Ιταλία ΣΙΚΕΛΙΑ-Προσκύνημα στο Χτές, Γνωριμιά με το Σήμερα

[St.Adamantidou]

ΣΥΡΑΚΟΥΣΑ
Η μαργαριταρένια καρφίτσα, στο πέτο της Σικελίας!



Στη Συρακούσα φτάσαμε απομεσήμερο. Ο ανοιξιάτικος ήλιος έκαιγε, και κάτω από το ζεστό φως ξαπλώνονταν αποκαμωμένη η ένδοξη πόλη της Μεγάλης Ελλάδος. Από το νησάκι της Ορτυγίας, στο έμπα του λιμανιού, μέχρι το τέλος του ορίζοντα, έβλεπες την πόλη αστραφτερή, πεντακάθαρη, ήμερη και νωχελικά παραδομένη στον χλιαρό κόρφο του φωτεινού μεσημεριού. Δεν ξέρω γιατί, αλλά την Συρακούσα την έδεσα ερωτικά με το Φως. Ίσως να ήταν η ώρα που την πρωτοαντίκρισα, ίσως να ήταν το κοπάδι των αναμνήσεων που με έζωσε, καθώς την περπατούσα, ίσως και να ήταν τέτοια η διάθεση τής στιγμής, δεν ξέρω. Πάντως, έτσι τη φανταζόμουν πάντα και, δόξα τω Θεώ, ανταποκρίθηκε στην εικόνα.
Καθώς τριγυρνάμε στα σοκάκια τα γραφικά της παλιάς πόλης, κομμάτι κομμάτι θυμόμαστε την ιστορία.

Ξεσηκωμένοι από την Ελλάδα οι Κορίνθιοι, (Πελοποννήσιοι ήταν οι άνθρωποι, θυμηθείιτε το αυτό, γιατί σε λίγο θα το βρούμε μπροστά μας ), φτάνουν εδώ γύρω στα 734 πΧ., και χτίζουν την μικρή τους πόλη πάνω στο νησάκι της Ορτυγίας. Το όνομά της το δανείστηκαν από το κοντινό έλος Συρακώ. Τα χρόνια περνούν. Η Συρακούσα μεγαλώνει, ασφυκτιά στην Ορτυγία και περνά στην μεσογειακή Σικελία. Κι εκεί αναπτύσσεται άνετα και γρήγορα. Λογαριάζουν πως, στο καιρό της ακμής της, η Συρακούσα μετρούσε μισό εκατομμύριο ψυχές! Σήμερα οι Συρακούσιοι είναι μόλις 90.000. ( Μιλάω πάντα για το 1973. Δεν έχω ιδέα τι γίνεται σήμερα.). Η παλιά πόλη δένεται με την καινούργια, με μια πλατειά γέφυρα, τη σημερινή Ponte Nuova. Ο τύραννος Γέλων έκανε την κορινθιακή αποικία μητρόπολη της Σικελίας. Έτσι, η πόλη αρχίζει την ιστορική της διαδρομή. Οι τύραννοι νοιώθουν χρέος τους να ενισχύσουν τις τέχνες, και να προστατέψουν τους ποιητές. Ο Ιέρων αγκάλιασε τον Αισχύλο, τον Πίνδαρο, τον Επίχαρμο, και στο τεράστιο πέτρινο ελληνικό θέατρο, ακούστηκαν στίχοι δικοί τους. Ίσως και σήμερα ακόμη, αν στήσεις αυτί, να ακούσεις την ηχώ να σου μουρμουρίζει τα παθήματα του Ορέστη, και τα εγκλήματα του οίκου των Ατρειδών. Τι σου είναι λοιπόν αυτές οι πέτρες. Ποτέ δεν ξεχνούν. Όσο ζουν θυμούνται, κι όσο θυμούνται διηγούνται.

Όμως κάποτε, η μοιραία ώρα σήμανε. Ο τύραννος Ιερώνυμος έδειξε φιλοκαρχηδόνια πολιτική, που έκανε τους Ρωμαίους έξω φρενών. Κι ο Υπατος Μάρκελλος επέβαλε στην πόλη, μια από τις πιο περιώνυμες πολιορκίες τής αρχαιότητας γύρω στα 212 π.Χ. Τότε ήταν που Αρχιμήδης έδειξε την μεγαλοφυΐα του, καίγοντας τα πλοία του εχθρού από μακριά, με δυνατά κάτοπτρα. Όμως ο Μάρκελλος κατέλαβε με προδοσία την Ορτυγία, στης οποίας την άμυνα μετείχε κι ο μεγάλος σοφός, που τότε ήταν κιόλας 75 χρονών. Η Συρακούσα έπεφτε πια στα χέρια των Ρωμαίων κι η δόξα της τελείωνε εδώ. Στη μεγάλη σφαγή που ακολούθησε την εισβολή των Ρωμαίων στην πόλη, σκοτώθηκε από κάποιον άξεστο στρατιώτη και ο Αρχιμήδης. Ο Μάρκελλος έγινε θηρίο. Είχε δώσει σαφείς οδηγίες στο στράτευμα, να σεβαστούν το μεγάλο άνδρα. Τα βιβλία αναφέρουν με συγκρατημένη συγκίνηση, πως η κηδεία τού μεγαλοφυούς Έλληνα, έγινε με μεγάλες τιμές, κι ο Ρωμαίος στρατηγός συλλυπήθηκε προσωπικά την πενθούσα οικογένεια.

