Ινδία Ινδία...τα πάντα είναι πιθανά!

[villi]

Bikaner-Karni Mata Temple

To πρωινό στο ξενοδοχείο παραδόξως ήταν πάρα πολύ καλό,σε τι χώρο το ετοίμαζαν βέβαια ούτε θέλω να ξέρω,πάντως έφαγα τα ωραιότερα pancakes της Ινδίας και ήπια ένα νοστιμότατο lassi ανανά με φόντο το υπέροχο φρούριο!
Αφήνοντας πίσω μας αυτή την ονειρική πόλη συνεχίζουμε τη διαδρομή μας στην έρημο του Ρατζαστάν με προορισμό άλλη μία πόλη της ερήμου.
Η Bikaner μπήκε στο πρόγραμμα για έναν και μόνο λόγο,την επίσκεψη στον ναό των ποντικιών.Τελικά ανακαλύψαμε ότι εκτός από τον ναό η πόλη αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα και μπορεί να μην συγκρίνεται με την ομορφιά της Jaisalmer,έχει όμως έναν δικό της αυθεντικό χαρακτήρα.
Η διαδρομή δεν ήταν και άσχημη αν και σχετικά μονότονη.

Σταματήσαμε όπως και σε κάθε διαδρομή σ’ένα ξενοδοχείο-εστιατόριο-καφέ στη μέση του πουθενά.Όπως και σε κάθε τουαλέτα έτσι κι εδώ η καθαρίστρια περίμενε απ’έξω με ένα μάτσο χαρτιά και πάνω ένα 10αρικο ρουπιών.Όσο κι αν της έλεγες όχι ευχαριστώ έχω το δικό μου,δεν έδειχνε να καταλαβαίνει συνέχιζε να σου σπρώχνει τα χαρτιά κλείνοντάς σου το δρόμο.
Αυτή η φορτικότητα ήταν που με κούρασε σ’αυτή τη χώρα!
Είπαμε να κεράσουμε και τον οδηγό ένα τσάι και να φάμε κι από ένα γλυκάκι.Ο λογαριασμός ήρθε διπλάσιος σε σχέση με τις τιμές που έγραφε ο κατάλογος που ήδη ήταν αυξημένες λόγω…ερημιάς!Όταν διαμαρτυρηθήκαμε η απάντηση ήταν πως οι τιμές ήταν διπλάσιες επειδή ήταν πρωί!!!
Αυτές τις κορυφαίες δικαιολογίες μόνο στην Ινδία τις ακούσαμε!
Μεσημεράκι βρισκόμασταν στη Bikaner και από την είσοδο στην πόλη καταλάβαινες ότι εδώ οι άστεγοι ή μάλλον αυτοί που ζουν σε παραπήγματα στα πεζοδρόμια είναι πολλοί περισσότεροι από τις υπόλοιπες πόλεις.Και γενικά έμοιαζε σα να’τανε όλη η πόλη στους δρόμους!

Κατευθυνόμαστε στο φρούριο Junagarh το οποίο αν και δεν είχε περίοπτη θέση όπως τα υπόλοιπα που επισκεφτήκαμε ήταν πολύ αξιόλογο.Το φρούριο κατασκευάστηκε από τον Raja Rai Singh,κυβερνήτη της Μπικανέρ,μεταξύ 1589 και 1593.Οι Μαχαραγιάδες που ακολούθησαν προσέθεσαν στο εσωτερικό παλάτια με πολυτελή δωμάτια,μεγάλα μπαλκόνια,αυλές,κήπους και πυργίσκους με υπέροχα σκαλίσματα.Πολύ εντυπωσιακό το παλάτι των γυναικών Anup Mahal Chowk με όμορφα Jarokhas (μπαλκονάκια με παράθυρα) διακοσμημένα με jali (χρωματιστές οθόνες) μέσα από τις οποίες οι γυναίκες παρακολουθούσαν τις δραστηριότητες εντός του φρουρίου.

Η οροφή προσφέρει ωραία θέα προς τα παλάτια του φρουρίου καθώς και προς την πόλη!

Επίσης στο τελευταίο επίπεδο βρίσκεται το Vikram Vilas Durbar Hall όπου εκτίθεται ένα βομβαρδιστικό αεροπλάνο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου το οποίο προσέφερε ως λάφυρο πολέμου η Βρετανική κυβέρνηση στον μαχαραγιά Ganga Singh.

Αμέσως μετά το πρόγραμμα περιελάμβανε επίσκεψη σε μια φάρμα ανατροφής καμήλων.Αλλά επειδή αρκετά τις είχαμε ταλαιπωρήσει τις καμήλες στην έρημο και μας είχαν σιχαθεί κι αυτές είπαμε να τις αφήσουμε στην ησυχία τους!
Τακτοποιούμαστε λοιπόν στο ξενοδοχείο μας,http://www.tripadvisor.com.gr/Hotel...s-Hotel_Harasar_Haveli-Bikaner_Rajasthan.html, ένα πολύ όμορφο ανακαινισμένο χαβέλι με τεράστια πεντακάθαρα δωμάτια,ωραίους χώρους για χαλάρωση και πλούσιο πρωινό!Κάνουμε επιτέλους ένα μπάνιο για να φύγει από πάνω μας η σκόνη της ερήμου και επειδή το μόνο κακό του ξενοδοχείου είναι ότι βρίσκεται λίγο μακριά από το κέντρο αγγαρέψαμε τον οδηγό να μας περιμένει να τελειώσουμε το ρεκτιφιέ για να μας πάει ως εκεί.Πάντα χαμογελαστός και ευγενικός περιμένει όσο εμείς ξεβρομιζόμαστε και μετά μας πάει ως την αρχή της αγοράς στην παλιά πόλη,μας δίνει κατευθυντήριες οδηγίες και τον αποδεσμεύουμε να ξεκουραστεί μετά από μία ακόμη μέρα πολύωρης οδήγησης.

Ούτως ή άλλως στην παλιά πόλη δεν επιτρέπεται κανονικά η είσοδος αυτοκινήτων αλλά στην Ινδία τίποτε δεν είναι δεδομένο και εφαρμόσιμο.Οπότε στην έτσι κι αλλιώς πολύβουη αγορά προστέθηκαν ρίκσο,αγελάδες,καμήλες με κάρο αξεσουάρ,αυτοκίνητα που πάλευαν να χωθούν σε στενά και φυσικά εκατοντάδες μηχανάκια και σιγά σιγά η κατάσταση έγινε πραγματικά χαώδης!

Το συγκεκριμένο χάος άξια συναγωνίζεται εκείνο του Βαρανασίου για να μην πω ότι το ξεπερνά κιόλας!Η Μπικανέρ είναι η λιγότερο τουριστική πόλη που επισκεφτήκαμε κατά προέκταση και η πιο ανεπηρέαστη άρα ίσως και λίγο πιο αυθεντική!Η κεντρική αγορά εδώ ήταν ένα απίστευτο τεράστιο παζάρι σε δαιδαλώδη στενά με πολύ χρώμα,πολλές μυρωδιές ευχάριστες και δυσάρεστες,πολλές φωνές,εικόνες και κομικοτραγικές καταστάσεις.

Με το χέρι στην καρδιά έτσι είχα φανταστεί την Ινδία και η φαντασία έγινε πραγματικότητα ακριβώς σ’αυτή την πόλη!Θέλαμε πάρα μα πάρα πολύ να δοκιμάσουμε γλυκά που εδώ ήταν σε αφθονία όπως και streetfood που μας είχε σπάσει τη μύτη σε πάμπολλες γωνιές αλλά η τόση βρωμιά γύρω μας και οι μύγες που στήνανε πανηγύρι πάνω από τα φαγητά μας αποθάρρυνε αρκετά.Αρκεστήκαμε στην τέρψη των οφθαλμών!

