St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 898
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Αkuna Matata)
- Κεφάλαιο 3ο (Ο Κόσμος, μέσα κι έξω από τη Μανυάρα)
- Κεφάλαιο 4ο (Συλλαλητήριο πτηνών)
- Κεφάλαιο 5ο (Lake Manyara Hotel – Ο κήπος της Εδέμ)
- Κεφάλαιο 6ο (Προς το Σερεγκέτι)
- Κεφάλαιο 7ο (Ο Μακρυνός μας Πρόγονος Australopithicus Africanus)
- Κεφάλαιο 8ο (ShoraMasai! - «Μαασάι γειά σας...»)][B]ShoraMasai![/B
- Κεφάλαιο 9ο (Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ)][B]Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ[/B
- Κεφάλαιο 10ο (Η εκδίκηση των εφηβικών ονείρων)
- Κεφάλαιο 11ο (Amboseli - Kilimanjaro Safari Lodge)
- Κεφάλαιο 12ο (Tree Tops - Η εμπειρία του... παλαβού)
- Κεφάλαιο 13ο (Μaasai Mara – Mara Sarova - Ο τόπος των εκπλήξεων...)][B]Όμως, κατεπλάγημεν και οι πέντε. Αυτό το πράμα είναι σαν τις σκηνές των Σεήχηδων, στην έρημο! Με όλα τα σουπρεπέ της. Μωρέ, δέσε! Τι εκπληκτικό μπάνιο είναι τούτο. Τίποτε δεν του έλειπε, όπως διαπίστωσα κατάπληκτη, όταν σήκωσα το «φύλλο» της σκηνής και μπήκα στο εσωτερικό της.[/B
- Κεφάλαιο 14ο (Mara Serena - Ο αποχαιρετισμός στην Αφρική...)
Ξέναι γλώσσαι?
Μάλιστα! Εδώ που ΄ρθαμε θα μάθουμε τα πάντα... Κι αν ήταν μόνο οι ξένες γλώσσες θα ΄ταν καλά....
Είμαστε κι όλας στο αεροδρόμιο Κενυάτα, στο Ναϊρόμπι της Κένυας. Ο Μινάζ, ο Ινδοκενυάτης πράκτορας, μας περιμένει με το πολυτελές "κόμπι", έξω από το αεροδρόμιο. Μας υποδέχεται με ένα θερμό αγκάλιασμα κι ένα πλατύ χαμόγελο. Μας συστήνει τον Τζέσουα, τον οδηγό μας και, σαν ταχυδακτυλουργός, εμφανίζει, προς μεγάλη μας έκπληξη, ένα ψυγείο αυτοκινήτου.
Το ανοίγει, και βγάζει από μέσα ένα μπουκάλι παγωμένη σαμπάνια!!!
-Αkuna Matata!!! Λέει γελώντας, καθώς ο φελλός πετάγεται ψηλά και ο γιορταστικός αφρός γεμίζει τα ποτήρια μας
Κοιταζόμαστε έμβροντες
-Καλέ, τι είναι τούτα τα καμώματα? Ρωτά η μια την άλλη, λες και μας κακοφάνηκε δηλαδή η όλη υποδοχή.
Αν συνεχίζαμε με αυτό το.. αποικιακού στυλ σαφάρι, στο τέλος το σίγουρο είναι πως δεν θα θέλαμε να γυρίσουμε στα σπίτια μας.
΄Ακου λέει Αkuna Matata!!! Και με την ευκαιρία, τι να σημαίνει άραγε αυτό, καλέ μας φίλε?
Ο Μινάζ γελάει με την καρδιά του
-No problem, στα σουαχίλι. Αυτό σημαίνει. Και αυτό είναι και το σλόγκαν του γραφείου μας. Δέστε το και γραμμένο, πάνω στο τζάμι του αυτοκινήτου σας....
Και πράγματι! Το αισιόδοξο σουαχίλικο μήνυμα, φιγουράριζε με μεγάλα γράμματα πάνω στο παρ μπριζ.
Το υπαίθριο... πάρτυ τελειώνει. Μπαίνουμε στ΄ αυτοκίνητο και φτάνουμε στο ξενοδοχείο Intercontinental. Είναι τεράστιο και πολυτελέστατο, δικαιώνοντας τη φήμη της γνωστής αλυσίδας.
Πρώτο μας μέλημα –πριν ακόμα κι από αυτό το αναζωογονητικό ντους- ένας μυρωδάτος καφές, δίπλα από την πισίνα. Είναι γεμάτη κόσμο και πνίγεται στην πρασινάδα και το λουλούδι. Εκεί, ανασυγκροτώντας τις δυνάμεις, προσπαθούμε να φανταστούμε πώς θα εξελιχθεί –από την επομένη κι όλας- το ταξίδι, που μόλις άρχιζε.
Προς το παρόν, αρχίσαμε να καταστρώνουμε σχέδιο επίθεσης στην πόλη και τα πέριξ. Να γνωρίσουμε λίγο την περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο μας, να δούμε τον κόσμο, να "μυρίσουμε" την ατμόσφαιρα της αφρικάνικης πρωτεύουσας και να χαζέψουμε την αγορά της.
Ποια αγορά όμως?
Το Ναϊρόμπι θα μπορούσε να συγκριθεί με μια μεγάλη ελληνική επαρχία των 1.500.000 ψυχών, περίπου. Είναι λίγο θλιβερή, αρκετά βρώμικη, σχεδόν ανασούμπαλη πολεοδομικά και πολύ θορυβώδης. ΄Ετσι, αφού τριγυρίζουμε κάμποσο μέσα σ΄ ένα περίπου γλιντζερό παζάρι, καταλήγουμε στο safari shop, για να προμηθευτεί η συντροφιά τα περί το σαφάρι, χρειώδη: Παντελόνια, μπλουζάκια, σορτσάκια, φούστες, καπέλα, όλα στο χαρακτηριστικό χακί χρώμα των ρούχων της ζούγκλας. Εννοούσαμε, όπως καταλαβαίνετε, να φτάσουμε στον προορισμό μας... ασορτί με την ατμόσφαιρα, αλλά και τις ανάγκες των καθημερινών μας εξορμήσεων στις σαβάνες. Κι η ενέργειά μας αυτή, αποδείχθηκε σοφή στη συνέχεια, διότι αυτά τα ελαφρά και δροσερά βαμβακερά ρούχα, είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται ο ταξιδιώτης, για να νοιώθει άνετα στις πολύωρες μετακινήσεις του πάνω σ΄ ένα στενόχωρο λαντ ρόβερ, μέσα στη σκόνη ή την ηφαιστιακή στάχτη των μεγάλων πεδιάδων και την, καμμιά φορά αφόρητη, τροπική ζέστη. Αυτά τα ρουχαλάκια, λοιπόν, τα συνιστώ ενθέρμως στους υποψήφιους "σαφαριώτες", αφού, εκτός από άκρως πρακτικά είναι και εκτάκτως κομψά!!!
΄Ετσι, έχοντας τακτοποιήσει ακόμα και τα της αμφιέσεώς μας, είμαστε απολύτως έτοιμες να κινήσουμε αύριο, πολύ πρωί, για τη Ναμάνγκα, στα σύνορα Κένυα-Τανζανία.
Η περιπέτεια που, επί χρόνια, ονειρευόμαστε και, επί ένα χρόνο, προετοιμάζαμε, ξεκινάει.....
Με θαυμάσιο καιρό φτάνουμε στη Ναμάνγκα, όπου και ο τελωνειακός σταθμός της Τανζανίας.
Σταθμός!!!!
Μια βρώμικη παράγκα είναι όλος κι όλος!
Και οι μικροπωλητές απ΄ έξω, πλήθος.
Πανέμορφες και πανύψηλες κοπελιές, ντυμένες τις μπιχλιμπιδωτές, λαμπερόχρωμες φορεσιές τους, και άσχημες, ζαρωμένες γριες, μισόγυμνες, πουλούν φορτικά τις πραμάτειες τους. Κι αρνούνται πεισματικά να φωτογραφηθούν, αν πρώτα δεν εισπράξουν κάποια κέρματα. Αν πας μάλιστα να τις ξεγελάσεις, γίνονται μέχρι και επιθετικές. Σχεδόν επικίνδυνες.
Εδώ αλλάζουμε αυτοκίνητο και οδηγό. Αποχαιρετούμε προσωρινά τον Τζόσουα, μέχρι να ξαναπεράσουμε –σε μια βδομάδα- τα σύνορα, και καλημερίζουμε τον Φράνκι.
