villi
Member
- Μηνύματα
- 1.088
- Likes
- 2.789
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Δελχί
- Udaipur
- Udaipur συνέχεια
- Ranakpur-Jodhpur
- Bishnoi villages-Sam Sand Dunes
- Jaisalmer
- Bikaner-Karni Mata Temple
- Pushkar
- Pushkar συνέχεια… & Jaipur
- Jaipur συνέχεια…
- Fatehpur Sikri – Agra
- Jhansi-Kajhuraho
- Khajuraho συνέχεια…
- Varanasi
- Varanasi συνέχεια Νο1
- Sarnath
- Varanasi συνέχεια Νο2
- Delhi ξανά
- Delhi τελευταία μέρα…
- Απολογισμός
JHANSI-KAJHURAHO
6 το πρωί,έχουμε ξυπνήσει ήδη και φτιάχνουμε βαλίτσες.Ετοιμαζόμαστε να αποχαιρετήσουμε την Agra και το Taz Mahal που χρόνια ονειρευόμουν.Κοιτάζω έξω από τις τεράστιες τζαμαρίες που περιβάλλουν το δωμάτιο και παρά την ομίχλη και την υγρασία που τρέχει σε μικρά ρυάκια πάνω στα τζάμια το βλέπω αμυδρά εκεί στο βάθος να στέκει πεισματικά αγέρωχο στου χρόνου την αδυσώπητη πορεία!
Χριστούγεννα σήμερα…μια γιορτή γνωστή και άγνωστη σε τούτη τη χώρα.
Πολλά και συγκρουόμενα αισθήματα αναβλύζουν από την καρδιά μου καθώς τρώμε το χριστουγεννιάτικο πρωινό μας.Νιώθω ότι έκλεισε ένα κύκλος.Παρ’όλο που η Agra δεν ανήκει στο Rajasthan αλλά στην επαρχία Uttar Pradesh,εδώ τελείωσε μία οδική πορεία που ξεκίνησε πριν 10 μέρες στην Udaipur.
Στις 7 και κάτι ψιλά βρισκόμαστε έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό,αποχαιρετούμε μέσα σε κλίμα συναισθηματικής φόρτισης και συγκίνησης τον υπέροχο αυτό άνθρωπο που είχαμε τη χαρά και την τύχη να έχουμε οδηγό μας στους δύσκολους δρόμους της Ινδίας.Φορτωνόμαστε τα μπαγκάζια μας,παίρνουμε βαθιά ανάσα για να αντέξουμε το εσωτερικό του σταθμού που κρίνοντας από το εξωτερικό μπορούσαμε να φανταστούμε σε τι χάλι θα είναι.Πράγματι η διάχυτη μυρωδιά του κάτουρου μας καλωσόρισε στις αποβάθρες όπου κόσμος κοιμόταν χάμω δίπλα στις βρωμιές και στις ακαθαρσίες.Τι το’θελα το πρωινό σκέφτηκα και μια αναγούλα με ταρακούνησε για τα καλά.
Άντε τώρα να μαντέψεις από πού θα έρθει το τρένο.Υπήρχαν μεγάφωνα,κάτι ανακοίνωνε η κοπέλα αλλά τι ακριβώς δεν κατέστει δυνατό να μάθουμε.Το γραφείο πληροφοριών ήταν κλειστό.Σ’ένα φωτεινό σηματοδότη υποπτευόμαστε πως αναγράφεται η αποβάθρα άφιξης του τρένου μας το οποίο θα παραμείνει για να φορτώσει μόλις για ένα λεπτό όπως και τα περισσότερα τρένα που περνούσαν από κει.
Επιβεβαιώνουμε την πληροφορία από δυο Νοτιοκορεάτισσες που περιμένουν το ίδιο τρένο οπότε στεκόμαστε όλοι μαζί εκεί και πιάνουμε την κουβέντα με θέμα από πού είμαστε,που πάμε και που θα καταλήξουμε.Σε λίγα λεπτά μαζεύτηκαν γύρω μας ζητιάνοι αλλά και καθαριστές παπουτσιών,επιδιορθωτές βαλιτσών και ρούχων.Και να μας τραβάνε με δύναμη τις βαλίτσες,να αντιστεκόμαστε σθεναρά εμείς και γενικά δόθηκε μια μάχη άνευ προηγουμένου.Τότε καταλάβαμε γιατί φοράγανε μακριά αδιάβροχα οι κοπελιές και είχανε καλύψει με το κάλυμμα τα backpack.Ταξιδευανε στην Ινδία με τρένο,σχεδόν αποκλειστικά 3η θέση οπότε είχανε πάρει τα μέτρα τους!
