St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 898
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Αkuna Matata)
- Κεφάλαιο 3ο (Ο Κόσμος, μέσα κι έξω από τη Μανυάρα)
- Κεφάλαιο 4ο (Συλλαλητήριο πτηνών)
- Κεφάλαιο 5ο (Lake Manyara Hotel – Ο κήπος της Εδέμ)
- Κεφάλαιο 6ο (Προς το Σερεγκέτι)
- Κεφάλαιο 7ο (Ο Μακρυνός μας Πρόγονος Australopithicus Africanus)
- Κεφάλαιο 8ο (ShoraMasai! - «Μαασάι γειά σας...»)][B]ShoraMasai![/B
- Κεφάλαιο 9ο (Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ)][B]Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ[/B
- Κεφάλαιο 10ο (Η εκδίκηση των εφηβικών ονείρων)
- Κεφάλαιο 11ο (Amboseli - Kilimanjaro Safari Lodge)
- Κεφάλαιο 12ο (Tree Tops - Η εμπειρία του... παλαβού)
- Κεφάλαιο 13ο (Μaasai Mara – Mara Sarova - Ο τόπος των εκπλήξεων...)][B]Όμως, κατεπλάγημεν και οι πέντε. Αυτό το πράμα είναι σαν τις σκηνές των Σεήχηδων, στην έρημο! Με όλα τα σουπρεπέ της. Μωρέ, δέσε! Τι εκπληκτικό μπάνιο είναι τούτο. Τίποτε δεν του έλειπε, όπως διαπίστωσα κατάπληκτη, όταν σήκωσα το «φύλλο» της σκηνής και μπήκα στο εσωτερικό της.[/B
- Κεφάλαιο 14ο (Mara Serena - Ο αποχαιρετισμός στην Αφρική...)
Την άλλη μέρα νωρίς, με την πρωινή δροσιά, αφήνουμε το Σερεγκέτι και, μέσω Όλντουβάι, κατευθυνόμαστε στον τελευταίο μας σταθμό στην Τανζανία, το Νγκόρο Νγκόρο. Στο μυθικό εκείνο τόπο, όπου σφραγίστηκε από τους Μούγγου, με το στόμα του σοφού ερημίτη Μάγου των Μασάι, το ριζικό τριών ανυποψίαστων άσπρων ανθώπων, στο «΄Αμρι α Μούγγου».
΄Ομως, όχι ακομα! Πριν φύγουμε από δω, εγώ πρέπει να κάνω την καθιερωμένη πια σε κάθε μου ταξίδι, επικίνδυνη γκάφα.
Από προχτές, εγώ κι οι βούβαλοι έχουμε ανταλλάξει πύρινες ματιές. Τους έχω δει να βόσκουν ελεύθεροι, κάτω από τα παράθυρά μου, που βλέπουν προς την ανοικτή σαβάνα. Και ξέρω πολύ καλά, από προηγούμενες εμπειρίες μου σε τέτοια μέρη, ότι είναι πολύ επικίνδυνα ζώα. Κι αφού οι βούβαλοι τολμούν να φτάσουν κάτω από τα παράθυρά μας, σημαίνει ότι, έξω από τον κύκλο που δημιουργούν -εν είδει φράγματος- τα καταλύματά μας, κυκλοφορούν -εν πάση ανέσει- όλων των λογιών τα σαρκοβόρα.
Όμως εμένα με βάζει ο διάολος να φωτογραφίσω λέει, το παράξενο ξενοδοχείο μας στο σύνολό του. Και μια και δεν διαθέτω παρά μονάχα τηλεφακό, πρέπει να βγω έξω από τον ασφαλή χώρο του καταυλισμού και να απομακρυνθώ περισσότερο από 50 μέτρα, μέσα στην αφρικάνικη στέππα.
Αμ΄ έπος αμ΄ έργον και βρίσκομαι ανάμεσα στα ψηλά ξερόχορτα, πασχίζοντας, πανευδαίμων, να πάρω τη φωτογραφία της ζωής μου. Διόλου φυσικά δεν μου περνάει από το κεφάλι η σκέψη πως, μέσα στα χορτάρια που κινούμαι, μπορεί να κινούνται επίσης, φίδια, λιοντάρια, ύαινες κι άλλα τέτοια, που ούτε να τα σκεφτείς δε θέλεις, όταν βρίσκεσαι «γυμνός» μέσα σ΄ ένα τέτοιο περιβάλλον.
Με την τύχη προφανώς, ακόμα στο πλευρό μου, παίρνω τις φωτογραφίες που θέλω κι έχω κι άλλη μια φαεινή ιδέα. Γιατί να μην περπατήσω λιγάκι, μέχρι να ξεκινήσουμε.?
Κάνοντας χωνί τις παλάμες μου, φωνάζω στον Φράνκυ να με μαζέψει από το δρόμο, καθώς θά ΄ρχονται προς τα δω...
Ο άνθρωπος, σίγουρα, έπαθε κάτι σαν αποπληξία.
΄Αρχισε να φωνάζει, μισά αγγλικά, μισά Κικούγιου, και να τρέχει προς το μέρος μου.
«Περίμενε!!!!» έλεγε λαχανιασμένος.... «Μην προχωράς...»
΄Ενοιωσα τον τρόμο του, κι έκανα προς το μέρος του, βιαστικά.
Απλώνει την τεράστια χερούκλα του στον ώμο μου και με σπρώχνει μαλακά, αλλά σταθερά προς τα αυτοκίνητα που φορτώνουν ανθρώπους και μπαγκάζια.
«Μα καλά, δεν καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει ίχνος ασφάλειας έξω από αυτούς τους τοίχους? Δεν είδες τους βούβαλους που κυκλοφορούν ελεύθεροι? Τι το πέρασες? Για το Χάυντ Πάρκ? Δες όλον τον καταυλισμό! Είναι χτισμένος καταμεσής της ερημιάς, που είναι το κατάμερο όλων των ζώων...»
΄Εχετε ποτέ σας φοβηθεί... αναδρομικά?
Πιστέψτε με, είναι ένα πολύ σιχαμένο αίσθημα. Καθώς επιστρέφω στην είσοδο του ξενοδοχείου, τα πόδια μου τρέμουν. Το ίδιο και τα χέρια μου.
Πώς δεν τα είχα όλα αυτά σκεφτεί πρωτύτερα, ο βλαξ!! Βεβαίως και κινδυνεύαμε. ΄Ολος αυτός ο απέραντος χώρος ανήκει στα ζώα και όχι στους ανθρώπους. Εδώ, εμείς είμαστε οι παρείσακτοι. Εμείς λοιπόν πρέπει να φυλαγόμαστε.
Πήρα το μάθημά μου και κρύβω τα χέρια μου στις τσέπες μου, για να μην πάρουν χαμπάρι το τρέμουλο.
΄Εδωσε ο Θεός και ξεκινήσαμε.
Προορισμός μας σήμερα ο εκπληκτικότερος βιότοπος στον κόσμο, ο τεράστιος κρατήρας του Νγκόρο Νγκόρο. Ξέρω την ύπαρξη αυτού του μέρους του κόσμου, από τα νεανικά μου χρόνια. Και να που έρχομαι για να νοιώσω ξανά εκείνα τα χτυποκάρδια να συναντήσω τα όνειρα του τότε που ξεπηδούσαν μέσα από τις σελίδες του Καραγάτση.
΄Ολη η ιστορία αναπλάθεται στη μνήμη μου, καθώς πορευόμαστε μέσα σε τρομακρικό κουρνιαχτό, που συχνά ενοχλεί την αναπνοή. Ευτυχώς, οι μέρες εξακολουθούν να είναι δροσερές. Και , καθώς το αυτοκίνητο έχει ουρανό που ανοίγει προς τα πάνω, αφήνοντας ολοτρίγυρα μεγάλα ανοίγματα, κάνει όμορφη σκια. Αν δεν ήταν αυτή η σκόνη!!! ΄Ομως, σαφάρι δίχως αυτήν, είναι αλιάδα δίχως σκόρδο.!
Βρισκόμαστε συνέχεια μέσα σε μιαν αχανή, πανέμορφη σαβάνα, γεμάτη ζώα και πουλιά. Ελέφαντες δεν έχουμε ακόμα δει. Θα δούμε πολλούς αργότερα, στο Μασάι Μάρα. Εδώ χαιρόμαστε τις... ψηλοκρεμαστές καμηλοπαρδάλεις και τις ανασούμπαλες στρουθοκαμήλους, που κουνούν αστεία το στρογγυλό κορμί τους, καθώς απομακρύνονται τρέχοντας. Τις ζέρβες τις.... σεξουάλες, με τα τέλεια καπούλια! ΄Ολων των λογιών τα γαζελοειδή, μεγάλα σαν τα γουίλντερ μπηστ, και μια σταλιά σαν τα ντιγκ ντιγκ. ΄Υαινες βρωμερές και πονηρά τσακάλια, ιπποπόταμους, βούβαλους, αγριόχοιρος αλλά και μοναχικούς ρινόκερους. ΄Ενας εκπληκτικός τόπος, γεμάτος ζωντανές ομορφιές, που κυκλοφορούν με άνεση, μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον.
Ντάλα μεσημέρι, φτάνουμε στον αρχαιότερο προϊστορικό οικισμό της Αφρικής, το περίφημο Όλντουβάι, και τα σχεδόν μυθικά παλαιοντολογικά ευρήματα του πολύ, αλλά και αμφιλεγόμενου δόκτορα, Λήκυ, πατρός. (Dr. Leaky).
Ο Λούις Σέυμουρ Μπάτζετ Λήκυ, που μας άφησε χρόνους το 1972, ήταν Βρετανο-κενυάτης ανθρωπολόγος-παλαιοντολόγος, γεννημένος στο Λονδίνο. Τα ανασκαφικά του ευρήματα στην Ανατολική Αφρική και ιδιαίτερα στο τεράστιο και πανέμορφο φαράγγι του Όλντουβάι της Τανζανίας, απέδειξαν δυο πολύ σημαντικά πράγματα. ΄Οτι ο άνθρωπος ήταν πολύ παλιότερος απ΄ όσο μέχρι τότε νομιζόταν και ότι η ανθρώπινη εξέλιξη συνέβη στην Αφρική και όχι στην Ασία.
Φυσικά, κάμποσοι σύγχρονοι επιστήμονες διαφωνούν με την χρονολογική ταξινόμηση των ευρήματων του, χαρακτηρίζοντάς τον έτσι, ως «αμφιλεγόμενο» επιστήμονα.
Οι γονείς του ήταν μέλη της βρετανικής ιεραποστολής, γι΄ αυτό και ο Λήκυ έζησε σαν παιδί ανάμεσα στα μέλη της φιλειρηνικής φυλής Κικούγιου της Κένυα, για την οποία και έγραψε αργότερα. Σπούδασε στο Καίμπριτζ, παντρεύτησε τη Μαίρη, αρχαιολόγος κι αυτή, και ήρθαν εδώ στο Όλντουβάι για ανασκαφές. Στην αρχή έβρισκαν απολιθώματα ζώων και μετά, κάποια ακατέργαστα λίθινα εργαλεία. Το 1959, όμως, η σκαπάνη της Μαίρης, χτύπησε πάνω σε ένα απολιθωμένο ανθρωποειδές, που ονομάστηκε Ζιζάνθρωπος και είναι αυτός που αργότερα έγινε πασίγνωστος, ως Αυσταλοπίθηκος. Η ηλικία του είναι 1.750.000 χρόνια, να σας χαρώ!!!
Το σχεδόν ακέραιο κρανίο του ενήλικου προγόνου μας, μπορείτε να το φχαριστηθείτε στο μικρό αλλά πολύ ενδιαφέρον μουσείο του Όλντουβάι.
΄Ομως ο Λήκυ υποστηρίζει ότι ο Ζιζάνθρωπος δεν ήταν, εν τέλει, ο απ΄ ευθείας πρόγονος του σύγχρονου ανθρώπου. Η διάκριση αυτή ανήκει σε νεότερο απολίθωμα που ανακάλυψε και το ονόμασε Homo Habilis.
Και... μη χαίρεστε!! Το ίδιο άσχημος είναι κι αυτός...
Τα δυο, λοιπόν, αυτά είδη, κατά τον κ. Λήκυ, έζησαν συγχρόνως, στην Αφρική. Αλλά ο Homo Habilis αντιπροσωπεύει μια πιο εξελιγμένη μορφή ανθρωποειδούς, που οδηγεί, στην εξελικτική του πορεία, στον Homo Sapiens.
Και να, που το προϊστορικό αυτό φαράγγι, βρίσκεται στα πόδια μας!!!
Στεκόμαστε στην άκρη του και το παρατηρούμε.
Είναι ένα πραγματικό φυσικό θαύμα. Σχεδόν στρογγυλό, σχεδόν φαλακρό, κάτι μεταξύ βράχου και χωμάτινων όγκων. Περίεργος χώρος. Και καταμεσής της κυκλικής χαράδρας, ένα «κάστρο». ΄Ενα φυσικό, στρογγυλό κάστρο! Πρέπει να το προσέξεις καλά, για να καταλάβεις ότι είναι ένας απλός χωμάτινος όγκος, καμμία σχέσην έχων με ανθρώπινο κατασκεύασμα. Κι όμως! Είναι σαν αληθινό. Αληθινό και θαυμαστό. ΄Ομορφο και προ πάντων εντυπωσιακό. Είναι ένα είδος φεγγαρόσχημου οροπεδίου. Τα στρογγυλά πλευρά του σχηματίζονται από χιλιάδες κάθετους αύλακες, κάνοντας όλον αυτόν τον όγκο να μοιάζει, τελικά, με μια γιγάντια δωρική κολώνα. Το χρώμα του «φρουρίου» είναι καφεκόκκινο. Και, κάτω από τις πυρρές ακτίδες του κατακόρυφου ήλιου, τούτο το χρωματιστό τοπίο παρουσιάζει μια σχεδόν δραματική εικόνα, που οι μηχανές μας, φυσικά, σπεύουν να απαθανατίσουν.
΄Εχοντας μπροστά στα μάτια μας αυτό το απερίγραπτο θέαμα, αποφασίζουμε – τι πεζότης- να κάνουμε το πικ νικ μας, σύρριζα στο χείλος τους φαραγγιού. Καθώς όμως τρώμε, σκορπίζουμε γύρω μας ψίχουλα. Κι έχουμε κι ανοικτά πλάι μας τα χαρτόκουτα με το ταίνι μας. ΄Ετσι, είμαστε πρόκληση για τα πουλιά. Πολύ γρήγορα μας πλησιάζουν κι αρχίζουν να κλέβουν θρασύτατα, ψωμιά, τσόφλια αυγών, σάρκες φρούτων... Ακόμα και κόκα κόλα πίνουν τα αθεόφοβα, από τις σταγόνες που στέκουν στα χείλη του ανοίγματος των τενεκεδόκουτων.
Αλλά το θέμα δεν είναι το τι κάνουν τα πουλιά, αλλά το θέαμα που παρουσιάζουν αυτά τα ίδια σε μας. Είναι τω όντι, απερίγραπτα πετεινά. Τέτοια λογής, μονάχα στις παιδικές μας ιχνογραφίες υπήρχαν. Σε εκείνες τις εικόνες που βλέπαμε τα παραδείσια πουλιά, κι αμάθητοι σε τέτοια πράγματα, αρνιώμασταν να τα πάρουμε στα σοβαρά.
Κι όμως!!! Ξέρετε τι είναι να βλέπετε ένα τόσο δα πουλάκι, όσο το μέγεθος μιας παιδικής παλάμης, να έχει πάνω του έξι διαφορετικά χρώματα, που γυαλοκοπούν προκλητικότατα κάτω από τον αφρικανικό ήλιο? ΄Ενα κατακόκκινο σημάδι στην κορφή του μικρού κεφαλιού. Φτερά μπλε σκούρα με άσπρες ανισομεγέθεις βούλες, από την πάνω μεριά τους. Και γαλαζοπράσινα από τα μέσα, όταν τα ανοίγει να πετάξει. Κίτρινο του κρόκου γύρω από το λαιμό, σαν μεταξωτό φουλάρι. Και μια καταπράσινη τσαχπίνικη ουρίτσα, που την κινεί μ΄ έναν πολύ αστείο τρόπο. Είναι σαν να μας κοροϊδεύει. Είναι αξιολάτρευτα τούτα τα πλασματάκια. Τόσο μικρά, μόλις που φτάνουν τους δέκα πόντους. Κι όμως, πάνω τους κουβαλούν ένα όλοκληρο ουράνιο τόξο.
Το Όλντουβάι είναι γεμάτο από τέτοια εξωφρενικά πουλιά, που το ομορφαίνουν σαν ζωηρές πολύχρωμες κουκίδες, πάνω σε καφεκόκκινο φόντο. Μια ζωγραφιά!
Στο μικρό μουσείο χαζεύουμε κατάπληκτοι το κρανίο του Αυσταλοπίθηκου και του Homo Habilis.
Με δέος στεκόμαστε μπροστά στο τεράστιο κρανίο του μακρινού μας προγόνου, που, όπως φαίνεται, το μέγεθός του ήταν αντιστρόφως ανάλογο της ποσότητας του μυαλού που περιείχε. Παρ΄ ότι το θηριώδες κεφάλι θυμίζει ουραγκοτάγκο ή γορίλλα, φέρνει ωστόσο εντονότατα και προς το ανθρώπινο.
«Λες?» αναρωτιέμαι. Λες να επαληθεύεται ο θείος Λήκυ?
Κι όμως μου είναι αδύνατον να φανταστώ τον Ρόμπερτ Ρέντφορτ ή την Ελίζαμπεθ Τέηλορ, με κεφάλι, έστω του Homo Erectus!!!!!
Βγαίνω στο φως της μέρας, μπας και με φωτίσει ο Θεός και σκεφτώ καλλίτερα, με το μαυαλό που έχω...σήμερα!!!!...
Ο ήλιος είναι ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας και μας ξεροτηγανίζει.
Για σκέψεις και επιστημονικές αναλύσεις, ούτε λόγος.
Καιρός να μπούμε στα αυτοκίνητα, να μας φυσήξει κομματάκι φρέσκος αέρας.
Ξαναμαντηλοδένομαι, η σκόνη είναι πάντα παρούσα, και ξεκινάμε..
Για το Νγκόρο Νγκόρο.....
΄Ομως, όχι ακομα! Πριν φύγουμε από δω, εγώ πρέπει να κάνω την καθιερωμένη πια σε κάθε μου ταξίδι, επικίνδυνη γκάφα.
Από προχτές, εγώ κι οι βούβαλοι έχουμε ανταλλάξει πύρινες ματιές. Τους έχω δει να βόσκουν ελεύθεροι, κάτω από τα παράθυρά μου, που βλέπουν προς την ανοικτή σαβάνα. Και ξέρω πολύ καλά, από προηγούμενες εμπειρίες μου σε τέτοια μέρη, ότι είναι πολύ επικίνδυνα ζώα. Κι αφού οι βούβαλοι τολμούν να φτάσουν κάτω από τα παράθυρά μας, σημαίνει ότι, έξω από τον κύκλο που δημιουργούν -εν είδει φράγματος- τα καταλύματά μας, κυκλοφορούν -εν πάση ανέσει- όλων των λογιών τα σαρκοβόρα.
Όμως εμένα με βάζει ο διάολος να φωτογραφίσω λέει, το παράξενο ξενοδοχείο μας στο σύνολό του. Και μια και δεν διαθέτω παρά μονάχα τηλεφακό, πρέπει να βγω έξω από τον ασφαλή χώρο του καταυλισμού και να απομακρυνθώ περισσότερο από 50 μέτρα, μέσα στην αφρικάνικη στέππα.
Αμ΄ έπος αμ΄ έργον και βρίσκομαι ανάμεσα στα ψηλά ξερόχορτα, πασχίζοντας, πανευδαίμων, να πάρω τη φωτογραφία της ζωής μου. Διόλου φυσικά δεν μου περνάει από το κεφάλι η σκέψη πως, μέσα στα χορτάρια που κινούμαι, μπορεί να κινούνται επίσης, φίδια, λιοντάρια, ύαινες κι άλλα τέτοια, που ούτε να τα σκεφτείς δε θέλεις, όταν βρίσκεσαι «γυμνός» μέσα σ΄ ένα τέτοιο περιβάλλον.
Με την τύχη προφανώς, ακόμα στο πλευρό μου, παίρνω τις φωτογραφίες που θέλω κι έχω κι άλλη μια φαεινή ιδέα. Γιατί να μην περπατήσω λιγάκι, μέχρι να ξεκινήσουμε.?
Κάνοντας χωνί τις παλάμες μου, φωνάζω στον Φράνκυ να με μαζέψει από το δρόμο, καθώς θά ΄ρχονται προς τα δω...
Ο άνθρωπος, σίγουρα, έπαθε κάτι σαν αποπληξία.
΄Αρχισε να φωνάζει, μισά αγγλικά, μισά Κικούγιου, και να τρέχει προς το μέρος μου.
«Περίμενε!!!!» έλεγε λαχανιασμένος.... «Μην προχωράς...»
΄Ενοιωσα τον τρόμο του, κι έκανα προς το μέρος του, βιαστικά.
Απλώνει την τεράστια χερούκλα του στον ώμο μου και με σπρώχνει μαλακά, αλλά σταθερά προς τα αυτοκίνητα που φορτώνουν ανθρώπους και μπαγκάζια.
«Μα καλά, δεν καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει ίχνος ασφάλειας έξω από αυτούς τους τοίχους? Δεν είδες τους βούβαλους που κυκλοφορούν ελεύθεροι? Τι το πέρασες? Για το Χάυντ Πάρκ? Δες όλον τον καταυλισμό! Είναι χτισμένος καταμεσής της ερημιάς, που είναι το κατάμερο όλων των ζώων...»
΄Εχετε ποτέ σας φοβηθεί... αναδρομικά?
Πιστέψτε με, είναι ένα πολύ σιχαμένο αίσθημα. Καθώς επιστρέφω στην είσοδο του ξενοδοχείου, τα πόδια μου τρέμουν. Το ίδιο και τα χέρια μου.
Πώς δεν τα είχα όλα αυτά σκεφτεί πρωτύτερα, ο βλαξ!! Βεβαίως και κινδυνεύαμε. ΄Ολος αυτός ο απέραντος χώρος ανήκει στα ζώα και όχι στους ανθρώπους. Εδώ, εμείς είμαστε οι παρείσακτοι. Εμείς λοιπόν πρέπει να φυλαγόμαστε.
Πήρα το μάθημά μου και κρύβω τα χέρια μου στις τσέπες μου, για να μην πάρουν χαμπάρι το τρέμουλο.
΄Εδωσε ο Θεός και ξεκινήσαμε.
Προορισμός μας σήμερα ο εκπληκτικότερος βιότοπος στον κόσμο, ο τεράστιος κρατήρας του Νγκόρο Νγκόρο. Ξέρω την ύπαρξη αυτού του μέρους του κόσμου, από τα νεανικά μου χρόνια. Και να που έρχομαι για να νοιώσω ξανά εκείνα τα χτυποκάρδια να συναντήσω τα όνειρα του τότε που ξεπηδούσαν μέσα από τις σελίδες του Καραγάτση.
΄Ολη η ιστορία αναπλάθεται στη μνήμη μου, καθώς πορευόμαστε μέσα σε τρομακρικό κουρνιαχτό, που συχνά ενοχλεί την αναπνοή. Ευτυχώς, οι μέρες εξακολουθούν να είναι δροσερές. Και , καθώς το αυτοκίνητο έχει ουρανό που ανοίγει προς τα πάνω, αφήνοντας ολοτρίγυρα μεγάλα ανοίγματα, κάνει όμορφη σκια. Αν δεν ήταν αυτή η σκόνη!!! ΄Ομως, σαφάρι δίχως αυτήν, είναι αλιάδα δίχως σκόρδο.!
Βρισκόμαστε συνέχεια μέσα σε μιαν αχανή, πανέμορφη σαβάνα, γεμάτη ζώα και πουλιά. Ελέφαντες δεν έχουμε ακόμα δει. Θα δούμε πολλούς αργότερα, στο Μασάι Μάρα. Εδώ χαιρόμαστε τις... ψηλοκρεμαστές καμηλοπαρδάλεις και τις ανασούμπαλες στρουθοκαμήλους, που κουνούν αστεία το στρογγυλό κορμί τους, καθώς απομακρύνονται τρέχοντας. Τις ζέρβες τις.... σεξουάλες, με τα τέλεια καπούλια! ΄Ολων των λογιών τα γαζελοειδή, μεγάλα σαν τα γουίλντερ μπηστ, και μια σταλιά σαν τα ντιγκ ντιγκ. ΄Υαινες βρωμερές και πονηρά τσακάλια, ιπποπόταμους, βούβαλους, αγριόχοιρος αλλά και μοναχικούς ρινόκερους. ΄Ενας εκπληκτικός τόπος, γεμάτος ζωντανές ομορφιές, που κυκλοφορούν με άνεση, μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον.
Ντάλα μεσημέρι, φτάνουμε στον αρχαιότερο προϊστορικό οικισμό της Αφρικής, το περίφημο Όλντουβάι, και τα σχεδόν μυθικά παλαιοντολογικά ευρήματα του πολύ, αλλά και αμφιλεγόμενου δόκτορα, Λήκυ, πατρός. (Dr. Leaky).
Ο Λούις Σέυμουρ Μπάτζετ Λήκυ, που μας άφησε χρόνους το 1972, ήταν Βρετανο-κενυάτης ανθρωπολόγος-παλαιοντολόγος, γεννημένος στο Λονδίνο. Τα ανασκαφικά του ευρήματα στην Ανατολική Αφρική και ιδιαίτερα στο τεράστιο και πανέμορφο φαράγγι του Όλντουβάι της Τανζανίας, απέδειξαν δυο πολύ σημαντικά πράγματα. ΄Οτι ο άνθρωπος ήταν πολύ παλιότερος απ΄ όσο μέχρι τότε νομιζόταν και ότι η ανθρώπινη εξέλιξη συνέβη στην Αφρική και όχι στην Ασία.
Φυσικά, κάμποσοι σύγχρονοι επιστήμονες διαφωνούν με την χρονολογική ταξινόμηση των ευρήματων του, χαρακτηρίζοντάς τον έτσι, ως «αμφιλεγόμενο» επιστήμονα.
Οι γονείς του ήταν μέλη της βρετανικής ιεραποστολής, γι΄ αυτό και ο Λήκυ έζησε σαν παιδί ανάμεσα στα μέλη της φιλειρηνικής φυλής Κικούγιου της Κένυα, για την οποία και έγραψε αργότερα. Σπούδασε στο Καίμπριτζ, παντρεύτησε τη Μαίρη, αρχαιολόγος κι αυτή, και ήρθαν εδώ στο Όλντουβάι για ανασκαφές. Στην αρχή έβρισκαν απολιθώματα ζώων και μετά, κάποια ακατέργαστα λίθινα εργαλεία. Το 1959, όμως, η σκαπάνη της Μαίρης, χτύπησε πάνω σε ένα απολιθωμένο ανθρωποειδές, που ονομάστηκε Ζιζάνθρωπος και είναι αυτός που αργότερα έγινε πασίγνωστος, ως Αυσταλοπίθηκος. Η ηλικία του είναι 1.750.000 χρόνια, να σας χαρώ!!!
Το σχεδόν ακέραιο κρανίο του ενήλικου προγόνου μας, μπορείτε να το φχαριστηθείτε στο μικρό αλλά πολύ ενδιαφέρον μουσείο του Όλντουβάι.
΄Ομως ο Λήκυ υποστηρίζει ότι ο Ζιζάνθρωπος δεν ήταν, εν τέλει, ο απ΄ ευθείας πρόγονος του σύγχρονου ανθρώπου. Η διάκριση αυτή ανήκει σε νεότερο απολίθωμα που ανακάλυψε και το ονόμασε Homo Habilis.
Και... μη χαίρεστε!! Το ίδιο άσχημος είναι κι αυτός...
Τα δυο, λοιπόν, αυτά είδη, κατά τον κ. Λήκυ, έζησαν συγχρόνως, στην Αφρική. Αλλά ο Homo Habilis αντιπροσωπεύει μια πιο εξελιγμένη μορφή ανθρωποειδούς, που οδηγεί, στην εξελικτική του πορεία, στον Homo Sapiens.
Και να, που το προϊστορικό αυτό φαράγγι, βρίσκεται στα πόδια μας!!!
Στεκόμαστε στην άκρη του και το παρατηρούμε.
Είναι ένα πραγματικό φυσικό θαύμα. Σχεδόν στρογγυλό, σχεδόν φαλακρό, κάτι μεταξύ βράχου και χωμάτινων όγκων. Περίεργος χώρος. Και καταμεσής της κυκλικής χαράδρας, ένα «κάστρο». ΄Ενα φυσικό, στρογγυλό κάστρο! Πρέπει να το προσέξεις καλά, για να καταλάβεις ότι είναι ένας απλός χωμάτινος όγκος, καμμία σχέσην έχων με ανθρώπινο κατασκεύασμα. Κι όμως! Είναι σαν αληθινό. Αληθινό και θαυμαστό. ΄Ομορφο και προ πάντων εντυπωσιακό. Είναι ένα είδος φεγγαρόσχημου οροπεδίου. Τα στρογγυλά πλευρά του σχηματίζονται από χιλιάδες κάθετους αύλακες, κάνοντας όλον αυτόν τον όγκο να μοιάζει, τελικά, με μια γιγάντια δωρική κολώνα. Το χρώμα του «φρουρίου» είναι καφεκόκκινο. Και, κάτω από τις πυρρές ακτίδες του κατακόρυφου ήλιου, τούτο το χρωματιστό τοπίο παρουσιάζει μια σχεδόν δραματική εικόνα, που οι μηχανές μας, φυσικά, σπεύουν να απαθανατίσουν.
΄Εχοντας μπροστά στα μάτια μας αυτό το απερίγραπτο θέαμα, αποφασίζουμε – τι πεζότης- να κάνουμε το πικ νικ μας, σύρριζα στο χείλος τους φαραγγιού. Καθώς όμως τρώμε, σκορπίζουμε γύρω μας ψίχουλα. Κι έχουμε κι ανοικτά πλάι μας τα χαρτόκουτα με το ταίνι μας. ΄Ετσι, είμαστε πρόκληση για τα πουλιά. Πολύ γρήγορα μας πλησιάζουν κι αρχίζουν να κλέβουν θρασύτατα, ψωμιά, τσόφλια αυγών, σάρκες φρούτων... Ακόμα και κόκα κόλα πίνουν τα αθεόφοβα, από τις σταγόνες που στέκουν στα χείλη του ανοίγματος των τενεκεδόκουτων.
Αλλά το θέμα δεν είναι το τι κάνουν τα πουλιά, αλλά το θέαμα που παρουσιάζουν αυτά τα ίδια σε μας. Είναι τω όντι, απερίγραπτα πετεινά. Τέτοια λογής, μονάχα στις παιδικές μας ιχνογραφίες υπήρχαν. Σε εκείνες τις εικόνες που βλέπαμε τα παραδείσια πουλιά, κι αμάθητοι σε τέτοια πράγματα, αρνιώμασταν να τα πάρουμε στα σοβαρά.
Κι όμως!!! Ξέρετε τι είναι να βλέπετε ένα τόσο δα πουλάκι, όσο το μέγεθος μιας παιδικής παλάμης, να έχει πάνω του έξι διαφορετικά χρώματα, που γυαλοκοπούν προκλητικότατα κάτω από τον αφρικανικό ήλιο? ΄Ενα κατακόκκινο σημάδι στην κορφή του μικρού κεφαλιού. Φτερά μπλε σκούρα με άσπρες ανισομεγέθεις βούλες, από την πάνω μεριά τους. Και γαλαζοπράσινα από τα μέσα, όταν τα ανοίγει να πετάξει. Κίτρινο του κρόκου γύρω από το λαιμό, σαν μεταξωτό φουλάρι. Και μια καταπράσινη τσαχπίνικη ουρίτσα, που την κινεί μ΄ έναν πολύ αστείο τρόπο. Είναι σαν να μας κοροϊδεύει. Είναι αξιολάτρευτα τούτα τα πλασματάκια. Τόσο μικρά, μόλις που φτάνουν τους δέκα πόντους. Κι όμως, πάνω τους κουβαλούν ένα όλοκληρο ουράνιο τόξο.
Το Όλντουβάι είναι γεμάτο από τέτοια εξωφρενικά πουλιά, που το ομορφαίνουν σαν ζωηρές πολύχρωμες κουκίδες, πάνω σε καφεκόκκινο φόντο. Μια ζωγραφιά!
Στο μικρό μουσείο χαζεύουμε κατάπληκτοι το κρανίο του Αυσταλοπίθηκου και του Homo Habilis.
Με δέος στεκόμαστε μπροστά στο τεράστιο κρανίο του μακρινού μας προγόνου, που, όπως φαίνεται, το μέγεθός του ήταν αντιστρόφως ανάλογο της ποσότητας του μυαλού που περιείχε. Παρ΄ ότι το θηριώδες κεφάλι θυμίζει ουραγκοτάγκο ή γορίλλα, φέρνει ωστόσο εντονότατα και προς το ανθρώπινο.
«Λες?» αναρωτιέμαι. Λες να επαληθεύεται ο θείος Λήκυ?
Κι όμως μου είναι αδύνατον να φανταστώ τον Ρόμπερτ Ρέντφορτ ή την Ελίζαμπεθ Τέηλορ, με κεφάλι, έστω του Homo Erectus!!!!!
Βγαίνω στο φως της μέρας, μπας και με φωτίσει ο Θεός και σκεφτώ καλλίτερα, με το μαυαλό που έχω...σήμερα!!!!...
Ο ήλιος είναι ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας και μας ξεροτηγανίζει.
Για σκέψεις και επιστημονικές αναλύσεις, ούτε λόγος.
Καιρός να μπούμε στα αυτοκίνητα, να μας φυσήξει κομματάκι φρέσκος αέρας.
Ξαναμαντηλοδένομαι, η σκόνη είναι πάντα παρούσα, και ξεκινάμε..
Για το Νγκόρο Νγκόρο.....
Attachments
Last edited by a moderator:
