Νέα Ζηλανδία Νέα Ζηλανδία - Εξερευνώντας τη Μέση Γη

[Defkalion]

Επίλογος


Ήταν η Νέα Ζηλανδία αυτό που περίμενα; Η απάντηση είναι ναι, και με το παραπάνω.

Εκπληκτικά τοπία με απίστευτες εναλλαγές και τεράστια ποικιλία, πολύ προσεγμένη και απείραχτη φύση στα πιο τουριστικά σημεία, και εξαιρετική οργάνωση στα πάντα. Το φαγητό ήταν συνολικά εξαιρετικό, και ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη που περάσαμε υπήρχαν καλές επιλογές για φαί και διαμονή. Ακόμα και αν η χώρα δεν είναι τόσο ανεξερεύνητη όσο ήταν κάποτε και έχει πια πολύ τουρισμό, δεν ένιωσα ότι γινόταν και κανένας χαμός, ήταν πολύ αραιός ο κόσμος.

Αρχικά είχαμε σκεφτεί να νοικιάσουμε τροχόσπιτο ώστε να έχουμε πλήρη ελευθερία κινήσεων και προγράμματος, αλλά τελικά εγκαταλείψαμε την ιδέα αυτή, και οι λόγοι ήταν δύο: τα τροχόσπιτα δε μπορούν να διανυκτερεύσουν όπου θέλουν στη Νέα Ζηλανδία, αλλά μόνο σε ειδικά trailer parks που υπάρχουν σε διάφορα σημεία στη χώρα, και επομένως σε περιορίζουν έτσι κι’αλλιώς στις κινήσεις σου. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι κάποια από τα πράγματα που θέλαμε να κάνουμε, και κυρίως τα τρεκ, έπρεπε να τα κλείσουμε μήνες πριν γιατί έχουν πολύ περιορισμένη διαθεσιμότητα και άρα είχαμε συγκεκριμένες ημερομηνίες γι'αυτά. Για παράδειγμα το Abel Tasman επιτρέπει μόνο συγκεκριμένο αριθμό επισκεπτών κάθε μέρα αφού υπάρχει μόνο μία καλύβα για διαμονή ανά κομμάτι διαδρομής, και οι θέσεις γεμίζουν μήνες πριν. Πολύ καιρό πριν επίσης έπρεπε να κλείσουμε και τα τουρ μας στον παγετώνα, αν και νομίζω υπάρχουν περισσότερες επιλογές εκεί.

Παρ' όλα αυτά, η Νέα Ζηλανδία έχει τόσα μέρη να δεις που νομίζω ότι σε κάποιον που κάνει ένα μεγαλύτερο και πιο μακρινό ταξίδι θα έλεγα να κλείσει μεν το Abel Tasman και ότι άλλο χρειάζεται κράτηση μήνες πριν, αλλά να αφήσει το υπόλοιπο πρόγραμμα όσο πιο χαλαρό γίνεται, ώστε να μπορεί να κάνει απρογραμματιστες στάσεις και παρακάμψεις με βάση αυτά που βλέπει στο δρόμο. Εμείς το πετύχαμε αυτό ως ένα βαθμό αλλά χρειάστηκε να εγκαταλείψουμε 2-3 πράγματα που είχαμε στο πρόγραμμα αρχικά, ώστε να έχουμε λίγο παραπάνω χρόνο μέσα στις μέρες.

Ένα άλλο που μάλλον είναι εύκολα αντιληπτό αν διαβάσει κανείς την ιστορία μου είναι ότι λόγω γεωγραφίας η Νέα Ζηλανδία θέλει ΠΟΛΥ αυτοκίνητο, μιλάμε για μεγάλες διαδρομές σε καθημερινή βάση για να πηγάινει κάποιος από το ένα μέρος στο άλλο. Δε μπορεί δηλαδή κάποιος να δει αυτά που προσφέρει η χώρα έχοντας ένα μέρος ως “βάση” και κάνοντας εκδρομές γύρω από αυτό.

Ενδεικτικά εμείς κάναμε σε 11 μέρες σχεδόν 3.100 χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο (συν ένα τετραωράκι στο φέρι), και αν υπολογίσω ότι τις 4 από αυτές τις μέρες κάναμε και τα τρεκ που συνολικά κράτησαν 2,5 μέρες σε καθαρό χρόνο, τότε κάναμε όλα αυτά τα χιλιόμετρα σε μόλις 8,5 μέρες. Βοηθάει επίσης να τσεκάρετε ότι το αμάξι που θα νοικιάσετε δεν έχει μενού στα κινέζικα

Γενικά η εικόνα που αποκόμισα είναι ότι το νότιο νησί είναι σαφώς το πιο τουριστικό και πιο όμορφο, αλλά σίγουρα και το βόρειο νησί έχει πολλά μέρη που αξίζει κάποιος να δει. Επίσης παρότι εμείς πήγαμε μέσα στα school holidays - τα οποία είναι γενικά πάρα πολύ μπίζι σε Αυστραλία & Νέα Ζηλανδία - δε μπορώ να πω ότι συναντήσαμε και τίποτα ορδές τουριστών, και αυτό ήταν κάτι που μας προβλημάτιζε πριν το ταξίδι.

Από τις πόλεις που είδαμε ερωτεύτηκα το Wellington , συμπάθησα το Christchurch και δε μου έκανε καμία εντύπωση το Auckland. Στις δύο πρώτες ευχαρίστως θα ξόδευα παραπάνω χρόνο σε μεγαλύτερο ταξίδι για να τις γνωρίσω καλύτερα. Ίσως αδικώ λίγο το Auckland γιατί ίσα που πρόλαβα να το μυρίσω.

Θα άλλαζα κάτι στο ταξίδι αυτό;

Μετάνοιωσα σίγουρα που δεν ακολούθησα @Yorgos και @Krekouzas μέχρι το Queenstown χάνοντας τη διαδρομή αυτή από το Christchurch (που άκουσα ότι ήταν φανταστική) καθώς και τα φιορδ του Milford Sound, αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι κάναμε εξαιρετική διαχείριση του προγράμματος με βάση το χρόνο που είχαμε, και από όλα όσα είδαμε μόνο 1-2 πράγματα πραγματικά δεν άξιζαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι σκουληκοσπηλιές τις οποίες δε θα συνιστούσα παρά μόνο αν σας ενδιαφέρει το πώς γίνεται σκουλήκια μια σταλιά να δημιουργούν τόση μύξα. Ένα άλλο που δε μου έκανε κάποια ιδιαίτερη αίσθηση ήταν τα πολιτιστικά κέντρα των Maori. Γενικά η όλη προσέγγιση που έχουν στην εξιστόρηση της ιστορίας τους οι Maori δε μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Αντιθέτως εξαιρετικό το εθνικό μουσείο που καλύπτει εκτός των άλλων και τη μεταναστευτική ιστορία της χώρας.

Τα τρεκ άξιζαν με τα χίλια και τα συστήνω ανεπιφύλακτα, σου δίνουν εικόνες που μπορείς να δεις μόνο αν περπατήσεις εκεί, δεν είναι τίποτα από αυτά προσβάσιμο με αυτοκίνητο. Το Abel Tasman πιστεύω ότι αξίζει περισσότερες μέρες, αλλά βέβαια για να το κάνει κάποιος ολόκληρο θέλει πολύ χρόνο - προτείνονται 5 μέρες για τα 60 χιλιόμετρά του. Το Tongariro παρότι είναι πιο ζόρικο έχει πραγματικά μοναδικά τοπία και επειδή ακριβώς είναι διαδρομή μιας ημέρας είναι εξαιρετική επιλογή. Θέλαμε πολύ να κάνουμε και ένα τρεκ στο Nelson Lakes αλλά δεν προλαβαίναμε.

