St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 892
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Αkuna Matata)
- Κεφάλαιο 3ο (Ο Κόσμος, μέσα κι έξω από τη Μανυάρα)
- Κεφάλαιο 4ο (Συλλαλητήριο πτηνών)
- Κεφάλαιο 5ο (Lake Manyara Hotel – Ο κήπος της Εδέμ)
- Κεφάλαιο 6ο (Προς το Σερεγκέτι)
- Κεφάλαιο 7ο (Ο Μακρυνός μας Πρόγονος Australopithicus Africanus)
- Κεφάλαιο 8ο (ShoraMasai! - «Μαασάι γειά σας...»)][B]ShoraMasai![/B
- Κεφάλαιο 9ο (Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ)][B]Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ[/B
- Κεφάλαιο 10ο (Η εκδίκηση των εφηβικών ονείρων)
- Κεφάλαιο 11ο (Amboseli - Kilimanjaro Safari Lodge)
- Κεφάλαιο 12ο (Tree Tops - Η εμπειρία του... παλαβού)
- Κεφάλαιο 13ο (Μaasai Mara – Mara Sarova - Ο τόπος των εκπλήξεων...)][B]Όμως, κατεπλάγημεν και οι πέντε. Αυτό το πράμα είναι σαν τις σκηνές των Σεήχηδων, στην έρημο! Με όλα τα σουπρεπέ της. Μωρέ, δέσε! Τι εκπληκτικό μπάνιο είναι τούτο. Τίποτε δεν του έλειπε, όπως διαπίστωσα κατάπληκτη, όταν σήκωσα το «φύλλο» της σκηνής και μπήκα στο εσωτερικό της.[/B
- Κεφάλαιο 14ο (Mara Serena - Ο αποχαιρετισμός στην Αφρική...)
Στο Νγκόρο Νγκόρο φτάνουμε απογευματάκι. Ο ήλιος δεν είναι ακόμα στη δύση του, αλλά το κρύο έχει αρχίσει να γίνεται εκτάκτως τσουχτερό. Βρισκόμαστε 144 χιλιόμετρα μακριά από τον τελευταίο μας σταθμό στην περιοχή της Σερονέρα και σε ύψος 2.300 μέτρων πάνω από τη θάλασσα. Ο συμπαθέστατος καταυλισμός –ξύλινα σπιτόπουλα με μυτερές στέγες και χαρούμενα κουρτινάκια στα παράθυρα- βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος του κρατήρα. Το δε εστιατόριο έχει μια τεράστια τζαμαρία –θαυμάσιο μπελβεντέρε- πάνω στην κατηφοριά, προς το παλιό ηφαίστειο, που, από δω ψηλά, μονάχα τις πολυάριθμες λίμνες του μπορεί να μας επιδείξει. Το πραγματικό βάθος του κρατήρα είναι 610 μέτρα –πολλοί το θέλουν εννιακόσια τόσα- και η διάμετρός του 20 χιλιόμετρα. Μιλάμε, όχι πια για κρατήρα, αλλά για μιαν απέραντη κοιλάδα, θεόκλειστη ολούθε και με τη ζούγκλα να οργιάζει μονάχα στις απότομες πλαγιές της, ενώ ο πυθμένας της είναι αυθεντικότατη αφρικάνικη στέππα.
Αυτό το τεράστιο «στόμα της φωτιάς» βρίθει εκατοντάδων χιλιάδων ζώων και εκατομμυρίων πουλιών όλων των ειδών. Ανάμεσά τους, και σε τεράστιο αριθμό, τα εξωτικά φλαμίνγκος, που δημιουργούν ένα θέαμα κομματάκι εξωπραγματικό και σίγουρα ονειρικό, στα μάτια των ασυνήθιστων σε τέτοια χρώματα ευρωπαίων. Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο μεγαλύτερος παρθένος κρατήρας στον κόσμο.
Το Νγκόρο Νγκόρο υπήρξε ενεργό ηφαίστειο πριν περίπου οκτώ εκατομμύρια χρόνια. Ο κώνος του γκρεμίστηκε στην τελευταία έκρηξη κι έτσι δημιουργήθηκε ένα ρήγμα – καζάνι 311 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Εδώ μέσα, έχουμε μια καταπληκτική χλωρίδα και μια μόνιμη πανίδα, γι΄ αυτό δεν συντρέχουν ανάγκες οποιαδήποτε μετακίνησης των ζώων. Διότι σε τούτο το ευλογημένο μέρος βρέχει συνεχώς. Κι έτσι μπορεί να συντηρηθεί άνετα όλος ο πληθυσμός των λογής ζωντανών, που γεννιούνται και πεθαίνουν, δίχως ποτέ να χρειαστεί να μεταναστεύσουν, έστω και εποχικά. Η ύπαρξη μεγάλων και μικρών λιμνών, τα πυκνά κι άγρια δάση των κλιτύων, μαρτυρούν αυτήν την εύνοια της φύσης. Νερό και δάσος φτιάχνουν έναν πραγματικό παράδεισο, όχι μονάχα για τα ζώα και τα πουλιά, αλλά και για τους ανθρώπους.
Αφήνω κάτω τα μπαγκάζια μου, φορώ μια χοντρή ζακέτα και σπεύδω στο χείλος του τεράστιου αυτού φυσικού πηγαδιού. Ένα λεπτό πούσι κρέμεται σαν φίνα μεταξωτή κουρτίνα πάνω από τα μέρη που υπάρχει νερό εκεί κάτω. Από τόσο ψηλά δεν διακρίνω λεπτομέρειες. Άλλωστε το ξενοδοχείο μας είναι χτισμένο σ΄ ένα ύψωμα και το βάθος του κρατήρα από δω είναι γύρω στα δύο χιλιόμετρα. Τι να δω πια, και μάλιστα μούχρωμα! Το μόνο που νοιώθω είναι ένας φυσικός φόβος. Ένα δέος ίσως θα ‘πρεπε να πω. Και δεν ξέρω από πού προέρχεται. Είναι υποκειμενικό –λόγω της δικής μου προσωπικής λαχτάρας- ή έτσι αισθάνονται όλοι; Δεν κάνεις διάολε κάθε μέρα σουλάτσο στον πάτο ενός ηφαιστείου, έστω και σβησμένου εδώ και οκτώ εκατομμύρια χρόνια!! Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Επηρεάζεσαι…
Στο Λοτζ, παθαίνουμε το χουνέρι της ζωής μας. Κατ΄ αρχήν δεν έχουμε θέρμανση, ενώ έξω η θερμοκρασία φλερτάρει ασύστολα με το μηδέν. Ευτυχώς έχουμε ζεστό νερό. Ή μάλλον καυτό νερό. Αλλά η μπανιέρα διαθέτει δύο χωριστές, μα τελείως χωριστές βρύσες, μια για το κρύο, μια για το καυτό. Και το χειρότερο, δεν διαθέτει καν «τηλέφωνο». Πώς στο καλό λούζονται εδώ? Καί πόση ώρα άραγε, χρειάζεται κανείς, να ...λουτροκοπανηθεί με ένα ποτήρι; Πώς στο καλό μπορεί κάποιος να πλυθεί με τέσσερα δάκτυλα νερό, όταν χρειάζεται μισό κουβά κάθε φορά; Και όταν χρειάζεται να γεμίσει το ποτήρι, και μάλιστα στις σωστές αναλογίες, ζεστού και κρύου, από δύο βρύσες που δεν έχουν καθόλου πίεση!
Τα καταφέραμε, και μην ρωτάτε πώς και πόση ώρα μας πήρε. Λουσμένες και κατακάθαρες τρέχουμε στο λόμπυ για να ζεσταθούμε. Στο μπαρ και το ρεστοράν καίνε δύο πελώρια τζάκια. ΄Υστερα από το ψοφόκρυο στις καλύβες μας και στα «μπάνια του ποτηριού», ένα αλκοολούχο απεριτίφ, πλάι στη φωτιά, μας βοηθάει να συνεφέρουμε κομματάκι. Τα δόντια μας ακόμα χτυπούν. ΄Όμως είμαστε ευτυχείς που τελικά κάναμε αυτό που θέλαμε, παρά τις δυσκολίες.
Το δείπνο είναι ευχάριστο. Και καθώς έχουμε πια ζεστοκοπηθεί, απολαμβάνουμε την όμορφη ατμόσφαιρα και χαλαρώνουμε, αναμασώντας τις εντυπώσεις της μέρας. Ήταν και σήμερα γεμάτη.
«Ας πιούμε στην εξέλιξη των ειδών» λέω, σηκώνοντας το ποτήρι μου. «Ευτυχώς δεν είμαστε πλέον Αυστραλοπίθηκοι! Μήτε Ηοmus Erectus! Πρόποση, λοιπόν, στον Homus Sapiens Sapiens. Αύριο ξεκινάμε, πρωί πρωί για το «σαφάρι της καρδιάς μου»…
Αυτό το τεράστιο «στόμα της φωτιάς» βρίθει εκατοντάδων χιλιάδων ζώων και εκατομμυρίων πουλιών όλων των ειδών. Ανάμεσά τους, και σε τεράστιο αριθμό, τα εξωτικά φλαμίνγκος, που δημιουργούν ένα θέαμα κομματάκι εξωπραγματικό και σίγουρα ονειρικό, στα μάτια των ασυνήθιστων σε τέτοια χρώματα ευρωπαίων. Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο μεγαλύτερος παρθένος κρατήρας στον κόσμο.
