St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 893
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Αkuna Matata)
- Κεφάλαιο 3ο (Ο Κόσμος, μέσα κι έξω από τη Μανυάρα)
- Κεφάλαιο 4ο (Συλλαλητήριο πτηνών)
- Κεφάλαιο 5ο (Lake Manyara Hotel – Ο κήπος της Εδέμ)
- Κεφάλαιο 6ο (Προς το Σερεγκέτι)
- Κεφάλαιο 7ο (Ο Μακρυνός μας Πρόγονος Australopithicus Africanus)
- Κεφάλαιο 8ο (ShoraMasai! - «Μαασάι γειά σας...»)][B]ShoraMasai![/B
- Κεφάλαιο 9ο (Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ)][B]Η άφιξη στο Νγκόρο Νγκόρο Λοτζ[/B
- Κεφάλαιο 10ο (Η εκδίκηση των εφηβικών ονείρων)
- Κεφάλαιο 11ο (Amboseli - Kilimanjaro Safari Lodge)
- Κεφάλαιο 12ο (Tree Tops - Η εμπειρία του... παλαβού)
- Κεφάλαιο 13ο (Μaasai Mara – Mara Sarova - Ο τόπος των εκπλήξεων...)][B]Όμως, κατεπλάγημεν και οι πέντε. Αυτό το πράμα είναι σαν τις σκηνές των Σεήχηδων, στην έρημο! Με όλα τα σουπρεπέ της. Μωρέ, δέσε! Τι εκπληκτικό μπάνιο είναι τούτο. Τίποτε δεν του έλειπε, όπως διαπίστωσα κατάπληκτη, όταν σήκωσα το «φύλλο» της σκηνής και μπήκα στο εσωτερικό της.[/B
- Κεφάλαιο 14ο (Mara Serena - Ο αποχαιρετισμός στην Αφρική...)
Απομεσήμερο, μετά το γεύμα μας στην Αρούσα, «μεγαλούπολη» λέει, της Τανζανίας, φτάνουμε στο ξενοδοχείο «Λίμνη Μανυάρα».
Εκεί τον είδαμε! Τον είδαμε και μας μάγεψε...
- Θυμάστε τον κήπο βρε παιδιά? Ρωτάει κάποια, καθώς επιστρέφουμε το βραδάκι, και ζωντανεύουμε μονομιάς, στην πανέμορφη θύμηση.
- Τι θέαμα κι αυτό, έ?
΄Ολες είχαμε κάτι να πούμε, κι ανυπομονούμε να το ξαναδούμε, με την ησυχία μας τούτη τη φορά.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο νωρίς το απόγευμα, μονάχα για να πιούμε ένα τσάι και να αφήσουμε τις βαλίτσες μας. Φύγαμε του σκοτωμού. Μας πίεζε αφόρητα ο χρόνος. ΄Επρεπε να προλάβουμε να επισκεφθούμε τον εθνικό δρυμό, πριν κλείσει με τη δύση του ηλίου. Ωστόσο, η ομορφιά του κήπου μας χάζεψε. Σπάνια μας υποδέχθηκε ένα τέτοιο θέαμα σε κάποια διαμονή μας. Δεν είναι μονάχα το πράσινο. ΄Ηταν τα χρώματα! Τόσα πολλά και σε τέτοιους εκπληκτικούς συνδυασμούς.
Πρώτα είδα το φράχτη του κήπου και έμπηξα τις φωνές στον Φράνκι
- Σταμάτα εδώ, να κατέβω. Θα ‘ρθω στο ξενοδοχείο με τα πόδια, Αυτό το θέαμα δεν το χάνω με τίποτε στον κόσμο!!
Τελικά κατεβήκαμε όλες.
Σταθήκαμε και, περιδεείς καμαρώναμε ένα τεράστιο ρόζ-μωβ σύννεφο, να μας κρύβει τον ήλιο. Κι ένα ομοιόμορφο, ατέλειωτο χαλί, να μας προσκαλεί να κάνουμε πάνω του... βαρελάκια. Μια βιολετιά συμφωνία! ΄Ενα πελώριο ανθισμένο κυκλάμινο πάνω και κάτω από τα κεφάλια μας. ΄Ηταν ένα χρωματιστό όνειρο!
΄Ηταν μια «οικογένεια» από μωβίζουσες τσακαράντες –ένα είδος γλυσίνας- πολύ διαδεδομένο στην Αφρική, γενικώς. Τα δέντρα είναι ψηλά, φουντωτά κι ολάνθιστα. ΄Ομως τα λουλούδια είναι τόσα πολλά, που πέφτουν σαν έγχρωμη βροχή ακόμα και με τον πιο ελαφρύ άνεμο. Κι ο τόπος, γύρω από την περιοχή των δέντρων, είναι μονίμως στρωμένος με χρώμα. Γαλανό-ροζ ψηλά, καθώς ο ήλιος το φωτίζει, και γαλανό-βιολετί στο έδαφος, κάτω από τη σκια της φυλλωσιάς. ΄Ενα περιβάλλον εξωπραγματικό.
Ωστόσο οι... βοτανολογικές εκπλήξεις δεν τελειώνουν με τις τσακαράντες. Σε όλο το χώρο του, όχι και ιδιαίτερα μεγάλου, κήπου, δεσπόζουν τεράστιοι θάμνοι, με πελώρια φύλλα, σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Κίτρινα του κρόκου. Πορτοκαλιά του μπακιριού. Πράσινα του νεφρίτη. Γαλάζια του περουζέ. Σκούρα κόκκινα του γρανάτη, καφέ του κεχριμπαριου. Μια χρωματική πανδαισία! Κι ως να μην έφταναν όλα αυτά, τον κήπο πλημμυρίζουν καταρράκτες πανύψηλοι, από ολάνθιστες, δροσερές, μπουκαμβίλιες. Κατρακυλούν από τις κορφές των δέντρων, τις στέγες των κτιρίων, τα κιγκλιδώματα των εξωστών, τα σύρματα του φράκτη... ΄Αλλο χρωματικό όργιο μ΄ αυτές! Κάτασπρες, γκρενά, κόκκινες, χρυσαφιές.. Να τρελλαίνεσαι. Να μην εμπιστεύεσαι την όρασή σου πια. Και να μην προλαβαίνεις τη μηχανή σου, που «τραβάει» σχεδόν μόνη της φωτογραφίες.
Τι να σας πρωτοπώ? Πώς να σας περιγράψω αυτό το θέαμα της Μανυάρα? Δεν μπορώ. Αλήθεια σας λέω, δεν μπορώ. Κι ας το ‘χω ολοζώντανο στη μνήμη μου.
Αλλά, δεν θα σας πάρω από τη Μανυάρα, πριν σας ξαναθυμίσω ότι βρίσκεται μέσα στην Κοιλάδα του Μεγάλου Ρήγματος της Αφρικής. Είναι η άκρως σεισμογενής περιοχή, γνωστή ως Great Rift Valley. Εδώ βλέπεις και καταλαβαίνεις πολύ καλά τι σόι πράμα είναι αυτό το περίφημο «Αφρικανικό Ρήγμα», που συχνά πυκνά ταλανίζει την ανατολική Μεσόγειο με τρομερό ταρακούνημα.
Δημιουργήθηκε στην Προϊστορία του κόσμου, από την καταβύθιση του φλοιού της γης στην Ανατολική Αφρική. Στην περιοχή της λίμνης Ταγκανίκα το ρήγμα φτάνει σε βάθος 700 μέτρων. Το μήκος του είναι 2.880 χιλιόμετρα. Ξεκινάει από τον ποταμό Ζαμπέζι στην Ζιμπάμπουε, στο νοτιά της Αφρικής, πάνω από τη Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής. Περνάει από την Τανζανία, την Κένυα, φιλοξενεί άπειρες λίμνες στην «αγκαλιά» του –την Τανγκανίκα, την ΄Αλμπερτ, την ΄Εντουαρτ, τη Μανυάρα, τη Ναϊβάσα, τη Νακούρου- και καταλήγει στην Αιθιοπία. Το πλάτος του επίσης είναι εντυπωσιακό. Κυμαίνεται μεταξύ των 40 και των 65 χιλιομέτρων. Κι όπως συνήθως συμβαίνει, σε τέτοιου είδους γεωλογικές συνθήκες, αυτά τα ρήγματα-κοιλάδες είναι σχεδόν πάντα πλουσιότατοι βιότοποι. Γι αυτό και η λίμνη Μανυάρα έχει τέτοια αφθονία και ποικιλία πανίδας και χλωρίδας.
Το Manyara Lake Hotel λοιπόν, είναι χτισμένο κυριολεκτικά στο «φρύδι» του γκρεμού. Από τη τζαμαρία του δωματίου μας έχουμε θέα αεροπλάνου ή αυτό που λένε οι άγγλοι bird eye view. ΄Ολη η κοιλάδα με τη λίμνη είναι σχεδόν κάτω από τα πόδια μας. Κι από τη βεράντα του δωματίου μας απολαμβάνουμε το πρώτο πρωινό, μιαν υπέροχη ανατολή, κυριολεκτικά μέσα από τα λιμναία νερά. Τα ίδια τα δωμάτια όμως, παρά την πανοραμική άποψη του χώρου που μας προσφέρουν, είναι δυστυχώς άσχημα. Καταθληπτικά ίσως θα έπρεπε να πω. Κρίμα.
Παίρνουμε έτσι μια ιδέα, του πόσο πιο πίσω από την Κένυα βρίσκεται, τουριστικά η Τανζανία, η οποία δεν δεχόταν εύκολα τουρίστες, κυρίως λόγω εσωτερικών πολιτικο-φυλετικών έριδων και συνοριακών διαφορών με την γειτόνισσά της την Κένυα.
Η Τανζανία, ανέκαθεν ήταν ένα βήμα πίσω στην εξέλιξη.
Στην περιοχή της Ανατολικής Αφρικής, πρώτοι έφτασαν οι μουσουλμάνοι –Πέρσες, Ινδονήσιοι, ΄Αραβες και Ινδοί. Κι έτσι εξηγείται και η καταγωγή του πράκτορά μας Μινάζ, στην Κένυα.
Το 1884, ιδρύεται η Γερμανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών και περιλαμβάνει τις περιοχές της Τανζανίας, Ρουάντα και Μπουρούντι. Τελικά άρχισαν τη φαγωμάρα Γερμανία και Μ. Βρεττανία, για την περιοχή της Ζανζιβάρης, με το θαυμάσιο λιμάνι. Δώσανε, πήρανε, το μοιράστηκαν και ησυχάσανε.
Το επίσημο κράτος στην περιοχή ιδρύθηκε τον Απρίλη του 1964, αλλά δεν ονομάστηκε Τανζανία. Το βάφτισαν Ηνωμένη Δημοκρατία Τανγκανίκας και Ζανζιβάρης. Τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου, η χώρα πήρε την επίσημη ονομασία, την οποία κρατά μέχρι σήμερα. Ηνωμένη Δημοκρατία της Τανζανίας.
΄Εχει έκταση 940.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και οι κάτοικοί της πρέπει να είναι γύρω στα 20 εκατομμύρια. Η απογραφή πάντως είναι πολύ δυσκολη, γιατί υπάρχουν πάμπολλες και πολυπληθείς φυλετικές ομάδες που ζουν μονίμως στην ύπαιθρο, απομονωμένοι και σε πρωτόγονη κατάσταση Πού να τους βρεις και να τους μετρήσεις μέσα στις απέραντες σαβάνες?
Συνήθως οι απογραφείς πετούν με αεροπλάνα πάνω από τις ζούγκλες, κι όπου βρουν εγκαταστάσεις νομάδων, υπολογίζουν, κυριολεκτικά «αφ΄ υψηλού», τον αριθμό των ατόμων, κι αυτό το λένε «επίσημη απογραφή».
Το Νταρ ες Σαλάμ είναι η πρωτεύουσα. Επίσημη γλώσσα είναι η σουαχίλι, αλλά στις μεγάλες πόλεις μιλιέται πολύ και η αγγλική. Θρησκεία σε συντριπτικό ποσοστό φυσικά, είναι διάφορες ανιμιστικές λατρείες. Δε λείπουν ωστόσο ο ρωμαιοκαθολικός και ένα μικρό ποσοστό μωαμεθανισμού.
Διαθέτει ορυχεία χρυσού, διαμαντιών, πλατίνας, σιδήρου, μολύβδου, χαλκού, νικελίου ακόμα και ουρανίου. Τώρα γιατί πεινάνε, είναι ένα άλλο θέμα.
Ο περισσότερος κόσμος που έρχεται στην Τανζανία, έρχεται για «σαφάρι».
Σαφάρι στα σουαχίλι, σημαίνει «ταξίδι».
Αύριο λοιπόν, μετά το μεσημεριανό φαγητό, φεύγουμε κι εμείς «σαφάρι», για το Σερεγκέτι, έναν τεράστιο βιότοπο στα βόρεια της χώρας. Πριν όμως αφήσουμε πίσω μας τη Μανυάρα και το Μεγάλο Ρήγμα, περνούμε το πρωινό στη λίμνη. Είναι πάντα όμορφη, αλλά όχι εντυπωσιακή. Χωρίς το σούρουπο και χωρίς τις μυστηριώδεις φωτοσκιάσεις, μοιάζει... γυμνή κάτω από τον ήλιο. Σχεδόν ανυπεράσπιστη μέσα στην πάμφωτη μέρα.
Εκεί τον είδαμε! Τον είδαμε και μας μάγεψε...
- Θυμάστε τον κήπο βρε παιδιά? Ρωτάει κάποια, καθώς επιστρέφουμε το βραδάκι, και ζωντανεύουμε μονομιάς, στην πανέμορφη θύμηση.
- Τι θέαμα κι αυτό, έ?
΄Ολες είχαμε κάτι να πούμε, κι ανυπομονούμε να το ξαναδούμε, με την ησυχία μας τούτη τη φορά.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο νωρίς το απόγευμα, μονάχα για να πιούμε ένα τσάι και να αφήσουμε τις βαλίτσες μας. Φύγαμε του σκοτωμού. Μας πίεζε αφόρητα ο χρόνος. ΄Επρεπε να προλάβουμε να επισκεφθούμε τον εθνικό δρυμό, πριν κλείσει με τη δύση του ηλίου. Ωστόσο, η ομορφιά του κήπου μας χάζεψε. Σπάνια μας υποδέχθηκε ένα τέτοιο θέαμα σε κάποια διαμονή μας. Δεν είναι μονάχα το πράσινο. ΄Ηταν τα χρώματα! Τόσα πολλά και σε τέτοιους εκπληκτικούς συνδυασμούς.
Πρώτα είδα το φράχτη του κήπου και έμπηξα τις φωνές στον Φράνκι
- Σταμάτα εδώ, να κατέβω. Θα ‘ρθω στο ξενοδοχείο με τα πόδια, Αυτό το θέαμα δεν το χάνω με τίποτε στον κόσμο!!
Τελικά κατεβήκαμε όλες.
Σταθήκαμε και, περιδεείς καμαρώναμε ένα τεράστιο ρόζ-μωβ σύννεφο, να μας κρύβει τον ήλιο. Κι ένα ομοιόμορφο, ατέλειωτο χαλί, να μας προσκαλεί να κάνουμε πάνω του... βαρελάκια. Μια βιολετιά συμφωνία! ΄Ενα πελώριο ανθισμένο κυκλάμινο πάνω και κάτω από τα κεφάλια μας. ΄Ηταν ένα χρωματιστό όνειρο!
΄Ηταν μια «οικογένεια» από μωβίζουσες τσακαράντες –ένα είδος γλυσίνας- πολύ διαδεδομένο στην Αφρική, γενικώς. Τα δέντρα είναι ψηλά, φουντωτά κι ολάνθιστα. ΄Ομως τα λουλούδια είναι τόσα πολλά, που πέφτουν σαν έγχρωμη βροχή ακόμα και με τον πιο ελαφρύ άνεμο. Κι ο τόπος, γύρω από την περιοχή των δέντρων, είναι μονίμως στρωμένος με χρώμα. Γαλανό-ροζ ψηλά, καθώς ο ήλιος το φωτίζει, και γαλανό-βιολετί στο έδαφος, κάτω από τη σκια της φυλλωσιάς. ΄Ενα περιβάλλον εξωπραγματικό.
Ωστόσο οι... βοτανολογικές εκπλήξεις δεν τελειώνουν με τις τσακαράντες. Σε όλο το χώρο του, όχι και ιδιαίτερα μεγάλου, κήπου, δεσπόζουν τεράστιοι θάμνοι, με πελώρια φύλλα, σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Κίτρινα του κρόκου. Πορτοκαλιά του μπακιριού. Πράσινα του νεφρίτη. Γαλάζια του περουζέ. Σκούρα κόκκινα του γρανάτη, καφέ του κεχριμπαριου. Μια χρωματική πανδαισία! Κι ως να μην έφταναν όλα αυτά, τον κήπο πλημμυρίζουν καταρράκτες πανύψηλοι, από ολάνθιστες, δροσερές, μπουκαμβίλιες. Κατρακυλούν από τις κορφές των δέντρων, τις στέγες των κτιρίων, τα κιγκλιδώματα των εξωστών, τα σύρματα του φράκτη... ΄Αλλο χρωματικό όργιο μ΄ αυτές! Κάτασπρες, γκρενά, κόκκινες, χρυσαφιές.. Να τρελλαίνεσαι. Να μην εμπιστεύεσαι την όρασή σου πια. Και να μην προλαβαίνεις τη μηχανή σου, που «τραβάει» σχεδόν μόνη της φωτογραφίες.
Τι να σας πρωτοπώ? Πώς να σας περιγράψω αυτό το θέαμα της Μανυάρα? Δεν μπορώ. Αλήθεια σας λέω, δεν μπορώ. Κι ας το ‘χω ολοζώντανο στη μνήμη μου.
Αλλά, δεν θα σας πάρω από τη Μανυάρα, πριν σας ξαναθυμίσω ότι βρίσκεται μέσα στην Κοιλάδα του Μεγάλου Ρήγματος της Αφρικής. Είναι η άκρως σεισμογενής περιοχή, γνωστή ως Great Rift Valley. Εδώ βλέπεις και καταλαβαίνεις πολύ καλά τι σόι πράμα είναι αυτό το περίφημο «Αφρικανικό Ρήγμα», που συχνά πυκνά ταλανίζει την ανατολική Μεσόγειο με τρομερό ταρακούνημα.
Δημιουργήθηκε στην Προϊστορία του κόσμου, από την καταβύθιση του φλοιού της γης στην Ανατολική Αφρική. Στην περιοχή της λίμνης Ταγκανίκα το ρήγμα φτάνει σε βάθος 700 μέτρων. Το μήκος του είναι 2.880 χιλιόμετρα. Ξεκινάει από τον ποταμό Ζαμπέζι στην Ζιμπάμπουε, στο νοτιά της Αφρικής, πάνω από τη Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής. Περνάει από την Τανζανία, την Κένυα, φιλοξενεί άπειρες λίμνες στην «αγκαλιά» του –την Τανγκανίκα, την ΄Αλμπερτ, την ΄Εντουαρτ, τη Μανυάρα, τη Ναϊβάσα, τη Νακούρου- και καταλήγει στην Αιθιοπία. Το πλάτος του επίσης είναι εντυπωσιακό. Κυμαίνεται μεταξύ των 40 και των 65 χιλιομέτρων. Κι όπως συνήθως συμβαίνει, σε τέτοιου είδους γεωλογικές συνθήκες, αυτά τα ρήγματα-κοιλάδες είναι σχεδόν πάντα πλουσιότατοι βιότοποι. Γι αυτό και η λίμνη Μανυάρα έχει τέτοια αφθονία και ποικιλία πανίδας και χλωρίδας.
Το Manyara Lake Hotel λοιπόν, είναι χτισμένο κυριολεκτικά στο «φρύδι» του γκρεμού. Από τη τζαμαρία του δωματίου μας έχουμε θέα αεροπλάνου ή αυτό που λένε οι άγγλοι bird eye view. ΄Ολη η κοιλάδα με τη λίμνη είναι σχεδόν κάτω από τα πόδια μας. Κι από τη βεράντα του δωματίου μας απολαμβάνουμε το πρώτο πρωινό, μιαν υπέροχη ανατολή, κυριολεκτικά μέσα από τα λιμναία νερά. Τα ίδια τα δωμάτια όμως, παρά την πανοραμική άποψη του χώρου που μας προσφέρουν, είναι δυστυχώς άσχημα. Καταθληπτικά ίσως θα έπρεπε να πω. Κρίμα.
Παίρνουμε έτσι μια ιδέα, του πόσο πιο πίσω από την Κένυα βρίσκεται, τουριστικά η Τανζανία, η οποία δεν δεχόταν εύκολα τουρίστες, κυρίως λόγω εσωτερικών πολιτικο-φυλετικών έριδων και συνοριακών διαφορών με την γειτόνισσά της την Κένυα.
Η Τανζανία, ανέκαθεν ήταν ένα βήμα πίσω στην εξέλιξη.
Στην περιοχή της Ανατολικής Αφρικής, πρώτοι έφτασαν οι μουσουλμάνοι –Πέρσες, Ινδονήσιοι, ΄Αραβες και Ινδοί. Κι έτσι εξηγείται και η καταγωγή του πράκτορά μας Μινάζ, στην Κένυα.
Το 1884, ιδρύεται η Γερμανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών και περιλαμβάνει τις περιοχές της Τανζανίας, Ρουάντα και Μπουρούντι. Τελικά άρχισαν τη φαγωμάρα Γερμανία και Μ. Βρεττανία, για την περιοχή της Ζανζιβάρης, με το θαυμάσιο λιμάνι. Δώσανε, πήρανε, το μοιράστηκαν και ησυχάσανε.
Το επίσημο κράτος στην περιοχή ιδρύθηκε τον Απρίλη του 1964, αλλά δεν ονομάστηκε Τανζανία. Το βάφτισαν Ηνωμένη Δημοκρατία Τανγκανίκας και Ζανζιβάρης. Τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου, η χώρα πήρε την επίσημη ονομασία, την οποία κρατά μέχρι σήμερα. Ηνωμένη Δημοκρατία της Τανζανίας.
΄Εχει έκταση 940.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και οι κάτοικοί της πρέπει να είναι γύρω στα 20 εκατομμύρια. Η απογραφή πάντως είναι πολύ δυσκολη, γιατί υπάρχουν πάμπολλες και πολυπληθείς φυλετικές ομάδες που ζουν μονίμως στην ύπαιθρο, απομονωμένοι και σε πρωτόγονη κατάσταση Πού να τους βρεις και να τους μετρήσεις μέσα στις απέραντες σαβάνες?
Συνήθως οι απογραφείς πετούν με αεροπλάνα πάνω από τις ζούγκλες, κι όπου βρουν εγκαταστάσεις νομάδων, υπολογίζουν, κυριολεκτικά «αφ΄ υψηλού», τον αριθμό των ατόμων, κι αυτό το λένε «επίσημη απογραφή».
Το Νταρ ες Σαλάμ είναι η πρωτεύουσα. Επίσημη γλώσσα είναι η σουαχίλι, αλλά στις μεγάλες πόλεις μιλιέται πολύ και η αγγλική. Θρησκεία σε συντριπτικό ποσοστό φυσικά, είναι διάφορες ανιμιστικές λατρείες. Δε λείπουν ωστόσο ο ρωμαιοκαθολικός και ένα μικρό ποσοστό μωαμεθανισμού.
Διαθέτει ορυχεία χρυσού, διαμαντιών, πλατίνας, σιδήρου, μολύβδου, χαλκού, νικελίου ακόμα και ουρανίου. Τώρα γιατί πεινάνε, είναι ένα άλλο θέμα.
Ο περισσότερος κόσμος που έρχεται στην Τανζανία, έρχεται για «σαφάρι».
Σαφάρι στα σουαχίλι, σημαίνει «ταξίδι».
Αύριο λοιπόν, μετά το μεσημεριανό φαγητό, φεύγουμε κι εμείς «σαφάρι», για το Σερεγκέτι, έναν τεράστιο βιότοπο στα βόρεια της χώρας. Πριν όμως αφήσουμε πίσω μας τη Μανυάρα και το Μεγάλο Ρήγμα, περνούμε το πρωινό στη λίμνη. Είναι πάντα όμορφη, αλλά όχι εντυπωσιακή. Χωρίς το σούρουπο και χωρίς τις μυστηριώδεις φωτοσκιάσεις, μοιάζει... γυμνή κάτω από τον ήλιο. Σχεδόν ανυπεράσπιστη μέσα στην πάμφωτη μέρα.
Attachments
Last edited by a moderator:
