Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.400
- Likes
- 17.206
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Κεφάλαιο 11 - Παγετώνας Franz Josef
Ξυπνήσαμε πολύ νωρίς το πρωί, πριν την ανατολή του ήλιου, για να πάμε να δούμε τα Punakaiki Rocks. Πρόκειται για βραχώδεις σχηματισμούς στην ακτογραμμή, που λόγω σχήματος και πολλών κενών που δημιουργούν κάνουν δραματική την έξοδο των κυμάτων στην ακτή. Ως φυσικό αξιοθέατο δεν είναι κάτι εκπληκτικό, αλλά και πάλι οι Νεοζηλανδοί το πουλάνε άριστα, έχοντας φτιάξει ένα φανταστικό υπερυψωμένο μονοπάτι γύρω γύρω από τους βράχους και πολλά σημεία που μπορείς να θαυμάσεις τη θέα και να βγάλεις φωτογραφίες. Ο ήλιος ήταν έτοιμος να ξεπροβάλλει και τα μουντά χρώματα της ανατολής στον ουρανό έκαναν το τοπίο επιβλητικό.
Δε περάσαμε πολύ χρόνο εκεί και γρήγορα φύγαμε νότια, με πορεία για τον παγετώνα. Στη Νέα Ζηλανδία υπάρχουν πολλοί παγετώνες αλλά μόνο κάποιοι είναι ανοιχτοί για επισκέψεις από το κοινό. Εμείς είχαμε κλείσει ένα τουρ στον Franz Josef Glacier, που περιελάμβανε διαδρομή με το ελικόπτερο από τη βάση του βουνού επάνω στον παγετώνα, και περπάτημα εκεί για κάμποση ώρα. Το Franz Josef είναι ένα χωριουδάκι με λιγότερους από 500 κατοίκους αλλά σφύζει από ζωή αφού είναι ουσιαστικά το μοναδικό μέρος από το οποίο ξεκινάνε όλα τα τουρ για τον παγετώνα - όλα τα ξενοδοχεία ήταν ασφυκτικά γεμάτα, τα καφέ και εστιατόρια το ίδιο, και κυκλοφορούσε κόσμος στο δρόμο συνέχεια. Οι εικόνες με τον παγετώνα να υψώνεται στο βουνό πάνω από τις κοιλάδες με τα ποτάμια ήταν φοβερές, αλλά και το Franz Josef ήταν πολύ γραφικό παρά το πολύ μικρό μέγεθός του και τον αναντίστοιχα μεγάλο αριθμό επισκεπτών.
Γρήγορα κατάλαβα ότι η βόλτα στον παγετώνα δε θα ήταν απλή υπόθεση. Η προετοιμασία ήταν περίπου μια ώρα, αφού μας έκαναν αναλυτική ενημέρωση για τις συνθήκες στη συνέχεια μας έδωσαν να φορέσουμε ειδικά άρβυλα για τον πάγο με καρφιά που έπρεπε να τοποθετήσουμε αφού φτάσουμε στον παγετώνα, αδιάβροχα παντελόνια που φορέσαμε πάνω από τα δικά μας, γάντια, σκουφιά και ένα σακίδιο με έξτρα εξοπλισμό που ήταν και το μοναδικό πράγμα πλην φωτογραφικής μηχανής που επιτρεπόταν να έχουμε μαζί μας.
Ο παγετώνας έχει υποχωρήσει πάρα πολύ τα τελευταία 10 χρόνια, περισσότερο από ένα ολόκληρο χιλιόμετρο, και το έδαφος που έχει μείνει γυμνό είναι πολύ ασταθές και όχι ασφαλές για ανάβαση, οπότε ο μόνος τρόπος να ανέβει κάποιος στον παγετώνα είναι με το ελικόπτερο. Η πτήση ήταν σύντομη αλλά αρκετή για να δούμε το μέγεθος του παγετώνα που είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος με λόγια.
Περιμένοντας το ελικόπτερο:
Και μέσα στο ελικόπτερο:
Η θέα του παγετώνα ανεβαίνοντας το βουνό:
Βίντεο από την πτήση:
Μόλις φτάσαμε στον παγετώνα δέσαμε στα παπούτσια μας τις σόλες με καρφιά για τον πάγο, μας έδωσαν ένα μπαστούνι για το περπάτημα και ξεκινήσαμε. Το γκρουπ ήταν 10 άτομα που είχαν έρθει από ολόκληρο τον κόσμο, και ακολουθούσαμε την οδηγό μας, μια νεαρή κοπέλα που μας είπε ότι έκανε τη δουλειά αυτή τα τελευταία δύο χρόνια και ήταν η τελευταία της εβδομάδα εκεί. Η βόλτα ήταν απολαυστική. Σκαρφαλώσαμε σε σκαλάκια σκαλισμένα στον πάγο, περάσαμε μέσα από πολύ στενές κοιλότητες στις οποίες δε χώραγαν καν τα δύο πόδια το ένα δίπλα στο άλλο και έπρεπε να περπατάμε με το ένα πόδι μπροστά και το άλλο πίσω, ενώ σε κάποια σημεία έπρεπε να στρίψουμε πλάγια το σώμα για να χωρέσουμε, κολλώντας στους δύο τοίχους πάγου πίσω και μπρος. Αυτά ήταν τα καλύτερα σημεία της βόλτας.
Και βιντεάκι από το περπάτημα μέσα στους πάγους:
Αφού βγήκαμε από εκεί, περπατήσαμε στο πάνω μέρος του πάγου και κάναμε διάλειμμα για να φάει η οδηγός μας και να βγάλουμε κάποιες φωτογραφίες πριν επιστρέψουμε στο ελικόπτερο για την πτήση επιστροφής. Όπως έγραψα και παραπάνω, είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να καταλάβει κανείς το μέγεθος του παγετώνα χωρίς κάποιο σχετικό σημείο αναφοράς - δείτε παρακάτω φωτογραφίες με άλλους ανθρώπους στο βάθος αλλά και το ελικόπτερο που δείχνουν το μέγεθος του παγετώνα - αυτά τα “μικρά” μακρινά κομμάτια πάγου που φαίνονται όρθια στο πάνω μέρος στη φωτογραφία με το ελικόπτερο έχουν ύψος 5 ορόφων το καθένα!
Αφού φάγαμε πήγαμε για ύπνο πτώματα στο μοτέλ μας - για καλή μας τύχη μας είπαν ότι είχαν μια ακύρωση και έτσι μετακομίσαμε σε άλλο δωμάτιο με δύο υπνοδωμάτια και σαλόνι. Στο απέναντι δωμάτιο έμεναν περίπου 57 κινέζοι και μαγείρευαν φαγητό για ένα λόχο.
Η επόμενη μέρα θα μας έφερνε μέσα από τα βουνά και το περίφημο Arthur’s Pass πίσω στην ανατολική ακτή...
Ξυπνήσαμε πολύ νωρίς το πρωί, πριν την ανατολή του ήλιου, για να πάμε να δούμε τα Punakaiki Rocks. Πρόκειται για βραχώδεις σχηματισμούς στην ακτογραμμή, που λόγω σχήματος και πολλών κενών που δημιουργούν κάνουν δραματική την έξοδο των κυμάτων στην ακτή. Ως φυσικό αξιοθέατο δεν είναι κάτι εκπληκτικό, αλλά και πάλι οι Νεοζηλανδοί το πουλάνε άριστα, έχοντας φτιάξει ένα φανταστικό υπερυψωμένο μονοπάτι γύρω γύρω από τους βράχους και πολλά σημεία που μπορείς να θαυμάσεις τη θέα και να βγάλεις φωτογραφίες. Ο ήλιος ήταν έτοιμος να ξεπροβάλλει και τα μουντά χρώματα της ανατολής στον ουρανό έκαναν το τοπίο επιβλητικό.
Δε περάσαμε πολύ χρόνο εκεί και γρήγορα φύγαμε νότια, με πορεία για τον παγετώνα. Στη Νέα Ζηλανδία υπάρχουν πολλοί παγετώνες αλλά μόνο κάποιοι είναι ανοιχτοί για επισκέψεις από το κοινό. Εμείς είχαμε κλείσει ένα τουρ στον Franz Josef Glacier, που περιελάμβανε διαδρομή με το ελικόπτερο από τη βάση του βουνού επάνω στον παγετώνα, και περπάτημα εκεί για κάμποση ώρα. Το Franz Josef είναι ένα χωριουδάκι με λιγότερους από 500 κατοίκους αλλά σφύζει από ζωή αφού είναι ουσιαστικά το μοναδικό μέρος από το οποίο ξεκινάνε όλα τα τουρ για τον παγετώνα - όλα τα ξενοδοχεία ήταν ασφυκτικά γεμάτα, τα καφέ και εστιατόρια το ίδιο, και κυκλοφορούσε κόσμος στο δρόμο συνέχεια. Οι εικόνες με τον παγετώνα να υψώνεται στο βουνό πάνω από τις κοιλάδες με τα ποτάμια ήταν φοβερές, αλλά και το Franz Josef ήταν πολύ γραφικό παρά το πολύ μικρό μέγεθός του και τον αναντίστοιχα μεγάλο αριθμό επισκεπτών.
Γρήγορα κατάλαβα ότι η βόλτα στον παγετώνα δε θα ήταν απλή υπόθεση. Η προετοιμασία ήταν περίπου μια ώρα, αφού μας έκαναν αναλυτική ενημέρωση για τις συνθήκες στη συνέχεια μας έδωσαν να φορέσουμε ειδικά άρβυλα για τον πάγο με καρφιά που έπρεπε να τοποθετήσουμε αφού φτάσουμε στον παγετώνα, αδιάβροχα παντελόνια που φορέσαμε πάνω από τα δικά μας, γάντια, σκουφιά και ένα σακίδιο με έξτρα εξοπλισμό που ήταν και το μοναδικό πράγμα πλην φωτογραφικής μηχανής που επιτρεπόταν να έχουμε μαζί μας.
Ο παγετώνας έχει υποχωρήσει πάρα πολύ τα τελευταία 10 χρόνια, περισσότερο από ένα ολόκληρο χιλιόμετρο, και το έδαφος που έχει μείνει γυμνό είναι πολύ ασταθές και όχι ασφαλές για ανάβαση, οπότε ο μόνος τρόπος να ανέβει κάποιος στον παγετώνα είναι με το ελικόπτερο. Η πτήση ήταν σύντομη αλλά αρκετή για να δούμε το μέγεθος του παγετώνα που είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος με λόγια.
Περιμένοντας το ελικόπτερο:
Και μέσα στο ελικόπτερο:
Η θέα του παγετώνα ανεβαίνοντας το βουνό:
Βίντεο από την πτήση:
Μόλις φτάσαμε στον παγετώνα δέσαμε στα παπούτσια μας τις σόλες με καρφιά για τον πάγο, μας έδωσαν ένα μπαστούνι για το περπάτημα και ξεκινήσαμε. Το γκρουπ ήταν 10 άτομα που είχαν έρθει από ολόκληρο τον κόσμο, και ακολουθούσαμε την οδηγό μας, μια νεαρή κοπέλα που μας είπε ότι έκανε τη δουλειά αυτή τα τελευταία δύο χρόνια και ήταν η τελευταία της εβδομάδα εκεί. Η βόλτα ήταν απολαυστική. Σκαρφαλώσαμε σε σκαλάκια σκαλισμένα στον πάγο, περάσαμε μέσα από πολύ στενές κοιλότητες στις οποίες δε χώραγαν καν τα δύο πόδια το ένα δίπλα στο άλλο και έπρεπε να περπατάμε με το ένα πόδι μπροστά και το άλλο πίσω, ενώ σε κάποια σημεία έπρεπε να στρίψουμε πλάγια το σώμα για να χωρέσουμε, κολλώντας στους δύο τοίχους πάγου πίσω και μπρος. Αυτά ήταν τα καλύτερα σημεία της βόλτας.
Και βιντεάκι από το περπάτημα μέσα στους πάγους:
Αφού βγήκαμε από εκεί, περπατήσαμε στο πάνω μέρος του πάγου και κάναμε διάλειμμα για να φάει η οδηγός μας και να βγάλουμε κάποιες φωτογραφίες πριν επιστρέψουμε στο ελικόπτερο για την πτήση επιστροφής. Όπως έγραψα και παραπάνω, είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να καταλάβει κανείς το μέγεθος του παγετώνα χωρίς κάποιο σχετικό σημείο αναφοράς - δείτε παρακάτω φωτογραφίες με άλλους ανθρώπους στο βάθος αλλά και το ελικόπτερο που δείχνουν το μέγεθος του παγετώνα - αυτά τα “μικρά” μακρινά κομμάτια πάγου που φαίνονται όρθια στο πάνω μέρος στη φωτογραφία με το ελικόπτερο έχουν ύψος 5 ορόφων το καθένα!
Αφού φάγαμε πήγαμε για ύπνο πτώματα στο μοτέλ μας - για καλή μας τύχη μας είπαν ότι είχαν μια ακύρωση και έτσι μετακομίσαμε σε άλλο δωμάτιο με δύο υπνοδωμάτια και σαλόνι. Στο απέναντι δωμάτιο έμεναν περίπου 57 κινέζοι και μαγείρευαν φαγητό για ένα λόχο.
Η επόμενη μέρα θα μας έφερνε μέσα από τα βουνά και το περίφημο Arthur’s Pass πίσω στην ανατολική ακτή...
Last edited:
περιμένουμε τη συνέχεια.. 