Η διαδρομή στη δυτική ακτή του νότιου νησιού μεταξύ Westport και Hokitika είναι φανταστική και από τις καλύτερες που είδαμε - θυμίζει λίγο το Great Ocean Road της Αυστραλίας. Επίσης μεγάλη -ευχάριστη- έκπληξη ήταν και η διαδρομή από Otorohanga προς Taupo στο βόρειο νησί, καθώς έχει αυτές τις καταπράσινες εκτάσεις με λόφους, βουνά και ποτάμια που σου θύμιζαν πραγματικά ότι κυκλοφορείς στο Shire. Αντιθέτως η διαδρομή του Arthur's Pass που θεωρείται μία από τις πιο όμορφες της χώρας δε με ξετρέλανε, αν και ίσως παίζει ρόλο και το ότι οι συγκρίσεις γίνονται με τις προηγούμενες διαδρομές που ήταν πολύ όμορφες.

Θεωρώ δεδομένο ότι θα ξαναπάω σύντομα, μιας και τα αεροπορικά από εδώ είναι σχετικά φτηνά και το ταξίδι σύντομο. Σε μια τέτοια περίπτωση θα προσπαθούσα να καθήσω 1-2 μέρες παραπάνω σε Wellington & Christchurch, και θα επικεντρωνόμουν στο νότιο νησί που δεν είδα ολόκληρο, κάνοντας κάποια επιπλέον τρεκ. Αυτά φυσικά μόνο αφού έχω πάει ήδη μια φορά - σε κάποιον που θα πήγαινε πρώτη φορά δε θα συνιστούσα να μείνει στις πόλεις παραπάνω γιατί η φύση που έχει η Νέα Ζηλανδία είναι απίθανη.

Ο προορισμός ενδείκνυται για εσάς εάν:

• σας αρέσουν οι συνεχείς διαδρομές με αυτοκίνητο
• θέλετε να δείτε απίθανη φύση με πολλές εναλλαγές
• σας ενδιαφέρουν οι περίπατοι και τα τρεκ
• δε σας κουράζει η σχεδόν καθημερινή αλλαγή τόπου διαμονής
• σας αρέσουν οι μπαλίτσες πρωτεϊνης και τα πλυντήρια/στεγνωτήρια που βγάζουν αφράτα ρούχα

Ο προορισμός δεν είναι ο ιδανικός για εσάς εάν:

• έχετε κυρίως αρχαιολογικό/ιστορικό ενδιαφέρον
• σας ενδιαφέρει η εξερεύνηση πόλεων
• σας κουράζει το αυτοκίνητο
• δυσκολεύεστε με περιπάτους και τρεκ στη φύση - όχι σαν τον υποφαινόμενο που είναι παγκοσμίου επιπέδου τρέκερ
• δεν είστε φαν του να διανυκτερεύσετε σε ψυχιατρεία

Εν ολίγοις: αγαπάω Νέα Ζηλανδία, θα ξαναπάω σίγουρα.

Μη σας πω ότι θα κάνουμε και την επόμενη συνάντηση του Travelstories εκεί - αρκεί πρώτα να πιάσω το λότο για να κεράσω αεροπορικά στο φόρουμ

Ορίστε και η εκπομπή που κάναμε για το ταξίδι αυτό:

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13

First Προηγούμενη 13 of 13

Go to chapter

Go

[go2dbeach]

Την άλλη φορά να έρθεις μαζί μου ταξίδι..Παραλίες, μοχίτο, αιώρα, ρέγγε και ρηλάξ.
Α! και δε θα σε ζυγίσω!
Περιμένω να δω τι τράβηξες στη συνέχεια

 

[Defkalion]

Την άλλη φορά να έρθεις μαζί μου ταξίδι..Παραλίες, μοχίτο, αιώρα, ρέγγε και ρηλάξ.
Α! και δε θα σε ζυγίσω!

Περιμένω να δω τι τράβηξες στη συνέχεια

Προφητικό ποστ

 

[alvadi]

Ωραία η αφήγηση και με χιούμορ περιμένουμε τη συνέχεια..

Μα ζυγαριά;

 

[Travelstoryteller]

Δώσε στο λαό Νέα Ζηλανδία!!! Ονειρεμένος προορισμός!!! Περιμένω να δω τα αποτελέσματα της ζυγαριάς στο τέλος της περιπέτειας σας!!!

 

[Defkalion]

Περιμένω να δω τα αποτελέσματα της ζυγαριάς στο τέλος της περιπέτειας σας!!!

Έχασα περισσότερα απ' όσα πήρα αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενα ότι θα χάσω αφού πήρα περισσότερα από αυτά που ήλπιζα ότι θα πάρω πριν χάσω αυτά που έχασα.

 

[Kanel28]

Έχασα περισσότερα απ' όσα πήρα αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενα ότι θα χάσω αφού πήρα περισσότερα από αυτά που ήλπιζα ότι θα πάρω πριν χάσω αυτά που έχασα.

Εγώ πάντως κατάλαβα. Μου θύμισες αριθμητική έκτης δημοτικού.

Αναμένουμε τις περιπέτειες σας καθώς και το τι τρώγατε για να χάσεις περισσότερα από όσα πήρες, αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενες, αφού πήρες περισσότερα από αυτά που ήλπιζες ότι θα πάρεις πριν χάσεις αυτά που έχασες

 

[Defkalion]

Ε ναι, αυτό ακριβώς τίποτα άλλο.

 

[Travelstoryteller]

Δώσε το καλό παράδειγμα στο φόρουμ και προχώρα με την ιστορία!!!! Άντε γιατί θα αρχίσω τα spoilers!

 

[taver]

Έχασα περισσότερα απ' όσα πήρα αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενα ότι θα χάσω αφού πήρα περισσότερα από αυτά που ήλπιζα ότι θα πάρω πριν χάσω αυτά που έχασα.

Δευκαλίωνα τρώς.

 

[Defkalion]

Κεφάλαιο 2 - Waipoua Forest

Η περιήγησή μας στη Νέα Ζηλανδία θα γινόταν με αυτοκίνητο παρότι είχαμε συζητήσει και το ενδεχόμενο τροχόσπιτου που είναι πολύ συνηθισμένα εκει, οπότε το πρωί σηκωθήκαμε να πάμε να παραλάβουμε το αμάξι μας. Ήμουν σίγουρος ότι με το Γιώργο θα ταιριάζαμε στο ταξίδι και θα είχαμε πολύ καλή συνεργασία στα διαδικαστικά της κάθε μέρας, και πράγματι αυτό φάνηκε από την αρχή: φύγαμε από το ξενοδοχείο με το λεωφορείο για να πάμε στο αεροδρόμιο κάνοντας διαδρομή μισής ώρας, και εκεί ψάχναμε άλλη μισή ώρα το σημείο που θα μας παραλάμβαναν από την εταιρεία αυτοκινήτων, για να μας πάνε -κάνοντας άλλη μισή ώρα- στο γραφείο ενοικίασης που ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Χμ, ναι.

Το πρώτο πράγμα που πήγαμε να κάνουμε ήταν φυσικά να συνδέσουμε τα κινητά μας για να ακούμε στο δρόμο τις εκπληκτικές playlist που είχαμε ετοιμάσει γι’αυτό το ταξίδι. Βέβαια για κάποιο λόγο τα περισσότερα τραγούδια αποδείχθηκε ότι ήταν κυρίως Bon Jovi παρότι εμείς άλλες επιλογές είχαμε κάνει, πράγμα που μου θύμισε το βιβλίο Good Omens στο οποίο όλες οι κασέτες μουσικής στα αυτοκίνητα (καθότι το βιβλίο διαδραματίζεται στη δεκαετία του 80) μεταμορφώνονταν στα Greatest Hits των Queen όταν άρχιζαν να παίζουν. Έλα όμως που το αυτοκίνητό μας είχε μενού στα… κινέζικα και όσο και αν προσπαθήσαμε να πατήσουμε όλα τα κουμπιά ξεχωριστά και όλα μαζί δεν καταφέραμε να βγάλουμε άκρη, οπότε τελικά την πρώτη βδομάδα δεν ακούσαμε απολύτως τίποτα! Τελικά τις playlist τις ακούω τώρα που γράφω την Ιστορία, κάτι είναι κι’αυτό.

