Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.400
- Likes
- 17.206
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Κεφάλαιο 6 - Wellington
Σήμερα το πρόγραμμα είχε συνέχεια στη διαδρομή μας προς το νότο και κατάληξη στο Wellington από όπου θα παίρναμε το φέρυ για να περάσουμε απέναντι στο νότιο νησί. Η διαδρομή ήταν κάπου 350 χιλιόμετρα και λιγότερο εντυπωσιακή από αυτές που είχαμε τις προηγούμενες μέρες. Τα σοβαρά προβλήματα του ταξιδιού συνεχίστηκαν, αφού η απελπισία μας που δεν είχαμε μουσική στο αμάξι έφτασε σε τέτοια επίπεδα που βάλαμε τη μουσική να παίζει από το μεγαφωνάκι του κινητού και έπρεπε να κάνουμε πολύ πολύ ησυχία μπας και ακούμε τίποτα. Αυτή η λύση δεν ήταν sustainable που λένε και στο χωριό μου, οπότε αποφασίσαμε να την εγκαταλείψουμε, και μπροστά στην τρομακτική πιθανότητα να αρχίσω να τραγουδάω εγώ, ο Γιώργος με καθησύχασε λέγοντάς μου “έλα τσώπα, τσώπα, θα έρθει ο Κώστας σε δυο-τρεις μέρες και θα φέρει ηχεία μαζί του”. Μάλιστα. Καλά διαβάσατε. Ηχεία. Στο ταξίδι. Πήγα να γελάσω κοροϊδευτικά αλλά μετά θυμήθηκα τη ζυγαριά και κατάπια το γέλιο μου.
Σε κάποιο σημείο της διαδρομής μου ήρθε η φαεινή ιδέα να πετάξουμε το drone για να βγάλουμε ένα ωραίο πλάνο από τη φύση. Η περιοχή που ήμασταν ήταν ένας μοναχικός στριφογυριστός δρόμος μέσα σε ένα δάσος, χωρίς άλλα αυτοκίνητα να περνάνε, και γενικά φαινόταν εντελώς έρημη και άρα, υπέθεσα εγώ, πολύ ασφαλής για να πετάξουμε τo drone. Ορίστε και το σύντομο βιντεάκι από το σημείο:
Στην αμέσως επόμενη στροφή αφού φύγαμε, είδαμε κάτι τεράστιες πινακίδες που έλεγαν ότι πρόκειται για στρατιωτική περιοχή και μάλιστα μέρος που γίνονται συνέχεια ασκήσεις και απαγορεύεται ρητά να κατέβεις από το αμάξι και να περπατήσεις μακριά από το δρόμο. Πριν προλάβουμε να κοιταχτούμε αμήχανα που πριν από 500 μέτρα εμείς χαλαροί πετάγαμε drones στον αέρα, τσουπ! Νάσου και ένα συμπαθέστατο ΤΑΝΚ που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση κατά πάνω μας. Πάει λέω αυτό ήταν, όχι απλά θα μας συλλάβουν, παίζει και να μας πυροβολήσουν, ξινό θα μας βγει το ταξίδι, θα πάμε φυλακή. Ευτυχώς το τανκ μας προσπέρασε συνεχίζοντας αμέριμνο και ανάλαφρο το δρόμο του, και εγώ αποφάσισα την επόμενη φορά να τσεκάρω τους χάρτες πριν αρχίσουμε πάλι να σηκώνουμε πουλιά στον ουρανό που μπορεί να μας στείλουν σε κάποιο σκοτεινό κελί στη μέση του πουθενά.
Φτάσαμε στο Wellington το μεσημεράκι, αναπάντεχα ξεκούραστοι από το τρεκ της προηγούμενης μέρας. Η πρωτεύουσα της Νέας Ζηλανδίας βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο του βόρειου νησιού και είναι απρόσμενα μικρή σε πληθυσμό, αφού έχει μόλις 400.000 κατοίκους - για σύγκριση το Auckland έχει 1,6 εκατομμύρια. Αφού φάγαμε για μια ακόμη φορά εξαιρετικό φαγητό, μετά από το ψαράκι και τα συκωτάκια το μενού είχε μουσείο. Το Te Papa είναι το εθνικό μουσείο της Νέας Ζηλανδίας και είναι από τα βασικά αξιοθέατα της πρωτεύουσας, δεχόμενο κάθε χρόνο πάνω από 1,5 εκατομμύριο επισκέπτες.
Το μουσείο περιλαμβάνει εκθέσεις με πληροφορίες τόσο για την τοπική όσο και για την αποικιοκρατική ιστορία της χώρας, αλλά και για την ιστορία γύρω από τη φύση και το πώς αυτή εξελίχθηκε ανά τους αιώνες. Αυτό το τελευταίο μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, γιατί λόγω της απομακρυσμένης τοποθεσίας της η Νέα Ζηλανδία είδε πολλά νέα είδη φυτών και ζώων να εισάγονται από τους Maori αλλά και τους ευρωπαίους αποίκους, και αυτό έπαιξε τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της χλωρίδας και πανίδας της χώρας σε αυτό που είναι σήμερα. Τα νούμερα είναι ενδεικτικά του πώς η εισαγωγή νέων ειδών ζώων σε μια περιοχή μπορεί να αποβεί καταστροφική για το ντόπιο πληθυσμό: από την εποχή που ξεκίνησε η αποίκηση της Νέας Ζηλανδίας το 46% των διαφορετικών ειδών πουλιών, δηλαδή σχεδόν τα μισά, έχουν εξαφανιστεί και πολλά ακόμα απειλούνται με εξαφάνιση σήμερα.
Την εποχή αυτή το μουσείο είχε κάνει μια συνεργασία με την Weta, μια εταιρεία κατασκευής σκηνικών και κουστουμιών για ταινίες, η οποία παρότι ιδρύθηκε το μακρινό 1987 έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, καθώς ήταν το στούντιο που ανέλαβε όλα τα κουστούμια και τις ρέπλικες για τις τρεις ταινίες. Περισσότερα όμως για τη Weta σε λίγο. Η συνεργασία του μουσείο με την εταιρεία έγινε στα πλαίσια της δημιουργίας μιας έκθεσης ονόματι Gallipoli: The Scale of our War - Καλλίπολη: Το Μέγεθος του Πολέμου Μας. Η Weta κατασκεύασε τεράστιες ρέπλικες Νεοζηλανδών που συμμετείχαν στη μάχη της Καλλίπολης στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, οι οποίες συνοδεύονται από εξαιρετικά στημένες αίθουσες που περιγράφουν με κάθε λεπτομέρεια τη συγκεκριμένη επιχείρηση. Οι ρέπλικες είναι πραγματικά τεράστιες, 2,5 φορές το κανονικό μέγεθος ενός ανθρώπου, και έχουν εκπληκτική λεπτομέρεια, δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο:
Η έκθεση ήταν πολύ συγκινητική, με αναλυτικές περιγραφές της προετοιμασίας και της μάχης από ανθρώπους που την έζησαν, μαρτυρίες από στρατιώτες που επέζησαν, ημερολόγια από άλλους που δεν τα κατάφεραν, και πολλές καταγραφές από νοσοκόμες που φρόντιζαν τους τραυματίες. Η μάχη στην Καλλίπολη ήταν τόσο άνιση που οι Νεοζηλανδοί μαζί με τους υπόλοιπους συμμάχους έπρεπε να σκαρφιστούν τρόπους για να κάνουν τους Τούρκους να πιστεύουν ότι είναι περισσότεροι απ’όσοι πραγματικά ήταν, για να τους κρατάνε σε απόσταση. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα με τα όπλα που ήταν στημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να πυροβολούν μόνα τους:
Η απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στην Καλλίπολη είχε στόχο να σπρώξει την Τουρκία εκτός του πολέμου και να απομονώσει έτσι τη Γερμανία από έναν ισχυρό σύμμαχο. Η μάχη εκείνης της μέρας ήταν πλήρης αποτυχία και τελικά περισσότεροι από 140 χιλιάδες στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους από την πλευρά των συμμάχων στην Καλλίπολη. Ανάμεσα σε αυτούς υπήρχαν και 2.774 Νεοζηλανδοί, και η έκθεση ουσιαστικά αποτελεί ένα φόρο τιμής σε αυτούς. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η λεπτομέρεια της έκθεσης, που εκτός των αφηγήσεων που ανέφερα παραπάνω περιελάμβανε εντυπωσιακά τρισδιάστατα μοντέλα που αναπαριστούν τη μάχη και τις κινήσεις των στρατευμάτων ανά ώρα.
Μεγάλο βάρος δίνουν και στον τρόπο που μεταδίδουν συναισθηματική φόρτιση στον επισκέπτη. Ως ένα παράδειγμα, έχουν μια λίστα από μαρτυρίες Τούρκων αξιωματικών, οι οποίοι απέδιδαν αξία στους εχθρούς τους αναγνωρίζοντας την προσπάθειά τους να υποστηρίξουν τους συμμάχους τους. Σε μια από τις αίθουσες υπάρχει σε μια γωνία χωμένο ένα “ταχυδρομείο” της εποχής, που σε καλεί να γράψεις ένα γράμμα στους αγαπημένους σου σκεπτόμενος ότι είσαι καθ’οδόν για τον πόλεμο και μπορεί να μην επιστρέψεις να τους ξανδείς ποτέ. Τα σημειώματα που γράφουν οι επισκέπτες κρέμονται στον διπλανό τοίχο.
Γενικά η έκθεση μου φάνηκε πολύ εντυπωσιακή και εξαιρετικά προσεγμένη μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, και όλα αυτά με βάση την ουσιαστικά μοναδική σημαντική στρατιωτική επιχείρηση στην οποία συμμετείχε η χώρα. Φυσιολογικά αναρωτηθήκαμε πόσες δεκάδες εκθέσεις και μουσεία θα μπορούσε να γεμίσει η Ελλάδα με τόσο μεγάλη ιστορία που έχει, αλλά είτε μένει αναξιοποίητη λόγω των ελλείψεων στο κομμάτι του marketing και της πώλησης, που οι Νεοζηλανδοί έχουν σε αφθονία, είτε απλά προτιμάει να πουλάει Μύκονο και σουβλάκια.
Το μουσείο αυτές τις μέρες φιλοξενούσε και μια μικρή έκθεση από την Κίνα με κεντρικό έκθεμα δέκα πολεμιστές Terracota που ήρθαν από την αντίστοιχη έκθεση στο χώρο της αρχαίας πρωτεύουσας της Κίνας Xi'an. Παρότι υπήρχαν και αρκετά άλλα εκθέματα και αίθουσες, κυρίως αφιερωμένα στους Maori, τα περάσαμε σχετικά γρήγορα καθώς έπρεπε να προλάβουμε το επόμενο τουρ μας…
Για την Weta έγραψα λίγα πράγματα παραπάνω, αλλά αν κάποιος δεν έχει επαφή με το δημιουργικό χώρο της pop culture είναι δύσκολο να γνωρίζει την εταιρεία ή και το μέγεθος των επιτευγμάτων της, δημιουργικών και τεχνολογικών. Η Weta Workshop ιδρύθηκε το 1987 στο Wellington και είναι υπεύθυνη για τη δημιουργία κουστουμιών και εξαρτημάτων σε αρκετές ταινίες, χωρίς όμως να κερδίσει ποτέ διεθνή φήμη. Αυτό άλλαξε δραματικά όταν ο σκηνοθέτης του Lord of The Rings την επέλεξε για να βοηθήσει με την παραγωγή των τριών ταινιών, μέσα από την οποία η Weta έγινε διάσημη στο χώρο και κατέληξε να δημιουργεί κουστούμια, όπλα και ρέπλικες για τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές παραγωγές των τελευταίων ετών, όπως για παράδειγμα το Avatar του James Cameron, ενώ έχει αποκτήσει και “αδελφάκι” την Weta Digital που δημιουργεί ειδικά εφφέ για όλες αυτές τις ταινίες. Ενδεικτικά για το Lord of the Rings η Weta Workshop κατασκεύασε πάνω από 50.000 κομμάτια πανοπλίας για τους διάφορους στρατούς της Μέσης Γης.
Η εταιρεία είναι τόσο δημοφιλής στο χώρο αυτό που ένα κομμάτι των εγκαταστάσεών της έχει διαμορφωθεί ως τουριστικό αξιοθέατο. Εμείς είχαμε κλείσει το τελευταίο τουρ της ημέρας και πραγματικά εντυπωσιαστήκαμε. Μας έκαναν μια βόλτα μέσα από 3-4 αίθουσες στις οποίες μας έδειξαν δείγματα των εργαστηρίων που χρησιμοποιούνται στην εταιρεία για τις κατασκευές, που περιελάμβαναν από απλή χειροτεχνία και κατασκευή με πλαστικά υλικά, μέχρι ρομποτική και σταθμούς πλήρους make up για μάσκες. Σε μια από τις αίθουσες μας έδειξαν τα πολλά στάδια που περνάει ένα κομμάτι πανοπλίας - στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ένα κράνος - από την ιδέα μέχρι την τελική κατασκευή, και η όλη διαδικασία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και αναπάντεχα πολύπλοκη: από το αρχικό σχέδιο που περνάει κατά μέσο όρο τις 300 (!!!!!) αναθεωρήσεις / διορθώσεις μέχρι να εγκριθεί, στο 3d model, στη δημιουργία ενός αρχικού μοντέλου με ένα αυτοματοποιημένο τρυπάνι, στη δημιουργία του πρώτου καλουπιού από σιλικόνη, και τελικά στο χύσιμο πλαστικού μέσα στο καλούπι για τη δημιουργία του τελικού αντικειμένου. Μετά το δίνουν στους καλλιτέχνες που το βάφουν με airbrushing, και μετά το τελικό στάδιο που είναι και το πιο φοβερό: για να φτιάξουν αληθοφανή σημάδια επάνω στα κράνη από υποτιθέμενες μάχες, φθορές, κλπ, τα πιάνουν και τα πετάνε στο πάτωμα ώστε να δημιουργηθούν όσο πιο ρεαλιστικά σημάδια γίνεται!
Όλες οι αίθουσες ήταν γεμάτες με αντικείμενα που έχουν εμφανιστεί σε όλες τις ταινίες που έχει συμμετέχει η Weta, ενώ όπως μας εξήγησε ο ξεναγός τα περισσότερα από όλα αυτά που κατασκευάζουν μετά τα γυρίσματα καταστρέφονται καθώς πολύ απλά δεν υπάρχει ο χώρος για να αποθηκευθούν - μάλιστα κάποιες φορές οι ίδιοι οι σκηνοθέτες των ταινιών αγοράζουν κάποια κομμάτια για την προσωπική τους συλλογή. Ο ξεναγός μας ήταν εξαιρετικός, φανερά παθιασμένος με το αντικείμενο, γνώστης όλων των τεχνικών διαδικασιών, και πολύ πρόθυμος να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις μας, ενώ ήταν εξαιρετικά υπομονετικός με κάποιους ηλίθιους που επέμεναν να προσπαθούν να βγάλουν φωτογραφίες - οι οποίες απαγορεύονται σε όλες τις αίθουσες εκτός από την τελευταία.
Στο τέλος μας πήγε σε ένα ξεχωριστό χώρο εργασίας που γνωρίσαμε έναν τύπο - ο οποίος μου θύμιζε έντονα τον Christopher Lloyd από το Back to the Future - που μας έδειξε πώς να φτιάχνεις γρήγορα μοντέλα από αλουμινόχαρτο, εξηγώντας ότι είναι εξαιρετικό υλικό που μπορεί ο οποιοσδήποτε χρησιμοποιήσει εύκολα για να πλάθει σχέδια με τα χέρια του. Ο τύπος έχει τόσο πάθος με το κομμάτι της δημιουργίας που έχει ξεκινήσει με τη γυναίκα του μια επιχείρηση που πουλάει ένα ειδικό υλικό για να πλάθεις μοντέλα με τα χέρια σου. Ζήλεψα και τους δύο που η δουλειά τους είναι κάτι τόσο δημιουργικό, και που πια έχει και μεγάλη έκθεση σε ευρύ φάσμα της αγοράς ώστε να είναι και επικερδές. Η έκθεση σε ένα τέτοιο μέρος, που βλέπεις πόσο μεγάλη εκτίμηση υπάρχει στο δημιουργικό κομμάτι μιας δουλειάς, με έκανε να θέλω να μετακινηθώ μετά από χρόνια από χώρο της τεχνολογίας στο χώρο της τέχνης και της δημιουργίας. Ίσως κάποτε τα καταφέρω.
Μετά οδηγήσαμε πίσω στο κέντρο του Wellington και σταματήσαμε αρκετές φορές να θαυμάσουμε το παραθαλάσσιο τοπίο ενώ νύχτωνε, με όλο τον κόσμο να τρέχει στα μονοπάτια για άσκηση, με υπέροχα αποικιακού ρυθμού σπίτια να κρέμονται στις πλαγιές των λόφων και να χαμογελάνε στη θάλασσα, και αεροπλάνα της Air New Zealand να πετάνε πολύ χαμηλά πάνω από το κεφάλι μας. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι η μεσημεριανή βόλτα στο κέντρο, το μουσείο, η Weta, και η βραδινή όψη του Welligton ήταν αρκετά για να με κάνουν να το ερωτευτώ. Ίσως κάποια στιγμή μπορέσω να έρθω να δουλέψω και να ζήσω εδώ.
Το βράδυ επιβιβαστήκαμε στο φέρυ για να περάσουμε απέναντι στο Picton. Η διαδρομή ήταν περίπου 3,5 ώρες, στη διάρκεια της οποίας ο Γιώργος βασικά άκουσε το ίδιο τραγούδι 87 φορές, ενώ εγώ ήμουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας από την κούραση και τη ζάλη και είχα χυθεί σε έναν καναπέ.
Φτάνοντας στο Picton βρήκαμε το κατάλυμμά μας λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Πλησιάζοντας όμως κάτι μου βρώμαγε με το μέρος, δεν ήμουν σίγουρος τί ακριβώς, αλλά σύντομα το έμαθα με το που μπήκαμε μέσα: πολύ φαρδείς και παράξενα σκοτεινοί διάδρομοι, ράμπες παντού, και μπάνια που ήταν κοινά ανά δύο δωμάτια. Δηλαδή το κάθε μπάνιο ήταν ανάμεσα σε δύο δωμάτια και έπρεπε όταν μπεις από τη δική σου πόρτα, να πας να κλειδώσεις την είσοδο του διπλανού δωματίου για μη μπει ο διπλανός την ώρα που είσαι μέσα
Το κατάλυμμά μας ήταν πρώην ψυχιατρείο. Δε περιγράφω άλλο.
Σα να μην έφτανε αυτό, βρίσκουμε την ας πούμε ρεσεψιονίστ και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
“Ναι γεια σας ένα δωμάτιο έχουμε κλείσει για απόψε”
“Εεεε, βεβαίως, είστε ζευγάρι έτσι;”
“Όχι μαντάμ, δεν είμαστε ζευγάρι, γι’αυτό και κλείσαμε συγκεκριμένα δίκλινο δωμάτιο”
“Αχ ξέρετε, η ιδιοκτήτρια θεώρησε ότι είστε ζευγάρι και σας έχει δώσει μονόκλινο δωμάτιο”
“Μα τι λέτε κυρία μου νυχτιάτικα, έχουμε κάνει τόσο δρόμο και γι’αυτό το λόγο κλείσαμε ένα δωμάτιο που έλεγε συγκεκριμένα ότι έχει ΔΥΟ κρεβάτια”
“Αχ ναι, αλλά ξέρετε, όλα τα ζευγαράκια που κλείνουν δίκλικνο κατά λάθος, θυμώνουν όταν έρχονται και βλέπουν δύο κρεβάτια, οπότε σας έχουμε δώσει μονόκλινο, δεν έχουμε άλλο δωμάτιο τώρα, θα ενημερώσω όμως την ιδιοκτήτρια το πρωί”
Όπως καταλαβαίνετε δεν είχαμε κουράγιο ούτε για να τους δείρουμε. Πέσαμε για ύπνο αγκαλίτσα, και φυσικά το στρώμα ήταν διαλυμένο, βούλιαζε στη μέση, έτσι για να μας φέρει πιο κοντά.
Η επόμενη μέρα είχε ως κυρίως μενού το πιο διάσημο τρεκ της χώρας, και στο μεταξύ ήλπιζα ότι στη διάρκεια της νύχτας δε θα έρθουν τίποτα γιατροί να μας κάνουν ηλεκτροσόκ.
Σήμερα το πρόγραμμα είχε συνέχεια στη διαδρομή μας προς το νότο και κατάληξη στο Wellington από όπου θα παίρναμε το φέρυ για να περάσουμε απέναντι στο νότιο νησί. Η διαδρομή ήταν κάπου 350 χιλιόμετρα και λιγότερο εντυπωσιακή από αυτές που είχαμε τις προηγούμενες μέρες. Τα σοβαρά προβλήματα του ταξιδιού συνεχίστηκαν, αφού η απελπισία μας που δεν είχαμε μουσική στο αμάξι έφτασε σε τέτοια επίπεδα που βάλαμε τη μουσική να παίζει από το μεγαφωνάκι του κινητού και έπρεπε να κάνουμε πολύ πολύ ησυχία μπας και ακούμε τίποτα. Αυτή η λύση δεν ήταν sustainable που λένε και στο χωριό μου, οπότε αποφασίσαμε να την εγκαταλείψουμε, και μπροστά στην τρομακτική πιθανότητα να αρχίσω να τραγουδάω εγώ, ο Γιώργος με καθησύχασε λέγοντάς μου “έλα τσώπα, τσώπα, θα έρθει ο Κώστας σε δυο-τρεις μέρες και θα φέρει ηχεία μαζί του”. Μάλιστα. Καλά διαβάσατε. Ηχεία. Στο ταξίδι. Πήγα να γελάσω κοροϊδευτικά αλλά μετά θυμήθηκα τη ζυγαριά και κατάπια το γέλιο μου.
Σε κάποιο σημείο της διαδρομής μου ήρθε η φαεινή ιδέα να πετάξουμε το drone για να βγάλουμε ένα ωραίο πλάνο από τη φύση. Η περιοχή που ήμασταν ήταν ένας μοναχικός στριφογυριστός δρόμος μέσα σε ένα δάσος, χωρίς άλλα αυτοκίνητα να περνάνε, και γενικά φαινόταν εντελώς έρημη και άρα, υπέθεσα εγώ, πολύ ασφαλής για να πετάξουμε τo drone. Ορίστε και το σύντομο βιντεάκι από το σημείο:
Στην αμέσως επόμενη στροφή αφού φύγαμε, είδαμε κάτι τεράστιες πινακίδες που έλεγαν ότι πρόκειται για στρατιωτική περιοχή και μάλιστα μέρος που γίνονται συνέχεια ασκήσεις και απαγορεύεται ρητά να κατέβεις από το αμάξι και να περπατήσεις μακριά από το δρόμο. Πριν προλάβουμε να κοιταχτούμε αμήχανα που πριν από 500 μέτρα εμείς χαλαροί πετάγαμε drones στον αέρα, τσουπ! Νάσου και ένα συμπαθέστατο ΤΑΝΚ που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση κατά πάνω μας. Πάει λέω αυτό ήταν, όχι απλά θα μας συλλάβουν, παίζει και να μας πυροβολήσουν, ξινό θα μας βγει το ταξίδι, θα πάμε φυλακή. Ευτυχώς το τανκ μας προσπέρασε συνεχίζοντας αμέριμνο και ανάλαφρο το δρόμο του, και εγώ αποφάσισα την επόμενη φορά να τσεκάρω τους χάρτες πριν αρχίσουμε πάλι να σηκώνουμε πουλιά στον ουρανό που μπορεί να μας στείλουν σε κάποιο σκοτεινό κελί στη μέση του πουθενά.
Φτάσαμε στο Wellington το μεσημεράκι, αναπάντεχα ξεκούραστοι από το τρεκ της προηγούμενης μέρας. Η πρωτεύουσα της Νέας Ζηλανδίας βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο του βόρειου νησιού και είναι απρόσμενα μικρή σε πληθυσμό, αφού έχει μόλις 400.000 κατοίκους - για σύγκριση το Auckland έχει 1,6 εκατομμύρια. Αφού φάγαμε για μια ακόμη φορά εξαιρετικό φαγητό, μετά από το ψαράκι και τα συκωτάκια το μενού είχε μουσείο. Το Te Papa είναι το εθνικό μουσείο της Νέας Ζηλανδίας και είναι από τα βασικά αξιοθέατα της πρωτεύουσας, δεχόμενο κάθε χρόνο πάνω από 1,5 εκατομμύριο επισκέπτες.
Το μουσείο περιλαμβάνει εκθέσεις με πληροφορίες τόσο για την τοπική όσο και για την αποικιοκρατική ιστορία της χώρας, αλλά και για την ιστορία γύρω από τη φύση και το πώς αυτή εξελίχθηκε ανά τους αιώνες. Αυτό το τελευταίο μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, γιατί λόγω της απομακρυσμένης τοποθεσίας της η Νέα Ζηλανδία είδε πολλά νέα είδη φυτών και ζώων να εισάγονται από τους Maori αλλά και τους ευρωπαίους αποίκους, και αυτό έπαιξε τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της χλωρίδας και πανίδας της χώρας σε αυτό που είναι σήμερα. Τα νούμερα είναι ενδεικτικά του πώς η εισαγωγή νέων ειδών ζώων σε μια περιοχή μπορεί να αποβεί καταστροφική για το ντόπιο πληθυσμό: από την εποχή που ξεκίνησε η αποίκηση της Νέας Ζηλανδίας το 46% των διαφορετικών ειδών πουλιών, δηλαδή σχεδόν τα μισά, έχουν εξαφανιστεί και πολλά ακόμα απειλούνται με εξαφάνιση σήμερα.
Την εποχή αυτή το μουσείο είχε κάνει μια συνεργασία με την Weta, μια εταιρεία κατασκευής σκηνικών και κουστουμιών για ταινίες, η οποία παρότι ιδρύθηκε το μακρινό 1987 έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, καθώς ήταν το στούντιο που ανέλαβε όλα τα κουστούμια και τις ρέπλικες για τις τρεις ταινίες. Περισσότερα όμως για τη Weta σε λίγο. Η συνεργασία του μουσείο με την εταιρεία έγινε στα πλαίσια της δημιουργίας μιας έκθεσης ονόματι Gallipoli: The Scale of our War - Καλλίπολη: Το Μέγεθος του Πολέμου Μας. Η Weta κατασκεύασε τεράστιες ρέπλικες Νεοζηλανδών που συμμετείχαν στη μάχη της Καλλίπολης στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, οι οποίες συνοδεύονται από εξαιρετικά στημένες αίθουσες που περιγράφουν με κάθε λεπτομέρεια τη συγκεκριμένη επιχείρηση. Οι ρέπλικες είναι πραγματικά τεράστιες, 2,5 φορές το κανονικό μέγεθος ενός ανθρώπου, και έχουν εκπληκτική λεπτομέρεια, δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο:
Η έκθεση ήταν πολύ συγκινητική, με αναλυτικές περιγραφές της προετοιμασίας και της μάχης από ανθρώπους που την έζησαν, μαρτυρίες από στρατιώτες που επέζησαν, ημερολόγια από άλλους που δεν τα κατάφεραν, και πολλές καταγραφές από νοσοκόμες που φρόντιζαν τους τραυματίες. Η μάχη στην Καλλίπολη ήταν τόσο άνιση που οι Νεοζηλανδοί μαζί με τους υπόλοιπους συμμάχους έπρεπε να σκαρφιστούν τρόπους για να κάνουν τους Τούρκους να πιστεύουν ότι είναι περισσότεροι απ’όσοι πραγματικά ήταν, για να τους κρατάνε σε απόσταση. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα με τα όπλα που ήταν στημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να πυροβολούν μόνα τους:
Η απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στην Καλλίπολη είχε στόχο να σπρώξει την Τουρκία εκτός του πολέμου και να απομονώσει έτσι τη Γερμανία από έναν ισχυρό σύμμαχο. Η μάχη εκείνης της μέρας ήταν πλήρης αποτυχία και τελικά περισσότεροι από 140 χιλιάδες στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους από την πλευρά των συμμάχων στην Καλλίπολη. Ανάμεσα σε αυτούς υπήρχαν και 2.774 Νεοζηλανδοί, και η έκθεση ουσιαστικά αποτελεί ένα φόρο τιμής σε αυτούς. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η λεπτομέρεια της έκθεσης, που εκτός των αφηγήσεων που ανέφερα παραπάνω περιελάμβανε εντυπωσιακά τρισδιάστατα μοντέλα που αναπαριστούν τη μάχη και τις κινήσεις των στρατευμάτων ανά ώρα.
Μεγάλο βάρος δίνουν και στον τρόπο που μεταδίδουν συναισθηματική φόρτιση στον επισκέπτη. Ως ένα παράδειγμα, έχουν μια λίστα από μαρτυρίες Τούρκων αξιωματικών, οι οποίοι απέδιδαν αξία στους εχθρούς τους αναγνωρίζοντας την προσπάθειά τους να υποστηρίξουν τους συμμάχους τους. Σε μια από τις αίθουσες υπάρχει σε μια γωνία χωμένο ένα “ταχυδρομείο” της εποχής, που σε καλεί να γράψεις ένα γράμμα στους αγαπημένους σου σκεπτόμενος ότι είσαι καθ’οδόν για τον πόλεμο και μπορεί να μην επιστρέψεις να τους ξανδείς ποτέ. Τα σημειώματα που γράφουν οι επισκέπτες κρέμονται στον διπλανό τοίχο.
Γενικά η έκθεση μου φάνηκε πολύ εντυπωσιακή και εξαιρετικά προσεγμένη μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, και όλα αυτά με βάση την ουσιαστικά μοναδική σημαντική στρατιωτική επιχείρηση στην οποία συμμετείχε η χώρα. Φυσιολογικά αναρωτηθήκαμε πόσες δεκάδες εκθέσεις και μουσεία θα μπορούσε να γεμίσει η Ελλάδα με τόσο μεγάλη ιστορία που έχει, αλλά είτε μένει αναξιοποίητη λόγω των ελλείψεων στο κομμάτι του marketing και της πώλησης, που οι Νεοζηλανδοί έχουν σε αφθονία, είτε απλά προτιμάει να πουλάει Μύκονο και σουβλάκια.
Το μουσείο αυτές τις μέρες φιλοξενούσε και μια μικρή έκθεση από την Κίνα με κεντρικό έκθεμα δέκα πολεμιστές Terracota που ήρθαν από την αντίστοιχη έκθεση στο χώρο της αρχαίας πρωτεύουσας της Κίνας Xi'an. Παρότι υπήρχαν και αρκετά άλλα εκθέματα και αίθουσες, κυρίως αφιερωμένα στους Maori, τα περάσαμε σχετικά γρήγορα καθώς έπρεπε να προλάβουμε το επόμενο τουρ μας…
Για την Weta έγραψα λίγα πράγματα παραπάνω, αλλά αν κάποιος δεν έχει επαφή με το δημιουργικό χώρο της pop culture είναι δύσκολο να γνωρίζει την εταιρεία ή και το μέγεθος των επιτευγμάτων της, δημιουργικών και τεχνολογικών. Η Weta Workshop ιδρύθηκε το 1987 στο Wellington και είναι υπεύθυνη για τη δημιουργία κουστουμιών και εξαρτημάτων σε αρκετές ταινίες, χωρίς όμως να κερδίσει ποτέ διεθνή φήμη. Αυτό άλλαξε δραματικά όταν ο σκηνοθέτης του Lord of The Rings την επέλεξε για να βοηθήσει με την παραγωγή των τριών ταινιών, μέσα από την οποία η Weta έγινε διάσημη στο χώρο και κατέληξε να δημιουργεί κουστούμια, όπλα και ρέπλικες για τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές παραγωγές των τελευταίων ετών, όπως για παράδειγμα το Avatar του James Cameron, ενώ έχει αποκτήσει και “αδελφάκι” την Weta Digital που δημιουργεί ειδικά εφφέ για όλες αυτές τις ταινίες. Ενδεικτικά για το Lord of the Rings η Weta Workshop κατασκεύασε πάνω από 50.000 κομμάτια πανοπλίας για τους διάφορους στρατούς της Μέσης Γης.
Η εταιρεία είναι τόσο δημοφιλής στο χώρο αυτό που ένα κομμάτι των εγκαταστάσεών της έχει διαμορφωθεί ως τουριστικό αξιοθέατο. Εμείς είχαμε κλείσει το τελευταίο τουρ της ημέρας και πραγματικά εντυπωσιαστήκαμε. Μας έκαναν μια βόλτα μέσα από 3-4 αίθουσες στις οποίες μας έδειξαν δείγματα των εργαστηρίων που χρησιμοποιούνται στην εταιρεία για τις κατασκευές, που περιελάμβαναν από απλή χειροτεχνία και κατασκευή με πλαστικά υλικά, μέχρι ρομποτική και σταθμούς πλήρους make up για μάσκες. Σε μια από τις αίθουσες μας έδειξαν τα πολλά στάδια που περνάει ένα κομμάτι πανοπλίας - στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ένα κράνος - από την ιδέα μέχρι την τελική κατασκευή, και η όλη διαδικασία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και αναπάντεχα πολύπλοκη: από το αρχικό σχέδιο που περνάει κατά μέσο όρο τις 300 (!!!!!) αναθεωρήσεις / διορθώσεις μέχρι να εγκριθεί, στο 3d model, στη δημιουργία ενός αρχικού μοντέλου με ένα αυτοματοποιημένο τρυπάνι, στη δημιουργία του πρώτου καλουπιού από σιλικόνη, και τελικά στο χύσιμο πλαστικού μέσα στο καλούπι για τη δημιουργία του τελικού αντικειμένου. Μετά το δίνουν στους καλλιτέχνες που το βάφουν με airbrushing, και μετά το τελικό στάδιο που είναι και το πιο φοβερό: για να φτιάξουν αληθοφανή σημάδια επάνω στα κράνη από υποτιθέμενες μάχες, φθορές, κλπ, τα πιάνουν και τα πετάνε στο πάτωμα ώστε να δημιουργηθούν όσο πιο ρεαλιστικά σημάδια γίνεται!
Όλες οι αίθουσες ήταν γεμάτες με αντικείμενα που έχουν εμφανιστεί σε όλες τις ταινίες που έχει συμμετέχει η Weta, ενώ όπως μας εξήγησε ο ξεναγός τα περισσότερα από όλα αυτά που κατασκευάζουν μετά τα γυρίσματα καταστρέφονται καθώς πολύ απλά δεν υπάρχει ο χώρος για να αποθηκευθούν - μάλιστα κάποιες φορές οι ίδιοι οι σκηνοθέτες των ταινιών αγοράζουν κάποια κομμάτια για την προσωπική τους συλλογή. Ο ξεναγός μας ήταν εξαιρετικός, φανερά παθιασμένος με το αντικείμενο, γνώστης όλων των τεχνικών διαδικασιών, και πολύ πρόθυμος να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις μας, ενώ ήταν εξαιρετικά υπομονετικός με κάποιους ηλίθιους που επέμεναν να προσπαθούν να βγάλουν φωτογραφίες - οι οποίες απαγορεύονται σε όλες τις αίθουσες εκτός από την τελευταία.
Στο τέλος μας πήγε σε ένα ξεχωριστό χώρο εργασίας που γνωρίσαμε έναν τύπο - ο οποίος μου θύμιζε έντονα τον Christopher Lloyd από το Back to the Future - που μας έδειξε πώς να φτιάχνεις γρήγορα μοντέλα από αλουμινόχαρτο, εξηγώντας ότι είναι εξαιρετικό υλικό που μπορεί ο οποιοσδήποτε χρησιμοποιήσει εύκολα για να πλάθει σχέδια με τα χέρια του. Ο τύπος έχει τόσο πάθος με το κομμάτι της δημιουργίας που έχει ξεκινήσει με τη γυναίκα του μια επιχείρηση που πουλάει ένα ειδικό υλικό για να πλάθεις μοντέλα με τα χέρια σου. Ζήλεψα και τους δύο που η δουλειά τους είναι κάτι τόσο δημιουργικό, και που πια έχει και μεγάλη έκθεση σε ευρύ φάσμα της αγοράς ώστε να είναι και επικερδές. Η έκθεση σε ένα τέτοιο μέρος, που βλέπεις πόσο μεγάλη εκτίμηση υπάρχει στο δημιουργικό κομμάτι μιας δουλειάς, με έκανε να θέλω να μετακινηθώ μετά από χρόνια από χώρο της τεχνολογίας στο χώρο της τέχνης και της δημιουργίας. Ίσως κάποτε τα καταφέρω.
Μετά οδηγήσαμε πίσω στο κέντρο του Wellington και σταματήσαμε αρκετές φορές να θαυμάσουμε το παραθαλάσσιο τοπίο ενώ νύχτωνε, με όλο τον κόσμο να τρέχει στα μονοπάτια για άσκηση, με υπέροχα αποικιακού ρυθμού σπίτια να κρέμονται στις πλαγιές των λόφων και να χαμογελάνε στη θάλασσα, και αεροπλάνα της Air New Zealand να πετάνε πολύ χαμηλά πάνω από το κεφάλι μας. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι η μεσημεριανή βόλτα στο κέντρο, το μουσείο, η Weta, και η βραδινή όψη του Welligton ήταν αρκετά για να με κάνουν να το ερωτευτώ. Ίσως κάποια στιγμή μπορέσω να έρθω να δουλέψω και να ζήσω εδώ.
Το βράδυ επιβιβαστήκαμε στο φέρυ για να περάσουμε απέναντι στο Picton. Η διαδρομή ήταν περίπου 3,5 ώρες, στη διάρκεια της οποίας ο Γιώργος βασικά άκουσε το ίδιο τραγούδι 87 φορές, ενώ εγώ ήμουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας από την κούραση και τη ζάλη και είχα χυθεί σε έναν καναπέ.
Φτάνοντας στο Picton βρήκαμε το κατάλυμμά μας λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Πλησιάζοντας όμως κάτι μου βρώμαγε με το μέρος, δεν ήμουν σίγουρος τί ακριβώς, αλλά σύντομα το έμαθα με το που μπήκαμε μέσα: πολύ φαρδείς και παράξενα σκοτεινοί διάδρομοι, ράμπες παντού, και μπάνια που ήταν κοινά ανά δύο δωμάτια. Δηλαδή το κάθε μπάνιο ήταν ανάμεσα σε δύο δωμάτια και έπρεπε όταν μπεις από τη δική σου πόρτα, να πας να κλειδώσεις την είσοδο του διπλανού δωματίου για μη μπει ο διπλανός την ώρα που είσαι μέσα
Το κατάλυμμά μας ήταν πρώην ψυχιατρείο. Δε περιγράφω άλλο.
Σα να μην έφτανε αυτό, βρίσκουμε την ας πούμε ρεσεψιονίστ και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
“Ναι γεια σας ένα δωμάτιο έχουμε κλείσει για απόψε”
“Εεεε, βεβαίως, είστε ζευγάρι έτσι;”
“Όχι μαντάμ, δεν είμαστε ζευγάρι, γι’αυτό και κλείσαμε συγκεκριμένα δίκλινο δωμάτιο”
“Αχ ξέρετε, η ιδιοκτήτρια θεώρησε ότι είστε ζευγάρι και σας έχει δώσει μονόκλινο δωμάτιο”
“Μα τι λέτε κυρία μου νυχτιάτικα, έχουμε κάνει τόσο δρόμο και γι’αυτό το λόγο κλείσαμε ένα δωμάτιο που έλεγε συγκεκριμένα ότι έχει ΔΥΟ κρεβάτια”
“Αχ ναι, αλλά ξέρετε, όλα τα ζευγαράκια που κλείνουν δίκλικνο κατά λάθος, θυμώνουν όταν έρχονται και βλέπουν δύο κρεβάτια, οπότε σας έχουμε δώσει μονόκλινο, δεν έχουμε άλλο δωμάτιο τώρα, θα ενημερώσω όμως την ιδιοκτήτρια το πρωί”
Όπως καταλαβαίνετε δεν είχαμε κουράγιο ούτε για να τους δείρουμε. Πέσαμε για ύπνο αγκαλίτσα, και φυσικά το στρώμα ήταν διαλυμένο, βούλιαζε στη μέση, έτσι για να μας φέρει πιο κοντά.
Η επόμενη μέρα είχε ως κυρίως μενού το πιο διάσημο τρεκ της χώρας, και στο μεταξύ ήλπιζα ότι στη διάρκεια της νύχτας δε θα έρθουν τίποτα γιατροί να μας κάνουν ηλεκτροσόκ.
Last edited:
περιμένουμε τη συνέχεια.. 