Ο Φράνκι είναι ο τανζανός οδηγός μας και ανήκει την ειρηνική φυλή Κικούγιου. ΄Εγινε φίλος μας από την πρώτη στιγμή. Είναι άψογα ντυμένος, με καφεδιά στολή σαφάρι. Το ασορτί καπέλο του είναι κοκέτικα ανασηκωμένο στο ένα πλάι, στυλ που, όπως γρήγορα διαπιστώνουμε, είναι πολύ κοινό σε όλη την Τανζανία. Και εδώ που τα λέμε, είναι και πολύ όμορφο, γιατί κολακεύει όλα τα πρόσωπα.
Η διαδρομή μας από ένα σημείο και πέρα, γίνεται βασανιστική. Ο δρόμος μας είναι χωματόδρομος και η σκόνη είναι κάτι το τραγικό. Σε λούζει από την κορφή μέχρι τα νύχια. Τα ρουθούνια μας υποφέρουν. Τα μαλλιά μας γίνονται κετσές. Οι... σουλιμάδες και τα φκιασίδια γενικώς, γίνονται σύγκραμα και σύντηγμα με το χώμα και ανηλεώς πασαλείβουν τα κάθιδρα πρόσωπά μας!
- Δε μου λες Φράνκι, παιδί μου, έτσι θα είναι όλο το ταξίδι? Σκονισμένο? ρωτάω, σκουπίζοντας ταυτόχρονα και τα φκιασίδια μου. ΄Ημουν πολύ θυμωμένη με τον εαυτό μου. Τι βλακεία κι αυτή να βαφτώ σήμερα!!!
Ο Κικούγιου γελάει και αστράφτει, σχεδόν εκτυφλωτικά, η αδαμαντίνη του.
- Μα... σαφάρι σημαίνει σκόνη! Δεν το ξέρατε? Μας κοροϊδεύει και το απολαμβάνει μέσα από την καρδιά του.
΄Οχι, δεν το ξέραμε. Κανείς δεν είχε τον κοινό νου να μας ορμηνέψει. Μαζί με τα safari look κοστουμάκια μας, έπρεπε να πάρουμε και μαντήλες, αλλά και... φερετζέδες, να προστατέψουμε τουλάχιστον τις μύτες μας και τις κομμώσεις μας. Οι περισσότερες από μας μαζεύουν τα μαλλιά τους κότσο και τα χώνουν κακήν κακώς, μέσα στα καπέλα, που τα κατεβάζουν ως τ΄ αφτιά. Εγώ ανακαλύπτω στην τσάντα μου ένα ξεχασμένο μαντήλι και μαντηλοδένομαι σφιχτά. Ποιος να μου το ΄λεγε πως, απ΄ εκεί που ετοιμαζόμουν να κάνω ταξίδι στη ρομαντική και... χολυγουντιανή Αφρική, θα τριγύριζα στις σαβανες με... φακιόλι... Κύριε ελέησον!!!
Και για να μην ξεχνιώμαστε, το λούσιμο είναι απαραίτητο τουλάχιστον μια φορά την ημέρα. Επομένως, φροντίστε, οι επόμενοι... σαφαρίστες, για μεγάλες ποσότητες σαμπουάν.
Απομεσήμερο φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, στην περιοχή της λίμνης Μανυάρα. Εφ΄ όσον ο ήλιος έχει ακόμα 3-4 ώρες μέχρι τη δύση του, επωφελούμαστε να προλάβουμε ανοικτό το πάρκο. Είναι εκείνη η μαγική ώρα, που η ζέστη σπάει. ΄Ενα δροσερό αεράκι σηκώνεται, για να ανακουφίσει τα διάθερμα σώματά μας. Και το κόκκινο φως της δύσης χρυσώνει τα νερά της λίμνης που αντικατοπτρίζουν τις σιλουέτες των δέντρων και των πουλιών... Είναι η πιο αβανταδόρικη στιγμή της μέρας είτε για να δεις είτε για να φωτογραφίσεις ένα τοπίο. Είναι η ειδυλλιακή ώρα που προηγείται της δύσης, όταν το φως παίρνει αποχρώσεις κεχριμπαρένιες με αστραπές χρυσαφιές. Οι σκιες μακραίνουν και δημιουργούν καταπληκτικά σχήματα πάνω στο χώμα αλλά προ πάντων πάνω στα νερά. Οι φωτογραφίες του δειλινού στις όχθες των ποταμών και λιμνών, δεν "ξέρουν" το πάνω και το κάτω. Οι αντανακλάσεις είναι τόσο ζωηρές που μπορείς να δεις τις φωτογραφίες όρθιες αλλά κι ανάποδα!! Είναι απερίγραπτες οι εικόνες μέσα στο λυκόφως. Κάνουν το περιβάλλον σχεδόν μυθικό και τα όντα μέσα σ΄ αυτό, τόσο απόμακρα, κι αδιάφορα, που τα νομίζεις ψεύτικα. Κι όμως, όλα γύρω σου φωνάζουν την αλήθεια. Την αλήθεια της δημιουργίας και την αλήθεια της ομορφιάς.
Η λίμνη Μανυάρα, περιβάλεται από μια άκρως ρομαντική ατμόσφαιρα και βρίσκεται μέσα στο ομώνυμο Εθνικό Πάρκο. Είναι ο πρώτος μας σταθμός στην Τανζανία, μέσα στο τρομερό Rift Valley, το μεγάλο Ρήγμα της Αφρικής, ή επί το επιστημονικότερο, στη "Ρηξιγενή Κοιλάδα", που προκαλεί τους γνωστούς σεισμούς στα παράλια της Μεσογείου.
Μάλιστα! Εδώ που ΄ρθαμε θα μάθουμε τα πάντα... Κι αν ήταν μόνο οι ξένες γλώσσες θα ΄ταν καλά....
Είμαστε κι όλας στο αεροδρόμιο Κενυάτα, στο Ναϊρόμπι της Κένυας. Ο Μινάζ, ο Ινδοκενυάτης πράκτορας, μας περιμένει με το πολυτελές "κόμπι", έξω από το αεροδρόμιο. Μας υποδέχεται με ένα θερμό αγκάλιασμα κι ένα πλατύ χαμόγελο. Μας συστήνει τον Τζέσουα, τον οδηγό μας και, σαν ταχυδακτυλουργός, εμφανίζει, προς μεγάλη μας έκπληξη, ένα ψυγείο αυτοκινήτου.
Το ανοίγει, και βγάζει από μέσα ένα μπουκάλι παγωμένη σαμπάνια!!!
-Αkuna Matata!!! Λέει γελώντας, καθώς ο φελλός πετάγεται ψηλά και ο γιορταστικός αφρός γεμίζει τα ποτήρια μας
Κοιταζόμαστε έμβροντες
-Καλέ, τι είναι τούτα τα καμώματα? Ρωτά η μια την άλλη, λες και μας κακοφάνηκε δηλαδή η όλη υποδοχή.
Αν συνεχίζαμε με αυτό το.. αποικιακού στυλ σαφάρι, στο τέλος το σίγουρο είναι πως δεν θα θέλαμε να γυρίσουμε στα σπίτια μας.
΄Ακου λέει Αkuna Matata!!! Και με την ευκαιρία, τι να σημαίνει άραγε αυτό, καλέ μας φίλε?
Ο Μινάζ γελάει με την καρδιά του
-No problem, στα σουαχίλι. Αυτό σημαίνει. Και αυτό είναι και το σλόγκαν του γραφείου μας. Δέστε το και γραμμένο, πάνω στο τζάμι του αυτοκινήτου σας....
Και πράγματι! Το αισιόδοξο σουαχίλικο μήνυμα, φιγουράριζε με μεγάλα γράμματα πάνω στο παρ μπριζ.
Το υπαίθριο... πάρτυ τελειώνει. Μπαίνουμε στ΄ αυτοκίνητο και φτάνουμε στο ξενοδοχείο Intercontinental. Είναι τεράστιο και πολυτελέστατο, δικαιώνοντας τη φήμη της γνωστής αλυσίδας.
Πρώτο μας μέλημα –πριν ακόμα κι από αυτό το αναζωογονητικό ντους- ένας μυρωδάτος καφές, δίπλα από την πισίνα. Είναι γεμάτη κόσμο και πνίγεται στην πρασινάδα και το λουλούδι. Εκεί, ανασυγκροτώντας τις δυνάμεις, προσπαθούμε να φανταστούμε πώς θα εξελιχθεί –από την επομένη κι όλας- το ταξίδι, που μόλις άρχιζε.
Προς το παρόν, αρχίσαμε να καταστρώνουμε σχέδιο επίθεσης στην πόλη και τα πέριξ. Να γνωρίσουμε λίγο την περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο μας, να δούμε τον κόσμο, να "μυρίσουμε" την ατμόσφαιρα της αφρικάνικης πρωτεύουσας και να χαζέψουμε την αγορά της.
Ποια αγορά όμως?
Το Ναϊρόμπι θα μπορούσε να συγκριθεί με μια μεγάλη ελληνική επαρχία των 1.500.000 ψυχών, περίπου. Είναι λίγο θλιβερή, αρκετά βρώμικη, σχεδόν ανασούμπαλη πολεοδομικά και πολύ θορυβώδης. ΄Ετσι, αφού τριγυρίζουμε κάμποσο μέσα σ΄ ένα περίπου γλιντζερό παζάρι, καταλήγουμε στο safari shop, για να προμηθευτεί η συντροφιά τα περί το σαφάρι, χρειώδη: Παντελόνια, μπλουζάκια, σορτσάκια, φούστες, καπέλα, όλα στο χαρακτηριστικό χακί χρώμα των ρούχων της ζούγκλας. Εννοούσαμε, όπως καταλαβαίνετε, να φτάσουμε στον προορισμό μας... ασορτί με την ατμόσφαιρα, αλλά και τις ανάγκες των καθημερινών μας εξορμήσεων στις σαβάνες. Κι η ενέργειά μας αυτή, αποδείχθηκε σοφή στη συνέχεια, διότι αυτά τα ελαφρά και δροσερά βαμβακερά ρούχα, είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται ο ταξιδιώτης, για να νοιώθει άνετα στις πολύωρες μετακινήσεις του πάνω σ΄ ένα στενόχωρο λαντ ρόβερ, μέσα στη σκόνη ή την ηφαιστιακή στάχτη των μεγάλων πεδιάδων και την, καμμιά φορά αφόρητη, τροπική ζέστη. Αυτά τα ρουχαλάκια, λοιπόν, τα συνιστώ ενθέρμως στους υποψήφιους "σαφαριώτες", αφού, εκτός από άκρως πρακτικά είναι και εκτάκτως κομψά!!!
΄Ετσι, έχοντας τακτοποιήσει ακόμα και τα της αμφιέσεώς μας, είμαστε απολύτως έτοιμες να κινήσουμε αύριο, πολύ πρωί, για τη Ναμάνγκα, στα σύνορα Κένυα-Τανζανία.
Η περιπέτεια που, επί χρόνια, ονειρευόμαστε και, επί ένα χρόνο, προετοιμάζαμε, ξεκινάει.....
Με θαυμάσιο καιρό φτάνουμε στη Ναμάνγκα, όπου και ο τελωνειακός σταθμός της Τανζανίας.
Σταθμός!!!!
Μια βρώμικη παράγκα είναι όλος κι όλος!
Και οι μικροπωλητές απ΄ έξω, πλήθος.
Πανέμορφες και πανύψηλες κοπελιές, ντυμένες τις μπιχλιμπιδωτές, λαμπερόχρωμες φορεσιές τους, και άσχημες, ζαρωμένες γριες, μισόγυμνες, πουλούν φορτικά τις πραμάτειες τους. Κι αρνούνται πεισματικά να φωτογραφηθούν, αν πρώτα δεν εισπράξουν κάποια κέρματα. Αν πας μάλιστα να τις ξεγελάσεις, γίνονται μέχρι και επιθετικές. Σχεδόν επικίνδυνες.
Εδώ αλλάζουμε αυτοκίνητο και οδηγό. Αποχαιρετούμε προσωρινά τον Τζόσουα, μέχρι να ξαναπεράσουμε –σε μια βδομάδα- τα σύνορα, και καλημερίζουμε τον Φράνκι.
Ο Φράνκι είναι ο τανζανός οδηγός μας και ανήκει την ειρηνική φυλή Κικούγιου. ΄Εγινε φίλος μας από την πρώτη στιγμή. Είναι άψογα ντυμένος, με καφεδιά στολή σαφάρι. Το ασορτί καπέλο του είναι κοκέτικα ανασηκωμένο στο ένα πλάι, στυλ που, όπως γρήγορα διαπιστώνουμε, είναι πολύ κοινό σε όλη την Τανζανία. Και εδώ που τα λέμε, είναι και πολύ όμορφο, γιατί κολακεύει όλα τα πρόσωπα.
Η διαδρομή μας από ένα σημείο και πέρα, γίνεται βασανιστική. Ο δρόμος μας είναι χωματόδρομος και η σκόνη είναι κάτι το τραγικό. Σε λούζει από την κορφή μέχρι τα νύχια. Τα ρουθούνια μας υποφέρουν. Τα μαλλιά μας γίνονται κετσές. Οι... σουλιμάδες και τα φκιασίδια γενικώς, γίνονται σύγκραμα και σύντηγμα με το χώμα και ανηλεώς πασαλείβουν τα κάθιδρα πρόσωπά μας!
- Δε μου λες Φράνκι, παιδί μου, έτσι θα είναι όλο το ταξίδι? Σκονισμένο? ρωτάω, σκουπίζοντας ταυτόχρονα και τα φκιασίδια μου. ΄Ημουν πολύ θυμωμένη με τον εαυτό μου. Τι βλακεία κι αυτή να βαφτώ σήμερα!!!
Ο Κικούγιου γελάει και αστράφτει, σχεδόν εκτυφλωτικά, η αδαμαντίνη του.
- Μα... σαφάρι σημαίνει σκόνη! Δεν το ξέρατε? Μας κοροϊδεύει και το απολαμβάνει μέσα από την καρδιά του.
΄Οχι, δεν το ξέραμε. Κανείς δεν είχε τον κοινό νου να μας ορμηνέψει. Μαζί με τα safari look κοστουμάκια μας, έπρεπε να πάρουμε και μαντήλες, αλλά και... φερετζέδες, να προστατέψουμε τουλάχιστον τις μύτες μας και τις κομμώσεις μας. Οι περισσότερες από μας μαζεύουν τα μαλλιά τους κότσο και τα χώνουν κακήν κακώς, μέσα στα καπέλα, που τα κατεβάζουν ως τ΄ αφτιά. Εγώ ανακαλύπτω στην τσάντα μου ένα ξεχασμένο μαντήλι και μαντηλοδένομαι σφιχτά. Ποιος να μου το ΄λεγε πως, απ΄ εκεί που ετοιμαζόμουν να κάνω ταξίδι στη ρομαντική και... χολυγουντιανή Αφρική, θα τριγύριζα στις σαβανες με... φακιόλι... Κύριε ελέησον!!!
Και για να μην ξεχνιώμαστε, το λούσιμο είναι απαραίτητο τουλάχιστον μια φορά την ημέρα. Επομένως, φροντίστε, οι επόμενοι... σαφαρίστες, για μεγάλες ποσότητες σαμπουάν.
Απομεσήμερο φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, στην περιοχή της λίμνης Μανυάρα. Εφ΄ όσον ο ήλιος έχει ακόμα 3-4 ώρες μέχρι τη δύση του, επωφελούμαστε να προλάβουμε ανοικτό το πάρκο. Είναι εκείνη η μαγική ώρα, που η ζέστη σπάει. ΄Ενα δροσερό αεράκι σηκώνεται, για να ανακουφίσει τα διάθερμα σώματά μας. Και το κόκκινο φως της δύσης χρυσώνει τα νερά της λίμνης που αντικατοπτρίζουν τις σιλουέτες των δέντρων και των πουλιών... Είναι η πιο αβανταδόρικη στιγμή της μέρας είτε για να δεις είτε για να φωτογραφίσεις ένα τοπίο. Είναι η ειδυλλιακή ώρα που προηγείται της δύσης, όταν το φως παίρνει αποχρώσεις κεχριμπαρένιες με αστραπές χρυσαφιές. Οι σκιες μακραίνουν και δημιουργούν καταπληκτικά σχήματα πάνω στο χώμα αλλά προ πάντων πάνω στα νερά. Οι φωτογραφίες του δειλινού στις όχθες των ποταμών και λιμνών, δεν "ξέρουν" το πάνω και το κάτω. Οι αντανακλάσεις είναι τόσο ζωηρές που μπορείς να δεις τις φωτογραφίες όρθιες αλλά κι ανάποδα!! Είναι απερίγραπτες οι εικόνες μέσα στο λυκόφως. Κάνουν το περιβάλλον σχεδόν μυθικό και τα όντα μέσα σ΄ αυτό, τόσο απόμακρα, κι αδιάφορα, που τα νομίζεις ψεύτικα. Κι όμως, όλα γύρω σου φωνάζουν την αλήθεια. Την αλήθεια της δημιουργίας και την αλήθεια της ομορφιάς.
Η λίμνη Μανυάρα, περιβάλεται από μια άκρως ρομαντική ατμόσφαιρα και βρίσκεται μέσα στο ομώνυμο Εθνικό Πάρκο. Είναι ο πρώτος μας σταθμός στην Τανζανία, μέσα στο τρομερό Rift Valley, το μεγάλο Ρήγμα της Αφρικής, ή επί το επιστημονικότερο, στη "Ρηξιγενή Κοιλάδα", που προκαλεί τους γνωστούς σεισμούς στα παράλια της Μεσογείου.
Attachments
Last edited by a moderator:
