St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 892
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Αkuna Matata)
- Κεφάλαιο 3ο (Ο Κόσμος, μέσα κι έξω από τη Μανυάρα)
- Κεφάλαιο 4ο (Συλλαλητήριο πτηνών)
- Κεφάλαιο 5ο (Lake Manyara Hotel – Ο κήπος της Εδέμ)
- Κεφάλαιο 6ο (Προς το Σερεγκέτι)
- Κεφάλαιο 7ο (Ο Μακρυνός μας Πρόγονος Australopithicus Africanus)
- Κεφάλαιο 8ο (ShoraMasai! - «Μαασάι γειά σας...»)][B]ShoraMasai![/B
- Κεφάλαιο 9ο (Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ)][B]Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ[/B
- Κεφάλαιο 10ο (Η εκδίκηση των εφηβικών ονείρων)
- Κεφάλαιο 11ο (Amboseli - Kilimanjaro Safari Lodge)
- Κεφάλαιο 12ο (Tree Tops - Η εμπειρία του... παλαβού)
- Κεφάλαιο 13ο (Μaasai Mara – Mara Sarova - Ο τόπος των εκπλήξεων...)][B]Όμως, κατεπλάγημεν και οι πέντε. Αυτό το πράμα είναι σαν τις σκηνές των Σεήχηδων, στην έρημο! Με όλα τα σουπρεπέ της. Μωρέ, δέσε! Τι εκπληκτικό μπάνιο είναι τούτο. Τίποτε δεν του έλειπε, όπως διαπίστωσα κατάπληκτη, όταν σήκωσα το «φύλλο» της σκηνής και μπήκα στο εσωτερικό της.[/B
- Κεφάλαιο 14ο (Mara Serena - Ο αποχαιρετισμός στην Αφρική...)
Στη Ναμάνγκα –σύνορα Τανζανία-Κένυα- αποχαιρετάμε μ΄ ένα ζεστό αγκάλιασμα τον καλό μας Φράνκυ. Κι εμείς κι αυτός, είμαστε συγκινημένοι. «Δεν έχω ξαναδεί πιο ευγενικές Mamas» λέει βουρκωμένος, καθώς οι άσπρες παλάμες μας συνθλίβονται κυριολεκτικά μέσα στο τεράστιο μαύρο χέρι του, που σφίγγει θερμά το δικό μας. Οι πέντε mamas, «κυρίες» στα σουαχίλι, είχαν γίνει λιγάκι θρύλος στους καταυλισμούς που περάσαμε. Και όχι αδίκως, μιας και βλέπανε πέντε τρελές λευκές, -και όχι στην πρώτη νιότη τους- να πηλαλούν λερές και σκονισμένες κατάκορφα, επί 16 συνεχείς μέρες, μέσα στις αφιλόξενες σαβάνες.
Πολύ μας ενόχλησε την πρώτη φορά που ακούσαμε το mamas. «Πώς με είπε κόρες, αυτός ο κυριούλης;» έπαθα μια φούντωση και ζήτησα τα ρέστα. Ο μαύρος γίγας με κοίταξε για λίγο μπερδεμένος, αλλά τελικά λύθηκε το θέμα δια της διπλωματικής οδού, δοθείσης βεβαίως της απαραίτητης μετάφρασης.
Κι από κείνη τη στιγμή, αποφασίσαμε να μάθουμε και πέντε σουαχίλικα, για να μην παθαίνουμε τέτοιου είδους χουνέρια. Να και μερικά δείγματα:
Jampo = γειά σου
Kuaeri = αντίo
Takuena Tena = καλήν αντάμωση
Hakuna Matata = όλα καλά, No problem
Asanti Sana = ευχαριστώ πολύ
Nakupenta sana = σ΄αγαπώ πολύ
Karibu = καλώς ορίσατε
Niko Salama = είμαι καλά
Δεν είναι ενδιαφέρουσα γλώσσα; Ως και καρτ ποστάλ, έστειλα στα σουαχίλι
Annie, Jambo! Niko Salama. Hakuna Matata. Nakupenta Sana, Takuena Tena. Stella
Δηλαδή
' Αννυ γειά σου! Είμαι καλά. ΄Όλα πάνε καλά. Σ’ αγαπώ πολύ, καλήν αντάμωση. Στέλλα.
Πολύ το χάρηκα, γιατί κανείς από τους παραλήπτες των καρτών δεν κατάλαβε λέξη από τα γραφόμενα. Θα με θεώρησαν παλαβή, οι άνθρωποι. Κι αυτό δεν ήταν η μόνη μου παλαβομάρα. Η πρώτη λέξη που έμαθα ήταν το Kuaeri = αντίο. Καταπώς λοιπόν στεκόμουν όρθια στο ανοιχτό ρόβερ, κι έβγαζα την κεφαλή μου από το άνοιγμα της οροφής, δίκην χελώνας, υιοθέτησα ταχτική αράχνης. Καραδοκούσα. Και μόλις έβλεπα άλλο όχημα με επιβάτες μαύρους, τους αιφνιδίασα κραυγάζοντας Kuaeriiiiiiiii !!!! Κι οι τανζανοί, αφού συνερχόντουσαν από την έκπληξη, αντιφωνούσαν γελώντας « Kuaeri Mamaaaaaa !!!!» Το τι κέφι έκανα αυτό το ξεφωνητό, δεν περιγράφεται. Δεν ξέρω γιατί αυτή η συγκεκριμένη λέξη με βόλευε τόσο. ΄Ισως γιατί μου θύμιζε το αλβανικό «Αέραααααααααα!!» Έτσι, ο ενθουσιασμός μου ήταν από τουριστικός, μέχρι ούτως ειπείν… πατριωτικός.
Με τέτοια αστεία και σχόλια για τα όσα επί μια εβδομάδα ζήσαμε στην Τανζανία, περνάμε τα σύνορα και μπαίνουμε στην Κένυα. Προορισμός μας το Αμποσέλι, στους πρόποδες του μυθικού Κιλιμάντζαρο.
Φτάνουμε καταμεσήμερο. Η ζέστη είναι από αφόρητη, μέχρι εξοντωτική. Το ξενοδοχειακό συγκρότημα είναι πανέμορφο. Μέσα σ΄ ένα ειδυλλιακό πάρκο, ξέχειλο δέντρα και λουλούδια, βρίσκονται σκορπισμένες οι χορταρένιες καλύβες. Το γκαζόν είναι χλωρό και τροφαντό, σαν πολύτιμο χαλί, να κάνεις πάνω του.. βαρελάκια. Οι βεράντες δροσερές με αναπαυτικές ξαπλώστρες. Πίνω τον παγωμένο μου νες, ξαπλωμένη σε μια, αγναντεύοντας τον κήπο. Είναι ό,τι πρέπει για να συνεφέρω, πριν ξεκινήσουμε για τον πρώτο μας γύρο.
Εδώ, σε τούτη τη σαβάνα, το τοπίο είναι παράξενο. Ενώ έχει δέντρα και μάλιστα πανύψηλα, δεν έχει καθόλου σχεδόν χόρτο. Η αιτία είναι φανερή. Το έδαφος είναι άσπρο. Προφανώς είναι αλκαλικής ιδιοσυστασίας, που σκοτώνει τη χαμηλή βλάστηση. Έτσι, δεν βλέπουμε πολλά σαρκοβόρα, διότι δεν υπάρχουν πολλά χορτοφάγα, παρά μονάχα στις περιοχές των μικρών ξέρηχων λιμνών.
Όμως ο τόμος είναι γεμάτος μαϊμούδες. Όλων των λογιών. Και σ΄ ένα σημείο, το ζευγάρι επιστημόνων, με μπλοκ και μηχανές, βιντεοκάμερες και άλλα παραφερνάλια, μελετάει με υπομονή τη συμπεριφορά τους. Φαίνεται οι μπαμπουίνοι συνήθισαν την παρουσία τους και δεν τους αποφεύγουν. Αντίθετα, τριγυρίζουν τους δυο ανθρώπους, σαν να κάνουν κι αυτοί τις δικές τους σοβαρές,… μελέτες!! Η εικόνα μου θύμισε σκηνές από το συγκλονιστικό φιλμ «Γορίλες στην ομίχλη», με τη ζωή της –αδύνατο να θυμηθώ το όνομά της-, συνεργάτιδας του Δρ. Λήκυ.
Ωστόσο, εδώ αφθονούν τα παράξενα πουλιά. Δυστυχώς όμως όλα βρίσκονται κουρνιασμένα μακριά από το δρόμο μας. Και, τηλεφακός, ξετηλεφακός, τι να κου κάνει πια!!! Κι έτσι το φωτογραφικό αποτέλεσμα από το Αμποσέλι είναι μάλλον πενιχρό.
Γύρω από μια τρύπα στο έδαφος βλέπουμε μεγάλο σούρτα φέρτα από ύαινες. Όλες πηγαινοέρχονται στη «φωλιά», σαν τις «συμπεθέρες που δεν τις φτάνουν τα μαντηλώματα» έλεγε κι η μάνα μου. Ξεχωρίζουμε το κεφάλι μιας ύαινας μέσα στο κοίλωμα, που ο Τζο –ο κενυάτης οδηγός μας- δεν επιτρέπεται να πλησιάσει, για να μην ενοχλήσει. Αλλά μαντεύει από μακριά την αλήθεια. «Είναι λεχώ!! Και όλη η γειτονιά βρίσκεται στο πόδι για να την συνδράμει, έως ότου ορθοποδήσει. Αυτά τα ζώα έχουν ξαμολυθεί σε κυνήγι, να βρουν τροφή για τη φρέσκια μητέρα.» Αμ είναι δυνατόν! Ούτε οι άνθρωποι δεν έχουν τόσο έλεος για τους ανήμπορους.
Κατά τα άλλα, στο χώρο δεσπόζει ο επιβλητικός όγκος του Κιλιμάντζαρο. Είναι ένα κυριολεκτικά ισονεφές βουνό 5.895 μέτρων ύψους, του οποίου η κορφή συνήθως χάνεται μέσα στα σύννεφα.
Την επομένη ξεκινάμε πριν χαράξει η μέρα. Με το σκοτάδι και με ζεστά αμπέχωνα, παίρνουμε ένα καφέ και δυο τρία κούκις, μπροστά στο τζάκι του ευρύχωρου μπαρ. Και ξεκινάμε. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνουμε δυο πράματα: γλυτώνουμε –λόγω πρωινής υγρασία- σκόνη και βλέπουμε μια θαυμάσια ανατολή. Και φυσικά, δεν μας ταλαιπωρεί η ζέστη που εδώ είναι πάρα πολύ ενοχλητική. Σήμερα είμαστε τυχεροί. Το πρωινό είναι σχεδόν κρυστάλλινο. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου αγγίζουν τα χιόνια της κορφής του Κιλιμάντζαρο. Και, καθώς τα βάφουν μ΄ ένα τρυφερό τριανταφυλλί φως, τα κάνουν να στραφτολογούν σαν πολύτιμος όγκος διαμαντιών. Είναι ένα θέαμα μεγαλόπρεπο. Επιστρέφουμε στις 10. Και το, ορθόδοξο τούτη τη φορά, πρόγευμα μας περιμένει. Δεκάδες ταξιδιώτες, που αξιωθήκαμε άλλης μιας ενδιαφέρουσας μέρας σαφάρι, σπεύδουμε να τιμήσουμε τον καθόλου ευκαταφρόνητο μπουφέ.
Μετά το πρωινό, κι ως τις 2 το μεσημέρι, είμαστε ελεύθερες να ξεκουραστούμε, χαζεύοντας τους κήπους του καταυλισμού, κάνοντας μπάνιο στη δροσερή πισίνα, ή πίνοντας έναν παγωμένο χυμό στο λουλουδοστόλιστο μπαρ. ΄Όμως, στην περιοχή της πισίνας, έχουμε μιαν έκπληξη. Μιαν αυτοσχέδια παράσταση από έναν θίασο μαϊμούδων, σε νηπιακή ηλικία. Στην αρχή τα μαϊμουδάκια μας γυροφέρνουν ύπουλα, μελετώντας την κατάσταση που πάει να δημιουργηθεί. Προσπαθούν να κλέψουν ό,τι βρουν αφύλαχτο. Μια τσαχπίνα μαϊμουδίτσα έχει πάρει στο κατόπι την Ελεάνα, η οποία αλλάζει φιλμ και δήθεν τυχαία, αφήνει αδέσποτο το καρτόκουτο του καρουλιού. Εν ριπή οφθαλμού το μαμπόνηρο μαϊμούδι, ορμάει πάνω στο τραπέζι, βουτάει σβέλτα το κουτί και σκαρφαλώνει, σαν αστραπή, στο κοντινότερο δέντρο. Τη βλέπουμε να το εξετάζει με μεγάλη σοβαρότητα και, προς απογοήτευσή της, το βρίσκει άδειο. Φανερά εκνευρισμένη, κοπανάει με όλη της τη δύναμη, το άχρηστο κουτί, πάνω στο κεφάλι της Ελεάνας, που στέκει κάτω από το δέντρο. Όλη η παράσταση είναι τόσο αστεία, που γελάμε με δάκρυα, ενώ το ζωντανό μας παρακολουθεί με γνήσια απορία, γουρλώνοντας τα ολοστρόγγυλα ματάκια του.
Η ώρα περνάει γρήγορα, με τέτοια απροσδόκητα συναπαντήματα. Τρώμε βιαστικά στη δροσερή τραπεζαρία και σκαρφαλώνουμε ξανά στα τζιπ. Θα τριγυρνάμε στις μυστηριώδεις ερημιές, μέχρι το συναρπαστικό αφρικάνικο ηλιοβασίλεμα. Για άλλη μια φορά, διαπιστώνουμε τη γοητεία του «μαύρικου» δειλινού, με τους περίεργους ήχους, τα δραματικά χρώματα, τις απερίγραπτες φωτοσκιάσεις, που συνθέτουν το μυστήριό τους. Έχω διαρκώς την αίσθηση πως, όσες φορές κι αν βραδιαστώ στα αφρικάνικα τοπία, θα ξαφνιάζομαι πάντα με την ομορφιά τους, ακριβώς όπως και την πρώτη πρώτη φορά. Δεν πρόκειται να τα συνηθίσω ή να τα βαρεθώ ποτέ. Είναι για μένα μια ώρα μαγική, μια στιγμή μυστηριακή, σχεδόν μυστικιστική.
Πολύ μας ενόχλησε την πρώτη φορά που ακούσαμε το mamas. «Πώς με είπε κόρες, αυτός ο κυριούλης;» έπαθα μια φούντωση και ζήτησα τα ρέστα. Ο μαύρος γίγας με κοίταξε για λίγο μπερδεμένος, αλλά τελικά λύθηκε το θέμα δια της διπλωματικής οδού, δοθείσης βεβαίως της απαραίτητης μετάφρασης.
Κι από κείνη τη στιγμή, αποφασίσαμε να μάθουμε και πέντε σουαχίλικα, για να μην παθαίνουμε τέτοιου είδους χουνέρια. Να και μερικά δείγματα:
Jampo = γειά σου
Kuaeri = αντίo
Takuena Tena = καλήν αντάμωση
Hakuna Matata = όλα καλά, No problem
Asanti Sana = ευχαριστώ πολύ
Nakupenta sana = σ΄αγαπώ πολύ
Karibu = καλώς ορίσατε
Niko Salama = είμαι καλά
Δεν είναι ενδιαφέρουσα γλώσσα; Ως και καρτ ποστάλ, έστειλα στα σουαχίλι
Annie, Jambo! Niko Salama. Hakuna Matata. Nakupenta Sana, Takuena Tena. Stella
Δηλαδή
' Αννυ γειά σου! Είμαι καλά. ΄Όλα πάνε καλά. Σ’ αγαπώ πολύ, καλήν αντάμωση. Στέλλα.
Πολύ το χάρηκα, γιατί κανείς από τους παραλήπτες των καρτών δεν κατάλαβε λέξη από τα γραφόμενα. Θα με θεώρησαν παλαβή, οι άνθρωποι. Κι αυτό δεν ήταν η μόνη μου παλαβομάρα. Η πρώτη λέξη που έμαθα ήταν το Kuaeri = αντίο. Καταπώς λοιπόν στεκόμουν όρθια στο ανοιχτό ρόβερ, κι έβγαζα την κεφαλή μου από το άνοιγμα της οροφής, δίκην χελώνας, υιοθέτησα ταχτική αράχνης. Καραδοκούσα. Και μόλις έβλεπα άλλο όχημα με επιβάτες μαύρους, τους αιφνιδίασα κραυγάζοντας Kuaeriiiiiiiii !!!! Κι οι τανζανοί, αφού συνερχόντουσαν από την έκπληξη, αντιφωνούσαν γελώντας « Kuaeri Mamaaaaaa !!!!» Το τι κέφι έκανα αυτό το ξεφωνητό, δεν περιγράφεται. Δεν ξέρω γιατί αυτή η συγκεκριμένη λέξη με βόλευε τόσο. ΄Ισως γιατί μου θύμιζε το αλβανικό «Αέραααααααααα!!» Έτσι, ο ενθουσιασμός μου ήταν από τουριστικός, μέχρι ούτως ειπείν… πατριωτικός.
Με τέτοια αστεία και σχόλια για τα όσα επί μια εβδομάδα ζήσαμε στην Τανζανία, περνάμε τα σύνορα και μπαίνουμε στην Κένυα. Προορισμός μας το Αμποσέλι, στους πρόποδες του μυθικού Κιλιμάντζαρο.
Φτάνουμε καταμεσήμερο. Η ζέστη είναι από αφόρητη, μέχρι εξοντωτική. Το ξενοδοχειακό συγκρότημα είναι πανέμορφο. Μέσα σ΄ ένα ειδυλλιακό πάρκο, ξέχειλο δέντρα και λουλούδια, βρίσκονται σκορπισμένες οι χορταρένιες καλύβες. Το γκαζόν είναι χλωρό και τροφαντό, σαν πολύτιμο χαλί, να κάνεις πάνω του.. βαρελάκια. Οι βεράντες δροσερές με αναπαυτικές ξαπλώστρες. Πίνω τον παγωμένο μου νες, ξαπλωμένη σε μια, αγναντεύοντας τον κήπο. Είναι ό,τι πρέπει για να συνεφέρω, πριν ξεκινήσουμε για τον πρώτο μας γύρο.
Εδώ, σε τούτη τη σαβάνα, το τοπίο είναι παράξενο. Ενώ έχει δέντρα και μάλιστα πανύψηλα, δεν έχει καθόλου σχεδόν χόρτο. Η αιτία είναι φανερή. Το έδαφος είναι άσπρο. Προφανώς είναι αλκαλικής ιδιοσυστασίας, που σκοτώνει τη χαμηλή βλάστηση. Έτσι, δεν βλέπουμε πολλά σαρκοβόρα, διότι δεν υπάρχουν πολλά χορτοφάγα, παρά μονάχα στις περιοχές των μικρών ξέρηχων λιμνών.
Όμως ο τόμος είναι γεμάτος μαϊμούδες. Όλων των λογιών. Και σ΄ ένα σημείο, το ζευγάρι επιστημόνων, με μπλοκ και μηχανές, βιντεοκάμερες και άλλα παραφερνάλια, μελετάει με υπομονή τη συμπεριφορά τους. Φαίνεται οι μπαμπουίνοι συνήθισαν την παρουσία τους και δεν τους αποφεύγουν. Αντίθετα, τριγυρίζουν τους δυο ανθρώπους, σαν να κάνουν κι αυτοί τις δικές τους σοβαρές,… μελέτες!! Η εικόνα μου θύμισε σκηνές από το συγκλονιστικό φιλμ «Γορίλες στην ομίχλη», με τη ζωή της –αδύνατο να θυμηθώ το όνομά της-, συνεργάτιδας του Δρ. Λήκυ.
Ωστόσο, εδώ αφθονούν τα παράξενα πουλιά. Δυστυχώς όμως όλα βρίσκονται κουρνιασμένα μακριά από το δρόμο μας. Και, τηλεφακός, ξετηλεφακός, τι να κου κάνει πια!!! Κι έτσι το φωτογραφικό αποτέλεσμα από το Αμποσέλι είναι μάλλον πενιχρό.
Γύρω από μια τρύπα στο έδαφος βλέπουμε μεγάλο σούρτα φέρτα από ύαινες. Όλες πηγαινοέρχονται στη «φωλιά», σαν τις «συμπεθέρες που δεν τις φτάνουν τα μαντηλώματα» έλεγε κι η μάνα μου. Ξεχωρίζουμε το κεφάλι μιας ύαινας μέσα στο κοίλωμα, που ο Τζο –ο κενυάτης οδηγός μας- δεν επιτρέπεται να πλησιάσει, για να μην ενοχλήσει. Αλλά μαντεύει από μακριά την αλήθεια. «Είναι λεχώ!! Και όλη η γειτονιά βρίσκεται στο πόδι για να την συνδράμει, έως ότου ορθοποδήσει. Αυτά τα ζώα έχουν ξαμολυθεί σε κυνήγι, να βρουν τροφή για τη φρέσκια μητέρα.» Αμ είναι δυνατόν! Ούτε οι άνθρωποι δεν έχουν τόσο έλεος για τους ανήμπορους.
Κατά τα άλλα, στο χώρο δεσπόζει ο επιβλητικός όγκος του Κιλιμάντζαρο. Είναι ένα κυριολεκτικά ισονεφές βουνό 5.895 μέτρων ύψους, του οποίου η κορφή συνήθως χάνεται μέσα στα σύννεφα.
Την επομένη ξεκινάμε πριν χαράξει η μέρα. Με το σκοτάδι και με ζεστά αμπέχωνα, παίρνουμε ένα καφέ και δυο τρία κούκις, μπροστά στο τζάκι του ευρύχωρου μπαρ. Και ξεκινάμε. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνουμε δυο πράματα: γλυτώνουμε –λόγω πρωινής υγρασία- σκόνη και βλέπουμε μια θαυμάσια ανατολή. Και φυσικά, δεν μας ταλαιπωρεί η ζέστη που εδώ είναι πάρα πολύ ενοχλητική. Σήμερα είμαστε τυχεροί. Το πρωινό είναι σχεδόν κρυστάλλινο. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου αγγίζουν τα χιόνια της κορφής του Κιλιμάντζαρο. Και, καθώς τα βάφουν μ΄ ένα τρυφερό τριανταφυλλί φως, τα κάνουν να στραφτολογούν σαν πολύτιμος όγκος διαμαντιών. Είναι ένα θέαμα μεγαλόπρεπο. Επιστρέφουμε στις 10. Και το, ορθόδοξο τούτη τη φορά, πρόγευμα μας περιμένει. Δεκάδες ταξιδιώτες, που αξιωθήκαμε άλλης μιας ενδιαφέρουσας μέρας σαφάρι, σπεύδουμε να τιμήσουμε τον καθόλου ευκαταφρόνητο μπουφέ.
Μετά το πρωινό, κι ως τις 2 το μεσημέρι, είμαστε ελεύθερες να ξεκουραστούμε, χαζεύοντας τους κήπους του καταυλισμού, κάνοντας μπάνιο στη δροσερή πισίνα, ή πίνοντας έναν παγωμένο χυμό στο λουλουδοστόλιστο μπαρ. ΄Όμως, στην περιοχή της πισίνας, έχουμε μιαν έκπληξη. Μιαν αυτοσχέδια παράσταση από έναν θίασο μαϊμούδων, σε νηπιακή ηλικία. Στην αρχή τα μαϊμουδάκια μας γυροφέρνουν ύπουλα, μελετώντας την κατάσταση που πάει να δημιουργηθεί. Προσπαθούν να κλέψουν ό,τι βρουν αφύλαχτο. Μια τσαχπίνα μαϊμουδίτσα έχει πάρει στο κατόπι την Ελεάνα, η οποία αλλάζει φιλμ και δήθεν τυχαία, αφήνει αδέσποτο το καρτόκουτο του καρουλιού. Εν ριπή οφθαλμού το μαμπόνηρο μαϊμούδι, ορμάει πάνω στο τραπέζι, βουτάει σβέλτα το κουτί και σκαρφαλώνει, σαν αστραπή, στο κοντινότερο δέντρο. Τη βλέπουμε να το εξετάζει με μεγάλη σοβαρότητα και, προς απογοήτευσή της, το βρίσκει άδειο. Φανερά εκνευρισμένη, κοπανάει με όλη της τη δύναμη, το άχρηστο κουτί, πάνω στο κεφάλι της Ελεάνας, που στέκει κάτω από το δέντρο. Όλη η παράσταση είναι τόσο αστεία, που γελάμε με δάκρυα, ενώ το ζωντανό μας παρακολουθεί με γνήσια απορία, γουρλώνοντας τα ολοστρόγγυλα ματάκια του.
Η ώρα περνάει γρήγορα, με τέτοια απροσδόκητα συναπαντήματα. Τρώμε βιαστικά στη δροσερή τραπεζαρία και σκαρφαλώνουμε ξανά στα τζιπ. Θα τριγυρνάμε στις μυστηριώδεις ερημιές, μέχρι το συναρπαστικό αφρικάνικο ηλιοβασίλεμα. Για άλλη μια φορά, διαπιστώνουμε τη γοητεία του «μαύρικου» δειλινού, με τους περίεργους ήχους, τα δραματικά χρώματα, τις απερίγραπτες φωτοσκιάσεις, που συνθέτουν το μυστήριό τους. Έχω διαρκώς την αίσθηση πως, όσες φορές κι αν βραδιαστώ στα αφρικάνικα τοπία, θα ξαφνιάζομαι πάντα με την ομορφιά τους, ακριβώς όπως και την πρώτη πρώτη φορά. Δεν πρόκειται να τα συνηθίσω ή να τα βαρεθώ ποτέ. Είναι για μένα μια ώρα μαγική, μια στιγμή μυστηριακή, σχεδόν μυστικιστική.
Attachments
Last edited by a moderator:
