Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.491
- Likes
- 17.831
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Κεφάλαιο 8 - Nelson Lakes
H νύχτα τελικά αποδείχθηκε εφιαλτική. Είχα φορέσει όλα τα εσωθερμικά που είχα, όλες τις μπλούζες και το μπουφάν, αλλά πολύ απλά δεν ήταν αρκετά αφού η θερμοκρασία έκανε βουτιά όταν έπεσε το φως και η καλύβα δεν είχε θέρμανση. Όλο το βράδυ έτρεμα από το κρύο και δε κοιμήθηκα πάνω από μια ώρα. Περίμενα με τα χίλια ζόρια να πάει πέντε για να σηκωθώ να ανάψω φωτιά, και εκεί που περπατούσα μέσα στα σκοτάδια στο κεντρικό δωμάτιο που (θα έπρεπε να) ήταν άδειο, ακούω κάποιον να κουνιέται. Ανάβω το φως από το κινητό μου και βλέπω το Γιώργο που είχε ξαπλώσει στο παγκάκι της κουζίνας
- προφανώς ούτε εκείνος είχε κοιμηθεί.
Ανάψαμε φωτιά και ζεστάναμε χεράκια - ποδαράκια - πωπουδάκια και αφού τα είπαμε με τους παπαροανούς φίλους μας που ξύπνησαν κι’αυτοί από τα χαράματα, μόλις βγήκε ο ήλιος ξεκινήσαμε για το δεύτερο κομμάτι του τρεκ που θα μας έφερνε πίσω στον πολιτισμό. Όταν ξεκινήσαμε είχε πολύ κρύο, αλλά πολύ γρήγορα η κατάσταση άλλαξε δραματικά: το σκουφάκι στο κεφάλι μου άντεξε 5 λεπτά, η εσωθερμική μπλούζα 10 λεπτά, και το μάλλινο πουκάμισο 15 λεπτα. Ο καιρός ήταν για άλλη μια μέρα εξαιρετικός και η διαδρομή από το Whariwharangi πίσω προς το Totaranui αυτή τη φορά θα γινόταν μέσω ενός απότομου λόφου που λέγεται Gibbs Hill. Συναντήσαμε πολύ όμορφες περιοχές δάσους και πολύ ωραία θέα κάτω στην κοιλάδα.
Ξεκινήσαμε από το επίπεδο της θάλασσας που ήταν η καμπίνα και φτάσαμε μέχρι 420 μέτρα υψόμετρο. Γενικά όλο το τρεκ το κάναμε περπατώντας, αλλά σε κάποιο σημείο άρχισα να τρέχω μανιωδώς, φωνάζοντας ΓΙΟΥΧΑ ΣΑΠΙΛΑ! Υποθέτω ήταν από τον ενθουσιασμό μου που το βράδυ θα κοιμόμουν σε κανονικό κρεβάτι.
Το τρεκ μας άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις, είναι πάρα πολύ προσεγμένο, εξαιρετικά διαμορφωμένο και προφανέστατα πολύ τακτικά συντηρημένο. Όλη η διαδρομή έχει γίνει χωρίς παρεμβάσεις στο τοπίο και με μεγάλη προσοχή και σεβασμό στη φύση. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η πλήρης απουσία ζώων και πουλιών, κάτι που όμως τελικά μάλλον συμβαίνει συνολικά στη χώρα, όχι μόνο στο συγκεκριμένο εθνικό πάρκο. Το μόνο σημάδι ότι υπάρχει ζωή μέσα στα δάση ήταν οι παγίδες που έχουν βάλει οι υπεύθυνοι του πάρκου ανά τακτά διαστήματα για να πιάνουν κάτι μεγάλες σφήκες (wasps).
Πήραμε το αμάξι μας και ξεκινήσαμε για Nelson Lakes, περίπου 250 χιλιόμετρα προς το νότο. Αφού σταματήσαμε σε ένα χωριουδάκι να πιούμε τσαγάκι για να ξεπεράσουμε το hangover από την αϋπνία, θέλαμε να φάμε αφού πεινάγαμε σα λύκοι. Έλα όμως που ήταν Μεγάλη Παρασκευή στη χώρα και ήταν τα πάντα κλειστά, οπότε δε βρίσκαμε φαγητό πουθενά ούτε για δείγμα - μας είχαν τελειώσει και οι μπαλίτσες οπότε η διαδρομή ήταν επίπονη.
Το St Arnaud που ήταν ο τελικός μας προορισμός είναι ένα μικρό αλπικό χωριουδάκι 700 κατοίκων που βρίσκεται σε υψόμετρο 650 μέτρων και είναι χτισμένο πάνω στο βόρειο άκρο της λίμνης Rotoiti, που είναι η μία από τις δύο Nelson Lakes - η άλλη είναι η Rotoroa. Περικυκλωμένο από βουνά, κοιλάδες αλλά και τη λίμνη δίπλα του, το St Arnaud ήταν ένα μεγάλο μυστήριο, από αυτά τα μέρη που οι πινακίδες στο δρόμο σου λένε ότι πλησιάζεις αλλά ποτέ δε το βλέπεις παρά μόνο την τελευταία στιγμή. Το κατάλυμμά μας ήταν ένα διόροφο δωμάτιο σε ένα πολύ όμορφο ξύλινο lodge, το οποίο ήταν τόσο γεμάτο που έπρεπε να τους πάρουμε τηλέφωνο από το δρόμο για να μας κρατήσουν τραπέζι στο τεράστιο εστιατόριό τους αν θέλαμε να φάμε το βράδυ.
Με το που φτάσαμε κάναμε την κίνηση-ματ του ταξιδιού: πήγαμε να πλύνουμε τα ρούχα μας στις εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου, μιας και θα μέναμε εδώ δύο νύχτες (πρωτοφανές). Και γιατί ήταν κίνηση ματ ρωτάτε; διότι πολύ απλά ερωτευτήκαμε τα στεγνωτήρια, που έβγαζαν τα ρούχα μας στεγνά, ζεστά και πολύ πολύ αφράτα. Μεγάλος έρωτας σας λέω. Μόλις τελειώσαμε τα ρούχα νιώσαμε ένα ξαφνικό κενό, αλλά γρήγορα ο Γιώργος μου θύμισε ότι θα ερχόταν και ο Κώστας την επόμενη οπότε δε μπορεί, θα είχε και αυτός ρούχα να πλύνουμε και να στεγνώσουμε.
Φάγαμε πολύ ωραίο φαγητό στο επίσης πολύ ωραίο εστιατόριο του ξενοδοχείου, αφού προηγουμένως κάναμε μια βόλτα προς τη λίμνη, μέσα από ένα πανέμορφο μονοπάτι στο δάσος δίπλα σε ένα ποτάμι. Τρομερή εντύπωση μου έκανε ότι ακόμα και στη μέση του πουθενά, σε ένα τόσο απομακρυσμένο μέρος, το μονοπάτι ήταν εξαιρετικά διαμορφωμένο.
Η επόμενη μέρα θα είχε παραλαβή του Κώστα από το λιμάνι και βόλτα στα φιορδ, αλλά και μια σωστή επίσκεψη στη λίμνη...
H νύχτα τελικά αποδείχθηκε εφιαλτική. Είχα φορέσει όλα τα εσωθερμικά που είχα, όλες τις μπλούζες και το μπουφάν, αλλά πολύ απλά δεν ήταν αρκετά αφού η θερμοκρασία έκανε βουτιά όταν έπεσε το φως και η καλύβα δεν είχε θέρμανση. Όλο το βράδυ έτρεμα από το κρύο και δε κοιμήθηκα πάνω από μια ώρα. Περίμενα με τα χίλια ζόρια να πάει πέντε για να σηκωθώ να ανάψω φωτιά, και εκεί που περπατούσα μέσα στα σκοτάδια στο κεντρικό δωμάτιο που (θα έπρεπε να) ήταν άδειο, ακούω κάποιον να κουνιέται. Ανάβω το φως από το κινητό μου και βλέπω το Γιώργο που είχε ξαπλώσει στο παγκάκι της κουζίνας
- προφανώς ούτε εκείνος είχε κοιμηθεί.Ανάψαμε φωτιά και ζεστάναμε χεράκια - ποδαράκια - πωπουδάκια και αφού τα είπαμε με τους παπαροανούς φίλους μας που ξύπνησαν κι’αυτοί από τα χαράματα, μόλις βγήκε ο ήλιος ξεκινήσαμε για το δεύτερο κομμάτι του τρεκ που θα μας έφερνε πίσω στον πολιτισμό. Όταν ξεκινήσαμε είχε πολύ κρύο, αλλά πολύ γρήγορα η κατάσταση άλλαξε δραματικά: το σκουφάκι στο κεφάλι μου άντεξε 5 λεπτά, η εσωθερμική μπλούζα 10 λεπτά, και το μάλλινο πουκάμισο 15 λεπτα. Ο καιρός ήταν για άλλη μια μέρα εξαιρετικός και η διαδρομή από το Whariwharangi πίσω προς το Totaranui αυτή τη φορά θα γινόταν μέσω ενός απότομου λόφου που λέγεται Gibbs Hill. Συναντήσαμε πολύ όμορφες περιοχές δάσους και πολύ ωραία θέα κάτω στην κοιλάδα.
Ξεκινήσαμε από το επίπεδο της θάλασσας που ήταν η καμπίνα και φτάσαμε μέχρι 420 μέτρα υψόμετρο. Γενικά όλο το τρεκ το κάναμε περπατώντας, αλλά σε κάποιο σημείο άρχισα να τρέχω μανιωδώς, φωνάζοντας ΓΙΟΥΧΑ ΣΑΠΙΛΑ! Υποθέτω ήταν από τον ενθουσιασμό μου που το βράδυ θα κοιμόμουν σε κανονικό κρεβάτι.
Το τρεκ μας άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις, είναι πάρα πολύ προσεγμένο, εξαιρετικά διαμορφωμένο και προφανέστατα πολύ τακτικά συντηρημένο. Όλη η διαδρομή έχει γίνει χωρίς παρεμβάσεις στο τοπίο και με μεγάλη προσοχή και σεβασμό στη φύση. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η πλήρης απουσία ζώων και πουλιών, κάτι που όμως τελικά μάλλον συμβαίνει συνολικά στη χώρα, όχι μόνο στο συγκεκριμένο εθνικό πάρκο. Το μόνο σημάδι ότι υπάρχει ζωή μέσα στα δάση ήταν οι παγίδες που έχουν βάλει οι υπεύθυνοι του πάρκου ανά τακτά διαστήματα για να πιάνουν κάτι μεγάλες σφήκες (wasps).
Πήραμε το αμάξι μας και ξεκινήσαμε για Nelson Lakes, περίπου 250 χιλιόμετρα προς το νότο. Αφού σταματήσαμε σε ένα χωριουδάκι να πιούμε τσαγάκι για να ξεπεράσουμε το hangover από την αϋπνία, θέλαμε να φάμε αφού πεινάγαμε σα λύκοι. Έλα όμως που ήταν Μεγάλη Παρασκευή στη χώρα και ήταν τα πάντα κλειστά, οπότε δε βρίσκαμε φαγητό πουθενά ούτε για δείγμα - μας είχαν τελειώσει και οι μπαλίτσες οπότε η διαδρομή ήταν επίπονη.
Το St Arnaud που ήταν ο τελικός μας προορισμός είναι ένα μικρό αλπικό χωριουδάκι 700 κατοίκων που βρίσκεται σε υψόμετρο 650 μέτρων και είναι χτισμένο πάνω στο βόρειο άκρο της λίμνης Rotoiti, που είναι η μία από τις δύο Nelson Lakes - η άλλη είναι η Rotoroa. Περικυκλωμένο από βουνά, κοιλάδες αλλά και τη λίμνη δίπλα του, το St Arnaud ήταν ένα μεγάλο μυστήριο, από αυτά τα μέρη που οι πινακίδες στο δρόμο σου λένε ότι πλησιάζεις αλλά ποτέ δε το βλέπεις παρά μόνο την τελευταία στιγμή. Το κατάλυμμά μας ήταν ένα διόροφο δωμάτιο σε ένα πολύ όμορφο ξύλινο lodge, το οποίο ήταν τόσο γεμάτο που έπρεπε να τους πάρουμε τηλέφωνο από το δρόμο για να μας κρατήσουν τραπέζι στο τεράστιο εστιατόριό τους αν θέλαμε να φάμε το βράδυ.
Με το που φτάσαμε κάναμε την κίνηση-ματ του ταξιδιού: πήγαμε να πλύνουμε τα ρούχα μας στις εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου, μιας και θα μέναμε εδώ δύο νύχτες (πρωτοφανές). Και γιατί ήταν κίνηση ματ ρωτάτε; διότι πολύ απλά ερωτευτήκαμε τα στεγνωτήρια, που έβγαζαν τα ρούχα μας στεγνά, ζεστά και πολύ πολύ αφράτα. Μεγάλος έρωτας σας λέω. Μόλις τελειώσαμε τα ρούχα νιώσαμε ένα ξαφνικό κενό, αλλά γρήγορα ο Γιώργος μου θύμισε ότι θα ερχόταν και ο Κώστας την επόμενη οπότε δε μπορεί, θα είχε και αυτός ρούχα να πλύνουμε και να στεγνώσουμε.
Φάγαμε πολύ ωραίο φαγητό στο επίσης πολύ ωραίο εστιατόριο του ξενοδοχείου, αφού προηγουμένως κάναμε μια βόλτα προς τη λίμνη, μέσα από ένα πανέμορφο μονοπάτι στο δάσος δίπλα σε ένα ποτάμι. Τρομερή εντύπωση μου έκανε ότι ακόμα και στη μέση του πουθενά, σε ένα τόσο απομακρυσμένο μέρος, το μονοπάτι ήταν εξαιρετικά διαμορφωμένο.
Η επόμενη μέρα θα είχε παραλαβή του Κώστα από το λιμάνι και βόλτα στα φιορδ, αλλά και μια σωστή επίσκεψη στη λίμνη...
Last edited:
περιμένουμε τη συνέχεια.. 
