Τουρκία Στα βάθη της Ανατολής...9 ημέρες...3620 χιλιόμετρα

[Giristroula]

Τρίτη Μέρα

Δώσαμε την υπόσχεση πως θα ξαναπάμε στο βαμβακένιο βουνό, βάλαμε τα παπούτσια μας και αποχαιρετήσαμε το πανέμορφο τοπίο.
Κάναμε πάλι αρκετά χιλιόμετρα, περάσαμε από την πόλη των Ισπαρτών και επισκεφτήκαμε το Εγκιντίρ με την ομώνυμη λίμνη και το νησί της. Οι εικόνες ήταν υπέροχες καθώς κατεβαίναμε το στριφογυριστό δρόμο και βλέπαμε τη λιμνη στο βάθος και σιγά σιγά την πλησιάζαμε. Τι να σας περιγράψω...για την όμορφη φύση, για τα λουλούδια, για τις νησίδες, για τα καταπράσινα νερά της λίμνης...που είναι από τις πιο μεγάλες της Τουρκίας, για τα περιποιημένα σπίτια και τους γραφικούς ορμίσκους, την παραλία όπου έκαναν μπάνιο, για τα παραθαλάσσια ταβερνάκια, όλα ήταν φτιαγμένα εξαιρετικά είτε από τη μαμά φύση είτε από τους ανθρώπους. Κοντά στη λίμνη σταματήσαμε έξω από μία εκκλησία αφιερωμένη στον Αγ. Στέφανο, η οποία ήταν απέξω καλοδιατηρημένη, αλλά κατεστραμένη εσωτερικά.
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και περάσαμε από ένα κομμάτι της πιο μεγάλης λίμνης της Τουρκίας που ονομάζεται Beysehir και από την ομώνυμη πόλη, μέχρι να φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό, το Ικόνιο (KONYA).
Σε όλο το δρόμο μας συντρόφευαν τραγούδια και μουσικές από τη γείτονα χώρα, για να ζούμε την ανατολή σε όλο της το μεγαλείο. Κάποιες φορές διακόπταμε τη μουσική για να συζητήσουμε κάτι και να ενημερωθούμε για την ιστορία των διάφορων περιοχών που περνούσαμε, για θέματα παιδείας, οικονομίας-περάσανε κι αυτοί δύσκολα κάποια χρόνια πριν, αλλά ανακάμψανε βγαίνοντας από το ΔΝΤ και υπάρχει φοβερή ανάπτυξη-, πολιτικής, κοινωνικής μέριμνας, θρησκείας, ήθη και έθιμα.Καθε λίγο βλέπαμε το χάρτη για να εντοπίσουμε που είμαστε και που πάμε και κάθε φορά έκανα τη διαπίστωση πως αυτή η χώρα δε γυρνιέται με τίποτα, δηλαδή τα 300-400 χιλ δεν είναι τίποτα για να πας από μία πόλη σε μία άλλη. Τεράστια χώρα σε έκταση και πολυπληθής...Στην είσοδο κάθε πόλης υπήρχε πινακίδα με το νούμερο του πληθυσμού και το υψόμετρο και μου έκανε εντύπωση πως ο ξεναγός έλεγε για παράδειγμα πως περνάμε από την κωμόπολη τάδε με πληθυσμό π.χ όσο η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη. Για να σας το πω αλλιώς...η Θεσσαλονίκη γι' αυτούς είναι ένα μεγάλο χωριό, αναφορικά με τον πληθυσμό εννοώ!Βαστάτε Τούρκοι τ' άλογα...
Λοιπόν, διάφορα τέτοια στοιχεία θα τα λέμε και στην πορεία της ιστορίας. Με τούτα και με εκείνα φτάσαμε στο Ικόνιο, απογευματάκι πια. Πρόκειται για μία πολύ συμπαθητική πόλη, με αρκετό πράσινο, τεράστιες νησίδες που χωρίζουν τα δύο ρεύματα στους δρόμους, λογιών λογιών λουλούδια στα παρτέρια των δρόμων, μεγάλα και επιβλητικά τζαμιά, πάρκιγκ για ποδήλατα, πολύχρωμα μπλοκ πολυκατοικιών, ιεροδιδασκαλία, τεράστιους και πεντακάθαρους δρόμους.

