Νέα Ζηλανδία Νέα Ζηλανδία - Εξερευνώντας τη Μέση Γη

[Defkalion]

Κεφάλαιο 9 - Marlborough Sounds

Αφού φάγαμε τα αυγουλάκια μας για πρωινό - ή μάλλον αυτά τα έφαγα εγώ μένοντας πιστός στη σωστή διατροφή, ο Γιώργος έφαγε εφτά μπωλ με δημητριακά και γιαούρτι και τέσσερα κρουασάν. Η δίαιτα με τις μπαλίτσες είχε αρχίσει φανερά να τον επηρεάζει. Σήμερα έφτανε ο τρίτος της παρέας @Krekouzas στο Picton οπότε έπρεπε με κάποιο τρόπο να έρθει να μας συναντήσει. Μετά από πολλές αποτυχημένες απόπειρες να του βρούμε μεταφορικό μέσο, τελικά βρήκαμε ένα ταξί μόνο που θα κόστιζε… $390 . Τα πορτοφόλια μας διαφώνησαν εντονότατα, οπότε αποφασίσαμε να πάμε να τον πάρουμε εμείς, και επ’ ευκαιρίας να κάνουμε και μια βόλτα στα Marlborough Sounds που είναι εκεί δίπλα.

Αναμνηστική φωτογραφία από την τιμή της βενζίνης που μόλις την είδα γούρλωσα τα μάτια, υπερδιπλάσια από την τιμή στην Αυστραλία:

Το λιμάνι του Picton:

Μετά την τελετή άφιξης-παραλαβής στο εξωτικό λιμάνι του Picton, έρχεται ο Κώστας με πολύ συνωμοτικό ύφος και μου λέει:

“Έλα, έλα Δευκαλίωνα, δωράκι”

“Τι δωράκι ρε ακόμα δε γνωριστήκαμε;”

“Μούπε ένα πουλάκι ότι χρειάζεσαι ηχεία”

Κάγκελο εγώ. Κάνει μία τσουπ! Και βγάζει ένα ηχείο από το σάκο του

Μιλάμε για τεράστια επιτυχία, είχαμε πια ΜΟΥΣΙΚΗ μέσα στο αυτοκίνητο!! Μέσα μου είπα ότι κάπως έτσι θα ένιωθε και η Αλίκη Βουγιουκλάκη όταν ξεκίναγε να τραγουδάει με τόση τσαχπινιά στη γαλαρία του λεωφορείου. Ο ενθουσιασμός ήταν φανερός:

Έτσι, με τη συνοδεία μουσικής επιτέλους, ξεκινήσαμε τα τρία μας πλέον για να εξερευνήσουμε την περιοχή. Τα Marlborough Sounds είναι μια δαιδαλώδης τεράστια έκταση από κανάλια, λίμνες και κομμάτια ξηράς, που δημιουργήθηκε από καθίζηση της γης και ταυτόχρονη αύξηση της στάθμης της θάλασσας. Είναι τόσο μεγάλη η έκταση αυτών των λαβύρινθων από ξηρά και νερό, που αθροιστικά αποτελεί το 1/5 της συνολικής ακτογραμμής της Νέας Ζηλανδίας. Τα τοπία ήταν πολύ διαφορετικά το ένα με το άλλο ανάλογα με την κατάσταση της παλίρροιας και την τοπική γεωγραφία κάθε κοιλάδας:

Επιτέλους βρήκαμε και χρόνο να πετάξουμε και το drone - χωρίς να μας κυνηγήσουν τανκ αυτή τη φορά, οπωσδήποτε βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση:

Βιντεάκι με το drone:

Στη συνέχεια σταματήσαμε στο Havelock, ένα χωριουδάκι 500 κατοίκων, και βρήκαμε τη μάλλον μοναδική παμπ της περιοχής ονόματι Captain’s Daughter. Το εξαιρετικό φαγητό δε μας εξέπληττε πια, αλλά το δεχθήκαμε ευχάριστα όπως φαίνεται και από τα χαμόγελα στη σχετική φωτογραφία:

Με το που γυρίσαμε στο St Arnaud ο Κώστας θυμήθηκε ότι ξέχασε μια φωτογραφική μηχανή στο μαγαζί - τα χαμόγελα που εμφανίζονται παραπάνω πήγαν περίπατο. Αποφασίσαμε να τη θυμόμαστε ως ηρωικά πεσόμενη στη μάχη με σκληρούς Maori, ο Κώστας έκανε την καρδιά του πέτρα, και επιτέλους κατεβήκαμε βόλτα στη λίμνη. Το φανταστικό τοπίο με τα συννεφιασμένα βουνά να περιβάλλουν τη λίμνη συνόδευε μια εκπληκτική, εντελώς αφύσικη ησυχία, που διαταράχθηκε μόνο όταν μια βάρκα αποφάσισε να βγει στη λίμνη από τη μικρή προκυμαία.

