Τουρκία Στα βάθη της Ανατολής...9 ημέρες...3620 χιλιόμετρα

[Giristroula]

Το ξύπνημα της μέρας αυτής ήταν πολύ πρωϊνό...κοντά στο ξενοδοχείο υπήρχε ένα τζαμί και στις 5 την αυγούλα μία τραχιά φωνή καλούσε το μουσουλμανικό κόσμο για προσευχή και μαζί τους και μας!Δώσαμε υπόσχεση πως θα ανταποκριθούμε στο επόμενο κάλεσμα και φυσικά γυρίσαμε πλευρό.
Ξυπνήσαμε την προκαθορισμένη ώρα, πήραμε το πρόγευμά μας, φορτώσαμε τις αποσκευές και κατευθυνθήκαμε προς το Μαυσωλείο του Μεβλανά, που είναι το πιο σημαντικό αξιοθέατο του Ικονίου και κυρίως γι' αυτό το λόγο κάναμε και τη στάση αυτή στο Ικόνιο. Ο πράσινος κώνος του, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν, ξεχωρίζει από τα τριγύρω κτίρια.

Παρκάραμε έξω από το μουσείο και μπήκαμε ακριβώς την ώρα που άνοιγε, στις 9π.μ. Ακόμη και τέτοια ώρα δεν είμασταν μόνοι. Στον εξωτερικό χώρο έχουνε διαμορφώσει μεγάλα παρτέρια με δέντρα, λουλούδια, παγκάκια, περίπτερα που πουλάνε σουβενίρ, ένα καφέ με τραπεζάκια.

Προχωρώντας προς τα κτίρια και τον κυρίως χώρο, συναντήσαμε τη κλασσική βρύση όπου οι μουσουλμάνοι πλένουν τα πόδια πριν εισέλθουν σε τζαμί.

Εμείς όμως αντί γι' αυτό, φορέσαμε τα νάυλον σκαρπινάκια για να μη λερώνουμε τα χαλιά και μπήκαμε στην πρώτη αίθουσα. Εκεί είδαμε πολλούς τάφους, όπου αναπαύονται μέλη της οικογένειας Μεβλανά και πολλοί μαθητές του.
Ο Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί (1207-1273), μυστικιστής ποιητής, ήταν ο ιδρυτής του τάγματος των Μεβλεβί, γνωστότερο και ως τάγμα των περιστρεφόμενων δερβίσηδων, λόγω του περιστροφικού χορού τους, του σαμά. Ο Μεβλανάς εγκαταστάθηκε εκεί το 1225, όταν ο πατέρας του καταγόμενος από το Αφγανιστάν, ξέφυγε από τη μογγολική επιδρομή και ίδρυσε το πρώτο τάγμα που εξαπλώθηκε σε όλη την Ανατολία, τη Συρία και κυρίως την Αίγυπτο. Στην αίθοπυσα αυτή μουσουλμάνοι, ερχόμενοι από κάθε άκρη της γης, προσευχόταν με μεγάλη ευλάβεια και κατάνυξη.
Σε επόμενη αίθουσα θαυμάσαμε πολλά καλλιγραφικά έργα σελτζούκικης εποχής και μουσικά όργανα που χρησιμοποιούσαν οι μαθητές του ποιητή για να συνοδεύσουν τους δερβίσηδες στο χορό τους, όπως χεμενζέ (μικρό βιολί με χορδές), κεμάν (βιολί), χαλιλέ (μικρά κύμβαλα), ντερέ (μακρύ τύμπανο με επικρουστικούς δίσκους), κουντούμ (τύμπανο που χτυπούν με μπαγκέτες) και τέλος τη φλογέρα που ύμνησε ο ποιητής. Επίσης εκεί εκτίθενται διάφορα βιβλία και χειρόγραφα.
Τα κελιά της παλιάς μονής στεγάζουν το μουσείο ταπήτων και υφαντουργίας.

Το πιο παλιό χαλί υφασμένο με την τεχνική του κιλιμιού είναι σελτζουκικής εποχής και έργο τέχνης.

Σε κάποια άλλα κελιά, στα οποία δεν επιτρεπόταν η είσοδος, θαυμάσαμε από τα ανοιχτά παράθυρα κέρινα ομοιώματα δερβίσηδων με τις φορεσιές τους και τα καπέλα τους, καθισμένοι στο πάτωμα, άλλοι διαβάζοντας και άλλοι προσευχόμενοι.

Σε ένα άλλο κτίριο είχαν φτιάξει το χώρο, όπου συγκεντρώνονταν οι δερβίσηδες και προσεύχονταν και το δωμάτιο της κουζίνας με τα διάφορα σκεύη της εποχής, κάτι σαν λαογραφικό μουσείο. Όλα ήταν φροντισμένα και πεντακάθαρα. Πίσω από το μουσείο υπήρχε ένας μικρός χώρος με τάφους και πάνω στις μαρμάρινες πλάκες είχαν τοποθετήσει το χαρακτηριστικό καπέλο, για να δείχνουν οτι εκεί ήταν θαμμένοι δερβίσηδες.
Μείναμε αρκετή ώρα στο Μαυσωλείο Μεβλανά, για να θαυμάσουμε όλα αυτά. Το συγκεκριμένο μουσείο, έχει ρεκόρ επισκεψιμότητας, καθώς το 2010 το επισκέφτηκαν 1.075.000 επισκέπτες, γεγονός που το καθιστά το πρώτο σε επισκεψιμότητα μουσείο της Τουρκίας.
Δυστυχώς, εντός των κτιρίων απαγορεύεται η φωτογράφηση και η βιντεοσκόπηση οπότε δεν έχω ντοκουμέντα από τους εσωτερικούς χώρους.
Αφού τελειώσαμε την επίσκεψή μας, βγήκαμε έξω και περιπλανηθήκαμε στη γύρω περιοχή για να περάσει ο διαθέσιμος χρόνος. Χαζ'εψαμε στα μαγαζάκια με τα σουβενίρ, προσπαθήσαμε να συνομιλήσουμε με τους ντόπιους που ήταν πολύ καλοδεχτηκοί και επισκεφτήκαμε ένα μουουλμανικό νεκροταφείο, ακριβώς απέναντι από το μουσείο. Τα νεκροταφεία τους οι μουσουλμάνοι τα φτιάχνουν μέσα τις πόλεις για να είναι πιο εξοικειωμένοι με την ιδέα του θανάτου, σε αντίθεση με μας που τα έχουμε στις άκρες των πόλεων και των χωριών.
Η ώρα τελείωσε, μπήκαμε το λεωφορείο και κάναμε μία τελευταία βόλτα στο όμορφο Ικόνιο και αναχωρήσαμε για άλλα μέρη...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mfish]

Ανυπομονω να φτασεις Καππαδοκια...απο τις πιο ωραιες εικονες που θυμαμαι ειναι να ανοιγω τα ματια μου ξημερωματα στο λεωφορειο και να αντικρυζω αυτο το υπεροχο τοπιο!

 

[canf]

ωραιο φαινεται το ταξιδι γυριστρουλα

 

[pattyyy]

Για πες, για πες...Θα το παρακολουθήσω με ενδιαφέρον αυτό το ταξίδι!

 

[ΕΡΣΗ]

Πάντα μου αρέσουν οτι αφορά τη γείτονα!

 

[Giristroula]

Παιδιά θα σας ταξιδέψω σε αυτά τα μέρη και με το ημερήσιο ημερολόγιο μου και με φωτογραφικό υλικό που μιλάει από μόνο του!Ένα θα σας πω...γύρισα σωματικά μετά από 10 μέρες και έκανα πολλές, πολλές μέρες να γυρίσω ψυχικά και νοερά...και νομίζω πως αυτό είναι η μεγάλη επιτυχία του ταξιδιού. Να φανταστείτε οτι τις πρώτες μέρες στη δουλειά διάφοροι μιλούσαν γύρω μου για προβλήματα, για μιζέριες, για θέματα ρουτίνας (πριν ακόμη αρχίσει τούτο το κακό του τελευταίου μήνα με την κατάσταση της χώρας) και γω που δεν είχα γυρίσει ακόμη...έδειχνα πως άκουγα, αλλά από το ένα έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν, ήμουν ακόμη εκεί...η ψυχή μου, το μυαλό μου και τα μάτια μου. Αυτό τα λέει όλα...είχα πολύ καιρό να το νιώσω αυτό μετά από ταξίδι.

 

[renata]

Ti μου θυμίζεις τώρααααααααα
το πρώτο μου μακρυνό ταξίδι με την μοτοσυκλέτα μου εν έτει...1988!!!!!!!!!!
καπαδοκία αγάπη μου!!

 

[Giristroula]

Ti μου θυμίζεις τώρααααααααα
το πρώτο μου μακρυνό ταξίδι με την μοτοσυκλέτα μου εν έτει...1988!!!!!!!!!!
καπαδοκία αγάπη μου!!

Πιστεύω οτι θα βρεις αλλαγές μετά από τόσα χρόνια και αυτό το λέω σχετικά με την ανάπτυξη του τουρισμού και το τι προσφέρεται σήμερα στον επισκέπτη. Μία συνταξιδιώτισσα που είχε πάει πριν 4-5 χρόνια στην Καππαδοκία, μας έλεγε συγκεκριμένα για το υπαίθριο μουσείο Goreme οτι ήταν άθλιος χώρος και σε πολλές λαξευτές εκκλησιές και σπηλιές ζούσαν ζώα και δεν το είχαν αξιοποιήσει, ούτε έβαζαν εισιτήριο και φέτος που ξαναπήγε η γυναίκα μαζί μας έμεινε με ανοιχτό το στόμα από την καθαριότητα και την οργάνωση και βεβαίως υπάρχει πλέον εισιτήριο. Όπως βλέπετε η Τουρκία τρέχει με γοργούς ρυθμούς, σε αντίθεση με κάποιους άλλους...

 

[ΕΡΣΗ]

Πιστεύω οτι θα βρεις αλλαγές μετά από τόσα χρόνια και αυτό το λέω σχετικά με την ανάπτυξη του τουρισμού και το τι προσφέρεται σήμερα στον επισκέπτη. Μία συνταξιδιώτισσα που είχε πάει πριν 4-5 χρόνια στην Καππαδοκία, μας έλεγε συγκεκριμένα για το υπαίθριο μουσείο Goreme οτι ήταν άθλιος χώρος και σε πολλές λαξευτές εκκλησιές και σπηλιές ζούσαν ζώα και δεν το είχαν αξιοποιήσει, ούτε έβαζαν εισιτήριο και φέτος που ξαναπήγε η γυναίκα μαζί μας έμεινε με ανοιχτό το στόμα από την καθαριότητα και την οργάνωση και βεβαίως υπάρχει πλέον εισιτήριο. Όπως βλέπετε η Τουρκία τρέχει με γοργούς ρυθμούς, σε αντίθεση με κάποιους άλλους...

Το 2003, πήγα για πρώτη φορά στο υπαίθριο μουσείο στο Goreme και δεν ήταν καθόλου έτσι που το περιγράφει η συνταξιδιώτισα σου. Καθαρό ήταν, διαμορφωμενοπυς χώρους είχε, εισιτήριο -ακριβό βγάλαμε- και ζώα δεν είδαμε. Προφανώς το έχει μπλέξει με τίποτε άλλο.
Πήγα ξανά και το 2009 και ήταν ακριβώς όπως το είχα δει το 2003.

 

[harilander]

Το 2003, πήγα για πρώτη φορά στο υπαίθριο μουσείο στο Goreme και δεν ήταν καθόλου έτσι που το περιγράφει η συνταξιδιώτισα σου. Καθαρό ήταν, διαμορφωμενοπυς χώρους είχε, εισιτήριο -ακριβό βγάλαμε- και ζώα δεν είδαμε. Προφανώς το έχει μπλέξει με τίποτε άλλο.
Πήγα ξανά και το 2009 και ήταν ακριβώς όπως το είχα δει το 2003.

ή εμπλεξε τις χρονολογίες...:roll:
ποσο χρονων ήταν;

 

[Giristroula]

Δεύτερη Μέρα

Στις διακοπές δεν κοιμόμαστε πάρα πολύ, για να μπορέσουμε να δούμε όσο πιο πολλά γίνεται...
Ξυπνήσαμε λοιπόν αρκετά πρωϊ, πήραμε το πρωϊνό μας και τις βαλίτσες μας, ως γνήσιοι πλανόδιοι εξερευνητές και ξεκινήσαμε για τη Νεκρόπολη της Ιεράπολης και κατόπιν το Παμούκαλε, που απείχαν από το ξενοδοχείο μας 3 χιλ.
Οι ιαματικές ιδιότητες των νερών υπήρξε ο κυριότερος λόγος που ιδρύθηκε στο σημείο αυτό η Ιεράπολις. Η περίοδος ακμής της εντοπίζεται μεταξύ του 193-217 μ.Χ, όταν η πόλη αριθμούσε περίπου 100.000 κατοίκους. Η μεταφορά όμως της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας από το Μέγα Κων/νο στο Βυζάντιο σηματοδότησε το τέλος της ανάπτυξης της Ιεραπόλεως. Το 10ο αι. ο αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός την αναφέρει ως επισκοπική έδρα, το 1210 πέρασε στα χέρια των Σελτζούκων Τούρκων, αλλά το 1354 ένας καταστροφικός σεισμός την έσβησε εντελώς από το χάρτη. Πεντακόσια χρόνια αργότερα η αρχαιολογική σκαπάνη Γερμανών αρχαιολόγων έφερε και πάλι στο φως (1887) την ιαματική αυτή λουτρόπολη. Τρεις Ρωμαίοι αυτοκράτορες την τίμησαν με την επίσκεψή τους, ο Ανδριανός, ο Καρακάλλας και ο Βαλεντινιανός ενώ ρωμαϊκά είναι και τα περισσότερα κτίσματα που έχουν διασωθεί στον αρχαιολογικό χώρο. Στα σημαντικότερα μνημεία της Ιεραπόλεως περιλαμβάνονται οι δημόσιες θέρμες, το ρωμαϊκό θέατρο, το Νυμφαίο, η Ρωμαϊκή Αγορά, το μνημείο του Μαρτυρίου του Απ. Φιλίππου, ο ναός του Απόλλωνα και η κεντρική λιθόστρωτη λεωφόρος με τις κιονοστοιχίες, μήκους 1,6 χιλ. Στην εκτεταμένη νεκρόπολη διασώζονται σε εξαιρετική κατάσταση περισσότεροι από 1000 τάφοι, τύμβοι κι σαρκοφάγοι.

Το καλοδιατηρημένο ρωμαϊκό θέατρο, χτισμένο το 2ο μ.Χ αι. επί αυτοκρατορίας Ανδριανού, δεσπόζει επιβλητικό στο κέντρο της Ιεραπόλεως, είναι χωρητικότητας 12000 θεατών και φιλοξενούσε θρησκευτικές τελετές, μουσικές παραστάσεις και αγωνίσματα. Οι θέρμες κτισμένες με τεράστιους ογκόλιθους, βρίσκονται στο βόρειο και στο νοτιοδυτικό τμήμα της νεκρόπολης.

Περπατήσαμε περίπου 3 χιλ. και θαυμάσαμε όλα αυτά τα αξιοθέατα. Παρέα μας πετούσαν κάτι αηδόνια με τα όμορφα κελαηδήματά τους. Εντύπωση μας έκανε πως στην κορυφή μερικών τάφων υπήρχε ένας ανδρικος φαλος που δηλούσε πως ήταν θαμμένος άνδρας.
Στο τέλος της πόλης, έκανε την εμφάνισή του ένα ξενοδοχείο με τεράστιες πισίνες, όπου έπαιρναν το ιαματικό τους μπάνιο πάρα πολλοί επισκέπτες.

Συνεχίζοντας ξεπρόβαλλε μπροστά μας σαν έκπληξη, το Παμούκαλε. Από μακριά έμοιαζε με πάγο, με χιόνι, με αλάτι, με μπαμπάκι. Πραγματικά είναι από τα πιο όμορφα τοπία που έχω δει...Πρόκειται για φυσικό φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο. Μία ολόκληρη πλαγιά ντυμένη στο βαμβάκι και ο καλλιτέχνης φυσικά είναι η φύση.

Επι τόπου, λοιπόν, μάθαμε την εξής ιστορία: Κάποτε, στα περίχωρα της πόλης Ντενισλί στη νοτιοδυτική Τουρκία, ζούσε μία νεαρή κοπέλα τόσο άχημη που κανείς δεν ήθελε να την παντρευτεί. Απογοητευμένη προσπάθησε να αυτοκτονήσει πηδώντας μέσα σε μία φυσική δεξαμενή του Παμούκαλε. Αντί όμως να πεθάνει, το ιαματικό νερό τη μεταμόρφωσε σε πολύ όμορφη κοπέλα. Ο άρχοντας της πόλης, που περνούσε τυχαία από την περιοχή, μόλις την αντίκρυσε την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και πολύ σύντομα το ειδύλιο εξελίχτηκε σε γάμο.

Αυτός ο παλιός τουρκικός μύθος είναι η γοητευτική λαϊκή εκδοχή για τις θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών πηγών του Παμούκαλε. Η πανέμορφη αυτή εικόνα συγκαταλέγεται στις πιο χαρακτηριστικές καρτ ποστάλ της Τουρκίας.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι πάλλευκοι ασβεστολιθικοί σχηματισμοί έχουν δημιουργηθεί από τα πλούσια σε όξινο ανθρακικό ασβέστιο νερά των θερμών πηγών που αναβλύζουν από το έδαφος (η θερμοκρασία τους κυμαίνεται περίπου στους 35 ο Κελσίου). Καθώς το ζεστό νερό περνά μέσα από τα ασβεστολιθικά πετρώματα, εμπλουτίζεται με μεταλλικά στοιχεία, τα οποία στη συνέχεια ψύχονται στην επιφάνεια του εδάφους και αποτίθεντα με τη μορφή λευκού μαρμάρου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία φυικών δεξαμενών σε εκπληκτικά σχήματα, που θυμίζουν πέταλα λουλουδιών ή κελύφη στρειδιών.

Στη διάρκεια των αιώνων σχηματίστηκαν οριζόντιες αναβαθμίδες με λευκούς σταλακτίτες, βάθρες και φυσικές ασβεστολιθικές δεξαμενές, που υψώνονται περίπου 160 μ. πάνω από το έδαφος. Ο,τι και να σας πω είναι λίγο, γι' αυτό το συναρπαστικό τοπίο, που όμοιό του δεν υπάρχει τον κόσμο και οδήγησε τους Τούρκους να προσδώσουν στη συγκεκριμένη περιοχή την ονομασία Παμούκαλε που σημαίνει ετυμολογικά "φρούριο από Βαμβάκι" και την Ουνέσκο να εντάξει το 1988 το Παμούκαλε στη λίστα των μνημείων της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Οι επισκέπτες δεν μπορούν να περπατήσουν σε όλες τις λίμνες ή να κάνουν μπάνιο, παρά μόνο σε μερικές. Για να περπατήσει κανείς στο χώρο αυτό, πρέπει να βγάλει τα παπούτσια του, προς αποφυγή φθορών.

Με τα παπούτσια ανά χείρας-φοβούμενοι να τα αφήσουμε κάπου, μην γυρνάμε ξυπόλιτοι σε όλη την υπόλοιπη εκδρομή- περιηγηθήκαμε αρκετά, μπήκαμε στις λίμνες ως το γόνατο, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, ανοίξαμε τα μάτια και δε χορταίναμε αυτό που βλέπαμε...
Ήρθε η ώρα να φύγουμε...πώς όμως να αφήναμε το παραμυθένιο τοπίο;

 

[ΕΡΣΗ]

Όταν είχα πάει εκεί πριν κάποια χρόνια, είχαν φτιάξει ένα είδους φυσικής πισίνας, όπου κολυμπούσε κανείς ανάμεσα σε κίονες και λοιπά ερείπια.
Είναι ακόμη σε λειτουργία;