Μαθαμε λοιπόν τα εξής: Η καταγωγή της πόλης είναι πανάρχαια. Κατά το μεσαίωνα υπήρξε η πρωτεύουσα του σελτζουκικού σουλτανάτου Ρουμ. Ως το 1200 η περιοχή υπαγόταν στο βασίλειο των Χετταίων. Με την πτώση τους εγκαταστάθηκαν οι Φρύγες. Η φρυγική πόλη καταστράφηκε τον 7ο π.Χ αι., αργότερα βρέθηκε υπό την κυριαρχία των Λυδών και στο μέσο του 6ου αι. υπό τη δικαιοδοσία των Περσών. Το 333 π.Χ κατελήφθη από το Μ. Αλέξανδρο και μετά το θάνατό του από το Λυσίμαχο. Το 133 π.Χ κληροδοτήθηκε στους Ρωμαίους. Είναι ο τόπος όπου δίδαξαν οι Απ. Παύλος΄και Βαρνάβας κατά τη διάρκεια των περιοδειών τους στη Μ. Ασία. Καταστράφηκε από τους Άραβες τον 7ο, 8ο, 9ο αι., λεηλατήθηκε από τους Σελτζούκους Τούρκους το 1069, αλλά οριστικά κυριεύτηκε το 1087 από τον Πέρση ιστορικό Μοστουφί Κασβινί. Στα τέλη του 11ου αι. ήταν η πρωτεύουσα του σελτζουκικού σουλτανάτου Ρουμ. Για μικρό διάστημα καταλήφθηκε από τους Σταυροφόρους, όταν πήγαιναν προς τους Αγ. Τόπους. Το Ικόνιο και η επαρχία του προσαρτήθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1466 από το Μωάμεθ τον Πορθητή. Το 1832 η πόλη καταλήφθηκε από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ πασά, ο οποίος πιεζόμενος από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις εγκατέλειψε. Το Ικόνιο θεωρείται η πόλη της στέπας, αλλά και ιερή πόλη, φάρος του σουφισμού, δηλ. του μυστικιστικού ασκητισμού του Ισλάμ, κυρίως χάρη στον ποιητή Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί.
Παράλληλα με αυτά τα θεωρητικά...κάναμε βόλτα στην πόλη στις 4 ρόδες και κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο, ήταν ήδη αργά το απόγευμα και χρειαζόμασταν φαγητό και ανάπαυση.
Πήραμε τα δωμάτιά μας και χαλαρώσαμε στο εστιατόριο, απολαμβάνοντας ανατολίτικες λιχουδιές και γλυκιές αμαρτίες...Προτιμήσαμε να μείνουμε στο ξενοδοχείο και να κοιμηθούμε κάπως νωρίς, για να ανακτήσουμε δυνάμεις. Κάποιοι άλλοι φίλοι, που μάλλον με το φαγητό τους είχαν πιεί Redbul-βγήκαν για βόλτα σε μία κοντινή πλατεία και πετύχανε μία συναυλία.
Δε σας λέω...τι μας ξύπνησε με την αυγούλα την επόμενη μέρα...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mfish]

Ανυπομονω να φτασεις Καππαδοκια...απο τις πιο ωραιες εικονες που θυμαμαι ειναι να ανοιγω τα ματια μου ξημερωματα στο λεωφορειο και να αντικρυζω αυτο το υπεροχο τοπιο!

 

[canf]

ωραιο φαινεται το ταξιδι γυριστρουλα

 

[pattyyy]

Για πες, για πες...Θα το παρακολουθήσω με ενδιαφέρον αυτό το ταξίδι!

 

[ΕΡΣΗ]

Πάντα μου αρέσουν οτι αφορά τη γείτονα!

 

[Giristroula]

Παιδιά θα σας ταξιδέψω σε αυτά τα μέρη και με το ημερήσιο ημερολόγιο μου και με φωτογραφικό υλικό που μιλάει από μόνο του!Ένα θα σας πω...γύρισα σωματικά μετά από 10 μέρες και έκανα πολλές, πολλές μέρες να γυρίσω ψυχικά και νοερά...και νομίζω πως αυτό είναι η μεγάλη επιτυχία του ταξιδιού. Να φανταστείτε οτι τις πρώτες μέρες στη δουλειά διάφοροι μιλούσαν γύρω μου για προβλήματα, για μιζέριες, για θέματα ρουτίνας (πριν ακόμη αρχίσει τούτο το κακό του τελευταίου μήνα με την κατάσταση της χώρας) και γω που δεν είχα γυρίσει ακόμη...έδειχνα πως άκουγα, αλλά από το ένα έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν, ήμουν ακόμη εκεί...η ψυχή μου, το μυαλό μου και τα μάτια μου. Αυτό τα λέει όλα...είχα πολύ καιρό να το νιώσω αυτό μετά από ταξίδι.

 

[renata]

Ti μου θυμίζεις τώρααααααααα
το πρώτο μου μακρυνό ταξίδι με την μοτοσυκλέτα μου εν έτει...1988!!!!!!!!!!
καπαδοκία αγάπη μου!!

 

[Giristroula]

Ti μου θυμίζεις τώρααααααααα
το πρώτο μου μακρυνό ταξίδι με την μοτοσυκλέτα μου εν έτει...1988!!!!!!!!!!
καπαδοκία αγάπη μου!!

Πιστεύω οτι θα βρεις αλλαγές μετά από τόσα χρόνια και αυτό το λέω σχετικά με την ανάπτυξη του τουρισμού και το τι προσφέρεται σήμερα στον επισκέπτη. Μία συνταξιδιώτισσα που είχε πάει πριν 4-5 χρόνια στην Καππαδοκία, μας έλεγε συγκεκριμένα για το υπαίθριο μουσείο Goreme οτι ήταν άθλιος χώρος και σε πολλές λαξευτές εκκλησιές και σπηλιές ζούσαν ζώα και δεν το είχαν αξιοποιήσει, ούτε έβαζαν εισιτήριο και φέτος που ξαναπήγε η γυναίκα μαζί μας έμεινε με ανοιχτό το στόμα από την καθαριότητα και την οργάνωση και βεβαίως υπάρχει πλέον εισιτήριο. Όπως βλέπετε η Τουρκία τρέχει με γοργούς ρυθμούς, σε αντίθεση με κάποιους άλλους...

 

[ΕΡΣΗ]

Πιστεύω οτι θα βρεις αλλαγές μετά από τόσα χρόνια και αυτό το λέω σχετικά με την ανάπτυξη του τουρισμού και το τι προσφέρεται σήμερα στον επισκέπτη. Μία συνταξιδιώτισσα που είχε πάει πριν 4-5 χρόνια στην Καππαδοκία, μας έλεγε συγκεκριμένα για το υπαίθριο μουσείο Goreme οτι ήταν άθλιος χώρος και σε πολλές λαξευτές εκκλησιές και σπηλιές ζούσαν ζώα και δεν το είχαν αξιοποιήσει, ούτε έβαζαν εισιτήριο και φέτος που ξαναπήγε η γυναίκα μαζί μας έμεινε με ανοιχτό το στόμα από την καθαριότητα και την οργάνωση και βεβαίως υπάρχει πλέον εισιτήριο. Όπως βλέπετε η Τουρκία τρέχει με γοργούς ρυθμούς, σε αντίθεση με κάποιους άλλους...

Το 2003, πήγα για πρώτη φορά στο υπαίθριο μουσείο στο Goreme και δεν ήταν καθόλου έτσι που το περιγράφει η συνταξιδιώτισα σου. Καθαρό ήταν, διαμορφωμενοπυς χώρους είχε, εισιτήριο -ακριβό βγάλαμε- και ζώα δεν είδαμε. Προφανώς το έχει μπλέξει με τίποτε άλλο.
Πήγα ξανά και το 2009 και ήταν ακριβώς όπως το είχα δει το 2003.

 

[harilander]

Το 2003, πήγα για πρώτη φορά στο υπαίθριο μουσείο στο Goreme και δεν ήταν καθόλου έτσι που το περιγράφει η συνταξιδιώτισα σου. Καθαρό ήταν, διαμορφωμενοπυς χώρους είχε, εισιτήριο -ακριβό βγάλαμε- και ζώα δεν είδαμε. Προφανώς το έχει μπλέξει με τίποτε άλλο.
Πήγα ξανά και το 2009 και ήταν ακριβώς όπως το είχα δει το 2003.

ή εμπλεξε τις χρονολογίες...:roll:
ποσο χρονων ήταν;

 

[Giristroula]

Δεύτερη Μέρα

Στις διακοπές δεν κοιμόμαστε πάρα πολύ, για να μπορέσουμε να δούμε όσο πιο πολλά γίνεται...
Ξυπνήσαμε λοιπόν αρκετά πρωϊ, πήραμε το πρωϊνό μας και τις βαλίτσες μας, ως γνήσιοι πλανόδιοι εξερευνητές και ξεκινήσαμε για τη Νεκρόπολη της Ιεράπολης και κατόπιν το Παμούκαλε, που απείχαν από το ξενοδοχείο μας 3 χιλ.
Οι ιαματικές ιδιότητες των νερών υπήρξε ο κυριότερος λόγος που ιδρύθηκε στο σημείο αυτό η Ιεράπολις. Η περίοδος ακμής της εντοπίζεται μεταξύ του 193-217 μ.Χ, όταν η πόλη αριθμούσε περίπου 100.000 κατοίκους. Η μεταφορά όμως της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας από το Μέγα Κων/νο στο Βυζάντιο σηματοδότησε το τέλος της ανάπτυξης της Ιεραπόλεως. Το 10ο αι. ο αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός την αναφέρει ως επισκοπική έδρα, το 1210 πέρασε στα χέρια των Σελτζούκων Τούρκων, αλλά το 1354 ένας καταστροφικός σεισμός την έσβησε εντελώς από το χάρτη. Πεντακόσια χρόνια αργότερα η αρχαιολογική σκαπάνη Γερμανών αρχαιολόγων έφερε και πάλι στο φως (1887) την ιαματική αυτή λουτρόπολη. Τρεις Ρωμαίοι αυτοκράτορες την τίμησαν με την επίσκεψή τους, ο Ανδριανός, ο Καρακάλλας και ο Βαλεντινιανός ενώ ρωμαϊκά είναι και τα περισσότερα κτίσματα που έχουν διασωθεί στον αρχαιολογικό χώρο. Στα σημαντικότερα μνημεία της Ιεραπόλεως περιλαμβάνονται οι δημόσιες θέρμες, το ρωμαϊκό θέατρο, το Νυμφαίο, η Ρωμαϊκή Αγορά, το μνημείο του Μαρτυρίου του Απ. Φιλίππου, ο ναός του Απόλλωνα και η κεντρική λιθόστρωτη λεωφόρος με τις κιονοστοιχίες, μήκους 1,6 χιλ. Στην εκτεταμένη νεκρόπολη διασώζονται σε εξαιρετική κατάσταση περισσότεροι από 1000 τάφοι, τύμβοι κι σαρκοφάγοι.

Το καλοδιατηρημένο ρωμαϊκό θέατρο, χτισμένο το 2ο μ.Χ αι. επί αυτοκρατορίας Ανδριανού, δεσπόζει επιβλητικό στο κέντρο της Ιεραπόλεως, είναι χωρητικότητας 12000 θεατών και φιλοξενούσε θρησκευτικές τελετές, μουσικές παραστάσεις και αγωνίσματα. Οι θέρμες κτισμένες με τεράστιους ογκόλιθους, βρίσκονται στο βόρειο και στο νοτιοδυτικό τμήμα της νεκρόπολης.

Περπατήσαμε περίπου 3 χιλ. και θαυμάσαμε όλα αυτά τα αξιοθέατα. Παρέα μας πετούσαν κάτι αηδόνια με τα όμορφα κελαηδήματά τους. Εντύπωση μας έκανε πως στην κορυφή μερικών τάφων υπήρχε ένας ανδρικος φαλος που δηλούσε πως ήταν θαμμένος άνδρας.
Στο τέλος της πόλης, έκανε την εμφάνισή του ένα ξενοδοχείο με τεράστιες πισίνες, όπου έπαιρναν το ιαματικό τους μπάνιο πάρα πολλοί επισκέπτες.

Συνεχίζοντας ξεπρόβαλλε μπροστά μας σαν έκπληξη, το Παμούκαλε. Από μακριά έμοιαζε με πάγο, με χιόνι, με αλάτι, με μπαμπάκι. Πραγματικά είναι από τα πιο όμορφα τοπία που έχω δει...Πρόκειται για φυσικό φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο. Μία ολόκληρη πλαγιά ντυμένη στο βαμβάκι και ο καλλιτέχνης φυσικά είναι η φύση.

Επι τόπου, λοιπόν, μάθαμε την εξής ιστορία: Κάποτε, στα περίχωρα της πόλης Ντενισλί στη νοτιοδυτική Τουρκία, ζούσε μία νεαρή κοπέλα τόσο άχημη που κανείς δεν ήθελε να την παντρευτεί. Απογοητευμένη προσπάθησε να αυτοκτονήσει πηδώντας μέσα σε μία φυσική δεξαμενή του Παμούκαλε. Αντί όμως να πεθάνει, το ιαματικό νερό τη μεταμόρφωσε σε πολύ όμορφη κοπέλα. Ο άρχοντας της πόλης, που περνούσε τυχαία από την περιοχή, μόλις την αντίκρυσε την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και πολύ σύντομα το ειδύλιο εξελίχτηκε σε γάμο.

Αυτός ο παλιός τουρκικός μύθος είναι η γοητευτική λαϊκή εκδοχή για τις θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών πηγών του Παμούκαλε. Η πανέμορφη αυτή εικόνα συγκαταλέγεται στις πιο χαρακτηριστικές καρτ ποστάλ της Τουρκίας.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι πάλλευκοι ασβεστολιθικοί σχηματισμοί έχουν δημιουργηθεί από τα πλούσια σε όξινο ανθρακικό ασβέστιο νερά των θερμών πηγών που αναβλύζουν από το έδαφος (η θερμοκρασία τους κυμαίνεται περίπου στους 35 ο Κελσίου). Καθώς το ζεστό νερό περνά μέσα από τα ασβεστολιθικά πετρώματα, εμπλουτίζεται με μεταλλικά στοιχεία, τα οποία στη συνέχεια ψύχονται στην επιφάνεια του εδάφους και αποτίθεντα με τη μορφή λευκού μαρμάρου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία φυικών δεξαμενών σε εκπληκτικά σχήματα, που θυμίζουν πέταλα λουλουδιών ή κελύφη στρειδιών.

Στη διάρκεια των αιώνων σχηματίστηκαν οριζόντιες αναβαθμίδες με λευκούς σταλακτίτες, βάθρες και φυσικές ασβεστολιθικές δεξαμενές, που υψώνονται περίπου 160 μ. πάνω από το έδαφος. Ο,τι και να σας πω είναι λίγο, γι' αυτό το συναρπαστικό τοπίο, που όμοιό του δεν υπάρχει τον κόσμο και οδήγησε τους Τούρκους να προσδώσουν στη συγκεκριμένη περιοχή την ονομασία Παμούκαλε που σημαίνει ετυμολογικά "φρούριο από Βαμβάκι" και την Ουνέσκο να εντάξει το 1988 το Παμούκαλε στη λίστα των μνημείων της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Οι επισκέπτες δεν μπορούν να περπατήσουν σε όλες τις λίμνες ή να κάνουν μπάνιο, παρά μόνο σε μερικές. Για να περπατήσει κανείς στο χώρο αυτό, πρέπει να βγάλει τα παπούτσια του, προς αποφυγή φθορών.

Με τα παπούτσια ανά χείρας-φοβούμενοι να τα αφήσουμε κάπου, μην γυρνάμε ξυπόλιτοι σε όλη την υπόλοιπη εκδρομή- περιηγηθήκαμε αρκετά, μπήκαμε στις λίμνες ως το γόνατο, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, ανοίξαμε τα μάτια και δε χορταίναμε αυτό που βλέπαμε...
Ήρθε η ώρα να φύγουμε...πώς όμως να αφήναμε το παραμυθένιο τοπίο;

 

[ΕΡΣΗ]

Όταν είχα πάει εκεί πριν κάποια χρόνια, είχαν φτιάξει ένα είδους φυσικής πισίνας, όπου κολυμπούσε κανείς ανάμεσα σε κίονες και λοιπά ερείπια.
Είναι ακόμη σε λειτουργία;