Ιταλία ΣΙΚΕΛΙΑ-Προσκύνημα στο Χτές, Γνωριμιά με το Σήμερα

[St.Adamantidou]

Ένα λουλούδι που ανθίζει στα πόδια της Αίτνας....
Έγινε τραγούδι. Και καθώς το τραγουδήσαμε, ο νους μας έφτιαξε μιάν εικόνα απερίγραπτη,την συνέθεταν λουλούδια, ήλιοι, φεγγάρια, γραφικές γωνιές, ρομαντικά σπιτόπουλα.

Πηγαίνοντας στην Ταορμίνα είχα ένα φόβο. Μήπως η φαντασία μου ‘παιζε παιγνίδια άσκημα, κι ο τραγουδημένος τόπος ήταν απρόσωπος, άχρωμος αδιάφορος. Έτσι μου ‘ρχεται να πω: «Συμπαθάτε με, αλλά προτιμώ να μείνω στην Κατάνια. Δεν θέλω να απογοητευτώ». Όμως η περιέργεια, -και σε αυτό το ταξίδι ανεκάλυψα πως, στ’ αλήθεια, είμαι εξοργιστικά περίεργη - με έσπρωχνε να τρέξω, να φτάσω ως εκεί, κι ότι ήταν να γίνει ας γίνονταν.

Έτσι έφτασα ένα πρωινό στον τόπο του τραγουδιού και της ποίησης. Κι η ψυχή σκίρτησε από το θέαμα. Στάθηκα στη μέση της παλιάς πλατείας και κοίταξα. Δρομάκια ανηφορικά, θεόστενα, ξέχειλα από φως και λουλούδια. Σπίτια παλιά, με όψεις μουντές και μπιρμπιλένια μπαλκόνια.... Πόρτες που τις σκέβρωσε το νερό κι ο αέρας, μα που κρατούν ακόμα την αρχοντιά τους,στο γυαλισμένο κι ολοσκάλιστο ρόπτρο, στο βαρύ μπρούτζινο πόμολο.... Πλατώματα κι ανοίγματα προς το πέλαγος, από όπου το μάτι σου συναντά τον ορίζοντα. Εκκλησιές παμπάλαιες, αυστηρές, κάστρα πέτρινα, γκρίζα με ταράτσες κρεμαστές πάνω από γκρεμούς, και τόξα γοτθικά. Ολάνθιστοι καταρράκτες κυλούν πάνω σε σαρακοφαγωμένους τοίχους, και πέργκολες σκιάζουν τις μικρές αυλές. Τους φράχτες καβαλλικεύουν τριανταφυλλιές κι αγιοκλήματα. Και στις καμάρες των θυρόφυλλων σκαρφαλώνουν γιασεμιά. Κι εκείνη η αγορά της!!!. Μαγαζάκια δεκάδες, από όπου ξεχύνονται λογής ευτελή αντικείμενα, χάντρες χρωματιστές, δαχτυλίδια από λάβα, μπλουζιά ολοκέντητα, καπέλα άσπρα, κίτρινα, πορτοκαλιά, φούστες χίπικες, βραχιολάκια της πεντάρας, και γιορντάνια γιορταστικά. Πανηγύρι. Κι ο κόσμος, ο κάθε λογής κόσμος, άσπρες, κίτρινες και μαύρες φυλές, περνοδιαβαίνουν δίχως βιάση, και γεύονται το ευφρόσυνο θέαμα......

Μα ναι! Η Ταορμίνα δεν με γέλασε. Ούτε το τραγούδι της. Είναι και τα δύο πάντα εκεί, πλέοντας σε έναν ωκεανό από φως και χρώματα. Κι η δική μου διάθεση ήταν να αφήσω τον εαυτό μου να πνιγεί μέσα σε τούτο το παλιρροιακό κύμα τής ομορφιάς. Να κλείσω τα μάτια και να πω: «Εμπρός. Κι εγώ μαζί με όλους. Ας χαθώ τώρα». Όμως ο τόπος δεν είναι σαν τους ανθρώπους. Είναι σπλαχνικός. Σου δίνει και δεν σου ζητά. Το μόνο που ίσως θα θέλει, είναι να τον σκέφτεσαι πότε πότε με αγάπη. Κι εγώ το υποσχέθηκα. Γιατί η Ταορμίνα έμεινε στην καρδιά μου.

Μας ξεμυάλισε όμως ο περίπατος και η Ταορμίνα έχει πολλά ακόμα να δούμε. Υπάρχει κι εδώ η μνήμη η ελληνική. Είναι το περίφημο ελληνορωμαϊκό θέατρο.

Μεσημέριασε πια, κι ο ήλιος δεν έχει οίκτο για τους ταλαίπωρους προσκυνητές. Οι περισσότεροι αγοράζουν βιαστικά ψάθινα καπέλα κι αγκομαχώντας ανηφορίζουμε. Κι η ανηφόρα δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητη. Φθάνουμε σχεδόν δίχως ανάσα. Γιατί, θεούλη μου, οι Ελληνες διάλεγαν πάντα τέτοιους τόπους, για την ψυχαγωγία και τη μόρφωση τους; Χάθηκε δα να φτιάξουν το θεατράκι τους κάτω στην πλατεία.
Μανία κι αυτή μια φορά!

Όμως, ω σοφία των προγόνων μας, κι ω αλάνθαστη αίσθηση του ωραίου! Τι είναι τούτο; Στο τέλος ενός πανύψηλου βράχου, 600 πόδια πάνω από το πέλαγος, το θέατρο προσφέρει ένα μοναδικό στον κόσμο σκηνικό: κάτω, την αστραφτερή παραλία της Ταορμίνα, κι απάνω, ακουμπισμένη στον ουρανό, την χιονισμένη Αίτνα με τους μπλαβούς καπνούς της. Ένα θέαμα μεγαλειώδες, που σου κρατά τα μάτια ορθάνοιχτα και λιώνει την ψυχή σου από την συγκίνηση.....

Χτισμένο από τους Ελληνες, με λίγες σειρές κερκίδων κι ένα μονάχα διάζωμα, το θέατρο μεγάλωσε και τελικά διαμορφώθηκε από τους Ρωμαίους. Η σκηνή του, καθαρά ρωμαϊκή, με μια σειρά λεπτόκορμων κιόνων, έχει μιαν ελαφράδα αέρινη, καθώς τους βλέπεις κάτασπρους να ζυγιάζονται στο χείλος του βράχου. Και μέσα από τα τόξα του κατακόκκινου ρωμαϊκού τείχους, η θάλασσα του Ιονίου να στέλνει την γλαυκότητά της, κι ο όγκος της Αίτνας να σου θυμίζει την τρομερή απειλή του. Κι οι σπασμένες κερκίδες σού χαμογελούν δειλά, ανάμεσα από τις παπαρούνες, που πονηρά φυτρώνουν πάνω στα τραύματα που άνοιξαν στον βράχο οι αιώνες. Γιατί είναι αλήθεια βαριά τραυματισμένο το θέατρο της Ταορμίνας. Κι ίσως γι αυτό πιο συγκλονιστικό, πιο κοντινό μας.

Η ματιά μας, καθώς γυρνά μέσα στο χώρο, σταματά σε μια τάφρο σε σχήμα «Τ» ανάποδου, ακριβώς μπρος στη σκηνή. Ρωτιόμαστε με τα μάτια. Ο ξεναγός μας δηλώνει άγνοια. Εμείς επιμένουμε. Κι εκείνη τη στιγμή ένας όμιλος ξένων με τον δικό τους ξεναγό, εκφράζει την ίδια με μας απορία. Για λίγο ο Σικελός διστάζει, και μετά το παίρνει απόφαση: " Η τάφρος δεν υπήρχε αρχικά. Ανοίχτηκε στα χρόνια της ρωμαϊκής κατοχής, μια και το ελληνικό θέατρο είχε γίνει πια αρένα!. Κι επειδή για τους ρωμαίους τα θεάματα, και μάλιστα τα αιματηρά, πήγαιναν πιο μπροστά κι από την τροφή, επινόησαν κάτι καινούργιο για τους θεατές. Άνοιξαν τούτη την τάφρο και, εκατοντάδες δούλοι, ανέβαζαν την παραμονή των αγώνων νερό από την θάλασσα,και γέμιζαν αυτήν την τάφρο αλλά και τα ντεπόζιτα που υπήρχαν ψηλά στο τέλος των κερκίδων. Την καθορισμένη μέρα και ώρα, και μπροστά σε ένα κατάμεστο θέατρο, έρριχναν στην τάφρο δύο βάρκες με μονομάχους. Χρέος τους? Να πολεμήσουν από βάρκα σε βάρκα μέχρι θανάτου. Πρώτα δύο. Μετά από αυτούς άλλοι δύο, κι άλλοι κι άλλοι, εως ότου το πλήθος να χορτάσει αίμα, να κουραστεί και να πάψει να ουρλιάζει. Κι όταν η τάφρος γέμιζε σάρκες και το νερό γίνονταν κόκκινο, και το θέατρο ησύχαζε από την χλαλοή, άνοιγαν οι καταπακτές της τάφρου, πίσω από την σκηνή, για να αδειάσουν τα ανθρώπινα απομεινάρια στη θάλασσα. Συγχρόνως άνοιγαν και τα ντεπόζιτα από ψηλά, και καθώς το νερό κατέβαινε με ορμή, παρέσυρε κι έπλενε κάθε ίχνος της ανθρώπινης θηριωδίας, κατρακυλώντας πάνω από τα βράχια μέχρι την παραλία. Ως το άλλο πρωί, που έβγαινε ξανά ο ήλιος , τίποτε δεν θύμιζε το όργιο του θανάτου. Μονάχα οι δούλοι, που ξανακατέβαιναν στη θάλασσα με τα βαρέλια για να φέρουν νερό για την επόμενη φιέστα, μακάριζαν τους εαυτούς τους που γεννήθηκαν δούλοι κι όχι μονομάχοι....."

Δεν ξέρω κατά πόσον αυτή η εκδοχή στηρίζεται στην ιστορική αλήθεια, αλλά θαρρώ πως θα μπορούσε θαυμάσια να’ ναι πραγματική. Δεν μας συνήθισαν σε… τρυφερότητες οι Ρωμαίοι. Αντίθετα μάλιστα..

Όμως εμείς,σήμερα, δεν σκεφτόμαστε τους Ρωμαίους. Στήνουμε αυτί να πιάσουμε τα χορικά της Ορέστειας, τον θρήνο της Αντιγόνης, το μοιρολόι της Εκάβης, τον κομμό της Ιφιγένειας. Και ω του θαύματος! Όλα εδώ μέσα μουρμουρίζουν κάτι. Ψιθυρίζουν, σαν μέσα σε λυγμό, πως τα χρόνια δεν χάλασαν τίποτε. Οι πέτρες φαγώθηκαν, οι κολώνες έπεσαν, μα η ελληνική Ιδέα έμεινε. Κι η Ιστορία την κράτησε στοργικά στη Μνήμη της, για να την ακουμπήσει στα χέρια μας. Στα χέρια των σημερινών ταπεινών προσκυνητών του Παρελθόντος. Στούς ΄Ελληνες τού Σήμερα....

Κάπου στο πέλαγος, ανάμεσα Κατάνη και Ταορμίνα, (36 περίπου χλμ. από την πόλη και κατά μήκος της παραλίας των Κυκλώπων), άλλη μια ελληνική θύμηση. Ψηλά Faraglioni –βράχια, στημένα ορθά καταμεσίς του πελάγου-, που οι Σικελοί τα λένε Faraglioni των Κυκλώπων. Ένα από αυτά έριξε, λένε, ο Πολύφημος καταπόδι στον Οδυσσέα, για να χορτάσει την οργή του για το τύφλωμά του από τον Ομηρικό ήρωα. Κάπου λοιπόν εδώ τοποθετούσε η παράδοση το γένος των Κυκλώπων. Φυσικά οι φοβεροί βράχοι που βρίσκονται σκόρπιοι στις νότιες θάλασσες της Ιταλίας, -είναι γνωστά και τα Faraglioni του Κάπρι - πρέπει να έχουν την αιτία τους στα τρία μεγάλα ηφαίστεια της περιοχής: την Αίτνα, τον Βεζούβιο και το Στρόμπολι. Εδώ, σε τούτα τα νερά, φταίει η μανία της Αίτνας, για την ύπαρξη των πελώριων βράχων. Κι ίσως εξ αιτίας της Αίτνας και του άγριου περιβάλλοντος να σκέφτηκε ο Όμηρος να τοποθετήσει εδώ την κατοικία του Πολύφημου. Μια κι όλα είναι τριγύρω μεγάλα και φοβερά στην όψη, επικίνδυνα και ύπουλα, ο ανοικονόμητος, άσκημος και μονόφθαλμος Κύκλωπας ήταν εντελώς…. ασορτί με το σκηνικό, μέσα στην τρομερή σπηλιά του.

 Σε λίγο μπρος στο σπήλιο φτάσαμε μα μέσα αυτός δεν ήταν
 μον’ τα παχιά τ΄αρνιά του εβόσκιζε ψηλά στα βοσκοτόπια
 Κι εμείς το σπήλιο τριγυρίζοντας τ’ αποθαμάξαμε όλο
 Ως που γύρισε, στην πλάτη εκουβαλούσε ξύλα στεγνά ένα ακέρηο φόρτωμα
 Να τά ‘χει για το δείπνο
 Κι ως χάμω τα ‘ριξε αντιλάλησε βαρειά τρογύρα ο βράχος
 Κι εμείς στην αγκωνή χωθήκαμε του βράχου φοβισμένοι…
( Από τη μετάφραση τής Οδύσσεις από τον Καζαντζάκη )

Η παράδοση διάλεξε το ψηλότερο από τα Faraglioni, για να πει πως ήταν αυτό που ο τυφλωμένος γίγας ξαπόστειλε ξοπίσω στον Οδυσσέα για να τον αφανίσει.

Στην Σικελία, άλλη μια φορά θα συναπαντηθούμε με τον Όμηρο. Και θα ‘ναι πάλι για κάποια περιπέτεια, περισσότερο ωστόσο ρομαντική τούτη τη φορά, αλλά όχι λιγότερο επικίνδυνη. Χμ! και πόσο επικίνδυνη! Γυναίκες! Σας λέει τούτο τίποτε; Όχι; Υπομονή, κάποτε θα σας …πει…

Όμως είμαστε ακόμα στην Ταορίνα. Μετά το προσκύνημα στην ελληνική μνήμη καιρός να δούμε κι ότι άλλο έχει να μας δείξει η πόλη των λουλουδιών. Τα περισσότερα μνημεία της είναι μεσαιωνικά, σαν εκείνο τον όμορφο πύργο της Badia Vecchia, τον καθεδρικό ναό της αυστηρό και γυμνό, το Palazzo Santo Stefano, το Palazzo Corvaia κοντά στην Αγία Αικατερίνη, εκκλησιά του 16ου αιώνα... Κι όλα αυτά, τα σχετικά καινούργια, κοντά στα θεμέλια αρχαίων ναών, και σε απομεινάρια παλιών τειχών.

Όμως όλοι οι περίπατοι τελειώνουν. Μια ματιά στον ολάνθιστο Jardino Pubblico (το δημόσιο πάρκο) και η ευτυχία τέλος. Δεν λυπόμαστε. Γιατί σε αυτό το ταξίδι, σαν σ’ όλα τα ταξίδια, οι ευτυχίες είναι πολλές. Μόνο πως σε κάθε αναχώρηση λιγοστεύουν κατά μια. Κι είναι αυτό που μας … αγανακτεί. Να πω πως είμαστε πλεονέκτες? Ε, ναί λοιπον, στα ταξίδια είμαστε πλεονέκτες....

Ήδη μια ευτυχία είναι πολύ. Σκεφτείτε τις πολλές. Θα ‘ναι σκάνδαλο. Φεύγουμε λοιπόν δίχως γκρίνια. Θα ‘ταν σαν να βεβηλώναμε την γοητευτική ανάμνηση της Ταορμίνα…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Samion]

Όμως ο Σικελός γίνεται… σφίγγα, αν τύχει και του μιλήσεις για την Μαφία. Κλείνεται σα σάλιαγκας στο καβούκι του, και σου εξηγεί με σοβαρότητα πως: «το απέναντι Monumento είναι αραβικής προελεύσεως». Κι εκεί τελειώνει η διαφώτιση σου σχετική με τη ζωή και τη δράση της Μαφίας. Δηλαδή, πας και φεύγεις δίχως να μάθεις τι ακριβώς συμβαίνει στο νησί.
Είχα την άτυχη έμπνευση να επιμείνω πολλές φορές, και με διαφορετικά πρόσωπα, πάνω σε αυτό το θέμα, με την ελπίδα ότι τελικά κάποιος τολμηρός θα μου άνοιγε επιτέλους τα μάτια. Όμως ο μόνος τολμηρός με συμβούλεψε το μόνο τολμηρό πράγμα που έμαθα: «Μη πολυρωτάς για τη Μαφία, αν δε θέλεις κάποια νύχτα να εξαφανιστείς από το ξενοδοχείο σου.»

υπέροχη περιγραφη, την απόλαυσα εκτός από αυτό το κομμάτι. που αναπαραγάγει το γνωστό κλισέ. Ο Σικελός ΟΧΙ, δεν είναι έτσι. υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που αντιστεκεται και με πολύ μεγάλο τίμημα δυστυχώς.
Addiopizzo
υπάρχουν οι νέοι που δεν έχουν καμμία σχέση με την περιγραφή αυτή και των οποίων η μεγάλη πλειοψηφία θα σου μιλήσει ανοικτά για το πρόβλημα, το οποίο φυσικά και καταδικάζουν. η δε τελευταία συμβουλή έχει βγει από ταινία του '60. καμμία σχέση με τη Σικελία του σήμερα. μα ακόμα και με την ίδια την εγκληματική οργανωση που προσεχει γενικά τους τουρίστες.

 

[astral]

Υπέροχη όπως πάντα!!

 

[Twinkie]

Ανυπομονώ για την συνέχεια της ιστορίας με την ίδια υπέροχη γραφή όπως πάντα..Μου ξυπνάτε θύμησες όμορφες τώρα....Παιδάκι ήμουν όταν πρωτοπήγα Ιταλία, και ο πρώτος σταθμός ήταν η Σικελία και όλα αυτά που προσδοκώ να διαβάσω μέσα από την ιστορία σας...
Πάμε Magna Grecia λοιπόν...

 

[hydronetta]

Mε προσήλωση θα σε ακολουθήσω στο οδοιπορικό σου μιας και με ενδιαφέρει να δω την οπτική σου καθώς την επισκέφθηκα κι εγώ. Η γραφή, όπως μας έχεις συνηθίσει, εξαιρετική!

 

[ioanna karagianni]

Είναι εκεί κάτω μια άλλη Ελλάδα, η «Μεγάλη» , που σε συγκινεί σήμερα και σε συγκλονίζει με τους θρηνητικούς αντίλαλους της Ιστορίας. Φτάνουν στα αυτιά σου μέσα από τους πεσμένους σπονδύλους, τους μοναχικούς κίονες, τα τραυματισμένα κιονόκρανα. Κάθε ναός διηγείται ψιθυριστά, σα να εμπιστεύεται μονάχα εσένα, -τον καινούργιο Έλληνα, το βιαστικό, τον πολυάσχολο, τον ψύχραιμο-, ένα θαυμάσιο, ένα ανεπανάληπτο μυστικό. Κι εκεί, καθώς τρέχεις στην Κοιλάδα των Ναών του Ακράγαντα με μια μηχανή στο χέρι, ξαφνικά νοιώθεις, πως το «αντικείμενο» που φωτογραφίζεις περπατά μέσα στη μηχανή σου! Σε πλησιάζει! Σε αγγίζει! Ακουμπά πάνω σου. Ένα εκτυφλωτικό, μαγιάτικο φως σταλάζει πάνω στις πανάρχαιες πέτρες του, και τα σχοίνα του χαϊδεύουν τρυφερά τους στύλους με τις ανθισμένες κροκάτες εκρήξεις τους. Είσαι μαγεμένος από την εικόνα,

Αντί για την απλή περιγραφή του τοπίου, μας κάνετε μια μεγαλειώδη μεταφορά της δόνησης του τόπου. Εσείς μαγευτήκατε από την εικόνα και εμείς από την περιγραφή.

 

[St.Adamantidou]

Την Σικελία τήν λάτρεψα! Τούς λόγους τούς διαβάσατε και θα τούς διαβάσετε και στήν συνέχεια.
Φυσικά και δεν ειναι μαφιόζοι όλοι οι Σικελοί! Εϊπα εγώ κάτι τέτοιο? Μακράν εμού το μίασμα! Αντιθετως, βοηθηθήκαμε, ως ξένες κι άσχετες, από τούς ντόπιους, που έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, για να μάς προφυλάξουν από τίς κακοτοπιές, που εμείς ούτε κάν φανταζόμασταν. Ειδικά σε κείνην την Καλέσα, την λεγόμενη Αραβική Συνοικία, στο Παλέρμο, όπου βρεθήκαμε, νύχτα ώρα, χαμένες στα σκοτεινά κι έρημα στενοσόκακκα!!! Μάς περιμάζεψε από το δρόμο μια οικογένεια, που μάς είδε μέσα από την αυλή της, να περιφερόμαστε κατατρομαγμενες, σαν τίς άδικες κατάρες... 3 μέλη της, μάς πήραν, κυριολεκτικά από το χέρι, και μάς έβγαλαν στον κεντρικό δρομο, σώες και αβλαβείς! ΄Ομως ήταν ολοφάνερο πως οι άνθρωποι φοβόντουσαν. Κι είχαν τα δίκια τους. Και πρέπει να σάς θυμίσω ότι εγώ βρέθηκα εκεί το 1973! Ξέρει, αλήθεια, κάποιος, πώς ήταν τότε τα πράγματα εκεί?
Σάς ευχαριστώ όλους που ενδιαφέρεστε για έναν τόσο ξεχωριστό τοπο, στον οποίο έχω αφήσει το καλλίτερο μέρος τής καρδιάς μου! Ειδικά όταν διάβασα στον Θουκιδίδη την ιστορία τής Σικελικής Εκσστρατειας, τής μεγαλύτερης στρατιωτικής καταστροφής τού Αρχαίου Κόσμου. Κι εμείς, σήμερα, δεν ξέρουμε τιποτε γι αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός...Ε, καιρός είναι νά μάθουμε κάτι γι αυτό. Υπομονή. Η καλή μου φιλενάδα, η Ιωάννα, έχει το κουράγιο να αντιγράψει τα σχετικά από τον...αρχαίο μου...πάπυρο!!!
Κοντεύουν 40 χρόνια από τότε που γράφτηκε! Δεν έχει...αρχαιολογική αξία?
Κα πάλι σάς ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τίς παρατηρήσεις σας.
Στέλλα

 

[Samion]

1.Φυσικά και δεν ειναι μαφιόζοι όλοι οι Σικελοί! Εϊπα εγώ κάτι τέτοιο? Μακράν εμού το μίασμα!
2. Ειδικά σε κείνην την Καλέσα, την λεγόμενη Αραβική Συνοικία, στο Παλέρμο, όπου βρεθήκαμε, νύχτα ώρα, χαμένες στα σκοτεινά κι έρημα στενοσόκακκα!!!
3. Ομως ήταν ολοφάνερο πως οι άνθρωποι φοβόντουσαν. Κι είχαν τα δίκια τους.
4. Και πρέπει να σάς θυμίσω ότι εγώ βρέθηκα εκεί το 1973! Ξέρει, αλήθεια, κάποιος, πώς ήταν τότε τα πράγματα εκεί?
5. Κοντεύουν 40 χρόνια από τότε που γράφτηκε! Δεν έχει...αρχαιολογική αξία?

θα σχολιάσω "τεχνοκρατικά" πάντα..
1. "Όμως ο Σικελός.. κλείνεται σα σάλιαγκας στο καβούκι του,.."
μαφιόζο δεν τον είπες αλλά έκανες αυτήν την άκρως προσβλητική παρομοίωση. δεν κλείνεται ούτε τώρα ούτε ποτέ σε κανένα καβούκι αλλά αντίθετα έχει δώσει το αίμα του ενάντια στο οργανωμένο έγκλημα και ειναι κρίμα να μένουν τέτοιες εντυπώσεις.
2. έπρεπε από την αρχή να διευκρινίσεις για ποια εποχή μιλάς. εδώ είναι ταξιδιωτικό φόρουμ και μένουν λάθος εντυπώσεις σε μελλοντικούς ταξιδιώτες. η Καλσα είναι απόλυτα ασφαλής περιοχή, μικρά παιδιά παίζουν έξω μέχρι αργά το βράδυ και συνιστώ σε ολους να την επισκεφθουν.
3. καθόλου. ψευδής εντύπωση.
4. ναι κι από πρώτο χέρι. σίγουρα το κέιμενό σου εχει αρκετές υπερβολές περί του θέματος.
5. μεγάλη και γι αυτό το απόλαυσα. αλλά επρεπε, αν όχι να χρησιμοποιείς παρελθόντες χρόνους, να ξεκαθαρίσεις από την αρχή ότι αναφέρεται 4 δεκαετίες πριν.
όλα αυτά φιλικά και ευχαριστώ για την ιστορία σου.

 

[sapienza]

2. η Καλσα είναι απόλυτα ασφαλής περιοχή, μικρά παιδιά παίζουν έξω μέχρι αργά το βράδυ και συνιστώ σε ολους να την επισκεφθουν.

Καλά και μετά απο 40 χρόνια το απόλυτα ασφαλής, άστο καλύτερα...Όταν πριν 2 χρόνια και μεις χαθήκαμε στα σκοτεινά σοκάκια, ψάχνοντας το εστιατόριο που είχαμε την κράτηση,με τους Μαροκινούς να μας περιτριγυρίζουν αυτή την ασφάλεια δε μπορώ να πώ οτι την ένιωσα..

 

[St.Adamantidou]

Φίλτατε ή Φιλτάτη (δεν μπορώ να ξέρω), Samion
Γιατί παρεξηγήθηκες? ΄Εχεις δίκιο που δεν ήξερες σε ποια χρονολογία αναφερόμουν, αλλά όπως και στην αρχή τού κειμένου θα διάβασες, βρήκα πολύ γλυκείς και χαριτωμένους τους Σικελούς! Μάς μοιάζουν πολύ, στο χιούμορ και την ευχάριστη διάθεση. Το θέμα "Μαφία" δεν αφορά όλους τούς κατοίκους τού νησιού. Αν ήταν έτσι, τότε τί δουλειά θα είχα εγώ εκεί? Σού έφερα το παράδειγμα τών ανθρώπων που μάς βοήθησαν. Δεν μάς έκλεψαν, δεν μάς...σκότωσαν, δεν μάς κακοποίησαν! Αντιθέτως μάς συμπαραστάθηκαν αλλά και μάς...προειδοποίησαν, ως ώφειλαν. ΄Οπως θα κάναμε κι μείς σημερα, άν κάποιος τουρίστας ξώμενε, νύχτα ώρα στο κέντρο τής Αθήνας!...Απλώς εμείς πήραμε μιά τέτοια γεύση, 40 χρόνια πρίν!!! Και πές μου. Δεν θα προειδοποιήσουμε τον ξένο, να μήν περιδιαβάζει στην Ομόνοια, μετα την δύση τού ηλιου? Θα τον αφήσουμε να τον κλέψουν ή να τον μαχαιρώσουν? Ε, αυτό έγινε τότε στο νησί. Και δεν νομίζω ότι ο υποψιασμένος τουριστας κινδυνεύει εκεί ή εδώ. Μη βλέπεις ότι εμείς, δυό θεοπάλαβες, θέλαμε να δούμε την περίεργη συνοικια τού τοτε, ολομόναχες! Καλα να πάθουμε! Κι όμως ο ξεναγός μας μάς είχε επιστήσει την προσοχή ότι το βράδυ καλόν είναι να μήν κυκλοφορούμε έστω και στούς κεντρικούς δρομους, ανέμελες, με τίς τσάντες κρεμασμένες στούς ώμους από τη μεριά τού δρόμου! ΄Ετσι πέσαμε σε μπλόκο τής Αστυνομίας στο Παλέρμο, όταν βρεθήκαμε στην κεντρική πλατεία χαζεύοντας τα,,πέριξ.!!! ΚΙ εκεί πρωτακούσαμε στο βίο μας ότι υπάρχουν...τσαντάκηδες! Αν ήταν σήμερα, θα το θεωρούσαμε εντελώς φυσικό.!!!!
Εν κατακλείδι, η Μαφία είναι η Μαφία, και η Σικελία είναι η Σικελία τής καρδιάς μου, μαζί με τούς αξιολάτρευτους κατοίκους της....
Ελπίζω να λυθηκε η...παρεξήγηση. Διότι, τώρα πιά, όλες οι πόλεις τού κόσμου έχουν γίνει μιά Μαφία τού αισχίστου είδους. Τίποτε το καινούργιο. Συνηθίσαμε όλοι, να ζούμε παντού με τον τρόμο....Μακάρι να μην ήταν έτσι, αλλά...
Σ' ευχαριστώ πάντως,για τίς επισημάνσεις σου, είναι πάντα ευπρόσδεκτες,
Με εκτίμηση
Στέλλα

 

[Samion]

Καλά και μετά απο 40 χρόνια το απόλυτα ασφαλής, άστο καλύτερα...Όταν πριν 2 χρόνια και μεις χαθήκαμε στα σκοτεινά σοκάκια, ψάχνοντας το εστιατόριο που είχαμε την κράτηση,με τους Μαροκινούς να μας περιτριγυρίζουν αυτή την ασφάλεια δε μπορώ να πώ οτι την ένιωσα..

εγώ δεν είμαι killer blonde σαν εσένα βέβαια, αλλά κι έτσι που είμαι, ποτέ μα ποτέ δεν είχα δει το παραμικρό. οι κάμερες, η σχεδόν συνεχής παρουσία της αστυνομίας, τα δεκάδες μαγαζιά έχουν μετατρέψει την Kalsa σε ένα από τα ασφαλέστερα μέρη της πόλης. και στο Τέρμινι έχει ξένους αλλά η εγκληματικότητα κινείται σε σχεδόν μηδενικά επίπεδα.

 

[Samion]

Φίλτατε ή Φιλτάτη (δεν μπορώ να ξέρω), Samion
1. Γιατί παρεξηγήθηκες?
2. Εχεις δίκιο που δεν ήξερες σε ποια χρονολογία αναφερόμουν, αλλά όπως και στην αρχή τού κειμένου θα διάβασες, βρήκα πολύ γλυκείς και χαριτωμένους τους Σικελούς! Μάς μοιάζουν πολύ, στο χιούμορ και την ευχάριστη διάθεση.

1. εγώ? καθόλου. δεν είναι καθόλου ωραία παρομοίωση με σάλιαγκα που κλείνεται στο καβουκι του. ούτε είναι αυτή η αντιμετώπιση της μαφίας. επαναλαμβάνω ότι το κέιμενό σου αντιμετωπίζει με λανθασμένο και ενδεχομένως προσβλητικό τρόπο τη σχεση Σικελού-μαφίας. δεν καλύπτονται τα πάντα από Ομερτά κι αυτό ο Σικελός το έχει αποδείξει. δεν είναι όλοι μαφιόζοι αλλά ούτε και όλοι κλείνονται σε κανένα καβούκι.
2. συμφωνώ απόλυτα σε όλα τα υπόλοιπα. προσπάθησα να εστιάσω μόνο στο θέμα της Ομερτά. και φυσικά στην τωρινή κατάσταση που η μαφία του τότε είναι πλέον μία μακρινή ανάμνηση. στη δε Κάλσα εμεναν και μένουν οικογένειες των οποίων τα παιδιά έπαιζαν και παίζουν στους δρόμους άφοβα. η παρουσία της οργάνωσης δεν γίνεται αντιληπτή από κανένα τουρίστα. αλλά και τότε ήταν αδύνατο ο τουρίστας να αντιληφθεί την παρουσία της ούτε και την πραγματική Ομερτά. οι δε ξεναγοί, οδηγοί κλπ μπορεί να διασκέδαζαν με ένα θέμα που πουλούσε, δεν ξέρω. ούτε θυμάμαι ποτέ τουρίστας να εχει υπάρξει θύμα της εγκληματικής αυτής oργάνωσης.όσοι επισκέπτονται το Παλέρμο σήμερα αντιλαμβάνονται γρήγορα ότι η Ρώμη, το Μιλάνο, το Παρίσι εχουν πολύ μεγαλύτερη εγκληματικότητα.
χαίρομαι για τη συζήτηση, παρεξήγηση από μένα δεν υπάρχει καμμία, απλά διευκρίνησα ορισμένα στοιχεία για τους μελλοντικούς επισκέπτες της πόλης και του νησιού γενικότερα.
Ο Samion..