Κι εκεί που καταφέραμε να ξεφορτωθούμε τους επίμονους γυρολόγους τρέχει καταπάνω μας ένα αλλόφρων ζευγάρι και μας ρωτά αν ξέρουμε από πού φεύγει το τρένο για Δελχί.Ιδέα δεν είχαμε οπότε συνέχισαν να τρέχουν πάνω κάτω ρωτώντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους.Σε πέντε λεπτά ξαναεμφανίστηκαν ανακουφισμένοι καθώς πίστευαν ότι το έχασαν αλλά για καλή τους τύχη είχε μισή ώρα καθυστέρηση οπότε θα έφτανε μετά το δικό μας στην ίδια αποβάθρα.Κι έτσι ανταλλάξαμε τις πρώτες και μοναδικές χριστουγεννιάτικες ευχές με μία Αγγλίδα κι ένα Τούρκο(!!!).
Κι αφού γελάσαμε με τον τρόπο που μας περιέγραψε η Αγγλίδα τις ιστορίες διάρροιας και εμετών που την ταλαιπώρησαν σε όλο το ταξίδι,εμφανίστηκε το τρένο μας που τα βαγόνια του τελειωμό δεν είχαν.Χαιρετήσαμε εγκάρδια το αγγλοτουρκικό ζέυγος κι αρχίσαμε να τρέχουμε μαζί με τις νοτιοκορεάτισσες να βρούμε το βαγόνι μας.Αυτές εντοπίσανε γρήγορα το δικό τους μιας και έμπαινε ο περισσότερος κόσμος και κρεμόντουσαν και μπόλικοι από τις σιδεριές των παραθύρων εμείς όμως συνεχίσαμε να τρέχουμε γιατί το βαγόνι της πρώτης θέσης πρέπει να είχε φτάσει ήδη στο Τζανσι!
Πάμε να μπούμε σ’ένα που έγραφε εξωτερικά πρώτη θέση αλλά ο ελεγκτής μας είπε να πάμε τρία βαγόνια πιο κάτω που ήταν οι αεροπορικές θέσεις.Να σφυρίζει το τρένο,να με λούσει κρύος ιδρώτας,να σέρνω τον σάκο που αναποδογύριζε συνέχεια και με είχε εκνευρίσει υπερβολικά,να φωνάζει ο σύζυγος,γενικά ένας πανικός!!!
Στο παραένα κυριολεκτικά πέταξα την τσάντα στον σύζυγο που είχε ανέβει και σκαρφάλωσα ενώ το τρένο ξεκινούσε.Εκεί όταν λένε ένα λεπτό το εννοούν!
Το βαγόνι αυτό ήταν πολύ μικρό με πολύ άνετες θέσεις και άπλετο χώρο για τα πόδια.Αλλά ήταν βρώμικο όπως όλο το τρένο με θολά από την βρωμιά τζάμια και λεκιασμένες θέσεις.Για να ακουμπήσω την πλάτη μου πίσω έβαλα την κουκούλα του φούτερ στο κεφάλι και δεν την έβγαλα μέχρι που κατεβήκαμε.Ευτυχώς ποντικάκια και λοιπά τρωκτικά δεν είδα αλλά κάθε που άνοιγε η πόρτα ερχόταν η μυρωδιά της βοθρίλας από την παρακείμενη τουαλέτα,ο θεός να την κάνει!
Στο εισιτήριο περιλαμβανόταν ένα γεύμα,δεν το άγγιξα,τσάι ή καφές,δεν ήπια κι ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό το οποίο πήρα για το πλύσιμο των δοντιών.
Για τρεις ώρες που διήρκησε το ταξίδι στο συγκεκριμένο βαγόνι η κατάσταση ήταν ανεκτή καθώς ήταν μέρα και χάζευα έξω τα χωριά από τα οποία περνούσαμε.Σε άλλη θέση πχ΄Β δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα,στη ΄Γ δεν θέλω ούτε να φανταστώ!
Στο Τζανσί μας περίμενε ο νέος μας οδηγός,πιτσιρικάς μόλις 22 χρονών,με πολύ όρεξη για κουβέντα και σχετικά καλά αγγλικά.Το αυτοκίνητο καινούριο και πεντακάθαρο όπως κι ο ίδιος αφού μας αποκάλυψε ότι είναι υποχρεωμένοι να καθαρίζουν καθημερινά τα αυτοκίνητα του πρακτορείου και να κάνουν μπάνιο πριν παραλάβουν τους πελάτες.
Το Τζανσί από τα λίγα που είδαμε μου φάνηκε αδιάφορη πόλη οπότε
πήραμε κατευθείαν το δρόμο για Όρτσα που τελευταία στιγμή αφήσαμε πίσω μας γιατί φοβηθήκαμε ότι δε θα έχουμε αρκετό χρόνο στο Κατζουράχο.Ακόμη μετανιώνω που δεν αφιέρωσα έστω 2 ώρες στην Όρτσα που μου φάνηκε πολύ όμορφη και ιδιαίτερη.
Συνεχίσαμε λοιπόν την πορεία μας,το σκηνικό γύρω μας είχε αλλάξει εντελώς με έντονη βλάστηση εν μέρει εξωτική να μας προδιαθέτει θετικά και να φτιάχνει τη διαθεσή μας!Ο οδηγός μας μίλησε για το μικρό χωριό του 5 χιλιόμετρα μακριά από το Κατζουράχο,για τη καθημερινή ζωή του,για την αρραβωνιάστικιά του που διάλεξαν οι γονείς του όταν ήταν 10 χρονών(!!!) αλλά δεν τον πείραζε γιατί είναι καλή κοπέλα και οι γονείς της τον αγαπάνε.Ένιωθε τυχερός για τη δουλειά που βρήκε γιατί θα κατάφερνε σε πέντε χρόνια να συγκεντρώσει τα χρήματα για τον γάμο τους!Μέχρι τότε μπορεί να τη βλέπει μόνο στο σπίτι των γονιών της με τη συγκατάθεσή τους.Αν και δεν την είχε διαλέξει αυτός φαινόταν ερωτευμένος καθώς μιλούσε για κείνη και χαμογελούσε συνεχώς κάτι που μου φάνηκε τόσο παρήγορο και ελπιδοφόρο για μια χώρα που οι προσυμφωνημένοι και αναγκαστικοί γάμοι αγγίζουν το 80%!Στον αντίποδα δυστυχώς στέκουν γάμοι ανήλικων κοριτσιών με άντρες άνω των 40 ετών,πολλές φορές 50 ή 60 γιατί αυτές οι ηλικιακές ομάδες έχουν συνήθως τα λεφτά για να πληρώσουν τον πατέρα της νύφης και στην ουσία να την αγοράσουν!Συνήθης πρακτική κυρίως του μουσουλμανικού πληθυσμού που είναι γνωστή παρ’ότι κατακριτέα σε πολλά μουσουλμανικά κράτη.
Το Κατζουράχο ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν σε εκείνη τη φάση.Ένα ήσυχο και όμορφο χωριό,για τα μεγέθη της Ινδίας, με φοίνικες,χωμάτινους δρόμους και χαμογελαστούς κατοίκους!Ανήκει στην επαρχία Madya Pradesh και αδιαμφισβήτητα ήταν μία όαση μετά την θορυβώδη Τζαιπούρ και την πολυπληθή Άγκρα.
Το ξενοδοχείο μας όμορφο,με εξωτική αυλή και επιτέλους μπορούσες να ανοίξεις το παράθυρο και να αναπνεύσεις καθαρό αέρα.http://www.ushalexushotels.com/khajuraho/
Μετά το απαραίτητο φρεσκάρισμα αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τους ναούς του ανατολικού συμπλέγματος και να αφήσουμε τους ναούς του Κάμα Σούτρα για το επόμενο πρωί.
Το χωριό διασχίζανε ελάχιστα τουριστικά αυτοκίνητα ενώ οι κάτοικοι κινούνταν κυρίως με ποδήλατα ή με τα πόδια.Η ησυχία ήταν βαθιά εκτιμητέα!
Ο πρώτος ναός που επισκεφτήκαμε ήταν ο Parsvanath temple που μαζί με τους δύο επόμενους αποτελούν το ανατολικό γκρουπ ναών .Είχαμε πλέον ξεπεράσει την ξυπόλητη κατάσταση οπότε το βγάλσιμο των παπουτσιών γινόταν μηχανικά.Παντού βασίλευε η ηρεμία που διαταρασσόταν μόνο από τον χτύπο της καμπάνας όταν τον έκρουαν οι προσκυνητές.
Δεν φανταζόμουν ότι μία τέτοια μέρα για τη Χριστιανοσύνη εγώ θα ένιωθα κατάνυξη σ’έναν ινδουιστικό ναό χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου και τους αγαπημένους μου ανθρώπους.
Ακολούθησε ο παρακείμενος ναός Adinath
όπου χαριτωμένα σκυλάκια έκαναν την εμφανισή τους στο προαύλιο και μας γέμισαν χαρά με μία δόση παιχνιδιού κι ανεμελιάς
και ο Shanti Nath
στον οποίο βρίσκεται το 4,5μ ύψους άγαλμα του θεού Adinath.
Συνεχίσαμε τις σημερινές επισκέψεις μας στον ναό Duladeo temple που ανήκει στο νότιο γκρουπ ναών
όπου ντόπιες κυρίες προσήλθαν για την βραδινή προσευχή καθώς ο ήλιος έδυε μακάρια κι έδινε τη θέση του στο ολόγιομο φεγγάρι.
Στη συνέχεια ζητήσαμε από τον οδηγό να μας αφήσει στο κέντρο του χωριού για να χαρούμε την βραδινή μας βόλτα και επιμείναμε να περπατήσουμε ως το ξενοδοχείο παρ’ότι βρισκόταν 2-3 χιλιόμετρα έξω από το χωριό.Το κέντρο ήταν γεμάτο από παιδάκια που παίζανε τρέχοντας όπως θα έβλεπε κανείς και σε οποιοδήποτε ελληνικό χωριό την άνοιξη,οικογένειες κάνανε βόλτες χαζεύοντας στα όμορφα μαγαζάκια.Μα τι χαρά,τι ευτυχία ήταν αυτή!
Αναμιχθήκαμε με τον κόσμο κι αρχίσαμε κι εμείς να χαζεύουμε με χαλαρή διάθεση αλλά η χαρά δεν κράτησε πολύ γιατί σε λίγο είχε μαζευτεί γύρω μας μία ομάδα πιτσιρικάδων ένα από κάθε μαγαζί που περνάγαμε και μας πίεζαν έντονα να πάμε να μας δείξουν τα καλούδια τους.Στην αρχή αρνούμασταν ευγενικά,άντε ρίξαμε μια ματιά σε καναδυό όπου πλέον όλα μας φαίνονταν ίδια εκτός από τα αγαλματάκια σε ερωτικές στάσεις λόγω των περιβόητων ναών όπου τρέχανε πίσω μας να μας τα δείξουν.Κάποια στιγμή τους λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι είναι αγενές να δείχνουν σε μια κυρία τέτοια πράγματα καθώς πολλά ήταν εκτός από κιτς και πρόστυχα!Δεν πτοήθηκαν καθόλου αλλά εγώ άρχισα να δυσανασχετώ γιατί δεν μπορούσαμε πια να περπατήσουμε και να απολαύσουμε τη βόλτα μας οπότε βάζω κάτι φωνές που γύρισαν και με κοίταξαν όλοι όσοι ήταν σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων.
Πότε εξαφανίστηκαν δε φαντάζεστε!
Η ευγένεια δεν πολυπιάνει στη Ινδία,θέλει και σκληρότητα και το λέω εγώ που είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη με τα παιδιά και τους φτωχούς ανθρώπους.Πρώτη φορά στη ζωή μου βγήκα έξω από τα ρούχα μου από την υπερβολική πίεση.Που να’ξερα ότι με περίμεναν χειρότερα σ’αυτή τη χώρα!
Ξαναφοράω το χαμογελό μου,είπαμε δεν αφήνουμε τίποτα να μας χαλάσει τη διάθεση,είναι και Χριστούγεννα σήμερα οπότε θέλουμε ένα καλό εορταστικό γεύμα.
Και πάλι ο ταξιδιωτικός οδηγός θα κάνει το θαύμα του και θα φάμε το καλύτερο ινδικό όλου του ταξιδιού με διαφορά!
Raja’s Café,δε δυσκολευτήκαμε καθόλου να το βρούμε,όλα εκεί γύρω ήταν άλλωστε, όπου τόσο ο καφές/τσάι όσο και το φαγητό είναι κορυφαία!Το paneer kofta,το chicken kababi και το tandoori ήταν στην καλύτερή τους εκδοχή,τα δε σκορδάτα και τυρένια naan,όπως και η πίτα paratha σας διαβεβαιώ δε θα τα βρείτε πουθενά νοστιμότερα!Απόλυτα ευχαριστημένοι χαιρετίσαμε τον νεαρό ιδιοκτήτη/σερβιτόρο που ανήκει στην τρίτη γενιά λειτουργίας του καφέ-εστιατορίου το οποίο είχε ανοίξει ο παππούς του πριν 30 χρόνια.
Η βόλτα της επιστροφής ήταν ότι χρειαζόμασταν για τη χώνεψη σ’ένα δρόμο που βασίλευε το ημίφως και η απόλυτη ησυχία!
6 το πρωί,έχουμε ξυπνήσει ήδη και φτιάχνουμε βαλίτσες.Ετοιμαζόμαστε να αποχαιρετήσουμε την Agra και το Taz Mahal που χρόνια ονειρευόμουν.Κοιτάζω έξω από τις τεράστιες τζαμαρίες που περιβάλλουν το δωμάτιο και παρά την ομίχλη και την υγρασία που τρέχει σε μικρά ρυάκια πάνω στα τζάμια το βλέπω αμυδρά εκεί στο βάθος να στέκει πεισματικά αγέρωχο στου χρόνου την αδυσώπητη πορεία!
Χριστούγεννα σήμερα…μια γιορτή γνωστή και άγνωστη σε τούτη τη χώρα.
Πολλά και συγκρουόμενα αισθήματα αναβλύζουν από την καρδιά μου καθώς τρώμε το χριστουγεννιάτικο πρωινό μας.Νιώθω ότι έκλεισε ένα κύκλος.Παρ’όλο που η Agra δεν ανήκει στο Rajasthan αλλά στην επαρχία Uttar Pradesh,εδώ τελείωσε μία οδική πορεία που ξεκίνησε πριν 10 μέρες στην Udaipur.
Στις 7 και κάτι ψιλά βρισκόμαστε έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό,αποχαιρετούμε μέσα σε κλίμα συναισθηματικής φόρτισης και συγκίνησης τον υπέροχο αυτό άνθρωπο που είχαμε τη χαρά και την τύχη να έχουμε οδηγό μας στους δύσκολους δρόμους της Ινδίας.Φορτωνόμαστε τα μπαγκάζια μας,παίρνουμε βαθιά ανάσα για να αντέξουμε το εσωτερικό του σταθμού που κρίνοντας από το εξωτερικό μπορούσαμε να φανταστούμε σε τι χάλι θα είναι.Πράγματι η διάχυτη μυρωδιά του κάτουρου μας καλωσόρισε στις αποβάθρες όπου κόσμος κοιμόταν χάμω δίπλα στις βρωμιές και στις ακαθαρσίες.Τι το’θελα το πρωινό σκέφτηκα και μια αναγούλα με ταρακούνησε για τα καλά.
Άντε τώρα να μαντέψεις από πού θα έρθει το τρένο.Υπήρχαν μεγάφωνα,κάτι ανακοίνωνε η κοπέλα αλλά τι ακριβώς δεν κατέστει δυνατό να μάθουμε.Το γραφείο πληροφοριών ήταν κλειστό.Σ’ένα φωτεινό σηματοδότη υποπτευόμαστε πως αναγράφεται η αποβάθρα άφιξης του τρένου μας το οποίο θα παραμείνει για να φορτώσει μόλις για ένα λεπτό όπως και τα περισσότερα τρένα που περνούσαν από κει.
Επιβεβαιώνουμε την πληροφορία από δυο Νοτιοκορεάτισσες που περιμένουν το ίδιο τρένο οπότε στεκόμαστε όλοι μαζί εκεί και πιάνουμε την κουβέντα με θέμα από πού είμαστε,που πάμε και που θα καταλήξουμε.Σε λίγα λεπτά μαζεύτηκαν γύρω μας ζητιάνοι αλλά και καθαριστές παπουτσιών,επιδιορθωτές βαλιτσών και ρούχων.Και να μας τραβάνε με δύναμη τις βαλίτσες,να αντιστεκόμαστε σθεναρά εμείς και γενικά δόθηκε μια μάχη άνευ προηγουμένου.Τότε καταλάβαμε γιατί φοράγανε μακριά αδιάβροχα οι κοπελιές και είχανε καλύψει με το κάλυμμα τα backpack.Ταξιδευανε στην Ινδία με τρένο,σχεδόν αποκλειστικά 3η θέση οπότε είχανε πάρει τα μέτρα τους!
Κι εκεί που καταφέραμε να ξεφορτωθούμε τους επίμονους γυρολόγους τρέχει καταπάνω μας ένα αλλόφρων ζευγάρι και μας ρωτά αν ξέρουμε από πού φεύγει το τρένο για Δελχί.Ιδέα δεν είχαμε οπότε συνέχισαν να τρέχουν πάνω κάτω ρωτώντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους.Σε πέντε λεπτά ξαναεμφανίστηκαν ανακουφισμένοι καθώς πίστευαν ότι το έχασαν αλλά για καλή τους τύχη είχε μισή ώρα καθυστέρηση οπότε θα έφτανε μετά το δικό μας στην ίδια αποβάθρα.Κι έτσι ανταλλάξαμε τις πρώτες και μοναδικές χριστουγεννιάτικες ευχές με μία Αγγλίδα κι ένα Τούρκο(!!!).
Κι αφού γελάσαμε με τον τρόπο που μας περιέγραψε η Αγγλίδα τις ιστορίες διάρροιας και εμετών που την ταλαιπώρησαν σε όλο το ταξίδι,εμφανίστηκε το τρένο μας που τα βαγόνια του τελειωμό δεν είχαν.Χαιρετήσαμε εγκάρδια το αγγλοτουρκικό ζέυγος κι αρχίσαμε να τρέχουμε μαζί με τις νοτιοκορεάτισσες να βρούμε το βαγόνι μας.Αυτές εντοπίσανε γρήγορα το δικό τους μιας και έμπαινε ο περισσότερος κόσμος και κρεμόντουσαν και μπόλικοι από τις σιδεριές των παραθύρων εμείς όμως συνεχίσαμε να τρέχουμε γιατί το βαγόνι της πρώτης θέσης πρέπει να είχε φτάσει ήδη στο Τζανσι!
Πάμε να μπούμε σ’ένα που έγραφε εξωτερικά πρώτη θέση αλλά ο ελεγκτής μας είπε να πάμε τρία βαγόνια πιο κάτω που ήταν οι αεροπορικές θέσεις.Να σφυρίζει το τρένο,να με λούσει κρύος ιδρώτας,να σέρνω τον σάκο που αναποδογύριζε συνέχεια και με είχε εκνευρίσει υπερβολικά,να φωνάζει ο σύζυγος,γενικά ένας πανικός!!!
Στο παραένα κυριολεκτικά πέταξα την τσάντα στον σύζυγο που είχε ανέβει και σκαρφάλωσα ενώ το τρένο ξεκινούσε.Εκεί όταν λένε ένα λεπτό το εννοούν!
Το βαγόνι αυτό ήταν πολύ μικρό με πολύ άνετες θέσεις και άπλετο χώρο για τα πόδια.Αλλά ήταν βρώμικο όπως όλο το τρένο με θολά από την βρωμιά τζάμια και λεκιασμένες θέσεις.Για να ακουμπήσω την πλάτη μου πίσω έβαλα την κουκούλα του φούτερ στο κεφάλι και δεν την έβγαλα μέχρι που κατεβήκαμε.Ευτυχώς ποντικάκια και λοιπά τρωκτικά δεν είδα αλλά κάθε που άνοιγε η πόρτα ερχόταν η μυρωδιά της βοθρίλας από την παρακείμενη τουαλέτα,ο θεός να την κάνει!
Στο εισιτήριο περιλαμβανόταν ένα γεύμα,δεν το άγγιξα,τσάι ή καφές,δεν ήπια κι ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό το οποίο πήρα για το πλύσιμο των δοντιών.
Για τρεις ώρες που διήρκησε το ταξίδι στο συγκεκριμένο βαγόνι η κατάσταση ήταν ανεκτή καθώς ήταν μέρα και χάζευα έξω τα χωριά από τα οποία περνούσαμε.Σε άλλη θέση πχ΄Β δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα,στη ΄Γ δεν θέλω ούτε να φανταστώ!
Στο Τζανσί μας περίμενε ο νέος μας οδηγός,πιτσιρικάς μόλις 22 χρονών,με πολύ όρεξη για κουβέντα και σχετικά καλά αγγλικά.Το αυτοκίνητο καινούριο και πεντακάθαρο όπως κι ο ίδιος αφού μας αποκάλυψε ότι είναι υποχρεωμένοι να καθαρίζουν καθημερινά τα αυτοκίνητα του πρακτορείου και να κάνουν μπάνιο πριν παραλάβουν τους πελάτες.
Το Τζανσί από τα λίγα που είδαμε μου φάνηκε αδιάφορη πόλη οπότε
πήραμε κατευθείαν το δρόμο για Όρτσα που τελευταία στιγμή αφήσαμε πίσω μας γιατί φοβηθήκαμε ότι δε θα έχουμε αρκετό χρόνο στο Κατζουράχο.Ακόμη μετανιώνω που δεν αφιέρωσα έστω 2 ώρες στην Όρτσα που μου φάνηκε πολύ όμορφη και ιδιαίτερη.
Συνεχίσαμε λοιπόν την πορεία μας,το σκηνικό γύρω μας είχε αλλάξει εντελώς με έντονη βλάστηση εν μέρει εξωτική να μας προδιαθέτει θετικά και να φτιάχνει τη διαθεσή μας!Ο οδηγός μας μίλησε για το μικρό χωριό του 5 χιλιόμετρα μακριά από το Κατζουράχο,για τη καθημερινή ζωή του,για την αρραβωνιάστικιά του που διάλεξαν οι γονείς του όταν ήταν 10 χρονών(!!!) αλλά δεν τον πείραζε γιατί είναι καλή κοπέλα και οι γονείς της τον αγαπάνε.Ένιωθε τυχερός για τη δουλειά που βρήκε γιατί θα κατάφερνε σε πέντε χρόνια να συγκεντρώσει τα χρήματα για τον γάμο τους!Μέχρι τότε μπορεί να τη βλέπει μόνο στο σπίτι των γονιών της με τη συγκατάθεσή τους.Αν και δεν την είχε διαλέξει αυτός φαινόταν ερωτευμένος καθώς μιλούσε για κείνη και χαμογελούσε συνεχώς κάτι που μου φάνηκε τόσο παρήγορο και ελπιδοφόρο για μια χώρα που οι προσυμφωνημένοι και αναγκαστικοί γάμοι αγγίζουν το 80%!Στον αντίποδα δυστυχώς στέκουν γάμοι ανήλικων κοριτσιών με άντρες άνω των 40 ετών,πολλές φορές 50 ή 60 γιατί αυτές οι ηλικιακές ομάδες έχουν συνήθως τα λεφτά για να πληρώσουν τον πατέρα της νύφης και στην ουσία να την αγοράσουν!Συνήθης πρακτική κυρίως του μουσουλμανικού πληθυσμού που είναι γνωστή παρ’ότι κατακριτέα σε πολλά μουσουλμανικά κράτη.
Το Κατζουράχο ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν σε εκείνη τη φάση.Ένα ήσυχο και όμορφο χωριό,για τα μεγέθη της Ινδίας, με φοίνικες,χωμάτινους δρόμους και χαμογελαστούς κατοίκους!Ανήκει στην επαρχία Madya Pradesh και αδιαμφισβήτητα ήταν μία όαση μετά την θορυβώδη Τζαιπούρ και την πολυπληθή Άγκρα.
Το ξενοδοχείο μας όμορφο,με εξωτική αυλή και επιτέλους μπορούσες να ανοίξεις το παράθυρο και να αναπνεύσεις καθαρό αέρα.http://www.ushalexushotels.com/khajuraho/
Μετά το απαραίτητο φρεσκάρισμα αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τους ναούς του ανατολικού συμπλέγματος και να αφήσουμε τους ναούς του Κάμα Σούτρα για το επόμενο πρωί.
Το χωριό διασχίζανε ελάχιστα τουριστικά αυτοκίνητα ενώ οι κάτοικοι κινούνταν κυρίως με ποδήλατα ή με τα πόδια.Η ησυχία ήταν βαθιά εκτιμητέα!
Ο πρώτος ναός που επισκεφτήκαμε ήταν ο Parsvanath temple που μαζί με τους δύο επόμενους αποτελούν το ανατολικό γκρουπ ναών .Είχαμε πλέον ξεπεράσει την ξυπόλητη κατάσταση οπότε το βγάλσιμο των παπουτσιών γινόταν μηχανικά.Παντού βασίλευε η ηρεμία που διαταρασσόταν μόνο από τον χτύπο της καμπάνας όταν τον έκρουαν οι προσκυνητές.
Δεν φανταζόμουν ότι μία τέτοια μέρα για τη Χριστιανοσύνη εγώ θα ένιωθα κατάνυξη σ’έναν ινδουιστικό ναό χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου και τους αγαπημένους μου ανθρώπους.
Ακολούθησε ο παρακείμενος ναός Adinath
όπου χαριτωμένα σκυλάκια έκαναν την εμφανισή τους στο προαύλιο και μας γέμισαν χαρά με μία δόση παιχνιδιού κι ανεμελιάς
και ο Shanti Nath
στον οποίο βρίσκεται το 4,5μ ύψους άγαλμα του θεού Adinath.
Συνεχίσαμε τις σημερινές επισκέψεις μας στον ναό Duladeo temple που ανήκει στο νότιο γκρουπ ναών
όπου ντόπιες κυρίες προσήλθαν για την βραδινή προσευχή καθώς ο ήλιος έδυε μακάρια κι έδινε τη θέση του στο ολόγιομο φεγγάρι.
Στη συνέχεια ζητήσαμε από τον οδηγό να μας αφήσει στο κέντρο του χωριού για να χαρούμε την βραδινή μας βόλτα και επιμείναμε να περπατήσουμε ως το ξενοδοχείο παρ’ότι βρισκόταν 2-3 χιλιόμετρα έξω από το χωριό.Το κέντρο ήταν γεμάτο από παιδάκια που παίζανε τρέχοντας όπως θα έβλεπε κανείς και σε οποιοδήποτε ελληνικό χωριό την άνοιξη,οικογένειες κάνανε βόλτες χαζεύοντας στα όμορφα μαγαζάκια.Μα τι χαρά,τι ευτυχία ήταν αυτή!
Αναμιχθήκαμε με τον κόσμο κι αρχίσαμε κι εμείς να χαζεύουμε με χαλαρή διάθεση αλλά η χαρά δεν κράτησε πολύ γιατί σε λίγο είχε μαζευτεί γύρω μας μία ομάδα πιτσιρικάδων ένα από κάθε μαγαζί που περνάγαμε και μας πίεζαν έντονα να πάμε να μας δείξουν τα καλούδια τους.Στην αρχή αρνούμασταν ευγενικά,άντε ρίξαμε μια ματιά σε καναδυό όπου πλέον όλα μας φαίνονταν ίδια εκτός από τα αγαλματάκια σε ερωτικές στάσεις λόγω των περιβόητων ναών όπου τρέχανε πίσω μας να μας τα δείξουν.Κάποια στιγμή τους λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι είναι αγενές να δείχνουν σε μια κυρία τέτοια πράγματα καθώς πολλά ήταν εκτός από κιτς και πρόστυχα!Δεν πτοήθηκαν καθόλου αλλά εγώ άρχισα να δυσανασχετώ γιατί δεν μπορούσαμε πια να περπατήσουμε και να απολαύσουμε τη βόλτα μας οπότε βάζω κάτι φωνές που γύρισαν και με κοίταξαν όλοι όσοι ήταν σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων.
Πότε εξαφανίστηκαν δε φαντάζεστε!
Η ευγένεια δεν πολυπιάνει στη Ινδία,θέλει και σκληρότητα και το λέω εγώ που είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη με τα παιδιά και τους φτωχούς ανθρώπους.Πρώτη φορά στη ζωή μου βγήκα έξω από τα ρούχα μου από την υπερβολική πίεση.Που να’ξερα ότι με περίμεναν χειρότερα σ’αυτή τη χώρα!
Ξαναφοράω το χαμογελό μου,είπαμε δεν αφήνουμε τίποτα να μας χαλάσει τη διάθεση,είναι και Χριστούγεννα σήμερα οπότε θέλουμε ένα καλό εορταστικό γεύμα.
Και πάλι ο ταξιδιωτικός οδηγός θα κάνει το θαύμα του και θα φάμε το καλύτερο ινδικό όλου του ταξιδιού με διαφορά!
Raja’s Café,δε δυσκολευτήκαμε καθόλου να το βρούμε,όλα εκεί γύρω ήταν άλλωστε, όπου τόσο ο καφές/τσάι όσο και το φαγητό είναι κορυφαία!Το paneer kofta,το chicken kababi και το tandoori ήταν στην καλύτερή τους εκδοχή,τα δε σκορδάτα και τυρένια naan,όπως και η πίτα paratha σας διαβεβαιώ δε θα τα βρείτε πουθενά νοστιμότερα!Απόλυτα ευχαριστημένοι χαιρετίσαμε τον νεαρό ιδιοκτήτη/σερβιτόρο που ανήκει στην τρίτη γενιά λειτουργίας του καφέ-εστιατορίου το οποίο είχε ανοίξει ο παππούς του πριν 30 χρόνια.
Η βόλτα της επιστροφής ήταν ότι χρειαζόμασταν για τη χώνεψη σ’ένα δρόμο που βασίλευε το ημίφως και η απόλυτη ησυχία!
Καταπληκτική εισαγωγή Villi!!!! Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!!!