Στάθηκα ξεχωριστά σε τούτο το ιστορικό γεγονός, που τιμά τον νικημένο μα, προ πάντων, τιμά τον νικητή. Ο Αρχιμήδης κατάκαψε τον ρωμαϊκό στόλο, πολέμησε γενναία στην άμυνα της πόλης, αλλά έστω κι αν ήταν αντίπαλος, ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Κι έτσι ακριβώς τον αντιμετώπισε νεκρό κι ο ΄Υπατος. Εχθρούς για να εκδικηθείς βρίσκεις σωρό. Μα ένα μόνον Αρχιμήδη!...
.
Από κει κι ύστερα, η Συρακούσα ακολουθεί την τύχη της Σικελίας, πέφτοντας διαδοχικά στα χέρια των Βυζαντινών, των Σαρακηνών, των Νορμανδών, των Γερμανών, των Γάλλων, των Ισπανών….

Όμως είναι καιρός να κάνουμε, τη γνωριμία της πόλης. Πρώτο μας μέλημα να δούμε την πηγή της Αρέθουσας. Από υπερυψωμένο επίπεδο της δημοσιάς, αγναντεύουμε μια μικρή λίμνη, γεμάτη φυτά, που ξεχωρίζει με μικρό φράγμα από τη θάλασσα, της οποίας κανονικά είναι συνέχεια προς την στεριά. Μέσα σε τούτο λοιπόν το θαλασσινό νερό, αναβλύζει πλούσια πηγή νερού γλυκού, που τρέφει παπύρους. Η ιστορία της πηγής είναι πολύ ρομαντική. Να, τι λέει το αρχαίο παραμύθι. Ο μπάρμπα-Νηρέας είχε μια κόρη όμορφη σαν ανοιξιάτικο ξημέρωμα. Την έλεγαν Αρέθουσα, κι ήταν νύμφη της πηγής της Πισάτιδας, στην Ήλιδα. Τα μάτια της ήταν δύο λίμνες γκριζογάλανες, τα μαλλιά της μελένιοι καταρράκτες, το στόμα της σαν φράουλα που ρόδισε καλά, τα δόντια της δύο σειρές κάτασπρα αστραφτερά χαλίκια, από το βασίλειο του πατέρα της, και τα μάγουλα της δύο μελορόδινα βελουδένια ροδάκινα! Φαίνεται πως η κοπελιά δεν ήταν μονάχα όμορφη αλλά και … τσαχπίνα. Κι όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η μικρή Νύμφη δεν κατάφερε να μάθει μέχρι που μπορούσε να παίζει με την ομορφιά της. Έτσι, μια μέρα ο Αλφειός, το τρομερό ποτάμι, είδε την Αρέθουσα, και για λίγες στιγμές του κόπηκε η ανάσα. Τα νερά σταμάτησαν να κυλούν στην κοίτη τους, μόνο στάθηκαν να καμαρώνουν τούτη τη νεράιδα. Η μικρή είδε τον Αλφειό αλαφιασμένο και, σαν όλες τις μικρές άμυαλες νεραϊδούλες, κολακεύτηκε. Για δες, με ένα της βλέμμα, μπορούσε να ακινητοποιήσει τούτο το τρομερό θεριό. Μα ήταν θαύμα. Για να δούμε, ως που μπορούμε, άραγε, να παίζουμε με αυτό το παιγνιδάκι; Κι η Αρέθουσα, σαν όλες τις Αρέθουσες, έβαλε τα δυνατά της να γητέψει το ποτάμι. Κι όταν νόμισε πως τα κατάφερε, σκέφτηκε πως πια τα ποτάμια δεν είχαν ενδιαφέρον, κι είπε να πάει κατά τη θάλασσα. Και τότε ήταν που ο Αλφειός άφρισε και θόλωσε. Φούσκωσε, βόγκηξε και πήρε το κατόπι την κοπελιά!

Εκείνη τρόμαξε. Ποτέ της δεν φαντάστηκε πως το ειρηνικό παιχνίδι της θα γίνονταν ξαφνικά στοιχειό να την αφανίσει. Μέρες και νύχτες έτρεχε κλαίγοντας στις κοιλάδες, και ξοπίσω της βούιζαν τα νερά. Ώρα την ώρα θα την έφτανε. Τότε η Άρτεμη λυπήθηκε την κόρη και, ανοίγοντας χάσμα βαθύ την έκρυψε, ταξιδεύοντας την, μέσα από τα έγκατα της γης ως την Ορτυγία. Κι εκεί η Αρέθουσα ανάβλυσε τα δροσερά νερά της, μέσα στην αλμυρή θάλασσα. Κι ο προδομένος εραστής έμεινε πίσω στην Ελλάδα, να θρηνεί την χαμένη του αγάπη…
Λέγεται πως ο μύθος είναι αλεξανδρινής καταγωγής, κι ότι έτσι οι μυθογράφοι προσπάθησαν να εξηγήσουν την ίδια ονομασία των πηγών της Πισάτιδας στην Ήλιδα και της Ορτυγίας στην Σικελία, καθώς και την ύπαρξη του ρεύματος γλυκού νερού, μέσα στην θάλασσα της Συρακούσας…..

Λίγα τετράγωνα παρακεί είναι η Piazza Archimeda. Στη μέση της πλατείας μια κομψή κρήνη, στολισμένη με αγάλματα, λούζει τις μαρμάρινες φιγούρες, και μέσα από τους λυγμούς της, ιστορεί την αγάπη του Αλφειού, και την φυγή της Αρέθουσας.!!!

Καθώς το φως της μέρας χαμηλώνει, φτάνουμε στον αρχαίο χώρο, όπου βρίσκονται το αρχαίο ελληνικό θέατρο, τα λατομεία και το Αυτί του Διονυσίου. Το θέατρο, ένα από τα μεγαλύτερα του αρχαίου κόσμου, διατηρείται αρκετά καλά. Και σήμερα δίνονται εκεί παραστάσεις.

Λαξεμένο πάνω στο βράχο, είναι τεράστιο. ΄Εχει την τέλεια καμπύλη του πετάλου, και σου επιβάλλεται με τον όγκο και το βάρος του. Ο απογευματινός ήλιος σέρνει το φως του πάνω στις φαρδιές κερκίδες, και δίνει στην σκληρή πέτρα τόνους χρυσαφιούς. Και τότε το τεράστιο πέταλο χάνει την αυστηρότητά του, και γεμίζει θαρρείς χαμόγελα - ξανθό κοχύλι, στον κόρφο του απογευματινού φωτός.
Για να φτάσεις μέχρι το θέατρο, πρέπει να περάσεις μέσα από τα περίφημα Λατομεία. Παλιά ήταν στοά, και μέσα σε αυτήν δούλευαν κατάδικοι, κόβοντας την πέτρα. Αργότερα από σεισμό, η στοά κατέρρευσε, και τα Λατομεία έμειναν στο ύπαιθρο.

Στη Συρακούσα, όταν κάποιον τον έριχναν μέσα εκεί, οι δικοί του τον είχαν ξεγραμμένο. Δεν ξαναγύριζε ανάμεσα στους ζωντανούς. Κι ήταν αυτός ο φριχτός τόπος, που διάλεξαν οι Συρακούσιοι για να κλείσουν τους Αθηναίους αιχμαλώτους, μετά την αποτυχία των Σικελικών Πολέμων. Μόνο τρεις μήνες κατάφεραν να ζήσουν εκεί οι δυστυχισμένοι. Πέθαναν από τις κακουχίες και την ταλαιπωρία, «τραγουδώντας χορικά του Ευριπίδη! Τέτοιας λογής ήταν οι Αθηναίοι αιχμάλωτοι», γράφει σ’ ένα ταξιδιωτικό βιβλίο του ο Ι.Μ .Παναγιωτοπουλος. . Ένας από τους παλιούς αυτούς βράχους έχει ένα άνοιγμα περίεργο. Μοιάζει σαν ένα τεράστιο « «αυτί», που αφουγκράζεται τον ουρανό. Έχει ύψος 23μ, φάρδος 11μ και βάθος 65μ. Εκεί ζούσαν οι φυλακισμένοι. Πάνω στο βράχο ήταν χτισμένο το παλάτι τού Διονυσίου. Ο τύραννος έβαζε κάθε τόσο το αυτί του σε κάποιο σημαδεμένο σημείο, κι από κει πάνω άκουγε ως και την πιο χαμηλόφωνη κουβέντα των καταδίκων! Και συχνά μάθαινε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Κι αλήθεια η ακουστική τής «σπηλιάς» είναι καταπληκτική.

Το ρωμαϊκό αμφιθέατρο, αν και νεώτερο από το ελληνικό, είναι σχεδόν κατεστραμμένο. Οι κερκίδες του φαγωμένες, τα τόξα των 2 εισόδων του έτοιμα να καταρρεύσουν. Μένει μονάχα ο χώρος, από όπου οι αιώνες προσπάθησαν να ξορκίσουν τις βάρβαρες μνήμες, και να ακουμπήσουν πάνω σε τούτο το λείψανο το φίλημα της ελληνικής σκέψης….. Διότι έρχεσαι εδώ και φεύγεις, νομίζοντας πως βλέπεις ελληνικά ερείπια. Δεν ξέρω, αλλά στην Συρακούσα όλα θυμίζουν έντονα, τυραννικά θα έλεγα, Ελλάδα. ΄Όπως και στον Ακράγαντα. Τίποτε δεν σου μιλάει για τη Ρώμη. Ίσως γιατί τούτη η πόλη ήταν τόσο ελληνική, όσο και η Αθήνα, κι ας ήταν οι ρίζες της στην Πελοπόννησο….. Έτσι, τα ρωμαϊκά απομεινάρια δεν μπορούν να την σπιλώσουν, αλλά χωνεύονται μέσα στην ελληνικότητά της. «Ο τόπος όλος εκεί πέρα ανασαίνει Ελλάδα» γράφει ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος.

Ξαναγυρίζοντας στην πόλη, στεκόμαστε στον παράξενο καθεδρικό ναό της Συρακούσας. Είναι χτισμένος πάνω στα θεμέλια του τέμπλου της Αθηνάς. Οι δωρικές κολώνες τους βαρειές και σοβαρές, προσπαθούν μάταια να «δέσουν» με το μπαρόκ σύνολο της σημερινής εκκλησίας. Το αιώνιο γνώρισμα της σικελικής τέχνης! Τίποτε να μη χαλάσει, όλα να ζήσουν , μακάρι κι ανακατεμένα… Έτσι, μέσα σε μιαν ωραιότατη πλατεία, που την σχηματίζουν κτίρια μπαρόκ, η μητρόπολη κρατά , σφιχτά στους τοίχους της, την ελληνική μνήμη……

Και η δική μας καρδιά κλωτσά κάθε φορά που σκοντάφτουμε πάνω σε τέτοιες θύμησες. Κι αλήθεια σε τούτο το νησί κλώτσησε η καρδιά μας χιλιάδες φορές.

Το πρωινό της άλλης μέρας μας βρίσκει στο Μουσείο εκστασιασμένους, μπρος στην Αναδυομένη των Συρακουσών. Μια αναδυομένη που, η συγκρατημένη χάρη της, δίνει στην κίνησή της μια φωτεινή ομορφιά. Σου ‘ρχεται να απλώσεις και να χαϊδέψεις τους χαλαρούς μηρούς, την απαλή γραμμή της κοιλιάς, τους στρογγυλούς ώμους! Την ελαφρά γυρτή πλάτη, καθώς το μοναδικό της χέρι κρατά, ξένοιαστα, τον μανδύα πού ‘χει μαλακά γλιστρήσει, ξεσκεπάζοντας τους νεανικούς κόρφους. Κι είναι σαν να χαϊδεύεις τρυφερά, με τα μάτια, τη μνήμη τής Magna Graecia, την περηφάνια της και την μεγαλοσύνη της. Η Αφροδίτη είναι τοποθετημένη στη μέση μιας αίθουσας μικρής, αλλά από το αντικρινό παράθυρο, το πρωινό φως περιχέεται πάνω στο στιλπνό μάρμαρο, κάνοντας το διάφανο θαρρείς. Αν μια στιγμή ξεχάσεις τους γκρίζους τοίχους του Μουσείου, θα δείς να αναδύεται, μέσα από τα γλαυκά νερά τού Ιονίου, η Ομορφιά, και να στράφτει ξαφνικά ό τόπος!..Θα δείς τον ήλιο να γίνεται φωτεινότερος και τη θάλασσα γλαυκότερη. Η Συρακούσα ήταν πάντα περήφανη για τον Έρωτα και τη Ζωή, προ πάντων τότε, όταν ο τεχνίτης σμίλευε τούτο το αριστούργημα. Ήταν μέχρι την στιγμή, που το σπαθί του Ρωμαίου στρατιώτη σταμάτησε το χέρι του σοφού που έγραψε πάνω στη γη των Συρακουσών, τους απανωτούς «κύκλους της Μοίρας».

Οι κύκλοι έκλεισαν. Η Μοίρα τους είδε, κι απέστρεψε το πρόσωπο! Και η ιστορική κοσμοχαλασιά σάρωσε την Συρακούσα. Μονάχα η Αφροδίτη έμεινε, ήρεμη, απόμακρη, γαλήνια…. Το καμάρι της ελληνικής πολιτείας, που κάποτε λάτρεψε σαν θεότητα το Κάλλος

Κι άλλη μια φιγούρα στο Μουσείο μας σταματά. Η Γή που θηλάζει τους βλαστούς της κι από τους δύο μαστούς, καθισμένη ήμερα, δίχως κεφάλι , με τό τεράστιο βαρύ κορμί της, ένα κορμί που, από αιώνες, ξέρει να δίνει αφειδώλευτα τη Ζωή, σαν όλα τα μητρικά κορμιά.

Αφήνουμε πίσω μας τη Συρακούσα, με την ψυχή θλιμμένη. Ήταν τόσο όμορφη! Στη φωτεινή της ατμόσφαιρα νοιώσαμε τόσες συγκινήσεις! ΄Εχουμε την αίσθηση ότι πίσω μας αφήνουμε κάτι δικό μας. Κατάδικό μας! Αυτό, το φωνάζει η Ιστορία!. Το κραυγάζουν οι πέτρες! Και μάς το ψιθυρίζουν οι στοίχοι των Ελλήνων τραγικών που, οι μισοπεθαμένοι Αθηναίοι κατάδικοι, έψαλλαν στην αιχμαλωσία τους, στα τρομερά Λατομεία του Διονυσίου !!!!

« Τέτοιας λογής ήταν οι Αθηναίοι » !!!!

Τ Ο Τ Ε, λέμε…………..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Samion]

Όμως ο Σικελός γίνεται… σφίγγα, αν τύχει και του μιλήσεις για την Μαφία. Κλείνεται σα σάλιαγκας στο καβούκι του, και σου εξηγεί με σοβαρότητα πως: «το απέναντι Monumento είναι αραβικής προελεύσεως». Κι εκεί τελειώνει η διαφώτιση σου σχετική με τη ζωή και τη δράση της Μαφίας. Δηλαδή, πας και φεύγεις δίχως να μάθεις τι ακριβώς συμβαίνει στο νησί.
Είχα την άτυχη έμπνευση να επιμείνω πολλές φορές, και με διαφορετικά πρόσωπα, πάνω σε αυτό το θέμα, με την ελπίδα ότι τελικά κάποιος τολμηρός θα μου άνοιγε επιτέλους τα μάτια. Όμως ο μόνος τολμηρός με συμβούλεψε το μόνο τολμηρό πράγμα που έμαθα: «Μη πολυρωτάς για τη Μαφία, αν δε θέλεις κάποια νύχτα να εξαφανιστείς από το ξενοδοχείο σου.»

υπέροχη περιγραφη, την απόλαυσα εκτός από αυτό το κομμάτι. που αναπαραγάγει το γνωστό κλισέ. Ο Σικελός ΟΧΙ, δεν είναι έτσι. υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που αντιστεκεται και με πολύ μεγάλο τίμημα δυστυχώς.
Addiopizzo
υπάρχουν οι νέοι που δεν έχουν καμμία σχέση με την περιγραφή αυτή και των οποίων η μεγάλη πλειοψηφία θα σου μιλήσει ανοικτά για το πρόβλημα, το οποίο φυσικά και καταδικάζουν. η δε τελευταία συμβουλή έχει βγει από ταινία του '60. καμμία σχέση με τη Σικελία του σήμερα. μα ακόμα και με την ίδια την εγκληματική οργανωση που προσεχει γενικά τους τουρίστες.

 

[astral]

Υπέροχη όπως πάντα!!

 

[Twinkie]

Ανυπομονώ για την συνέχεια της ιστορίας με την ίδια υπέροχη γραφή όπως πάντα..Μου ξυπνάτε θύμησες όμορφες τώρα....Παιδάκι ήμουν όταν πρωτοπήγα Ιταλία, και ο πρώτος σταθμός ήταν η Σικελία και όλα αυτά που προσδοκώ να διαβάσω μέσα από την ιστορία σας...
Πάμε Magna Grecia λοιπόν...

 

[hydronetta]

Mε προσήλωση θα σε ακολουθήσω στο οδοιπορικό σου μιας και με ενδιαφέρει να δω την οπτική σου καθώς την επισκέφθηκα κι εγώ. Η γραφή, όπως μας έχεις συνηθίσει, εξαιρετική!

 

[ioanna karagianni]

Είναι εκεί κάτω μια άλλη Ελλάδα, η «Μεγάλη» , που σε συγκινεί σήμερα και σε συγκλονίζει με τους θρηνητικούς αντίλαλους της Ιστορίας. Φτάνουν στα αυτιά σου μέσα από τους πεσμένους σπονδύλους, τους μοναχικούς κίονες, τα τραυματισμένα κιονόκρανα. Κάθε ναός διηγείται ψιθυριστά, σα να εμπιστεύεται μονάχα εσένα, -τον καινούργιο Έλληνα, το βιαστικό, τον πολυάσχολο, τον ψύχραιμο-, ένα θαυμάσιο, ένα ανεπανάληπτο μυστικό. Κι εκεί, καθώς τρέχεις στην Κοιλάδα των Ναών του Ακράγαντα με μια μηχανή στο χέρι, ξαφνικά νοιώθεις, πως το «αντικείμενο» που φωτογραφίζεις περπατά μέσα στη μηχανή σου! Σε πλησιάζει! Σε αγγίζει! Ακουμπά πάνω σου. Ένα εκτυφλωτικό, μαγιάτικο φως σταλάζει πάνω στις πανάρχαιες πέτρες του, και τα σχοίνα του χαϊδεύουν τρυφερά τους στύλους με τις ανθισμένες κροκάτες εκρήξεις τους. Είσαι μαγεμένος από την εικόνα,

Αντί για την απλή περιγραφή του τοπίου, μας κάνετε μια μεγαλειώδη μεταφορά της δόνησης του τόπου. Εσείς μαγευτήκατε από την εικόνα και εμείς από την περιγραφή.

 

[St.Adamantidou]

Την Σικελία τήν λάτρεψα! Τούς λόγους τούς διαβάσατε και θα τούς διαβάσετε και στήν συνέχεια.
Φυσικά και δεν ειναι μαφιόζοι όλοι οι Σικελοί! Εϊπα εγώ κάτι τέτοιο? Μακράν εμού το μίασμα! Αντιθετως, βοηθηθήκαμε, ως ξένες κι άσχετες, από τούς ντόπιους, που έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, για να μάς προφυλάξουν από τίς κακοτοπιές, που εμείς ούτε κάν φανταζόμασταν. Ειδικά σε κείνην την Καλέσα, την λεγόμενη Αραβική Συνοικία, στο Παλέρμο, όπου βρεθήκαμε, νύχτα ώρα, χαμένες στα σκοτεινά κι έρημα στενοσόκακκα!!! Μάς περιμάζεψε από το δρόμο μια οικογένεια, που μάς είδε μέσα από την αυλή της, να περιφερόμαστε κατατρομαγμενες, σαν τίς άδικες κατάρες... 3 μέλη της, μάς πήραν, κυριολεκτικά από το χέρι, και μάς έβγαλαν στον κεντρικό δρομο, σώες και αβλαβείς! ΄Ομως ήταν ολοφάνερο πως οι άνθρωποι φοβόντουσαν. Κι είχαν τα δίκια τους. Και πρέπει να σάς θυμίσω ότι εγώ βρέθηκα εκεί το 1973! Ξέρει, αλήθεια, κάποιος, πώς ήταν τότε τα πράγματα εκεί?
Σάς ευχαριστώ όλους που ενδιαφέρεστε για έναν τόσο ξεχωριστό τοπο, στον οποίο έχω αφήσει το καλλίτερο μέρος τής καρδιάς μου! Ειδικά όταν διάβασα στον Θουκιδίδη την ιστορία τής Σικελικής Εκσστρατειας, τής μεγαλύτερης στρατιωτικής καταστροφής τού Αρχαίου Κόσμου. Κι εμείς, σήμερα, δεν ξέρουμε τιποτε γι αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός...Ε, καιρός είναι νά μάθουμε κάτι γι αυτό. Υπομονή. Η καλή μου φιλενάδα, η Ιωάννα, έχει το κουράγιο να αντιγράψει τα σχετικά από τον...αρχαίο μου...πάπυρο!!!
Κοντεύουν 40 χρόνια από τότε που γράφτηκε! Δεν έχει...αρχαιολογική αξία?
Κα πάλι σάς ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τίς παρατηρήσεις σας.
Στέλλα

 

[Samion]

1.Φυσικά και δεν ειναι μαφιόζοι όλοι οι Σικελοί! Εϊπα εγώ κάτι τέτοιο? Μακράν εμού το μίασμα!
2. Ειδικά σε κείνην την Καλέσα, την λεγόμενη Αραβική Συνοικία, στο Παλέρμο, όπου βρεθήκαμε, νύχτα ώρα, χαμένες στα σκοτεινά κι έρημα στενοσόκακκα!!!
3. Ομως ήταν ολοφάνερο πως οι άνθρωποι φοβόντουσαν. Κι είχαν τα δίκια τους.
4. Και πρέπει να σάς θυμίσω ότι εγώ βρέθηκα εκεί το 1973! Ξέρει, αλήθεια, κάποιος, πώς ήταν τότε τα πράγματα εκεί?
5. Κοντεύουν 40 χρόνια από τότε που γράφτηκε! Δεν έχει...αρχαιολογική αξία?

θα σχολιάσω "τεχνοκρατικά" πάντα..
1. "Όμως ο Σικελός.. κλείνεται σα σάλιαγκας στο καβούκι του,.."
μαφιόζο δεν τον είπες αλλά έκανες αυτήν την άκρως προσβλητική παρομοίωση. δεν κλείνεται ούτε τώρα ούτε ποτέ σε κανένα καβούκι αλλά αντίθετα έχει δώσει το αίμα του ενάντια στο οργανωμένο έγκλημα και ειναι κρίμα να μένουν τέτοιες εντυπώσεις.
2. έπρεπε από την αρχή να διευκρινίσεις για ποια εποχή μιλάς. εδώ είναι ταξιδιωτικό φόρουμ και μένουν λάθος εντυπώσεις σε μελλοντικούς ταξιδιώτες. η Καλσα είναι απόλυτα ασφαλής περιοχή, μικρά παιδιά παίζουν έξω μέχρι αργά το βράδυ και συνιστώ σε ολους να την επισκεφθουν.
3. καθόλου. ψευδής εντύπωση.
4. ναι κι από πρώτο χέρι. σίγουρα το κέιμενό σου εχει αρκετές υπερβολές περί του θέματος.
5. μεγάλη και γι αυτό το απόλαυσα. αλλά επρεπε, αν όχι να χρησιμοποιείς παρελθόντες χρόνους, να ξεκαθαρίσεις από την αρχή ότι αναφέρεται 4 δεκαετίες πριν.
όλα αυτά φιλικά και ευχαριστώ για την ιστορία σου.

 

[sapienza]

2. η Καλσα είναι απόλυτα ασφαλής περιοχή, μικρά παιδιά παίζουν έξω μέχρι αργά το βράδυ και συνιστώ σε ολους να την επισκεφθουν.

Καλά και μετά απο 40 χρόνια το απόλυτα ασφαλής, άστο καλύτερα...Όταν πριν 2 χρόνια και μεις χαθήκαμε στα σκοτεινά σοκάκια, ψάχνοντας το εστιατόριο που είχαμε την κράτηση,με τους Μαροκινούς να μας περιτριγυρίζουν αυτή την ασφάλεια δε μπορώ να πώ οτι την ένιωσα..

 

[St.Adamantidou]

Φίλτατε ή Φιλτάτη (δεν μπορώ να ξέρω), Samion
Γιατί παρεξηγήθηκες? ΄Εχεις δίκιο που δεν ήξερες σε ποια χρονολογία αναφερόμουν, αλλά όπως και στην αρχή τού κειμένου θα διάβασες, βρήκα πολύ γλυκείς και χαριτωμένους τους Σικελούς! Μάς μοιάζουν πολύ, στο χιούμορ και την ευχάριστη διάθεση. Το θέμα "Μαφία" δεν αφορά όλους τούς κατοίκους τού νησιού. Αν ήταν έτσι, τότε τί δουλειά θα είχα εγώ εκεί? Σού έφερα το παράδειγμα τών ανθρώπων που μάς βοήθησαν. Δεν μάς έκλεψαν, δεν μάς...σκότωσαν, δεν μάς κακοποίησαν! Αντιθέτως μάς συμπαραστάθηκαν αλλά και μάς...προειδοποίησαν, ως ώφειλαν. ΄Οπως θα κάναμε κι μείς σημερα, άν κάποιος τουρίστας ξώμενε, νύχτα ώρα στο κέντρο τής Αθήνας!...Απλώς εμείς πήραμε μιά τέτοια γεύση, 40 χρόνια πρίν!!! Και πές μου. Δεν θα προειδοποιήσουμε τον ξένο, να μήν περιδιαβάζει στην Ομόνοια, μετα την δύση τού ηλιου? Θα τον αφήσουμε να τον κλέψουν ή να τον μαχαιρώσουν? Ε, αυτό έγινε τότε στο νησί. Και δεν νομίζω ότι ο υποψιασμένος τουριστας κινδυνεύει εκεί ή εδώ. Μη βλέπεις ότι εμείς, δυό θεοπάλαβες, θέλαμε να δούμε την περίεργη συνοικια τού τοτε, ολομόναχες! Καλα να πάθουμε! Κι όμως ο ξεναγός μας μάς είχε επιστήσει την προσοχή ότι το βράδυ καλόν είναι να μήν κυκλοφορούμε έστω και στούς κεντρικούς δρομους, ανέμελες, με τίς τσάντες κρεμασμένες στούς ώμους από τη μεριά τού δρόμου! ΄Ετσι πέσαμε σε μπλόκο τής Αστυνομίας στο Παλέρμο, όταν βρεθήκαμε στην κεντρική πλατεία χαζεύοντας τα,,πέριξ.!!! ΚΙ εκεί πρωτακούσαμε στο βίο μας ότι υπάρχουν...τσαντάκηδες! Αν ήταν σήμερα, θα το θεωρούσαμε εντελώς φυσικό.!!!!
Εν κατακλείδι, η Μαφία είναι η Μαφία, και η Σικελία είναι η Σικελία τής καρδιάς μου, μαζί με τούς αξιολάτρευτους κατοίκους της....
Ελπίζω να λυθηκε η...παρεξήγηση. Διότι, τώρα πιά, όλες οι πόλεις τού κόσμου έχουν γίνει μιά Μαφία τού αισχίστου είδους. Τίποτε το καινούργιο. Συνηθίσαμε όλοι, να ζούμε παντού με τον τρόμο....Μακάρι να μην ήταν έτσι, αλλά...
Σ' ευχαριστώ πάντως,για τίς επισημάνσεις σου, είναι πάντα ευπρόσδεκτες,
Με εκτίμηση
Στέλλα

 

[Samion]

Καλά και μετά απο 40 χρόνια το απόλυτα ασφαλής, άστο καλύτερα...Όταν πριν 2 χρόνια και μεις χαθήκαμε στα σκοτεινά σοκάκια, ψάχνοντας το εστιατόριο που είχαμε την κράτηση,με τους Μαροκινούς να μας περιτριγυρίζουν αυτή την ασφάλεια δε μπορώ να πώ οτι την ένιωσα..

εγώ δεν είμαι killer blonde σαν εσένα βέβαια, αλλά κι έτσι που είμαι, ποτέ μα ποτέ δεν είχα δει το παραμικρό. οι κάμερες, η σχεδόν συνεχής παρουσία της αστυνομίας, τα δεκάδες μαγαζιά έχουν μετατρέψει την Kalsa σε ένα από τα ασφαλέστερα μέρη της πόλης. και στο Τέρμινι έχει ξένους αλλά η εγκληματικότητα κινείται σε σχεδόν μηδενικά επίπεδα.

 

[Samion]

Φίλτατε ή Φιλτάτη (δεν μπορώ να ξέρω), Samion
1. Γιατί παρεξηγήθηκες?
2. Εχεις δίκιο που δεν ήξερες σε ποια χρονολογία αναφερόμουν, αλλά όπως και στην αρχή τού κειμένου θα διάβασες, βρήκα πολύ γλυκείς και χαριτωμένους τους Σικελούς! Μάς μοιάζουν πολύ, στο χιούμορ και την ευχάριστη διάθεση.

1. εγώ? καθόλου. δεν είναι καθόλου ωραία παρομοίωση με σάλιαγκα που κλείνεται στο καβουκι του. ούτε είναι αυτή η αντιμετώπιση της μαφίας. επαναλαμβάνω ότι το κέιμενό σου αντιμετωπίζει με λανθασμένο και ενδεχομένως προσβλητικό τρόπο τη σχεση Σικελού-μαφίας. δεν καλύπτονται τα πάντα από Ομερτά κι αυτό ο Σικελός το έχει αποδείξει. δεν είναι όλοι μαφιόζοι αλλά ούτε και όλοι κλείνονται σε κανένα καβούκι.
2. συμφωνώ απόλυτα σε όλα τα υπόλοιπα. προσπάθησα να εστιάσω μόνο στο θέμα της Ομερτά. και φυσικά στην τωρινή κατάσταση που η μαφία του τότε είναι πλέον μία μακρινή ανάμνηση. στη δε Κάλσα εμεναν και μένουν οικογένειες των οποίων τα παιδιά έπαιζαν και παίζουν στους δρόμους άφοβα. η παρουσία της οργάνωσης δεν γίνεται αντιληπτή από κανένα τουρίστα. αλλά και τότε ήταν αδύνατο ο τουρίστας να αντιληφθεί την παρουσία της ούτε και την πραγματική Ομερτά. οι δε ξεναγοί, οδηγοί κλπ μπορεί να διασκέδαζαν με ένα θέμα που πουλούσε, δεν ξέρω. ούτε θυμάμαι ποτέ τουρίστας να εχει υπάρξει θύμα της εγκληματικής αυτής oργάνωσης.όσοι επισκέπτονται το Παλέρμο σήμερα αντιλαμβάνονται γρήγορα ότι η Ρώμη, το Μιλάνο, το Παρίσι εχουν πολύ μεγαλύτερη εγκληματικότητα.
χαίρομαι για τη συζήτηση, παρεξήγηση από μένα δεν υπάρχει καμμία, απλά διευκρίνησα ορισμένα στοιχεία για τους μελλοντικούς επισκέπτες της πόλης και του νησιού γενικότερα.
Ο Samion..