Φωτογραφίες από τη λίμνη:

Βιντεάκι από τη λίμνη:

Όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο ενημερώσαμε με κάθε επισημότητα τον Κώστα ότι πρέπει οπωσδήποτε να πάει να περάσει λίγο χρόνο στο δωμάτιο με τα πλυντήρια, και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η μέρα, που μας βρήκε να κοιμόμαστε στο ίδιο μέρος για δεύτερη σερί νύχτα.

Η επόμενη μέρα θα μας έδινε τα πιο επιβλητικά τοπία του ταξιδιού μέχρι εκείνη τη στιγμή και θα μας έφερνε σε απόσταση βολής από τους παγετώνες...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• 13
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Την άλλη φορά να έρθεις μαζί μου ταξίδι..Παραλίες, μοχίτο, αιώρα, ρέγγε και ρηλάξ.
Α! και δε θα σε ζυγίσω!
Περιμένω να δω τι τράβηξες στη συνέχεια

 

[Defkalion]

Την άλλη φορά να έρθεις μαζί μου ταξίδι..Παραλίες, μοχίτο, αιώρα, ρέγγε και ρηλάξ.
Α! και δε θα σε ζυγίσω!

Περιμένω να δω τι τράβηξες στη συνέχεια

Προφητικό ποστ

 

[alvadi]

Ωραία η αφήγηση και με χιούμορ περιμένουμε τη συνέχεια..

Μα ζυγαριά;

 

[Travelstoryteller]

Δώσε στο λαό Νέα Ζηλανδία!!! Ονειρεμένος προορισμός!!! Περιμένω να δω τα αποτελέσματα της ζυγαριάς στο τέλος της περιπέτειας σας!!!

 

[Defkalion]

Περιμένω να δω τα αποτελέσματα της ζυγαριάς στο τέλος της περιπέτειας σας!!!

Έχασα περισσότερα απ' όσα πήρα αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενα ότι θα χάσω αφού πήρα περισσότερα από αυτά που ήλπιζα ότι θα πάρω πριν χάσω αυτά που έχασα.

 

[Kanel28]

Έχασα περισσότερα απ' όσα πήρα αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενα ότι θα χάσω αφού πήρα περισσότερα από αυτά που ήλπιζα ότι θα πάρω πριν χάσω αυτά που έχασα.

Εγώ πάντως κατάλαβα. Μου θύμισες αριθμητική έκτης δημοτικού.

Αναμένουμε τις περιπέτειες σας καθώς και το τι τρώγατε για να χάσεις περισσότερα από όσα πήρες, αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενες, αφού πήρες περισσότερα από αυτά που ήλπιζες ότι θα πάρεις πριν χάσεις αυτά που έχασες

 

[Defkalion]

Ε ναι, αυτό ακριβώς τίποτα άλλο.

 

[Travelstoryteller]

Δώσε το καλό παράδειγμα στο φόρουμ και προχώρα με την ιστορία!!!! Άντε γιατί θα αρχίσω τα spoilers!

 

[taver]

Έχασα περισσότερα απ' όσα πήρα αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενα ότι θα χάσω αφού πήρα περισσότερα από αυτά που ήλπιζα ότι θα πάρω πριν χάσω αυτά που έχασα.

Δευκαλίωνα τρώς.

 

[Defkalion]

Κεφάλαιο 2 - Waipoua Forest

Η περιήγησή μας στη Νέα Ζηλανδία θα γινόταν με αυτοκίνητο παρότι είχαμε συζητήσει και το ενδεχόμενο τροχόσπιτου που είναι πολύ συνηθισμένα εκει, οπότε το πρωί σηκωθήκαμε να πάμε να παραλάβουμε το αμάξι μας. Ήμουν σίγουρος ότι με το Γιώργο θα ταιριάζαμε στο ταξίδι και θα είχαμε πολύ καλή συνεργασία στα διαδικαστικά της κάθε μέρας, και πράγματι αυτό φάνηκε από την αρχή: φύγαμε από το ξενοδοχείο με το λεωφορείο για να πάμε στο αεροδρόμιο κάνοντας διαδρομή μισής ώρας, και εκεί ψάχναμε άλλη μισή ώρα το σημείο που θα μας παραλάμβαναν από την εταιρεία αυτοκινήτων, για να μας πάνε -κάνοντας άλλη μισή ώρα- στο γραφείο ενοικίασης που ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Χμ, ναι.

Το πρώτο πράγμα που πήγαμε να κάνουμε ήταν φυσικά να συνδέσουμε τα κινητά μας για να ακούμε στο δρόμο τις εκπληκτικές playlist που είχαμε ετοιμάσει γι’αυτό το ταξίδι. Βέβαια για κάποιο λόγο τα περισσότερα τραγούδια αποδείχθηκε ότι ήταν κυρίως Bon Jovi παρότι εμείς άλλες επιλογές είχαμε κάνει, πράγμα που μου θύμισε το βιβλίο Good Omens στο οποίο όλες οι κασέτες μουσικής στα αυτοκίνητα (καθότι το βιβλίο διαδραματίζεται στη δεκαετία του 80) μεταμορφώνονταν στα Greatest Hits των Queen όταν άρχιζαν να παίζουν. Έλα όμως που το αυτοκίνητό μας είχε μενού στα… κινέζικα και όσο και αν προσπαθήσαμε να πατήσουμε όλα τα κουμπιά ξεχωριστά και όλα μαζί δεν καταφέραμε να βγάλουμε άκρη, οπότε τελικά την πρώτη βδομάδα δεν ακούσαμε απολύτως τίποτα! Τελικά τις playlist τις ακούω τώρα που γράφω την Ιστορία, κάτι είναι κι’αυτό.

Ξεκινήσαμε τη διαδρομή προς τα βόρεια, αφού ο προορισμός μας για σήμερα ήταν το Waipoua Forest με τα τεράστια δέντρα Kauri, γύρω στα 300 χιλιόμετρα βόρεια του Auckland. Το βόρειο νησί θεωρείται πολύ διαφορετικό, όχι τόσο γραφικό όσο το νότιο, αλλά και σαφώς λιγότερο τουριστικό, που ήταν και το βασικό μας κίνητρο για να το δούμε. Στο νότιο νησί περιμέναμε ότι θα συναντήσουμε ορδές κινέζων να καλύπτουν σα μυρμήγκια δρόμους, βουνά και παραλίες. Πολύ γρήγορα βγήκαμε από την πόλη και το τοπίο άλλαξε εντυπωσιακά, δίνοντάς μας μια πρώτη γεύση από το τί θα συναντούσαμε στη χώρα: μεγάλες εκτάσεις από λιβάδια, φάρμες, και ελάχιστα κτίσματα.

Κάναμε μια πρώτη στάση σε ένα δάσος το οποίο μας έδωσε μια καλή ιδέα του τί θα επακολουθούσε:

Στην πορεία οι στάσεις για φωτογραφίες ήταν επιτακτικές, καθώς τα τοπία άρχισαν να παρουσιάζουν την εντυπωσιακή ομορφιά της χώρας:

Το δωμάτιο που θα μέναμε το βράδυ ήταν κοντά στο δάσος, και η ιδιοκτήτρια μας είχε στείλει μήνυμα προειδοποιώντας μας να έχουμε μαζί μας όλα τα απαραίτητα καθώς το πιο κοντινό κατάστημα ήταν σε απόσταση μεγαλύτερη των 60 χιλιομέτρων! Καθώς το μέρος ήταν στο δρόμο μας, είπαμε να κάνουμε μια στάση να το δούμε και να πάρουμε τα κλειδιά αφού στο δάσος είχαμε κλείσει το twilight tour που θα τελείωνε αργά και δε ξέραμε τι ώρα θα επιστρέψουμε στο δωμάτιο.

Το κατάλυμμα ήταν φυσικά το σπίτι της ιδιοκτήτριας το οποίο είχε χωρίσει με μια… κουρτίνα για να προσφέρει διαμονή σε επισκέπτες. Είχαμε δύο υπνοδωμάτια, κουζίνα και μπάνιο οπότε ήταν σαν κανονικό διαμέρισμα. Το κτίσμα είναι ένα κουκλίστικο οίκημα του 1900 που έχει ανακαινιστεί αλλά διατηρεί πάρα πολλές πινελιές παραδοσιακού χαρακτήρα που του δίνουν μια αποικιοκρατική πνοή. Είναι φτιαγμένο σε μια γούβα δίπλα σε ένα ρέμα στην άκρη ενός χωματόδρομου, στον οποίο οδηγούσαμε τόση ώρα που αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν έχουμε χαθεί. Από την κουζίνα μπορούσαμε να βγούμε έξω στο χώρο πίσω από το σπίτι, που πρακτικά ήταν η πλαγιά ενός λόφου. Ο φρέσκος παγωμένος αέρας και οι μυρωδιές από τη βλάστηση και τα νερά με μετέφερε αμέσως σε μια άλλη εποχή. Η όλη περιοχή ήταν αφύσικα ελκυστική, αυτό το μέρος του κόσμου έμοιαζε σα να μην εξελίχθηκε με τις δεκαετίες. Αυτή ήταν η πρώτη στιγμή που πραγματικά συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι στη Νέα Ζηλανδία, αισθάνθηκα σαν εξερευνητής μιας νέας ηπείρου.

Μέχρι να σουρουπώσει και να φτάσει η ώρα να πάμε στο δάσος συνεχίσαμε με το αυτοκίνητο λίγο πιο βόρεια προς το Omapere, για να βρούμε κάτι να φάμε και να χαζέψουμε τη θέα προς τη θάλασσα. Μας πρότειναν ένα συγκεκριμένο καφέ το οποίο όμως είχε ήδη κλείσει προς απογοήτευσή μας, οπότε σταματήσαμε στο μόνο που βρήκαμε ανοιχτό, ένα μικρό καφέ που δούλευε ένας νεαρός που φόραγε μια άσπρη αμάνικη φανέλα - εμείς φοράγαμε ήδη καναδυό μπλούζες και μπουφάν - και είχε ακουστικά στα αυτιά. Βλέπω ότι οι επιλογές δεν είναι και πολλές, και παραγγέλνω ένα μπέργκερ. Ο Γιώργος αφού κοιτάει τα μενού δέκα φορές, ρωτάει με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου “Do you have any salads?“ στο οποίο η αντίδραση του τυπάκου είναι λες και μόλις άκουσε το καλύτερο ανέκδοτο στην ιστορία, και απαντάει με γουρλωμένα μάτια γεμάτα έκπληξη:

“Salad? What salad? To eat?”

Ο Γιώργος καταφέρνει να ψελλίσει ένα “yes” την ώρα που εγώ κάνω να βγω έξω γιατί κοντεύω να κατουρηθώ από τα γέλια, και ακούω τον τυπάκο να του εξηγεί χασκογελώντας “We are meat eaters here in the north mate”.

Τελικά ο τύπος μας ετοιμάζει δύο μπέργκερ που κάθε άλλο παρά ταιριάζανε στη δίαιτά μας, και τα συμπληρώνει με τουλάχιστον δύο κιλά τηγανητές πατάτες τις οποίες μας δίνει τυλιγμένες σε χαρτί εφημερίδας, ολόκληρος μπόγος. Αφού ξεπεράσαμε το σοκ και τις ενοχές, τα φάγαμε όλα, δεν έμεινε τίποτα, ούτε οι εφημερίδες. Μάλλον πεινάγαμε. Η ατάκα “what salad? to eat?” μας έμεινε ως μια από τις πιο αστείες στιγμές του ταξιδιού - και είχαμε αρκετές τέτοιες.

Είχε φτάσει η ώρα για τη βόλτα μας στο Waipoua Forest. Αφού φτάσαμε εκεί λίγο νωρίτερα κάναμε μια πρώτη βόλτα μόνοι μας και πάθαμε ένα πρώτο σοκ από το μέγεθος των Kauri, αυτών των γιγαντιαίων δέντρων, δεύτερων σε μέγεθος σε ολόκληρο τον πλανήτη μόνο μετά τις περίφημες Σεκόγιες της Καλιφόρνια. Η Νέα Ζηλανδία ήταν γεμάτη με αυτά τα εκπληκτικά δέντρα πριν ξεκινήσει η μαζική καταστροφή τους από τους πρώτους Maori που έφτασαν στη χώρα και αργότερα από τους Ευρωπαίους αποίκους. Περισσότερο από το 97% των εκπληκτικών αυτών δέντρων δυστυχώς καταστράφηκαν, ενώ και στο σύγχρονο κόσμο που προστατεύονται, ένα παράσιτο που δεν έχουν βρει τρόπο να αντιμετωπίσουν κατατρώει και αυτά που έχουν απομείνει. Ως μέτρο πρόληψης, πριν μπει και βγει κάποιος από τα δάση που υπάρχουν Kauri πρέπει να περάσει υποχρεωτικά από μια πύλη που τρίβει τα παπούτσια πάνω από μια ειδική συρμάτινη βούρτσα. Το επόμενο βήμα είναι πάνω από μια συσκευή που ποτίζει τις σόλες με ατμό και κάποιου είδους απολυμαντικό που σκοτώνει το παράσιτο ώστε να μη το μεταφέρει κανένας σε άλλες περιοχές.

Μέχρι να φτάσει η Maori που θα μας ξεναγούσε στο δάσος πιάσαμε την κουβέντα με ένα ζευγάρι βρετανών που ταξίδευαν για μήνες στη χώρα και μας έλεγαν ότι δεν έχουν ξαναδεί τέτοια φύση στη ζωή τους. Κυκλοφορούσαν με τα κοντομάνικα ενώ το κρύο ήδη είχε αρχίσει να είναι τσουχτερό και όταν τους ρώτησα πώς και δε κρυώνουν ο τύπος μου είπε με στόμφο “we are from the UK mate”. Η ξεναγός αφού μας εξήγησε ότι οι λέξεις “Maori” και “Kauri” προφέρονται “μόντι” και “κόντι” με το “ντ” πολύ ελαφρύ, μας έκανε μια βόλτα ανάμεσα στα δέντρα λέγοντάς μας ιστορίες από την εξέλιξή τους ανά τους αιώνες.

Η διαδρομή στο δάσος ήταν πολύ ευχάριστη και πολύ ήσυχη καθώς ήμασταν μόνο τέσσερα άτομα. Περάσαμε αρκετή ώρα μπροστά στο Tane Mahuta, τον βασιλιά του δάσους, το μεγαλύτερο Kauri που υπάρχει. Με ύψος πάνω από 45 μέτρα, ηλικία που ξεπερνάει τα 1200 χρόνια και όγκο κορμού πάνω από 250 κυβικά μέτρα (αρκετό ξύλο για να φτιαχτούν 30 σπίτια τριών υπνοδωματίων), ο Tane Mahuta είναι χωρίς αμφιβολία ένα πραγματικό θαύμα της φύσης. Οι Maori σε κάθε ευκαιρία μιλάνε με σεβασμό προς τα δέντρα και γενικά τη φύση, και σε αυτό το περιβάλλον δεν είναι δύσκολο να ταυτιστείς. Το δέος μπροστά στη θέα αυτών των δέντρων είναι τεράστιο. Η λατρεία προς τη φύση ξαφνικά φαίνεται πολύ πιο φυσιολογική σε σχέση με τη λατρεία σε μια θρησκεία. Μήπως τελικά οι αμόρφωτοι βάρβαροι των Νέων Κόσμων με τη λατρεία τους στα άψυχα στοιχεία της φύσης ήταν πιο πολιτισμένοι από τους πολιτισμένους λευκούς που τους κατέκτησαν και τους δίδαξαν τους… αληθινούς θεούς;

Η νύχτα είχε πέσει, το κρύο ήταν τσουχτερό, ο βρετανός είχε φορέσει το μπουφάν του, και η ξεναγός περπατώντας μπροστά μας στο δάσος άρχισε να ψέλνει παραδοσιακά Maori προς τιμήν του Tane Mahuta και των υπόλοιπων Kauri. Η στιγμή ήταν πολύ κατανυκτική αλλά έκλεψα λίγα δευτερόλεπτα με την κάμερά μου για να τη θυμάμαι:

Στη συνέχεια μας ζήτησε να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της επίθεσης στο Christchurch που είχε γίνει πριν από λίγες μέρες, αλλά και ως υπενθύμιση για οποιονδήποτε κοντινό μας άνθρωπο είχαμε χάσει…

Το βράδυ επιστρέψαμε στο σπίτι και παρά το τσουχτερό κρύο εγώ κυκλοφορούσα με τις πυτζάμες έξω κάνοντας παρέα στο γάτο της ιδιοκτήτριας -κυρίως- και προσπαθώντας να φωτογραφήσω το milky way -δευτερευόντως.

Η επόμενη μέρα θα περιελάμβανε Maori, Ώκλαντ και ένα χωριό με ένα πολύ παράξενο όνομα....

 

[Yorgos]

Τρομερές φώτο!