Ξεκινήσαμε τη διαδρομή προς τα βόρεια, αφού ο προορισμός μας για σήμερα ήταν το Waipoua Forest με τα τεράστια δέντρα Kauri, γύρω στα 300 χιλιόμετρα βόρεια του Auckland. Το βόρειο νησί θεωρείται πολύ διαφορετικό, όχι τόσο γραφικό όσο το νότιο, αλλά και σαφώς λιγότερο τουριστικό, που ήταν και το βασικό μας κίνητρο για να το δούμε. Στο νότιο νησί περιμέναμε ότι θα συναντήσουμε ορδές κινέζων να καλύπτουν σα μυρμήγκια δρόμους, βουνά και παραλίες. Πολύ γρήγορα βγήκαμε από την πόλη και το τοπίο άλλαξε εντυπωσιακά, δίνοντάς μας μια πρώτη γεύση από το τί θα συναντούσαμε στη χώρα: μεγάλες εκτάσεις από λιβάδια, φάρμες, και ελάχιστα κτίσματα.

Κάναμε μια πρώτη στάση σε ένα δάσος το οποίο μας έδωσε μια καλή ιδέα του τί θα επακολουθούσε:

Στην πορεία οι στάσεις για φωτογραφίες ήταν επιτακτικές, καθώς τα τοπία άρχισαν να παρουσιάζουν την εντυπωσιακή ομορφιά της χώρας:

Το δωμάτιο που θα μέναμε το βράδυ ήταν κοντά στο δάσος, και η ιδιοκτήτρια μας είχε στείλει μήνυμα προειδοποιώντας μας να έχουμε μαζί μας όλα τα απαραίτητα καθώς το πιο κοντινό κατάστημα ήταν σε απόσταση μεγαλύτερη των 60 χιλιομέτρων! Καθώς το μέρος ήταν στο δρόμο μας, είπαμε να κάνουμε μια στάση να το δούμε και να πάρουμε τα κλειδιά αφού στο δάσος είχαμε κλείσει το twilight tour που θα τελείωνε αργά και δε ξέραμε τι ώρα θα επιστρέψουμε στο δωμάτιο.

Το κατάλυμμα ήταν φυσικά το σπίτι της ιδιοκτήτριας το οποίο είχε χωρίσει με μια… κουρτίνα για να προσφέρει διαμονή σε επισκέπτες. Είχαμε δύο υπνοδωμάτια, κουζίνα και μπάνιο οπότε ήταν σαν κανονικό διαμέρισμα. Το κτίσμα είναι ένα κουκλίστικο οίκημα του 1900 που έχει ανακαινιστεί αλλά διατηρεί πάρα πολλές πινελιές παραδοσιακού χαρακτήρα που του δίνουν μια αποικιοκρατική πνοή. Είναι φτιαγμένο σε μια γούβα δίπλα σε ένα ρέμα στην άκρη ενός χωματόδρομου, στον οποίο οδηγούσαμε τόση ώρα που αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν έχουμε χαθεί. Από την κουζίνα μπορούσαμε να βγούμε έξω στο χώρο πίσω από το σπίτι, που πρακτικά ήταν η πλαγιά ενός λόφου. Ο φρέσκος παγωμένος αέρας και οι μυρωδιές από τη βλάστηση και τα νερά με μετέφερε αμέσως σε μια άλλη εποχή. Η όλη περιοχή ήταν αφύσικα ελκυστική, αυτό το μέρος του κόσμου έμοιαζε σα να μην εξελίχθηκε με τις δεκαετίες. Αυτή ήταν η πρώτη στιγμή που πραγματικά συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι στη Νέα Ζηλανδία, αισθάνθηκα σαν εξερευνητής μιας νέας ηπείρου.