Το Νγκόρο Νγκόρο υπήρξε ενεργό ηφαίστειο πριν περίπου οκτώ εκατομμύρια χρόνια. Ο κώνος του γκρεμίστηκε στην τελευταία έκρηξη κι έτσι δημιουργήθηκε ένα ρήγμα – καζάνι 311 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Εδώ μέσα, έχουμε μια καταπληκτική χλωρίδα και μια μόνιμη πανίδα, γι΄ αυτό δεν συντρέχουν ανάγκες οποιαδήποτε μετακίνησης των ζώων. Διότι σε τούτο το ευλογημένο μέρος βρέχει συνεχώς. Κι έτσι μπορεί να συντηρηθεί άνετα όλος ο πληθυσμός των λογής ζωντανών, που γεννιούνται και πεθαίνουν, δίχως ποτέ να χρειαστεί να μεταναστεύσουν, έστω και εποχικά. Η ύπαρξη μεγάλων και μικρών λιμνών, τα πυκνά κι άγρια δάση των κλιτύων, μαρτυρούν αυτήν την εύνοια της φύσης. Νερό και δάσος φτιάχνουν έναν πραγματικό παράδεισο, όχι μονάχα για τα ζώα και τα πουλιά, αλλά και για τους ανθρώπους.
Αφήνω κάτω τα μπαγκάζια μου, φορώ μια χοντρή ζακέτα και σπεύδω στο χείλος του τεράστιου αυτού φυσικού πηγαδιού. Ένα λεπτό πούσι κρέμεται σαν φίνα μεταξωτή κουρτίνα πάνω από τα μέρη που υπάρχει νερό εκεί κάτω. Από τόσο ψηλά δεν διακρίνω λεπτομέρειες. Άλλωστε το ξενοδοχείο μας είναι χτισμένο σ΄ ένα ύψωμα και το βάθος του κρατήρα από δω είναι γύρω στα δύο χιλιόμετρα. Τι να δω πια, και μάλιστα μούχρωμα! Το μόνο που νοιώθω είναι ένας φυσικός φόβος. Ένα δέος ίσως θα ‘πρεπε να πω. Και δεν ξέρω από πού προέρχεται. Είναι υποκειμενικό –λόγω της δικής μου προσωπικής λαχτάρας- ή έτσι αισθάνονται όλοι; Δεν κάνεις διάολε κάθε μέρα σουλάτσο στον πάτο ενός ηφαιστείου, έστω και σβησμένου εδώ και οκτώ εκατομμύρια χρόνια!! Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Επηρεάζεσαι…
Στο Λοτζ, παθαίνουμε το χουνέρι της ζωής μας. Κατ΄ αρχήν δεν έχουμε θέρμανση, ενώ έξω η θερμοκρασία φλερτάρει ασύστολα με το μηδέν. Ευτυχώς έχουμε ζεστό νερό. Ή μάλλον καυτό νερό. Αλλά η μπανιέρα διαθέτει δύο χωριστές, μα τελείως χωριστές βρύσες, μια για το κρύο, μια για το καυτό. Και το χειρότερο, δεν διαθέτει καν «τηλέφωνο». Πώς στο καλό λούζονται εδώ? Καί πόση ώρα άραγε, χρειάζεται κανείς, να ...λουτροκοπανηθεί με ένα ποτήρι; Πώς στο καλό μπορεί κάποιος να πλυθεί με τέσσερα δάκτυλα νερό, όταν χρειάζεται μισό κουβά κάθε φορά; Και όταν χρειάζεται να γεμίσει το ποτήρι, και μάλιστα στις σωστές αναλογίες, ζεστού και κρύου, από δύο βρύσες που δεν έχουν καθόλου πίεση!
Τα καταφέραμε, και μην ρωτάτε πώς και πόση ώρα μας πήρε. Λουσμένες και κατακάθαρες τρέχουμε στο λόμπυ για να ζεσταθούμε. Στο μπαρ και το ρεστοράν καίνε δύο πελώρια τζάκια. ΄Υστερα από το ψοφόκρυο στις καλύβες μας και στα «μπάνια του ποτηριού», ένα αλκοολούχο απεριτίφ, πλάι στη φωτιά, μας βοηθάει να συνεφέρουμε κομματάκι. Τα δόντια μας ακόμα χτυπούν. ΄Όμως είμαστε ευτυχείς που τελικά κάναμε αυτό που θέλαμε, παρά τις δυσκολίες.
Το δείπνο είναι ευχάριστο. Και καθώς έχουμε πια ζεστοκοπηθεί, απολαμβάνουμε την όμορφη ατμόσφαιρα και χαλαρώνουμε, αναμασώντας τις εντυπώσεις της μέρας. Ήταν και σήμερα γεμάτη.
«Ας πιούμε στην εξέλιξη των ειδών» λέω, σηκώνοντας το ποτήρι μου. «Ευτυχώς δεν είμαστε πλέον Αυστραλοπίθηκοι! Μήτε Ηοmus Erectus! Πρόποση, λοιπόν, στον Homus Sapiens Sapiens. Αύριο ξεκινάμε, πρωί πρωί για το «σαφάρι της καρδιάς μου»…
Attachments
Last edited by a moderator:
