Νέα Ζηλανδία Νέα Ζηλανδία - Εξερευνώντας τη Μέση Γη

Defkalion

Administrator
Μηνύματα
11.398
Likes
17.200
Ονειρεμένο Ταξίδι
Αλάσκα

Κεφάλαιο 1 - Aotearoa

Και ποιος δεν έχει ονειρευτεί ταξίδι στη Νέα Ζηλανδία; η μακρινή αυτή χώρα ήταν ήδη μέσα στις λίστες εκατομμυρίων ταξιδιωτών ανά τον κόσμο από τα μέσα της δεκαετίας του 80 όταν και ξεκίνησε η μεγάλη άνοδος στον τουρισμό της, και πάντως πολύ πριν τα Χριστούγεννα του 2001.

Τότε, κυκλοφορούσε στον κινηματογράφο η πρώτη από τις τρεις ταινίες που προσπαθούσαν να μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία στην ιστορία, τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του J.R.R. Tolkien. O εντελώς άγνωστος τότε Νεοζηλανδός σκηνοθέτης της τριλογίας είχε πείσει την εταιρεία παραγωγής ότι η ταινία έπρεπε να γυριστεί στην πατρίδα του, καθώς διέθετε ανεξάντλητη ποικιλία τοπίων που θα μπορούσαν να αναπαραστήσουν με πιστότητα τη Μέση-Γη που είχε δημιουργήσει ο καθηγητής Tolkien. Η τεράστια επιτυχία των ταινιών ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο τα εκπληκτικά τοπία της Νέας Ζηλανδίας και έδωσε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις στην ανάπτυξη του τουρισμού της χώρας.

Η δική μου ιστορία όμως για τη Νέα Ζηλανδία, παρότι μεγάλωσα διαβάζοντας τα βιβλία του Tolkien, δεν έχει σχέση με αυτά ή με τις ταινίες.

Είμαστε στο 1988.

Οι υπολογιστές έχουν μόλις ξεκινήσει να διαδίδονται στο ευρύ κοινό και τουλάχιστον στην Ελλάδα ελάχιστοι άνθρωποι ασχολούνται με την αγορά αυτή. Είμαι από τους τυχερούς που έχουν αποκτήσει επαφή από μικρή ηλικία και εξερευνώ αυτόν τον καινούριο κόσμο με μεγάλο ενδιαφέρον.

Το Σεπτέμβρη αυτού έτους η γιαπωνέζικη εταιρεία Taito κυκλοφορεί ένα παιχνίδι με τίτλο The New Zealand Story, που έχει πρωταγωνιστή ένα kiwi, το περίφημο γηγενές πουλί της Νέας Ζηλανδίας. Οι περιπλανήσεις του μικρού kiwi στις διάφορες πίστες του παιχνιδιού είναι από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω από εκείνη την ηλικία.

30 χρόνια αργότερα.

“They told me you can’t - so I did”, γράφει ένα μπλουζάκι στο αεροδρόμιο του Christchurch λίγο πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο της επιστροφής, και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται το πώς πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια κάνοντας ενθουσιασμένος και ταυτόχρονα φοβισμένος τα πρώτα μου ταξιδιωτικά βήματα στο Λονδίνο, το Παρίσι και τη Βιέννη, που γέννησαν με τη σειρά τους όνειρα για μέρη μακρινά και άπιαστα, όπως οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Νέα Ζηλανδία. Πού να φανταστώ ότι κάποια χρόνια αργότερα το ταξίδι που ήταν στην κορυφή μιας λίστας ταξιδιωτικών επιθυμιών τόσο παράτολμων που ήταν σχεδόν παράλογες, θα ήταν κάτι τόσο εφικτό.

