Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.400
- Likes
- 17.206
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Κεφάλαιο 4 - Otorohanga προς Taupo
Τα Glowworm caves στο Waitomo θεωρούνται εξαιρετικό αξιοθέατο, και δίνουν ζωή σε ένα χωριουδάκι που είναι μια σταλιά, ακόμα και για δεδομένα Νέας Ζηλανδίας. Στο Waitomo λοιπόν βρίσκονται τρία διαφορετικά σπήλαια, στα οποία μπορείς είτε απλά να περπατήσεις μέσα και να δεις τους σταλακτίτες, σταλαγμίτες και βέβαια τα περίφημα σκουλήκια που λαμπυρίζουν, είτε να κάνεις δραστηριότητες μέσα στα υπόγεια ποτάμια που κυλούν μέσα στις σπηλιές. Εμείς αποφασίσαμε ότι οι υπόλοιποι επισκέπτες δε θα αντιδρούσαν καλά στη θέα των σέξι κορμιών μας σε κολλητές λαστιχένιες στολές, και έτσι επιλέξαμε να κάνουμε ένα από τα απλά τουρ στη σπηλιά Ruakuri.
Φτάσαμε εκεί νωρίς το πρωί καθώς το τουρ μας ήταν το πρώτο της ημέρας - κάτι που αποδείχθηκε χρήσιμο όπως διαπιστώσαμε αργότερα. Οι σπηλιές έχουν μια εντυπωσιακή είσοδο στην οποία κατεβήκαμε από μια σπειροειδή σκάλα, και στη συνέχεια περπατήσαμε πάνω σε μονοπάτια που έχουν κατασκευάσει, άλλες στιγμές υπό τον αμυδρό φωτισμό που έχουν εγκαταστήσει, και άλλες υπό απόλυτο σκοτάδι - έπρεπε να κρατάμε τον μπροστινό μας από τον ώμο για να προχωράμε χωρίς να χτυπάμε μεταξύ μας. Η διαδρομή ήταν σχετικά μικρή, και το όλο θέαμα δεν μας εντυπωσίασε, αλλά τουλάχιστον το γκρουπ μας ήταν μικρό, μόλις 6-7 άτομα και μπορούσαμε να κινηθούμε με άνεση. Ο ξεναγός έκανε συνέχεια χαζά αστειάκια με τα οποία προσπαθούσε να μας κρατήσει το ενδιαφέρον όσο μας έδειχνε τη σπηλιά, και κάποια στιγμή αρχίσαμε να συζητάμε με το Γιώργο το ενδεχόμενο να τον δείρουμε. Ειδικά στο κομμάτι που άρχισε να μας περιγράφει την ανατομία των σκουληκιών πολύ αναλυτικά, και κυρίως τη μύξα τους με την οποία φάνηκε πολύ παθιασμένος. Εν τέλει το κυρίως αξιοθέατο των σπηλιών, τα σκουλήκια δηλαδή, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, το θέαμα ήταν μάλλον απογοητευτικό. Επιστρέφοντας προς την έξοδο είδαμε το γιατί ήταν πολύ σοφή η επιλογή μας να πάμε στο πρώτο γκρουπ του πρωινού - συναντήσαμε το δεύτερο γκρουπ που πρέπει να ήταν τουλάχιστον 50 άτομα, μάλλον αμερικανοί, αφόρητα στριμωγμένοι στους στενούς διαδρόμους των σπηλιών.
Η είσοδος της σπηλιάς με τη σκάλα:
Τα σκουλήκια και οι μύξες τους:
Ο Γιώργος βαριεστημένος:
Δι κέιβ:
Η απογοήτευσή μας από τη σπηλιά μετριάστηκε όταν πήγαμε να περπατήσουμε μια διαδρομή μέσα από το δάσος εκεί δίπλα, που είχε τρεχούμενα νερά και κάτι τεράστιες φυσικές σπηλιές. Μια οικογένεια με δύο παιδιά σάστισαν λίγο όταν αρχίσαμε να φωνάζουμε ΓΙΟΥΧΑ ΣΑΠΙΛΑ μέσα στο δάσος, αλλά ο Φινλανδός πρωθυπουργός ήταν πια κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Όπως έγραψα και στην αρχή της ιστορίας, τα kiwi ήταν ένα από τα must του ταξιδιού για μένα, ακόμα και αν πρόκειται για είδος υπό εξαφάνιση - ο πληθυσμός τους έφτασε μέχρι και τις 70.000 πριν από λίγα χρόνια. Πιο πρόσφατα πάντως χάρη στις προσπάθειες του κράτους ο πληθυσμός τους έχει αρχίσει και ανεβαίνει - εκτιμάται ότι στη χώρα ζουν πια κάπου 100.000 πουλιά. Πριν αποχωρήσουμε από το Otorohanga λοιπόν είχαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε ένα προστατευόμενο περιβάλλον με kiwi, το Kiwi House Otorohanga, στο οποίο είδαμε και ένα-δύο από αυτά τα εκπληκτικά πουλιά, τα οποία είναι πολύ μεγαλύτερα απ’ότι φανταζόμουν. Ένα εκπληκτικό χαρακτηριστικό τους που πρέπει να το δει κανείς για να το πιστέψει είναι ότι κάνουν ένα αυγό το οποίο είναι πραγματικά τεράστιο, τόσο μεγάλο σε σχέση με το μέγεθος του ίδιου του πουλιού, που το πουλί που κυοφορεί το αυγό δε μπορεί να φάει γιατί τα εσωτερικά του όργανα πιέζονται ασφυκτικά από το αυγό. Τα σκυλιά που σκοτώνουν τα πουλιά αλλά και τα ποντίκια που τρώνε τα αυγά τους, σε συνδυασμό με την καταστροφή των μεγάλων δασών της χώρας από τον άνθρωπο είναι οι βασικοί λόγοι που τα kiwi απειλούνται με εξαφάνιση. Τελευταία η εισαγωγή των possum από την Αυστραλία έχει επίσης δημιουργήσει τεράστια προβλήματα, και οι Νεοζηλανδοί βάζουν παντού παγίδες για να τα πιάνουν.
Φεύγοντας από το Otorohanga ο επόμενος προορισμός μας ήταν η λίμνη Taupo, γύρω στα 250 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά, αλλά θες γιατί προσπαθούσαμε ακόμα να βγάλουμε άκρη με το κινέζικο μενού του αυτοκινήτου, θες γιατί ήμασταν τόσο απασχολημένοι να παρακολουθούμε τα playoff του NBA μέσω ίντερνετ (όπου αυτό έπιανε), χαθήκαμε στο δρόμο ή πήραμε κάπου λάθος στροφή. Το αποτέλεσμα ήταν ότι καταλήξαμε να κάνουμε μια εκπληκτική διαδρομή στην εξοχή, ίσως την καλύτερη της πρώτης εβδομάδας του ταξιδιού μας. Τρομερό, έντονο πράσινο παντού και εκπληκτικές εναλλαγές στα τοπία με βουνά, λόφους και πεδιάδες, ένιωθα πραγματικά λες και περιφέρομαι στις παρυφές του Shire της Μέσης-Γης. Ασφαλώς και δεν έλειψαν οι στάσεις στη μέση του πουθενά για φωτογραφίες, κανονικές:
... και υπέρυθρες:
Πλησιάζοντας στη λίμνη κάναμε μια στάση στο Huka Falls, ένα καταρράκτη που τελικά αποδείχθηκε ότι δεν είναι ακριβώς καταρράκτης, μα ένα σημείο που το ποτάμι κατεβάζει πάρα πολύ νερό με πολύ μεγάλη ορμή, αλλά αντί να πέφτει από μεγάλο ύψος απλώς καταλήγει σε ένα μεγαλύτερο άνοιγμα. Παρότι και αυτό το μέρους μου το είχαν αναφέρει ως προτεινόμενο, δεν εντυπωσιαστήκαμε καθόλου. Είχε αρκετό κόσμο που χάζευε τα σκάφη που έκαναν jetboating και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο αμάξι και να συνεχίσουμε το δρόμο μας.
Μια έμπνευση της τελευταίς στιγμής του Γιώργου μας έφερε λίγο πιο κάτω στο Craters of the Moon, μια περιοχή με έντονη γεωθερμική δραστηριότητα. Είναι ουσιαστικά μια κοιλάδα στην οποία υπάρχουν πάρα πολλά σημεία στο έδαφος από τα οποία βγαίνει συνεχώς ατμός και μπουρμπουλήθρες από λάσπη. Το φαινόμενο παρουσιάστηκε ξαφνικά τη δεκαετία του 50 λόγω της υπόγειας πίεσης που αναπτύχθηκε από ένα γεωθερμικό σταθμό ενέργειας, και έκτοτε έχει γίνει τουριστικό αξιοθέατο με ξύλινους διαδρόμους που έχουν χτιστεί για να καθοδηγούν τους επισκέπτες μέσα στην κοιλάδα. Το θέαμα ήταν εντελώς αναπάντεχο. Από την απόλυτη εξοχή γεμάτη ποτάμια και πνιγμένη στα πράσινα βουνά και πεδιάδες βρεθήκαμε σε ένα γυμνό γκρίζο-καφέ τοπίο με εκατοντάδες σημεία που φτύνουν πυκνό ατμό και μια εκκωφαντική μυρωδιά σάπιων αυγών. Ευτυχώς ήμασταν νηστικοί.
Ορίστε φωτος, κανονικές:
.... και υπέρυθρες:
αλλά και βιντεάκι από το χώρο:
Σύντομα θα νύχτωνε και το πάρκο σύντομα έκλεινε, οπότε έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα κάνουμε μια παράκαμψη μέσω ενός λόφου που θα μας έφερνε στην έξοδο λίγα λεπτά πριν το κλείσιμο. Ως ατρόμητοι τρέκερς που είμαστε φυσικά είπαμε θα κάνουμε την παράκαμψη, και ξαφνικά ένιωσα την αυτοπεποίθησή μου να επιστρέφει αφού αυτή τη φορά έκανα τη διαδρομή - και τα 500 μέτρα της - χωρίς να μου κοπεί η αναπνοή. Ήταν φανερό ότι η φυσική μου κατάσταση επανήλθε στα εξαιρετικά της επίπεδα. Ένιωσα πανέτοιμος για το μεγάλο τρεκ της επόμενης μέρας…
Φτάνοντας στη Lake Taupo το θέαμα ήταν εντυπωσιακό, καθώς πρόκειται για μια τεράστια λίμνη - έξι φορές το μέγεθος της λίμνης Κερκίνης - που βρίσκεται στην καλντέρα του ηφαιστείου του Taupo. Στα βόρεια παράλιά της είναι χτισμένη η ομώνυμη πόλη στην οποία κάναμε μια γρήγορη στάση για να φάμε και να αγοράσουμε… σκουφάκια για το τρεκ της επόμενης μέρας. Ο καιρός γενικά ήταν πολύ καλός και η θερμοκρασία την ημέρα έπαιζε μεταξύ 10 και 15 βαθμών, αλλά ξέραμε ότι επάνω στο βουνό την επόμενη το κρύο θα ήταν τσουχτερό, και όλη η προετοιμασία που είχαμε κάνει γι’ αυτό το τρεκ ήταν ότι… ξέραμε πού είναι. Εν ολίγοις εμφανιστήκαμε ως ανίδεοι τουρίστες, και έτσι ξεκινήσαμε το ψάξιμο για ένα μαγαζί που θα ήταν ακόμα ανοιχτό για να αγοράσουμε σκουφάκια να μην παγώσουν τα αυτάκια μας. Αφού καταφέραμε να βρούμε δύο σκουφιά με... $60 κατεβήκαμε στη λίμνη να βγάλουμε φωτογραφίες με τη δύση του ήλιου.
Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Turangi, μια μικρή πόλη 3500 κατοίκων που ήταν εντελώς έρημη από δραστηριότητα εκτός από κάτι πιτσιρίκια που τριγυρνούσαν στο δρόμο φωνάζοντας, και το μοναδικό κατάστημα που ήταν ανοιχτό εκείνη την ώρα, ένα σουπερμάρκετ στο οποίο πήγαμε να πάρουμε προμήθειες για το τρεκ της επόμενης μέρας. Εγώ πήρα κάτι μπαλίτσες πρωτεϊνης που έχουν μεγάλο σουξέ στην Αυστραλία και ο Γιώργος στην αρχή κορόιδευε, αλλά αφού δοκίμασε τις μπαλίτσες μου του άρεσαν τόσο που πήρε κι’αυτός πολλές μπαλίτσες και τελικά ξεχάσαμε να πάρουμε οτιδήποτε άλλο αλλά τουλάχιστον είχαμε πάρα πολλές μπαλίτσες. Μεγάλη επιτυχία οι μπαλίτσες στο ταξίδι αυτό, τρώγαμε μπαλίτσες για μέρες. Αν ρωτήσετε το Γιώργο τί θυμάται από τη Νέα Ζηλανδία είμαι βέβαιος ότι θα σας πει “ΤΙΣ ΜΠΑΛΙΤΣΕΣ ΒΕΒΑΙΑ!”. Ε, @Yorgos ;
Το δωμάτιο που θα μέναμε τη νύχτα ανήκε σε μια οικογένεια Maori, οι οποίοι ήταν πραγματικά τεράστιοι, όπως και η πλειοψηφία της φυλής αυτής που συναντήσαμε στη χώρα. Ο άντρας ήταν ένας τύπος πάνω από 2 μέτρα και είχε μια κοιλιά τριπλάσια από τη δική μου. Όταν άκουσε ότι ο Γιώργος έχει φέρει ζυγαριά στο ταξίδι για να προσέχουμε τι τρώμε, σάστισε για λίγο και στη συνέχεια έβαλε τα γέλια. Για τις μπαλίτσες μας δε του είπα κουβέντα, δεν ήξερα πώς θα το πάρει.
Η ερώτησή του “είστε σίγουροι ότι είστε αρκετά fit για να κάνετε αυτό το τρεκ αύριο;” δε με προβλημάτισε εκείνη τη στιγμή, αλλά όσο προχωρούσε η νύχτα άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια…
Τα Glowworm caves στο Waitomo θεωρούνται εξαιρετικό αξιοθέατο, και δίνουν ζωή σε ένα χωριουδάκι που είναι μια σταλιά, ακόμα και για δεδομένα Νέας Ζηλανδίας. Στο Waitomo λοιπόν βρίσκονται τρία διαφορετικά σπήλαια, στα οποία μπορείς είτε απλά να περπατήσεις μέσα και να δεις τους σταλακτίτες, σταλαγμίτες και βέβαια τα περίφημα σκουλήκια που λαμπυρίζουν, είτε να κάνεις δραστηριότητες μέσα στα υπόγεια ποτάμια που κυλούν μέσα στις σπηλιές. Εμείς αποφασίσαμε ότι οι υπόλοιποι επισκέπτες δε θα αντιδρούσαν καλά στη θέα των σέξι κορμιών μας σε κολλητές λαστιχένιες στολές, και έτσι επιλέξαμε να κάνουμε ένα από τα απλά τουρ στη σπηλιά Ruakuri.