Περπατάγαμε τουλάχιστον δύο ώρες με σκοπό να βρούμε τον ναό Bhadasar.Και ποιον δε ρωτήσαμε,χανόμασταν στα στενά ξαναρωτάγαμε και χανόμασταν ξανά!Εντωμεταξύ γελάγαμε απίστευτα με τον πανζουρλισμό που επικρατούσε προσπαθώντας να στριμωχτούμε όπου μπορούσαμε για να αποφύγουμε τις μετωπικές με τα μηχανάκια.
Εδέησε ο Βούδας και τον βρήκαμε καθώς πρόκειται για Τζαινιστικό ναό όπως και ο έτερος του συμπλέγματος Sandershwar.Πριν ανέβουμε τα σκαλιά της εισόδου μας σταμάτησαν για σωματικό έλεγχο και έπρεπε δυστυχώς να αφήσουμε σε θυρίδα όλα τα προσωπικά αντικείμενα και ιδίως κάμερες,κινητά και φωτογραφικές μηχανές.Οπότε δεν έχω φωτογραφίες να σας δείξω από αυτούς τους υπέροχους ναούς.Την ώρα της επίσκεψης στον δεύτερο ναό ήταν σε εξέλιξη προσευχή και γινόταν τρελό γλέντι όπως πάντα.Μπαίνουμε στον ασφυκτικά γεμάτο ναό όπου χτυπάγαν τύμπανα και κρουστά και δύο ιερείς μπροστά στον ‘’ιερό’’ κάνανε αέρα στο θεό με ένα είδος βεντάλιας από μαλλιά(δε θυμάμαι ποιου θεού είναι τα μαλλιά,νομίζω του Βισνού).Φωτιές άναβαν στο εσωτερικό μπροστά στον θεό και όλοι τραγούδούσαν με όση δύναμη μπορούσε να βγει από τα πνευμόνια τους.Ξαφνικά έρχεται ένας παρευρισκόμενος και μου δίνει να χτυπάω δυο μεγάλα κρουστά σα ντραμς.Προσπαθούσα να πιάσω το ρυθμό κι εκείνος να με εμψυχώνει χαμογελώντας και παροτρύνοντας με να τα χτυπάω ακόμη πιο δυνατά.Για αυτές τις στιγμές τη λάτρεψα την Ινδία,που όλοι γίνονταν μια ομάδα,μια ψυχή και προσπαθούσαν να σε βάλουν μέσα σ’αυτή!Αφού τελείωσε η τελετουργία αρχίσαμε όλοι να γυρνάμε γύρω γύρω στους μικρότερους ναΐσκους που περιβάλουν σχεδόν πάντα τους μεγάλους ναούς και στο τέλος πήραμε το γνωστό πια αντίδωρο-ζαχαρωτό!
Δίπλα στους δύο μεγάλους ναού υπήρχε άλλος ένα κατάτι μικρότερος,ο ναός Lakshminath.Την ώρα που πήγαμε να μπούμε ο ιερέας με κατακόκκινο μαλλί στο κεφάλι έκλεινε τα φώτα αλλά μόλις μας είδε μας κάλεσε να πάμε μέσα και μας μίλησε για το ναό,τη θρησκεία τους,τις διαφορές Τζαινισμού-Βουδισμού και Ινδουισμού και γενικότερα κάναμε μια πολύ ωραία κουβέντα γύρω από τα πιστεύω και τον τρόπο ζωής των Ινδών!
Χορτασμένοι από την επαφή μας με τους Μπικανεριώτες κατηφορίσαμε και πάλι μέσα από την αγορά όπου πλέον είχε νυχτώσει και γινόταν το αδιαχώρητο στην κυριολεξία.Είχουμε τη φαεινή ιδέα να πάμε για δείπνο σε ένα πρώην παλάτι που λειτουργεί σήμερα σαν ξενοδοχείο με ένα άριστο εστιατόριο όπως ανέφερε ο οδηγός.Ανεβαίνουμε σε ένα ρίκσο και η περιπέτεια ξεκινά!Ο οδηγός δεν είχε ιδέα που βρίσκεται το παλάτι,,η κίνηση ήταν απίστευτη και το ρίκσο δεν κουνιόταν για ώρα οπότε έκανε επικίνδυνους ελιγμούς μπας και έβρισκε δίοδο να περάσει.Μιλάμε για απίστευτη τρέλα.Τα τύμπανά μας είχαν τρυπήσει από τη φασαρία και τις κόρνες,σηκώθηκε δε μια σκόνη φοβερή που μας έπνιγε!Μία ώρα πάνω στο ρίκσο να μη μπορέι να βρει άκρη ο νεαρός οδηγός του.Αγανακτισμένοι του λέμε να μας πάει στο δικό μας ξενοδοχείο αλλά του κάκου,αυτός είχε βάλει στόχο να μας πάει στο παλάτι!Βγήκαμε σε κάτι ερημιές θεοσκότεινες να σου σηκώνεται η τρίχα!Πάμε πίσω στην αγορά να του φωνάζω,τίποτα αυτός να ψάχνει δαιμονισμένα λες και δε θα τον πληρώναμε αν δε μας πήγαινε.Με τα πολλά κι αφού μας έδειξε το δρόμο ένας άλλος ρικσάς φτάσαμε στην εντυπωσιακή πύλη του Lallgarh palace ή αλλιώς Laxmi Niwas hotel.’’Ουάου’’ αναφωνήσαμε ταυτοχρόνως και σκεφτήκαμε ότι θα φάμε Βασιλικά σήμερα.Και καθώς φτάναμε στην κατάφωτη είσοδο μία αναπάντεχη γενική συσκότιση ήρθε να καλύψει τη χαρά μας και κάποιος ακούστηκε να ουρλιάζει ΄΄ησυχία όλοι΄΄.Μείναμε κόκκαλο μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, πάνω στο ρίκσο να μη ξέρουμε τι συμβαίνει!!!Τι γίνεται ψιθυρίζουμε στον οδηγό ο οποίος μας κοιτά απορημένος!Έγκλημα?Βομβιστική επίθεση?Και ξαφνικά εγένετο φως και να ακούγονται πυροβολισμοί από παντού,μας έλουσε κρύος ιδρώτας.Πάμε να φύγουμε να φωνάζω εγώ,προσπαθούσε να βάλει μπρος ο οδηγός και ξαφνικά τον πιάνουν τα γέλια.Παλάυωσε αυτός σκέφτηκα,θα μας φάνε λάχανο κι αυτός γελάει!Και πριν προλάβω να τον βρίσω,Bollywood movie φωνάζει όλο χαρά και μένουμε άγαλμα άλλη μια φορά!Μας κάνει πλάκα ο θεός δε μπορεί να μας συμβαίνουν όλα αυτά!!!
Τότε μας πλησιάζει ένας από το συνεργείο,μα που ήταν κρυμμένοι τόση ώρα(?),να μας ζητήσει συγνώμη για την αναστάτωση αλλά δε γινόταν λέει να σταματήσει το γύρισμα.Ειδοποιήστε βρε παιδιά που κοντέψαμε να μείνουμε από ανακοπή καρδιάς !!!Κι έτσι επεισοδιακά φάγαμε στην ωραιότερη σάλα του παλατιού δίπλα σε αστέρες του Bollywood εν μέσω γυρισμάτων!
Επεισοδιακή ήταν όμως και η επιστροφή καθώς το παλάτι βρισκόταν σε μια ερημιά όπου έξω από την πύλη και μέχρι να βγεις σε ένα κεντρικό δρόμο το σκοτάδι ήταν πηχτό και σοκαριστικό.Ρίκσο ούτε για δείγμα οπότε ποδαράκια και η ψυχή στην κούλουρη!Ευτυχώς που υπήρχε ο φακός,για άλλη μια φορά αποδείχτηκε σωτήριος.
Βγαίνοντας στον κεντρικό δρόμο δεύτερο σοκ μας περίμενε καθώς όλος ο δρόμος ήταν γεμάτος από άστεγους που είχαν ανάψει φωτιές στα πεζοδρόμια να ζεσταθούν.
Από τη μία η περασμένη ώρα,από την άλλη η ομίχλη που είχε μειώσει την ορατότητα και όλα αυτά τα μάτια που σηκώνονταν και μας κοιτούσαν καθώς περνάγαμε από δίπλα τους,πρώτη φορά στην Ινδία ένιωσα φόβο!Περπατάγαμε γρήγορα χωρίς να ξέρουμε που πάμε όταν είδαμε από μακριά ένα ρίκσο κι αρχίσαμε να τρέχουμε να το προλάβουμε.Με μόλις μισό ευρώ φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας όπου οι ένοικοι χαλάρωναν στην οροφή με ινδικές μπαλάντες.Γιατί δεν καθόμαστε στ’αυγά μας όπως όλοι οι τουρίστες και τρέχουμε στις ερημιές και στα παλάτια αναρωτήθηκα για να λάβω την απάντηση ‘’Εντάξει μωρέ γλιτώσαμε και σήμερα’’!Η αλήθεια είναι ότι μπαίνοντας στο δωμάτιο αισθάνθηκα τεράστια ανακούφιση !Δεν υπήρξε ποτέ απειλή από άνθρωπο σε όλο το ταξίδι κι αυτό οφείλω να το πω αλλά καμιά φορά ο φόβος του αγνώστου σε συνδυασμό με το σκότος σε κάνει να καρδιοχτυπάς!

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε ομιχλώδης και μετά από ένα χορταστικό πρωινό ξεκινήσαμε για το ναό που τόσο ήθελα να επισκεφτώ.Karni Mata Temple λοιπόν ή απλά ναός των ποντικών.Βρίσκεται στο χωριό Deshnok 30χλμ νοτια της Μπικανέρ και τα ποντίκια θεωρούνται μετεμψυχώσεις των συγγενών της θεάς Karni Mata.Hθεά στην προσπάθειά της να φέρει πίσω στη ζωή το νεκρό γιο της δημιούργησε αυτή την αλληλουχία μετεμψυχώσεων με αποτέλεσμα πάνω από 600 οικογένειες του χωριού σήμερα να πιστεύουν ότι θα επιστρέψουν στη ζωή ως ποντίκια.Όσο κι αν προετοιμάστηκα ψυχολογικά η εμπειρία του να είσαι ξυπόλυτος(έβαλα προστατευτικά ποδιών δε θα το άντεχα διαφορετικά) μέσα σ’ένα ναό με εκατοντάδες ποντίκια να κυκλοφορούν παντού γύρω σου,δίπλα σου,πάνω στα πόδια σου δεν περιγραφεται!!!Ας μιλήσουν οι φωτογραφίες λοιπον

Δεν ξέρω αν αυτοί είναι οι μετεμψυχωμένοι απόγονοι της θεάς αυτό που ξερω είναι ότι ο ναός χρήζει επέιγουσας απολύμανσης!!!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• …

  Go to chapter

  Go
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ggonholidays]

Καταπληκτική εισαγωγή Villi!!!! Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!!!

 

[underwater]

Μία ιστορία που ήλπιζα ότι θα εμφανιστεί και με πολύ χαρά βλέπω ότι όντως εμφανίστηκε! Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια!

 

[karfitsa]

Μπραβο villi...περιμενω και γω με αγωνια τη συνεχεια...

 

[mariath]

Έπιασα και 'γω θέση και περιμένω!

 

[villi]

Ευχαριστώ πολύ κορίτσια για την ενθάρυνση!Το ταξίδι θα είναι μακρύ,είμαι και πολυλογού...ελπίζω να μη σας κουράσω στη συνέχεια.Θέλω να γράψω όσες λεπτομέρειες μπορώ και πιστεύω ότι θα βοηθήσουν έναν επίδοξο ταξιδιώτη αλλά να σας μεταφέρω και λίγα απο τα τόσο πλούσια συναισθήματα που ένιωσα σάυτο το ταξίδι!Μείνετε συντονισμένοι...

 

[villi]

7μιση το πρωί και ήδη ψάχνουμε για τις βαλίτσες μας στον κυλιόμενο διάδρομο.Πάντα με πιάνει ένα φόβος σε αυτό το σημείο ότι δε θα εμφανιστούν και πάντα τις ψάχνω με αγωνία.Σε αυτό το ταξίδι είχαμε πάρει από ένα σακίδιο πλάτης με είδη πρώτης ανάγκης σε περίπτωση που κάποια βαλίτσα δεν ακολουθούσε το δρόμο της και δύο ίδια τεράστια κόκκινα σακ βουαγιάζ με ροδάκια.Το ένα καταστράφηκε,το άλλο επέστρεψε αλλά είναι σίχαμα!

Οι βαλίτσες φάνηκαν στον ορίζοντα οπότε προχωρήσαμε στους ελέγχους και στη συνέχεια εξήλθαμε του αεροδρομίου ψάχνοντας το ταμπελάκι μας.Ένας ισχνός Ινδός αντιπρόσωπος του γραφείου μαζί με τον οδηγό μας υποδέχτηκαν και αφου μας έδωσε όλα τα έντυπα που θα χρειαζόμασταν για το υπόλοιπο ταξίδι μας συνόδευσε μέχρι το ξενοδοχείο.Οι πρώτες εικόνες,μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι,πολλή κίνηση,σκόνη και ζέστη.Αρχίζουμε να βγάζουμε ρούχα από πάνω μας και κάνω εδώ μια παρένθεση να σας γράψω για τα ρούχα που πήρα μαζί.Στην Ινδία τον Δεκέμβρη ζήσαμε και τις τέσσερις εποχές μέσα σε λίγες μέρες.Χρειάστηκαν κοντομάνικα μπλουζάκια,μακρυμάνικά μακό,φούτερ ζακέτες,λεπτές ζακετούλες,φουλάρια,ζεστό κασκόλ και ένα αμάνικο μπουφάν.Το αμάνικο μπουφαν θεωρώ πως ήταν η καλύτερη επιλογή καθώς το κρύο που είχε νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ ήταν ανεκτό.

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο Kingston park http://www.booking.com/hotel/in/kingston-park.html. Τα θετικά είναι η τοποθεσία του κοντά στην αγορά Karol Bagh,για μένα η καλύτερη στο Δελχί,κοντά σε μετρό για όποιον ενδιαφέρεται,ήσυχο και σχετικά μοντέρνο.Τα αρνητικά η έλλειψή φυσικού φωτός σε πολλά δωμάτια,η ελλιπής καθαριότητα και το κακό πρωινό.

Προσωπικά επειδή έχω τεράστιο θέμα με την καθαριότητα και στην Ινδία δοκιμάστηκε πολλές φορές η αντοχή μου κοιμόμουν σε υπνόσακο παντού, είχα πάρει detol για το μπάνιο,απολυμαντικά για τα χέρια,κατσαριδοκτόνο(ναι χρειάστηκε),μπόλικο χαρτι(στα ξενοδοχεία τα χαρτιά υγείας είναι μικροσκοπικά και λίγα) και τα φάρμακα που επίσης χρειάστηκαν ήταν γαστροπροστατευτικά δισκία, αντιδιαρροικά,δισκία για τη χλωρίδα του εντέρου και depon για τον πονοκέφαλο!Και μη σκεφτείτε ότι είμαι καμιά υστερική!Αν σηκώνατε το κάλυμμα και βλέπατε ένα μάτσο τρίχες στο μαξιλάρι θα ξαπλώνατε? Γι’αυτό αν δε πάτε σε 5άστερα πάρτε ένα υπνόσακο ιδίως το χειμώνα που πρέπει να χρησιμοποιήσετε την κουβέρτα που δεν έχει πλυθεί ποτέ!!!

Τακτοποιούμαστε λοιπόν και ο οδηγός ρωτάει αν θέλουμε να φύγουμε απευθείας για τα αξιοθέατα.Το ρωτάς δεν κρατιόμαστε!

 

[strani]

7μιση το πρωί και ήδη ψάχνουμε για τις βαλίτσες μας στον κυλιόμενο διάδρομο.Πάντα με πιάνει ένα φόβος σε αυτό το σημείο ότι δε θα εμφανιστούν και πάντα τις ψάχνω με αγωνία.Σε αυτό το ταξίδι είχαμε πάρει από ένα σακίδιο πλάτης με είδη πρώτης ανάγκης σε περίπτωση που κάποια βαλίτσα δεν ακολουθούσε το δρόμο της και δύο ίδια τεράστια κόκκινα σακ βουαγιάζ με ροδάκια.Το ένα καταστράφηκε,το άλλο επέστρεψε αλλά είναι σίχαμα!

Οι βαλίτσες φάνηκαν στον ορίζοντα οπότε προχωρήσαμε στους ελέγχους και στη συνέχεια εξήλθαμε του αεροδρομίου ψάχνοντας το ταμπελάκι μας.Ένας ισχνός Ινδός αντιπρόσωπος του γραφείου μαζί με τον οδηγό μας υποδέχτηκαν και αφου μας έδωσε όλα τα έντυπα που θα χρειαζόμασταν για το υπόλοιπο ταξίδι μας συνόδευσε μέχρι το ξενοδοχείο.Οι πρώτες εικόνες,μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι,πολλή κίνηση,σκόνη και ζέστη.Αρχίζουμε να βγάζουμε ρούχα από πάνω μας και κάνω εδώ μια παρένθεση να σας γράψω για τα ρούχα που πήρα μαζί.Στην Ινδία τον Δεκέμβρη ζήσαμε και τις τέσσερις εποχές μέσα σε λίγες μέρες.Χρειάστηκαν κοντομάνικα μπλουζάκια,μακρυμάνικά μακό,φούτερ ζακέτες,λεπτές ζακετούλες,φουλάρια,ζεστό κασκόλ και ένα αμάνικο μπουφάν.Το αμάνικο μπουφαν θεωρώ πως ήταν η καλύτερη επιλογή καθώς το κρύο που είχε νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ ήταν ανεκτό.

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο Kingston park http://www.booking.com/hotel/in/kingston-park.html. Τα θετικά είναι η τοποθεσία του κοντά στην αγορά Karol Bagh,για μένα η καλύτερη στο Δελχί,κοντά σε μετρό για όποιον ενδιαφέρεται,ήσυχο και σχετικά μοντέρνο.Τα αρνητικά η έλλειψή φυσικού φωτός σε πολλά δωμάτια,η ελλιπής καθαριότητα και το κακό πρωινό.

Προσωπικά επειδή έχω τεράστιο θέμα με την καθαριότητα και στην Ινδία δοκιμάστηκε πολλές φορές η αντοχή μου κοιμόμουν σε υπνόσακο παντού, είχα πάρει detol για το μπάνιο,απολυμαντικά για τα χέρια,κατσαριδοκτόνο(ναι χρειάστηκε),μπόλικο χαρτι(στα ξενοδοχεία τα χαρτιά υγείας είναι μικροσκοπικά και λίγα) και τα φάρμακα που επίσης χρειάστηκαν ήταν γαστροπροστατευτικά δισκία, αντιδιαρροικά,δισκία για τη χλωρίδα του εντέρου και depon για τον πονοκέφαλο!Και μη σκεφτείτε ότι είμαι καμιά υστερική!Αν σηκώνατε το κάλυμμα και βλέπατε ένα μάτσο τρίχες στο μαξιλάρι θα ξαπλώνατε? Γι’αυτό αν δε πάτε σε 5άστερα πάρτε ένα υπνόσακο ιδίως το χειμώνα που πρέπει να χρησιμοποιήσετε την κουβέρτα που δεν έχει πλυθεί ποτέ!!!

Τακτοποιούμαστε λοιπόν και ο οδηγός ρωτάει αν θέλουμε να φύγουμε απευθείας για τα αξιοθέατα.Το ρωτάς δεν κρατιόμαστε!

ετσι μπραβο παμε γερα!!βαλε μας στο κλιμα.....[ευχαριστω για τις πληροφοριες]

 

[villi]

ΔΕΛΧΙ

Πριν ξεκινήσουμε την περιήγηση ζητάμε από τον οδηγό να μας βοηθήσει να βγάλουμε μια τοπική κάρτα sim.Αποδείχτηκε δύσκολη διαδικασία καθώς πια δεν βγάζουν κάρτες με την ίδια ευκολία που γινότανε παλιότερα.Χρειάστηκαν πολλά τηλέφωνα από τον οδηγό μιας και οι υπεύθυνοι της εταιρίας Idea που είναι δημοφιλής στην Ινδία δε μιλούσαν κατανοητά αγγλικά οπότε ανέλαβε ο οδηγός να συνεννοηθεί και να υπογράψει για μας.Εν τέλει η κάρτα ενεργοποιήθηκε στις 3 τα ξημερώματα και η οικονομία που κάναμε ήταν τεράστια.Η wind σε μήνυμα της με ενημέρωσε ότι η χρέωση είναι 7 ευρώ το λεπτό (!!!) και η διεθνής κλήση από την ινδική μου κόστιζε 20ρουπίες δηλαδή 25 λεπτά περίπου το λεπτό!

Κατευθυνόμαστε στο Παλιό Δελχί με πρώτη στάση το κόκκινο φρούριο Lal Qila.Πολύ εντυπωσιακό εξωτερικά φτιαγμένο από κόκκινες πέτρες όπως μαρτυρά και το ονομά του.

Εσωτερικά περνώντας την κύρια πύλη Lahore και το μικρό σκεπαστό bazaar περικλείονται διάφορα κτίσματα όπως το σπίτι των μουσικών NaubatKhana,το μουσείο μνήμης του πολέμου,τα Diwan-i-Am και Diwan-i-Khas που είναι χώροι δημοσίων και ιδιωτικών ακροάσεων αντίστοιχα,τα βασιλικά χαμάμ, το Μωβ τζαμί Moti Masjid,το KhasMahal που ήταν το παλάτι του Βασιλιά και το RangMahal που ήταν της συζύγου του.

Βγαίνοντας από την κεντρική πύλη ευθεία μπροστά βρίσκεται μια μεγάλη λεωφόρος η Chandni chowk με μαγαζάκια,πλήθος κόσμου και ρίκσο που ξεκουφαίνουν κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στον κόσμο.Σε πολύ κοντινή απόσταση φαίνεται το μεγαλύτερο τζαμί της Ινδίας,JamaMasjid.Η δευτερη στάση μας για σήμερα,βγάζουμε παππουτσάκια στην είσοδο και μου δίνουν να φορέσω ένα μακρύ φόρεμα γιατί φόραγα παντελόνι έναντι αντιτίμου πάντα.
Στην Ινδία όλοι περιμένουν με το χέρι απλωμένο,παντού και πάντα.Στην αρχή λυπόμουν και μοιραζα τις ρουπίες σα καραμέλες αλλά στην πορεία μας κούρασε πάρα πολύ.Εκτός του βασικού εισιτηρίου που περιελάμβανε το πακέτο που είχαμε συμφωνήσει και το πλήρωνε ο οδηγός μας έπρεπε πάντα να πληρώνουμε έξτρα την κάμερα και τη φωτογραφική μηχανή,τους φύλακες των παππουτσιών,τους φυλακες των τσαντών όπου έπρεπε να την αφήσουμε απ’έξω,τα audio guide(ok εδώ το καταλαβαίνω) και χίλιους δυο άλλους που προσέφεραν διάφορες ‘’υποχρεωτικές’’ υπηρεσίες σε κάθε αξιοθέατο.
Πολύ εντυπωσιακό λοιπόν το τζαμί και τεράστιας χωρητικότητας αφού μπορεί να χωρέσει μέχρι και 25000 πιστούς!

Έναντι άλλου αντιτίμου(100ρουπίες~1,10ε) ανεβήκαμε στον μιναρέ αφού διασχίσαμε αρκετές και πολύ στενές σκάλες με την οδηγία του φρουρού να μην κοιτάω και να μην ακουμπάω με τα χέρια μου τους άντρες που κατεβαίνουν!!!Τους γυρναγά κι εγώ την πλάτη και προχωρούσα κολλώντας στον τοίχο.Η θέα τουλάχιστον αποζημείωσε την προσπαθειά μου να ανέβω ξυπόλυτη με τη μούρη στον τοίχο!

Πολύ κοντά βρίσκεται και η τρίτη στάση μας το Raj Ghat κοντά στις εκβολές του ποταμού Yamuna.Είναι το μνημείο για την τελετή καύσης του Μαχάτμα Γκάντι.Μπόλικο γκαζόν κι ένα ωραίο πάρκο περιβάλει το μνημείο.

Είναι ήδη 2 το μεσημέρι όταν παίρνουμε το δρόμο για το Νέο Δελχί.Εδώ το βιότικό επίπεδο εμφανώς ανεβασμένο και γενικά βλέποντας τα ωραία σπίτια και τους φαρδύς, γεμάτο πράσινο,δρόμους ξεχνάς ότι είσαι στην Ινδία.Διασχίζοντας τη λεωφόρο του Βασιλιά,Rajpath, όπου γίνεται η παρέλαση της ημέρας της Δημοκρατίας στις 26 Ιανουαρίου είδαμε πολλά κτίρια ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής επηρεασμένα από την Βρετανοκρατία με κορυφαία βέβαια την προεδρική κατοικία Rashrapati Bhavan.Πρόκειται για ένα παλάτι 340 δωματίων με τεράστιους κήπους τους Mughal gardens.Στην άλλη άκρη της λεωφόρου βρίσκεται η India Gate,ένα μνημείο ύψους 42 μέτρων προς τιμήν των 90.000 Ινδών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Ο τάφος του δευτερου Mughal αυτοκράτορα Humayun,Humayun’stomb,είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής.Επιβλητικό κτίσμα με κόκκινες πέτρες και λευκό μάρμαρο.

Ο τάφος πλαισιώνεται από υπέροχους κήπους αλλά κι από άλλους μικρότερους τάφους όπως εκείνος του αγαπημένου μπαρμπέρη του αυτοκράτορα!

Παραπλεύρως του Humayun’stombβρίσκεται ο ζωολογικός κήπος του Δελχίου και μια μικρή λίμνη στην οποία ο κόσμος έκανε βαρκάδες.Χαζέψαμε λίγο στους όμορφους κήπους,δεν μπήκαμε στον ζωολογικό παρ’όλο που είχε στα εκθεματά του λευκή τίγρη της Βεγγάλης.Προτιμώ να βλέπω τα ζώα ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον.
Η ώρα περνούσε γρήγορα και έπρεπε να κατευθυνθούμε στη τελευταία μας στάση για σήμερα το Qutb Minar.Πρόκειται για ένα μεγάλο σύμπλεγμα θρησκευτικών κτισμάτων με τον 73 μέτρων μιναρέ να κλέβει την παράσταση.Είναι κτισμένος σε κομμάτια με τη βάση του στα 15 μέτρα διάμετρο και την κορυφή του στα 2μιση.

Το εντυπωσιακό σύμπλεγμα βρίσκεται στα περίχωρα της Ινδικής πρωτέυουσας και κάποτε αποτελούσε την καρδιά της μουσουλμανικής κοινότητας.Διπλά στον πανύψηλο μιναρέ στέκεται το πρώτο τζαμί που χτίστηκε στην Ινδία,το Quwwat-ul-Islam Masjid,to 1193.

Περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα,μιλήσαμε με ντόπιους που μας πλησίαζαν με χαρά να μας ρωτήσουν από που είμαστε κι αν μας αρέσει η χώρα τους,φωτογραφίσαμε μεγαλύτερους

και μικρότερους μαθητές

ώσπου έδυσε ο ήλιος και οι φύλακες άρχισαν να σφυρίζουν για να κατευθυνθούμε προς την έξοδο.Η ώρα ήταν περασμένες 7 το απόγευμα αλλά ο οργανισμός μας μην έχοντας συνηθίσει την αλλάγή της ώρας αρχισε να εξαντλείτε.Ο οδηγός για να μας ευχαριστήσει περιμένωντας ένα καλό tip θέλησε να μας κάνει μια βόλτα για να δούμε το νυκτερινό Δελχί περνώντας από τη φωτισμένη Πύλη,

την κεντρική πλατεία Connaught,νυκτερινά μπαζάρ ώσπου μας νανούρισε εντελώς και φτάσαμε στο ξενοδοχείο κατά τις 9 σε κατάσταση ύπνωσης.Το πλάνο ήταν να κάνουμε μπανάκι και να βγούμε προς αναζήτηση εστιατορίου αλλά η κούραση σε συνδυασμό με το πολύ πρωινό ξύπνημα που θα ακολουθούσε την επομένη μας νίκησαν και ας είναι καλά τα φυστίκια της πεθεράς και κάτι ζαχαρωτά που είχαμε αγοράσει στο αεροδρόμιο του Μονάχου!Πότε κοιμήθηκα δεν το κατάλαβα…

 

[varioAthens]

Mπραβο villi!! Χορταστικες δοσεις!! Ανυπομονω για τη συνεχεια και αναπολω... αααχ!!!

 

[villi]

UDAIPUR


Ξύπνημα στις 5 το πρωί καθώς η πτήση ήταν στις 8 με τη Spice Jet.Η αρχική πτήση που είχαμε κλείσει ήταν στις 2 το μεσημέρι με την Jet Airways αλλά την ακύρωσε λίγες μέρες πριν το ταξίδι και κλείσαμε εκ νέου με τη Spice.Αν και τη φοβόμουν σα αεροπορική γιατί είχα διαβάσει αρκετές κακές κριτικές στην περιπτωσή μου αποδείχτηκε άψογη και στις δύο πτήσεις.Γρήγορο check-in και ελέγχο ασφαλείας,το αεροπλάνο καθαρότατο και ανετότατο,προσωπικό ευγενέστατο και η πτήση στην ώρα της.Σε 1 ώρα και 10 λεπτά προσγειωνόμασταν στο αεροδρόμιο της Udaipur,μικρό αλλά λειτουργικό και λίγο μετά βρισκόμασταν στο λευκό toyota innova με τον καλύτερο οδηγό που μπορούσε να μας τύχει,τον Dolat.
Πραγματικά δε μπορώ να σας περιγράψω για τι υπέροχο άνθρωπο και επαγγελματία μιλάμε.Ευγενικός,ντροπαλός,χαμογελαστός,πάντα στην ώρα του,πολύ υπομονετικός και προπάντων τέλειος οδηγός στους δύσκολους δρόμους της Ινδίας.Περάσαμε μαζί 10 ολόκληρες μέρες και ήταν πάντα τόσο διακριτικός.Πολλές φορές κοιμόμασταν εξαντλημένοι στα πίσω καθίσματα κι εκείνος χαμήλωνε τη μουσική και οδηγούσε προσεκτικά για να μη μας ξυπνήσει.Συζητούσαμε μόνο αν ανοίγαμε εμείς κουβέντα ώσπου σιγά σιγά πήρε θάρρος γιατί μας έβλεπε χαλαρούς,μας μίλησε για την οικογένεια του,μας έδειξε φωτογραφίες της γυναίκας και των παιδιών του,γέλασε μαζί μας κι έκανε τα πάντα να μας ευχαριστήσει!Τον θυμάμαι πάντα με αγάπη κι όποιος τύχει και πάει με το συγκεκριμένο πρακτορείο να τον ζητήσει,δε θα βρει καλύτερο το υπογράφω!

Φτάνουμε,λοιπόν, στο ξενοδοχείο μας το οποίο βρίσκεται στην δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη της Udaipur,fateh sagar, http://www.hotelrampratap.com/
15 λεπτά με τα πόδια από το κέντρο και τη λίμνη Pichola.Πολύ καλό ξενοδοχείο πρώην παλάτι,τα μπροστινά δωμάτια έχουν πολύ ωραία θέα,καθαρό,περιποιημένο,ήσυχο και με σούπερ πρωινό.Το προτείνω!

Τακτοποιούμαστε και ξεκινάμε με τα πόδια να γνωρίσουμε την πόλη μιας και τα αξιοθέατα θα τα επισκεπτόμασταν την επομένη.Υποτίθεται ότι θα επιστρέφαμε το μεσημέρι να κοιμηθούμε λίγο αλλά δεν επιστρέψαμε παρά στις 11 το βράδυ!Μας συνεπήρε η φασαρία της πόλης και τα παζάρια!

Από τα μαγαζιά κυριολεκτικά μας τραβούσαν για να μπούμε μέσα,ούτε κι εγώ ξέρω σε πόσα μπήκαμε,πόσα μας δείξανε,πόσο παζαρέψαμε!Μόνο που κάναμε ένα βασικό λάθος,να τους πούμε ονόματα και καταγωγή!Μεσα σε λίγη ώρα μας ήξερε όλη η αγορά,μας φωνάζανε από παντού ΄΄γκρέκο΄΄ και κυριολεκτικά μας περίμεναν σε κάθε στενό μιλημένοι από τους προηγούμενους.Ήταν πρώτη μέρα και δε μας πείραξε αντιθέτως γελάγαμε αλλά αργότερα στη διαδρομή άρχισε να γίνεται ενοχλητικό!

Για να ξεφύγουμε κατεβήκαμε προς τη λίμνη όπου γυναίκες κάνανε μπουγάδα ενώ άλλες κάνανε μπάνιο ημίγυμνες και μικρά κοριτσάκια λουζόντουσαν με μικρά κανατάκια.Η λίμνη πανβρώμικη!Ο σύζυγος οπισθοχώρησε για να μην αισθανθούν άσχημα παρ’όλο που δεν έδειξαν να ενοχλούνται με την παρουσία μας.Άνοιξα την τσάντα μου και τους μοίρασα τα σαπουνάκια και τα σαμπουάν που είχα πάρει από το ξενοδοχείο και κάποια που είχα κουβαλήσει από Ελλάδα για να τα μοιράσω.Η χαρα τους δε περιγράφεται!Έκατσα για λίγο μαζί τους,τους φάνηκε περίεργο κι άρχισαν να μου χαμογελάνε.

Εκεί δίπλα υπάρχει μία γέφυρα που ενώνει τη μία πλευρά της πόλης με την άλλη και ένα πολύ ωραίο χαβέλι,το Bagore-ki-Haveli.Τα χαβέλι είναι παλιές παραδοσιακές επαύλεις επηρεασμένες από την ισλαμική αρχιτεκτονική γι’αυτό και μοιάζουν αρκετά με τα Hawli του Μαρόκου.Πολλά έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία ή καταστήματα ένώ άλλα λειτουργούν σα μουσεία ή κατοικούνται ακόμη από πλουσίους.

Κάθε βράδυ σ’αυτό το χαβέλι πραγματοποιούνται οι παραδοσιακοί ρατζαστανικοί χοροί Dharohar.Δυστυχώς τις μέρες που ήμασταν εμείς ήταν κλειστό λόγω πένθους ενός κυβερνήτη και δεν έγιναν και οι χοροί.Κρίμα για τον κυβερνήτη αλλά και για τους χορούς που ήθελα πολύ να δω!

Συνεχίζουμε περπατώντας σε στενά μακρυά από την αγορά αυτή τη φορά για να δούμε κι λίγο καθημερινή ζωή.Παιδάκια που παίζουν δίχως την παρουσία ενηλίκων να τα επιτηρούν τρέχουν να μας μιλήσουν και να μας ζητήσουν στυλό.Ότι είχα έδινα και άστραφτε το προσωπάκι τους.Ερχόντουσαν όμως και κάτι άλλα παιδάκια τριών,τεσσάρων χρονών που κουβαλούσαν στις αγκαλιές μωρά βρώμικα γεμάτα μύξες και μύγες στο πρόσωπο να ζητήσουν λίγες ρουπίες.Σφίγγεται η καρδιά να τα βλέπεις ξυπόλυτα,γυμνά από τη μέση και κάτω,άπλυτα,πεινασμένα να περπατάνε μες τους δρόμους μόνα τους.Δε διανοείται κανείς στον πολιτισμένο κόσμο να δει τόσο μικρά παιδάκια μόνα τους στους δρόμους.Κι όμως εδώ είναι συνηθισμένη εικόνα.

Κάποια στιγμή χαθήκαμε στα στενά,χαζέυοντας τον κόσμο που μας χαμογελούσε και μας ρωτούσαν όλοι μα όλοι από πού είμαστε.Οι περισσότεροι δεν ήξεραν που βρίσκεται η Ελλάδα και μας ρωτούσαν αν είναι στην Ευρώπη.Μόνο ένας ηλικιωμένος κύριος που ξεπήδησε από μια αυλή για να μας δει από κοντά μόλις του είπαμε από πού ερχόμαστε μας λέει ΄΄Α ξέρω,μια πολύ φτωχή χώρα πια!΄΄
Τα μάθανε τα μαντάτα μας κι εδώ!

Βγαίνουμε σ’ένα περιφερειακό δρόμο γεμάτο μαιμούδες κατά μήκος του οποίου υπήρχαν ξυλουργία για καναπέδες γάμων.Είναι ο καναπές που κάθεται το ζευγάρι όταν παντρέυεται.Κόκκινοι φανταχτεροί με χρυσό,περίτεχνα σκαλισμένοι.Υπερπαραγωγή οι γάμοι στην Ινδία!

Ρικσάδες μας την πέφτουν από παντού για να μας μεταφέρουν στο κέντρο αλλά εμείς είμαστε αποφασισμένοι να περπατήσουμε σήμερα.Μόνο που δεν ξέρουμε που να πάμε.Πιάνει τα’αυτί για μια Θιβετιανή αγορά και αποφασίζουμε να πάμε κατά κει.Κόσμος,χαμός,φασαρία,στριμωξίδι στο δρόμο μέχρι την αγορά που όντως θιβετιανοί πουλούσαν ότι μπορεί κανείς να φανταστεί.

Ρούχα,χαλιά,φαγητό,αποξηραμένα φρούτα και λαχανικά,είδη σπιτιού κλπ.Τίμησα δεόντως τον πάγκο με τα κοκκαλάκια όπου οι στέκες και τα λάστιχα που αγοράζουμε 10-15 ευρώ από τα μαγαζιά με αξεσουάρ εκεί τα αγόρασα προς 10λεπτά το ένα!!!Και σας το ορκίζαμε ότι είναι ακριβώς τα ίδια!

Η ώρα πήγε 8 και η κοιλιά άρχισε να διαμαρτύρεται εντόνως.Πόσο να αντέξει πια με τα φυστίκια!Ρωτάμε πως θα βγούμε στο κέντρο κι όλοι σκίζονται να μας δείξουν.Είχε αρκετό περπάτημα και στο κέντρο γινότανε πια το αδιαχώρητο από κόσμο,ρίκσο,αγελάδες,αυτοκίνητα και μηχανάκια.Με μεγάλη προσοχή προσπαθούσαμε να περάσουμε ανάμεσα,να μας κορνάρουν και να τρέχουμε στα πλατώματα δεξια κι αριστερά να καλυφθούμε,πραγματικά ένα χάος.
Που να ξέραμε ότι θα ζούσαμε πολύ χειρότερα.Ρωτάμε ξανά πως θα βρούμε το εστιατόριο Ambrai πρόταση δύο αγαπημένων μελών του φόρουμ και μας δείχνουν να περάσουμε τη γέφυρα και να βγούμε απέναντι.Στην άλλη πλευρά επικρατούσε ερημιά λες κι αλλάξαμε πόλη.Μερικά πιο κυριλέ μαγαζάκια και μια πινακίδα στο τέλος της διαδρομής μας έμπασε στο όμορφο εστιατόριο δίπλα στη λίμνη.Η θέα εκπληκτική,στο φαγητό τα χαλάσαμε λίγο,ίσως δε ξέραμε κι εμείς τι να παραγγείλουμε αλλά το γλυκό ήταν φανταστικό.Gulabjamunμε παγωτό πρόκειται για σιροπιαστά σφαιρίδια τυριού νομίζω.
Θυμηθείτε να το φάτε οπωσδήποτε!

Για την επιστροφή πήραμε ένα ρίκσο προς 70 λεπτά κι επιτέλους κοιμηθήκαμε χωρίς άγχος για το πρωινό ξύπνημα…

 

[Nat ni]

Τι ωραία που μας τα περιγραφεις Villi! Όπως πάντα άψογη και κατατοπιστική.Περιμενώ με μεγάλο ενδιαφέρον την συνέχεια.

Και οι φωτογραφίες τελείες!