Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.400
- Likes
- 17.206
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Κεφάλαιο 3 - Auckland και πέριξ
Το πρωί πριν φύγουμε περάσαμε λίγο χρόνο μιλώντας στην ιδιοκτήτρια του σπιτιού. Η Joanna που εμφανίστηκε κουκουλωμένη με ένα σκασμό ρούχα και κουβέρτες καθώς το κρύο ήταν πραγματικά τσουχτερό, μας είπε ότι πρόσφατα μετακόμισε εκεί μετά από 16 χρόνια στο Auckland και δε πίστευε το πόσο κρύο κάνει σε αυτήν την περιοχή. Φόραγε δυο μπότες από δέρμα possum και απ’ ότι μας είπε είναι και το μοναδικό ζευγάρι που έχει φτιαχτεί. Το possum ήρθε στη Νέα Ζηλανδία από την Αυστραλία και το μισούν παράφορα στη χώρα γιατί είναι μαζί με τις γάτες και τους σκύλους από τις βασικές αιτίες που ο πληθυσμός των kiwi έχει μειωθεί δραματικά και το είδος κινδυνεύει με εξαφάνιση.
Μας είπε ότι σκέφτεται να διαμορφώσει το κατάλυμμα για ζευγάρια που θέλουν να κάνουν το γάμο τους εκεί, μακριά από τον πολιτισμό και τη φασαρία και μου φάνηκε εξαιρετική ιδέα. Το μέρος είναι απίθανο και η ίδια είχε αυτή την αύρα φιλοξενίας και ειλικρίνιας που δεν έχω καμία αμφιβολία για την επιτυχία του εγχειρήματος. Μόλις άκουσε για το Travelstories - ο Γιώργος της είπε ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο ταξιδιωτικό site του Γαλαξία, ποιο tripadvisor και πράσινα άλογα - μας είπε ότι μας δίνει 10% έκπτωση σε όσα μέλη μας κλείσουν μέσω του σάιτ της, οπότε αν κάποιος σκοπεύει να ταξιδέψει στη Νέα Ζηλανδία, το μέρος συστήνεται ανεπιφύλακτα: https://www.kauricoastestate.nz/
Σήμερα ξεκίνησε η διαδρομή μας νότια, πίσω προς τα εκεί που ξεκινήσαμε την πρώτη μέρα δηλαδή, το Auckland, πριν συνεχίσουμε ακόμα πιο πέρα προς το νότιο νησί. Στο δρόμο συναντήσαμε μέρη με εξαιρετικά ασυνήθιστα για τα αυτιά μας ονόματα, αλλά κανένα τόσο πετυχημένο όσο το εκπληκτικό χωριό Paparoa, του οποίου οι κάτοικοι υποθέσαμε ότι ονομάζονται Παπαροανοί - εάν κάποιος έχει περισσότερες πληροφορίες για το καυτό αυτό θέμα παρακαλώ να μας ενημερώσει.
Φωτος δεν είναι και οι καλύτερες γιατί είναι μέσα από το αυτοκίνητο:
Η πρώτη μας στάση ήταν στο Te Hana Te Ao Marana, που είναι το βασικό πολιτιστικό κέντρο για την κουλτούρα των Maori στην περιοχή του Auckland. Το εντελώς πριβέ τουρ μιας και είμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες ανέλαβε ο Michael, ο οποίος μας ξενάγησε σε μια ρέπλικα παραδοσιακού χωριού των Maori, του οποίου η κατασκευή δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί.
Τα σκαλίσματα στις καλύβες-σπίτια τους είναι πραγματικά αξιοσημείωτα, ενώ βρήκα ενδιαφέρον το γεγονός ότι κάποια παραδοσιακά έθιμά τους που μας περιέγραψε διατηρούνται ακόμα και σήμερα. Ένα χαρακτηριστικό από αυτά είναι ότι πάντα κάνουν δύο ταφές για τους νεκρούς τους. Στα παλιά χρόνια τους έθαβαν στο έδαφος κανονικά και μετά από ένα χρόνο τους ξέθαβαν και καθάριζαν τα κόκκαλα για να τα δώσουν σε όλα τα μέλη της φυλής να τα δουν από κοντά ώστε να αποδώσουν όλα τα μέλη τιμή στο νεκρό. Στο σύγχρονο κόσμο κάνουν την πρώτη ταφή και μετά από ένα χρόνο κάνουν μια δεύτερη τελετή με την οποία ουσιαστικά αφήνουν το νεκρό να φύγει οριστικά από τη ζωή τους. Τα παιδιά των Maori μεγάλωναν τότε με παιχνίδια που στόχευαν τη βελτίωση δεξιοτήτων στο χειρισμό όπλων με το χέρι, και όλα τους τα παιχνίδια είχαν σκοπό να τα προετοιμάσουν για πολεμική εκπαίδευση.
Οι ιστορίες που μας αφηγήθηκε ο Michael, παρότι σίγουρα έχουν κάποια πραγματικότητα ως αρχική πηγή, ήταν πολύ φανταστικές, κάτι σα μυθολογία, και δεν τις βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες όσον αφορά τις γνώσεις για τον τρόπο ζωής ή την κουλτούρα τους. Αντίθετα, ο σεβασμός τους προς τη φύση είναι αξιοσημείωτος - πράγμα που φυσικά έρχεται σε αντίθεση με τη μαζική καταστροφή των Kauri που ανέφερα παραπάνω. Σήμερα υπάρχουν 850 χιλιάδες Maori στη Νέα Ζηλανδία, οι οποίοι βρίσκονται κυρίως στο βόρειο νησί, και τελευταία έχουν αρχίσει και διεκδικούν προγονικά δικαιώματα για τα κομμάτια γης που θεωρούν ότι τους ανήκουν.
Γενικά η εικόνα που πήρα δε με εντυπωσίασε, ένα κομμάτι των αφηγήσεων μου φάνηκε πολύ κατασκευασμένο, το οποίο δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, αλλά όταν προσπαθεί να περαστεί ως κομμάτι της ιστορίας τους δεν πείθει ιδιαίτερα.
Συνεχίσαμε τη μέρα μας κατευθυνόμενοι προς το Auckland και λίγο πριν φτάσουμε στο One Tree Hill κάναμε μια στάση για φαγητό στο Little Jimmy, ένα μικρό καφέ στη δυτική πλευρά του λόφου, το οποίο έθεσε τα στάνταρ για όλο το υπόλοιπο ταξίδι όσον αφορά την ποιότητα του φαγητού. Εξαιρετικές σαλάτες και γκουρμέ μπέργκερ, θα ήταν σχεδόν ότι πρέπει για την προσεκτική μας διατροφή αν αφού τελειώναμε τα πιάτα μας ο Γιώργος δεν πήγαινε να παραγγείλει και δεύτερο γύρο.
Το One Tree Hill είναι ένα ηφαιστειακό και καταπράσινο ύψωμα με την κορυφή του λόφου να στέκεται 184 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, και είναι αρκετά τουριστικό σημείο καθώς προσφέρει άπλετη θέα σε ολόκληρη τη γύρω περιοχή συμπεριλαμβανομένων και των δύο λιμανιών του Auckland. Στο ψηλότερο σημείο του φιλοξενεί έναν οβελίσκο που κατασκευάστηκε το 1940 προς τιμή των Maori, αλλά… προκαταβολικά, καθώς πολλοί ευρωπαίοι Νεοζηλανδοί πίστευαν τότε ότι οι Maori τελικά θα εκλείψουν και το μνημείο προοριζόταν για να υπενθυμίζει στις επόμενες γενιές την κάποτε παρουσία τους.
Η πρόσβαση στο λόφο γίνεται με τα πόδια, και έτσι ξεκινήσαμε την ανηφόρα. Ο καιρός που μέχρι στιγμής στο ταξίδι ήταν πολύ καλός ξαφνικά άλλαξε και φάγαμε ολίγη βροχή με πολύ αέρα ανεβαίνοντας. Τις απάνθρωπες και αντίξοες αυτές συνθήκες σας τις περιγράφω με λεπτομέρεια διότι είμαι βέβαιος ότι έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη δυσκολία που βρήκα να ανέβω αυτό το λόφο - που περισσότερο με βουνό έμοιαζε εδώ που τα λέμε παρά με λόφο. Ο Γιώργος περπάταγε μπροστά ανάλαφρος, σαν πεταλουδίτσα ας πούμε, και εγώ αγκομαχούσα πίσω. Ήταν σε αυτό το σημείο που ξαφνικά θυμηθήκαμε και οι δύο ότι το ταξίδι αυτό ουσιαστικά το είχαμε προγραμματίσει να περιλαμβάνει πολλά τρεκ, τα οποία θα ήταν σίγουρα μεγαλύτερα και πιο δύσκολα από μια ανηφόρα εκατό μέτρων. Αποφασίσαμε σιωπηλά να μην αγγίξουμε το ευαίσθητο αυτό ζήτημα και απολαύσαμε τη θέα από την κορυφή.
Η υπόλοιπη διαδρομή μας έφερε στον τελικό μας προορισμό για αυτή τη μέρα, το Otorohanga, ένα χωριό που βρίσκεται γύρω στα 200 χιλιόμετρα νότια του Auckland κοντά στις Glowworm caves του Waitomo, κάτι σπηλιές που φημίζονται για τα… σκουλήκια τους που λαμποκοπάνε στο σκοτάδι. Πριν πέσουμε για ύπνο στο μοτέλ που είχαμε κλείσει, ακούω το Γιώργο να κοντεύει να πάθει ανακοπή από τα γέλια.
“Τι έπαθες μωρέ;”
“Άσε ρε πού να στα λέω, διαβάζω κάτι νέα για τον πρωθυπουργό της Φινλανδίας, και τον τύπο τον λένε Σαπίλα! Και όχι μόνο αυτό, αλλά το πρώτο του όνομα είναι Γιούχα!! Γιούχα Σαπίλα!!!”
Ε αυτό ήταν. Ήδη φανταζόμασταν τα πλακάτ και τις αφίσες σε προεκλογική εκστρατεία:
ΨΗΦΙΣΤΕ ΣΑΠΙΛΑ - ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΠΙΛΑ - ΣΑΠΙΛΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ
Άσχετα που τελικά τον άνθρωπο τον λένε Σιπιλα, εκείνο το βράδυ σχεδόν δε κοιμηθήκαμε από τα γέλια, ενώ μετά επί δέκα μέρες μας έπιανε συνέχεια νευρικό γέλιο σε άσχετες στιγμές και φωνάζαμε ο ένας στον άλλον μέσα στα βουνά “Γιούχα Σαπίλα!” προς έκπληξη όποιου βρισκόταν κοντά μας κάθε φορά...
Η επόμενη μέρα θα είχε σπηλιές, σκουλήκια, λίμνες, κρατήρες και… σκουφάκια, στην αντίστροφη μέτρηση για το Tongariro.
Το πρωί πριν φύγουμε περάσαμε λίγο χρόνο μιλώντας στην ιδιοκτήτρια του σπιτιού. Η Joanna που εμφανίστηκε κουκουλωμένη με ένα σκασμό ρούχα και κουβέρτες καθώς το κρύο ήταν πραγματικά τσουχτερό, μας είπε ότι πρόσφατα μετακόμισε εκεί μετά από 16 χρόνια στο Auckland και δε πίστευε το πόσο κρύο κάνει σε αυτήν την περιοχή. Φόραγε δυο μπότες από δέρμα possum και απ’ ότι μας είπε είναι και το μοναδικό ζευγάρι που έχει φτιαχτεί. Το possum ήρθε στη Νέα Ζηλανδία από την Αυστραλία και το μισούν παράφορα στη χώρα γιατί είναι μαζί με τις γάτες και τους σκύλους από τις βασικές αιτίες που ο πληθυσμός των kiwi έχει μειωθεί δραματικά και το είδος κινδυνεύει με εξαφάνιση.
Μας είπε ότι σκέφτεται να διαμορφώσει το κατάλυμμα για ζευγάρια που θέλουν να κάνουν το γάμο τους εκεί, μακριά από τον πολιτισμό και τη φασαρία και μου φάνηκε εξαιρετική ιδέα. Το μέρος είναι απίθανο και η ίδια είχε αυτή την αύρα φιλοξενίας και ειλικρίνιας που δεν έχω καμία αμφιβολία για την επιτυχία του εγχειρήματος. Μόλις άκουσε για το Travelstories - ο Γιώργος της είπε ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο ταξιδιωτικό site του Γαλαξία, ποιο tripadvisor και πράσινα άλογα - μας είπε ότι μας δίνει 10% έκπτωση σε όσα μέλη μας κλείσουν μέσω του σάιτ της, οπότε αν κάποιος σκοπεύει να ταξιδέψει στη Νέα Ζηλανδία, το μέρος συστήνεται ανεπιφύλακτα: https://www.kauricoastestate.nz/
Σήμερα ξεκίνησε η διαδρομή μας νότια, πίσω προς τα εκεί που ξεκινήσαμε την πρώτη μέρα δηλαδή, το Auckland, πριν συνεχίσουμε ακόμα πιο πέρα προς το νότιο νησί. Στο δρόμο συναντήσαμε μέρη με εξαιρετικά ασυνήθιστα για τα αυτιά μας ονόματα, αλλά κανένα τόσο πετυχημένο όσο το εκπληκτικό χωριό Paparoa, του οποίου οι κάτοικοι υποθέσαμε ότι ονομάζονται Παπαροανοί - εάν κάποιος έχει περισσότερες πληροφορίες για το καυτό αυτό θέμα παρακαλώ να μας ενημερώσει.
Φωτος δεν είναι και οι καλύτερες γιατί είναι μέσα από το αυτοκίνητο:
Η πρώτη μας στάση ήταν στο Te Hana Te Ao Marana, που είναι το βασικό πολιτιστικό κέντρο για την κουλτούρα των Maori στην περιοχή του Auckland. Το εντελώς πριβέ τουρ μιας και είμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες ανέλαβε ο Michael, ο οποίος μας ξενάγησε σε μια ρέπλικα παραδοσιακού χωριού των Maori, του οποίου η κατασκευή δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί.
Τα σκαλίσματα στις καλύβες-σπίτια τους είναι πραγματικά αξιοσημείωτα, ενώ βρήκα ενδιαφέρον το γεγονός ότι κάποια παραδοσιακά έθιμά τους που μας περιέγραψε διατηρούνται ακόμα και σήμερα. Ένα χαρακτηριστικό από αυτά είναι ότι πάντα κάνουν δύο ταφές για τους νεκρούς τους. Στα παλιά χρόνια τους έθαβαν στο έδαφος κανονικά και μετά από ένα χρόνο τους ξέθαβαν και καθάριζαν τα κόκκαλα για να τα δώσουν σε όλα τα μέλη της φυλής να τα δουν από κοντά ώστε να αποδώσουν όλα τα μέλη τιμή στο νεκρό. Στο σύγχρονο κόσμο κάνουν την πρώτη ταφή και μετά από ένα χρόνο κάνουν μια δεύτερη τελετή με την οποία ουσιαστικά αφήνουν το νεκρό να φύγει οριστικά από τη ζωή τους. Τα παιδιά των Maori μεγάλωναν τότε με παιχνίδια που στόχευαν τη βελτίωση δεξιοτήτων στο χειρισμό όπλων με το χέρι, και όλα τους τα παιχνίδια είχαν σκοπό να τα προετοιμάσουν για πολεμική εκπαίδευση.
Οι ιστορίες που μας αφηγήθηκε ο Michael, παρότι σίγουρα έχουν κάποια πραγματικότητα ως αρχική πηγή, ήταν πολύ φανταστικές, κάτι σα μυθολογία, και δεν τις βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες όσον αφορά τις γνώσεις για τον τρόπο ζωής ή την κουλτούρα τους. Αντίθετα, ο σεβασμός τους προς τη φύση είναι αξιοσημείωτος - πράγμα που φυσικά έρχεται σε αντίθεση με τη μαζική καταστροφή των Kauri που ανέφερα παραπάνω. Σήμερα υπάρχουν 850 χιλιάδες Maori στη Νέα Ζηλανδία, οι οποίοι βρίσκονται κυρίως στο βόρειο νησί, και τελευταία έχουν αρχίσει και διεκδικούν προγονικά δικαιώματα για τα κομμάτια γης που θεωρούν ότι τους ανήκουν.
Γενικά η εικόνα που πήρα δε με εντυπωσίασε, ένα κομμάτι των αφηγήσεων μου φάνηκε πολύ κατασκευασμένο, το οποίο δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, αλλά όταν προσπαθεί να περαστεί ως κομμάτι της ιστορίας τους δεν πείθει ιδιαίτερα.
Συνεχίσαμε τη μέρα μας κατευθυνόμενοι προς το Auckland και λίγο πριν φτάσουμε στο One Tree Hill κάναμε μια στάση για φαγητό στο Little Jimmy, ένα μικρό καφέ στη δυτική πλευρά του λόφου, το οποίο έθεσε τα στάνταρ για όλο το υπόλοιπο ταξίδι όσον αφορά την ποιότητα του φαγητού. Εξαιρετικές σαλάτες και γκουρμέ μπέργκερ, θα ήταν σχεδόν ότι πρέπει για την προσεκτική μας διατροφή αν αφού τελειώναμε τα πιάτα μας ο Γιώργος δεν πήγαινε να παραγγείλει και δεύτερο γύρο.
Το One Tree Hill είναι ένα ηφαιστειακό και καταπράσινο ύψωμα με την κορυφή του λόφου να στέκεται 184 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, και είναι αρκετά τουριστικό σημείο καθώς προσφέρει άπλετη θέα σε ολόκληρη τη γύρω περιοχή συμπεριλαμβανομένων και των δύο λιμανιών του Auckland. Στο ψηλότερο σημείο του φιλοξενεί έναν οβελίσκο που κατασκευάστηκε το 1940 προς τιμή των Maori, αλλά… προκαταβολικά, καθώς πολλοί ευρωπαίοι Νεοζηλανδοί πίστευαν τότε ότι οι Maori τελικά θα εκλείψουν και το μνημείο προοριζόταν για να υπενθυμίζει στις επόμενες γενιές την κάποτε παρουσία τους.
Η πρόσβαση στο λόφο γίνεται με τα πόδια, και έτσι ξεκινήσαμε την ανηφόρα. Ο καιρός που μέχρι στιγμής στο ταξίδι ήταν πολύ καλός ξαφνικά άλλαξε και φάγαμε ολίγη βροχή με πολύ αέρα ανεβαίνοντας. Τις απάνθρωπες και αντίξοες αυτές συνθήκες σας τις περιγράφω με λεπτομέρεια διότι είμαι βέβαιος ότι έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη δυσκολία που βρήκα να ανέβω αυτό το λόφο - που περισσότερο με βουνό έμοιαζε εδώ που τα λέμε παρά με λόφο. Ο Γιώργος περπάταγε μπροστά ανάλαφρος, σαν πεταλουδίτσα ας πούμε, και εγώ αγκομαχούσα πίσω. Ήταν σε αυτό το σημείο που ξαφνικά θυμηθήκαμε και οι δύο ότι το ταξίδι αυτό ουσιαστικά το είχαμε προγραμματίσει να περιλαμβάνει πολλά τρεκ, τα οποία θα ήταν σίγουρα μεγαλύτερα και πιο δύσκολα από μια ανηφόρα εκατό μέτρων. Αποφασίσαμε σιωπηλά να μην αγγίξουμε το ευαίσθητο αυτό ζήτημα και απολαύσαμε τη θέα από την κορυφή.
Η υπόλοιπη διαδρομή μας έφερε στον τελικό μας προορισμό για αυτή τη μέρα, το Otorohanga, ένα χωριό που βρίσκεται γύρω στα 200 χιλιόμετρα νότια του Auckland κοντά στις Glowworm caves του Waitomo, κάτι σπηλιές που φημίζονται για τα… σκουλήκια τους που λαμποκοπάνε στο σκοτάδι. Πριν πέσουμε για ύπνο στο μοτέλ που είχαμε κλείσει, ακούω το Γιώργο να κοντεύει να πάθει ανακοπή από τα γέλια.
“Τι έπαθες μωρέ;”
“Άσε ρε πού να στα λέω, διαβάζω κάτι νέα για τον πρωθυπουργό της Φινλανδίας, και τον τύπο τον λένε Σαπίλα! Και όχι μόνο αυτό, αλλά το πρώτο του όνομα είναι Γιούχα!! Γιούχα Σαπίλα!!!”
Ε αυτό ήταν. Ήδη φανταζόμασταν τα πλακάτ και τις αφίσες σε προεκλογική εκστρατεία:
ΨΗΦΙΣΤΕ ΣΑΠΙΛΑ - ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΠΙΛΑ - ΣΑΠΙΛΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ
Άσχετα που τελικά τον άνθρωπο τον λένε Σιπιλα, εκείνο το βράδυ σχεδόν δε κοιμηθήκαμε από τα γέλια, ενώ μετά επί δέκα μέρες μας έπιανε συνέχεια νευρικό γέλιο σε άσχετες στιγμές και φωνάζαμε ο ένας στον άλλον μέσα στα βουνά “Γιούχα Σαπίλα!” προς έκπληξη όποιου βρισκόταν κοντά μας κάθε φορά...
Η επόμενη μέρα θα είχε σπηλιές, σκουλήκια, λίμνες, κρατήρες και… σκουφάκια, στην αντίστροφη μέτρηση για το Tongariro.
Last edited:
