Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.491
- Likes
- 17.831
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Κεφάλαιο 10 - Punakaiki
Πού ζουν οι άνθρωποι!!! ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!!
Αυτή ήταν η φράση που χρησιμοποιήσαμε αυτή τη μέρα περισσότερο από κάθε άλλη, βλέποντας τα εκπληκτικά τοπία της δυτικής ακτής του νησιού. Τίποτα όμως δε μας προϊδέαζε γι’αυτό που θα ακολουθούσε, αφού η μέρα ξεκίνησε στραβά.
Το πρόγραμμα είχε jetboating στο Buller Canyon και στη συνέχεια οδήγηση προς τη δυτική ακτή του νησιού και πορεία νότια παραλιακά προς το Punakaiki. Συνολικά θα καλύπταμε γύρω στα 260 χιλιόμετρα, αλλά το πρωί ο καιρός μας τα χάλασε και λόγω της βροχής μας ενημέρωσαν ότι το jetboating ακυρώνεται. Για καλή μας τύχη η βροχή δε κράτησε πολύ και έτσι η υπόλοιπη μέρα ήταν πολύ ευχάριστη. Σταματήσαμε σε ένα τυχαίο καφέ να πιούμε κάτι ζεστό και πέσαμε πάνω σε κάτι κλασσικά αμάξια που κυκλοφορούσαν λες και επρόκειτο για έκθεση - το τοπίο δε εντελώς σουρεάλ με τα σύννεφα να κατεβαίνουν από τα γύρω βουνά:
Λίγο αργότερα στο δρόμο πάντως συναντήσαμε και ένα απομακρυσμένο μοναχικό σπίτι πάνω σε μια πλαγιά, που είχε στην "αυλή" του μια σειρά από κλασσικά αυτοκίνητα σε αποσύνθεση:
Πρώτη μας στάση ήταν μια γέφυρα στο Buller River και τα τοπία ήταν φανταστικά:
Διαφορετική οπτική της ίδιας γέφυρας:
Και διαφορετική οπτική δική μας, με @Yorgos σε μεγάλα ντέρτια:
Βιντεάκια από το drone:
Φτάνοντας στη δυτική ακτή είπαμε να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για να πάμε στο Westport που είναι μια μικρή πόλη 5 χιλιάδων κατοίκων. Σε αυτό το σημείο να πω ότι οι κατοικημένες περιοχές ήταν πια σπάνιες, και οι πόλεις/χωριά γίνονταν όλο και μικρότερες, με αποτέλεσμα να σου δημιουργούν μια αίσθηση απομόνωσης που είναι πολύ ισχυρή - εκτός φυσικά αν έχεις @Yorgos και @Krekouzas να τραγουδάνε στο αυτοκίνητο, οπότε κάθε άλλο παρά απομονωμένος νιώθεις. Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτή η μικρή πόλη είχε και αυτή το δικό της χαρακτήρα, με πολύ όμορφα κτίρια για το δημαρχείο και τη βιβλιοθήκη, ενώ ακόμα και το καφέ που φάγαμε είχε μια ιδιαίτερη διακόσμηση - χαρακτηριστικό παράδειγμα ένα παλιό πιάνο που είχαν μετατρέψει σε μπουφέ.
Στη συνέχεια αποφασίσαμε να επισκεφθούμε μια πόλη-φάντασμα που ήταν η πρωτεύουσα της εξόρυξης κάρβουνου στην περιοχή στα τέλη του 19ου και τις αρχές 20ού αιώνα. Το Denniston βρίσκεται επάνω στο βουνό σε μικρή απόσταση από το Westport και είναι πλήρως εγκαταλελλειμένο σήμερα - μόλις 10 άνθρωποι ζουν στην ευρύτερη περιοχή, η οποία τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα φιλοξενούσε ένα πληθυσμό 1500 κατοίκων. Δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να δει κανείς μιας και όλα τα κτίσματα έχουν καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό, αλλά οι Νεοζηλανδοί το πουλάνε πολύ ωραία το μέρος, έχοντας φτιάξει κάποια υπόστεγα με πλαστικούς και γυάλινους τοίχους με γραφικά που ξεναγούν τους επισκέπτες στην ιστορία του ορυχείου, ενώ περπατώντας στους γύρω χώρους μπορεί κανείς να δει τις γραμμές και τα βαγόνια που χρησιμοποιούνταν για τη μετακίνηση του κάρβουνου στους πρόποδες του βουνού. Από εκεί οι ατμομηχανές αναλάμβαναν να μεταφέρουν το κάρβουνο στο λιμάνι του Westport. Η εταιρεία έκλεισε το 1967 και τα μόνα σημάδια που θυμίζουν ότι κάποτε υπήρχε δραστηριότητα εξόρυξης εδώ είναι τα απομεινάρια των βαγονιών και τα χαλάσματα από τα κτίσματα.
Μετά φύγαμε για Punakaiki και η διαδρομή έγινε φανταστική, τα τοπία οργιαστικά. Βουνά, κοιλάδες, ποτάμια, γκρεμοί, σύννεφα, όλα ανακατεμένα μας έδωσαν τρομερές εικόνες. Φτάσαμε στο Punakaiki που βρίσκεται στην άκρη του πασίγνωστου πια εθνικού πάρκου Paparoa
και σταματήσαμε σε ένα τυχαίο σημείο όταν είδαμε κάτι βράχους στη θάλασσα - το τοπίο έκοβε την ανάσα:
Και βιντεάκι:
Επόμενη στάση ήταν ένα lookout από το οποίο ξεπρόβαλλε με όλη της τη μεγαλοπρέπεια όλη η ακτογραμμή προς το βορρά. Τρέξαμε να βγάλουμε φωτογραφίες και να πετάξουμε το drone αλλά χάσαμε το ηλιοβασίλεμα για δέκα λεπτά. Ακόμα κι’έτσι οι εικόνες ήταν εντυπωσιακές:
Νάμαι εδώ, παρέα με το πουλί μου:
O @Krekouzas έκανε τα πάντα για να αποθανατίσει τη θέα, δεν είχε πουλί σαν το δικό μου βλέπετε:
Βιντεάκια από το drone:
Φτάσαμε στο youth hostel μας που ήταν μέσα στο δάσος δίπλα στην παραλία, και ήταν ένα πολύ συμπαθητικό ξύλινο lodge που είχε αρκετούς επισκέπτες. Στο δωμάτιο φυσικά με το ζόρι χωράγαμε αλλά δεν θα καθόμασταν εκεί παρά μόνο για τον ύπνο. Αμέσως φύγαμε να βρούμε φαγητό, και καταλήξαμε στο Punakaiki Tavern. Πρόκειται για ένα απίθανο μέρος που μπαίνεις μέσα και μεταφέρεσαι σε άλλη εποχή, στην εποχή που η Νέα Ζηλανδία ήταν ακόμα άπιαστο όνειρο για τον περισσότερο κόσμο, που όσοι έφταναν εκεί ήταν ελάχιστοι και κατά μεγάλο ποσοστό backpackers, που στο σημείο αυτό στην πιο απομονωμένη γωνιά του πλανήτη συναντιούνταν άτομα από εκατό διαφορετικούς πολιτισμούς και η κάθε άφιξη επισκέπτη στην ταβέρνα ήταν θέμα συζήτησης στο μαγαζί και την περιοχή. Δε ξέρω αν το φαγητό ήταν αδιάφορο αλλά δε το θυμάμαι καθόλου, ήμουν πλήρως απορροφημένος από την ατμόσφαιρα του μέρους.
Τώρα το μαγαζί ήταν τόσο γεμάτο που έπρεπε να περιμένουμε δέκα λεπτά για να αδειάσει τραπέζι, και στον τοίχο είχε ένα χάρτη με πινέζες που έβαζες για να δηλώσεις το μέρος από το οποίο έχεις έρθει - ο χάρτης είχε ημερομηνία έναρξης 10 Ιανουαρίου (ήμασταν στον Απρίλιο) και δεν είχε χώρο να βάλεις άλλες πινέζες, δείγμα του πόσο πολύ έχουν αλλάξει οι καιροί. Η σερβιτόρα ήταν μια κυριούλα απροσδιορίστου ηλικίας, με κατεστραμμένο δέρμα από κάποιου είδους εξάρτηση, και χωρίς καμία δυνατότητα να συντάξει πέντε λέξεις σε μια πρόταση που να βγάζει νόημα. Ωστόσο έτρεχε με πολύ μεγάλη διάθεση σε όλο το μαγαζί να εξυπηρετήσει όσο καλύτερα μπορούσε τους πελάτες και ο αρχικός οίκτος μετατράπηκε στη γνωστή πια υπενθύμιση ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι να προσφέρουν, αρκεί να βρεθεί αυτός που θα τους δώσει την ευκαιρία και θα τους υποστηρίξει.
Ορίστε και μερικές υπέρυθρες φωτογραφίες από τη μέρα:
Τελειώνοντας τη μέρα μας στο Punakaiki Tavern, ξέραμε ότι λόγω της απόστασης δε θα φτάναμε εκεί εγκαίρως για να δούμε το φυσικό αξιοθέατο της περιοχής που είναι τα Punakaiki Rocks, οπότε υπολογίζαμε να το κάνουμε το επόμενο πρωί. Η υπόλοιπη μέρα όμως θα είχε ως κυρίως πιάτο κάτι τελείως διαφορετικό, τον παγετώνα Franz Josef...
Πού ζουν οι άνθρωποι!!! ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!!
Αυτή ήταν η φράση που χρησιμοποιήσαμε αυτή τη μέρα περισσότερο από κάθε άλλη, βλέποντας τα εκπληκτικά τοπία της δυτικής ακτής του νησιού. Τίποτα όμως δε μας προϊδέαζε γι’αυτό που θα ακολουθούσε, αφού η μέρα ξεκίνησε στραβά.
Το πρόγραμμα είχε jetboating στο Buller Canyon και στη συνέχεια οδήγηση προς τη δυτική ακτή του νησιού και πορεία νότια παραλιακά προς το Punakaiki. Συνολικά θα καλύπταμε γύρω στα 260 χιλιόμετρα, αλλά το πρωί ο καιρός μας τα χάλασε και λόγω της βροχής μας ενημέρωσαν ότι το jetboating ακυρώνεται. Για καλή μας τύχη η βροχή δε κράτησε πολύ και έτσι η υπόλοιπη μέρα ήταν πολύ ευχάριστη. Σταματήσαμε σε ένα τυχαίο καφέ να πιούμε κάτι ζεστό και πέσαμε πάνω σε κάτι κλασσικά αμάξια που κυκλοφορούσαν λες και επρόκειτο για έκθεση - το τοπίο δε εντελώς σουρεάλ με τα σύννεφα να κατεβαίνουν από τα γύρω βουνά:
Λίγο αργότερα στο δρόμο πάντως συναντήσαμε και ένα απομακρυσμένο μοναχικό σπίτι πάνω σε μια πλαγιά, που είχε στην "αυλή" του μια σειρά από κλασσικά αυτοκίνητα σε αποσύνθεση:
Πρώτη μας στάση ήταν μια γέφυρα στο Buller River και τα τοπία ήταν φανταστικά:
Διαφορετική οπτική της ίδιας γέφυρας:
Και διαφορετική οπτική δική μας, με @Yorgos σε μεγάλα ντέρτια:
Βιντεάκια από το drone:
Φτάνοντας στη δυτική ακτή είπαμε να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για να πάμε στο Westport που είναι μια μικρή πόλη 5 χιλιάδων κατοίκων. Σε αυτό το σημείο να πω ότι οι κατοικημένες περιοχές ήταν πια σπάνιες, και οι πόλεις/χωριά γίνονταν όλο και μικρότερες, με αποτέλεσμα να σου δημιουργούν μια αίσθηση απομόνωσης που είναι πολύ ισχυρή - εκτός φυσικά αν έχεις @Yorgos και @Krekouzas να τραγουδάνε στο αυτοκίνητο, οπότε κάθε άλλο παρά απομονωμένος νιώθεις. Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτή η μικρή πόλη είχε και αυτή το δικό της χαρακτήρα, με πολύ όμορφα κτίρια για το δημαρχείο και τη βιβλιοθήκη, ενώ ακόμα και το καφέ που φάγαμε είχε μια ιδιαίτερη διακόσμηση - χαρακτηριστικό παράδειγμα ένα παλιό πιάνο που είχαν μετατρέψει σε μπουφέ.
Στη συνέχεια αποφασίσαμε να επισκεφθούμε μια πόλη-φάντασμα που ήταν η πρωτεύουσα της εξόρυξης κάρβουνου στην περιοχή στα τέλη του 19ου και τις αρχές 20ού αιώνα. Το Denniston βρίσκεται επάνω στο βουνό σε μικρή απόσταση από το Westport και είναι πλήρως εγκαταλελλειμένο σήμερα - μόλις 10 άνθρωποι ζουν στην ευρύτερη περιοχή, η οποία τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα φιλοξενούσε ένα πληθυσμό 1500 κατοίκων. Δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να δει κανείς μιας και όλα τα κτίσματα έχουν καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό, αλλά οι Νεοζηλανδοί το πουλάνε πολύ ωραία το μέρος, έχοντας φτιάξει κάποια υπόστεγα με πλαστικούς και γυάλινους τοίχους με γραφικά που ξεναγούν τους επισκέπτες στην ιστορία του ορυχείου, ενώ περπατώντας στους γύρω χώρους μπορεί κανείς να δει τις γραμμές και τα βαγόνια που χρησιμοποιούνταν για τη μετακίνηση του κάρβουνου στους πρόποδες του βουνού. Από εκεί οι ατμομηχανές αναλάμβαναν να μεταφέρουν το κάρβουνο στο λιμάνι του Westport. Η εταιρεία έκλεισε το 1967 και τα μόνα σημάδια που θυμίζουν ότι κάποτε υπήρχε δραστηριότητα εξόρυξης εδώ είναι τα απομεινάρια των βαγονιών και τα χαλάσματα από τα κτίσματα.
Μετά φύγαμε για Punakaiki και η διαδρομή έγινε φανταστική, τα τοπία οργιαστικά. Βουνά, κοιλάδες, ποτάμια, γκρεμοί, σύννεφα, όλα ανακατεμένα μας έδωσαν τρομερές εικόνες. Φτάσαμε στο Punakaiki που βρίσκεται στην άκρη του πασίγνωστου πια εθνικού πάρκου Paparoa
και σταματήσαμε σε ένα τυχαίο σημείο όταν είδαμε κάτι βράχους στη θάλασσα - το τοπίο έκοβε την ανάσα:
Και βιντεάκι:
Επόμενη στάση ήταν ένα lookout από το οποίο ξεπρόβαλλε με όλη της τη μεγαλοπρέπεια όλη η ακτογραμμή προς το βορρά. Τρέξαμε να βγάλουμε φωτογραφίες και να πετάξουμε το drone αλλά χάσαμε το ηλιοβασίλεμα για δέκα λεπτά. Ακόμα κι’έτσι οι εικόνες ήταν εντυπωσιακές:
Νάμαι εδώ, παρέα με το πουλί μου:
O @Krekouzas έκανε τα πάντα για να αποθανατίσει τη θέα, δεν είχε πουλί σαν το δικό μου βλέπετε:
Βιντεάκια από το drone:
Φτάσαμε στο youth hostel μας που ήταν μέσα στο δάσος δίπλα στην παραλία, και ήταν ένα πολύ συμπαθητικό ξύλινο lodge που είχε αρκετούς επισκέπτες. Στο δωμάτιο φυσικά με το ζόρι χωράγαμε αλλά δεν θα καθόμασταν εκεί παρά μόνο για τον ύπνο. Αμέσως φύγαμε να βρούμε φαγητό, και καταλήξαμε στο Punakaiki Tavern. Πρόκειται για ένα απίθανο μέρος που μπαίνεις μέσα και μεταφέρεσαι σε άλλη εποχή, στην εποχή που η Νέα Ζηλανδία ήταν ακόμα άπιαστο όνειρο για τον περισσότερο κόσμο, που όσοι έφταναν εκεί ήταν ελάχιστοι και κατά μεγάλο ποσοστό backpackers, που στο σημείο αυτό στην πιο απομονωμένη γωνιά του πλανήτη συναντιούνταν άτομα από εκατό διαφορετικούς πολιτισμούς και η κάθε άφιξη επισκέπτη στην ταβέρνα ήταν θέμα συζήτησης στο μαγαζί και την περιοχή. Δε ξέρω αν το φαγητό ήταν αδιάφορο αλλά δε το θυμάμαι καθόλου, ήμουν πλήρως απορροφημένος από την ατμόσφαιρα του μέρους.
Τώρα το μαγαζί ήταν τόσο γεμάτο που έπρεπε να περιμένουμε δέκα λεπτά για να αδειάσει τραπέζι, και στον τοίχο είχε ένα χάρτη με πινέζες που έβαζες για να δηλώσεις το μέρος από το οποίο έχεις έρθει - ο χάρτης είχε ημερομηνία έναρξης 10 Ιανουαρίου (ήμασταν στον Απρίλιο) και δεν είχε χώρο να βάλεις άλλες πινέζες, δείγμα του πόσο πολύ έχουν αλλάξει οι καιροί. Η σερβιτόρα ήταν μια κυριούλα απροσδιορίστου ηλικίας, με κατεστραμμένο δέρμα από κάποιου είδους εξάρτηση, και χωρίς καμία δυνατότητα να συντάξει πέντε λέξεις σε μια πρόταση που να βγάζει νόημα. Ωστόσο έτρεχε με πολύ μεγάλη διάθεση σε όλο το μαγαζί να εξυπηρετήσει όσο καλύτερα μπορούσε τους πελάτες και ο αρχικός οίκτος μετατράπηκε στη γνωστή πια υπενθύμιση ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι να προσφέρουν, αρκεί να βρεθεί αυτός που θα τους δώσει την ευκαιρία και θα τους υποστηρίξει.
Ορίστε και μερικές υπέρυθρες φωτογραφίες από τη μέρα:
Τελειώνοντας τη μέρα μας στο Punakaiki Tavern, ξέραμε ότι λόγω της απόστασης δε θα φτάναμε εκεί εγκαίρως για να δούμε το φυσικό αξιοθέατο της περιοχής που είναι τα Punakaiki Rocks, οπότε υπολογίζαμε να το κάνουμε το επόμενο πρωί. Η υπόλοιπη μέρα όμως θα είχε ως κυρίως πιάτο κάτι τελείως διαφορετικό, τον παγετώνα Franz Josef...
Last edited:
περιμένουμε τη συνέχεια.. 
