St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 892
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Αkuna Matata)
- Κεφάλαιο 3ο (Ο Κόσμος, μέσα κι έξω από τη Μανυάρα)
- Κεφάλαιο 4ο (Συλλαλητήριο πτηνών)
- Κεφάλαιο 5ο (Lake Manyara Hotel – Ο κήπος της Εδέμ)
- Κεφάλαιο 6ο (Προς το Σερεγκέτι)
- Κεφάλαιο 7ο (Ο Μακρυνός μας Πρόγονος Australopithicus Africanus)
- Κεφάλαιο 8ο (ShoraMasai! - «Μαασάι γειά σας...»)][B]ShoraMasai![/B
- Κεφάλαιο 9ο (Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ)][B]Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ[/B
- Κεφάλαιο 10ο (Η εκδίκηση των εφηβικών ονείρων)
- Κεφάλαιο 11ο (Amboseli - Kilimanjaro Safari Lodge)
- Κεφάλαιο 12ο (Tree Tops - Η εμπειρία του... παλαβού)
- Κεφάλαιο 13ο (Μaasai Mara – Mara Sarova - Ο τόπος των εκπλήξεων...)][B]Όμως, κατεπλάγημεν και οι πέντε. Αυτό το πράμα είναι σαν τις σκηνές των Σεήχηδων, στην έρημο! Με όλα τα σουπρεπέ της. Μωρέ, δέσε! Τι εκπληκτικό μπάνιο είναι τούτο. Τίποτε δεν του έλειπε, όπως διαπίστωσα κατάπληκτη, όταν σήκωσα το «φύλλο» της σκηνής και μπήκα στο εσωτερικό της.[/B
- Κεφάλαιο 14ο (Mara Serena - Ο αποχαιρετισμός στην Αφρική...)
Τη βλέπουμε πρώτα από μακρυά. Μοιάζει μ΄ ένα τεράστιο, λείο γυαλί, που πάνω του γλιστρούν, σαν περίεργο μπαλέτο, τεράστια κοπάδια κάτασπρων πουλιών. Σ΄ όλο το μήκος της όχθης και σε πλάτος πολλών μέτρων, συνωστίζονται χιλιάδες πετεινά όλων των ειδών, των σχημάτων και των μεγεθών. Είναι κάτι σαν συλλαλητήριο πτηνών!!! Μια πανήγυρις γιορταστική, φωνακλάδικη. Μια πραγματική «θεωρία»! Μια θεατρική παράσταση στο ύπαιθρο. Είναι σαν ραβαίσι ενός λαού, που, στο τέλος μιας κουραστικής και γεμάτης κινδύνους ημέρας, μαζεύεται εδώ, για να γιορτάσει το γεγονός της ζωής και το γεγονός της επιβίωσης με την εξασφάλιση της καθημερινής τροφής. Είναι δύο πολύ σημαντικοί πόλοι στην ύπαρξη των πλασμάτων της ζούγκλας.
Γλίτωσαν και σήμερα από κάποιον εχθρό, αλλά και κατάφεραν να κορέσουν την πείνα τους. Ευτυχώς, και σήμερα, ήταν αυτά οι θύτες κι όχι τα θύματα. Ποιος ξέρει τι θα τους επιφυλάσσει η αυριανή μέρα. ΄Ισως τότε, τέτοια ώρα, κάποια απ΄ αυτά θα είναι απόντα... Θα λείψουν άραγε σε κανέναν?
Και τώρα, κάποια πανηγυρίζουν, χαίρονται και φωνασκούν. ΄Αλλα ερωτοτροπούν και μερικά τσιμπολογούν ψαράκια και κανακεύουν τα μικρά τους.
Πολλά όμως απ΄ αυτά–μπορεί τα πιο γέρικα, ποιος να το πει?- στέκουν κάπως παράμερα, λίγο μακρυά απ΄ το πλήθος. Πάνω σε κάποιο κλαρί που επιπλέει, ακίνητα και με το βλέμμα στηλωμένο κάπου, θαρρείς πως διαλογίζονται.
Κι ενώ το τζιπάκι μας σταματάει στην όχθη, και τα ξεφωνητά του πανηγυριώτη λαού μάς μπάζουν σε μιαν ατμόσφαιρα... γιορταστική να την πω? σφύζουσα από ζωή να τη θεωρήσω? ΄Ισως κάτι ανάμεσα στα δυο. Αισθανόμαστε ξεκομμένοι από τα δικά μας γνωστά και τετριμμένα. Γινόμαστε –δίχως να το προσπαθήσουμε- μέρος ενεργό της πάλλουσας αυτής πτηνοκοινωνίας, που ταυτίζεται με την ίδια της Φύση, σε όλη της την αυθεντικότητα.
Τι να σας περιγράψω από τις απίστευτες εικόνες που είδαν τα μάτια μας, εκείνο το χρυσαφί απόγεμα, στη κρυστάλλινη λίμνη? Πελεκάνοι, φλαμίνγκος, μαραμπού, κορμοράνοι, γερανοί συνωστίζονται σε πολυπληθείς συντροφιές, στα ρηχά. Με κραυγές, χαρούμενα ξεφωνητά, αλλά και παιχνιδιάρικα φρερουγίσματα, τα πουλιά αναριπίζουν κάθε τόσο την επιφάνεια. «Τσαλακώνουν» τα νερά, και παραμορφώνουν για λίγο τις γυαλιστερές, πεντακάθαρες φιγούρες τους, που αντικατοπτρίζονται μέσα τους. Ο ήλιος φεύγει. Τα χρώματα ένα γύρω παίρνουν τις αποχρώσεις του χαλκού. Και οι σκιες όλο και μακραίνουν, όλο και σκουραίνουν...
- Ladies! Σε λιγότερο από 15 λεπτά νυχτώνει! Γρήγορα στο αυτοκίνητο, να φύγουμε από δω. Δεν είναι διόλου σοφό να μας βρει το σκοτάδι μέσα στη ζούγκλα. Βιαστείτε σας παρακαλώ. Παρά την ευγένεια της προτροπής, ο τόνος του Φράνκι δε σηκώνει κουβέντα.
Παίρνουμε, μαζί με τ’ άλλα βανάκια το δρόμο της επιστροφής. Η ατμόσφαιρα αρχίζει να γίνεται ιδιαζόντως ψυχρή, όπως συμβαίνει πάντα στα τροπικά κλίματα, μόλις χαθεί ο ήλιος. Οι μπαμπουίνοι μαζεύονται σιγά σιγά πάνω στα δέντρα. Μερικοί... ξενύχτηδες χαζολογούν ακόμα στο μονοπάτι και μας κοιτούν με ‘κείνα τα πονηρά, σχεδόν ανθρώπινα μάτια τους. Οι μοσχοβολιές από τα αρωματικά φύλλα, το δροσισμένο χώμα και τα λουλούδια, φτάνουν σαν ένα δυσεύρετο οσφραντικό κοκτέιλ στα ρουθούνια μας.
Καθώς επιστρέφουμε, πορευόμαστε πάνω σε χώμα-πούδρα, αν είστε, πια χριστιανοί! Κι ένα μέρος των τροχών του ρόβερ μας βουλιάζουν μέσα σ’ αυτήν. Ντουμάνι και κουρνιαχτός σηκώνεται τ΄ αψήλου στο πέρασμά μας και μας λούζει πατόκορφα. Ευτυχώς διαλύεται σχετικά γρήγορα. ΄Αλλωστε είναι η ώρα που πέφτει υγρασία. Και η πούδρα κάπως κατακαθίζει. Αύριο όμως το πρωί θα ξεπεράσουμε τούτο το δρόμο και τότε δε θα είναι υγρασία. Καλά που βρήκα τρόπο να προστατέψω το μαλλί μου, από τούτη την αληθινή συμφορά. Ας είναι καλά το... φακιόλι!
Για όσους λοιπόν προτίθενται να κάνουν αυτό το ταξίδι, ή θα αποφασίσουν να μαντηλοδεθούν, ή θα αγοράσουν καπέλο για... υδροκέφαλο!!!
Αλλοιώς το πρόβλημά τους θα είναι η προϊούσα φαλάκρα, κι ας μη μου πουν κάποιοι ότι δεν τους προειδοποίησα!!!
Γλίτωσαν και σήμερα από κάποιον εχθρό, αλλά και κατάφεραν να κορέσουν την πείνα τους. Ευτυχώς, και σήμερα, ήταν αυτά οι θύτες κι όχι τα θύματα. Ποιος ξέρει τι θα τους επιφυλάσσει η αυριανή μέρα. ΄Ισως τότε, τέτοια ώρα, κάποια απ΄ αυτά θα είναι απόντα... Θα λείψουν άραγε σε κανέναν?
Και τώρα, κάποια πανηγυρίζουν, χαίρονται και φωνασκούν. ΄Αλλα ερωτοτροπούν και μερικά τσιμπολογούν ψαράκια και κανακεύουν τα μικρά τους.
Πολλά όμως απ΄ αυτά–μπορεί τα πιο γέρικα, ποιος να το πει?- στέκουν κάπως παράμερα, λίγο μακρυά απ΄ το πλήθος. Πάνω σε κάποιο κλαρί που επιπλέει, ακίνητα και με το βλέμμα στηλωμένο κάπου, θαρρείς πως διαλογίζονται.
Κι ενώ το τζιπάκι μας σταματάει στην όχθη, και τα ξεφωνητά του πανηγυριώτη λαού μάς μπάζουν σε μιαν ατμόσφαιρα... γιορταστική να την πω? σφύζουσα από ζωή να τη θεωρήσω? ΄Ισως κάτι ανάμεσα στα δυο. Αισθανόμαστε ξεκομμένοι από τα δικά μας γνωστά και τετριμμένα. Γινόμαστε –δίχως να το προσπαθήσουμε- μέρος ενεργό της πάλλουσας αυτής πτηνοκοινωνίας, που ταυτίζεται με την ίδια της Φύση, σε όλη της την αυθεντικότητα.
Τι να σας περιγράψω από τις απίστευτες εικόνες που είδαν τα μάτια μας, εκείνο το χρυσαφί απόγεμα, στη κρυστάλλινη λίμνη? Πελεκάνοι, φλαμίνγκος, μαραμπού, κορμοράνοι, γερανοί συνωστίζονται σε πολυπληθείς συντροφιές, στα ρηχά. Με κραυγές, χαρούμενα ξεφωνητά, αλλά και παιχνιδιάρικα φρερουγίσματα, τα πουλιά αναριπίζουν κάθε τόσο την επιφάνεια. «Τσαλακώνουν» τα νερά, και παραμορφώνουν για λίγο τις γυαλιστερές, πεντακάθαρες φιγούρες τους, που αντικατοπτρίζονται μέσα τους. Ο ήλιος φεύγει. Τα χρώματα ένα γύρω παίρνουν τις αποχρώσεις του χαλκού. Και οι σκιες όλο και μακραίνουν, όλο και σκουραίνουν...
- Ladies! Σε λιγότερο από 15 λεπτά νυχτώνει! Γρήγορα στο αυτοκίνητο, να φύγουμε από δω. Δεν είναι διόλου σοφό να μας βρει το σκοτάδι μέσα στη ζούγκλα. Βιαστείτε σας παρακαλώ. Παρά την ευγένεια της προτροπής, ο τόνος του Φράνκι δε σηκώνει κουβέντα.
Παίρνουμε, μαζί με τ’ άλλα βανάκια το δρόμο της επιστροφής. Η ατμόσφαιρα αρχίζει να γίνεται ιδιαζόντως ψυχρή, όπως συμβαίνει πάντα στα τροπικά κλίματα, μόλις χαθεί ο ήλιος. Οι μπαμπουίνοι μαζεύονται σιγά σιγά πάνω στα δέντρα. Μερικοί... ξενύχτηδες χαζολογούν ακόμα στο μονοπάτι και μας κοιτούν με ‘κείνα τα πονηρά, σχεδόν ανθρώπινα μάτια τους. Οι μοσχοβολιές από τα αρωματικά φύλλα, το δροσισμένο χώμα και τα λουλούδια, φτάνουν σαν ένα δυσεύρετο οσφραντικό κοκτέιλ στα ρουθούνια μας.
Καθώς επιστρέφουμε, πορευόμαστε πάνω σε χώμα-πούδρα, αν είστε, πια χριστιανοί! Κι ένα μέρος των τροχών του ρόβερ μας βουλιάζουν μέσα σ’ αυτήν. Ντουμάνι και κουρνιαχτός σηκώνεται τ΄ αψήλου στο πέρασμά μας και μας λούζει πατόκορφα. Ευτυχώς διαλύεται σχετικά γρήγορα. ΄Αλλωστε είναι η ώρα που πέφτει υγρασία. Και η πούδρα κάπως κατακαθίζει. Αύριο όμως το πρωί θα ξεπεράσουμε τούτο το δρόμο και τότε δε θα είναι υγρασία. Καλά που βρήκα τρόπο να προστατέψω το μαλλί μου, από τούτη την αληθινή συμφορά. Ας είναι καλά το... φακιόλι!
Για όσους λοιπόν προτίθενται να κάνουν αυτό το ταξίδι, ή θα αποφασίσουν να μαντηλοδεθούν, ή θα αγοράσουν καπέλο για... υδροκέφαλο!!!
Αλλοιώς το πρόβλημά τους θα είναι η προϊούσα φαλάκρα, κι ας μη μου πουν κάποιοι ότι δεν τους προειδοποίησα!!!
Attachments
Last edited by a moderator:
