St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 898
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Αkuna Matata)
- Κεφάλαιο 3ο (Ο Κόσμος, μέσα κι έξω από τη Μανυάρα)
- Κεφάλαιο 4ο (Συλλαλητήριο πτηνών)
- Κεφάλαιο 5ο (Lake Manyara Hotel – Ο κήπος της Εδέμ)
- Κεφάλαιο 6ο (Προς το Σερεγκέτι)
- Κεφάλαιο 7ο (Ο Μακρυνός μας Πρόγονος Australopithicus Africanus)
- Κεφάλαιο 8ο (ShoraMasai! - «Μαασάι γειά σας...»)][B]ShoraMasai![/B
- Κεφάλαιο 9ο (Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ)][B]Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ[/B
- Κεφάλαιο 10ο (Η εκδίκηση των εφηβικών ονείρων)
- Κεφάλαιο 11ο (Amboseli - Kilimanjaro Safari Lodge)
- Κεφάλαιο 12ο (Tree Tops - Η εμπειρία του... παλαβού)
- Κεφάλαιο 13ο (Μaasai Mara – Mara Sarova - Ο τόπος των εκπλήξεων...)][B]Όμως, κατεπλάγημεν και οι πέντε. Αυτό το πράμα είναι σαν τις σκηνές των Σεήχηδων, στην έρημο! Με όλα τα σουπρεπέ της. Μωρέ, δέσε! Τι εκπληκτικό μπάνιο είναι τούτο. Τίποτε δεν του έλειπε, όπως διαπίστωσα κατάπληκτη, όταν σήκωσα το «φύλλο» της σκηνής και μπήκα στο εσωτερικό της.[/B
- Κεφάλαιο 14ο (Mara Serena - Ο αποχαιρετισμός στην Αφρική...)
«Χμμ.. ούτε και οι μαϊμούδες λείπουν. Τι σούρνει αυτή η πονηρή εκεί κάτω?» ρωτά ξαφνιασμένη η συγκάτοικός μου, κοιτάζοντας τη μαϊμούδα που έσερνε ένα μικρό γυναικείο εσώρουχο. Κάπου το βρήκε απλωμένο και το άρπαξε η παλιοκλέφτρα. Άντε τώρα το «θύμα» να φανταστεί ποιος το σούφρωσε το βρακί! Ποσώς την ένοιαξε την πονήρο. Ίσα ίσα που μας έριξε μια ματιά και έφυγε τρέχοντας μέσα στο δάσος, ανεμίζοντας ως τρόπαιο το χρωματιστό κιλοτάκι!
Το συγκρότημα που συνέβησαν όλα τούτα τα έκτροπα, ήταν μαγευτικό. Ο τεράστιος κήπος του είναι ολάνθιστος. Η πισίνα βρίσκεται σε ένα άκρως ρομαντικό χώρο, τρυπωμένη μέσα στην πρασινάδα. Ένα μικρό ποτάμι, γεμάτο υδρόβια πουλιά, διασχίζει τον καταυλισμό, φτιάχνοντας, πού και πού, μικρές λίμνες, με νούφαρα. Ξύλινα γεφυράκια, όλο γραφικότητα, σε φέρνουν στην αντικρινή όχθη, όπου ένα μπαρ σε περιμένει για ένα τερψιλαρύγγιο, στη δροσερή σκιά του.
Η ζέστη, μεσημεριάτικα, είναι τρομακτική. Η τραπεζαρία όμως είναι σ΄ έναν εξώστη αερικό, κάτω από ολάνθιστες περγουλιές. Είναι φίσκα! Η Κένυα, ως η πιο τουριστική χώρα της Αφρικής, μαζεύει αρκετό τουρισμό και όχι αδίκως.
Εδώ παίρνουμε και μια γεύση από το περίφημο Baloon Safari. Τι τρελλό πράμα κι αυτό!
Σε ένα τεράστιο ξέφωτο, βρίσκονται δεμένα στο έδαφος καμιά δεκαριά πολύχρωμες «φούσκες». Ο ελαφρός πρωινός αέρας τα κάνει να κινιούνται με άφατη χάρη, σαν υπερφυσικά τριαντάφυλλα πάνω σε μακρύτατο μίσχο. Γύρω από τα μπαλόνια είναι αραγμένα μικρά βανς, ξέχειλα από ασημένιους δίσκους με φαγητά, και χαρτόκουτα με σαμπάνιες. Τα συνοδεύουν σοβαροί μάγειροι, φορώντας τα κατάλευκα, ψηλά σκουφιά τους! Η ώρα είναι 7 το πρωί και οι τυχεροί επιβάτες-θαυμαστές, σίγουρα, των έργων και ημερών των αδελφών Mongolfieri, οι επιβάτες, λοιπόν, φορτωμένοι τις μηχανές τους –οι οδηγοί εκθύμως συνιστούν τηλεφακούς αλλά και ευρυγώνιους φακούς- ανεβαίνουν με γέλια στα μπαλόνια, έτοιμοι για τη μεγάλη περιπέτεια. Τα σχοινιά λύνονται και τα υπερφυσικά «λουλούδια» αρχίζουν το ταξίδι τους κατά τη φορά του ανέμου. Την ίδια στιγμή, οι μάγειροι μπαίνουν στα βανς κι αρχίζουν να «κυνηγούν» μέσα από τη σαβάνα, την εναέρια διαδρομή των αερόστατων, Διότι αυτά τα «κολοκύθια» μονάχα να ανεβοκατεβαίνουν μπορούν. Δεν τα καταφέρνουν όμως να παλέψουν τα ρεύματα του αέρα, κι έτσι αφήνονται στη διάθεσή του. Ανάγκη πάσα, λοιπόν, να τους ακολουθούν τα τζιπ, για να συναντηθούν όλοι στον τόπο της προσγείωσης ύστερα από δύο ώρες.
Από ψηλά η σαβάνα εμφανίζει ένα άλλο πρόσωπο. Κατ΄ αρχήν σου φαίνεται πολύ μεγαλύτερη. ΄Εχεις ένα τεράστιο οπτικό πεδίο, κι εκεί μέσα μπορείς να δεις, συγχρόνως, δεκάδες εικόνες. Ένα εκπληκτικό καλειδοσκόπιο: τέτοιας λογής ζώα εδώ, άλλο είδος παρακεί. Πουλιά όλων των χρωμάτων και των μεγεθών. Δέντρα κανονικά και θάμνους ψηλούς που μοιάζουν με δέντρα. Ορίζοντα ασύνορο που τον διατρέχει, σαν χρυσό ποτάμι, το κιτρινοκόκκινο φως του άγουρου ήλιου… Έχεις μιαν εντελώς διαφορετική αίσθηση του περιβάλλοντος χώρου. Κάτι, σαν μια άλλη διάσταση του ίδιου πράγματος, που έμαθες να το βλέπεις, από το ύψος του δικού σου ματιού κι όχι με το μάτι του πουλιού, την περίφημη bird eye view.
Κάποια στιγμή τα μπαλόνια προσγειώνονται, και οι επιβάτες, κατεβαίνοντας, βρίσκονται μπροστά σε μια πολύ όμορφη έκπληξη. Τραπέζια στο ύπαιθρο, στρωμένα με κάτασπρα, φίνα λινά τραπεζομάντηλα, έχουν πάνω τους χίλια καλούδια για πρωινό. Και οι μάγειροι με τις ψηλές σκούφιες τους υποδέχονται με τα χαρούμενα «μπαμ» των φελλών της σαμπάνιας, που τη σερβίρουν μέσα σε ψηλά κρυστάλλινα ποτήρια.
Ladies, Gentlemen, welcome to Maasai Mara and to Mara Sarova! Cheers!!!
Αυτό θα πει «σαφάρι με τα όλα του»!!!! Κυριολεκτικώς σαφάρι «αποικιακό». Άκου λέει πρωινό στη σαβάνα και σαμπάνια upon landing!!!
Μετά την αριστοκρατική υποδοχή και το πλούσιο πρωινό οι μπαλονοσαφαρίζοντες ξεκινούν το κανονικό τους «ταξίδι» -αυτό σημαίνει στα σουαχίλι η λέξη «σαφάρι»- μαζί με τους κοινούς θνητούς. Όμως η εμπειρία του αέρα θα τους μείνει αλησμόνητη…
Τώρα πια, μπροστά μας, άλλη μια μέρα στην απεραντοσύνη της θαυμαστής αφρικανικής στέππας. Άλλη μια δεκάωρη διαδρομή για το κυνήγι των άγριων ζώων. Οι πέντε mamas σταθήκαμε κι εδώ τυχερές. Πέσαμε πάλι σε τσιμπούσι λιονταριών, που καταβρόχθιζαν, με ήχους ανατριχιαστικούς, ένα τόμπι –είδος μεγαλόσωμης γκαζέλας.
Όμως η εξαιρετική μας τύχη φάνηκε ολοκάθαρα, μερικές ώρες αργότερα όταν, δίχως να το περιμένουμε –στην πραγματικότητα είχαμε απελπιστεί- ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο, με ένα μεγαλόπρεπο τσιτάχ- ένα είδος αιλουροειδούς, που μοιάζει με λεοπάρδαλη. Αιφνιδιαστήκαμε. Είναι πού δύσκολα ζώα. Δεν σου κάνουν συχνά τη χάρη, να βρίσκονται στο δρόμο σου. Αποφεύγουν, γενικώς τις μπανάλ παρέες και τα εξίσου μπανάλ συναπαντήματα. Γι΄ αυτό χρειάζεται πολλή τύχη κι όλους τους Μούγγου με το μέρος σου, για να μπορέσεις να δεις, έστω και για λίγα λεπτά, ένα τέτοιο θαυμάσιο ζώο. ΄Οσο για φωτογραφίες, καλύτερα να τις ξεχάσεις. Κι όμως, οι πέντε mamas και το είδαν και το φωτογράφησαν και το καμάρωσαν για τριάντα ολόκληρα πολύτιμα λεπτά. Μας έκανε τη μεγάλη τιμή να μας ανεχθεί και μάλιστα να ποζάρει για μας, σε διάφορες στάσεις: ξαπλωτό, καθιστό, όρθιο, περπατώντας… Το θεωρήσαμε σαν αφρικάνικο θαύμα. Ένα δώρο της μεγαλόπρεπα άγριας Μαύρης Ηπείρου, προς τους ασπρουλιάρικους, λυμφατικούς Ευρωπαίους.
Βρεθήκαμε εντελώς ξαφνικά μπροστά του. ΄Εμοιαζε σαν να μας περίμενε. Σαν να περίμενε εμάς και κανέναν άλλον. Διότι, όταν άρχισαν να μας πλησιάζουν τα άλλα αυτοκίνητα, παρακινημένα από τη δική μας πολύωρη στάση στο ίδιο σημείο, το βασιλικό ζώο σηκώθηκε, τανήθηκε, μας έριξε ένα αδιάφορο βλέμμα και χώθηκε, περπατώντας νωχελικά, μέσα στα ψηλά ξερόχορτα.
‘Ετσι, όταν μας πλησίασαν οι άλλη αλαφιασμένοι, βρήκαν μονάχα εμάς, να εξακολουθούμε να κοιτάμε μαγεμένοι το σημείο που «κατάπιε» το πολύτιμο συναπάντημά μας. Φαντάζεστε, υποθέτω, την ατελείωτη απογοήτευσή τους! Κυριολεκτικά σουρουμαδιόντουσαν, σαν Μανιάτισσες μοιρολογίστρες.
Όπως προείπα, το τσιτάχ μοιάζει αλλά δεν είναι λεοπάρδαλη. Είναι ψηλότερο, έχει στίγματα αραιά κι ακανόνιστου σχήματος, και δυο «δάκρυα» μαύρα στα μάγουλα που μοιάζουν με λατινικά ερωτηματικά. Εύκολα το ξεχωρίζεις από το πρωτοξάδελφό του, τη λεοπάρδαλη, που είναι πιο αμπλαούμπλικη, λιγότερη άσπρη και κοντύτερη. Τούτο εδώ το πλάσμα, είναι κάτι μοναδικό. Κάτι απερίγραπτο. Πώς, αλήθεια, να περιγράψεις τη χάρη, που θαρρείς πως ξεχύνεται από το σώμα κάποιου πλάσματος, ακόμα κι όταν αυτό παραμένει ακίνητο? Λυπάμαι, δεν μπορώ να σας περιγράψω την ομορφιά του τσιτάχ. Σίγουρα θα το αδικήσω κατάφωρα. Αφήνω την φαντασία σας να αναπαραστήσει ό,τι ο δικός μου λόγος αδυνατεί να περιγράψει.
Αύριο φεύγουμε για την περιοχή του Mara Serena Lodge, που είναι και τελευταίος μας σταθμός στην Κενυάτικη σαβάνα. Και πρέπει να πως, ότι αυτή η τελευταία εμπειρία υπήρξε το κάτι άλλο, αφού μας επεφύλασσε και μια σύντομη μπόρα που κατέληξε σε ψιλοβρόχι, κάνοντας το νοτισμένο χώμα και το βρεμένο ξερόχορτο να μοσχοβολήσουν….
Το συγκρότημα που συνέβησαν όλα τούτα τα έκτροπα, ήταν μαγευτικό. Ο τεράστιος κήπος του είναι ολάνθιστος. Η πισίνα βρίσκεται σε ένα άκρως ρομαντικό χώρο, τρυπωμένη μέσα στην πρασινάδα. Ένα μικρό ποτάμι, γεμάτο υδρόβια πουλιά, διασχίζει τον καταυλισμό, φτιάχνοντας, πού και πού, μικρές λίμνες, με νούφαρα. Ξύλινα γεφυράκια, όλο γραφικότητα, σε φέρνουν στην αντικρινή όχθη, όπου ένα μπαρ σε περιμένει για ένα τερψιλαρύγγιο, στη δροσερή σκιά του.
Η ζέστη, μεσημεριάτικα, είναι τρομακτική. Η τραπεζαρία όμως είναι σ΄ έναν εξώστη αερικό, κάτω από ολάνθιστες περγουλιές. Είναι φίσκα! Η Κένυα, ως η πιο τουριστική χώρα της Αφρικής, μαζεύει αρκετό τουρισμό και όχι αδίκως.
Εδώ παίρνουμε και μια γεύση από το περίφημο Baloon Safari. Τι τρελλό πράμα κι αυτό!
Σε ένα τεράστιο ξέφωτο, βρίσκονται δεμένα στο έδαφος καμιά δεκαριά πολύχρωμες «φούσκες». Ο ελαφρός πρωινός αέρας τα κάνει να κινιούνται με άφατη χάρη, σαν υπερφυσικά τριαντάφυλλα πάνω σε μακρύτατο μίσχο. Γύρω από τα μπαλόνια είναι αραγμένα μικρά βανς, ξέχειλα από ασημένιους δίσκους με φαγητά, και χαρτόκουτα με σαμπάνιες. Τα συνοδεύουν σοβαροί μάγειροι, φορώντας τα κατάλευκα, ψηλά σκουφιά τους! Η ώρα είναι 7 το πρωί και οι τυχεροί επιβάτες-θαυμαστές, σίγουρα, των έργων και ημερών των αδελφών Mongolfieri, οι επιβάτες, λοιπόν, φορτωμένοι τις μηχανές τους –οι οδηγοί εκθύμως συνιστούν τηλεφακούς αλλά και ευρυγώνιους φακούς- ανεβαίνουν με γέλια στα μπαλόνια, έτοιμοι για τη μεγάλη περιπέτεια. Τα σχοινιά λύνονται και τα υπερφυσικά «λουλούδια» αρχίζουν το ταξίδι τους κατά τη φορά του ανέμου. Την ίδια στιγμή, οι μάγειροι μπαίνουν στα βανς κι αρχίζουν να «κυνηγούν» μέσα από τη σαβάνα, την εναέρια διαδρομή των αερόστατων, Διότι αυτά τα «κολοκύθια» μονάχα να ανεβοκατεβαίνουν μπορούν. Δεν τα καταφέρνουν όμως να παλέψουν τα ρεύματα του αέρα, κι έτσι αφήνονται στη διάθεσή του. Ανάγκη πάσα, λοιπόν, να τους ακολουθούν τα τζιπ, για να συναντηθούν όλοι στον τόπο της προσγείωσης ύστερα από δύο ώρες.
Από ψηλά η σαβάνα εμφανίζει ένα άλλο πρόσωπο. Κατ΄ αρχήν σου φαίνεται πολύ μεγαλύτερη. ΄Εχεις ένα τεράστιο οπτικό πεδίο, κι εκεί μέσα μπορείς να δεις, συγχρόνως, δεκάδες εικόνες. Ένα εκπληκτικό καλειδοσκόπιο: τέτοιας λογής ζώα εδώ, άλλο είδος παρακεί. Πουλιά όλων των χρωμάτων και των μεγεθών. Δέντρα κανονικά και θάμνους ψηλούς που μοιάζουν με δέντρα. Ορίζοντα ασύνορο που τον διατρέχει, σαν χρυσό ποτάμι, το κιτρινοκόκκινο φως του άγουρου ήλιου… Έχεις μιαν εντελώς διαφορετική αίσθηση του περιβάλλοντος χώρου. Κάτι, σαν μια άλλη διάσταση του ίδιου πράγματος, που έμαθες να το βλέπεις, από το ύψος του δικού σου ματιού κι όχι με το μάτι του πουλιού, την περίφημη bird eye view.
Κάποια στιγμή τα μπαλόνια προσγειώνονται, και οι επιβάτες, κατεβαίνοντας, βρίσκονται μπροστά σε μια πολύ όμορφη έκπληξη. Τραπέζια στο ύπαιθρο, στρωμένα με κάτασπρα, φίνα λινά τραπεζομάντηλα, έχουν πάνω τους χίλια καλούδια για πρωινό. Και οι μάγειροι με τις ψηλές σκούφιες τους υποδέχονται με τα χαρούμενα «μπαμ» των φελλών της σαμπάνιας, που τη σερβίρουν μέσα σε ψηλά κρυστάλλινα ποτήρια.
Ladies, Gentlemen, welcome to Maasai Mara and to Mara Sarova! Cheers!!!
Αυτό θα πει «σαφάρι με τα όλα του»!!!! Κυριολεκτικώς σαφάρι «αποικιακό». Άκου λέει πρωινό στη σαβάνα και σαμπάνια upon landing!!!
Μετά την αριστοκρατική υποδοχή και το πλούσιο πρωινό οι μπαλονοσαφαρίζοντες ξεκινούν το κανονικό τους «ταξίδι» -αυτό σημαίνει στα σουαχίλι η λέξη «σαφάρι»- μαζί με τους κοινούς θνητούς. Όμως η εμπειρία του αέρα θα τους μείνει αλησμόνητη…
Τώρα πια, μπροστά μας, άλλη μια μέρα στην απεραντοσύνη της θαυμαστής αφρικανικής στέππας. Άλλη μια δεκάωρη διαδρομή για το κυνήγι των άγριων ζώων. Οι πέντε mamas σταθήκαμε κι εδώ τυχερές. Πέσαμε πάλι σε τσιμπούσι λιονταριών, που καταβρόχθιζαν, με ήχους ανατριχιαστικούς, ένα τόμπι –είδος μεγαλόσωμης γκαζέλας.
Όμως η εξαιρετική μας τύχη φάνηκε ολοκάθαρα, μερικές ώρες αργότερα όταν, δίχως να το περιμένουμε –στην πραγματικότητα είχαμε απελπιστεί- ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο, με ένα μεγαλόπρεπο τσιτάχ- ένα είδος αιλουροειδούς, που μοιάζει με λεοπάρδαλη. Αιφνιδιαστήκαμε. Είναι πού δύσκολα ζώα. Δεν σου κάνουν συχνά τη χάρη, να βρίσκονται στο δρόμο σου. Αποφεύγουν, γενικώς τις μπανάλ παρέες και τα εξίσου μπανάλ συναπαντήματα. Γι΄ αυτό χρειάζεται πολλή τύχη κι όλους τους Μούγγου με το μέρος σου, για να μπορέσεις να δεις, έστω και για λίγα λεπτά, ένα τέτοιο θαυμάσιο ζώο. ΄Οσο για φωτογραφίες, καλύτερα να τις ξεχάσεις. Κι όμως, οι πέντε mamas και το είδαν και το φωτογράφησαν και το καμάρωσαν για τριάντα ολόκληρα πολύτιμα λεπτά. Μας έκανε τη μεγάλη τιμή να μας ανεχθεί και μάλιστα να ποζάρει για μας, σε διάφορες στάσεις: ξαπλωτό, καθιστό, όρθιο, περπατώντας… Το θεωρήσαμε σαν αφρικάνικο θαύμα. Ένα δώρο της μεγαλόπρεπα άγριας Μαύρης Ηπείρου, προς τους ασπρουλιάρικους, λυμφατικούς Ευρωπαίους.
Βρεθήκαμε εντελώς ξαφνικά μπροστά του. ΄Εμοιαζε σαν να μας περίμενε. Σαν να περίμενε εμάς και κανέναν άλλον. Διότι, όταν άρχισαν να μας πλησιάζουν τα άλλα αυτοκίνητα, παρακινημένα από τη δική μας πολύωρη στάση στο ίδιο σημείο, το βασιλικό ζώο σηκώθηκε, τανήθηκε, μας έριξε ένα αδιάφορο βλέμμα και χώθηκε, περπατώντας νωχελικά, μέσα στα ψηλά ξερόχορτα.
‘Ετσι, όταν μας πλησίασαν οι άλλη αλαφιασμένοι, βρήκαν μονάχα εμάς, να εξακολουθούμε να κοιτάμε μαγεμένοι το σημείο που «κατάπιε» το πολύτιμο συναπάντημά μας. Φαντάζεστε, υποθέτω, την ατελείωτη απογοήτευσή τους! Κυριολεκτικά σουρουμαδιόντουσαν, σαν Μανιάτισσες μοιρολογίστρες.
Όπως προείπα, το τσιτάχ μοιάζει αλλά δεν είναι λεοπάρδαλη. Είναι ψηλότερο, έχει στίγματα αραιά κι ακανόνιστου σχήματος, και δυο «δάκρυα» μαύρα στα μάγουλα που μοιάζουν με λατινικά ερωτηματικά. Εύκολα το ξεχωρίζεις από το πρωτοξάδελφό του, τη λεοπάρδαλη, που είναι πιο αμπλαούμπλικη, λιγότερη άσπρη και κοντύτερη. Τούτο εδώ το πλάσμα, είναι κάτι μοναδικό. Κάτι απερίγραπτο. Πώς, αλήθεια, να περιγράψεις τη χάρη, που θαρρείς πως ξεχύνεται από το σώμα κάποιου πλάσματος, ακόμα κι όταν αυτό παραμένει ακίνητο? Λυπάμαι, δεν μπορώ να σας περιγράψω την ομορφιά του τσιτάχ. Σίγουρα θα το αδικήσω κατάφωρα. Αφήνω την φαντασία σας να αναπαραστήσει ό,τι ο δικός μου λόγος αδυνατεί να περιγράψει.
Αύριο φεύγουμε για την περιοχή του Mara Serena Lodge, που είναι και τελευταίος μας σταθμός στην Κενυάτικη σαβάνα. Και πρέπει να πως, ότι αυτή η τελευταία εμπειρία υπήρξε το κάτι άλλο, αφού μας επεφύλασσε και μια σύντομη μπόρα που κατέληξε σε ψιλοβρόχι, κάνοντας το νοτισμένο χώμα και το βρεμένο ξερόχορτο να μοσχοβολήσουν….
Attachments
Last edited by a moderator:
