Ινδία Ινδία...τα πάντα είναι πιθανά!

[villi]

Varanasi συνέχεια Νο2…

Μετά την επίσκεψη στο Sarnath κατευθυνθήκαμε στην περιοχή όπου κατοικούν κατά κύριο λόγο μουσουλμάνοι και ασχολούνται με τα εργόχειρα και την επεξεργασία του μεταξιού.Διαβαίνοντας τα στενά είδαμε εργάτες επί τω έργω που αν δεν με διαβεβαίωνε ο ξεναγός ότι πράγματι εργάζονται εκεί θα ορκιζόμουν ότι είχαν στηθεί και μας περίμεναν.

Είχα διαβάσει ότι η περιοχή αυτή είναι γεμάτη πιτσιρίκια αφού οι μουσουλμάνοι σχεδόν στο σύνολό τους κάνουν πάνω από τέσσερα παιδιά και πολλά από αυτά εργάζονται από μικρή ηλικία στους αργαλειούς.Πραγματικά μόλις μας εντόπισαν τρέξανε κατά ομάδες να ζητήσουνε στυλό αλλά όχι χρήματα.

Και μπορώ να πω ότι ήταν πολύ πιο περιποιημένα από πολλά άλλα παιδιά που περιφερόντουσαν στις υπόλοιπες περιοχές του Βαρανασίου .

Μετά λοιπόν τη βόλτα στα πέριξ στενά και τη σχετική διαφήμιση ο ξεναγός με μεγάλη συστολή μπορώ να πω μας οδήγησε σ’ένα κατάστημα γιατί όπως μας εξήγησε δε μπορούσε να κάνει αλλιώς.Δε μας πείραξε καθόλου και είχα πειστεί να αγοράσω κι ένα μεταξωτό μαντηλάκι αλλά ο πωλητής έψαχνε για κορόιδα αφού άλλο μου έδειξε κι άλλο μου έβαλε στη σακούλα.Είχε δείγματα μεταξωτών αλλά πουλούσε μαϊμού αφού με τρόπο έβαζε στην άκρη το δείγμα και έβαζε στη σακούλα ένα νάιλον μαντήλι με παρόμοιο σχέδιο!!!Καθότι τυγχάνω ανοιχτομάτα την πάτησε και μετά δεν ήξερε πώς να το σώσει,φυσικά δεν ψώνισα!Ο δε ξεναγός ήθελε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί αλλά είχαμε καταλάβει πια πως λειτουργεί το σύστημα στην Ινδία και δεν τον παρεξηγήσαμε άλλωστε μας είχε αποδείξει και με το παραπάνω τον άριστο επαγγελματισμό του.

Καθ’οδόν για το κέντρο έφτασε η ώρα να αποχαιρετήσουμε τον εξαιρετικό ξεναγό μας και τον συμπαθέστατο οδηγό και να ανακαλύψουμε μόνοι μας πλέον τα αξιοπερίεργα της πόλης.Η συμβουλή τους ήταν να προσέχουμε πολύ στα γκατ,να μη μιλήσουμε σε κανέναν και να μη δεχτούμε οποιαδήποτε υπηρεσία μας προσφερθεί.Υπερβολές σκεφτήκαμε δεν είχαμε δει μέχρι τώρα τίποτα τραγικό όμως δεν είχαν άδικο τελικά.

Πρώτον και κύριον όσο ήμασταν με τον ξεναγό κανείς δε μας πλησίασε,μόλις απομακρυνθήκαμε κι αρχίσαμε να περπατάμε μόνοι μας πέσανε σα βροχή δίπλα μας οι κράχτες για ρίκσο,μαγαζιά,εκδρομές κι ότι άλλο σκεφτεί κανείς.Τηρήσαμε ευλαβικά τη συμβουλή και δεν απαντούσαμε σε κανέναν.Μάλιστα για να τους αποθαρρύνουμε μιλούσαμε μεταξύ μας ελληνικά οπότε μην αναγνωρίζοντας τη γλώσσα έφευγαν.Οι επαίτες ξαφνικά έγιναν πιο επίμονοι και πιεστικοί.Απλά δε δίναμε σημασία.Αν κάνεις την κίνηση και δώσεις σε έναν μαζεύονται εν ριπή οφθαλμού άλλοι 20 κι άντε να ξεμπερδέψεις.
Αν κάναμε το λάθος να κοιτάξουμε σε κανένα μαγαζί όλο και κάποιος νεαρός έτρεχε από πίσω μας τουλάχιστον για 10 λεπτά να μας πείσει να αγοράσουμε.
Κατεβήκαμε εν μέσω όλων αυτών στα γκατ κι αρχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος απολαμβάνοντας την απογευματινή αύρα.Σα χαζοχαρούμενοι τουρίστες αλληλοφωτογραφιζόμασταν με θέα τον Γάγγη και χαζεύαμε τις βάρκες που πηγαινοέρχονταν και τον κόσμο που βουτούσε στα νερά με αμείωτο ρυθμό.

Μόλις απομακρυνθήκαμε από τα κεντρικά γκατ που βρισκόντουσαν οι πιο πολλοί τουρίστες το χαρούμενο σκηνικό άλλαξε ως δια μαγείας.Τα βλέμματα έγιναν πιο εχθρικά,σα να ενοχλούνταν από την παρουσία μας.Δε δώσαμε σημασία και συνεχίσαμε να περπατάμε,εγώ με την κάμερα στο χέρι.Χωρίς να το καταλάβουμε πλησιάσαμε στο Marnikanika Ghat όπου γίνεται και η καύση νεκρών.

Επειδή καμία διάθεση δεν είχα να μυρίσω πάλι αυτή την κρεατίλα κάνουμε στροφή να ανέβουμε προς τα πάνω για να αποφύγουμε το συγκεκριμένο γκατ.

Και ξαφνικά μας πλησιάζει ένας τύπος ωρυόμενος μαζί με έναν αστυνομικό.Προτού καταλάβουμε τι συμβαίνει ζήτησε να μας συλλάβουν(!!!) και να σπάσουν και την κάμερα.Προς στιγμήν πανικοβληθήκαμε αλλά προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου ζητάω το λόγο από τον αστυνομικό ο οποίος μου λέει με ύφος εκατό καρδιναλίων ότι απαγορεύεται η λήψη εικόνων από τους καιόμενους.Με θάρρος και θράσος του απαντώ ότι καμία όρεξη δεν είχα να τους φωτογραφίσω και μάλιστα ότι δεν πατήσαμε το πόδι μας στο γκατ γι’αυτό το λόγο.Επιπλέον του ζήτησα να μου δείξει την προειδοποιητική πινακίδα της απαγόρευσης φωτογράφισης γιατί σα τουρίστρια δεν γνώριζα την περιοχή.Aν προσέξετε δε στη φωτογραφία φαίνεται καθαρά ένα άλλο ζευγάρι τουριστών που κατευθύνεται προς τις καύσεις με τις φωτογραφικές μηχανές ανά χείρας αλλά βεβαίως κανείς δε τους συλλαμβάνει.
Ο ωρυόμενος αφού κατάλαβε ότι δε μασήσαμε γλύκανε και άρχισε να μας λέει για άλλους τουρίστες που συνελήφθησαν και τους κατασχέσανε κάμερες και λογαριασμούς (!!!) και μας είπε ότι αφού δεν ξέραμε μπορούσαμε να πάμε στο αστυνομικό τμήμα και να πληρώσουμε απλά το πρόστιμο!Ο αστυνομικός φυσικά περίμενε να τον ‘’λαδώσουμε’’ επί τόπου φοβούμενοι τη σύλληψη αλλά αρχίσαμε να παίρνουμε στροφές και του είπαμε πως θα τηλεφωνήσουμε στην Πρεσβεία μας και στο πρακτορείο για να έρθουν μαζί μας στο τμήμα.Μόλις τα άκουσε αυτά έστριψε δια του αρραβώνος και μας ευχήθηκε και καλή διαμονή!!! Ο πρώην ωρυόμενος ξαφνικά έγινε πολύ φιλικός και άρχισε να μας παριστάνει και τον ξεναγό ο αθεόφοβος,αν δεν υπήρχε κόσμος τριγύρω θα τον πέταγα στον ποταμό,τέτοια νεύρα είχα.Μέχρι που ήθελε να μας πάει και στο μαγαζί του να αγοράσουμε πασμίνες,είχε ξεχάσει πια το θρησκευτικό ντελίριο που τον οδήγησε να απαιτεί τη συλληψή μας.Για να τον απομακρύνουμε του κλείσαμε ραντεβού την άλλη μέρα το πρωί στα γκατ να μας δείξει τις πασμίνες του,ακόμη περιμένει!!!

Στη συνέχεια της πολυτάραχης βόλτας μας είχα νευριάσει τόσο που αν τολμούσε κανείς να πλησιάσει για μαζάζ,βαρκάδα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο τα άκουγε κανονικά.Μα να μη μπορεί κανείς να απολαύσει πέντε βήματα σ’αυτά τα γκατ,ηταν τρομερό!

Για δεύτερη φορά παρακολουθήσαμε την aarti καθήμενοι
στα σκαλιά αυτή τη φορά κ έτσι κατάφερα να ηρεμήσω και να ξαναδώ την ωραία πλευρά του Γάγγη.

Το ηλιοβασίλεμα ήταν για άλλη μια φορά μαγευτικό και καθώς ο κόσμος απομακρύνθηκε μετά τη λήξη της τελετής μείναμε πίσω να ρουφήξουμε τις τελευταίες εικόνες μαγείας.

Ηθελα τόσο να περπατήσω κατά μήκος αυτή την ώρα που βασίλευε η ησυχία αλλά κάνοντας μερικά βήματα διαπιστώσαμε ότι οι άνθρωποι που παρέμεναν τριγύρω είχαν άλλους σκοπούς όχι και τόσο αγνούς οπότε αποχωρήσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη.Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην αγορά αλλά από την πολυκοσμία δε μπορούσαμε να κουνηθούμε μέσα στους στενούς δρόμους.Μυρωδιές φαγητών παρέα με αρωματικούς καπνούς μας συντρόφευαν σε όλη τη διαδρομή κι αυτό το ανθρώπινο λεφούσι μαζί με την οργιώδη χρωματική παλέτα των μικρομάγαζων μας ζάλισε γλυκά!Τεράστια η σημερινή μέρα και η κούραση άρχισε να γίνεται ιδιαιτέρως αισθητή οπότε περπατήσαμε ως τον κεντρικό δρόμο εκεί που ο αστυνομικός βάραγε στο ψαχνό για να βρούμε ρίκσο για την επιστροφή μας στο ξενοδοχείο.Μόλις κάναμε την πρώτη ερώτηση μαζεύτηκαν τουλάχιστον 10 ρικσάδες να μας τραβολογάνε.Μας κέρδισε ένας πιτσιρίκος με cyclo-riksa και η βόλτα ήταν απολαυστικότατη για μας αφού δεν ακούγαμε την μηχανή και μπορούσαμε να χαθούμε απερίσπαστοί στις εικόνες και στην απίστευτη οχλαγωγία.Ο φουκαράς βέβαια δεινοπάθησε να μας κουβαλήσει και κάθε τόσο γυρνούσε να μας πει ότι είναι δυνατός και να μην αγχωνόμαστε.Ειχαμε συμφωνήσει να του δώσουμε 1 ευρώ για διαδρομή 40 λεπτών,του δώσαμε 2 και κόντεψε να βάλει τα κλάμματα!Μας χιλιοευχαρίστησε και μας έδωσε ένα σωρό ευχές!Φτάνοντας μπροστά στο ξενοδοχείο γινόταν το αδιαχώρητο από κόσμο στους τριγύρω δρόμους και ρωτήσαμε τι συμβαίνει.Χριστουγεννιάτικο φεστιβάλ Ινδών χριστιανών σ’έναν καθολικό ναό λίγα μέτρα από το ξενοδοχείο μας.Παρ’όλη την κούραση αποφασίζουμε να ρίξουμε μια ματιά.Ο ναός τεράστιος και υπέροχος με όμορφους κήπους.Απ’έξω πανηγύρι κατά μήκος του δρόμου με τέντες και πάγκους.Η ουρά στην είσοδο τεράστια με πάρα πολλούς αστυνομικούς με ξύλα να σπρώχνουν προσπαθώντας να ελέγξουν τα πλήθη.
Η λειτουργία ακουγόταν παντού με μεγάφωνα αλλά παρ’ότι καιγόμουν από περιέργια να δω το εσωτερικό δεν μπήκαμε στην διαδικασία να εισχωρήσουμε σ’αυτό το πλήθος.Θα επιχειρούσαμε να το δούμε το επόμενο πρωί.Επιστροφή στο ξενοδοχείο,γρήγορο τσιμπολόγημα στο εστιατόριο και επιτέλους ύπνος βαθύς!

Πράγματι το επόμενο πρωί επιστρέψαμε προς εξερεύνηση του ναού αφού το φεστιβάλ είχε τελειώσε κι ο κόσμος μάζευε τους πάγκους και τους τόνους σκουπιδιών.Το τελευταίο μας έκανε μεγάλη εντύπωση αφού ολόκληρο το Βαρανάσι είναι μια τεράστια χωματερή αλλά ο περιβάλλον χώρος του ναού και ο δρόμος εμπρός του καθάρισαν ολοσχερώς μέσα σε λίγες ώρες.

Διαφορά νοοτροπίας?Παιζει σπουδαίο ρόλο η θρησκεία στον τρόπο ζωής και τις καθημερινές συνήθειες?Ευθύνεται ο ινδουισμός για πολλά κακώς κείμενα της Ινδικής κουλτούρας?Εμένα με προβλημάτισαν αυτές οι σκέψεις δε σας το κρύβω!

Μείναν μόλις δύο ώρες να αποχαιρετήσουμε το εξωπραγματικό και πολυποίκιλο Βαρανάσι με έντονες δόσεις μελαγχολίας αλλά και μία αίσθηση πληρότητας!
Μία πόλη πρόκληση που αν την αφουγκραστείς κι αφήσεις τις αισθήσεις σου ελεύθερες θα σε αλλάξει για πάντα!

Το μεσημέρι μας βρίσκει σ’ένα ακόμη γεμάτο αεροπλάνο να πετάμε πάνω από τον Γάγγη με προορισμό την πρωτεύουσα από την οποία είχε ξεκινήσει όλη αυτή η μαγική διαδρομή…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 17
• 18
• 19
• 20
• 21
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 19 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ggonholidays]

Καταπληκτική εισαγωγή Villi!!!! Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!!!

 

[underwater]

Μία ιστορία που ήλπιζα ότι θα εμφανιστεί και με πολύ χαρά βλέπω ότι όντως εμφανίστηκε! Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια!

 

[karfitsa]

Μπραβο villi...περιμενω και γω με αγωνια τη συνεχεια...

 

[mariath]

Έπιασα και 'γω θέση και περιμένω!

 

[villi]

Ευχαριστώ πολύ κορίτσια για την ενθάρυνση!Το ταξίδι θα είναι μακρύ,είμαι και πολυλογού...ελπίζω να μη σας κουράσω στη συνέχεια.Θέλω να γράψω όσες λεπτομέρειες μπορώ και πιστεύω ότι θα βοηθήσουν έναν επίδοξο ταξιδιώτη αλλά να σας μεταφέρω και λίγα απο τα τόσο πλούσια συναισθήματα που ένιωσα σάυτο το ταξίδι!Μείνετε συντονισμένοι...

 

[villi]

7μιση το πρωί και ήδη ψάχνουμε για τις βαλίτσες μας στον κυλιόμενο διάδρομο.Πάντα με πιάνει ένα φόβος σε αυτό το σημείο ότι δε θα εμφανιστούν και πάντα τις ψάχνω με αγωνία.Σε αυτό το ταξίδι είχαμε πάρει από ένα σακίδιο πλάτης με είδη πρώτης ανάγκης σε περίπτωση που κάποια βαλίτσα δεν ακολουθούσε το δρόμο της και δύο ίδια τεράστια κόκκινα σακ βουαγιάζ με ροδάκια.Το ένα καταστράφηκε,το άλλο επέστρεψε αλλά είναι σίχαμα!

Οι βαλίτσες φάνηκαν στον ορίζοντα οπότε προχωρήσαμε στους ελέγχους και στη συνέχεια εξήλθαμε του αεροδρομίου ψάχνοντας το ταμπελάκι μας.Ένας ισχνός Ινδός αντιπρόσωπος του γραφείου μαζί με τον οδηγό μας υποδέχτηκαν και αφου μας έδωσε όλα τα έντυπα που θα χρειαζόμασταν για το υπόλοιπο ταξίδι μας συνόδευσε μέχρι το ξενοδοχείο.Οι πρώτες εικόνες,μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι,πολλή κίνηση,σκόνη και ζέστη.Αρχίζουμε να βγάζουμε ρούχα από πάνω μας και κάνω εδώ μια παρένθεση να σας γράψω για τα ρούχα που πήρα μαζί.Στην Ινδία τον Δεκέμβρη ζήσαμε και τις τέσσερις εποχές μέσα σε λίγες μέρες.Χρειάστηκαν κοντομάνικα μπλουζάκια,μακρυμάνικά μακό,φούτερ ζακέτες,λεπτές ζακετούλες,φουλάρια,ζεστό κασκόλ και ένα αμάνικο μπουφάν.Το αμάνικο μπουφαν θεωρώ πως ήταν η καλύτερη επιλογή καθώς το κρύο που είχε νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ ήταν ανεκτό.

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο Kingston park http://www.booking.com/hotel/in/kingston-park.html. Τα θετικά είναι η τοποθεσία του κοντά στην αγορά Karol Bagh,για μένα η καλύτερη στο Δελχί,κοντά σε μετρό για όποιον ενδιαφέρεται,ήσυχο και σχετικά μοντέρνο.Τα αρνητικά η έλλειψή φυσικού φωτός σε πολλά δωμάτια,η ελλιπής καθαριότητα και το κακό πρωινό.

Προσωπικά επειδή έχω τεράστιο θέμα με την καθαριότητα και στην Ινδία δοκιμάστηκε πολλές φορές η αντοχή μου κοιμόμουν σε υπνόσακο παντού, είχα πάρει detol για το μπάνιο,απολυμαντικά για τα χέρια,κατσαριδοκτόνο(ναι χρειάστηκε),μπόλικο χαρτι(στα ξενοδοχεία τα χαρτιά υγείας είναι μικροσκοπικά και λίγα) και τα φάρμακα που επίσης χρειάστηκαν ήταν γαστροπροστατευτικά δισκία, αντιδιαρροικά,δισκία για τη χλωρίδα του εντέρου και depon για τον πονοκέφαλο!Και μη σκεφτείτε ότι είμαι καμιά υστερική!Αν σηκώνατε το κάλυμμα και βλέπατε ένα μάτσο τρίχες στο μαξιλάρι θα ξαπλώνατε? Γι’αυτό αν δε πάτε σε 5άστερα πάρτε ένα υπνόσακο ιδίως το χειμώνα που πρέπει να χρησιμοποιήσετε την κουβέρτα που δεν έχει πλυθεί ποτέ!!!

Τακτοποιούμαστε λοιπόν και ο οδηγός ρωτάει αν θέλουμε να φύγουμε απευθείας για τα αξιοθέατα.Το ρωτάς δεν κρατιόμαστε!

 

[strani]

7μιση το πρωί και ήδη ψάχνουμε για τις βαλίτσες μας στον κυλιόμενο διάδρομο.Πάντα με πιάνει ένα φόβος σε αυτό το σημείο ότι δε θα εμφανιστούν και πάντα τις ψάχνω με αγωνία.Σε αυτό το ταξίδι είχαμε πάρει από ένα σακίδιο πλάτης με είδη πρώτης ανάγκης σε περίπτωση που κάποια βαλίτσα δεν ακολουθούσε το δρόμο της και δύο ίδια τεράστια κόκκινα σακ βουαγιάζ με ροδάκια.Το ένα καταστράφηκε,το άλλο επέστρεψε αλλά είναι σίχαμα!

Οι βαλίτσες φάνηκαν στον ορίζοντα οπότε προχωρήσαμε στους ελέγχους και στη συνέχεια εξήλθαμε του αεροδρομίου ψάχνοντας το ταμπελάκι μας.Ένας ισχνός Ινδός αντιπρόσωπος του γραφείου μαζί με τον οδηγό μας υποδέχτηκαν και αφου μας έδωσε όλα τα έντυπα που θα χρειαζόμασταν για το υπόλοιπο ταξίδι μας συνόδευσε μέχρι το ξενοδοχείο.Οι πρώτες εικόνες,μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι,πολλή κίνηση,σκόνη και ζέστη.Αρχίζουμε να βγάζουμε ρούχα από πάνω μας και κάνω εδώ μια παρένθεση να σας γράψω για τα ρούχα που πήρα μαζί.Στην Ινδία τον Δεκέμβρη ζήσαμε και τις τέσσερις εποχές μέσα σε λίγες μέρες.Χρειάστηκαν κοντομάνικα μπλουζάκια,μακρυμάνικά μακό,φούτερ ζακέτες,λεπτές ζακετούλες,φουλάρια,ζεστό κασκόλ και ένα αμάνικο μπουφάν.Το αμάνικο μπουφαν θεωρώ πως ήταν η καλύτερη επιλογή καθώς το κρύο που είχε νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ ήταν ανεκτό.

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο Kingston park http://www.booking.com/hotel/in/kingston-park.html. Τα θετικά είναι η τοποθεσία του κοντά στην αγορά Karol Bagh,για μένα η καλύτερη στο Δελχί,κοντά σε μετρό για όποιον ενδιαφέρεται,ήσυχο και σχετικά μοντέρνο.Τα αρνητικά η έλλειψή φυσικού φωτός σε πολλά δωμάτια,η ελλιπής καθαριότητα και το κακό πρωινό.

Προσωπικά επειδή έχω τεράστιο θέμα με την καθαριότητα και στην Ινδία δοκιμάστηκε πολλές φορές η αντοχή μου κοιμόμουν σε υπνόσακο παντού, είχα πάρει detol για το μπάνιο,απολυμαντικά για τα χέρια,κατσαριδοκτόνο(ναι χρειάστηκε),μπόλικο χαρτι(στα ξενοδοχεία τα χαρτιά υγείας είναι μικροσκοπικά και λίγα) και τα φάρμακα που επίσης χρειάστηκαν ήταν γαστροπροστατευτικά δισκία, αντιδιαρροικά,δισκία για τη χλωρίδα του εντέρου και depon για τον πονοκέφαλο!Και μη σκεφτείτε ότι είμαι καμιά υστερική!Αν σηκώνατε το κάλυμμα και βλέπατε ένα μάτσο τρίχες στο μαξιλάρι θα ξαπλώνατε? Γι’αυτό αν δε πάτε σε 5άστερα πάρτε ένα υπνόσακο ιδίως το χειμώνα που πρέπει να χρησιμοποιήσετε την κουβέρτα που δεν έχει πλυθεί ποτέ!!!

Τακτοποιούμαστε λοιπόν και ο οδηγός ρωτάει αν θέλουμε να φύγουμε απευθείας για τα αξιοθέατα.Το ρωτάς δεν κρατιόμαστε!

ετσι μπραβο παμε γερα!!βαλε μας στο κλιμα.....[ευχαριστω για τις πληροφοριες]

 

[villi]

ΔΕΛΧΙ

Πριν ξεκινήσουμε την περιήγηση ζητάμε από τον οδηγό να μας βοηθήσει να βγάλουμε μια τοπική κάρτα sim.Αποδείχτηκε δύσκολη διαδικασία καθώς πια δεν βγάζουν κάρτες με την ίδια ευκολία που γινότανε παλιότερα.Χρειάστηκαν πολλά τηλέφωνα από τον οδηγό μιας και οι υπεύθυνοι της εταιρίας Idea που είναι δημοφιλής στην Ινδία δε μιλούσαν κατανοητά αγγλικά οπότε ανέλαβε ο οδηγός να συνεννοηθεί και να υπογράψει για μας.Εν τέλει η κάρτα ενεργοποιήθηκε στις 3 τα ξημερώματα και η οικονομία που κάναμε ήταν τεράστια.Η wind σε μήνυμα της με ενημέρωσε ότι η χρέωση είναι 7 ευρώ το λεπτό (!!!) και η διεθνής κλήση από την ινδική μου κόστιζε 20ρουπίες δηλαδή 25 λεπτά περίπου το λεπτό!

Κατευθυνόμαστε στο Παλιό Δελχί με πρώτη στάση το κόκκινο φρούριο Lal Qila.Πολύ εντυπωσιακό εξωτερικά φτιαγμένο από κόκκινες πέτρες όπως μαρτυρά και το ονομά του.

Εσωτερικά περνώντας την κύρια πύλη Lahore και το μικρό σκεπαστό bazaar περικλείονται διάφορα κτίσματα όπως το σπίτι των μουσικών NaubatKhana,το μουσείο μνήμης του πολέμου,τα Diwan-i-Am και Diwan-i-Khas που είναι χώροι δημοσίων και ιδιωτικών ακροάσεων αντίστοιχα,τα βασιλικά χαμάμ, το Μωβ τζαμί Moti Masjid,το KhasMahal που ήταν το παλάτι του Βασιλιά και το RangMahal που ήταν της συζύγου του.

Βγαίνοντας από την κεντρική πύλη ευθεία μπροστά βρίσκεται μια μεγάλη λεωφόρος η Chandni chowk με μαγαζάκια,πλήθος κόσμου και ρίκσο που ξεκουφαίνουν κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στον κόσμο.Σε πολύ κοντινή απόσταση φαίνεται το μεγαλύτερο τζαμί της Ινδίας,JamaMasjid.Η δευτερη στάση μας για σήμερα,βγάζουμε παππουτσάκια στην είσοδο και μου δίνουν να φορέσω ένα μακρύ φόρεμα γιατί φόραγα παντελόνι έναντι αντιτίμου πάντα.
Στην Ινδία όλοι περιμένουν με το χέρι απλωμένο,παντού και πάντα.Στην αρχή λυπόμουν και μοιραζα τις ρουπίες σα καραμέλες αλλά στην πορεία μας κούρασε πάρα πολύ.Εκτός του βασικού εισιτηρίου που περιελάμβανε το πακέτο που είχαμε συμφωνήσει και το πλήρωνε ο οδηγός μας έπρεπε πάντα να πληρώνουμε έξτρα την κάμερα και τη φωτογραφική μηχανή,τους φύλακες των παππουτσιών,τους φυλακες των τσαντών όπου έπρεπε να την αφήσουμε απ’έξω,τα audio guide(ok εδώ το καταλαβαίνω) και χίλιους δυο άλλους που προσέφεραν διάφορες ‘’υποχρεωτικές’’ υπηρεσίες σε κάθε αξιοθέατο.
Πολύ εντυπωσιακό λοιπόν το τζαμί και τεράστιας χωρητικότητας αφού μπορεί να χωρέσει μέχρι και 25000 πιστούς!

Έναντι άλλου αντιτίμου(100ρουπίες~1,10ε) ανεβήκαμε στον μιναρέ αφού διασχίσαμε αρκετές και πολύ στενές σκάλες με την οδηγία του φρουρού να μην κοιτάω και να μην ακουμπάω με τα χέρια μου τους άντρες που κατεβαίνουν!!!Τους γυρναγά κι εγώ την πλάτη και προχωρούσα κολλώντας στον τοίχο.Η θέα τουλάχιστον αποζημείωσε την προσπαθειά μου να ανέβω ξυπόλυτη με τη μούρη στον τοίχο!

Πολύ κοντά βρίσκεται και η τρίτη στάση μας το Raj Ghat κοντά στις εκβολές του ποταμού Yamuna.Είναι το μνημείο για την τελετή καύσης του Μαχάτμα Γκάντι.Μπόλικο γκαζόν κι ένα ωραίο πάρκο περιβάλει το μνημείο.

Είναι ήδη 2 το μεσημέρι όταν παίρνουμε το δρόμο για το Νέο Δελχί.Εδώ το βιότικό επίπεδο εμφανώς ανεβασμένο και γενικά βλέποντας τα ωραία σπίτια και τους φαρδύς, γεμάτο πράσινο,δρόμους ξεχνάς ότι είσαι στην Ινδία.Διασχίζοντας τη λεωφόρο του Βασιλιά,Rajpath, όπου γίνεται η παρέλαση της ημέρας της Δημοκρατίας στις 26 Ιανουαρίου είδαμε πολλά κτίρια ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής επηρεασμένα από την Βρετανοκρατία με κορυφαία βέβαια την προεδρική κατοικία Rashrapati Bhavan.Πρόκειται για ένα παλάτι 340 δωματίων με τεράστιους κήπους τους Mughal gardens.Στην άλλη άκρη της λεωφόρου βρίσκεται η India Gate,ένα μνημείο ύψους 42 μέτρων προς τιμήν των 90.000 Ινδών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Ο τάφος του δευτερου Mughal αυτοκράτορα Humayun,Humayun’stomb,είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής.Επιβλητικό κτίσμα με κόκκινες πέτρες και λευκό μάρμαρο.

Ο τάφος πλαισιώνεται από υπέροχους κήπους αλλά κι από άλλους μικρότερους τάφους όπως εκείνος του αγαπημένου μπαρμπέρη του αυτοκράτορα!

Παραπλεύρως του Humayun’stombβρίσκεται ο ζωολογικός κήπος του Δελχίου και μια μικρή λίμνη στην οποία ο κόσμος έκανε βαρκάδες.Χαζέψαμε λίγο στους όμορφους κήπους,δεν μπήκαμε στον ζωολογικό παρ’όλο που είχε στα εκθεματά του λευκή τίγρη της Βεγγάλης.Προτιμώ να βλέπω τα ζώα ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον.
Η ώρα περνούσε γρήγορα και έπρεπε να κατευθυνθούμε στη τελευταία μας στάση για σήμερα το Qutb Minar.Πρόκειται για ένα μεγάλο σύμπλεγμα θρησκευτικών κτισμάτων με τον 73 μέτρων μιναρέ να κλέβει την παράσταση.Είναι κτισμένος σε κομμάτια με τη βάση του στα 15 μέτρα διάμετρο και την κορυφή του στα 2μιση.

Το εντυπωσιακό σύμπλεγμα βρίσκεται στα περίχωρα της Ινδικής πρωτέυουσας και κάποτε αποτελούσε την καρδιά της μουσουλμανικής κοινότητας.Διπλά στον πανύψηλο μιναρέ στέκεται το πρώτο τζαμί που χτίστηκε στην Ινδία,το Quwwat-ul-Islam Masjid,to 1193.

Περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα,μιλήσαμε με ντόπιους που μας πλησίαζαν με χαρά να μας ρωτήσουν από που είμαστε κι αν μας αρέσει η χώρα τους,φωτογραφίσαμε μεγαλύτερους

και μικρότερους μαθητές

ώσπου έδυσε ο ήλιος και οι φύλακες άρχισαν να σφυρίζουν για να κατευθυνθούμε προς την έξοδο.Η ώρα ήταν περασμένες 7 το απόγευμα αλλά ο οργανισμός μας μην έχοντας συνηθίσει την αλλάγή της ώρας αρχισε να εξαντλείτε.Ο οδηγός για να μας ευχαριστήσει περιμένωντας ένα καλό tip θέλησε να μας κάνει μια βόλτα για να δούμε το νυκτερινό Δελχί περνώντας από τη φωτισμένη Πύλη,

την κεντρική πλατεία Connaught,νυκτερινά μπαζάρ ώσπου μας νανούρισε εντελώς και φτάσαμε στο ξενοδοχείο κατά τις 9 σε κατάσταση ύπνωσης.Το πλάνο ήταν να κάνουμε μπανάκι και να βγούμε προς αναζήτηση εστιατορίου αλλά η κούραση σε συνδυασμό με το πολύ πρωινό ξύπνημα που θα ακολουθούσε την επομένη μας νίκησαν και ας είναι καλά τα φυστίκια της πεθεράς και κάτι ζαχαρωτά που είχαμε αγοράσει στο αεροδρόμιο του Μονάχου!Πότε κοιμήθηκα δεν το κατάλαβα…

 

[varioAthens]

Mπραβο villi!! Χορταστικες δοσεις!! Ανυπομονω για τη συνεχεια και αναπολω... αααχ!!!

 

[villi]

UDAIPUR


Ξύπνημα στις 5 το πρωί καθώς η πτήση ήταν στις 8 με τη Spice Jet.Η αρχική πτήση που είχαμε κλείσει ήταν στις 2 το μεσημέρι με την Jet Airways αλλά την ακύρωσε λίγες μέρες πριν το ταξίδι και κλείσαμε εκ νέου με τη Spice.Αν και τη φοβόμουν σα αεροπορική γιατί είχα διαβάσει αρκετές κακές κριτικές στην περιπτωσή μου αποδείχτηκε άψογη και στις δύο πτήσεις.Γρήγορο check-in και ελέγχο ασφαλείας,το αεροπλάνο καθαρότατο και ανετότατο,προσωπικό ευγενέστατο και η πτήση στην ώρα της.Σε 1 ώρα και 10 λεπτά προσγειωνόμασταν στο αεροδρόμιο της Udaipur,μικρό αλλά λειτουργικό και λίγο μετά βρισκόμασταν στο λευκό toyota innova με τον καλύτερο οδηγό που μπορούσε να μας τύχει,τον Dolat.
Πραγματικά δε μπορώ να σας περιγράψω για τι υπέροχο άνθρωπο και επαγγελματία μιλάμε.Ευγενικός,ντροπαλός,χαμογελαστός,πάντα στην ώρα του,πολύ υπομονετικός και προπάντων τέλειος οδηγός στους δύσκολους δρόμους της Ινδίας.Περάσαμε μαζί 10 ολόκληρες μέρες και ήταν πάντα τόσο διακριτικός.Πολλές φορές κοιμόμασταν εξαντλημένοι στα πίσω καθίσματα κι εκείνος χαμήλωνε τη μουσική και οδηγούσε προσεκτικά για να μη μας ξυπνήσει.Συζητούσαμε μόνο αν ανοίγαμε εμείς κουβέντα ώσπου σιγά σιγά πήρε θάρρος γιατί μας έβλεπε χαλαρούς,μας μίλησε για την οικογένεια του,μας έδειξε φωτογραφίες της γυναίκας και των παιδιών του,γέλασε μαζί μας κι έκανε τα πάντα να μας ευχαριστήσει!Τον θυμάμαι πάντα με αγάπη κι όποιος τύχει και πάει με το συγκεκριμένο πρακτορείο να τον ζητήσει,δε θα βρει καλύτερο το υπογράφω!

Φτάνουμε,λοιπόν, στο ξενοδοχείο μας το οποίο βρίσκεται στην δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη της Udaipur,fateh sagar, http://www.hotelrampratap.com/
15 λεπτά με τα πόδια από το κέντρο και τη λίμνη Pichola.Πολύ καλό ξενοδοχείο πρώην παλάτι,τα μπροστινά δωμάτια έχουν πολύ ωραία θέα,καθαρό,περιποιημένο,ήσυχο και με σούπερ πρωινό.Το προτείνω!

Τακτοποιούμαστε και ξεκινάμε με τα πόδια να γνωρίσουμε την πόλη μιας και τα αξιοθέατα θα τα επισκεπτόμασταν την επομένη.Υποτίθεται ότι θα επιστρέφαμε το μεσημέρι να κοιμηθούμε λίγο αλλά δεν επιστρέψαμε παρά στις 11 το βράδυ!Μας συνεπήρε η φασαρία της πόλης και τα παζάρια!

Από τα μαγαζιά κυριολεκτικά μας τραβούσαν για να μπούμε μέσα,ούτε κι εγώ ξέρω σε πόσα μπήκαμε,πόσα μας δείξανε,πόσο παζαρέψαμε!Μόνο που κάναμε ένα βασικό λάθος,να τους πούμε ονόματα και καταγωγή!Μεσα σε λίγη ώρα μας ήξερε όλη η αγορά,μας φωνάζανε από παντού ΄΄γκρέκο΄΄ και κυριολεκτικά μας περίμεναν σε κάθε στενό μιλημένοι από τους προηγούμενους.Ήταν πρώτη μέρα και δε μας πείραξε αντιθέτως γελάγαμε αλλά αργότερα στη διαδρομή άρχισε να γίνεται ενοχλητικό!

Για να ξεφύγουμε κατεβήκαμε προς τη λίμνη όπου γυναίκες κάνανε μπουγάδα ενώ άλλες κάνανε μπάνιο ημίγυμνες και μικρά κοριτσάκια λουζόντουσαν με μικρά κανατάκια.Η λίμνη πανβρώμικη!Ο σύζυγος οπισθοχώρησε για να μην αισθανθούν άσχημα παρ’όλο που δεν έδειξαν να ενοχλούνται με την παρουσία μας.Άνοιξα την τσάντα μου και τους μοίρασα τα σαπουνάκια και τα σαμπουάν που είχα πάρει από το ξενοδοχείο και κάποια που είχα κουβαλήσει από Ελλάδα για να τα μοιράσω.Η χαρα τους δε περιγράφεται!Έκατσα για λίγο μαζί τους,τους φάνηκε περίεργο κι άρχισαν να μου χαμογελάνε.

Εκεί δίπλα υπάρχει μία γέφυρα που ενώνει τη μία πλευρά της πόλης με την άλλη και ένα πολύ ωραίο χαβέλι,το Bagore-ki-Haveli.Τα χαβέλι είναι παλιές παραδοσιακές επαύλεις επηρεασμένες από την ισλαμική αρχιτεκτονική γι’αυτό και μοιάζουν αρκετά με τα Hawli του Μαρόκου.Πολλά έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία ή καταστήματα ένώ άλλα λειτουργούν σα μουσεία ή κατοικούνται ακόμη από πλουσίους.

Κάθε βράδυ σ’αυτό το χαβέλι πραγματοποιούνται οι παραδοσιακοί ρατζαστανικοί χοροί Dharohar.Δυστυχώς τις μέρες που ήμασταν εμείς ήταν κλειστό λόγω πένθους ενός κυβερνήτη και δεν έγιναν και οι χοροί.Κρίμα για τον κυβερνήτη αλλά και για τους χορούς που ήθελα πολύ να δω!

