St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 893
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Αkuna Matata)
- Κεφάλαιο 3ο (Ο Κόσμος, μέσα κι έξω από τη Μανυάρα)
- Κεφάλαιο 4ο (Συλλαλητήριο πτηνών)
- Κεφάλαιο 5ο (Lake Manyara Hotel – Ο κήπος της Εδέμ)
- Κεφάλαιο 6ο (Προς το Σερεγκέτι)
- Κεφάλαιο 7ο (Ο Μακρυνός μας Πρόγονος Australopithicus Africanus)
- Κεφάλαιο 8ο (ShoraMasai! - «Μαασάι γειά σας...»)][B]ShoraMasai![/B
- Κεφάλαιο 9ο (Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ)][B]Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ[/B
- Κεφάλαιο 10ο (Η εκδίκηση των εφηβικών ονείρων)
- Κεφάλαιο 11ο (Amboseli - Kilimanjaro Safari Lodge)
- Κεφάλαιο 12ο (Tree Tops - Η εμπειρία του... παλαβού)
- Κεφάλαιο 13ο (Μaasai Mara – Mara Sarova - Ο τόπος των εκπλήξεων...)][B]Όμως, κατεπλάγημεν και οι πέντε. Αυτό το πράμα είναι σαν τις σκηνές των Σεήχηδων, στην έρημο! Με όλα τα σουπρεπέ της. Μωρέ, δέσε! Τι εκπληκτικό μπάνιο είναι τούτο. Τίποτε δεν του έλειπε, όπως διαπίστωσα κατάπληκτη, όταν σήκωσα το «φύλλο» της σκηνής και μπήκα στο εσωτερικό της.[/B
- Κεφάλαιο 14ο (Mara Serena - Ο αποχαιρετισμός στην Αφρική...)
Με θλίψη αφήνουμε τις πολυτελείς σκηνές του Mara Sarova και πουρνό πουρνό παίρνουμε το δρόμο για τον τελευταίο μας προορισμό στο Maasai Mara, τον καταυλισμό του Μara Serena.
Σήμερα η μέρα είναι κομμάτι περίεργη. Ενώ νωρίς, είχαμε ήλιο, όσο ανεβαίνουμε βόρεια ή ατμόσφαιρα ψυχραίνει λίγο, καθώς σύννεφα –που όσο παν πυκνώνουν- βαρύνουν τον ουρανό. Η δροσιά είναι καλοδεχούμενη. Την προτιμούμε από το καψάλισμα της σαβάνας. Άλλωστε, τέτοιου είδους καιρό, δεν είχαμε ως τα τώρα βιώσει στην Αφρική. Βρίσκουμε την αλλαγή του καιρού συναρπαστική.
Σε λίγο η συννεφιά κρέμεται απειλητική πάνω από τα κεφάλια μας και πριν το καταλάβουμε, αρχίζουν να πέφτουν οι πρώτες χοντρές ψιχάλες. Παναγιά μου!!! Τι πράμα είναι τούτου? Με το πρώτο νερό, που ποτίζει το άνυδρο χώμα και τα άδροσα θάμνα, όλη η φύσει γεμίζει αρώματα. Μοσχοβολούν τα χορτάρια. Ευωδιάζει η νοτισμένη γη. Μοσχοβολούν τα δροσερά, νιόβγαλτα φύλλα των δέντρων. Παίρνουμε βαθιές, ηδονικές ανάσες.
Η βροχή τώρα πέφτει με το τουλούμι. Αναγκαζόμαστε να κατεβάσουμε την οροφή του τζιπ. Αφήνουμε ωστόσο μισάνοιχτα τα παράθυρα για να μην ακουμπούμε τελείως από τούτο το ανέλπιστο ραβαίσι της φύσης. Το αυτοκίνητο πηγαίνει σιγά. Ο Τζόε χαίρεται μαζί μας, την περίβρεχτη στέππα. Ακόμα και γι΄ αυτόν το θέαμα δεν είναι συχνό.
Στο συγκρότημα Mara Serena φτάνουμε λίγο πριν το μεσημεριανό, που σερβίρεται στην κλειστή τραπεζαρία, λόγω καιρού. Το ίδιο το ξενοδοχείο είναι κάτι εντελώς ανεπάντεχο. Κατ΄ αρχήν είναι χτισμένο στη μέση του πουθενά. Στη μέση μιας απέραντης ερημιάς, πάνω ακριβώς στο «φρύδι» ενός χαμηλού γκρεμνού, που στα πόδια του απλώνεται μια όμορφη κοιλάδα. Μέσα σ΄ αυτήν την κοιλάδα, δεμένα στο έδαφος και αναδευόμενα με χάρη στον άνεμο, βρίσκονται δεκάδες χρωματιστά αερόστατα, για το αερικό σαφάρι. ΄Ολες οι αυλές και τα στενά, γραφικά μονοπάτια, είναι στρωμένα με πέτρινες πλάκες κι ολόγυρά τους φουντώνουν ανθισμένοι θάμνοι. Μέχρι που παραμερίζουμε με τα χέρια τα κλαδιά, για να μπορούμε να περάσουμε. Τα πάντα εδώ είναι βουτηγμένα μέσα σε καταπράσινες περικοκλάδες και λουλουδιασμένους θάμνους.
«Μια κόχη στον παράδεισο», συλλογίζομαι, ενώ το μάτι μου δεν ξεκολλάει από το φακό της μηχανής μου, που δουλεύει… υπερωρίες. Σε κάποιους τα κτίρια του ξενοδοχείου, θυμίζουν.. μεσαιωνικές φυλακές. Δε συμφωνώ, παρ΄ όλο που είναι πραγματικά παράξενα. Είναι στρογγυλά, σαν τουρέλλες παλιών πύργων, με ψηλά μακρύστενα παράθυρα, που όλα βλέπουν στην ανοιχτωσιά της κοιλάδας. Τούτο το συγκρότημα έχει αυτό που θα λέγαμε, «χαρακτήρα».
Όμως αρχίσαμε να πεινάμε. Πρέπει να φάμε στα γρήγορα, γιατί μας περιμένει … χωνευτικός περίπατος, αμέσως μετά. Σερβιριζόμαστε από έναν καλόγουστο μπουφέ και, την ώρα του καφέ, διαπιστώνουμε με χαρά πως η βροχή έχει γίνει ένα μελαγχολικό ψιλόβροχο και η συννεφιά είναι πάντα εκεί έξω, δίνοντας στο τοπίο μιαν άλλη διάσταση, άγνωστή μας μέχρι τώρα. Το κάνει λίγο ονειρικό, λίγο υπερβατικό. Κάτι σαν μεταφυσικό παιχνίδι, που όλα μπορούν να συμβούν, ή και να μη συμβεί τίποτε.
Ξαναμπαίνουμε στο τζιπ και ξεκινάμε για μια πρώτη γνωριμία με την καινούρια περιοχή. Ανοίγουμε, τώρα, την οροφή του αυτοκινήτου και φορώντας κάποιο αντιανεμικό, ξανερίζουμε σαν περισκόπια από το εσωτερικό, για να χαρούμε τον κρύο αέρα που βιτσίζει τα πρόσωπα και τα σώματά μας. Είναι τόσο ευχάριστο το αίσθημα της δροσιάς, ύστερα από τόσων ημερών αποπνικτική ζέστη και σκόνη. Τα πάντα, όσο φτάνει το μάτι, μοιάζουν τρομαγμένα από το θύελλα που τα ταλαιπώρησε. Μένουν ακίνητα, βουβά, σαν να προσπαθούν να συνέλθουν από μια δοκιμασία.
Οι καμηλοπαρδάλεις είναι οι πρώτες που ξαναβρίσκουν το κέφι τους. Σουλατσάρουν άσκοπα, κατά ζεύγη, σαν να απολαμβάνουν την υγρή, μοσχοβολιστή ατμόσφαιρα, και τη θαμπάδα του ορίζοντα. Να ʽναι, άραγε, τα πιο ρομαντικά ζώα της δημιουργίας?
Σιγά σιγά ξεθαρρεύουν και τα υπόλοιπα ζωντανά και ξεμυτίζουν προσεκτικά από τα καταφύγιά τους. Οσμίζονται τον αέρα, διαπιστώνουν πως δεν κινδυνεύουν και αρχίζουν να κυκλοφορούν ράθυμα, μέσα στα βρεγμένα χόρτα. Το περίεργο είναι ότι κανένα ζώο, αμέσως μετά τη βροχή, δεν βιάζεται. Όλα θαρρείς, ότι απολαμβάνουν την ομορφιά της μοναδικής αυτής ώρας.
Στρέφω ολόγυρα τον τηλεφακό μου και προσπαθώ να αποτυπώσω στη μνήμη μου τη συνολική εικόνα. Το ψιλοβρόχι ψυχορραγεί. Ο ουρανός είναι ακόμα βαρύς και σκοτεινός. ʽΩρα αφρικάνικου δειλινού. Μοιάζει λίγο δυσοίωνο, μελαγχολικό κι όμως, όταν κάποια στιγμή σκάει μύτη ο ήλιος, γίνεται πάλι αστραφτερό, ζωντανό… Υπέροχες ώρες.. σχεδόν μυθικές… ώρες της αφρικάνικης φύσης.
Η διαδρομή μας φέρνει σε ένα μικρό ήρεμο ποτάμι. Είναι γεμάτο μεγάλες πέτρες, που τις έχει σμιλέψει το νερό. Οι όχθες είναι καταπράσινες κι άλλοτε βρίσκονται στο επίπεδο της κοίτης, κι άλλοτε υψώνονται πάνω από το τρεχούμενο νερό, σαν φύλακες που γρηγορούν για την ασφάλειά του. Κάποια φυσική ανάγκη, μας πιέζει εδώ και ώρα. Πώς όμως να κατέβουμε από το όχημα, εν μέση σαβάνα? Ξέρουμε τις κρύβεται μέσα στους θάμνους? Τόση ώρα κάναμε μαύρη υπομονή, αλλά τώρα, με τη θέα και το άκουσμα τόσου νερού, έφτασε κι υπομονή στα όριά της.
«Τζόε, στοπ. Ανάγκη πάσα για μιαν επίσκεψη ΄πίσω από τους θάμνους΄» είναι το σύνθημα. Ωστόσο ο Τζόε εξακολουθεί να διστάζει. «Δεν είναι τόσο ακίνδυνα όσο νομίζετε» είπε σκεφτικός και μας έδειξε κατά τη μεριά της όχθης. Αμάν!!! Πώς δεν το προσέξαμε νωρίτερα? Πώς μας διέφυγε? Χριστέ μου, ανάμεσα στις πέτρες, μέσα στην κοίτη, ξεχωρίζουμε τώρα τα άσχημα κεφάλια δεκάδων ιπποποτάμων. Κι έξω, στις όχθες, άριστα καμουφλαρισμένοι, βρίσκονται ξαπλωμένοι τεράστιοι, τρομακτικοί κροκόδειλοι. Μας λούζει κρύος ιδρώτας.
«Τζόε, δεν μας πας κατά τη μεριά των ιπποποτάμων?» αφού έπρεπε να διαλέξουμε, προτιμήσαμε τα λιγότερο «ακίνδυνα». Ο οδηγός μας σκάει στα γέλια. «Ξέρετε άραγε ότι οι ιπποπόταμοι σκοτώνουν κάθε χρόνο περισσότερους ανθρώπους, απ΄ όσους τα λιοντάρια? Ξέρετε ότι βγαίνουν από το νερό –κυρίως το βράδυ- και περπατούν πολλά χιλιόμετρα, ψάχνοντας για τροφή?» Δεν το ξέραμε κι ούτε καν το φανταζόμασταν. Τους θεωρούσαμε ακραιφνώς υδρόβια πλάσματα. Βρε! Τι παγίδες κρύβει αυτός ο τόπος…
Δεν γυρίσαμε «την ανάγκη μας» πίσω στο ξενοδοχείο. Βολευτήκαμε όπως όπως, με τον Τζόε να ελέγχει το χώρο τριγύρω, για θηρία και ζώα. Πρώτη φορά ανακουφίστηκα, με… φύλαξη… Το λέω και το ομολογώ!!!
Επιστρέφουμε, δίχως να βιαζόμαστε. Το δειλινό ψυχομαχεί, καθώς κονταροχτυπιέται με τη νύχτα, που φτάνει γρήγορα, με τεράστιους, θαρρείς, δρασκελισμούς. Ακόμα ψιλοβρέχει. Ο ουρανός θαρρείς πως έχει χαμηλώσει, απλώνοντας πάνω μας βαρειά σκοτεινά σύννεφα. Όταν η βροχή σταματάει, ανοίγουμε τη στέγη του αυτοκινήτου κι ορμούν μέσα οι ευωδιές του μουσκεμένου ξερόχορτου και του βρεμένου χώματος. Και μπρος στα μάτια μου, αναδύονται, μέσα από την αχλύ, τοπία σιωπηλά, χρυσαφένια, θάμνα ξεμοναχιασμένα, που τα κλαριά τους σειούνται απειλητικά, καθώς μέσα ξεπροβάλλουν νωχελικά, τα, ως αυτήν την ώρα, κρυμμένα εκεί αιλουροειδή. Και δέντρα μοναχικά, μπροστά από έναν ήλιο, που δύει με μιαν αυτοκρατορική μεγαλοπρέπεια, πυρπολώντας άγρια τον μαβή ορίζοντα του Ισημερινού.
Είναι η τελευταία εικόνα που παίρνουμε μαζί μας, εγκαταλείποντας την Αφρική.
Την Αφρική με τα Χίλια Πρόσωπα.
Την Αφρική του σινεμά και των εφηβικών μας αναγνωσμάτων.
Την Αφρική της χιμαιρικής μας νιότης….
Σήμερα η μέρα είναι κομμάτι περίεργη. Ενώ νωρίς, είχαμε ήλιο, όσο ανεβαίνουμε βόρεια ή ατμόσφαιρα ψυχραίνει λίγο, καθώς σύννεφα –που όσο παν πυκνώνουν- βαρύνουν τον ουρανό. Η δροσιά είναι καλοδεχούμενη. Την προτιμούμε από το καψάλισμα της σαβάνας. Άλλωστε, τέτοιου είδους καιρό, δεν είχαμε ως τα τώρα βιώσει στην Αφρική. Βρίσκουμε την αλλαγή του καιρού συναρπαστική.
Σε λίγο η συννεφιά κρέμεται απειλητική πάνω από τα κεφάλια μας και πριν το καταλάβουμε, αρχίζουν να πέφτουν οι πρώτες χοντρές ψιχάλες. Παναγιά μου!!! Τι πράμα είναι τούτου? Με το πρώτο νερό, που ποτίζει το άνυδρο χώμα και τα άδροσα θάμνα, όλη η φύσει γεμίζει αρώματα. Μοσχοβολούν τα χορτάρια. Ευωδιάζει η νοτισμένη γη. Μοσχοβολούν τα δροσερά, νιόβγαλτα φύλλα των δέντρων. Παίρνουμε βαθιές, ηδονικές ανάσες.
Η βροχή τώρα πέφτει με το τουλούμι. Αναγκαζόμαστε να κατεβάσουμε την οροφή του τζιπ. Αφήνουμε ωστόσο μισάνοιχτα τα παράθυρα για να μην ακουμπούμε τελείως από τούτο το ανέλπιστο ραβαίσι της φύσης. Το αυτοκίνητο πηγαίνει σιγά. Ο Τζόε χαίρεται μαζί μας, την περίβρεχτη στέππα. Ακόμα και γι΄ αυτόν το θέαμα δεν είναι συχνό.
Στο συγκρότημα Mara Serena φτάνουμε λίγο πριν το μεσημεριανό, που σερβίρεται στην κλειστή τραπεζαρία, λόγω καιρού. Το ίδιο το ξενοδοχείο είναι κάτι εντελώς ανεπάντεχο. Κατ΄ αρχήν είναι χτισμένο στη μέση του πουθενά. Στη μέση μιας απέραντης ερημιάς, πάνω ακριβώς στο «φρύδι» ενός χαμηλού γκρεμνού, που στα πόδια του απλώνεται μια όμορφη κοιλάδα. Μέσα σ΄ αυτήν την κοιλάδα, δεμένα στο έδαφος και αναδευόμενα με χάρη στον άνεμο, βρίσκονται δεκάδες χρωματιστά αερόστατα, για το αερικό σαφάρι. ΄Ολες οι αυλές και τα στενά, γραφικά μονοπάτια, είναι στρωμένα με πέτρινες πλάκες κι ολόγυρά τους φουντώνουν ανθισμένοι θάμνοι. Μέχρι που παραμερίζουμε με τα χέρια τα κλαδιά, για να μπορούμε να περάσουμε. Τα πάντα εδώ είναι βουτηγμένα μέσα σε καταπράσινες περικοκλάδες και λουλουδιασμένους θάμνους.
«Μια κόχη στον παράδεισο», συλλογίζομαι, ενώ το μάτι μου δεν ξεκολλάει από το φακό της μηχανής μου, που δουλεύει… υπερωρίες. Σε κάποιους τα κτίρια του ξενοδοχείου, θυμίζουν.. μεσαιωνικές φυλακές. Δε συμφωνώ, παρ΄ όλο που είναι πραγματικά παράξενα. Είναι στρογγυλά, σαν τουρέλλες παλιών πύργων, με ψηλά μακρύστενα παράθυρα, που όλα βλέπουν στην ανοιχτωσιά της κοιλάδας. Τούτο το συγκρότημα έχει αυτό που θα λέγαμε, «χαρακτήρα».
Όμως αρχίσαμε να πεινάμε. Πρέπει να φάμε στα γρήγορα, γιατί μας περιμένει … χωνευτικός περίπατος, αμέσως μετά. Σερβιριζόμαστε από έναν καλόγουστο μπουφέ και, την ώρα του καφέ, διαπιστώνουμε με χαρά πως η βροχή έχει γίνει ένα μελαγχολικό ψιλόβροχο και η συννεφιά είναι πάντα εκεί έξω, δίνοντας στο τοπίο μιαν άλλη διάσταση, άγνωστή μας μέχρι τώρα. Το κάνει λίγο ονειρικό, λίγο υπερβατικό. Κάτι σαν μεταφυσικό παιχνίδι, που όλα μπορούν να συμβούν, ή και να μη συμβεί τίποτε.
Ξαναμπαίνουμε στο τζιπ και ξεκινάμε για μια πρώτη γνωριμία με την καινούρια περιοχή. Ανοίγουμε, τώρα, την οροφή του αυτοκινήτου και φορώντας κάποιο αντιανεμικό, ξανερίζουμε σαν περισκόπια από το εσωτερικό, για να χαρούμε τον κρύο αέρα που βιτσίζει τα πρόσωπα και τα σώματά μας. Είναι τόσο ευχάριστο το αίσθημα της δροσιάς, ύστερα από τόσων ημερών αποπνικτική ζέστη και σκόνη. Τα πάντα, όσο φτάνει το μάτι, μοιάζουν τρομαγμένα από το θύελλα που τα ταλαιπώρησε. Μένουν ακίνητα, βουβά, σαν να προσπαθούν να συνέλθουν από μια δοκιμασία.
Οι καμηλοπαρδάλεις είναι οι πρώτες που ξαναβρίσκουν το κέφι τους. Σουλατσάρουν άσκοπα, κατά ζεύγη, σαν να απολαμβάνουν την υγρή, μοσχοβολιστή ατμόσφαιρα, και τη θαμπάδα του ορίζοντα. Να ʽναι, άραγε, τα πιο ρομαντικά ζώα της δημιουργίας?
Σιγά σιγά ξεθαρρεύουν και τα υπόλοιπα ζωντανά και ξεμυτίζουν προσεκτικά από τα καταφύγιά τους. Οσμίζονται τον αέρα, διαπιστώνουν πως δεν κινδυνεύουν και αρχίζουν να κυκλοφορούν ράθυμα, μέσα στα βρεγμένα χόρτα. Το περίεργο είναι ότι κανένα ζώο, αμέσως μετά τη βροχή, δεν βιάζεται. Όλα θαρρείς, ότι απολαμβάνουν την ομορφιά της μοναδικής αυτής ώρας.
Στρέφω ολόγυρα τον τηλεφακό μου και προσπαθώ να αποτυπώσω στη μνήμη μου τη συνολική εικόνα. Το ψιλοβρόχι ψυχορραγεί. Ο ουρανός είναι ακόμα βαρύς και σκοτεινός. ʽΩρα αφρικάνικου δειλινού. Μοιάζει λίγο δυσοίωνο, μελαγχολικό κι όμως, όταν κάποια στιγμή σκάει μύτη ο ήλιος, γίνεται πάλι αστραφτερό, ζωντανό… Υπέροχες ώρες.. σχεδόν μυθικές… ώρες της αφρικάνικης φύσης.
Η διαδρομή μας φέρνει σε ένα μικρό ήρεμο ποτάμι. Είναι γεμάτο μεγάλες πέτρες, που τις έχει σμιλέψει το νερό. Οι όχθες είναι καταπράσινες κι άλλοτε βρίσκονται στο επίπεδο της κοίτης, κι άλλοτε υψώνονται πάνω από το τρεχούμενο νερό, σαν φύλακες που γρηγορούν για την ασφάλειά του. Κάποια φυσική ανάγκη, μας πιέζει εδώ και ώρα. Πώς όμως να κατέβουμε από το όχημα, εν μέση σαβάνα? Ξέρουμε τις κρύβεται μέσα στους θάμνους? Τόση ώρα κάναμε μαύρη υπομονή, αλλά τώρα, με τη θέα και το άκουσμα τόσου νερού, έφτασε κι υπομονή στα όριά της.
«Τζόε, στοπ. Ανάγκη πάσα για μιαν επίσκεψη ΄πίσω από τους θάμνους΄» είναι το σύνθημα. Ωστόσο ο Τζόε εξακολουθεί να διστάζει. «Δεν είναι τόσο ακίνδυνα όσο νομίζετε» είπε σκεφτικός και μας έδειξε κατά τη μεριά της όχθης. Αμάν!!! Πώς δεν το προσέξαμε νωρίτερα? Πώς μας διέφυγε? Χριστέ μου, ανάμεσα στις πέτρες, μέσα στην κοίτη, ξεχωρίζουμε τώρα τα άσχημα κεφάλια δεκάδων ιπποποτάμων. Κι έξω, στις όχθες, άριστα καμουφλαρισμένοι, βρίσκονται ξαπλωμένοι τεράστιοι, τρομακτικοί κροκόδειλοι. Μας λούζει κρύος ιδρώτας.
«Τζόε, δεν μας πας κατά τη μεριά των ιπποποτάμων?» αφού έπρεπε να διαλέξουμε, προτιμήσαμε τα λιγότερο «ακίνδυνα». Ο οδηγός μας σκάει στα γέλια. «Ξέρετε άραγε ότι οι ιπποπόταμοι σκοτώνουν κάθε χρόνο περισσότερους ανθρώπους, απ΄ όσους τα λιοντάρια? Ξέρετε ότι βγαίνουν από το νερό –κυρίως το βράδυ- και περπατούν πολλά χιλιόμετρα, ψάχνοντας για τροφή?» Δεν το ξέραμε κι ούτε καν το φανταζόμασταν. Τους θεωρούσαμε ακραιφνώς υδρόβια πλάσματα. Βρε! Τι παγίδες κρύβει αυτός ο τόπος…
Δεν γυρίσαμε «την ανάγκη μας» πίσω στο ξενοδοχείο. Βολευτήκαμε όπως όπως, με τον Τζόε να ελέγχει το χώρο τριγύρω, για θηρία και ζώα. Πρώτη φορά ανακουφίστηκα, με… φύλαξη… Το λέω και το ομολογώ!!!
Επιστρέφουμε, δίχως να βιαζόμαστε. Το δειλινό ψυχομαχεί, καθώς κονταροχτυπιέται με τη νύχτα, που φτάνει γρήγορα, με τεράστιους, θαρρείς, δρασκελισμούς. Ακόμα ψιλοβρέχει. Ο ουρανός θαρρείς πως έχει χαμηλώσει, απλώνοντας πάνω μας βαρειά σκοτεινά σύννεφα. Όταν η βροχή σταματάει, ανοίγουμε τη στέγη του αυτοκινήτου κι ορμούν μέσα οι ευωδιές του μουσκεμένου ξερόχορτου και του βρεμένου χώματος. Και μπρος στα μάτια μου, αναδύονται, μέσα από την αχλύ, τοπία σιωπηλά, χρυσαφένια, θάμνα ξεμοναχιασμένα, που τα κλαριά τους σειούνται απειλητικά, καθώς μέσα ξεπροβάλλουν νωχελικά, τα, ως αυτήν την ώρα, κρυμμένα εκεί αιλουροειδή. Και δέντρα μοναχικά, μπροστά από έναν ήλιο, που δύει με μιαν αυτοκρατορική μεγαλοπρέπεια, πυρπολώντας άγρια τον μαβή ορίζοντα του Ισημερινού.
Είναι η τελευταία εικόνα που παίρνουμε μαζί μας, εγκαταλείποντας την Αφρική.
Την Αφρική με τα Χίλια Πρόσωπα.
Την Αφρική του σινεμά και των εφηβικών μας αναγνωσμάτων.
Την Αφρική της χιμαιρικής μας νιότης….
Attachments
Last edited by a moderator:
