Ινδία Ινδία...τα πάντα είναι πιθανά!

[villi]

Bishnoi villages-Sam Sand Dunes

8 το πρωί και ήδη είμαστε στο δρόμο προς τα χωριά.Αναλυτικά λοιπόν κάποια χωριά Bishnoi κι άλλα non-Bishnoi παραδοσιακά χωριά βρίσκονται κατά μήκος του κεντρικού δρόμου Pali και διασκορπισμένα στην ευρύτερη περιοχή 100χλμ νοτιοανατολικά της Τζοντπούρ.Τα δύο μεγαλύτερα χωριά Bishnoi είναι τα Khejadhali και Guda και τα non-Bishnoi είναι τα Salawas και Kakani.Αυτά είναι και τα στάνταρ χωριά που περιλαμβάνει το μισής μέρας τουρ.Από κει και πέρα βρίσκονται φυτεμένες διάφορες μικρότερες κοινότητες Bishnoi σε όλη την έκταση μεταξύ Τζοντπούρ και Τζαισαλμέρ σε πολλές από τις οποίες κατοικούν αποκλειστικά στις παραδοσιακές χειροποίητες αχυρένιες καλύβες και είναι ακριβώς αυτές οι κοινότητες μαζί με το ερημικό τοπίο που κάνουν την διαδρομή μέχρι τη Τζαισαλμέρ πολύ ενδιαφέρουσα!
Οι Bishnoi ακολουθούν 29 εντολές τις οποίες έδωσε ο γκουρού Jambheshwar 540 χρόνια πριν με γνώμονα το σεβασμό και την προστασία του περιβάλοντος.
Το 1730,363 άντρες από το χωριό Khejadhali κρεμάστηκαν στα δέντρα θυσιάζοντας τον εαυτό τους για να τα σώσουν από τους άντρες του Βασιλιά που ήθελαν να τα κόψουν.Εδώ είναι και η πρώτη μας στάση 26 μόλις χλμ από τη Τζοντπούρ.Παρ΄όλο που οι συνθήκες ζωής εδώ φαίνονται δύσκολες ο οδηγός μας είπε ότι δεν είναι φτωχοί αφενός γιατί κερδίζουν χρήματα από την αύξηση του τουρισμού στα χωριά κι αφετέρου παράγουν διάφορα είδη που πωλούνται σε όλο το Ρατζαστάν.

Απλά έχουν επιλέξει να ζουν πατροπαράδοτα μακριά από τον πολιτισμό και κοντά στη φύση όπως προστάζουν και οι εντολές.

Πραγματικά τα πάμπολλα παιδάκια που παίζανε στους χωμάτινους δρόμους τρέξανε να μας μιλήσουν και το μόνο που ζητούσαν ήταν να τα βγάλουμε φωτογραφία.Δεν ζητιάνευαν πάντως!
Περπατήσαμε μέσα στο χωριό και οι κάτοικοι συνηθισμένοι πια στους επισκέπτες μας χαμογελούσαν και μας χαιρετούσαν.

Συνεχίσαμε στο δεύτερο χωριό,τη Guda,κι όσο πλησιάζαμε τόσο ο δρόμος γινόταν κακοτράχαλος,το σκηνικό ερημικό και ζωά όπως αντιλόπες και άγρια ελάφια έκαναν την εμφάνιση τους.Κοντά στη Guda υπάρχει μια μικρή λίμνη όπου συγκεντρώνονται διαφορά είδη πουλιών αλλά και ζώα όπως νεροβούβαλοι,ένα είδος γαζέλας η Chinkara και αλεπούδες της ερήμου.Είχαμε τη χαρά να τα δούμε σχεδόν όλα καθώς περιφέρονται γύρω από το χωριό και κάποιοι κάτοικοι είναι τόσο εξοικειωμένοι που τα ταίζουν στο στόμα χωρίς φόβο!
Αυτό που είχα διαβάσει επίσης είναι πως τα σπίτια τους είναι πολύ καθαρά καθώς δίνουν μεγάλη σημασία στην καθαριότητα και είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω σ’αυτό το χωριό.Ο οδηγός μας άφησε μονάχους και πήγε να βρει τους φίλους τους κι έτσι βρεθήκαμε να αλωνίζουμε τα στενά χαιρετώντας και βγάζοντας φωτόγραφίες τα πιτσιρίκια που είχαν τρελαθεί από χαρά.

Περνώντας λοιπόν μπροστά από μία μάντρα βγήκε η γιαγιά να φωνάξει τα εγγόνια,μας βλέπει και μας κάνει νόημα να πάμε κοντά.Ηθελε να δει τη φωτογραφική μηχανή κι αυτή,αν ήξερα πως παίρνουν τόση χαρά από αυτό θα αγόραζα μία να τους την πάω!Απαθανατιζόμαστε όλοι μαζί και μας καλεί να μπούμε στο σπίτι.

Διστάζουμε στην αρχή αλλά σκεφτόμαστε γιατί όχι!Μας περνάει στο εσωτερικό του σπιτιού και μας βάζει να κάτσουμε στις δύο και μοναδικές πλαστικές καρέκλες που φέρνει από τη αυλή.Τότε εμφανίζονται δύο πολύ όμορφες κοπέλες όπως και ο γιος που χαίρεται για την επίσκεψη και μας εξηγεί πως η μία είναι η σύζυγος και η άλλη η αδερφή.

Στο μεταξύ μπουκάραν κι όλα τα πιτσιρίκια από το δρόμο κι άρχισαν να μας περιεργάζονται γιατί όπως μας είπε ο γιος,που ήταν κι ο μόνος που μίλαγε κάτι κουτσοαγγλικά,δεν είχε έρθει ποτέ ξένος στο σπίτι τους.Τρέχει σε μια στάμνα και μας προσφέρει νερό σ’ένα πίλινο ποτήρι με το οποίο ήπιαν όλοι βεβαίως!Τότε θυμήθηκα κάποια πραγματάκια που είχα στη τσάντα και είπα να τα μοιράσω στα πιτσιρίκια.Λίγο έλειψε να με πετάξουν από την καρέκλα καθώς στριμώχνονταν όλα γύρω μου!Ο πάτερ φαμίλιας άδικα προσπαθούσε να τα συνετίσει ενώ οι κοπελιές μου κάνανε νόημα να δώσω πρώτα στη γιαγιά η οποία ήταν και η μόνη που πήρε θέση δίπλα μας.
Γενικά αυτό που είδα πολύ έντονα στην Ινδία είναι ότι η γηραιότερη γυναίκα στην οικογένεια απολαμβάνει το σεβασμό όλων και κυρίως της νύφης που στην κυριολεξία την υπηρετεί.Οι περισσότερες οικογένειες Ινδών που είδαμε ακόμη και στα ξενοδοχεία ταξιδεύουν μαζί με τη γιαγιά και μου έκανε εντύπωση που οι νύφες πήγαιναν πάντα στο μπουφέ για να τους φέρουν το πιάτο με το πρωινό στα χέρια ακόμη κι αν η πεθερά είναι νεότατη.
Να τα βλέπουμε αυτά εμείς οι μοντέρνες!!!
Και με αυτή την απρόοπτη επίσκεψη αφήνουμε πίσω μας αυτούς τους ωραίους ανθρώπους ,τους Bishnoi, και περνάμε στο χωριό των Salawas όπου βρίσκεται το Roopraj Dhurry Udyog ένα κέντρο ύφανσης χαλιών που συντηρείτε από 42 οικογένειες περίπου.Δεν στεκομαστε πολύ καθώς δε μας ενδιαφέρει η αγορά χαλιού και συνεχίζουμε για το χωριό Kakani.Εδώ ο οδηγός παίρνει λάθος στροφή και καθώς απομακρυνόμαστε από τα τουριστικά χωριά οι εικόνες των μικρών κοινοτήτων γίνονται ακόμη πιο αυθεντικές και οι άνθρωποι μας κοιτούν με μεγαλύτερη απορία.Επίσης δεν ήταν τόσο δεκτικοί στη φωτογράφιση.
Σύντομα αντιλαμβάνεται ότι δεν πάμε καλά,σταματάει σε μια τέτοια κοινότητα για να ρωτήσει που βρίσκεται το Κάκανι.Δεν καταλάβαμε τι του είπαν αυτό που καταλάβαμε είναι ότι δεν συνεννοήθηκαν γιατί στην επόμενη κοινότητα ξαναρώτησε κι ακολούθησαν κι άλλες ερωτήσεις παρακάτω για να βρει την άκρη και να φτάσουμε πλέον στο Κακάνι όπου βρίσκονται και οι κεραμοποιίες. Επισκεφτήκαμε μία από αυτές όπου δεν πρόκειται παρά για μια αυλή σπιτιού με ένα υπόστεγο όπου φτιάχνουν και πουλάνε διάφορα κεραμικά αλλά και υφάσματα βαμμένα με την τέχνη block-printed που ονομάζονται fetia.

Καθώς ο ιδιοκτήτης μας έδειχνε τον τρόπο κατασκευής εγώ χάζευα τις γυναίκες,νύφη και πεθερά,που κάνανε τις καθημερινές δουλειές

και τα πιτσιρίκια που μάλωναν για μια μπουκιά φαγητό που είχαν σε δυο μπολάκια.

Αγόρασα μια αναμνηστική κεραμική μικρογραφία καλύβας για ρεσό και κάτι άλλα συμπαθητικά κεραμικά κι έτσι η επισκεψή μας στα παραδοσιακά αυτά χωριά έλαβε τέλος!Άξιζε και με το παραπάνω!

Μεσημέρι πλέον ξεκινάμε για τη Τζαισαλμέρ την οποία αφήνουμε πίσω μας για σήμερα για να κατευθυνθούμε προς τους αμμολόφους της ερήμου Ταρ 40 χλμ δυτικά.
Είχα ενδοιασμούς γι’αυτή τη διανυκτέρευση στην έρημο αφενός γιατί ήταν χειμώνας κι αφετέρου γιατί φοβόμουν ότι θα ήταν μια τουριστική παγίδα.Η απλή ημερήσια εκδρομή για το ηλιοβασίλεμα όντως είναι μια τουριστική παγίδα καθώς γίνεται της κακομοίρας αλλά η δύωρη πολύ πρωινή καμηλοβόλτα στους αμμόλοφους και η διαμονή στις σκηνές είναι αξέχαστη εμπειρία!
Φτάνοντας μας παραλαμβάνει διθέσια καμήλα για να πάμε να δούμε μαζί με εκατοντάδες άλλους τη δύση του ήλιου.Σχολικοί μαθητές οι περισσότεροι να ουρλιάζουν και να γελάνε με όλη τους τη δύναμη.

Εντωμεταξύ τσιγγάνες τρέχουν να μας δείξουν πως χορέυουν τα μωρά τους και μπυροπωλητές μας παίρνουν στο κοντό.

Δίνω 100ρουπίες στον καμηλιέρη και του λέω να μας πάει κάπου ήσυχα αλλιώς δεν αξίζει με τίποτα.Στροφή και βρίσκει δρόμο για ήσυχους αμμολόφους όπου βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα μακριά από τον πανικό και τη φασαρία.

Επιστρέφουμε κι ο οδηγός ρωτάει αν θέλουμε να πάμε στο τεχνητό χωριό Chokhi Dhani όπου κατευθύνεται το πλήθος.Ρίχνουμε μια ματιά στον φολκλόρ διάκοσμο, δυνατή τσιγγανομουσική να ακούγεται από τα μεγάφωνα,ψήστες σε αλλοφροσύνη να προλάβουν τους πεινασμένους εκδρομείς,μάγοι, γητευτές κόμπρας,παζάρι κεραμικών και άλλων συναφών προιόντων.Για μια ματιά καλά είναι!
Φτάνωντας στο σταθερό κάμπινγκ με πολυτελείς σκηνές που θα καταλύαμε μας υποδέχτηκαν με λουλουδοράντισμα στα κεφάλια.Οφείλω πάντως να πω πως η επιλογή του κάμπινγκ έγινε από το πρακτορείο και ήταν εξαιρετική!http://jaisalmerchiragdesertcamp.com/ στην τιμή εκτός από την διανυκτέρευση περιλαμβάνεται το δείπνο με τους χορούς και δύο σαφάρι με καμήλες.Μακριά από τη φασαρία στις αρχές των αμμολόφων με μεγάλες ωραίες και καθαρές σκηνές

πολύ ωραίο βραδινό πρόγραμμα με τσιγγάνικους χορούς,

καστανιέτες και απερριτίφ γύρω από τη φωτιά

και ένα ωραίο δείπνο κάτω από τη μεγάλη τέντα.Το κρύο όσο πύκνωνε η νύχτα γινόταν όλο και πιο τσουχτερό.
Στο κάμπινγκ μέναμε εμείς,ένας Αμερικάνος δάσκαλος με έναν μαθητή του και ένα ζευγάρι αφρικανών.Σε λίγο γίναμε όλοι μια παρέα και η νύχτα μας βρήκε να χορεύουμε όλοι μαζί γύρω από τη φωτιά με την καθοδήγηση των τσιγγάνων χορευτριών!Το γέλιο που έκανα με τον Αμερικάνο που προσπαθούσε να χορέψει δεν περιγράφεται!!!
Το ζευγάρι των αφρικανών αποχώρησε πρώτο και σιγά σιγά όλοι πήραμε το δρόμο για τις τέντες.Το κρύο πια ήταν έντονο,έβαλα ζακέτα και κάλτσες και χώθηκα στον υπνόσακο.
Έγερση στις 5μιση για να πάμε να δούμε την ανατολή στους αμμολόφους.
Κούνια που μας κούναγε!Βγαίνουμε από τη σκηνή ντυμένοι με ότι είχε η βαλίτσα και δε βλέπουμε τη τύφλα μας.Πυκνή ομίχλη έχει σκεπάσει τα πάντα.Επικρατούσε μια απόκοσμη ησυχία και δεν μπορούσα καν να προσανατολιστώ προς την έξοδο.΄΄Που πάμε?΄΄ λέω για να πάρω την απάντηση ‘’ξέρω κι εγώ?’’Α ωραία!
Με τη βοήθεια ενός φακού που έχει παντα ο Μαγκάιβερ-σύζυγος στο τσαντάκι του φτάνουμε στην είσοδο του κάμπινγκ που λογικά θα μας περίμενε ο καμηλιέρης.Ούτε φωνή ούτε ακρόαση!Τι γίνεται τώρα?Γυρνάμε και την πέφτουμε για ύπνο?Πριν προλάβουμε να στρίψουμε την πλάτη να’σου τον ο έρμος ο καμηλιέρης τυλιγμένος με ένα σάλι να πιλαλάει την καμήλα τρεχάτος.Έχει ομίχλη κι άργησε,μας λέει σε μπερδεμένα αγγλικά που έχω τη μαντική ικανότητα να αντιλαμβάνομαι ενώ ο σύζυγος συνεχώς αναρωτιέται πως στο καλό καταλαβαίνω τι λένε!
Μας φορτώνει και ξυπόλυτος μέσα στην κρύα και υγρή άμμο αρχίζει να τρέχει.Αμμάν πάνε τα γοφιά μας!Εντωμεταξύ δε βλέπαμε απολύτως τίποτα,πυχτό σκοτάδι ανακατεμένο με απιστευτη υγρασία.Ο καημένος ο καμηλιέρης να αλλαλάζει κάθε τόσο και να φωνάζει ‘’cold,cold,oh la la’’.Δρόμο παίρνει,δρόμο αφήνει η καμήλα μία ώρα και βάλε πάνω στις καμπούρες της εμείς ίσα που αρχίσαμε να διακρίνουμε την άμμο.Σε κάμποση ώρα φτάνουμε σε μια ερημιά με κάτι αμμολόφους να κοιτάς κάτω το χάος!Ψυχή δεν ακουγόταν μόνο ο κρύος αέρας να σφυρίζει.Μας κατεβάζει από το ζωντανό που αγκομαχούσε και κουλουριάζεται μαζί του.Και τώρα τι κάνουμε τον ρωτάμε.Μπορείτε να περπατήσετε μας λέει,πλάκα κάνει λέει ο σύζυγος εδώ δε βλέπουμε τη μύτη μας που να πάμε!Καθόμαστε κι εμείς κουλουριασμένοι στην άμμο να ζεσταθούμε.Η υγρασία σπάει κόκκαλα,να στάζουμε από την κορυφή μέχρι τα νύχια σα να μας πέταξαν νερό.Πιάνουμε κουβέντα να περάσει η ώρα μπας και ξημερώσει.
Ο καμηλιέρης είναι μουσουλμάνος κι έχει 8 παιδιά.Τα τρία σπουδάζουν στην Τζαισαλμέρ και το τελευταίο είναι μωρό!Ο ίδιος είναι 38 ετών (!!!) και ζει όλη του τη ζωή σ’ένα χωριό της ερήμου.Η καμήλα είναι η μόνη του περιουσία και την περιποιείται όπως και τα παιδιά του.Ένας γλυκύτατος άνθρωπος που ήρθε μες το μαύρο σκοτάδι και την παγωνιά να βολτάρει εμάς τους χαζούς τουρίστες για λίγες ρουπίες!Αυτή είναι η Ινδία ένα κράμα απλών φιλότιμων ανθρώπων που παλεύουν για λίγα ψίχουλα και πολλών δαιμόνιων επιχειρηματιών που τους εκμεταλλεύονται!
Με την κουβεντούλα άρχισε να βγαίνει ο ήλιος τον οποίο εμείς δεν είχαμε την δυνατότητα να δούμε γιατί κρυβόνταν πίσω από τα παχιά στρώμματα ομίχλης.Τουλάχιστον φωτίστηκε η έρημος και μπορούμε να ξεμακρύνουμε λίγο περπατώντας προσεκτικά στους θεόρατους αμμολόφους.

Το τοπίο σεληνιακό,απολύτως έρημο και ήσυχο!Τελικά άξιζε το κρύο που φάγαμε!


Στην επιστροφή είχε ξημερώσει πια καλά κι ας μη βλέπαμε ακόμη τον ήλιο.

Περάσαμε μέσα από τσιγγάνικα χωριά κι εδώ κολλάει γάντι το Oh la la!
Kαλύβες με κλαδιά χωρίς οροφή και οικογένειες με πιτσιρίκια να κοιμούνται χάμω πάνω σε κουρέλια μέσα στο κρύο.Τα πιτσιρίκια σήκωναν τα κεφαλάκια τους μέσα από τα κουρέλια και φώναζαν ΄΄καμήλα΄΄ ενώ όσοι είχαν ήδη ξυπνήσει άναβαν φωτιές να ζεσταθούν.Εξωπραγματικές εικόνες πραγματικά!

Επιστρέφουμε μουσκεμένοι και παγωμένοι,αλλάζουμε αμέσως και ειλικρινά πρώτη φορά νιώθω το κορμί μου να τρέμει τόσο από το κρύο.Ο Αμερικάνος παθαίνει σοκ όταν του λέμε που είχαμε πάει και μας αποκαλεί τρελούς Έλληνες ενώ τρέχει να ειδοποιήσει να μας φέρουν ζεστό τσάι που ήδη πίνει κι αυτός.Συνέρχομαι όπως όπως και ξαναπαίρνουμε τις θέσεις μας κάτω από την τέντα για το πρωινό.Η συζήτηση ανάβει και η ζεστή μασάλα ομελέτα είναι ότι πρέπει για να ολοκληρώσει την απίστευτη εμπειρία μας στους αμμολόφους!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ggonholidays]

Καταπληκτική εισαγωγή Villi!!!! Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!!!

 

[underwater]

Μία ιστορία που ήλπιζα ότι θα εμφανιστεί και με πολύ χαρά βλέπω ότι όντως εμφανίστηκε! Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια!

 

[karfitsa]

Μπραβο villi...περιμενω και γω με αγωνια τη συνεχεια...

 

[mariath]

Έπιασα και 'γω θέση και περιμένω!

 

[villi]

Ευχαριστώ πολύ κορίτσια για την ενθάρυνση!Το ταξίδι θα είναι μακρύ,είμαι και πολυλογού...ελπίζω να μη σας κουράσω στη συνέχεια.Θέλω να γράψω όσες λεπτομέρειες μπορώ και πιστεύω ότι θα βοηθήσουν έναν επίδοξο ταξιδιώτη αλλά να σας μεταφέρω και λίγα απο τα τόσο πλούσια συναισθήματα που ένιωσα σάυτο το ταξίδι!Μείνετε συντονισμένοι...

 

[villi]

7μιση το πρωί και ήδη ψάχνουμε για τις βαλίτσες μας στον κυλιόμενο διάδρομο.Πάντα με πιάνει ένα φόβος σε αυτό το σημείο ότι δε θα εμφανιστούν και πάντα τις ψάχνω με αγωνία.Σε αυτό το ταξίδι είχαμε πάρει από ένα σακίδιο πλάτης με είδη πρώτης ανάγκης σε περίπτωση που κάποια βαλίτσα δεν ακολουθούσε το δρόμο της και δύο ίδια τεράστια κόκκινα σακ βουαγιάζ με ροδάκια.Το ένα καταστράφηκε,το άλλο επέστρεψε αλλά είναι σίχαμα!

Οι βαλίτσες φάνηκαν στον ορίζοντα οπότε προχωρήσαμε στους ελέγχους και στη συνέχεια εξήλθαμε του αεροδρομίου ψάχνοντας το ταμπελάκι μας.Ένας ισχνός Ινδός αντιπρόσωπος του γραφείου μαζί με τον οδηγό μας υποδέχτηκαν και αφου μας έδωσε όλα τα έντυπα που θα χρειαζόμασταν για το υπόλοιπο ταξίδι μας συνόδευσε μέχρι το ξενοδοχείο.Οι πρώτες εικόνες,μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι,πολλή κίνηση,σκόνη και ζέστη.Αρχίζουμε να βγάζουμε ρούχα από πάνω μας και κάνω εδώ μια παρένθεση να σας γράψω για τα ρούχα που πήρα μαζί.Στην Ινδία τον Δεκέμβρη ζήσαμε και τις τέσσερις εποχές μέσα σε λίγες μέρες.Χρειάστηκαν κοντομάνικα μπλουζάκια,μακρυμάνικά μακό,φούτερ ζακέτες,λεπτές ζακετούλες,φουλάρια,ζεστό κασκόλ και ένα αμάνικο μπουφάν.Το αμάνικο μπουφαν θεωρώ πως ήταν η καλύτερη επιλογή καθώς το κρύο που είχε νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ ήταν ανεκτό.

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο Kingston park http://www.booking.com/hotel/in/kingston-park.html. Τα θετικά είναι η τοποθεσία του κοντά στην αγορά Karol Bagh,για μένα η καλύτερη στο Δελχί,κοντά σε μετρό για όποιον ενδιαφέρεται,ήσυχο και σχετικά μοντέρνο.Τα αρνητικά η έλλειψή φυσικού φωτός σε πολλά δωμάτια,η ελλιπής καθαριότητα και το κακό πρωινό.

Προσωπικά επειδή έχω τεράστιο θέμα με την καθαριότητα και στην Ινδία δοκιμάστηκε πολλές φορές η αντοχή μου κοιμόμουν σε υπνόσακο παντού, είχα πάρει detol για το μπάνιο,απολυμαντικά για τα χέρια,κατσαριδοκτόνο(ναι χρειάστηκε),μπόλικο χαρτι(στα ξενοδοχεία τα χαρτιά υγείας είναι μικροσκοπικά και λίγα) και τα φάρμακα που επίσης χρειάστηκαν ήταν γαστροπροστατευτικά δισκία, αντιδιαρροικά,δισκία για τη χλωρίδα του εντέρου και depon για τον πονοκέφαλο!Και μη σκεφτείτε ότι είμαι καμιά υστερική!Αν σηκώνατε το κάλυμμα και βλέπατε ένα μάτσο τρίχες στο μαξιλάρι θα ξαπλώνατε? Γι’αυτό αν δε πάτε σε 5άστερα πάρτε ένα υπνόσακο ιδίως το χειμώνα που πρέπει να χρησιμοποιήσετε την κουβέρτα που δεν έχει πλυθεί ποτέ!!!

Τακτοποιούμαστε λοιπόν και ο οδηγός ρωτάει αν θέλουμε να φύγουμε απευθείας για τα αξιοθέατα.Το ρωτάς δεν κρατιόμαστε!

 

[strani]

7μιση το πρωί και ήδη ψάχνουμε για τις βαλίτσες μας στον κυλιόμενο διάδρομο.Πάντα με πιάνει ένα φόβος σε αυτό το σημείο ότι δε θα εμφανιστούν και πάντα τις ψάχνω με αγωνία.Σε αυτό το ταξίδι είχαμε πάρει από ένα σακίδιο πλάτης με είδη πρώτης ανάγκης σε περίπτωση που κάποια βαλίτσα δεν ακολουθούσε το δρόμο της και δύο ίδια τεράστια κόκκινα σακ βουαγιάζ με ροδάκια.Το ένα καταστράφηκε,το άλλο επέστρεψε αλλά είναι σίχαμα!

Οι βαλίτσες φάνηκαν στον ορίζοντα οπότε προχωρήσαμε στους ελέγχους και στη συνέχεια εξήλθαμε του αεροδρομίου ψάχνοντας το ταμπελάκι μας.Ένας ισχνός Ινδός αντιπρόσωπος του γραφείου μαζί με τον οδηγό μας υποδέχτηκαν και αφου μας έδωσε όλα τα έντυπα που θα χρειαζόμασταν για το υπόλοιπο ταξίδι μας συνόδευσε μέχρι το ξενοδοχείο.Οι πρώτες εικόνες,μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι,πολλή κίνηση,σκόνη και ζέστη.Αρχίζουμε να βγάζουμε ρούχα από πάνω μας και κάνω εδώ μια παρένθεση να σας γράψω για τα ρούχα που πήρα μαζί.Στην Ινδία τον Δεκέμβρη ζήσαμε και τις τέσσερις εποχές μέσα σε λίγες μέρες.Χρειάστηκαν κοντομάνικα μπλουζάκια,μακρυμάνικά μακό,φούτερ ζακέτες,λεπτές ζακετούλες,φουλάρια,ζεστό κασκόλ και ένα αμάνικο μπουφάν.Το αμάνικο μπουφαν θεωρώ πως ήταν η καλύτερη επιλογή καθώς το κρύο που είχε νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ ήταν ανεκτό.

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο Kingston park http://www.booking.com/hotel/in/kingston-park.html. Τα θετικά είναι η τοποθεσία του κοντά στην αγορά Karol Bagh,για μένα η καλύτερη στο Δελχί,κοντά σε μετρό για όποιον ενδιαφέρεται,ήσυχο και σχετικά μοντέρνο.Τα αρνητικά η έλλειψή φυσικού φωτός σε πολλά δωμάτια,η ελλιπής καθαριότητα και το κακό πρωινό.

Προσωπικά επειδή έχω τεράστιο θέμα με την καθαριότητα και στην Ινδία δοκιμάστηκε πολλές φορές η αντοχή μου κοιμόμουν σε υπνόσακο παντού, είχα πάρει detol για το μπάνιο,απολυμαντικά για τα χέρια,κατσαριδοκτόνο(ναι χρειάστηκε),μπόλικο χαρτι(στα ξενοδοχεία τα χαρτιά υγείας είναι μικροσκοπικά και λίγα) και τα φάρμακα που επίσης χρειάστηκαν ήταν γαστροπροστατευτικά δισκία, αντιδιαρροικά,δισκία για τη χλωρίδα του εντέρου και depon για τον πονοκέφαλο!Και μη σκεφτείτε ότι είμαι καμιά υστερική!Αν σηκώνατε το κάλυμμα και βλέπατε ένα μάτσο τρίχες στο μαξιλάρι θα ξαπλώνατε? Γι’αυτό αν δε πάτε σε 5άστερα πάρτε ένα υπνόσακο ιδίως το χειμώνα που πρέπει να χρησιμοποιήσετε την κουβέρτα που δεν έχει πλυθεί ποτέ!!!

Τακτοποιούμαστε λοιπόν και ο οδηγός ρωτάει αν θέλουμε να φύγουμε απευθείας για τα αξιοθέατα.Το ρωτάς δεν κρατιόμαστε!

ετσι μπραβο παμε γερα!!βαλε μας στο κλιμα.....[ευχαριστω για τις πληροφοριες]

 

[villi]

ΔΕΛΧΙ

Πριν ξεκινήσουμε την περιήγηση ζητάμε από τον οδηγό να μας βοηθήσει να βγάλουμε μια τοπική κάρτα sim.Αποδείχτηκε δύσκολη διαδικασία καθώς πια δεν βγάζουν κάρτες με την ίδια ευκολία που γινότανε παλιότερα.Χρειάστηκαν πολλά τηλέφωνα από τον οδηγό μιας και οι υπεύθυνοι της εταιρίας Idea που είναι δημοφιλής στην Ινδία δε μιλούσαν κατανοητά αγγλικά οπότε ανέλαβε ο οδηγός να συνεννοηθεί και να υπογράψει για μας.Εν τέλει η κάρτα ενεργοποιήθηκε στις 3 τα ξημερώματα και η οικονομία που κάναμε ήταν τεράστια.Η wind σε μήνυμα της με ενημέρωσε ότι η χρέωση είναι 7 ευρώ το λεπτό (!!!) και η διεθνής κλήση από την ινδική μου κόστιζε 20ρουπίες δηλαδή 25 λεπτά περίπου το λεπτό!

Κατευθυνόμαστε στο Παλιό Δελχί με πρώτη στάση το κόκκινο φρούριο Lal Qila.Πολύ εντυπωσιακό εξωτερικά φτιαγμένο από κόκκινες πέτρες όπως μαρτυρά και το ονομά του.

Εσωτερικά περνώντας την κύρια πύλη Lahore και το μικρό σκεπαστό bazaar περικλείονται διάφορα κτίσματα όπως το σπίτι των μουσικών NaubatKhana,το μουσείο μνήμης του πολέμου,τα Diwan-i-Am και Diwan-i-Khas που είναι χώροι δημοσίων και ιδιωτικών ακροάσεων αντίστοιχα,τα βασιλικά χαμάμ, το Μωβ τζαμί Moti Masjid,το KhasMahal που ήταν το παλάτι του Βασιλιά και το RangMahal που ήταν της συζύγου του.

Βγαίνοντας από την κεντρική πύλη ευθεία μπροστά βρίσκεται μια μεγάλη λεωφόρος η Chandni chowk με μαγαζάκια,πλήθος κόσμου και ρίκσο που ξεκουφαίνουν κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στον κόσμο.Σε πολύ κοντινή απόσταση φαίνεται το μεγαλύτερο τζαμί της Ινδίας,JamaMasjid.Η δευτερη στάση μας για σήμερα,βγάζουμε παππουτσάκια στην είσοδο και μου δίνουν να φορέσω ένα μακρύ φόρεμα γιατί φόραγα παντελόνι έναντι αντιτίμου πάντα.
Στην Ινδία όλοι περιμένουν με το χέρι απλωμένο,παντού και πάντα.Στην αρχή λυπόμουν και μοιραζα τις ρουπίες σα καραμέλες αλλά στην πορεία μας κούρασε πάρα πολύ.Εκτός του βασικού εισιτηρίου που περιελάμβανε το πακέτο που είχαμε συμφωνήσει και το πλήρωνε ο οδηγός μας έπρεπε πάντα να πληρώνουμε έξτρα την κάμερα και τη φωτογραφική μηχανή,τους φύλακες των παππουτσιών,τους φυλακες των τσαντών όπου έπρεπε να την αφήσουμε απ’έξω,τα audio guide(ok εδώ το καταλαβαίνω) και χίλιους δυο άλλους που προσέφεραν διάφορες ‘’υποχρεωτικές’’ υπηρεσίες σε κάθε αξιοθέατο.
Πολύ εντυπωσιακό λοιπόν το τζαμί και τεράστιας χωρητικότητας αφού μπορεί να χωρέσει μέχρι και 25000 πιστούς!

Έναντι άλλου αντιτίμου(100ρουπίες~1,10ε) ανεβήκαμε στον μιναρέ αφού διασχίσαμε αρκετές και πολύ στενές σκάλες με την οδηγία του φρουρού να μην κοιτάω και να μην ακουμπάω με τα χέρια μου τους άντρες που κατεβαίνουν!!!Τους γυρναγά κι εγώ την πλάτη και προχωρούσα κολλώντας στον τοίχο.Η θέα τουλάχιστον αποζημείωσε την προσπαθειά μου να ανέβω ξυπόλυτη με τη μούρη στον τοίχο!

Πολύ κοντά βρίσκεται και η τρίτη στάση μας το Raj Ghat κοντά στις εκβολές του ποταμού Yamuna.Είναι το μνημείο για την τελετή καύσης του Μαχάτμα Γκάντι.Μπόλικο γκαζόν κι ένα ωραίο πάρκο περιβάλει το μνημείο.

Είναι ήδη 2 το μεσημέρι όταν παίρνουμε το δρόμο για το Νέο Δελχί.Εδώ το βιότικό επίπεδο εμφανώς ανεβασμένο και γενικά βλέποντας τα ωραία σπίτια και τους φαρδύς, γεμάτο πράσινο,δρόμους ξεχνάς ότι είσαι στην Ινδία.Διασχίζοντας τη λεωφόρο του Βασιλιά,Rajpath, όπου γίνεται η παρέλαση της ημέρας της Δημοκρατίας στις 26 Ιανουαρίου είδαμε πολλά κτίρια ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής επηρεασμένα από την Βρετανοκρατία με κορυφαία βέβαια την προεδρική κατοικία Rashrapati Bhavan.Πρόκειται για ένα παλάτι 340 δωματίων με τεράστιους κήπους τους Mughal gardens.Στην άλλη άκρη της λεωφόρου βρίσκεται η India Gate,ένα μνημείο ύψους 42 μέτρων προς τιμήν των 90.000 Ινδών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Ο τάφος του δευτερου Mughal αυτοκράτορα Humayun,Humayun’stomb,είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής.Επιβλητικό κτίσμα με κόκκινες πέτρες και λευκό μάρμαρο.

Ο τάφος πλαισιώνεται από υπέροχους κήπους αλλά κι από άλλους μικρότερους τάφους όπως εκείνος του αγαπημένου μπαρμπέρη του αυτοκράτορα!

Παραπλεύρως του Humayun’stombβρίσκεται ο ζωολογικός κήπος του Δελχίου και μια μικρή λίμνη στην οποία ο κόσμος έκανε βαρκάδες.Χαζέψαμε λίγο στους όμορφους κήπους,δεν μπήκαμε στον ζωολογικό παρ’όλο που είχε στα εκθεματά του λευκή τίγρη της Βεγγάλης.Προτιμώ να βλέπω τα ζώα ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον.
Η ώρα περνούσε γρήγορα και έπρεπε να κατευθυνθούμε στη τελευταία μας στάση για σήμερα το Qutb Minar.Πρόκειται για ένα μεγάλο σύμπλεγμα θρησκευτικών κτισμάτων με τον 73 μέτρων μιναρέ να κλέβει την παράσταση.Είναι κτισμένος σε κομμάτια με τη βάση του στα 15 μέτρα διάμετρο και την κορυφή του στα 2μιση.

Το εντυπωσιακό σύμπλεγμα βρίσκεται στα περίχωρα της Ινδικής πρωτέυουσας και κάποτε αποτελούσε την καρδιά της μουσουλμανικής κοινότητας.Διπλά στον πανύψηλο μιναρέ στέκεται το πρώτο τζαμί που χτίστηκε στην Ινδία,το Quwwat-ul-Islam Masjid,to 1193.

Περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα,μιλήσαμε με ντόπιους που μας πλησίαζαν με χαρά να μας ρωτήσουν από που είμαστε κι αν μας αρέσει η χώρα τους,φωτογραφίσαμε μεγαλύτερους

και μικρότερους μαθητές

ώσπου έδυσε ο ήλιος και οι φύλακες άρχισαν να σφυρίζουν για να κατευθυνθούμε προς την έξοδο.Η ώρα ήταν περασμένες 7 το απόγευμα αλλά ο οργανισμός μας μην έχοντας συνηθίσει την αλλάγή της ώρας αρχισε να εξαντλείτε.Ο οδηγός για να μας ευχαριστήσει περιμένωντας ένα καλό tip θέλησε να μας κάνει μια βόλτα για να δούμε το νυκτερινό Δελχί περνώντας από τη φωτισμένη Πύλη,

την κεντρική πλατεία Connaught,νυκτερινά μπαζάρ ώσπου μας νανούρισε εντελώς και φτάσαμε στο ξενοδοχείο κατά τις 9 σε κατάσταση ύπνωσης.Το πλάνο ήταν να κάνουμε μπανάκι και να βγούμε προς αναζήτηση εστιατορίου αλλά η κούραση σε συνδυασμό με το πολύ πρωινό ξύπνημα που θα ακολουθούσε την επομένη μας νίκησαν και ας είναι καλά τα φυστίκια της πεθεράς και κάτι ζαχαρωτά που είχαμε αγοράσει στο αεροδρόμιο του Μονάχου!Πότε κοιμήθηκα δεν το κατάλαβα…

 

[varioAthens]

Mπραβο villi!! Χορταστικες δοσεις!! Ανυπομονω για τη συνεχεια και αναπολω... αααχ!!!

 

[villi]

UDAIPUR


Ξύπνημα στις 5 το πρωί καθώς η πτήση ήταν στις 8 με τη Spice Jet.Η αρχική πτήση που είχαμε κλείσει ήταν στις 2 το μεσημέρι με την Jet Airways αλλά την ακύρωσε λίγες μέρες πριν το ταξίδι και κλείσαμε εκ νέου με τη Spice.Αν και τη φοβόμουν σα αεροπορική γιατί είχα διαβάσει αρκετές κακές κριτικές στην περιπτωσή μου αποδείχτηκε άψογη και στις δύο πτήσεις.Γρήγορο check-in και ελέγχο ασφαλείας,το αεροπλάνο καθαρότατο και ανετότατο,προσωπικό ευγενέστατο και η πτήση στην ώρα της.Σε 1 ώρα και 10 λεπτά προσγειωνόμασταν στο αεροδρόμιο της Udaipur,μικρό αλλά λειτουργικό και λίγο μετά βρισκόμασταν στο λευκό toyota innova με τον καλύτερο οδηγό που μπορούσε να μας τύχει,τον Dolat.
Πραγματικά δε μπορώ να σας περιγράψω για τι υπέροχο άνθρωπο και επαγγελματία μιλάμε.Ευγενικός,ντροπαλός,χαμογελαστός,πάντα στην ώρα του,πολύ υπομονετικός και προπάντων τέλειος οδηγός στους δύσκολους δρόμους της Ινδίας.Περάσαμε μαζί 10 ολόκληρες μέρες και ήταν πάντα τόσο διακριτικός.Πολλές φορές κοιμόμασταν εξαντλημένοι στα πίσω καθίσματα κι εκείνος χαμήλωνε τη μουσική και οδηγούσε προσεκτικά για να μη μας ξυπνήσει.Συζητούσαμε μόνο αν ανοίγαμε εμείς κουβέντα ώσπου σιγά σιγά πήρε θάρρος γιατί μας έβλεπε χαλαρούς,μας μίλησε για την οικογένεια του,μας έδειξε φωτογραφίες της γυναίκας και των παιδιών του,γέλασε μαζί μας κι έκανε τα πάντα να μας ευχαριστήσει!Τον θυμάμαι πάντα με αγάπη κι όποιος τύχει και πάει με το συγκεκριμένο πρακτορείο να τον ζητήσει,δε θα βρει καλύτερο το υπογράφω!

Φτάνουμε,λοιπόν, στο ξενοδοχείο μας το οποίο βρίσκεται στην δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη της Udaipur,fateh sagar, http://www.hotelrampratap.com/
15 λεπτά με τα πόδια από το κέντρο και τη λίμνη Pichola.Πολύ καλό ξενοδοχείο πρώην παλάτι,τα μπροστινά δωμάτια έχουν πολύ ωραία θέα,καθαρό,περιποιημένο,ήσυχο και με σούπερ πρωινό.Το προτείνω!

Τακτοποιούμαστε και ξεκινάμε με τα πόδια να γνωρίσουμε την πόλη μιας και τα αξιοθέατα θα τα επισκεπτόμασταν την επομένη.Υποτίθεται ότι θα επιστρέφαμε το μεσημέρι να κοιμηθούμε λίγο αλλά δεν επιστρέψαμε παρά στις 11 το βράδυ!Μας συνεπήρε η φασαρία της πόλης και τα παζάρια!

Από τα μαγαζιά κυριολεκτικά μας τραβούσαν για να μπούμε μέσα,ούτε κι εγώ ξέρω σε πόσα μπήκαμε,πόσα μας δείξανε,πόσο παζαρέψαμε!Μόνο που κάναμε ένα βασικό λάθος,να τους πούμε ονόματα και καταγωγή!Μεσα σε λίγη ώρα μας ήξερε όλη η αγορά,μας φωνάζανε από παντού ΄΄γκρέκο΄΄ και κυριολεκτικά μας περίμεναν σε κάθε στενό μιλημένοι από τους προηγούμενους.Ήταν πρώτη μέρα και δε μας πείραξε αντιθέτως γελάγαμε αλλά αργότερα στη διαδρομή άρχισε να γίνεται ενοχλητικό!

Για να ξεφύγουμε κατεβήκαμε προς τη λίμνη όπου γυναίκες κάνανε μπουγάδα ενώ άλλες κάνανε μπάνιο ημίγυμνες και μικρά κοριτσάκια λουζόντουσαν με μικρά κανατάκια.Η λίμνη πανβρώμικη!Ο σύζυγος οπισθοχώρησε για να μην αισθανθούν άσχημα παρ’όλο που δεν έδειξαν να ενοχλούνται με την παρουσία μας.Άνοιξα την τσάντα μου και τους μοίρασα τα σαπουνάκια και τα σαμπουάν που είχα πάρει από το ξενοδοχείο και κάποια που είχα κουβαλήσει από Ελλάδα για να τα μοιράσω.Η χαρα τους δε περιγράφεται!Έκατσα για λίγο μαζί τους,τους φάνηκε περίεργο κι άρχισαν να μου χαμογελάνε.

Εκεί δίπλα υπάρχει μία γέφυρα που ενώνει τη μία πλευρά της πόλης με την άλλη και ένα πολύ ωραίο χαβέλι,το Bagore-ki-Haveli.Τα χαβέλι είναι παλιές παραδοσιακές επαύλεις επηρεασμένες από την ισλαμική αρχιτεκτονική γι’αυτό και μοιάζουν αρκετά με τα Hawli του Μαρόκου.Πολλά έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία ή καταστήματα ένώ άλλα λειτουργούν σα μουσεία ή κατοικούνται ακόμη από πλουσίους.

Κάθε βράδυ σ’αυτό το χαβέλι πραγματοποιούνται οι παραδοσιακοί ρατζαστανικοί χοροί Dharohar.Δυστυχώς τις μέρες που ήμασταν εμείς ήταν κλειστό λόγω πένθους ενός κυβερνήτη και δεν έγιναν και οι χοροί.Κρίμα για τον κυβερνήτη αλλά και για τους χορούς που ήθελα πολύ να δω!

Συνεχίζουμε περπατώντας σε στενά μακρυά από την αγορά αυτή τη φορά για να δούμε κι λίγο καθημερινή ζωή.Παιδάκια που παίζουν δίχως την παρουσία ενηλίκων να τα επιτηρούν τρέχουν να μας μιλήσουν και να μας ζητήσουν στυλό.Ότι είχα έδινα και άστραφτε το προσωπάκι τους.Ερχόντουσαν όμως και κάτι άλλα παιδάκια τριών,τεσσάρων χρονών που κουβαλούσαν στις αγκαλιές μωρά βρώμικα γεμάτα μύξες και μύγες στο πρόσωπο να ζητήσουν λίγες ρουπίες.Σφίγγεται η καρδιά να τα βλέπεις ξυπόλυτα,γυμνά από τη μέση και κάτω,άπλυτα,πεινασμένα να περπατάνε μες τους δρόμους μόνα τους.Δε διανοείται κανείς στον πολιτισμένο κόσμο να δει τόσο μικρά παιδάκια μόνα τους στους δρόμους.Κι όμως εδώ είναι συνηθισμένη εικόνα.

Κάποια στιγμή χαθήκαμε στα στενά,χαζέυοντας τον κόσμο που μας χαμογελούσε και μας ρωτούσαν όλοι μα όλοι από πού είμαστε.Οι περισσότεροι δεν ήξεραν που βρίσκεται η Ελλάδα και μας ρωτούσαν αν είναι στην Ευρώπη.Μόνο ένας ηλικιωμένος κύριος που ξεπήδησε από μια αυλή για να μας δει από κοντά μόλις του είπαμε από πού ερχόμαστε μας λέει ΄΄Α ξέρω,μια πολύ φτωχή χώρα πια!΄΄
Τα μάθανε τα μαντάτα μας κι εδώ!

Βγαίνουμε σ’ένα περιφερειακό δρόμο γεμάτο μαιμούδες κατά μήκος του οποίου υπήρχαν ξυλουργία για καναπέδες γάμων.Είναι ο καναπές που κάθεται το ζευγάρι όταν παντρέυεται.Κόκκινοι φανταχτεροί με χρυσό,περίτεχνα σκαλισμένοι.Υπερπαραγωγή οι γάμοι στην Ινδία!

Ρικσάδες μας την πέφτουν από παντού για να μας μεταφέρουν στο κέντρο αλλά εμείς είμαστε αποφασισμένοι να περπατήσουμε σήμερα.Μόνο που δεν ξέρουμε που να πάμε.Πιάνει τα’αυτί για μια Θιβετιανή αγορά και αποφασίζουμε να πάμε κατά κει.Κόσμος,χαμός,φασαρία,στριμωξίδι στο δρόμο μέχρι την αγορά που όντως θιβετιανοί πουλούσαν ότι μπορεί κανείς να φανταστεί.

Ρούχα,χαλιά,φαγητό,αποξηραμένα φρούτα και λαχανικά,είδη σπιτιού κλπ.Τίμησα δεόντως τον πάγκο με τα κοκκαλάκια όπου οι στέκες και τα λάστιχα που αγοράζουμε 10-15 ευρώ από τα μαγαζιά με αξεσουάρ εκεί τα αγόρασα προς 10λεπτά το ένα!!!Και σας το ορκίζαμε ότι είναι ακριβώς τα ίδια!

Η ώρα πήγε 8 και η κοιλιά άρχισε να διαμαρτύρεται εντόνως.Πόσο να αντέξει πια με τα φυστίκια!Ρωτάμε πως θα βγούμε στο κέντρο κι όλοι σκίζονται να μας δείξουν.Είχε αρκετό περπάτημα και στο κέντρο γινότανε πια το αδιαχώρητο από κόσμο,ρίκσο,αγελάδες,αυτοκίνητα και μηχανάκια.Με μεγάλη προσοχή προσπαθούσαμε να περάσουμε ανάμεσα,να μας κορνάρουν και να τρέχουμε στα πλατώματα δεξια κι αριστερά να καλυφθούμε,πραγματικά ένα χάος.
Που να ξέραμε ότι θα ζούσαμε πολύ χειρότερα.Ρωτάμε ξανά πως θα βρούμε το εστιατόριο Ambrai πρόταση δύο αγαπημένων μελών του φόρουμ και μας δείχνουν να περάσουμε τη γέφυρα και να βγούμε απέναντι.Στην άλλη πλευρά επικρατούσε ερημιά λες κι αλλάξαμε πόλη.Μερικά πιο κυριλέ μαγαζάκια και μια πινακίδα στο τέλος της διαδρομής μας έμπασε στο όμορφο εστιατόριο δίπλα στη λίμνη.Η θέα εκπληκτική,στο φαγητό τα χαλάσαμε λίγο,ίσως δε ξέραμε κι εμείς τι να παραγγείλουμε αλλά το γλυκό ήταν φανταστικό.Gulabjamunμε παγωτό πρόκειται για σιροπιαστά σφαιρίδια τυριού νομίζω.
Θυμηθείτε να το φάτε οπωσδήποτε!

Για την επιστροφή πήραμε ένα ρίκσο προς 70 λεπτά κι επιτέλους κοιμηθήκαμε χωρίς άγχος για το πρωινό ξύπνημα…

 

[Nat ni]

Τι ωραία που μας τα περιγραφεις Villi! Όπως πάντα άψογη και κατατοπιστική.Περιμενώ με μεγάλο ενδιαφέρον την συνέχεια.

Και οι φωτογραφίες τελείες!