Φτάσαμε εκεί νωρίς το πρωί καθώς το τουρ μας ήταν το πρώτο της ημέρας - κάτι που αποδείχθηκε χρήσιμο όπως διαπιστώσαμε αργότερα. Οι σπηλιές έχουν μια εντυπωσιακή είσοδο στην οποία κατεβήκαμε από μια σπειροειδή σκάλα, και στη συνέχεια περπατήσαμε πάνω σε μονοπάτια που έχουν κατασκευάσει, άλλες στιγμές υπό τον αμυδρό φωτισμό που έχουν εγκαταστήσει, και άλλες υπό απόλυτο σκοτάδι - έπρεπε να κρατάμε τον μπροστινό μας από τον ώμο για να προχωράμε χωρίς να χτυπάμε μεταξύ μας. Η διαδρομή ήταν σχετικά μικρή, και το όλο θέαμα δεν μας εντυπωσίασε, αλλά τουλάχιστον το γκρουπ μας ήταν μικρό, μόλις 6-7 άτομα και μπορούσαμε να κινηθούμε με άνεση. Ο ξεναγός έκανε συνέχεια χαζά αστειάκια με τα οποία προσπαθούσε να μας κρατήσει το ενδιαφέρον όσο μας έδειχνε τη σπηλιά, και κάποια στιγμή αρχίσαμε να συζητάμε με το Γιώργο το ενδεχόμενο να τον δείρουμε. Ειδικά στο κομμάτι που άρχισε να μας περιγράφει την ανατομία των σκουληκιών πολύ αναλυτικά, και κυρίως τη μύξα τους με την οποία φάνηκε πολύ παθιασμένος. Εν τέλει το κυρίως αξιοθέατο των σπηλιών, τα σκουλήκια δηλαδή, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, το θέαμα ήταν μάλλον απογοητευτικό. Επιστρέφοντας προς την έξοδο είδαμε το γιατί ήταν πολύ σοφή η επιλογή μας να πάμε στο πρώτο γκρουπ του πρωινού - συναντήσαμε το δεύτερο γκρουπ που πρέπει να ήταν τουλάχιστον 50 άτομα, μάλλον αμερικανοί, αφόρητα στριμωγμένοι στους στενούς διαδρόμους των σπηλιών.
Η είσοδος της σπηλιάς με τη σκάλα:
Τα σκουλήκια και οι μύξες τους:
Ο Γιώργος βαριεστημένος:
Δι κέιβ:
Η απογοήτευσή μας από τη σπηλιά μετριάστηκε όταν πήγαμε να περπατήσουμε μια διαδρομή μέσα από το δάσος εκεί δίπλα, που είχε τρεχούμενα νερά και κάτι τεράστιες φυσικές σπηλιές. Μια οικογένεια με δύο παιδιά σάστισαν λίγο όταν αρχίσαμε να φωνάζουμε ΓΙΟΥΧΑ ΣΑΠΙΛΑ μέσα στο δάσος, αλλά ο Φινλανδός πρωθυπουργός ήταν πια κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Όπως έγραψα και στην αρχή της ιστορίας, τα kiwi ήταν ένα από τα must του ταξιδιού για μένα, ακόμα και αν πρόκειται για είδος υπό εξαφάνιση - ο πληθυσμός τους έφτασε μέχρι και τις 70.000 πριν από λίγα χρόνια. Πιο πρόσφατα πάντως χάρη στις προσπάθειες του κράτους ο πληθυσμός τους έχει αρχίσει και ανεβαίνει - εκτιμάται ότι στη χώρα ζουν πια κάπου 100.000 πουλιά. Πριν αποχωρήσουμε από το Otorohanga λοιπόν είχαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε ένα προστατευόμενο περιβάλλον με kiwi, το Kiwi House Otorohanga, στο οποίο είδαμε και ένα-δύο από αυτά τα εκπληκτικά πουλιά, τα οποία είναι πολύ μεγαλύτερα απ’ότι φανταζόμουν. Ένα εκπληκτικό χαρακτηριστικό τους που πρέπει να το δει κανείς για να το πιστέψει είναι ότι κάνουν ένα αυγό το οποίο είναι πραγματικά τεράστιο, τόσο μεγάλο σε σχέση με το μέγεθος του ίδιου του πουλιού, που το πουλί που κυοφορεί το αυγό δε μπορεί να φάει γιατί τα εσωτερικά του όργανα πιέζονται ασφυκτικά από το αυγό. Τα σκυλιά που σκοτώνουν τα πουλιά αλλά και τα ποντίκια που τρώνε τα αυγά τους, σε συνδυασμό με την καταστροφή των μεγάλων δασών της χώρας από τον άνθρωπο είναι οι βασικοί λόγοι που τα kiwi απειλούνται με εξαφάνιση. Τελευταία η εισαγωγή των possum από την Αυστραλία έχει επίσης δημιουργήσει τεράστια προβλήματα, και οι Νεοζηλανδοί βάζουν παντού παγίδες για να τα πιάνουν.