“Μου είπαν ότι δε μπορείς - οπότε το έκανα” λοιπόν, και βρέθηκα στα χώματα της Aotearoa, όπως την αποκαλούν οι Maori, που στη γλώσσα τους σημαίνει Η Χώρα του Μακριού Άσπρου Σύννεφου. Η ιδέα υπήρχε στο μυαλό μου από πολύ νεαρή ηλικία, αλλά αυτό δε φαντάζομαι ότι είναι κάτι ασυνήθιστο, αφού για πάρα πολύ κόσμο η Νέα Ζηλανδία φαντάζει ως ένας πολύ επιθυμητός ταξιδιωτικός προορισμός, ειδικά δεδομένης της απόστασής της από την Ελλάδα και την Ευρώπη που δημιουργεί ακόμα περισσότερες προσδοκίες στη φαντασία των απανταχού φιλόδοξων ταξιδιωτών.

Λίγους μήνες πριν συζητούσα με τον @Yorgos για τα ταξιδιωτικά του πλάνα την επόμενη χρονιά, και ταυτόχρονα τη δική μου ανάγκη για ένα ταξίδι σε προορισμό με πολύ φύση - όπως λέει και ο Bilbo Baggins στα πρώτα λεπτά του Lord of the Rings, “I want to see mountains, Gandalf, mountains!”. Ο Γιώργος προγραμμάτιζε ταξίδι στα νησιά του Ειρηνικού, και κάπου εκεί έλεγε να ρίξει και μια Νέα Ζηλανδία έτσι για το κέφι, αφού ήταν στο δρόμο του και την είχε αποφύγει σε προηγούμενα ταξίδια. Κάπως έτσι έπεσε η ιδέα να βρεθούμε εκεί, και γρήγορα το ταξίδι πήρε πιο συγκεκριμένη μορφή: δύο βδομάδες, έναρξη από Auckland στο βόρειο νησί και αναχώρηση από Queenstown ή Dunedin στο νότιο νησί. Ενδιάμεσα; πολλά πολλά χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο για να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα από τα τοπία που ελπίζαμε ότι θα έχει να προσφέρει η χώρα. Τα εισιτήρια από Μελβούρνη για Νέα Ζηλανδία είναι πολύ οικονομικά και συμφωνήσαμε με το Γιώργο οι διαμονές μας να είναι κι’αυτές όσο το δυνατόν οικονομικότερες οπότε το ταξίδι θα έβγαινε χαμηλού κόστους. Έτσι, μετά από συζητήσεις, διαβουλεύσεις και αρκετό ψάξιμο, κλείστηκε το ταξίδι, στο οποίο θα μας συναντούσε και ο @Krekouzas κάπου στα μισά της διαδρομής.

Αυτό με τις οικονομικές διαμονές κρατήστε το για αργότερα, θα μας χρειαστεί. :bleh:

Παρασκευή απόγευμα.

Έχω παρατήσει τη δουλειά νωρίς - στη διάρκεια της οποίας έτσι κι’αλλιώς το μόνο που έκανα ήταν να μετράω τις ώρες μέχρι να φύγω, και οδεύω προς το αεροδρόμιο της Μελβούρνης. Ο Γιώργος έχει μόλις φτάσει Auckland και μου στέλνει σε μηνύματα τις περιπέτειές του από τα τελωνεία στη Νέα Ζηλανδία, που τελικά μέχρι και δουλειά του πρότειναν αν ενδιαφερόταν να ζήσει εκεί.

Η Μελβούρνη όπως πάντα φαίνεται αχανής από ψηλά.

IMG_20190412_193641-01.jpg


Όταν ζεις στην Αυστραλία συνηθίζεις τις αποστάσεις και τα αεροπορικά ταξίδια πάρα πολύ γρήγορα, και έτσι οι 3,5 ώρες μέχρι το Auckland μου φάνηκαν πολύ σύντομες. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο τρέχω να βρω ένα ταξί να πάω στο ξενοδοχείο γιατί είχα και την έννοια μην ξυπνήσω τον… συγκάτοικο που την είχε πέσει για ύπνο στο μεταξύ - ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Κακώς βιάστηκα. Τα κορδόνια από τα παπούτσια μου πιάστηκαν μεταξύ τους -μη ρωτάτε πώς- και έτσι βρέθηκα να ξεκινάω το πολυαναμενόμενο ταξίδι μου με μια ομολογουμένως εντυπωσιακή πιρουέτα που θα ζήλευε και ο Γκρεγκ Λουγκάνις, πέφτοντας προς το έδαφος. Ευτυχώς ακριβώς μπροστά μου περπάταγε μια κοπελίτσα και έσερνε μια βαλίτσα πίσω της, οπότε γλύτωσα τα χειρότερα αφού το κεφάλι μου προσγειώθηκε πάνω στη μαλακή βαλίτσα αντί για το πλακάκι του δαπέδου.

