Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.400
- Likes
- 17.206
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Κεφάλαιο 12 - Arthur’s Pass & Christchurch
Μετά την εμπειρία του παγετώνα την προηγούμενη μέρα, αποχαιρετήσαμε το Franz Josef και ξεκινήσαμε αντίστροφη πορεία προς το βορρά για να πάρουμε το Arthur’s Pass και να περάσουμε στο ανατολικό τμήμα του νησιού με τελικό προορισμό το Christchurch. Συνολικά θα καλύπταμε μια απόσταση γύρω στα 450 χιλιόμετρα.
Πριν μπούμε στο Arthur’s Pass κάναμε στάση σε ένα παραλιακό μέρος ονόματι Hokitika για καφέ και μετά αποφασίσαμε να κάνουμε μια παράκαμψη για να επισκεφθούμε το ομώνυμο φαράγγι Hokitika Gorge. Όλα αυτά τα μέρη μέσα στη φύση έχουν πολύ ωραία διαμορφωμένα μονοπάτια και αυτό δεν ήταν εξαίρεση: μια ωραία διαδρομή μέσα από το δάσος που σε φέρνει σε μια κρεμαστή γέφυρα που περνάει πάνω από το ποτάμι για να καταλήξει στην όχθη.
Μιλάμε για πολύ πόζα:
Είπαμε, πολύ πόζα:
Μόλις φτάσαμε στους βράχους στην όχθη του ποταμού ο @Krekouzas κι’εγώ παρασυρθήκαμε τόσο πολύ από το τοπίο που ποζάραμε συνέχεια για φωτογραφίες επάνω στα βράχια, πολλές φορές επειδικτικά, προς έκπληξη των υπόλοιπων επισκεπτών - που δε μας ήξεραν αλλιώς δε θα εκπλήσσονταν.
Ο @Yorgos παρέμεινε ψύχραιμος και άρχισε να φωνάζει βαριεστημένα από την ασφάλεια της ξύλινης πλατφόρμας να προσέχουμε γιατί οι βράχοι θα γλυστράνε. Ε, πριν προλάβει να το πει δεύτερη φορά ακούω μια φωνή να λέει “ΟΧΙ ΡΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ!” και βλέπω τον Κώστα σκυμμένο σε ένα βράχο να κοιτάει το νερό.
Δ: “Τι έπαθες ρε Κώστα;”
Κ: “Άσε με στο διάολο μου πέσανε τα γυαλιά στο ποτάμι!”
Δ: “Ε καλά δε πειράζει συμβαίνουν αυτά.”
Κ: “Μπαίνω να τα βρω!”
Δ: “Πού μπαίνεις ρε, στο ποτάμι; θα πεθάνεις απ’το κρύο, είναι παγωμένο!”
Κ: “Εγώ ΜΠΑΙΝΩ!”
Ε, και μπήκε. Όταν λέμε μπήκε, εννοούμε μπήκε. Το νερό ήταν αναπάντεχα βαθύ ακόμα και δίπλα στην όχθη, οπότε ούτε γυαλιά βρήκε, και έγινε και λούτσα μέχρι τη μέση. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι αφού βγήκε μούσκεμα από το παγωμένο νερό, θυμήθηκε ότι είχε στην τσέπη του το πορτοφόλι και το διαβατήριό του, τα οποία φυσικά έσταζαν νερό. Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο, βάλαμε τα συμπράγκαλα στο παρμπρίζ να μαζεύουν ήλιο μπας και στεγνώσουν, και γυρίσαμε στη Hokitika να κάνουμε μια βόλτα στην παραλία και να φάμε.
Πολύ γραφική η Hokitika:
Στη συνέχεια είχαμε την οδήγηση μέσα από το Arthur’s Pass που είναι ουσιαστικά ο δρόμος μέσα από τις άλπεις του νότιου νησιού που συνδέει το ανατολικό με το δυτικό τμήμα του. Η διαδρομή ανάμεσα από τα βουνά ήταν ωραία, αλλά όχι από τις πιο εντυπωσιακές που είδαμε στη χώρα - μάλλον το αντίθετο. Τουλάχιστον όμως πετύχαμε το μεγάλο στόχο του ταξιδιού που ήταν να βγάλει ο Γιώργος φωτογραφίες τα πρόβατα. Στο μεταξύ ο Κώστας κάθε φορά που περνάγαμε λιβάδι με αγελάδες -δηλαδή κάθε 10 λεπτά- κατέβαζε το παράθυρο και φώναζε ΜΠΡΙΖΟΛΙΤΣΕΕΕΕΣ!
Εδώ με τσάκωσε κάποιος την ώρα που καλλιτεχνούσα:
Να και τα χιλιάδες πρόβατα, ο @Yorgos έμεινε κατενθουσιασμένος:
Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Christchurch και αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο χόστελ μας βγήκαμε να περπατήσουμε και να βρούμε φαγητό. Η πόλη μου φάνηκε πολύ συμπαθητική, με ωραίο κέντρο και πολλά μαγαζιά, αλλά και πολλά κενά οικοδομικά τετράγωνα από το μεγάλο σεισμό του 2011. Ο σεισμός που έγινε μόλις λίγους μήνες πριν τη δική μου μετανάστευση στην Αυστραλία, ήταν 6.4 ρίχτερ αλλά πολύ κοντά στην επιφάνεια της γης αφού είχε βάθος μόλις 5 χιλιόμετρα, και είχε καταστροφικά αποτελέσματα για το Christchurch: πολλά τμήματα της πόλης ισοπεδώθηκαν εντελώς, περισσότεροι από 180 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ τεράστιες εκτάσεις γης μετατοπίστηκαν κάνοντας κάποιες περιοχές μη κατοικήσιμες. Τα σημάδια του σεισμού είναι ακόμα και μετά από 8 χρόνια εμφανή, αφού παρότι η πόλη έχει πολλά καινούρια κτίρια που χτίστηκαν μετά το σεισμό, αρκετά έχουν εμφανείς ακόμα τις ζημιές και είναι αφημένα στην τύχη τους. Η ίδια η πόλη υπέφερε από μείωση του πληθυσμού, και έτσι το Christchurch που ήταν πριν το σεισμό η δεύτερη πόλη της Νέας Ζηλανδίας σε πληθυσμό υποχώρησε πίσω από το Wellington.
Παρόλα αυτά η πόλη φάνηκε σχετικά δραστήρια, και εμείς καταλήξαμε στο Little High Eatery, ένα food hall με 6-7 διαφορετικά φαγάδικα που πρόσφεραν όλων των ειδών τις επιλογές και είχαν κοινά τραπέζια. Ο κόσμος πραγματικά ξεχείλιζε μέσα έξω και με το ζόρι βρήκαμε ένα τραπέζι να καθήσουμε. Αφού περιδρομ---- φάγαμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο χόστελ - η τελευταία εικόνα της ημέρας ήταν μια παρέα από αγόρια και κορίτσια να παίζουν μπάσκετ σε ένα υπάιθριο φωτειζόμενο γήπεδο μπάσκετ.
Christchurch by night:
Αλλά και by day:
Το σημείο που έβαζαν λουλούδια και μηνύματα για τα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης που έγινε πριν από λίγες εβδομάδες:
Κάπου εδώ εγώ κατέρρευσα από την κούραση, τα ατελείωτα χιλιόμετρα οδήγησης και τις συνεχείς εναλλαγές τόπου διαμονής κάθε μέρα, και αποφάσισα την επόμενη μέρα να επιστρέψω στη Μελβούρνη. Έτσι το άλλο πρωί άλλαξα την πτήση μου και μετά το πρωινό μας τα παιδιά με αφήσανε στο αεροδρόμιο και πήρα την πτήση της επιστροφής, ενώ @Krekouzas και @Yorgos θα συνέχιζαν για 3 μέρες πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους σε κάτι νησάκια του Ειρηνικού.
Η αποχαιρετιστήρια φωτο στο αεροδρόμιο, πολύ συγκίνηση:
Η Νέα Ζηλανδία θα μου μείνει στη μνήμη για πολλά πράγματα. Τα εκπληκτικά τοπία και οι τρομερές εναλλαγές τους, το δέος απέναντι στη φύση, το αίσθημα απομόνωσης σε μια τόσο αραιοκατοικημένη χώρα, είναι μόνο μερικά από αυτά.
Μια μέρα σίγουρα θα επιστρέψω.
Μετά την εμπειρία του παγετώνα την προηγούμενη μέρα, αποχαιρετήσαμε το Franz Josef και ξεκινήσαμε αντίστροφη πορεία προς το βορρά για να πάρουμε το Arthur’s Pass και να περάσουμε στο ανατολικό τμήμα του νησιού με τελικό προορισμό το Christchurch. Συνολικά θα καλύπταμε μια απόσταση γύρω στα 450 χιλιόμετρα.
Πριν μπούμε στο Arthur’s Pass κάναμε στάση σε ένα παραλιακό μέρος ονόματι Hokitika για καφέ και μετά αποφασίσαμε να κάνουμε μια παράκαμψη για να επισκεφθούμε το ομώνυμο φαράγγι Hokitika Gorge. Όλα αυτά τα μέρη μέσα στη φύση έχουν πολύ ωραία διαμορφωμένα μονοπάτια και αυτό δεν ήταν εξαίρεση: μια ωραία διαδρομή μέσα από το δάσος που σε φέρνει σε μια κρεμαστή γέφυρα που περνάει πάνω από το ποτάμι για να καταλήξει στην όχθη.
Μιλάμε για πολύ πόζα:
Είπαμε, πολύ πόζα:
Μόλις φτάσαμε στους βράχους στην όχθη του ποταμού ο @Krekouzas κι’εγώ παρασυρθήκαμε τόσο πολύ από το τοπίο που ποζάραμε συνέχεια για φωτογραφίες επάνω στα βράχια, πολλές φορές επειδικτικά, προς έκπληξη των υπόλοιπων επισκεπτών - που δε μας ήξεραν αλλιώς δε θα εκπλήσσονταν.
Ο @Yorgos παρέμεινε ψύχραιμος και άρχισε να φωνάζει βαριεστημένα από την ασφάλεια της ξύλινης πλατφόρμας να προσέχουμε γιατί οι βράχοι θα γλυστράνε. Ε, πριν προλάβει να το πει δεύτερη φορά ακούω μια φωνή να λέει “ΟΧΙ ΡΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ!” και βλέπω τον Κώστα σκυμμένο σε ένα βράχο να κοιτάει το νερό.Δ: “Τι έπαθες ρε Κώστα;”
Κ: “Άσε με στο διάολο μου πέσανε τα γυαλιά στο ποτάμι!”
Δ: “Ε καλά δε πειράζει συμβαίνουν αυτά.”
Κ: “Μπαίνω να τα βρω!”
Δ: “Πού μπαίνεις ρε, στο ποτάμι; θα πεθάνεις απ’το κρύο, είναι παγωμένο!”
Κ: “Εγώ ΜΠΑΙΝΩ!”
Ε, και μπήκε. Όταν λέμε μπήκε, εννοούμε μπήκε. Το νερό ήταν αναπάντεχα βαθύ ακόμα και δίπλα στην όχθη, οπότε ούτε γυαλιά βρήκε, και έγινε και λούτσα μέχρι τη μέση. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι αφού βγήκε μούσκεμα από το παγωμένο νερό, θυμήθηκε ότι είχε στην τσέπη του το πορτοφόλι και το διαβατήριό του, τα οποία φυσικά έσταζαν νερό. Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο, βάλαμε τα συμπράγκαλα στο παρμπρίζ να μαζεύουν ήλιο μπας και στεγνώσουν, και γυρίσαμε στη Hokitika να κάνουμε μια βόλτα στην παραλία και να φάμε.
Πολύ γραφική η Hokitika:
Στη συνέχεια είχαμε την οδήγηση μέσα από το Arthur’s Pass που είναι ουσιαστικά ο δρόμος μέσα από τις άλπεις του νότιου νησιού που συνδέει το ανατολικό με το δυτικό τμήμα του. Η διαδρομή ανάμεσα από τα βουνά ήταν ωραία, αλλά όχι από τις πιο εντυπωσιακές που είδαμε στη χώρα - μάλλον το αντίθετο. Τουλάχιστον όμως πετύχαμε το μεγάλο στόχο του ταξιδιού που ήταν να βγάλει ο Γιώργος φωτογραφίες τα πρόβατα. Στο μεταξύ ο Κώστας κάθε φορά που περνάγαμε λιβάδι με αγελάδες -δηλαδή κάθε 10 λεπτά- κατέβαζε το παράθυρο και φώναζε ΜΠΡΙΖΟΛΙΤΣΕΕΕΕΣ!
Εδώ με τσάκωσε κάποιος την ώρα που καλλιτεχνούσα:
Να και τα χιλιάδες πρόβατα, ο @Yorgos έμεινε κατενθουσιασμένος:
Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Christchurch και αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο χόστελ μας βγήκαμε να περπατήσουμε και να βρούμε φαγητό. Η πόλη μου φάνηκε πολύ συμπαθητική, με ωραίο κέντρο και πολλά μαγαζιά, αλλά και πολλά κενά οικοδομικά τετράγωνα από το μεγάλο σεισμό του 2011. Ο σεισμός που έγινε μόλις λίγους μήνες πριν τη δική μου μετανάστευση στην Αυστραλία, ήταν 6.4 ρίχτερ αλλά πολύ κοντά στην επιφάνεια της γης αφού είχε βάθος μόλις 5 χιλιόμετρα, και είχε καταστροφικά αποτελέσματα για το Christchurch: πολλά τμήματα της πόλης ισοπεδώθηκαν εντελώς, περισσότεροι από 180 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ τεράστιες εκτάσεις γης μετατοπίστηκαν κάνοντας κάποιες περιοχές μη κατοικήσιμες. Τα σημάδια του σεισμού είναι ακόμα και μετά από 8 χρόνια εμφανή, αφού παρότι η πόλη έχει πολλά καινούρια κτίρια που χτίστηκαν μετά το σεισμό, αρκετά έχουν εμφανείς ακόμα τις ζημιές και είναι αφημένα στην τύχη τους. Η ίδια η πόλη υπέφερε από μείωση του πληθυσμού, και έτσι το Christchurch που ήταν πριν το σεισμό η δεύτερη πόλη της Νέας Ζηλανδίας σε πληθυσμό υποχώρησε πίσω από το Wellington.
Παρόλα αυτά η πόλη φάνηκε σχετικά δραστήρια, και εμείς καταλήξαμε στο Little High Eatery, ένα food hall με 6-7 διαφορετικά φαγάδικα που πρόσφεραν όλων των ειδών τις επιλογές και είχαν κοινά τραπέζια. Ο κόσμος πραγματικά ξεχείλιζε μέσα έξω και με το ζόρι βρήκαμε ένα τραπέζι να καθήσουμε. Αφού περιδρομ---- φάγαμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο χόστελ - η τελευταία εικόνα της ημέρας ήταν μια παρέα από αγόρια και κορίτσια να παίζουν μπάσκετ σε ένα υπάιθριο φωτειζόμενο γήπεδο μπάσκετ.
Christchurch by night:
Αλλά και by day:
Το σημείο που έβαζαν λουλούδια και μηνύματα για τα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης που έγινε πριν από λίγες εβδομάδες:
Κάπου εδώ εγώ κατέρρευσα από την κούραση, τα ατελείωτα χιλιόμετρα οδήγησης και τις συνεχείς εναλλαγές τόπου διαμονής κάθε μέρα, και αποφάσισα την επόμενη μέρα να επιστρέψω στη Μελβούρνη. Έτσι το άλλο πρωί άλλαξα την πτήση μου και μετά το πρωινό μας τα παιδιά με αφήσανε στο αεροδρόμιο και πήρα την πτήση της επιστροφής, ενώ @Krekouzas και @Yorgos θα συνέχιζαν για 3 μέρες πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους σε κάτι νησάκια του Ειρηνικού.
Η αποχαιρετιστήρια φωτο στο αεροδρόμιο, πολύ συγκίνηση:
Η Νέα Ζηλανδία θα μου μείνει στη μνήμη για πολλά πράγματα. Τα εκπληκτικά τοπία και οι τρομερές εναλλαγές τους, το δέος απέναντι στη φύση, το αίσθημα απομόνωσης σε μια τόσο αραιοκατοικημένη χώρα, είναι μόνο μερικά από αυτά.
Μια μέρα σίγουρα θα επιστρέψω.
Last edited:
περιμένουμε τη συνέχεια.. 