Φεύγοντας από το Otorohanga ο επόμενος προορισμός μας ήταν η λίμνη Taupo, γύρω στα 250 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά, αλλά θες γιατί προσπαθούσαμε ακόμα να βγάλουμε άκρη με το κινέζικο μενού του αυτοκινήτου, θες γιατί ήμασταν τόσο απασχολημένοι να παρακολουθούμε τα playoff του NBA μέσω ίντερνετ (όπου αυτό έπιανε), χαθήκαμε στο δρόμο ή πήραμε κάπου λάθος στροφή. Το αποτέλεσμα ήταν ότι καταλήξαμε να κάνουμε μια εκπληκτική διαδρομή στην εξοχή, ίσως την καλύτερη της πρώτης εβδομάδας του ταξιδιού μας. Τρομερό, έντονο πράσινο παντού και εκπληκτικές εναλλαγές στα τοπία με βουνά, λόφους και πεδιάδες, ένιωθα πραγματικά λες και περιφέρομαι στις παρυφές του Shire της Μέσης-Γης. Ασφαλώς και δεν έλειψαν οι στάσεις στη μέση του πουθενά για φωτογραφίες, κανονικές:
... και υπέρυθρες:
Πλησιάζοντας στη λίμνη κάναμε μια στάση στο Huka Falls, ένα καταρράκτη που τελικά αποδείχθηκε ότι δεν είναι ακριβώς καταρράκτης, μα ένα σημείο που το ποτάμι κατεβάζει πάρα πολύ νερό με πολύ μεγάλη ορμή, αλλά αντί να πέφτει από μεγάλο ύψος απλώς καταλήγει σε ένα μεγαλύτερο άνοιγμα. Παρότι και αυτό το μέρους μου το είχαν αναφέρει ως προτεινόμενο, δεν εντυπωσιαστήκαμε καθόλου. Είχε αρκετό κόσμο που χάζευε τα σκάφη που έκαναν jetboating και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο αμάξι και να συνεχίσουμε το δρόμο μας.
Μια έμπνευση της τελευταίς στιγμής του Γιώργου μας έφερε λίγο πιο κάτω στο Craters of the Moon, μια περιοχή με έντονη γεωθερμική δραστηριότητα. Είναι ουσιαστικά μια κοιλάδα στην οποία υπάρχουν πάρα πολλά σημεία στο έδαφος από τα οποία βγαίνει συνεχώς ατμός και μπουρμπουλήθρες από λάσπη. Το φαινόμενο παρουσιάστηκε ξαφνικά τη δεκαετία του 50 λόγω της υπόγειας πίεσης που αναπτύχθηκε από ένα γεωθερμικό σταθμό ενέργειας, και έκτοτε έχει γίνει τουριστικό αξιοθέατο με ξύλινους διαδρόμους που έχουν χτιστεί για να καθοδηγούν τους επισκέπτες μέσα στην κοιλάδα. Το θέαμα ήταν εντελώς αναπάντεχο. Από την απόλυτη εξοχή γεμάτη ποτάμια και πνιγμένη στα πράσινα βουνά και πεδιάδες βρεθήκαμε σε ένα γυμνό γκρίζο-καφέ τοπίο με εκατοντάδες σημεία που φτύνουν πυκνό ατμό και μια εκκωφαντική μυρωδιά σάπιων αυγών. Ευτυχώς ήμασταν νηστικοί.
Ορίστε φωτος, κανονικές:
.... και υπέρυθρες:
αλλά και βιντεάκι από το χώρο:
Σύντομα θα νύχτωνε και το πάρκο σύντομα έκλεινε, οπότε έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα κάνουμε μια παράκαμψη μέσω ενός λόφου που θα μας έφερνε στην έξοδο λίγα λεπτά πριν το κλείσιμο. Ως ατρόμητοι τρέκερς που είμαστε φυσικά είπαμε θα κάνουμε την παράκαμψη, και ξαφνικά ένιωσα την αυτοπεποίθησή μου να επιστρέφει αφού αυτή τη φορά έκανα τη διαδρομή - και τα 500 μέτρα της - χωρίς να μου κοπεί η αναπνοή. Ήταν φανερό ότι η φυσική μου κατάσταση επανήλθε στα εξαιρετικά της επίπεδα. Ένιωσα πανέτοιμος για το μεγάλο τρεκ της επόμενης μέρας…
Φτάνοντας στη Lake Taupo το θέαμα ήταν εντυπωσιακό, καθώς πρόκειται για μια τεράστια λίμνη - έξι φορές το μέγεθος της λίμνης Κερκίνης - που βρίσκεται στην καλντέρα του ηφαιστείου του Taupo. Στα βόρεια παράλιά της είναι χτισμένη η ομώνυμη πόλη στην οποία κάναμε μια γρήγορη στάση για να φάμε και να αγοράσουμε… σκουφάκια για το τρεκ της επόμενης μέρας. Ο καιρός γενικά ήταν πολύ καλός και η θερμοκρασία την ημέρα έπαιζε μεταξύ 10 και 15 βαθμών, αλλά ξέραμε ότι επάνω στο βουνό την επόμενη το κρύο θα ήταν τσουχτερό, και όλη η προετοιμασία που είχαμε κάνει γι’ αυτό το τρεκ ήταν ότι… ξέραμε πού είναι. Εν ολίγοις εμφανιστήκαμε ως ανίδεοι τουρίστες, και έτσι ξεκινήσαμε το ψάξιμο για ένα μαγαζί που θα ήταν ακόμα ανοιχτό για να αγοράσουμε σκουφάκια να μην παγώσουν τα αυτάκια μας. Αφού καταφέραμε να βρούμε δύο σκουφιά με... $60 κατεβήκαμε στη λίμνη να βγάλουμε φωτογραφίες με τη δύση του ήλιου.
Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Turangi, μια μικρή πόλη 3500 κατοίκων που ήταν εντελώς έρημη από δραστηριότητα εκτός από κάτι πιτσιρίκια που τριγυρνούσαν στο δρόμο φωνάζοντας, και το μοναδικό κατάστημα που ήταν ανοιχτό εκείνη την ώρα, ένα σουπερμάρκετ στο οποίο πήγαμε να πάρουμε προμήθειες για το τρεκ της επόμενης μέρας. Εγώ πήρα κάτι μπαλίτσες πρωτεϊνης που έχουν μεγάλο σουξέ στην Αυστραλία και ο Γιώργος στην αρχή κορόιδευε, αλλά αφού δοκίμασε τις μπαλίτσες μου του άρεσαν τόσο που πήρε κι’αυτός πολλές μπαλίτσες και τελικά ξεχάσαμε να πάρουμε οτιδήποτε άλλο αλλά τουλάχιστον είχαμε πάρα πολλές μπαλίτσες. Μεγάλη επιτυχία οι μπαλίτσες στο ταξίδι αυτό, τρώγαμε μπαλίτσες για μέρες. Αν ρωτήσετε το Γιώργο τί θυμάται από τη Νέα Ζηλανδία είμαι βέβαιος ότι θα σας πει “ΤΙΣ ΜΠΑΛΙΤΣΕΣ ΒΕΒΑΙΑ!”. Ε, @Yorgos ;
Το δωμάτιο που θα μέναμε τη νύχτα ανήκε σε μια οικογένεια Maori, οι οποίοι ήταν πραγματικά τεράστιοι, όπως και η πλειοψηφία της φυλής αυτής που συναντήσαμε στη χώρα. Ο άντρας ήταν ένας τύπος πάνω από 2 μέτρα και είχε μια κοιλιά τριπλάσια από τη δική μου. Όταν άκουσε ότι ο Γιώργος έχει φέρει ζυγαριά στο ταξίδι για να προσέχουμε τι τρώμε, σάστισε για λίγο και στη συνέχεια έβαλε τα γέλια. Για τις μπαλίτσες μας δε του είπα κουβέντα, δεν ήξερα πώς θα το πάρει.
Η ερώτησή του “είστε σίγουροι ότι είστε αρκετά fit για να κάνετε αυτό το τρεκ αύριο;” δε με προβλημάτισε εκείνη τη στιγμή, αλλά όσο προχωρούσε η νύχτα άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια…
Last edited:
περιμένουμε τη συνέχεια.. 