Συνεχίζουμε περπατώντας σε στενά μακρυά από την αγορά αυτή τη φορά για να δούμε κι λίγο καθημερινή ζωή.Παιδάκια που παίζουν δίχως την παρουσία ενηλίκων να τα επιτηρούν τρέχουν να μας μιλήσουν και να μας ζητήσουν στυλό.Ότι είχα έδινα και άστραφτε το προσωπάκι τους.Ερχόντουσαν όμως και κάτι άλλα παιδάκια τριών,τεσσάρων χρονών που κουβαλούσαν στις αγκαλιές μωρά βρώμικα γεμάτα μύξες και μύγες στο πρόσωπο να ζητήσουν λίγες ρουπίες.Σφίγγεται η καρδιά να τα βλέπεις ξυπόλυτα,γυμνά από τη μέση και κάτω,άπλυτα,πεινασμένα να περπατάνε μες τους δρόμους μόνα τους.Δε διανοείται κανείς στον πολιτισμένο κόσμο να δει τόσο μικρά παιδάκια μόνα τους στους δρόμους.Κι όμως εδώ είναι συνηθισμένη εικόνα.

Κάποια στιγμή χαθήκαμε στα στενά,χαζέυοντας τον κόσμο που μας χαμογελούσε και μας ρωτούσαν όλοι μα όλοι από πού είμαστε.Οι περισσότεροι δεν ήξεραν που βρίσκεται η Ελλάδα και μας ρωτούσαν αν είναι στην Ευρώπη.Μόνο ένας ηλικιωμένος κύριος που ξεπήδησε από μια αυλή για να μας δει από κοντά μόλις του είπαμε από πού ερχόμαστε μας λέει ΄΄Α ξέρω,μια πολύ φτωχή χώρα πια!΄΄
Τα μάθανε τα μαντάτα μας κι εδώ!

Βγαίνουμε σ’ένα περιφερειακό δρόμο γεμάτο μαιμούδες κατά μήκος του οποίου υπήρχαν ξυλουργία για καναπέδες γάμων.Είναι ο καναπές που κάθεται το ζευγάρι όταν παντρέυεται.Κόκκινοι φανταχτεροί με χρυσό,περίτεχνα σκαλισμένοι.Υπερπαραγωγή οι γάμοι στην Ινδία!

Ρικσάδες μας την πέφτουν από παντού για να μας μεταφέρουν στο κέντρο αλλά εμείς είμαστε αποφασισμένοι να περπατήσουμε σήμερα.Μόνο που δεν ξέρουμε που να πάμε.Πιάνει τα’αυτί για μια Θιβετιανή αγορά και αποφασίζουμε να πάμε κατά κει.Κόσμος,χαμός,φασαρία,στριμωξίδι στο δρόμο μέχρι την αγορά που όντως θιβετιανοί πουλούσαν ότι μπορεί κανείς να φανταστεί.

Ρούχα,χαλιά,φαγητό,αποξηραμένα φρούτα και λαχανικά,είδη σπιτιού κλπ.Τίμησα δεόντως τον πάγκο με τα κοκκαλάκια όπου οι στέκες και τα λάστιχα που αγοράζουμε 10-15 ευρώ από τα μαγαζιά με αξεσουάρ εκεί τα αγόρασα προς 10λεπτά το ένα!!!Και σας το ορκίζαμε ότι είναι ακριβώς τα ίδια!

Η ώρα πήγε 8 και η κοιλιά άρχισε να διαμαρτύρεται εντόνως.Πόσο να αντέξει πια με τα φυστίκια!Ρωτάμε πως θα βγούμε στο κέντρο κι όλοι σκίζονται να μας δείξουν.Είχε αρκετό περπάτημα και στο κέντρο γινότανε πια το αδιαχώρητο από κόσμο,ρίκσο,αγελάδες,αυτοκίνητα και μηχανάκια.Με μεγάλη προσοχή προσπαθούσαμε να περάσουμε ανάμεσα,να μας κορνάρουν και να τρέχουμε στα πλατώματα δεξια κι αριστερά να καλυφθούμε,πραγματικά ένα χάος.
Που να ξέραμε ότι θα ζούσαμε πολύ χειρότερα.Ρωτάμε ξανά πως θα βρούμε το εστιατόριο Ambrai πρόταση δύο αγαπημένων μελών του φόρουμ και μας δείχνουν να περάσουμε τη γέφυρα και να βγούμε απέναντι.Στην άλλη πλευρά επικρατούσε ερημιά λες κι αλλάξαμε πόλη.Μερικά πιο κυριλέ μαγαζάκια και μια πινακίδα στο τέλος της διαδρομής μας έμπασε στο όμορφο εστιατόριο δίπλα στη λίμνη.Η θέα εκπληκτική,στο φαγητό τα χαλάσαμε λίγο,ίσως δε ξέραμε κι εμείς τι να παραγγείλουμε αλλά το γλυκό ήταν φανταστικό.Gulabjamunμε παγωτό πρόκειται για σιροπιαστά σφαιρίδια τυριού νομίζω.
Θυμηθείτε να το φάτε οπωσδήποτε!

Για την επιστροφή πήραμε ένα ρίκσο προς 70 λεπτά κι επιτέλους κοιμηθήκαμε χωρίς άγχος για το πρωινό ξύπνημα…

 

[Nat ni]

Τι ωραία που μας τα περιγραφεις Villi! Όπως πάντα άψογη και κατατοπιστική.Περιμενώ με μεγάλο ενδιαφέρον την συνέχεια.

Και οι φωτογραφίες τελείες!