Νέα Ζηλανδία Νέα Ζηλανδία - Εξερευνώντας τη Μέση Γη

[Defkalion]

Κεφάλαιο 5 - Tongariro Alpine Crossing

Το Tongariro Alpine Crossing είναι το πιο δημοφιλές ημερήσιο τρεκ στη Νέα Ζηλανδία. Πρόκειται για μια διαδρομή 20 χιλιομέτρων που περνάει ανάμεσα από εντυπωσιακά γυμνά τοπία, αφού η περιοχή περιτριγυρίζεται από τρία ενεργά ηφαίστεια, ενώ διαθέτει και μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές εικόνες που μπορεί κάποιος να δει όταν αναζητά διαδρομές για περπάτημα στη χώρα, που δεν είναι άλλη από τις Σμαραγδένιες Λίμνες - Emerald Lakes. Η συνολική υψομετρική διαφορά του τρεκ είναι περίπου 1200 μέτρα, αφού η εκκίνηση βρίσκεται στα 750 μέτρα και η ψηλότερη κορυφή της διαδρομής στα 1900.

Ξυπνήσαμε νωρίς για να πάμε στο σημείο αναχώρησης, απ’ όπου θα ερχόταν να μας πάρει ένα βανάκι να μας πάει στη βάση του βουνού που ξεκινάει το Trek. Έκανε πολύ κρύο αλλά συναντήσαμε εκεί ένα ζευγάρι γερμανών με ένα παιδάκι και τους πιάσαμε την κουβέντα. Αποδείχθηκε ότι το παιδάκι το έχουν στείλει να ζήσει ένα διάστημα μόνο του στη Νέα Ζηλανδία γιατί θεωρούν ότι έχει καλά σχολεία, και οι γονείς είχαν έρθει επίσκεψη οπότε θα πήγαιναν όλοι μαζί να κάνουν το τρεκ. Αναπόφευκτα ήρθαν οι σκέψεις για το τί θα έκαναν σε αντίστοιχη περίπτωση γονείς από την Ελλάδα. Καταλήξαμε στο ότι μάλλον δύσκολα θα έστελναν έναν παιδί σε άλλη χώρα για να πάει σχολείο, πόσο μάλλον δε στην άλλη άκρη του κόσμου. Δεν είμαι σίγουρος καν αν θα το έστελναν σε άλλο προάστιο. Όσο για την επίσκεψη στον κανακάρη που ζει στο εξωτερικό, αντί για τρεκ θα συνοδευόταν από παστίτσια. Ξεπεράσαμε γρήγορα τις αναμφίβολα στερεοτυπικές εικόνες (?) και τις σκέψεις για παστίτσια και φάγαμε δύο από τις ταπεινές μπαλίτσες μας.

Φτάνοντας στην εκκίνηση είδαμε ότι υπήρχε αρκετός κόσμος που αποβιβαζόταν από τα διάφορα πούλμαν και λεωφορεία, μιας και το Tongariro δεν έχει όριο για τους επισκέπτες που μπορεί να δεχθεί κάθε μέρα. Έτσι, οπλισμένοι με πολύ ενθουσιασμό, πολλές μπαλίτσες αλλά και δύο τοστ που τελευταία στιγμή φτιάξαμε από κάτι μπαγιάτικα ψωμάκια που ανακαλύψαμε ότι είχαμε στο αμάξι επί τρεις μέρες, ξεκινήσαμε γρήγορα το περπάτημα.

Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής ήταν εντελώς απόκοσμο: μια γυμνή πεδιάδα με βάλτους και σκούρες πέτρες, σχεδόν καθόλου βλάστηση, περιτριγυρισμένη από βουνά και κρατήρες ηφαιστείων, κάποιοι από τους οποίους χιονισμένοι. Μοναδικό σημάδι ανθρώπινης δραστηριότητας ήταν τα μονοπάτια που είχαν στρωθεί σε κάποια σημεία για να δείχνουν το δρόμο στους επισκέπτες. Το σκηνικό ήταν πολύ επιβλητικό, και δεν είναι εξάλλου τυχαίο που το Tongariro είναι ένα από τα σημεία που γυρίστηκαν σκηνές για τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Πιο συγκεκριμενα, η συγκεκριμένη τοποθεσία ήταν αυτή που χρησιμοποίησε ο Peter Jackson για να απεικονίσει τη χώρα της Mordor και το Mount Doom, και σίγουρα όταν περπατάς στο σχεδόν σεληνιακό τοπίο καταλαβαίνεις το γιατί.

Εδώ, φρεσκαδούρα και ανυποψίαστος για το τί με περιμένει στη συνέχεια:

Μετά άρχισε η ανάβαση, άλλοτε στην πλαγιά του βουνού και άλλοτε μέσω σκαλοπατιών που έχουν σκαφτεί για να διευκολύνουν τη διαδρομή. Εγώ πολύ θα ήθελα να σας πω ότι σταματούσα κάθε πέντε λεπτά μαγεμένος από τα τοπία για να βγάλω εκπληκτικές φωτογραφίες, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η ανάβαση με κούρασε πολύ γρήγορα και πραγματικά μετά από τις πρώτες μια-δυο ώρες δεν άντεχαν τα πόδια μου. Σε αυτό το σημείο έκανε την εμφάνισή του το κακάσχημο πρόσωπο της αμφιβολίας για το αν θα καταφέρω να ολοκληρώσω το τρεκ. Τα τοπία πάντως ήταν όντως εντυπωσιακά.

Πλησιάζοντας προς την κορυφή του βουνού ένιωσα τη θερμοκρασία να πέφτει κατακόρυφα και φύσαγε ένας διαολεμένος παγωμένος αέρας, πράγμα που δεν ήταν και πολύ ευχάριστο δεδομένου ότι ήδη είχα γίνει παπί από τον ιδρώτα - φαίνεται εξάλλου από την πονεμένη έκφραση που έχω στις φωτογραφίες Αυτό που άλλαξε αμέσως την ψυχολογία μου ήταν όταν σχεδόν τελείωσε το μεγάλο κομμάτι της ανάβασης και φτάσαμε στην κορυφή του βουνού. Από εδώ θα έπρεπε κανονικά να βλέπουμε όλη την πεδιάδα από κάτω, αλλά εκείνη τη μέρα είχε συννεφιά και αντί για την πεδιάδα βλέπαμε προς τα κάτω τα σύννεφα. Το θέαμα ήταν τρομερό.

Η προσωποποίηση της ταλαιπωρίας στην κορυφή του βουνού:

Έλα και βιντεάκι:

Μόλις φτάσαμε στο σημείο που βλέπαμε τις Σμαραγδένιες Λίμνες, ο Γιώργος άρχισε να φωνάζει να βιαστούμε για να προλάβουμε να δούμε τις λίμνες πριν τις καλύψουν τα σύννεφα που τώρα ήταν από κάτω μας. Εγώ ήμουν στη φάση πόνου που περιέγραψα παραπάνω οπότε πολύ απλά έκατσα να ξεκουραστώ αγνοώντας τις φωνές του. Μπορεί να του είπα και κάτι για τη μάνα του, δεν είμαι σίγουρος. Για να κατέβουμε στις λίμνες έπρεπε να κατηφορίσουμε σε μια πλαγιά που ήταν πολύ απότομη και γεμάτη πετραδάκια και μαλακό χώμα. Πολύς κόσμος έπεφτε προσπαθώντας να κατέβει, μιας και ήταν πολύ δύσκολο να μη γλιστρήσεις σε αυτό το έδαφος και με αυτή την κλίση.

Τα κατάφεραααααα!!!

Η απότομη πλαγιά:

Στην οποία ήταν λες και κάνεις σερφ:

Κατηφορίζοντας μέσα από ένα σύννεφο φτάσαμε επιτέλους στις Emerald Lakes και το αποτέλεσμα μας αποζημίωσε. Σιγά σιγά μάλιστα τα σύννεφα πέρασαν και είχαμε καλύτερη θέα στις λίμνες. Επιτέλους κάτσαμε - πάνω σε πολύ ζεστές πέτρες για ευνόητους λόγους - να φάμε τα μπαγιάτικα τοστάκια μας, ενώ προσπαθήσαμε να καταστρώσουμε ένα σχέδιο για να μπορέσει ο Γιώργος να πάρει μαζί του μπαλίτσες πρωτεϊνης στην Κούβα - μπορείτε να το ακούσετε στο παρακάτω βίντεο, μαζί με την εκπληκτική λύση που του βρήκα. Μια παρέα τριών γάλλων στο μεταξύ έβγαζαν σέλφις φωνάζοντας όλοι μαζί με γαλλική προφορά “ΤΟΝΓΚΑΓΙΓΟΟΟΟΟΟ”

Οι Σμαραγδένιες Λίμνες, μέσα στα σύννεφα:

Αλλά και αφού καθάρισε η ατμόσφαιρα:

Μετά από σύντομη ξεκούραση συνεχίσαμε το δρόμο μας που μας έβγαλε από την άλλη πλευρά του βουνού με φοβερή θέα. Η επόμενη 1-1,5 ώρα ήταν μάλλον βαρετή κατηφορίζοντας σε ένα εύκολο μονοπάτι μέχρι που φτάσαμε σε ένα δάσος και μέσα εκεί κάναμε τα τελευταία 4 χιλιόμετρα. Προς το τέλος και οι δύο ήμασταν σίγουροι ότι μυρίζαμε μπριζόλες, αλλά ακόμα παραμένει μυστήριο από πού ερχόταν η μυρωδιά μέσα στο δάσος στη μέση του πουθενά. Το ότι ήμασταν όλη μέρα με μπαγιάτικα τοστ και μπαλίτσες πρωτείνης μπορεί να έπαιξε κάποιο ρόλο στην ομαδική παραίσθηση.

Στο τέλος ήρθε ο φίλος με το βανάκι και μας πήρε να πάμε σπίτι. Καπάκι φύγαμε και πήγαμε στο Lakeside Lodge, ένα φανταστικό χοτέλ-εστιατόριο πάνω στη λίμνη, με εξαιρετικό φαγητό. Συνέχισε να μας κάνει εντύπωση ότι ακόμα και σε ένα τόσο αραιοκατοικημένο μέρος με μικρές πόλεις και χωριά στη μέση του πουθενά, υπήρχαν εξαιρετικές επιλογές για φαγητό.

Ορίστε και μερικές υπέρυθρες φωτογραφίες από τη μέρα:

Το Tongariro ήταν πολύ ωραία εμπειρία, και ταυτόχρονα ήταν για μένα και μια δοκιμασία που στην αρχή δεν πίστευα ότι θα κατάφερνα να ολοκληρώσω. Τα τοπία ήταν σε κάποια σημεία πραγματικά εντυπωσιακά, και η αίσθηση που σου δίνει το γεγονός ότι αυτές τις περιοχές μπορείς να τις δεις μόνο αν περπατήσεις εκεί είναι πολύ όμορφη. Το τρεκ πάντως είχε αρκετό κόσμο όπως φαίνεται και στα βίντεο παραπάνω, και αυτό παρότι δεν είναι ενοχλητικό στην πράξη, αφαιρεί λίγο από την εμπειρία, σε αντίθεση με άλλες διαδρομές που θα δούμε σε επόμενα κεφάλαια

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Την άλλη φορά να έρθεις μαζί μου ταξίδι..Παραλίες, μοχίτο, αιώρα, ρέγγε και ρηλάξ.
Α! και δε θα σε ζυγίσω!
Περιμένω να δω τι τράβηξες στη συνέχεια

 

[Defkalion]

Την άλλη φορά να έρθεις μαζί μου ταξίδι..Παραλίες, μοχίτο, αιώρα, ρέγγε και ρηλάξ.
Α! και δε θα σε ζυγίσω!

Περιμένω να δω τι τράβηξες στη συνέχεια

Προφητικό ποστ

 

[alvadi]

Ωραία η αφήγηση και με χιούμορ περιμένουμε τη συνέχεια..

Μα ζυγαριά;

 

[Travelstoryteller]

Δώσε στο λαό Νέα Ζηλανδία!!! Ονειρεμένος προορισμός!!! Περιμένω να δω τα αποτελέσματα της ζυγαριάς στο τέλος της περιπέτειας σας!!!

 

[Defkalion]

Περιμένω να δω τα αποτελέσματα της ζυγαριάς στο τέλος της περιπέτειας σας!!!

Έχασα περισσότερα απ' όσα πήρα αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενα ότι θα χάσω αφού πήρα περισσότερα από αυτά που ήλπιζα ότι θα πάρω πριν χάσω αυτά που έχασα.

 

[Kanel28]

Έχασα περισσότερα απ' όσα πήρα αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενα ότι θα χάσω αφού πήρα περισσότερα από αυτά που ήλπιζα ότι θα πάρω πριν χάσω αυτά που έχασα.

Εγώ πάντως κατάλαβα. Μου θύμισες αριθμητική έκτης δημοτικού.

Αναμένουμε τις περιπέτειες σας καθώς και το τι τρώγατε για να χάσεις περισσότερα από όσα πήρες, αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενες, αφού πήρες περισσότερα από αυτά που ήλπιζες ότι θα πάρεις πριν χάσεις αυτά που έχασες

 

[Defkalion]

Ε ναι, αυτό ακριβώς τίποτα άλλο.

 

[Travelstoryteller]

Δώσε το καλό παράδειγμα στο φόρουμ και προχώρα με την ιστορία!!!! Άντε γιατί θα αρχίσω τα spoilers!

 

[taver]

Έχασα περισσότερα απ' όσα πήρα αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενα ότι θα χάσω αφού πήρα περισσότερα από αυτά που ήλπιζα ότι θα πάρω πριν χάσω αυτά που έχασα.

Δευκαλίωνα τρώς.

 

[Defkalion]

Κεφάλαιο 2 - Waipoua Forest

Η περιήγησή μας στη Νέα Ζηλανδία θα γινόταν με αυτοκίνητο παρότι είχαμε συζητήσει και το ενδεχόμενο τροχόσπιτου που είναι πολύ συνηθισμένα εκει, οπότε το πρωί σηκωθήκαμε να πάμε να παραλάβουμε το αμάξι μας. Ήμουν σίγουρος ότι με το Γιώργο θα ταιριάζαμε στο ταξίδι και θα είχαμε πολύ καλή συνεργασία στα διαδικαστικά της κάθε μέρας, και πράγματι αυτό φάνηκε από την αρχή: φύγαμε από το ξενοδοχείο με το λεωφορείο για να πάμε στο αεροδρόμιο κάνοντας διαδρομή μισής ώρας, και εκεί ψάχναμε άλλη μισή ώρα το σημείο που θα μας παραλάμβαναν από την εταιρεία αυτοκινήτων, για να μας πάνε -κάνοντας άλλη μισή ώρα- στο γραφείο ενοικίασης που ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Χμ, ναι.

Το πρώτο πράγμα που πήγαμε να κάνουμε ήταν φυσικά να συνδέσουμε τα κινητά μας για να ακούμε στο δρόμο τις εκπληκτικές playlist που είχαμε ετοιμάσει γι’αυτό το ταξίδι. Βέβαια για κάποιο λόγο τα περισσότερα τραγούδια αποδείχθηκε ότι ήταν κυρίως Bon Jovi παρότι εμείς άλλες επιλογές είχαμε κάνει, πράγμα που μου θύμισε το βιβλίο Good Omens στο οποίο όλες οι κασέτες μουσικής στα αυτοκίνητα (καθότι το βιβλίο διαδραματίζεται στη δεκαετία του 80) μεταμορφώνονταν στα Greatest Hits των Queen όταν άρχιζαν να παίζουν. Έλα όμως που το αυτοκίνητό μας είχε μενού στα… κινέζικα και όσο και αν προσπαθήσαμε να πατήσουμε όλα τα κουμπιά ξεχωριστά και όλα μαζί δεν καταφέραμε να βγάλουμε άκρη, οπότε τελικά την πρώτη βδομάδα δεν ακούσαμε απολύτως τίποτα! Τελικά τις playlist τις ακούω τώρα που γράφω την Ιστορία, κάτι είναι κι’αυτό.

Ξεκινήσαμε τη διαδρομή προς τα βόρεια, αφού ο προορισμός μας για σήμερα ήταν το Waipoua Forest με τα τεράστια δέντρα Kauri, γύρω στα 300 χιλιόμετρα βόρεια του Auckland. Το βόρειο νησί θεωρείται πολύ διαφορετικό, όχι τόσο γραφικό όσο το νότιο, αλλά και σαφώς λιγότερο τουριστικό, που ήταν και το βασικό μας κίνητρο για να το δούμε. Στο νότιο νησί περιμέναμε ότι θα συναντήσουμε ορδές κινέζων να καλύπτουν σα μυρμήγκια δρόμους, βουνά και παραλίες. Πολύ γρήγορα βγήκαμε από την πόλη και το τοπίο άλλαξε εντυπωσιακά, δίνοντάς μας μια πρώτη γεύση από το τί θα συναντούσαμε στη χώρα: μεγάλες εκτάσεις από λιβάδια, φάρμες, και ελάχιστα κτίσματα.

Κάναμε μια πρώτη στάση σε ένα δάσος το οποίο μας έδωσε μια καλή ιδέα του τί θα επακολουθούσε:

Στην πορεία οι στάσεις για φωτογραφίες ήταν επιτακτικές, καθώς τα τοπία άρχισαν να παρουσιάζουν την εντυπωσιακή ομορφιά της χώρας:

Το δωμάτιο που θα μέναμε το βράδυ ήταν κοντά στο δάσος, και η ιδιοκτήτρια μας είχε στείλει μήνυμα προειδοποιώντας μας να έχουμε μαζί μας όλα τα απαραίτητα καθώς το πιο κοντινό κατάστημα ήταν σε απόσταση μεγαλύτερη των 60 χιλιομέτρων! Καθώς το μέρος ήταν στο δρόμο μας, είπαμε να κάνουμε μια στάση να το δούμε και να πάρουμε τα κλειδιά αφού στο δάσος είχαμε κλείσει το twilight tour που θα τελείωνε αργά και δε ξέραμε τι ώρα θα επιστρέψουμε στο δωμάτιο.

Το κατάλυμμα ήταν φυσικά το σπίτι της ιδιοκτήτριας το οποίο είχε χωρίσει με μια… κουρτίνα για να προσφέρει διαμονή σε επισκέπτες. Είχαμε δύο υπνοδωμάτια, κουζίνα και μπάνιο οπότε ήταν σαν κανονικό διαμέρισμα. Το κτίσμα είναι ένα κουκλίστικο οίκημα του 1900 που έχει ανακαινιστεί αλλά διατηρεί πάρα πολλές πινελιές παραδοσιακού χαρακτήρα που του δίνουν μια αποικιοκρατική πνοή. Είναι φτιαγμένο σε μια γούβα δίπλα σε ένα ρέμα στην άκρη ενός χωματόδρομου, στον οποίο οδηγούσαμε τόση ώρα που αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν έχουμε χαθεί. Από την κουζίνα μπορούσαμε να βγούμε έξω στο χώρο πίσω από το σπίτι, που πρακτικά ήταν η πλαγιά ενός λόφου. Ο φρέσκος παγωμένος αέρας και οι μυρωδιές από τη βλάστηση και τα νερά με μετέφερε αμέσως σε μια άλλη εποχή. Η όλη περιοχή ήταν αφύσικα ελκυστική, αυτό το μέρος του κόσμου έμοιαζε σα να μην εξελίχθηκε με τις δεκαετίες. Αυτή ήταν η πρώτη στιγμή που πραγματικά συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι στη Νέα Ζηλανδία, αισθάνθηκα σαν εξερευνητής μιας νέας ηπείρου.

Μέχρι να σουρουπώσει και να φτάσει η ώρα να πάμε στο δάσος συνεχίσαμε με το αυτοκίνητο λίγο πιο βόρεια προς το Omapere, για να βρούμε κάτι να φάμε και να χαζέψουμε τη θέα προς τη θάλασσα. Μας πρότειναν ένα συγκεκριμένο καφέ το οποίο όμως είχε ήδη κλείσει προς απογοήτευσή μας, οπότε σταματήσαμε στο μόνο που βρήκαμε ανοιχτό, ένα μικρό καφέ που δούλευε ένας νεαρός που φόραγε μια άσπρη αμάνικη φανέλα - εμείς φοράγαμε ήδη καναδυό μπλούζες και μπουφάν - και είχε ακουστικά στα αυτιά. Βλέπω ότι οι επιλογές δεν είναι και πολλές, και παραγγέλνω ένα μπέργκερ. Ο Γιώργος αφού κοιτάει τα μενού δέκα φορές, ρωτάει με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου “Do you have any salads?“ στο οποίο η αντίδραση του τυπάκου είναι λες και μόλις άκουσε το καλύτερο ανέκδοτο στην ιστορία, και απαντάει με γουρλωμένα μάτια γεμάτα έκπληξη:

“Salad? What salad? To eat?”

Ο Γιώργος καταφέρνει να ψελλίσει ένα “yes” την ώρα που εγώ κάνω να βγω έξω γιατί κοντεύω να κατουρηθώ από τα γέλια, και ακούω τον τυπάκο να του εξηγεί χασκογελώντας “We are meat eaters here in the north mate”.

Τελικά ο τύπος μας ετοιμάζει δύο μπέργκερ που κάθε άλλο παρά ταιριάζανε στη δίαιτά μας, και τα συμπληρώνει με τουλάχιστον δύο κιλά τηγανητές πατάτες τις οποίες μας δίνει τυλιγμένες σε χαρτί εφημερίδας, ολόκληρος μπόγος. Αφού ξεπεράσαμε το σοκ και τις ενοχές, τα φάγαμε όλα, δεν έμεινε τίποτα, ούτε οι εφημερίδες. Μάλλον πεινάγαμε. Η ατάκα “what salad? to eat?” μας έμεινε ως μια από τις πιο αστείες στιγμές του ταξιδιού - και είχαμε αρκετές τέτοιες.

Είχε φτάσει η ώρα για τη βόλτα μας στο Waipoua Forest. Αφού φτάσαμε εκεί λίγο νωρίτερα κάναμε μια πρώτη βόλτα μόνοι μας και πάθαμε ένα πρώτο σοκ από το μέγεθος των Kauri, αυτών των γιγαντιαίων δέντρων, δεύτερων σε μέγεθος σε ολόκληρο τον πλανήτη μόνο μετά τις περίφημες Σεκόγιες της Καλιφόρνια. Η Νέα Ζηλανδία ήταν γεμάτη με αυτά τα εκπληκτικά δέντρα πριν ξεκινήσει η μαζική καταστροφή τους από τους πρώτους Maori που έφτασαν στη χώρα και αργότερα από τους Ευρωπαίους αποίκους. Περισσότερο από το 97% των εκπληκτικών αυτών δέντρων δυστυχώς καταστράφηκαν, ενώ και στο σύγχρονο κόσμο που προστατεύονται, ένα παράσιτο που δεν έχουν βρει τρόπο να αντιμετωπίσουν κατατρώει και αυτά που έχουν απομείνει. Ως μέτρο πρόληψης, πριν μπει και βγει κάποιος από τα δάση που υπάρχουν Kauri πρέπει να περάσει υποχρεωτικά από μια πύλη που τρίβει τα παπούτσια πάνω από μια ειδική συρμάτινη βούρτσα. Το επόμενο βήμα είναι πάνω από μια συσκευή που ποτίζει τις σόλες με ατμό και κάποιου είδους απολυμαντικό που σκοτώνει το παράσιτο ώστε να μη το μεταφέρει κανένας σε άλλες περιοχές.

Μέχρι να φτάσει η Maori που θα μας ξεναγούσε στο δάσος πιάσαμε την κουβέντα με ένα ζευγάρι βρετανών που ταξίδευαν για μήνες στη χώρα και μας έλεγαν ότι δεν έχουν ξαναδεί τέτοια φύση στη ζωή τους. Κυκλοφορούσαν με τα κοντομάνικα ενώ το κρύο ήδη είχε αρχίσει να είναι τσουχτερό και όταν τους ρώτησα πώς και δε κρυώνουν ο τύπος μου είπε με στόμφο “we are from the UK mate”. Η ξεναγός αφού μας εξήγησε ότι οι λέξεις “Maori” και “Kauri” προφέρονται “μόντι” και “κόντι” με το “ντ” πολύ ελαφρύ, μας έκανε μια βόλτα ανάμεσα στα δέντρα λέγοντάς μας ιστορίες από την εξέλιξή τους ανά τους αιώνες.

Η διαδρομή στο δάσος ήταν πολύ ευχάριστη και πολύ ήσυχη καθώς ήμασταν μόνο τέσσερα άτομα. Περάσαμε αρκετή ώρα μπροστά στο Tane Mahuta, τον βασιλιά του δάσους, το μεγαλύτερο Kauri που υπάρχει. Με ύψος πάνω από 45 μέτρα, ηλικία που ξεπερνάει τα 1200 χρόνια και όγκο κορμού πάνω από 250 κυβικά μέτρα (αρκετό ξύλο για να φτιαχτούν 30 σπίτια τριών υπνοδωματίων), ο Tane Mahuta είναι χωρίς αμφιβολία ένα πραγματικό θαύμα της φύσης. Οι Maori σε κάθε ευκαιρία μιλάνε με σεβασμό προς τα δέντρα και γενικά τη φύση, και σε αυτό το περιβάλλον δεν είναι δύσκολο να ταυτιστείς. Το δέος μπροστά στη θέα αυτών των δέντρων είναι τεράστιο. Η λατρεία προς τη φύση ξαφνικά φαίνεται πολύ πιο φυσιολογική σε σχέση με τη λατρεία σε μια θρησκεία. Μήπως τελικά οι αμόρφωτοι βάρβαροι των Νέων Κόσμων με τη λατρεία τους στα άψυχα στοιχεία της φύσης ήταν πιο πολιτισμένοι από τους πολιτισμένους λευκούς που τους κατέκτησαν και τους δίδαξαν τους… αληθινούς θεούς;

Η νύχτα είχε πέσει, το κρύο ήταν τσουχτερό, ο βρετανός είχε φορέσει το μπουφάν του, και η ξεναγός περπατώντας μπροστά μας στο δάσος άρχισε να ψέλνει παραδοσιακά Maori προς τιμήν του Tane Mahuta και των υπόλοιπων Kauri. Η στιγμή ήταν πολύ κατανυκτική αλλά έκλεψα λίγα δευτερόλεπτα με την κάμερά μου για να τη θυμάμαι:

Στη συνέχεια μας ζήτησε να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της επίθεσης στο Christchurch που είχε γίνει πριν από λίγες μέρες, αλλά και ως υπενθύμιση για οποιονδήποτε κοντινό μας άνθρωπο είχαμε χάσει…

Το βράδυ επιστρέψαμε στο σπίτι και παρά το τσουχτερό κρύο εγώ κυκλοφορούσα με τις πυτζάμες έξω κάνοντας παρέα στο γάτο της ιδιοκτήτριας -κυρίως- και προσπαθώντας να φωτογραφήσω το milky way -δευτερευόντως.

Η επόμενη μέρα θα περιελάμβανε Maori, Ώκλαντ και ένα χωριό με ένα πολύ παράξενο όνομα....

 

[Yorgos]

Τρομερές φώτο!