Μέχρι να σουρουπώσει και να φτάσει η ώρα να πάμε στο δάσος συνεχίσαμε με το αυτοκίνητο λίγο πιο βόρεια προς το Omapere, για να βρούμε κάτι να φάμε και να χαζέψουμε τη θέα προς τη θάλασσα. Μας πρότειναν ένα συγκεκριμένο καφέ το οποίο όμως είχε ήδη κλείσει προς απογοήτευσή μας, οπότε σταματήσαμε στο μόνο που βρήκαμε ανοιχτό, ένα μικρό καφέ που δούλευε ένας νεαρός που φόραγε μια άσπρη αμάνικη φανέλα - εμείς φοράγαμε ήδη καναδυό μπλούζες και μπουφάν - και είχε ακουστικά στα αυτιά. Βλέπω ότι οι επιλογές δεν είναι και πολλές, και παραγγέλνω ένα μπέργκερ. Ο Γιώργος αφού κοιτάει τα μενού δέκα φορές, ρωτάει με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου “Do you have any salads?“ στο οποίο η αντίδραση του τυπάκου είναι λες και μόλις άκουσε το καλύτερο ανέκδοτο στην ιστορία, και απαντάει με γουρλωμένα μάτια γεμάτα έκπληξη:

“Salad? What salad? To eat?”

Ο Γιώργος καταφέρνει να ψελλίσει ένα “yes” την ώρα που εγώ κάνω να βγω έξω γιατί κοντεύω να κατουρηθώ από τα γέλια, και ακούω τον τυπάκο να του εξηγεί χασκογελώντας “We are meat eaters here in the north mate”.

Τελικά ο τύπος μας ετοιμάζει δύο μπέργκερ που κάθε άλλο παρά ταιριάζανε στη δίαιτά μας, και τα συμπληρώνει με τουλάχιστον δύο κιλά τηγανητές πατάτες τις οποίες μας δίνει τυλιγμένες σε χαρτί εφημερίδας, ολόκληρος μπόγος. Αφού ξεπεράσαμε το σοκ και τις ενοχές, τα φάγαμε όλα, δεν έμεινε τίποτα, ούτε οι εφημερίδες. Μάλλον πεινάγαμε. Η ατάκα “what salad? to eat?” μας έμεινε ως μια από τις πιο αστείες στιγμές του ταξιδιού - και είχαμε αρκετές τέτοιες.

Είχε φτάσει η ώρα για τη βόλτα μας στο Waipoua Forest. Αφού φτάσαμε εκεί λίγο νωρίτερα κάναμε μια πρώτη βόλτα μόνοι μας και πάθαμε ένα πρώτο σοκ από το μέγεθος των Kauri, αυτών των γιγαντιαίων δέντρων, δεύτερων σε μέγεθος σε ολόκληρο τον πλανήτη μόνο μετά τις περίφημες Σεκόγιες της Καλιφόρνια. Η Νέα Ζηλανδία ήταν γεμάτη με αυτά τα εκπληκτικά δέντρα πριν ξεκινήσει η μαζική καταστροφή τους από τους πρώτους Maori που έφτασαν στη χώρα και αργότερα από τους Ευρωπαίους αποίκους. Περισσότερο από το 97% των εκπληκτικών αυτών δέντρων δυστυχώς καταστράφηκαν, ενώ και στο σύγχρονο κόσμο που προστατεύονται, ένα παράσιτο που δεν έχουν βρει τρόπο να αντιμετωπίσουν κατατρώει και αυτά που έχουν απομείνει. Ως μέτρο πρόληψης, πριν μπει και βγει κάποιος από τα δάση που υπάρχουν Kauri πρέπει να περάσει υποχρεωτικά από μια πύλη που τρίβει τα παπούτσια πάνω από μια ειδική συρμάτινη βούρτσα. Το επόμενο βήμα είναι πάνω από μια συσκευή που ποτίζει τις σόλες με ατμό και κάποιου είδους απολυμαντικό που σκοτώνει το παράσιτο ώστε να μη το μεταφέρει κανένας σε άλλες περιοχές.

Μέχρι να φτάσει η Maori που θα μας ξεναγούσε στο δάσος πιάσαμε την κουβέντα με ένα ζευγάρι βρετανών που ταξίδευαν για μήνες στη χώρα και μας έλεγαν ότι δεν έχουν ξαναδεί τέτοια φύση στη ζωή τους. Κυκλοφορούσαν με τα κοντομάνικα ενώ το κρύο ήδη είχε αρχίσει να είναι τσουχτερό και όταν τους ρώτησα πώς και δε κρυώνουν ο τύπος μου είπε με στόμφο “we are from the UK mate”. Η ξεναγός αφού μας εξήγησε ότι οι λέξεις “Maori” και “Kauri” προφέρονται “μόντι” και “κόντι” με το “ντ” πολύ ελαφρύ, μας έκανε μια βόλτα ανάμεσα στα δέντρα λέγοντάς μας ιστορίες από την εξέλιξή τους ανά τους αιώνες.

Η διαδρομή στο δάσος ήταν πολύ ευχάριστη και πολύ ήσυχη καθώς ήμασταν μόνο τέσσερα άτομα. Περάσαμε αρκετή ώρα μπροστά στο Tane Mahuta, τον βασιλιά του δάσους, το μεγαλύτερο Kauri που υπάρχει. Με ύψος πάνω από 45 μέτρα, ηλικία που ξεπερνάει τα 1200 χρόνια και όγκο κορμού πάνω από 250 κυβικά μέτρα (αρκετό ξύλο για να φτιαχτούν 30 σπίτια τριών υπνοδωματίων), ο Tane Mahuta είναι χωρίς αμφιβολία ένα πραγματικό θαύμα της φύσης. Οι Maori σε κάθε ευκαιρία μιλάνε με σεβασμό προς τα δέντρα και γενικά τη φύση, και σε αυτό το περιβάλλον δεν είναι δύσκολο να ταυτιστείς. Το δέος μπροστά στη θέα αυτών των δέντρων είναι τεράστιο. Η λατρεία προς τη φύση ξαφνικά φαίνεται πολύ πιο φυσιολογική σε σχέση με τη λατρεία σε μια θρησκεία. Μήπως τελικά οι αμόρφωτοι βάρβαροι των Νέων Κόσμων με τη λατρεία τους στα άψυχα στοιχεία της φύσης ήταν πιο πολιτισμένοι από τους πολιτισμένους λευκούς που τους κατέκτησαν και τους δίδαξαν τους… αληθινούς θεούς;

Η νύχτα είχε πέσει, το κρύο ήταν τσουχτερό, ο βρετανός είχε φορέσει το μπουφάν του, και η ξεναγός περπατώντας μπροστά μας στο δάσος άρχισε να ψέλνει παραδοσιακά Maori προς τιμήν του Tane Mahuta και των υπόλοιπων Kauri. Η στιγμή ήταν πολύ κατανυκτική αλλά έκλεψα λίγα δευτερόλεπτα με την κάμερά μου για να τη θυμάμαι:

Στη συνέχεια μας ζήτησε να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της επίθεσης στο Christchurch που είχε γίνει πριν από λίγες μέρες, αλλά και ως υπενθύμιση για οποιονδήποτε κοντινό μας άνθρωπο είχαμε χάσει…

Το βράδυ επιστρέψαμε στο σπίτι και παρά το τσουχτερό κρύο εγώ κυκλοφορούσα με τις πυτζάμες έξω κάνοντας παρέα στο γάτο της ιδιοκτήτριας -κυρίως- και προσπαθώντας να φωτογραφήσω το milky way -δευτερευόντως.

Η επόμενη μέρα θα περιελάμβανε Maori, Ώκλαντ και ένα χωριό με ένα πολύ παράξενο όνομα....

 

[Yorgos]

Τρομερές φώτο!