες του ήλιου να ζεσταίνουν λιγάκι το δροσερό πρωινό.Η ησυχία ήταν απόλυτη αφού η σκηνή μας ήταν στην άκρη του συγκροτήματος με φόντο το ερημικό τοπίο που απλωνόταν μπροστά της.

Κατευθυνθήκαμε προς την αίθουσα που σερβιριζόταν το πρωινό για να διαπιστώσουμε ότι γινόταν ένας μικρός χαμός από τον κόσμο που είχε διανυκτερεύσει μετά το χτεσινό πάρτυ.Μία αίθουσα γεμάτη ενθουσιασμένους ινδούς με πολλά πιτσιρίκια και μόνοι δυτικοί εμείς!Περιττό να πω ότι μόλις ανοίξαμε την πόρτα έπεσαν επάνω μας όλα τα βλέμματα ταυτόχρονα και δεν νομίζω ότι πολλά από αυτά αποσύρθηκαν από πάνω μας καθ’όλη τη διάρκεια της παρουσίας μας.Έτσι μοιράσαμε χαμόγελα και απολαύσαμε ένα έξτρα καυτερό πρωινό καθώς προοριζόταν κυρίως για ινδικούς ουρανίσκους.Ευτυχώς που είχα μαζί μου γαστροπροστατευτικά και δεν εξεράγη το στομάχι μου!

Σήμερα η διαδρομή θα ήταν η μικρότερη που κάναμε σε όλο το ταξίδι καθώς η Jaipur απείχε μόλις 1μιση ώρα.Οπότε αποφασίσαμε να φορτώσουμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο και να περάσουμε το πρωινό στο Πουσκάρ που τόσο αγαπήσαμε.Άλλωστε ο οδηγός μας διαβεβαίωσε ότι μιάμιση μέρα στην Τζαιπούρ ήταν υπεραρκετή και είχε δίκιο!

Προσωπικά πιστεύω ότι κάθε πόλη έχει άλλη εικόνα το πρωί,άλλη το μεσημέρι κι άλλη το βράδυ.Για το Πουσκάρ είναι πέρα για πέρα αλήθεια.Όταν είχαμε φτάσει την προηγούμενη μέρα ήταν ήδη μεσημέρι με βαριά ομίχλη οπότε τα χρώματα της πόλης δεν ήταν ευδιάκριτα.Σήμερα όλα ήταν πιο φωτεινά,η αγορά έμοιαζε σα χαρούμενο ουράνιο τόξο και τα νερά της λίμνης ένας τεράστιος καθρέπτης!

Ο κόσμος είχε στρωθεί γύρω από τις καντίνες κι έπαιρνε το πρωινό του,οι τουρίστες δεν είχαν ξεμυτίσει ακόμη και την αγορά είχανε κατακλύσει σχεδόν αποκλειστικά ντόπιοι.Αγόρασα λίγες μπανάνες υποτίθεται για να τις έχουμε για σνακ αλλά τις μοίρασα λίγο πιο κάτω σε τρία πιτσιρίκια που ξυπνούσαν μέσα από τα χαρτόκουτα στο πεζοδρόμιο.Αχ αυτή η Ινδία!!!

Εντύπωση μου έκανε επίσης το γεγονός ότι ενώ στα γκατ είχε πάρα πολύ κόσμο δεν είδαμε κανένα να μπαίνει στο νερό κι επίσης από το μέσο των σκαλιών και κάτω έπρεπε να βγάλουμε τα παππούτσια.
Αυτό ήταν ένα τεράστιο θέμα στην Ινδία γιατί καταλαβαίνεται ότι έπρεπε να πατήσουμε διάφορες ακαθαρσίες αφού σε πάμπολλα μέρη δεν επιτρέπονται παππούτσια.Είχα προμηθευτεί ποδονάρια αλλά κάποια στιγμή τέλειωσαν κι αυτά οπότε θυσιάσαμε ένα ζευγάρι κάλτσες που τις είχαμε σε σακουλάκι για το σκοπό αυτό και τις αποχωριστήκαμε στο αεροδρόμιο!Οι Ινδοί βέβαια δεν έμπαιναν καν στον κόπο να τινάξουν έστω τις κάλτσες πριν φορέσουν το παπούτσι ή να σκουπίσουν τα πόδια όταν ήταν ξυπόλυτοι.Είπαμε η καθαριότητα εδώ είναι σχεδόν άγνωστη λέξη!

Με βαριά καρδιά χαιρετήσαμε αυτό το κομμάτι τη Ινδίας που μας κέρδισε με την πρώτη ματιά

για να πάρουμε το δρόμο μέσω του φιδωτού βουνού Nag Pahar,προσπερνώντας την πόλη Ajmer,για την πρωτεύουσα του Ρατζαστάν Jaipur.
Μιάμιση ώρα κάναμε από το Πουσκάρ στη Τζαιπούρ και δύο ώρες στην είσοδο της πόλης!Τέτοια κίνηση είχε!
Τεράστια πόλη,απίστευτη φασαρία,η αλήθεια είναι ότι μας είχε καλαρέσει η ησυχία στο Πουσκάρ και κάπως μας ήρθε η επιστροφή στο χάος.
Κατάλαβε ο οδηγός την πίκρα μας και θέλησε να μας γλυκάνει οπότε πρότεινε πριν πάμε στο ξενοδοχείο να μας πάει στον Birla Lakshmi Narayan temple που βρίσκεται στους πρόποδες του φρουρίου Moti Dungri σ΄έναν πολύ ήσυχο λόφο της πόλης.

Πολύ ενδιαφέρον ναός από λευκό μάρμαρο και εντυπωσιακά υαλογραφήματα ινδικής γραφής.

Επάνω στην είσοδο του ναού είναι σκαλισμένος σε λευκό διάφανο μάρμαρο ο θεός Ganesh,προστάτης των νοικοκυριών ενώ στον εξωτερικό τοίχο βρίσκονται σκαλισμένες ιστορικές φιγούρες όπως ο Κομφούκιος,ο Ζαρατούστρα,ο Χριστός και ο Σωκράτης!!! Προσπάθησα να βγάλω φωτογραφίες αλλά κατέστη αδύνατο καθώς μας κυνηγούσαν οι φρουροί με υπέρμετρο ζήλο μην τυχόν και απαθανατίσουμε τα έργα.
Σε μισή ώρα ο ναός πλημμύρισε με κόσμο καθώς θα άρχιζε η βραδινή προσευχή οπότε καθίσαμε όλοι στο χαλί και παρακολουθήσαμε μια προσευχή διαφορετική από τις άλλες καθώς δεν υπήρχαν τυμπανοκρουσίες και χαρούμενα τραγούδια αλλά χαμηλόφωνες ψαλμωδίες και θυμιάτισμα των αγίων από τον ιερέα.Έτσι χαμηλόφωνα σηκώθηκαν όλοι κάποια στιγμή για να κάνουν την περιφορά,σύμφωνα πάντα με τους δείκτες του ρολογιού,γύρω από τον ιερό χώρο καταλήγοντας στον ιερέα που έβαλε στις χούφτες μας άνθη και ζαχαρωτά.
Στη συνέχεια κάναμε ένα ακόμη αγώνα δρόμου να φτάσουμε στο ξενοδοχείο καθώς η κίνηση ήταν ακόμη υπερβολική.Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν κοντά στην πύλη Chandpol που οδηγούσε στην Παλιά πόλη αλλά για να φτάσουμε έπρεπε να περάσουμε από μία αγορά λαχανικών και κρεάτων.Μιλάμε στην κυριολεξία για ένα υπαίθριο σφαγείο σ’ένα δρόμο σκέτο αιματοκύλισμα!!!Υπο την επήρεια σοκ διαβαίνουμε την είσοδο του Bissau Palace για να αντικρίσουμε ένα παλιό ανακαινισμένο παλάτι με αέρα άλλης εποχήςhttp://www.tripadvisor.com.gr/Hotel...9-Reviews-Bissau_Palace-Jaipur_Rajasthan.html .Το δωμάτιο ακροβατούσε μεταξύ παρόντος και παρελθόντος και μάλλον η ζυγαριά έγερνε στο παρελθόν καθώς η παλιά πόρτα δεν είχε βαφτεί ποτέ,ο οντάς με τα κιλίμια και οι πιστόλες στους τοίχους σε παρέπεμπαν σε δωμάτια των παλατιών-μουσείων.Όλο το ξενοδοχείο θα μπορούσε να είναι ένα μουσείο γιατί ακόμη και οι εργαζόμενοι έμοιαζαν να έχουν περάσει τα 100 έτη!Αφήνουμε τα πράγματα και εξερευνούμε τη παλιά βιβλιοθήκη και τους γεμάτους έπιπλα-αντίκες χώρους ψυχαγωγίας.
Είναι νωρίς ακόμη και αποφασίζουμε να κάνουμε μια πρώτη γνωριμία με την πόλη οπότε παίρνουμε ανάσα και κατεβαίνουμε προς την κρεαταγορά με σκοπό να μπούμε στην Παλιά πόλη.Ευτυχώς οι αιματοχυσίες είχαν σταματήσει αλλά λαχανικά και αίματα είχαν κάνει ένα εκρηκτικό μίγμα στους δρόμους όπου κάναμε απίστευτα σλάλομ για να τα αποφύγουμε με καλυμμένη μύτη φυσικά.Μπαίνοντας στην Παλιά πόλη επικρατούσε ησυχία στο μεγαλύτερο κομμάτι της καθώς ήταν Κυριακή και τα περισσότερα καταστήματα ήταν κλειστά.
Υπάρχουν πολλές πύλες για να εισέλθει κανείς στην Παλιά πόλη,οι κύριες είναι η New Gate,η Sanganeri Gate,η Tripolia Gate και η Ajmer Gate.Εντός χωρίζεται σε πέντε παραλληλόγραμμα κομμάτια όπου κάθε δρόμος που τα απαρτίζει είναι κι ένα διαφορετικό bazaar.Ανοικτό βρήκαμε το BapuBazaar με παραδοσιακά αλλά και ευρωπαϊκά ρούχα και παπούτσια όπου ο συνωστισμός ήταν μεγάλος και η βόλτα σχετικά δύσκολη.Κυριολεκτικά σπρωχνόμασταν στους δύο αντικρινούς στενούς δρόμους και μέσα στα μικρά καταστήματα επικρατούσε ο ίδιος πανικός.
Φτάνοντας σε μια διασταύρωση βλέπουμε επίσης ανοιχτά τα καταστήματα γλυπτών στην αγορά με το όνομα Khajane Walon ka Rasta και κατηφορίζουμε προς τα κει για να αποφύγουμε την πολυκοσμία.Πολύ εντυπωσιακά έργα,πραγματικές υπερπαραγωγές,στεκόμουν και χάζευα κάθε τόσο τους τεχνίτες επί το έργω.Οι τιμές βέβαια άκρως απαγορευτικές ακόμη και για ένα μικρό αγαλματάκι!Στο τέλος αυτού του δρόμου στην ουσία βρίσκεται το ένα από τα τέσσερα άκρα της Παλιά Πόλης κι εμείς βρισκόμαστε στο δίλλημα να συνεχίσουμε προς αναζήτηση εστιατορίου ή να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο.Σύμφωνα με το χάρτη εκεί κοντά φαίνεται να είναι το εστιατόριο Niro’s που μου είχαν προτείνει συμφορουμίτες και μη.Εκεί κοντά?Στην Ινδία το κοντά είναι σχετικό!
Ο δρόμος που ακολουθήσαμε πιστεύοντας πως σύμφωνα με το χάρτη είναι ο σωστός μας έβγαλε που αλλού…σε μια ερημιά!Ωραία πάλι μπλέξαμε!Κανονικά θα έπρεπε να είναι ένας κεντρικός δρόμος εδώ έτσι δεν είναι,ρωτάω!
Μάλλον μετακόμισε η απάντηση που λαμβάνω!
Φακός και χάρτης επί τάπητος να δούμε που πάμε.Δεν βγάζουμε άκρη.
Τώρα εδώ που φτάσαμε μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα προχωράμε κι όπου βγει.Στον δρόμο κανείς, οχήματα δεν περνούσαν,μόνο εμείς και οι όγκοι των σκουπιδιών.Σε κανένα πεντάλεπτο σιωπής βλέπουμε φως στο τέλος του δρόμου,ευτυχώς γιατί είχα αρχίσει να αγριεύομαι!
Πρόκειται για ένα τεράστιο κατάστημα ανδρικών ρούχων με βιτρίνα υπέρλαμπρα γαμπριάτικα κοστούμια.
Πάμε λέω στον σύζυγο!
Που? μου απαντά!
Μέσα να κάνουμε ότι κάτι ψάχνουμε και να ρωτήσουμε για το δρόμο.
Είσαι τρέλή?Τι να ψάχνουμε,γαμπριάτικο κουστούμι?
Έχει κι άλλα πράγματα λέω και τον έχω ήδη τραβήξει.
Οι πωλητές σκοτώθηκαν ποιος θα μας πρωτοεξυπηρητήσει,ρίχνω μια ματιά στα γρήγορα και τους ζητάω πουκάμισα για το σύζυγο.
Το δρόμο ψάχνουμε μη το ξεχνάς.
Ε καλά αφού μπήκαμε γιατί να μην δοκιμάσεις,πλάκα έχει.
Εν τέλει βγήκαμε από το κατάστημα με χίλιες ευχές,πληροφορίες για το δρόμο και τρία πουκάμισα προς 7 ευρώ το ένα!Δεν ήταν κι άσχημα!
Ακολουθούμε τις οδηγίες και σύντομα βρισκόμαστε στο εστιατόριο όπου απ’έξω περίμενε ουρά και μέσα δεν έπεφτε καρφίτσα.Μας τακτοποιούν αμέσως και όταν τους λέω ότι απ’έξω περιμένει τόσος κόσμος μου απαντάνε πως αυτοί είναι μεγάλες παρέες και δεν χωράνε.
Για την ιστορία το φαγητό ήταν μέτριο και τα γκαρσόν μας κοίταγαν στα μάτια καθ’όλη τη διάρκεια τόσο έντονα που πραγματικά φαινόταν να κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα για να φάμε και να φύγουμε όσο γρήγορα γινόταν!
Δυστυχώς με μας την πάτησαν γιατί κουρασμένοι καθώς ήμασταν είχαμε βυθιστεί στους καναπέδες και δεν λέγαμε να ξεκολλήσουμε.
Κατά τις 11μιση αποφασίσαμε να κουνήσουμε τα πόδια μας και βγήκαμε στο δρόμο προς αναζήτηση ρίκσο.Οι εικόνες που αντικρίσαμε ήταν γροθιά στο στομάχι! Επαίτες με διάφορες φρικτές,σε κάποιες περιπτώσεις,σωματικές παραμορφώσεις είχαν στηθεί έξω από τα εστιατόρια που βρίσκονται στη σειρά,στον δρόμο MI της Τζαιπούρ.Ακόμη ταλαίπωροι μικροπωλητές αναμεσά τους και πιτσιρικάδες να μας σπρώχνουν διάφορα αντικείμενα αλλά και τύποι που μας προσέγγισαν για να μας πουλήσουν διάφορες ‘’υπηρεσίες’’.
Αυτό που με σόκαρε περισσότερο ήταν η επαφή που είχα για πρώτη φορά με τα παιδιά των δρόμων.Παιδιά που κοιμούνται στους δρόμους είδα σε όλα τα μέρη που επισκέφτηκα αλλά ανήκαν σε οικογένεια και αυτό κάπως καθησύχαζε τη συνείδηση αν μπορεί να το πει κανείς αυτό.Αλλά παιδιά που κινούνται σε ομάδες μόνα τους και ζουν σε διάφορα σημεία πάλι μόνα τους πρώτη φορά είδα σε αυτή την πόλη και πάγωσα!Tα έβλεπες στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο κάτω από κάποιον πάγκο ή μπροστά σε κάποιο κλειστό κατάστημα μόνα κι έρημα,αναμεσά τους ακόμη και μωρά ενός έτους στην αγκαλιά 5άχρονων.Αυτή η εικόνα δεν φεύγει λεπτό από το μυαλό μου!Θα μου πείτε δεν γνώριζες,δεν είχες διαβάσει?Βεβαίως και ήξερα αλλά η εικόνα έχει άλλη δύναμη,είναι ικανή να ξυπνήσει συνειδήσεις πολύ περισσότερο από ένα άψυχο άρθρο.
Κάπου εκεί έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου ελπίζω να την κρατήσω…
Όπως καταλάβατε οι δρόμοι στο κέντρο της Τζαιπούρ τη νύχτα δεν αποτελούν ευχάριστο θέαμα οπότε αρπάξαμε ένα ρίκσο για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο.Πλησιάζοντας στην πύλη Chandpol πιστεύαμε πως η αγορά θα ήταν έρημη τέτοια ώρα.Αμ δε!Η κατάσταση ήταν χειρότερη από το απόγευμα καθώς είχε μετατραπεί σε ένα μεγάλο υπαίθριο ταχυφαγείο με άντρες σε κατάσταση μέθης?Νάρκωσης?Δεν ξέρω τι από τα δύο καθώς υποτίθεται ότι το αλκοόλ είναι απαγορευμένο στην Ινδία.Ό δρόμος ήταν σχεδόν απροσπέλαστος,το ρίκσο κόρναρε με μανία και διάφορα κεφάλια χώνονταν με φόρα μέσα στο ρίκσο για να δουν τους ξένους.Ο οδηγός μου ζήτησε να καλύψω το πρόσωπο μου γιατί μαζεύονταν όλο και περισσότεροι περίεργοι με αποτέλεσμα να μας κλείνουν εντελώς το δρόμο.Ευτυχώς που ήξερα ότι το ξενοδοχείο ήταν λίγο πιο κει με φρουρό στην πόρτα γιατί μετά από τόσες εικόνες είχα αρχίσει να δυσφορώ έντονα.Αισίως όλα πήγαν καλά και τούτη τη μέρα και πέσαμε για ύπνο με τον ανεμιστήρα ανοικτό γιατί τα κουνούπια στο δωμάτιο μας,που είχαν εντωμεταξύ ξυπνήσει,μας περιτριγύριζαν με άγριες διαθέσεις!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• …

  Go to chapter

  Go
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ggonholidays]

Καταπληκτική εισαγωγή Villi!!!! Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!!!

 

[underwater]

Μία ιστορία που ήλπιζα ότι θα εμφανιστεί και με πολύ χαρά βλέπω ότι όντως εμφανίστηκε! Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια!

 

[karfitsa]

Μπραβο villi...περιμενω και γω με αγωνια τη συνεχεια...

 

[mariath]

Έπιασα και 'γω θέση και περιμένω!

 

[villi]

Ευχαριστώ πολύ κορίτσια για την ενθάρυνση!Το ταξίδι θα είναι μακρύ,είμαι και πολυλογού...ελπίζω να μη σας κουράσω στη συνέχεια.Θέλω να γράψω όσες λεπτομέρειες μπορώ και πιστεύω ότι θα βοηθήσουν έναν επίδοξο ταξιδιώτη αλλά να σας μεταφέρω και λίγα απο τα τόσο πλούσια συναισθήματα που ένιωσα σάυτο το ταξίδι!Μείνετε συντονισμένοι...

 

[villi]

7μιση το πρωί και ήδη ψάχνουμε για τις βαλίτσες μας στον κυλιόμενο διάδρομο.Πάντα με πιάνει ένα φόβος σε αυτό το σημείο ότι δε θα εμφανιστούν και πάντα τις ψάχνω με αγωνία.Σε αυτό το ταξίδι είχαμε πάρει από ένα σακίδιο πλάτης με είδη πρώτης ανάγκης σε περίπτωση που κάποια βαλίτσα δεν ακολουθούσε το δρόμο της και δύο ίδια τεράστια κόκκινα σακ βουαγιάζ με ροδάκια.Το ένα καταστράφηκε,το άλλο επέστρεψε αλλά είναι σίχαμα!

Οι βαλίτσες φάνηκαν στον ορίζοντα οπότε προχωρήσαμε στους ελέγχους και στη συνέχεια εξήλθαμε του αεροδρομίου ψάχνοντας το ταμπελάκι μας.Ένας ισχνός Ινδός αντιπρόσωπος του γραφείου μαζί με τον οδηγό μας υποδέχτηκαν και αφου μας έδωσε όλα τα έντυπα που θα χρειαζόμασταν για το υπόλοιπο ταξίδι μας συνόδευσε μέχρι το ξενοδοχείο.Οι πρώτες εικόνες,μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι,πολλή κίνηση,σκόνη και ζέστη.Αρχίζουμε να βγάζουμε ρούχα από πάνω μας και κάνω εδώ μια παρένθεση να σας γράψω για τα ρούχα που πήρα μαζί.Στην Ινδία τον Δεκέμβρη ζήσαμε και τις τέσσερις εποχές μέσα σε λίγες μέρες.Χρειάστηκαν κοντομάνικα μπλουζάκια,μακρυμάνικά μακό,φούτερ ζακέτες,λεπτές ζακετούλες,φουλάρια,ζεστό κασκόλ και ένα αμάνικο μπουφάν.Το αμάνικο μπουφαν θεωρώ πως ήταν η καλύτερη επιλογή καθώς το κρύο που είχε νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ ήταν ανεκτό.

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο Kingston park http://www.booking.com/hotel/in/kingston-park.html. Τα θετικά είναι η τοποθεσία του κοντά στην αγορά Karol Bagh,για μένα η καλύτερη στο Δελχί,κοντά σε μετρό για όποιον ενδιαφέρεται,ήσυχο και σχετικά μοντέρνο.Τα αρνητικά η έλλειψή φυσικού φωτός σε πολλά δωμάτια,η ελλιπής καθαριότητα και το κακό πρωινό.

Προσωπικά επειδή έχω τεράστιο θέμα με την καθαριότητα και στην Ινδία δοκιμάστηκε πολλές φορές η αντοχή μου κοιμόμουν σε υπνόσακο παντού, είχα πάρει detol για το μπάνιο,απολυμαντικά για τα χέρια,κατσαριδοκτόνο(ναι χρειάστηκε),μπόλικο χαρτι(στα ξενοδοχεία τα χαρτιά υγείας είναι μικροσκοπικά και λίγα) και τα φάρμακα που επίσης χρειάστηκαν ήταν γαστροπροστατευτικά δισκία, αντιδιαρροικά,δισκία για τη χλωρίδα του εντέρου και depon για τον πονοκέφαλο!Και μη σκεφτείτε ότι είμαι καμιά υστερική!Αν σηκώνατε το κάλυμμα και βλέπατε ένα μάτσο τρίχες στο μαξιλάρι θα ξαπλώνατε? Γι’αυτό αν δε πάτε σε 5άστερα πάρτε ένα υπνόσακο ιδίως το χειμώνα που πρέπει να χρησιμοποιήσετε την κουβέρτα που δεν έχει πλυθεί ποτέ!!!

Τακτοποιούμαστε λοιπόν και ο οδηγός ρωτάει αν θέλουμε να φύγουμε απευθείας για τα αξιοθέατα.Το ρωτάς δεν κρατιόμαστε!

 

[strani]

7μιση το πρωί και ήδη ψάχνουμε για τις βαλίτσες μας στον κυλιόμενο διάδρομο.Πάντα με πιάνει ένα φόβος σε αυτό το σημείο ότι δε θα εμφανιστούν και πάντα τις ψάχνω με αγωνία.Σε αυτό το ταξίδι είχαμε πάρει από ένα σακίδιο πλάτης με είδη πρώτης ανάγκης σε περίπτωση που κάποια βαλίτσα δεν ακολουθούσε το δρόμο της και δύο ίδια τεράστια κόκκινα σακ βουαγιάζ με ροδάκια.Το ένα καταστράφηκε,το άλλο επέστρεψε αλλά είναι σίχαμα!

Οι βαλίτσες φάνηκαν στον ορίζοντα οπότε προχωρήσαμε στους ελέγχους και στη συνέχεια εξήλθαμε του αεροδρομίου ψάχνοντας το ταμπελάκι μας.Ένας ισχνός Ινδός αντιπρόσωπος του γραφείου μαζί με τον οδηγό μας υποδέχτηκαν και αφου μας έδωσε όλα τα έντυπα που θα χρειαζόμασταν για το υπόλοιπο ταξίδι μας συνόδευσε μέχρι το ξενοδοχείο.Οι πρώτες εικόνες,μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι,πολλή κίνηση,σκόνη και ζέστη.Αρχίζουμε να βγάζουμε ρούχα από πάνω μας και κάνω εδώ μια παρένθεση να σας γράψω για τα ρούχα που πήρα μαζί.Στην Ινδία τον Δεκέμβρη ζήσαμε και τις τέσσερις εποχές μέσα σε λίγες μέρες.Χρειάστηκαν κοντομάνικα μπλουζάκια,μακρυμάνικά μακό,φούτερ ζακέτες,λεπτές ζακετούλες,φουλάρια,ζεστό κασκόλ και ένα αμάνικο μπουφάν.Το αμάνικο μπουφαν θεωρώ πως ήταν η καλύτερη επιλογή καθώς το κρύο που είχε νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ ήταν ανεκτό.

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο Kingston park http://www.booking.com/hotel/in/kingston-park.html. Τα θετικά είναι η τοποθεσία του κοντά στην αγορά Karol Bagh,για μένα η καλύτερη στο Δελχί,κοντά σε μετρό για όποιον ενδιαφέρεται,ήσυχο και σχετικά μοντέρνο.Τα αρνητικά η έλλειψή φυσικού φωτός σε πολλά δωμάτια,η ελλιπής καθαριότητα και το κακό πρωινό.

Προσωπικά επειδή έχω τεράστιο θέμα με την καθαριότητα και στην Ινδία δοκιμάστηκε πολλές φορές η αντοχή μου κοιμόμουν σε υπνόσακο παντού, είχα πάρει detol για το μπάνιο,απολυμαντικά για τα χέρια,κατσαριδοκτόνο(ναι χρειάστηκε),μπόλικο χαρτι(στα ξενοδοχεία τα χαρτιά υγείας είναι μικροσκοπικά και λίγα) και τα φάρμακα που επίσης χρειάστηκαν ήταν γαστροπροστατευτικά δισκία, αντιδιαρροικά,δισκία για τη χλωρίδα του εντέρου και depon για τον πονοκέφαλο!Και μη σκεφτείτε ότι είμαι καμιά υστερική!Αν σηκώνατε το κάλυμμα και βλέπατε ένα μάτσο τρίχες στο μαξιλάρι θα ξαπλώνατε? Γι’αυτό αν δε πάτε σε 5άστερα πάρτε ένα υπνόσακο ιδίως το χειμώνα που πρέπει να χρησιμοποιήσετε την κουβέρτα που δεν έχει πλυθεί ποτέ!!!

Τακτοποιούμαστε λοιπόν και ο οδηγός ρωτάει αν θέλουμε να φύγουμε απευθείας για τα αξιοθέατα.Το ρωτάς δεν κρατιόμαστε!

ετσι μπραβο παμε γερα!!βαλε μας στο κλιμα.....[ευχαριστω για τις πληροφοριες]

 

[villi]

ΔΕΛΧΙ

Πριν ξεκινήσουμε την περιήγηση ζητάμε από τον οδηγό να μας βοηθήσει να βγάλουμε μια τοπική κάρτα sim.Αποδείχτηκε δύσκολη διαδικασία καθώς πια δεν βγάζουν κάρτες με την ίδια ευκολία που γινότανε παλιότερα.Χρειάστηκαν πολλά τηλέφωνα από τον οδηγό μιας και οι υπεύθυνοι της εταιρίας Idea που είναι δημοφιλής στην Ινδία δε μιλούσαν κατανοητά αγγλικά οπότε ανέλαβε ο οδηγός να συνεννοηθεί και να υπογράψει για μας.Εν τέλει η κάρτα ενεργοποιήθηκε στις 3 τα ξημερώματα και η οικονομία που κάναμε ήταν τεράστια.Η wind σε μήνυμα της με ενημέρωσε ότι η χρέωση είναι 7 ευρώ το λεπτό (!!!) και η διεθνής κλήση από την ινδική μου κόστιζε 20ρουπίες δηλαδή 25 λεπτά περίπου το λεπτό!

Κατευθυνόμαστε στο Παλιό Δελχί με πρώτη στάση το κόκκινο φρούριο Lal Qila.Πολύ εντυπωσιακό εξωτερικά φτιαγμένο από κόκκινες πέτρες όπως μαρτυρά και το ονομά του.

Εσωτερικά περνώντας την κύρια πύλη Lahore και το μικρό σκεπαστό bazaar περικλείονται διάφορα κτίσματα όπως το σπίτι των μουσικών NaubatKhana,το μουσείο μνήμης του πολέμου,τα Diwan-i-Am και Diwan-i-Khas που είναι χώροι δημοσίων και ιδιωτικών ακροάσεων αντίστοιχα,τα βασιλικά χαμάμ, το Μωβ τζαμί Moti Masjid,το KhasMahal που ήταν το παλάτι του Βασιλιά και το RangMahal που ήταν της συζύγου του.

Βγαίνοντας από την κεντρική πύλη ευθεία μπροστά βρίσκεται μια μεγάλη λεωφόρος η Chandni chowk με μαγαζάκια,πλήθος κόσμου και ρίκσο που ξεκουφαίνουν κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στον κόσμο.Σε πολύ κοντινή απόσταση φαίνεται το μεγαλύτερο τζαμί της Ινδίας,JamaMasjid.Η δευτερη στάση μας για σήμερα,βγάζουμε παππουτσάκια στην είσοδο και μου δίνουν να φορέσω ένα μακρύ φόρεμα γιατί φόραγα παντελόνι έναντι αντιτίμου πάντα.
Στην Ινδία όλοι περιμένουν με το χέρι απλωμένο,παντού και πάντα.Στην αρχή λυπόμουν και μοιραζα τις ρουπίες σα καραμέλες αλλά στην πορεία μας κούρασε πάρα πολύ.Εκτός του βασικού εισιτηρίου που περιελάμβανε το πακέτο που είχαμε συμφωνήσει και το πλήρωνε ο οδηγός μας έπρεπε πάντα να πληρώνουμε έξτρα την κάμερα και τη φωτογραφική μηχανή,τους φύλακες των παππουτσιών,τους φυλακες των τσαντών όπου έπρεπε να την αφήσουμε απ’έξω,τα audio guide(ok εδώ το καταλαβαίνω) και χίλιους δυο άλλους που προσέφεραν διάφορες ‘’υποχρεωτικές’’ υπηρεσίες σε κάθε αξιοθέατο.
Πολύ εντυπωσιακό λοιπόν το τζαμί και τεράστιας χωρητικότητας αφού μπορεί να χωρέσει μέχρι και 25000 πιστούς!

Έναντι άλλου αντιτίμου(100ρουπίες~1,10ε) ανεβήκαμε στον μιναρέ αφού διασχίσαμε αρκετές και πολύ στενές σκάλες με την οδηγία του φρουρού να μην κοιτάω και να μην ακουμπάω με τα χέρια μου τους άντρες που κατεβαίνουν!!!Τους γυρναγά κι εγώ την πλάτη και προχωρούσα κολλώντας στον τοίχο.Η θέα τουλάχιστον αποζημείωσε την προσπαθειά μου να ανέβω ξυπόλυτη με τη μούρη στον τοίχο!

Πολύ κοντά βρίσκεται και η τρίτη στάση μας το Raj Ghat κοντά στις εκβολές του ποταμού Yamuna.Είναι το μνημείο για την τελετή καύσης του Μαχάτμα Γκάντι.Μπόλικο γκαζόν κι ένα ωραίο πάρκο περιβάλει το μνημείο.

Είναι ήδη 2 το μεσημέρι όταν παίρνουμε το δρόμο για το Νέο Δελχί.Εδώ το βιότικό επίπεδο εμφανώς ανεβασμένο και γενικά βλέποντας τα ωραία σπίτια και τους φαρδύς, γεμάτο πράσινο,δρόμους ξεχνάς ότι είσαι στην Ινδία.Διασχίζοντας τη λεωφόρο του Βασιλιά,Rajpath, όπου γίνεται η παρέλαση της ημέρας της Δημοκρατίας στις 26 Ιανουαρίου είδαμε πολλά κτίρια ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής επηρεασμένα από την Βρετανοκρατία με κορυφαία βέβαια την προεδρική κατοικία Rashrapati Bhavan.Πρόκειται για ένα παλάτι 340 δωματίων με τεράστιους κήπους τους Mughal gardens.Στην άλλη άκρη της λεωφόρου βρίσκεται η India Gate,ένα μνημείο ύψους 42 μέτρων προς τιμήν των 90.000 Ινδών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Ο τάφος του δευτερου Mughal αυτοκράτορα Humayun,Humayun’stomb,είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής.Επιβλητικό κτίσμα με κόκκινες πέτρες και λευκό μάρμαρο.

Ο τάφος πλαισιώνεται από υπέροχους κήπους αλλά κι από άλλους μικρότερους τάφους όπως εκείνος του αγαπημένου μπαρμπέρη του αυτοκράτορα!

Παραπλεύρως του Humayun’stombβρίσκεται ο ζωολογικός κήπος του Δελχίου και μια μικρή λίμνη στην οποία ο κόσμος έκανε βαρκάδες.Χαζέψαμε λίγο στους όμορφους κήπους,δεν μπήκαμε στον ζωολογικό παρ’όλο που είχε στα εκθεματά του λευκή τίγρη της Βεγγάλης.Προτιμώ να βλέπω τα ζώα ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον.
Η ώρα περνούσε γρήγορα και έπρεπε να κατευθυνθούμε στη τελευταία μας στάση για σήμερα το Qutb Minar.Πρόκειται για ένα μεγάλο σύμπλεγμα θρησκευτικών κτισμάτων με τον 73 μέτρων μιναρέ να κλέβει την παράσταση.Είναι κτισμένος σε κομμάτια με τη βάση του στα 15 μέτρα διάμετρο και την κορυφή του στα 2μιση.

Το εντυπωσιακό σύμπλεγμα βρίσκεται στα περίχωρα της Ινδικής πρωτέυουσας και κάποτε αποτελούσε την καρδιά της μουσουλμανικής κοινότητας.Διπλά στον πανύψηλο μιναρέ στέκεται το πρώτο τζαμί που χτίστηκε στην Ινδία,το Quwwat-ul-Islam Masjid,to 1193.

Περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα,μιλήσαμε με ντόπιους που μας πλησίαζαν με χαρά να μας ρωτήσουν από που είμαστε κι αν μας αρέσει η χώρα τους,φωτογραφίσαμε μεγαλύτερους

και μικρότερους μαθητές

ώσπου έδυσε ο ήλιος και οι φύλακες άρχισαν να σφυρίζουν για να κατευθυνθούμε προς την έξοδο.Η ώρα ήταν περασμένες 7 το απόγευμα αλλά ο οργανισμός μας μην έχοντας συνηθίσει την αλλάγή της ώρας αρχισε να εξαντλείτε.Ο οδηγός για να μας ευχαριστήσει περιμένωντας ένα καλό tip θέλησε να μας κάνει μια βόλτα για να δούμε το νυκτερινό Δελχί περνώντας από τη φωτισμένη Πύλη,

την κεντρική πλατεία Connaught,νυκτερινά μπαζάρ ώσπου μας νανούρισε εντελώς και φτάσαμε στο ξενοδοχείο κατά τις 9 σε κατάσταση ύπνωσης.Το πλάνο ήταν να κάνουμε μπανάκι και να βγούμε προς αναζήτηση εστιατορίου αλλά η κούραση σε συνδυασμό με το πολύ πρωινό ξύπνημα που θα ακολουθούσε την επομένη μας νίκησαν και ας είναι καλά τα φυστίκια της πεθεράς και κάτι ζαχαρωτά που είχαμε αγοράσει στο αεροδρόμιο του Μονάχου!Πότε κοιμήθηκα δεν το κατάλαβα…

 

[varioAthens]

Mπραβο villi!! Χορταστικες δοσεις!! Ανυπομονω για τη συνεχεια και αναπολω... αααχ!!!

 

[villi]

UDAIPUR


Ξύπνημα στις 5 το πρωί καθώς η πτήση ήταν στις 8 με τη Spice Jet.Η αρχική πτήση που είχαμε κλείσει ήταν στις 2 το μεσημέρι με την Jet Airways αλλά την ακύρωσε λίγες μέρες πριν το ταξίδι και κλείσαμε εκ νέου με τη Spice.Αν και τη φοβόμουν σα αεροπορική γιατί είχα διαβάσει αρκετές κακές κριτικές στην περιπτωσή μου αποδείχτηκε άψογη και στις δύο πτήσεις.Γρήγορο check-in και ελέγχο ασφαλείας,το αεροπλάνο καθαρότατο και ανετότατο,προσωπικό ευγενέστατο και η πτήση στην ώρα της.Σε 1 ώρα και 10 λεπτά προσγειωνόμασταν στο αεροδρόμιο της Udaipur,μικρό αλλά λειτουργικό και λίγο μετά βρισκόμασταν στο λευκό toyota innova με τον καλύτερο οδηγό που μπορούσε να μας τύχει,τον Dolat.
Πραγματικά δε μπορώ να σας περιγράψω για τι υπέροχο άνθρωπο και επαγγελματία μιλάμε.Ευγενικός,ντροπαλός,χαμογελαστός,πάντα στην ώρα του,πολύ υπομονετικός και προπάντων τέλειος οδηγός στους δύσκολους δρόμους της Ινδίας.Περάσαμε μαζί 10 ολόκληρες μέρες και ήταν πάντα τόσο διακριτικός.Πολλές φορές κοιμόμασταν εξαντλημένοι στα πίσω καθίσματα κι εκείνος χαμήλωνε τη μουσική και οδηγούσε προσεκτικά για να μη μας ξυπνήσει.Συζητούσαμε μόνο αν ανοίγαμε εμείς κουβέντα ώσπου σιγά σιγά πήρε θάρρος γιατί μας έβλεπε χαλαρούς,μας μίλησε για την οικογένεια του,μας έδειξε φωτογραφίες της γυναίκας και των παιδιών του,γέλασε μαζί μας κι έκανε τα πάντα να μας ευχαριστήσει!Τον θυμάμαι πάντα με αγάπη κι όποιος τύχει και πάει με το συγκεκριμένο πρακτορείο να τον ζητήσει,δε θα βρει καλύτερο το υπογράφω!

Φτάνουμε,λοιπόν, στο ξενοδοχείο μας το οποίο βρίσκεται στην δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη της Udaipur,fateh sagar, http://www.hotelrampratap.com/
15 λεπτά με τα πόδια από το κέντρο και τη λίμνη Pichola.Πολύ καλό ξενοδοχείο πρώην παλάτι,τα μπροστινά δωμάτια έχουν πολύ ωραία θέα,καθαρό,περιποιημένο,ήσυχο και με σούπερ πρωινό.Το προτείνω!

Τακτοποιούμαστε και ξεκινάμε με τα πόδια να γνωρίσουμε την πόλη μιας και τα αξιοθέατα θα τα επισκεπτόμασταν την επομένη.Υποτίθεται ότι θα επιστρέφαμε το μεσημέρι να κοιμηθούμε λίγο αλλά δεν επιστρέψαμε παρά στις 11 το βράδυ!Μας συνεπήρε η φασαρία της πόλης και τα παζάρια!

Από τα μαγαζιά κυριολεκτικά μας τραβούσαν για να μπούμε μέσα,ούτε κι εγώ ξέρω σε πόσα μπήκαμε,πόσα μας δείξανε,πόσο παζαρέψαμε!Μόνο που κάναμε ένα βασικό λάθος,να τους πούμε ονόματα και καταγωγή!Μεσα σε λίγη ώρα μας ήξερε όλη η αγορά,μας φωνάζανε από παντού ΄΄γκρέκο΄΄ και κυριολεκτικά μας περίμεναν σε κάθε στενό μιλημένοι από τους προηγούμενους.Ήταν πρώτη μέρα και δε μας πείραξε αντιθέτως γελάγαμε αλλά αργότερα στη διαδρομή άρχισε να γίνεται ενοχλητικό!

Για να ξεφύγουμε κατεβήκαμε προς τη λίμνη όπου γυναίκες κάνανε μπουγάδα ενώ άλλες κάνανε μπάνιο ημίγυμνες και μικρά κοριτσάκια λουζόντουσαν με μικρά κανατάκια.Η λίμνη πανβρώμικη!Ο σύζυγος οπισθοχώρησε για να μην αισθανθούν άσχημα παρ’όλο που δεν έδειξαν να ενοχλούνται με την παρουσία μας.Άνοιξα την τσάντα μου και τους μοίρασα τα σαπουνάκια και τα σαμπουάν που είχα πάρει από το ξενοδοχείο και κάποια που είχα κουβαλήσει από Ελλάδα για να τα μοιράσω.Η χαρα τους δε περιγράφεται!Έκατσα για λίγο μαζί τους,τους φάνηκε περίεργο κι άρχισαν να μου χαμογελάνε.

Εκεί δίπλα υπάρχει μία γέφυρα που ενώνει τη μία πλευρά της πόλης με την άλλη και ένα πολύ ωραίο χαβέλι,το Bagore-ki-Haveli.Τα χαβέλι είναι παλιές παραδοσιακές επαύλεις επηρεασμένες από την ισλαμική αρχιτεκτονική γι’αυτό και μοιάζουν αρκετά με τα Hawli του Μαρόκου.Πολλά έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία ή καταστήματα ένώ άλλα λειτουργούν σα μουσεία ή κατοικούνται ακόμη από πλουσίους.

Κάθε βράδυ σ’αυτό το χαβέλι πραγματοποιούνται οι παραδοσιακοί ρατζαστανικοί χοροί Dharohar.Δυστυχώς τις μέρες που ήμασταν εμείς ήταν κλειστό λόγω πένθους ενός κυβερνήτη και δεν έγιναν και οι χοροί.Κρίμα για τον κυβερνήτη αλλά και για τους χορούς που ήθελα πολύ να δω!

Συνεχίζουμε περπατώντας σε στενά μακρυά από την αγορά αυτή τη φορά για να δούμε κι λίγο καθημερινή ζωή.Παιδάκια που παίζουν δίχως την παρουσία ενηλίκων να τα επιτηρούν τρέχουν να μας μιλήσουν και να μας ζητήσουν στυλό.Ότι είχα έδινα και άστραφτε το προσωπάκι τους.Ερχόντουσαν όμως και κάτι άλλα παιδάκια τριών,τεσσάρων χρονών που κουβαλούσαν στις αγκαλιές μωρά βρώμικα γεμάτα μύξες και μύγες στο πρόσωπο να ζητήσουν λίγες ρουπίες.Σφίγγεται η καρδιά να τα βλέπεις ξυπόλυτα,γυμνά από τη μέση και κάτω,άπλυτα,πεινασμένα να περπατάνε μες τους δρόμους μόνα τους.Δε διανοείται κανείς στον πολιτισμένο κόσμο να δει τόσο μικρά παιδάκια μόνα τους στους δρόμους.Κι όμως εδώ είναι συνηθισμένη εικόνα.

Κάποια στιγμή χαθήκαμε στα στενά,χαζέυοντας τον κόσμο που μας χαμογελούσε και μας ρωτούσαν όλοι μα όλοι από πού είμαστε.Οι περισσότεροι δεν ήξεραν που βρίσκεται η Ελλάδα και μας ρωτούσαν αν είναι στην Ευρώπη.Μόνο ένας ηλικιωμένος κύριος που ξεπήδησε από μια αυλή για να μας δει από κοντά μόλις του είπαμε από πού ερχόμαστε μας λέει ΄΄Α ξέρω,μια πολύ φτωχή χώρα πια!΄΄
Τα μάθανε τα μαντάτα μας κι εδώ!

Βγαίνουμε σ’ένα περιφερειακό δρόμο γεμάτο μαιμούδες κατά μήκος του οποίου υπήρχαν ξυλουργία για καναπέδες γάμων.Είναι ο καναπές που κάθεται το ζευγάρι όταν παντρέυεται.Κόκκινοι φανταχτεροί με χρυσό,περίτεχνα σκαλισμένοι.Υπερπαραγωγή οι γάμοι στην Ινδία!

Ρικσάδες μας την πέφτουν από παντού για να μας μεταφέρουν στο κέντρο αλλά εμείς είμαστε αποφασισμένοι να περπατήσουμε σήμερα.Μόνο που δεν ξέρουμε που να πάμε.Πιάνει τα’αυτί για μια Θιβετιανή αγορά και αποφασίζουμε να πάμε κατά κει.Κόσμος,χαμός,φασαρία,στριμωξίδι στο δρόμο μέχρι την αγορά που όντως θιβετιανοί πουλούσαν ότι μπορεί κανείς να φανταστεί.

Ρούχα,χαλιά,φαγητό,αποξηραμένα φρούτα και λαχανικά,είδη σπιτιού κλπ.Τίμησα δεόντως τον πάγκο με τα κοκκαλάκια όπου οι στέκες και τα λάστιχα που αγοράζουμε 10-15 ευρώ από τα μαγαζιά με αξεσουάρ εκεί τα αγόρασα προς 10λεπτά το ένα!!!Και σας το ορκίζαμε ότι είναι ακριβώς τα ίδια!

Η ώρα πήγε 8 και η κοιλιά άρχισε να διαμαρτύρεται εντόνως.Πόσο να αντέξει πια με τα φυστίκια!Ρωτάμε πως θα βγούμε στο κέντρο κι όλοι σκίζονται να μας δείξουν.Είχε αρκετό περπάτημα και στο κέντρο γινότανε πια το αδιαχώρητο από κόσμο,ρίκσο,αγελάδες,αυτοκίνητα και μηχανάκια.Με μεγάλη προσοχή προσπαθούσαμε να περάσουμε ανάμεσα,να μας κορνάρουν και να τρέχουμε στα πλατώματα δεξια κι αριστερά να καλυφθούμε,πραγματικά ένα χάος.
Που να ξέραμε ότι θα ζούσαμε πολύ χειρότερα.Ρωτάμε ξανά πως θα βρούμε το εστιατόριο Ambrai πρόταση δύο αγαπημένων μελών του φόρουμ και μας δείχνουν να περάσουμε τη γέφυρα και να βγούμε απέναντι.Στην άλλη πλευρά επικρατούσε ερημιά λες κι αλλάξαμε πόλη.Μερικά πιο κυριλέ μαγαζάκια και μια πινακίδα στο τέλος της διαδρομής μας έμπασε στο όμορφο εστιατόριο δίπλα στη λίμνη.Η θέα εκπληκτική,στο φαγητό τα χαλάσαμε λίγο,ίσως δε ξέραμε κι εμείς τι να παραγγείλουμε αλλά το γλυκό ήταν φανταστικό.Gulabjamunμε παγωτό πρόκειται για σιροπιαστά σφαιρίδια τυριού νομίζω.
Θυμηθείτε να το φάτε οπωσδήποτε!

Για την επιστροφή πήραμε ένα ρίκσο προς 70 λεπτά κι επιτέλους κοιμηθήκαμε χωρίς άγχος για το πρωινό ξύπνημα…

 

[Nat ni]

Τι ωραία που μας τα περιγραφεις Villi! Όπως πάντα άψογη και κατατοπιστική.Περιμενώ με μεγάλο ενδιαφέρον την συνέχεια.

Και οι φωτογραφίες τελείες!