Με τα πολλά φτάνω στο ξενοδοχείο, βάζω τις φωνές στην πόρτα, ο Γιώργος ξυπνάει, μου ανοίγει, και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

- “Έλα ρε καλώς ήρθες, με είχε πάρει ο ύπνος”

- “Ναι άργησα να φτάσω γιατί είχα ένα μικρό ατύχημα” λέω νιώθωντας για πρώτη φορά τα αίματα να τρέχουν στο πόδι μου.

- “Ε καλά πέσε για ύπνο τώρα και από αύριο ξεκινάμε. Αλλά πρώτα ζυγίσου.”

- “Παρντόν;”

- “Ε, τι; ζυγίσου λέω, ορίστε η ζυγαριά.”

Καλά ακούσατε. Ζυγαριά. Όταν μου έλεγε το προηγούμενο διάστημα ότι σκοπεύει να φέρει μαζί του στο ταξίδι μια ζυγαριά για να μην παρασυρόμαστε με το φαγητό και να προσέχουμε τα κιλά μας, νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα. Και όμως η ζυγαριά ήταν εκεί, και θα παρέμενε αχώριστος σύντροφος στο ταξίδι μας.

Έπεσα για ύπνο - αφού πρώτα ζυγίστηκα, και το επόμενο πρωί θα ξεκινούσε το road trip μας...

Είστε έτοιμοι;



 
Last edited:

go2dbeach

Member
Μηνύματα
5.962
Likes
9.344
Επόμενο Ταξίδι
Λατινική Αμερική
Ονειρεμένο Ταξίδι
Λατινική Αμερική
Την άλλη φορά να έρθεις μαζί μου ταξίδι..Παραλίες, μοχίτο, αιώρα, ρέγγε και ρηλάξ.
Α! και δε θα σε ζυγίσω! :haha::haha:
Περιμένω να δω τι τράβηξες στη συνέχεια :bleh:
 

Defkalion

Administrator
Μηνύματα
11.398
Likes
17.200
Ονειρεμένο Ταξίδι
Αλάσκα

alvadi

Member
Μηνύματα
553
Likes
2.802
Επόμενο Ταξίδι
Μπέργκαμο
Ονειρεμένο Ταξίδι
Μεξικό
Ωραία η αφήγηση και με χιούμορ ;) περιμένουμε τη συνέχεια..

Μα ζυγαριά; :eek:
 
Μηνύματα
301
Likes
1.820
Επόμενο Ταξίδι
Η.Π.Α.
Ονειρεμένο Ταξίδι
Ωκεανία
Δώσε στο λαό Νέα Ζηλανδία!!! Ονειρεμένος προορισμός!!! :clap::clap::clap: Περιμένω να δω τα αποτελέσματα της ζυγαριάς στο τέλος της περιπέτειας σας!!!
 

Defkalion

Administrator
Μηνύματα
11.398
Likes
17.200
Ονειρεμένο Ταξίδι
Αλάσκα
Περιμένω να δω τα αποτελέσματα της ζυγαριάς στο τέλος της περιπέτειας σας!!!
Έχασα περισσότερα απ' όσα πήρα αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενα ότι θα χάσω αφού πήρα περισσότερα από αυτά που ήλπιζα ότι θα πάρω πριν χάσω αυτά που έχασα. o_O
 

Kanel28

Moderator
Μηνύματα
1.431
Likes
2.428
Επόμενο Ταξίδι
Εδιμβούργο
Ονειρεμένο Ταξίδι
Αλάσκα
Έχασα περισσότερα απ' όσα πήρα αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενα ότι θα χάσω αφού πήρα περισσότερα από αυτά που ήλπιζα ότι θα πάρω πριν χάσω αυτά που έχασα. o_O
:shock::shock: Εγώ πάντως κατάλαβα. Μου θύμισες αριθμητική έκτης δημοτικού.

Αναμένουμε τις περιπέτειες σας καθώς και το τι τρώγατε για να χάσεις περισσότερα από όσα πήρες, αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενες, αφού πήρες περισσότερα από αυτά που ήλπιζες ότι θα πάρεις πριν χάσεις αυτά που έχασες :p
 
Μηνύματα
301
Likes
1.820
Επόμενο Ταξίδι
Η.Π.Α.
Ονειρεμένο Ταξίδι
Ωκεανία
Δώσε το καλό παράδειγμα στο φόρουμ και προχώρα με την ιστορία!!!! Άντε γιατί θα αρχίσω τα spoilers! :clap::xalara::bleh:
 

taver

Member
Μηνύματα
12.468
Likes
28.827
Ονειρεμένο Ταξίδι
Iles Kerguelen
Έχασα περισσότερα απ' όσα πήρα αλλά λιγότερα από αυτά που περίμενα ότι θα χάσω αφού πήρα περισσότερα από αυτά που ήλπιζα ότι θα πάρω πριν χάσω αυτά που έχασα. o_O
Δευκαλίωνα τρώς.
 

Defkalion

Administrator
Μηνύματα
11.398
Likes
17.200
Ονειρεμένο Ταξίδι
Αλάσκα
Κεφάλαιο 2 - Waipoua Forest

Η περιήγησή μας στη Νέα Ζηλανδία θα γινόταν με αυτοκίνητο παρότι είχαμε συζητήσει και το ενδεχόμενο τροχόσπιτου που είναι πολύ συνηθισμένα εκει, οπότε το πρωί σηκωθήκαμε να πάμε να παραλάβουμε το αμάξι μας. Ήμουν σίγουρος ότι με το Γιώργο θα ταιριάζαμε στο ταξίδι και θα είχαμε πολύ καλή συνεργασία στα διαδικαστικά της κάθε μέρας, και πράγματι αυτό φάνηκε από την αρχή: φύγαμε από το ξενοδοχείο με το λεωφορείο για να πάμε στο αεροδρόμιο κάνοντας διαδρομή μισής ώρας, και εκεί ψάχναμε άλλη μισή ώρα το σημείο που θα μας παραλάμβαναν από την εταιρεία αυτοκινήτων, για να μας πάνε -κάνοντας άλλη μισή ώρα- στο γραφείο ενοικίασης που ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Χμ, ναι.

Το πρώτο πράγμα που πήγαμε να κάνουμε ήταν φυσικά να συνδέσουμε τα κινητά μας για να ακούμε στο δρόμο τις εκπληκτικές playlist που είχαμε ετοιμάσει γι’αυτό το ταξίδι. Βέβαια για κάποιο λόγο τα περισσότερα τραγούδια αποδείχθηκε ότι ήταν κυρίως Bon Jovi παρότι εμείς άλλες επιλογές είχαμε κάνει, πράγμα που μου θύμισε το βιβλίο Good Omens στο οποίο όλες οι κασέτες μουσικής στα αυτοκίνητα (καθότι το βιβλίο διαδραματίζεται στη δεκαετία του 80) μεταμορφώνονταν στα Greatest Hits των Queen όταν άρχιζαν να παίζουν. Έλα όμως που το αυτοκίνητό μας είχε μενού στα… κινέζικα και όσο και αν προσπαθήσαμε να πατήσουμε όλα τα κουμπιά ξεχωριστά και όλα μαζί δεν καταφέραμε να βγάλουμε άκρη, οπότε τελικά την πρώτη βδομάδα δεν ακούσαμε απολύτως τίποτα! Τελικά τις playlist τις ακούω τώρα που γράφω την Ιστορία, κάτι είναι κι’αυτό. :haha:

Ξεκινήσαμε τη διαδρομή προς τα βόρεια, αφού ο προορισμός μας για σήμερα ήταν το Waipoua Forest με τα τεράστια δέντρα Kauri, γύρω στα 300 χιλιόμετρα βόρεια του Auckland. Το βόρειο νησί θεωρείται πολύ διαφορετικό, όχι τόσο γραφικό όσο το νότιο, αλλά και σαφώς λιγότερο τουριστικό, που ήταν και το βασικό μας κίνητρο για να το δούμε. Στο νότιο νησί περιμέναμε ότι θα συναντήσουμε ορδές κινέζων να καλύπτουν σα μυρμήγκια δρόμους, βουνά και παραλίες. Πολύ γρήγορα βγήκαμε από την πόλη και το τοπίο άλλαξε εντυπωσιακά, δίνοντάς μας μια πρώτη γεύση από το τί θα συναντούσαμε στη χώρα: μεγάλες εκτάσεις από λιβάδια, φάρμες, και ελάχιστα κτίσματα.

Κάναμε μια πρώτη στάση σε ένα δάσος το οποίο μας έδωσε μια καλή ιδέα του τί θα επακολουθούσε:

DSC00023.jpg



DSC00025.jpg


Στην πορεία οι στάσεις για φωτογραφίες ήταν επιτακτικές, καθώς τα τοπία άρχισαν να παρουσιάζουν την εντυπωσιακή ομορφιά της χώρας:

DSC00033.jpg


DSC00037.jpg


Το δωμάτιο που θα μέναμε το βράδυ ήταν κοντά στο δάσος, και η ιδιοκτήτρια μας είχε στείλει μήνυμα προειδοποιώντας μας να έχουμε μαζί μας όλα τα απαραίτητα καθώς το πιο κοντινό κατάστημα ήταν σε απόσταση μεγαλύτερη των 60 χιλιομέτρων! Καθώς το μέρος ήταν στο δρόμο μας, είπαμε να κάνουμε μια στάση να το δούμε και να πάρουμε τα κλειδιά αφού στο δάσος είχαμε κλείσει το twilight tour που θα τελείωνε αργά και δε ξέραμε τι ώρα θα επιστρέψουμε στο δωμάτιο.

Το κατάλυμμα ήταν φυσικά το σπίτι της ιδιοκτήτριας το οποίο είχε χωρίσει με μια… κουρτίνα για να προσφέρει διαμονή σε επισκέπτες. Είχαμε δύο υπνοδωμάτια, κουζίνα και μπάνιο οπότε ήταν σαν κανονικό διαμέρισμα. Το κτίσμα είναι ένα κουκλίστικο οίκημα του 1900 που έχει ανακαινιστεί αλλά διατηρεί πάρα πολλές πινελιές παραδοσιακού χαρακτήρα που του δίνουν μια αποικιοκρατική πνοή. Είναι φτιαγμένο σε μια γούβα δίπλα σε ένα ρέμα στην άκρη ενός χωματόδρομου, στον οποίο οδηγούσαμε τόση ώρα που αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν έχουμε χαθεί. Από την κουζίνα μπορούσαμε να βγούμε έξω στο χώρο πίσω από το σπίτι, που πρακτικά ήταν η πλαγιά ενός λόφου. Ο φρέσκος παγωμένος αέρας και οι μυρωδιές από τη βλάστηση και τα νερά με μετέφερε αμέσως σε μια άλλη εποχή. Η όλη περιοχή ήταν αφύσικα ελκυστική, αυτό το μέρος του κόσμου έμοιαζε σα να μην εξελίχθηκε με τις δεκαετίες. Αυτή ήταν η πρώτη στιγμή που πραγματικά συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι στη Νέα Ζηλανδία, αισθάνθηκα σαν εξερευνητής μιας νέας ηπείρου.

Μέχρι να σουρουπώσει και να φτάσει η ώρα να πάμε στο δάσος συνεχίσαμε με το αυτοκίνητο λίγο πιο βόρεια προς το Omapere, για να βρούμε κάτι να φάμε και να χαζέψουμε τη θέα προς τη θάλασσα. Μας πρότειναν ένα συγκεκριμένο καφέ το οποίο όμως είχε ήδη κλείσει προς απογοήτευσή μας, οπότε σταματήσαμε στο μόνο που βρήκαμε ανοιχτό, ένα μικρό καφέ που δούλευε ένας νεαρός που φόραγε μια άσπρη αμάνικη φανέλα - εμείς φοράγαμε ήδη καναδυό μπλούζες και μπουφάν - και είχε ακουστικά στα αυτιά. Βλέπω ότι οι επιλογές δεν είναι και πολλές, και παραγγέλνω ένα μπέργκερ. Ο Γιώργος αφού κοιτάει τα μενού δέκα φορές, ρωτάει με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου “Do you have any salads?“ στο οποίο η αντίδραση του τυπάκου είναι λες και μόλις άκουσε το καλύτερο ανέκδοτο στην ιστορία, και απαντάει με γουρλωμένα μάτια γεμάτα έκπληξη:

“Salad? What salad? To eat?”

Ο Γιώργος καταφέρνει να ψελλίσει ένα “yes” την ώρα που εγώ κάνω να βγω έξω γιατί κοντεύω να κατουρηθώ από τα γέλια, και ακούω τον τυπάκο να του εξηγεί χασκογελώντας “We are meat eaters here in the north mate”.

Τελικά ο τύπος μας ετοιμάζει δύο μπέργκερ που κάθε άλλο παρά ταιριάζανε στη δίαιτά μας, και τα συμπληρώνει με τουλάχιστον δύο κιλά τηγανητές πατάτες τις οποίες μας δίνει τυλιγμένες σε χαρτί εφημερίδας, ολόκληρος μπόγος. Αφού ξεπεράσαμε το σοκ και τις ενοχές, τα φάγαμε όλα, δεν έμεινε τίποτα, ούτε οι εφημερίδες. Μάλλον πεινάγαμε. Η ατάκα “what salad? to eat?” μας έμεινε ως μια από τις πιο αστείες στιγμές του ταξιδιού - και είχαμε αρκετές τέτοιες.

Είχε φτάσει η ώρα για τη βόλτα μας στο Waipoua Forest. Αφού φτάσαμε εκεί λίγο νωρίτερα κάναμε μια πρώτη βόλτα μόνοι μας και πάθαμε ένα πρώτο σοκ από το μέγεθος των Kauri, αυτών των γιγαντιαίων δέντρων, δεύτερων σε μέγεθος σε ολόκληρο τον πλανήτη μόνο μετά τις περίφημες Σεκόγιες της Καλιφόρνια. Η Νέα Ζηλανδία ήταν γεμάτη με αυτά τα εκπληκτικά δέντρα πριν ξεκινήσει η μαζική καταστροφή τους από τους πρώτους Maori που έφτασαν στη χώρα και αργότερα από τους Ευρωπαίους αποίκους. Περισσότερο από το 97% των εκπληκτικών αυτών δέντρων δυστυχώς καταστράφηκαν, ενώ και στο σύγχρονο κόσμο που προστατεύονται, ένα παράσιτο που δεν έχουν βρει τρόπο να αντιμετωπίσουν κατατρώει και αυτά που έχουν απομείνει. Ως μέτρο πρόληψης, πριν μπει και βγει κάποιος από τα δάση που υπάρχουν Kauri πρέπει να περάσει υποχρεωτικά από μια πύλη που τρίβει τα παπούτσια πάνω από μια ειδική συρμάτινη βούρτσα. Το επόμενο βήμα είναι πάνω από μια συσκευή που ποτίζει τις σόλες με ατμό και κάποιου είδους απολυμαντικό που σκοτώνει το παράσιτο ώστε να μη το μεταφέρει κανένας σε άλλες περιοχές.

IMG_1483.jpg


Μέχρι να φτάσει η Maori που θα μας ξεναγούσε στο δάσος πιάσαμε την κουβέντα με ένα ζευγάρι βρετανών που ταξίδευαν για μήνες στη χώρα και μας έλεγαν ότι δεν έχουν ξαναδεί τέτοια φύση στη ζωή τους. Κυκλοφορούσαν με τα κοντομάνικα ενώ το κρύο ήδη είχε αρχίσει να είναι τσουχτερό και όταν τους ρώτησα πώς και δε κρυώνουν ο τύπος μου είπε με στόμφο “we are from the UK mate”. Η ξεναγός αφού μας εξήγησε ότι οι λέξεις “Maori” και “Kauri” προφέρονται “μόντι” και “κόντι” με το “ντ” πολύ ελαφρύ, μας έκανε μια βόλτα ανάμεσα στα δέντρα λέγοντάς μας ιστορίες από την εξέλιξή τους ανά τους αιώνες.

Η διαδρομή στο δάσος ήταν πολύ ευχάριστη και πολύ ήσυχη καθώς ήμασταν μόνο τέσσερα άτομα. Περάσαμε αρκετή ώρα μπροστά στο Tane Mahuta, τον βασιλιά του δάσους, το μεγαλύτερο Kauri που υπάρχει. Με ύψος πάνω από 45 μέτρα, ηλικία που ξεπερνάει τα 1200 χρόνια και όγκο κορμού πάνω από 250 κυβικά μέτρα (αρκετό ξύλο για να φτιαχτούν 30 σπίτια τριών υπνοδωματίων), ο Tane Mahuta είναι χωρίς αμφιβολία ένα πραγματικό θαύμα της φύσης. Οι Maori σε κάθε ευκαιρία μιλάνε με σεβασμό προς τα δέντρα και γενικά τη φύση, και σε αυτό το περιβάλλον δεν είναι δύσκολο να ταυτιστείς. Το δέος μπροστά στη θέα αυτών των δέντρων είναι τεράστιο. Η λατρεία προς τη φύση ξαφνικά φαίνεται πολύ πιο φυσιολογική σε σχέση με τη λατρεία σε μια θρησκεία. Μήπως τελικά οι αμόρφωτοι βάρβαροι των Νέων Κόσμων με τη λατρεία τους στα άψυχα στοιχεία της φύσης ήταν πιο πολιτισμένοι από τους πολιτισμένους λευκούς που τους κατέκτησαν και τους δίδαξαν τους… αληθινούς θεούς;

2019-04-13 16.25.31.jpg


DSC00041.jpg


DSC00043.jpg


DSC00049.jpg


Η νύχτα είχε πέσει, το κρύο ήταν τσουχτερό, ο βρετανός είχε φορέσει το μπουφάν του, και η ξεναγός περπατώντας μπροστά μας στο δάσος άρχισε να ψέλνει παραδοσιακά Maori προς τιμήν του Tane Mahuta και των υπόλοιπων Kauri. Η στιγμή ήταν πολύ κατανυκτική αλλά έκλεψα λίγα δευτερόλεπτα με την κάμερά μου για να τη θυμάμαι:


Στη συνέχεια μας ζήτησε να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της επίθεσης στο Christchurch που είχε γίνει πριν από λίγες μέρες, αλλά και ως υπενθύμιση για οποιονδήποτε κοντινό μας άνθρωπο είχαμε χάσει…

Το βράδυ επιστρέψαμε στο σπίτι και παρά το τσουχτερό κρύο εγώ κυκλοφορούσα με τις πυτζάμες έξω κάνοντας παρέα στο γάτο της ιδιοκτήτριας -κυρίως- και προσπαθώντας να φωτογραφήσω το milky way -δευτερευόντως.

DSC00063.jpg


Η επόμενη μέρα θα περιελάμβανε Maori, Ώκλαντ και ένα χωριό με ένα πολύ παράξενο όνομα....
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.628
Likes
50.315
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού τότε, τώρα, πάντα
Τρομερές φώτο! :clap:
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.113
Μηνύματα
880.801
Μέλη
38.839
Νεότερο μέλος
mgian

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom