St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 892
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Αkuna Matata)
- Κεφάλαιο 3ο (Ο Κόσμος, μέσα κι έξω από τη Μανυάρα)
- Κεφάλαιο 4ο (Συλλαλητήριο πτηνών)
- Κεφάλαιο 5ο (Lake Manyara Hotel – Ο κήπος της Εδέμ)
- Κεφάλαιο 6ο (Προς το Σερεγκέτι)
- Κεφάλαιο 7ο (Ο Μακρυνός μας Πρόγονος Australopithicus Africanus)
- Κεφάλαιο 8ο (ShoraMasai! - «Μαασάι γειά σας...»)][B]ShoraMasai![/B
- Κεφάλαιο 9ο (Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ)][B]Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ[/B
- Κεφάλαιο 10ο (Η εκδίκηση των εφηβικών ονείρων)
- Κεφάλαιο 11ο (Amboseli - Kilimanjaro Safari Lodge)
- Κεφάλαιο 12ο (Tree Tops - Η εμπειρία του... παλαβού)
- Κεφάλαιο 13ο (Μaasai Mara – Mara Sarova - Ο τόπος των εκπλήξεων...)][B]Όμως, κατεπλάγημεν και οι πέντε. Αυτό το πράμα είναι σαν τις σκηνές των Σεήχηδων, στην έρημο! Με όλα τα σουπρεπέ της. Μωρέ, δέσε! Τι εκπληκτικό μπάνιο είναι τούτο. Τίποτε δεν του έλειπε, όπως διαπίστωσα κατάπληκτη, όταν σήκωσα το «φύλλο» της σκηνής και μπήκα στο εσωτερικό της.[/B
- Κεφάλαιο 14ο (Mara Serena - Ο αποχαιρετισμός στην Αφρική...)
Έχοντας μονάχα λαγοκοιμηθεί, ξυπνώ ξημερώματα. Ανοίγω την πόρτα του μπαγκαλόου κι ορμάει μέσα πηχτό πούσι και παγωνιά. Κάνει ψόφο. Κλείνω έντρομη.
Βάζω ένα πουλόβερ χοντρό, παίρνω και τη μηχανή μου και βγαίνω στον κοιμισμένο ακόμα καταυλισμό. Τρέχω στο χείλος του κρατήρα. Μοιάζει σαν ένα τεράστιο καζάνι γεμάτο ατμούς, που άλλοτε μετακινούνται απαλά κι άλλοτε φαίνεται να βράζουν, ΄Ετσι κι αλλοιώς δε βλέπω τίποτε, ενώ συγχρόνως νομίζω πως βρίσκομαι στα σύννεφα. "Όμορφο είναι» αποφαίνομαι. Μοιάζει σαν να έχω απογειωθεί. Σαν να πετάω. Μόνο που η πτήση είναι πολύ ψυχρή. Κι από το εστιατόριο μου ‘ρχεται άρωμα καφέ. Πράγματι, αυτή η ώρα είναι η ωραιότερη της εκδρομής …
Παγωμένη τρυπώνω στην τραπεζαρία και νοιώθω αναφουφουλιασμένη. ‘Ηγγικεν η ώρα! Παναγιά μου!! Οι εφηβικές μου αναμνήσεις με πλημμυρίζουν. Το μυαλό μου γεννά και η φαντασία μου ζει ξανά και ξανά τις εικόνες του μυθιστορήματος του Καραγάτση. Η ιστορία αναπλάθεται εμπρός μου κι εγώ είμαι έτοιμη να αντικρύσω τούτο εδώ το μέρος, απ΄ όπου όλα ξεκίνησαν…
Αμίλητες και συγκεντρωμένες κατηφορίζουμε μέσα στην πρωινή ψύχρα και την ομίχλη, προς το βάθος του κρατήρα. Ο Φράνκι μας λοξοκοιτάει μα δεν καταλαβαίνει. Τη σιωπή μας την αποδίδει σίγουρα σε άγουρο ξύπνημα. Όμως σίγουρα όλες σκεφτόμαστε τη μαγική δύναμη αυτού του τόπου. ΄Ολες ξέρουμε την ιστορία, που τόσο όμορφα έγραψε ο Καραγάτσςη. Και τρέμουμε στη δεισιδαίμονα σκέψη πως από δω και μπρος ίσως οι Μούγγου να πάρουν και το δικό μας ριζικό στα χέρια τους.
«Ουφ!! Γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά, βρε παιδιά; Ένα μυθιστόρημα ήταν επί τέλους! Δεν ήταν και η «Αποκάλυψη του Ιωάννη!...» λέω σπάζοντας τη βαριά σιωπή. Με κοίταξαν με νόημα και οι τέσσερις. Κούνησαν τα κεφάλια και κάποια μουρμούρισε με νόημα «Άμρι α Μούγγου, αγαπητή μου! Αυτό είναι αναπόδραστο!» Χαμογέλασα. Συμμερίζονταν θαυμάσια τη δική μου συγκίνηση κι ανυπομονησία, να συναντήσω αυτό το πισωγύρισμα της νειότης μου, το προσκύνημα στη σαγήνη και το μυστήριο της Μαύρης Ηπείρου, όπως τη γνωρίσαμε μέσα από τη λογοτεχνία. Κι αυτό ήταν κατά βάση, το κίνητρο που με έφερε εδώ, στο Νγκόρο Νγκόρο.
Κάποια στιγμή φτάνουμε στον πυθμένα. Η πρώτη έκπληξη είναι κυριολεκτικά «εκτός προγράμματος». Ούτε που τη φανταζόμασταν. Οι Μασάι που, ελάχιστη ώρα πριν, είχαμε αφήσει πίσω μας με τα αντιβιοτικά και τις χειραψίες, βρίσκονταν ήδη εδώ. Μας υποδέχονται με πλατεία χαμόγελα, τραγούδια και πολεμικούς χορούς. Προσπαθούν έτσι να μας εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους για τη βοήθεια που τους τάξαμε αλλά και δεν τους ξεχάσαμε. Τα στόματά μας είναι ανοικτά , ως μικρότερα Νγκόρο Νγκόρο. Πότε πρόλαβαν; Πώς κατέβηκαν τόσο γρήγορα μέσα από τα επικίνδυνα φυσικά μονοπάτια της ζούγκλας;
Κυκλώνουν το αυτοκίνητό μας. Χοροπηδούν γελαστοί, κουνούν τα δόρατα, απλώνουν τα χέρια να μας αγγίξουν και τελικά, αφού μας συγκινούν μέχρι δακρύων, λύνουν τον κλοιό τους γύρω από το τζιπ. Καθώς απομακρύνονται γελαστοί, μας αποχαιρετούν κουνώντας τα όπλα πάνω από τα κεφάλια τους. Οι πανύψηλες, λυγερές φιγούρες τους ολοένα μικραίνουν κι εμείς, αμίλητες και συγκινημένες, τους παρακολουθούμε με αγάπη και θαυμασμό. Ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι οι πρωτόγονοι θα μας έδιναν ένα τέτοιο σπουδαίο μάθημα ευγένειας. Αυτό θα μπορούσε κανείς να το πει «φυσική αρχοντιά».
Γρήγορα συνερχόμαστε. Το περιβάλλον είναι κάτι τρελό. Λίμνες ξέρηχες, γεμάτες ροζ φλαμίνγκος. Λίμνες βαθειές γεμάτες εφτάσχημους ιπποπόταμους. Λιονταροοικογένειες λιάζονται ξαπλωμένες παραλημνίως. Ζευγάρια λιονταριών χαριεντίζονται συγκινητικά, δίνοντας κι αυτά ένα μάθημα τρυφερότητας και συντροφικής αγάπης. Τρίβουν μεταξύ τους τα κεφαλάκια τους. Αγγίζουν το ένα το στόμα του άλλου. Κουτρουβαλούν, παίζουν, κυλιούνται πάνω στην αμμουδιά, κι ύστερα αγκαλιάζονται και ζευγαρώνουν. Ρινόκεροι μοναχικοί, βόσκουν ανάμεσα στα ψηλά ξερόχορτα, ενώ πάνω στην πλάτης τους μια ολόκληρη αποικία μικρών πουλιών τσιμπολογούν τα τσιμπούρια. Βούβαλοι με τα περήφανα, σαν πανέμορφες περικεφαλαίες, κέρατά τους, βόσκουν γαλήνια μέσα στα βοσκοτόπια. Γέρικοι μοναχικοί ελέφαντες αλλά και μεγάλες αγέλες με τα μικρά τους, μας κοιτούν αδιάφορα, όσο η σύνεση δεν μας αφήνει να τους πλησιάσουμε πολύ. Τα μωρά παίζουν με τις προβοσκίδες των μεγάλων, βυζαίνουν τις μανάδες τους, κάνουν ζαβολιές με τα συνομήλικά τους… Χαρά ματιών και κάμερας όλος ο τόπος. Γκνου σε τεράστια κοπάδια διασχίζουν, τρέχοντας με πολλά χιλιόμετρα την ώρα, μπλοκάροντας συχνά και τα μονοπάτια που πάνω τους πορεύονται τα οχήματα. Είναι ένας διαρκής κίνδυνος για μας Προσπαθούμε πάντα να κρατιόμαστε μακριά τους, για να μη σκοντάψουν πάνω μας και μας κάνουν αλοιφή! Τα πανέμορφα γαζέλια είναι η μόνιμη χαρωπή εικόνα του τοπίου. Τα γουίλντερ μπηστ, με τα θαυμάσια κέρατα, καμαρώνουν για την καλλονή τους σα γύφτικα σκερπάνια. Τα χάρντι μπηστ, οι φακόχοιροι, τα τόμποι, τα ιμπάλλα, οι καμηλοπαρδάλεις, οι στρουθοκάμηλοι, οι ζέβρες, οι ύαινες, τα τσακάλια, οι κεκροπίθηκοι, οι βέρβετ μάνκεϋς, οι μπαμπουίνοι, οι μανγκούστες, οι σαύρες όλων των χρωμάτων και των μεγεθών, οι πράσινοι πίθηκοι με τη μακριά ουρά, είναι ο θαυμαστός κόσμος του μοναδικού αυτού βιότοπου. Ευτυχισμένα ζωντανά μέσα σ΄ ένα θεϊκό περιβάλλον….
Ο καιρός δεν είναι ο ίδιος, σ΄ όλον τον κρατήρα. Κοντά στις πλαγιές, που τις σκεπάζει πυκνή ζούγκλα, είναι μουντός, ομιχλώδης και δροσερός. Στο κέντρο, ο ήλιος φτιάχνει ένα φωτεινό αλώνι, όπου τα πλάσματα της περιοχής αναπαύονται απολαμβάνοντας τη χλιαρή λιακάδα. Κομμάτια σκούρων σύννεφων, ξεπαρατημένων θαρρείς από κάποιον αφηρημένο θεό, κρέμονται από το τίποτε και ακουμπούν στο πουθενά, δίνοντας την απαραίτητη σκουρόχρωμη πινελιά στο λαμπερό τοπίο. Και γύρω στις απότομες κατηφοριές να οργιάζει η βλάστηση, δημιουργώντας ζούγκλα πυκνή, καταφύγιο ασφαλές των θηρίων.
‘Ορθια, πάνω στο ανοικτό τζιπ, περιφέρω γύρω το βλέμμα μου, αγκαλιάζοντας ολόκληρο τον τόπο. Τον τόπο με τις χίλιες ομορφιές και τους διπλάσιους κινδύνους.
«Παναγιά μου!! Είναι όπως το περιέγραψε ο Καραγάτσης! Μονάχα ο Μάγος του λείπει. ΄Όμως, θα τον ήθελα εγώ;» σκέφτομαι περιδεής. Νοιώθω τελείως μουδιασμένη. Λίγο παγωμένη. Ελαφρώς αμήχανη. Και πολύ συγκινημένη.
Ώστε αυτό ήταν! Και ήταν συναρπαστικό! Με γοητεύει γιατί κάπως με τρομάζει. Και, καθώς οι παλιές φανταστικές και ξέθωρες εικόνες, ανακατεύονται με τις παρούσες σπαρταριστά ζωντανές, θαρρείς πως πνίγομαι. Νομίζω ότι κάτι πρέπει να κάνω, για να διώξω επί τέλους αυτόν τον απαίσιο κόμπο στο λαιμό, που με τυραννάει από το πρωί. Νοιώθω τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου. Κλαίω και το κακό είναι δεν ξέρω γιατί ακριβώς κλαίω, η φουκαριάρα. Κλαίω από χαρά που ένα νεανικό μου όνειρο πραγματοποιήθηκε; Κλαίω γιατί το τοπίο είναι σχεδόν θεϊκής ομορφιάς; Ή μήπως κλαίω για τα νιάτα μου που χάθηκαν μέσα σ΄ ένα ανοιγοκλείσιμο ματιού; Θαρρώ πως είναι και τα τρία. Κι είναι για μένα πολλά... Είναι η πραγματοποίηση ενός παμπάλαιου καημού που, ευτυχώς, δε με απογοήτευσε. Ως κι ο καιρός, μέσα σε τούτη την παράξενη λεκάνη, είναι γλυκός. Ούτε κρύος, ούτε ζεστός. Πορευόμαστε μέσα στη χλιαρή λιακάδα και κάποια στιγμή, σε κάποιο σημείο του χείλους μια πλαγιάς, διακρίνουμε, τοσοδούλι, το ξενοδοχείο μας.
Δεκάδες λαντ ρόβερ τριγυρνούν μέσα στο ηφαίστειο. Οι «κυνηγοί» του… γλυκού νερού φωτογραφίζουμε από τα τζιπ μας, τα άλλα τζιπ, μια και δεν μπορούμε να φωτογραφίσουμε το δικά μας. Διακρίνουμε παράξενες συντροφιές. Κάθε τόσο συναντιόμαστε και χανόμαστε, για να ξανασμίξουμε σε λίγο με κάποια χαμόγελα, ανταλλάσσοντας χαιρετισμούς. Κάποια αυτοκίνητα έχουν μέσα 6-7 ανθρώπους. Άλλο έχει δύο άντρες. Ένα τρίτο, έναν ολομόναχο. Αλλά το βανάκι που μπήκε στην καρδιά όλων μας, είχε μέσα δυο νέα παιδιά, δυο κοριτσόπουλα με τις βιντεοκάμερές τους. Το πρωί όταν τις είδαμε, ήταν ασκεπείς, όπως κι εγώ. Μετά με ξανασυνάντησαν μαντηλοδεμένη, και μου έκαναν σινιάλο γελώντας. Και στο τρίτο μας συναπάντημα είχαν κι αυτές φακιόλια στην κεφαλή τους! Σκασμένες στα γέλια αλληλοφωτογραφίσαμε το χάλι μας και αποχαιρετιστήκαμε εγκάρδια.
Το μεσημεριανό μας πικ νικ γίνεται πλάι σε μια λίμνη τριγυρισμένη από ψηλές καλαμιές, γεμάτη ιπποπόταμους. Εδώ, πια, βγάζω το άχτι μου. Σκαρφαλώνω στο πανύψηλο τιμόνι του δικού μας πια βαν, και ζητώ από μια φίλη μου να με φωτογραφίσει ως «κυνηγό λεόντων και άλλων αγρίων ζώων».
«Μαντηλοδεμένη;» με ειρωνεύεται. «Μαντηλοδεμένη» απαντώ και παίρνω θέση με καμάρι μπρος στη μηχανή.
Βραδάκι επιστρέφουμε. Το κρύο είναι κιόλας τσουχτερό. Σε μια στροφή του ελικοειδούς ανηφορικού μονοπατιού, ο Φράνκυ σταματάει, δηλώνοντας ότι από τούτο το σημείο φαίνεται ο κρατήρας. «Δείτε τον με τη δύση κι αποχαιρετήστε τον!»
Οι τελευταίες εικόνες του Νγκόρο Νγκόρο, αποτυπώνονται στο φιλμ και στο μυαλό μας. Τα καταφέραμε!!! Ένα ακόμα όνειρο έγινε πραγματικότητα….
Μέσα σε συντροφική σιωπή και μηρυκάζοντας τις εντυπώσεις μας, φτάνουμε στον καταυλισμό. Παγωνιά γενικώς και το, δια του ποτηρίου, λουτρό, μια ιεροεξεταστική δοκιμασία. Το υφίσταμαι για δεύτερη φορά, στον τόπο του μαρτυρίου, τον αποκαλούμενον, λίαν ευφημιστικώς, «λουτήρα»…
Το διπλό τζάκι του εστιατορίου κι ένα δυνατό ποτό , μας στηλώνουν μέχρι την ώρα του φαγητού και του ύπνου. Αύριο, ξημερώματα, αποχαιρετούμε την τόσο ενδιαφέρουσα Τανζανία, για την πολύ πιο σοφιστικέ Κένυα.
Εκεί καταπώς φαίνεται, μας περιμένουν ατέλειωτες εκπλήξεις. Από καταυλισμούς περιωπής μέχρι και διαμονή σε σκηνές μέσα στην αφρικανική σαβάνα.
Κάντε υπομονή, το ταξίδι είναι ακόμα στην αρχή του!
Βάζω ένα πουλόβερ χοντρό, παίρνω και τη μηχανή μου και βγαίνω στον κοιμισμένο ακόμα καταυλισμό. Τρέχω στο χείλος του κρατήρα. Μοιάζει σαν ένα τεράστιο καζάνι γεμάτο ατμούς, που άλλοτε μετακινούνται απαλά κι άλλοτε φαίνεται να βράζουν, ΄Ετσι κι αλλοιώς δε βλέπω τίποτε, ενώ συγχρόνως νομίζω πως βρίσκομαι στα σύννεφα. "Όμορφο είναι» αποφαίνομαι. Μοιάζει σαν να έχω απογειωθεί. Σαν να πετάω. Μόνο που η πτήση είναι πολύ ψυχρή. Κι από το εστιατόριο μου ‘ρχεται άρωμα καφέ. Πράγματι, αυτή η ώρα είναι η ωραιότερη της εκδρομής …
Παγωμένη τρυπώνω στην τραπεζαρία και νοιώθω αναφουφουλιασμένη. ‘Ηγγικεν η ώρα! Παναγιά μου!! Οι εφηβικές μου αναμνήσεις με πλημμυρίζουν. Το μυαλό μου γεννά και η φαντασία μου ζει ξανά και ξανά τις εικόνες του μυθιστορήματος του Καραγάτση. Η ιστορία αναπλάθεται εμπρός μου κι εγώ είμαι έτοιμη να αντικρύσω τούτο εδώ το μέρος, απ΄ όπου όλα ξεκίνησαν…
Αμίλητες και συγκεντρωμένες κατηφορίζουμε μέσα στην πρωινή ψύχρα και την ομίχλη, προς το βάθος του κρατήρα. Ο Φράνκι μας λοξοκοιτάει μα δεν καταλαβαίνει. Τη σιωπή μας την αποδίδει σίγουρα σε άγουρο ξύπνημα. Όμως σίγουρα όλες σκεφτόμαστε τη μαγική δύναμη αυτού του τόπου. ΄Ολες ξέρουμε την ιστορία, που τόσο όμορφα έγραψε ο Καραγάτσςη. Και τρέμουμε στη δεισιδαίμονα σκέψη πως από δω και μπρος ίσως οι Μούγγου να πάρουν και το δικό μας ριζικό στα χέρια τους.
«Ουφ!! Γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά, βρε παιδιά; Ένα μυθιστόρημα ήταν επί τέλους! Δεν ήταν και η «Αποκάλυψη του Ιωάννη!...» λέω σπάζοντας τη βαριά σιωπή. Με κοίταξαν με νόημα και οι τέσσερις. Κούνησαν τα κεφάλια και κάποια μουρμούρισε με νόημα «Άμρι α Μούγγου, αγαπητή μου! Αυτό είναι αναπόδραστο!» Χαμογέλασα. Συμμερίζονταν θαυμάσια τη δική μου συγκίνηση κι ανυπομονησία, να συναντήσω αυτό το πισωγύρισμα της νειότης μου, το προσκύνημα στη σαγήνη και το μυστήριο της Μαύρης Ηπείρου, όπως τη γνωρίσαμε μέσα από τη λογοτεχνία. Κι αυτό ήταν κατά βάση, το κίνητρο που με έφερε εδώ, στο Νγκόρο Νγκόρο.
Κάποια στιγμή φτάνουμε στον πυθμένα. Η πρώτη έκπληξη είναι κυριολεκτικά «εκτός προγράμματος». Ούτε που τη φανταζόμασταν. Οι Μασάι που, ελάχιστη ώρα πριν, είχαμε αφήσει πίσω μας με τα αντιβιοτικά και τις χειραψίες, βρίσκονταν ήδη εδώ. Μας υποδέχονται με πλατεία χαμόγελα, τραγούδια και πολεμικούς χορούς. Προσπαθούν έτσι να μας εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους για τη βοήθεια που τους τάξαμε αλλά και δεν τους ξεχάσαμε. Τα στόματά μας είναι ανοικτά , ως μικρότερα Νγκόρο Νγκόρο. Πότε πρόλαβαν; Πώς κατέβηκαν τόσο γρήγορα μέσα από τα επικίνδυνα φυσικά μονοπάτια της ζούγκλας;
Κυκλώνουν το αυτοκίνητό μας. Χοροπηδούν γελαστοί, κουνούν τα δόρατα, απλώνουν τα χέρια να μας αγγίξουν και τελικά, αφού μας συγκινούν μέχρι δακρύων, λύνουν τον κλοιό τους γύρω από το τζιπ. Καθώς απομακρύνονται γελαστοί, μας αποχαιρετούν κουνώντας τα όπλα πάνω από τα κεφάλια τους. Οι πανύψηλες, λυγερές φιγούρες τους ολοένα μικραίνουν κι εμείς, αμίλητες και συγκινημένες, τους παρακολουθούμε με αγάπη και θαυμασμό. Ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι οι πρωτόγονοι θα μας έδιναν ένα τέτοιο σπουδαίο μάθημα ευγένειας. Αυτό θα μπορούσε κανείς να το πει «φυσική αρχοντιά».
Γρήγορα συνερχόμαστε. Το περιβάλλον είναι κάτι τρελό. Λίμνες ξέρηχες, γεμάτες ροζ φλαμίνγκος. Λίμνες βαθειές γεμάτες εφτάσχημους ιπποπόταμους. Λιονταροοικογένειες λιάζονται ξαπλωμένες παραλημνίως. Ζευγάρια λιονταριών χαριεντίζονται συγκινητικά, δίνοντας κι αυτά ένα μάθημα τρυφερότητας και συντροφικής αγάπης. Τρίβουν μεταξύ τους τα κεφαλάκια τους. Αγγίζουν το ένα το στόμα του άλλου. Κουτρουβαλούν, παίζουν, κυλιούνται πάνω στην αμμουδιά, κι ύστερα αγκαλιάζονται και ζευγαρώνουν. Ρινόκεροι μοναχικοί, βόσκουν ανάμεσα στα ψηλά ξερόχορτα, ενώ πάνω στην πλάτης τους μια ολόκληρη αποικία μικρών πουλιών τσιμπολογούν τα τσιμπούρια. Βούβαλοι με τα περήφανα, σαν πανέμορφες περικεφαλαίες, κέρατά τους, βόσκουν γαλήνια μέσα στα βοσκοτόπια. Γέρικοι μοναχικοί ελέφαντες αλλά και μεγάλες αγέλες με τα μικρά τους, μας κοιτούν αδιάφορα, όσο η σύνεση δεν μας αφήνει να τους πλησιάσουμε πολύ. Τα μωρά παίζουν με τις προβοσκίδες των μεγάλων, βυζαίνουν τις μανάδες τους, κάνουν ζαβολιές με τα συνομήλικά τους… Χαρά ματιών και κάμερας όλος ο τόπος. Γκνου σε τεράστια κοπάδια διασχίζουν, τρέχοντας με πολλά χιλιόμετρα την ώρα, μπλοκάροντας συχνά και τα μονοπάτια που πάνω τους πορεύονται τα οχήματα. Είναι ένας διαρκής κίνδυνος για μας Προσπαθούμε πάντα να κρατιόμαστε μακριά τους, για να μη σκοντάψουν πάνω μας και μας κάνουν αλοιφή! Τα πανέμορφα γαζέλια είναι η μόνιμη χαρωπή εικόνα του τοπίου. Τα γουίλντερ μπηστ, με τα θαυμάσια κέρατα, καμαρώνουν για την καλλονή τους σα γύφτικα σκερπάνια. Τα χάρντι μπηστ, οι φακόχοιροι, τα τόμποι, τα ιμπάλλα, οι καμηλοπαρδάλεις, οι στρουθοκάμηλοι, οι ζέβρες, οι ύαινες, τα τσακάλια, οι κεκροπίθηκοι, οι βέρβετ μάνκεϋς, οι μπαμπουίνοι, οι μανγκούστες, οι σαύρες όλων των χρωμάτων και των μεγεθών, οι πράσινοι πίθηκοι με τη μακριά ουρά, είναι ο θαυμαστός κόσμος του μοναδικού αυτού βιότοπου. Ευτυχισμένα ζωντανά μέσα σ΄ ένα θεϊκό περιβάλλον….
Ο καιρός δεν είναι ο ίδιος, σ΄ όλον τον κρατήρα. Κοντά στις πλαγιές, που τις σκεπάζει πυκνή ζούγκλα, είναι μουντός, ομιχλώδης και δροσερός. Στο κέντρο, ο ήλιος φτιάχνει ένα φωτεινό αλώνι, όπου τα πλάσματα της περιοχής αναπαύονται απολαμβάνοντας τη χλιαρή λιακάδα. Κομμάτια σκούρων σύννεφων, ξεπαρατημένων θαρρείς από κάποιον αφηρημένο θεό, κρέμονται από το τίποτε και ακουμπούν στο πουθενά, δίνοντας την απαραίτητη σκουρόχρωμη πινελιά στο λαμπερό τοπίο. Και γύρω στις απότομες κατηφοριές να οργιάζει η βλάστηση, δημιουργώντας ζούγκλα πυκνή, καταφύγιο ασφαλές των θηρίων.
‘Ορθια, πάνω στο ανοικτό τζιπ, περιφέρω γύρω το βλέμμα μου, αγκαλιάζοντας ολόκληρο τον τόπο. Τον τόπο με τις χίλιες ομορφιές και τους διπλάσιους κινδύνους.
«Παναγιά μου!! Είναι όπως το περιέγραψε ο Καραγάτσης! Μονάχα ο Μάγος του λείπει. ΄Όμως, θα τον ήθελα εγώ;» σκέφτομαι περιδεής. Νοιώθω τελείως μουδιασμένη. Λίγο παγωμένη. Ελαφρώς αμήχανη. Και πολύ συγκινημένη.
Ώστε αυτό ήταν! Και ήταν συναρπαστικό! Με γοητεύει γιατί κάπως με τρομάζει. Και, καθώς οι παλιές φανταστικές και ξέθωρες εικόνες, ανακατεύονται με τις παρούσες σπαρταριστά ζωντανές, θαρρείς πως πνίγομαι. Νομίζω ότι κάτι πρέπει να κάνω, για να διώξω επί τέλους αυτόν τον απαίσιο κόμπο στο λαιμό, που με τυραννάει από το πρωί. Νοιώθω τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου. Κλαίω και το κακό είναι δεν ξέρω γιατί ακριβώς κλαίω, η φουκαριάρα. Κλαίω από χαρά που ένα νεανικό μου όνειρο πραγματοποιήθηκε; Κλαίω γιατί το τοπίο είναι σχεδόν θεϊκής ομορφιάς; Ή μήπως κλαίω για τα νιάτα μου που χάθηκαν μέσα σ΄ ένα ανοιγοκλείσιμο ματιού; Θαρρώ πως είναι και τα τρία. Κι είναι για μένα πολλά... Είναι η πραγματοποίηση ενός παμπάλαιου καημού που, ευτυχώς, δε με απογοήτευσε. Ως κι ο καιρός, μέσα σε τούτη την παράξενη λεκάνη, είναι γλυκός. Ούτε κρύος, ούτε ζεστός. Πορευόμαστε μέσα στη χλιαρή λιακάδα και κάποια στιγμή, σε κάποιο σημείο του χείλους μια πλαγιάς, διακρίνουμε, τοσοδούλι, το ξενοδοχείο μας.
Δεκάδες λαντ ρόβερ τριγυρνούν μέσα στο ηφαίστειο. Οι «κυνηγοί» του… γλυκού νερού φωτογραφίζουμε από τα τζιπ μας, τα άλλα τζιπ, μια και δεν μπορούμε να φωτογραφίσουμε το δικά μας. Διακρίνουμε παράξενες συντροφιές. Κάθε τόσο συναντιόμαστε και χανόμαστε, για να ξανασμίξουμε σε λίγο με κάποια χαμόγελα, ανταλλάσσοντας χαιρετισμούς. Κάποια αυτοκίνητα έχουν μέσα 6-7 ανθρώπους. Άλλο έχει δύο άντρες. Ένα τρίτο, έναν ολομόναχο. Αλλά το βανάκι που μπήκε στην καρδιά όλων μας, είχε μέσα δυο νέα παιδιά, δυο κοριτσόπουλα με τις βιντεοκάμερές τους. Το πρωί όταν τις είδαμε, ήταν ασκεπείς, όπως κι εγώ. Μετά με ξανασυνάντησαν μαντηλοδεμένη, και μου έκαναν σινιάλο γελώντας. Και στο τρίτο μας συναπάντημα είχαν κι αυτές φακιόλια στην κεφαλή τους! Σκασμένες στα γέλια αλληλοφωτογραφίσαμε το χάλι μας και αποχαιρετιστήκαμε εγκάρδια.
Το μεσημεριανό μας πικ νικ γίνεται πλάι σε μια λίμνη τριγυρισμένη από ψηλές καλαμιές, γεμάτη ιπποπόταμους. Εδώ, πια, βγάζω το άχτι μου. Σκαρφαλώνω στο πανύψηλο τιμόνι του δικού μας πια βαν, και ζητώ από μια φίλη μου να με φωτογραφίσει ως «κυνηγό λεόντων και άλλων αγρίων ζώων».
«Μαντηλοδεμένη;» με ειρωνεύεται. «Μαντηλοδεμένη» απαντώ και παίρνω θέση με καμάρι μπρος στη μηχανή.
Βραδάκι επιστρέφουμε. Το κρύο είναι κιόλας τσουχτερό. Σε μια στροφή του ελικοειδούς ανηφορικού μονοπατιού, ο Φράνκυ σταματάει, δηλώνοντας ότι από τούτο το σημείο φαίνεται ο κρατήρας. «Δείτε τον με τη δύση κι αποχαιρετήστε τον!»
Οι τελευταίες εικόνες του Νγκόρο Νγκόρο, αποτυπώνονται στο φιλμ και στο μυαλό μας. Τα καταφέραμε!!! Ένα ακόμα όνειρο έγινε πραγματικότητα….
Μέσα σε συντροφική σιωπή και μηρυκάζοντας τις εντυπώσεις μας, φτάνουμε στον καταυλισμό. Παγωνιά γενικώς και το, δια του ποτηρίου, λουτρό, μια ιεροεξεταστική δοκιμασία. Το υφίσταμαι για δεύτερη φορά, στον τόπο του μαρτυρίου, τον αποκαλούμενον, λίαν ευφημιστικώς, «λουτήρα»…
Το διπλό τζάκι του εστιατορίου κι ένα δυνατό ποτό , μας στηλώνουν μέχρι την ώρα του φαγητού και του ύπνου. Αύριο, ξημερώματα, αποχαιρετούμε την τόσο ενδιαφέρουσα Τανζανία, για την πολύ πιο σοφιστικέ Κένυα.
Εκεί καταπώς φαίνεται, μας περιμένουν ατέλειωτες εκπλήξεις. Από καταυλισμούς περιωπής μέχρι και διαμονή σε σκηνές μέσα στην αφρικανική σαβάνα.
Κάντε υπομονή, το ταξίδι είναι ακόμα στην αρχή του!
Attachments
Last edited by a moderator:
