Τουρκία Στα βάθη της Ανατολής...9 ημέρες...3620 χιλιόμετρα

[Giristroula]

Συνεχίζαμε να κινούμαστε στη στέπα και τα μάτια πότε πότε πήγαιναν να κλείσουν από το πρωϊνό ξύπνημα ή από το κούνημα του λεωφορείου, αλλά με τις κουβέντες και τη μουσική τα κρατούσαμε ανοιχτά. Πού και πού βλέπαμε κάποια χάνια και τίποτε άλλο ώσπου άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους οι μοναδικοί πέτρινοι σχηματισμοί, οι βράχοι από βασάλτη σε διάφορα σχήματα, οι γεωπυραμίδες και οι περίφημες καμινάδες.
Με τα μάτια ορθάνοιχτα χαζεύαμε αυτές τις μοναδικές εικόνες και σιγά σιγά φτάσαμε στο κέντρο της Καππαδοκίας,

το Προκόπι (Urgup) που περιτριγυρίζεται από τα σμιλεμένια βράχια με τις τεράστιες τρύπες στο εσωτερικό των οποίων είχαν κατασκευάσει σπίτια.

Παρκάραμε το όχημα και όλοι μαζί ανεβήκαμε το βουνό και με τις φωτογραφικές μηχανές αρχίσαμε να φωτογραφίζουμε τα πάντα...Ακόμη και πολύ ψηλά στο βράχο είχαν σκάψει.

Ευτυχώς σήμερα δε μένει κανείς σε αυτά τα οικήματα. Σκοπός μας ήτανε να επισκεφτούμε το σπίτι όπου έμενε ο Αγ. Ιωάννης ο Ρώσος.

Η έπαυλη αυτή ανήκε σε κάποιον Αγά της περιοχής και ο Αγ. Ι. Ρώσος δούλευε εκεί ως υπηρέτης φροντίζοντας τα ζώα του Αγά. Έκανε πολλές καλές πράξεις και θαύματα και πέθανε ειρηνικά, δηλ. δε μαρτύρησε. Στο ναό του Αγ. Γεωργίου τοποθέτησαν το λείψανο του αγίου και τρία χρόνια μετά το βρήκαν ακέραιο και άφθαρτο. Το σκήνωμά του το μετέφεραν οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην Εύβοια.
Μετά από αυτή την περιήγηση κατεβήκαμε από το βράχο, απολαμβάνοντας τη θέα και την καινούρια πόλη.

Για να ελαφρύνουμε την επόμενη μέρα, αντί να πάμε στο ξενοδοχείο που ήταν στο Προκόπι, επικεφτήκαμε τη Σινασσό (MUSTAFAPASA) που απέχει 6 χιλ. από το Προκόπι.
Φτάσαμε στη Σινασσό και περπατήσαμε στο χωριό. Είδαμε πολλά αρχοντικά σπίτια, τα περισότερα μισοερειπωμένα. Πάντως, αυτό που μένει στον επισκέπτη είναι οτι το ελληνιστικό παρελθόν της πόλης είναι διάχυτο παντού.

Με δέος σταθήκαμε και διαβάσαμε ελληνικές επιγραφές στις προσόψεις πολλών σπιτιών.

Το 1924 στη Σινασσό ζούσαν 800 Έλληνες και 1000 Τούρκοι. Θαυμάσαμε το ναό Αγ. Κων/νου και Ελένης και το σχολείο, κτίρια που δηλούν την ευμάρεια της περιοχής. Περάσαμε έξω από ένα παλιό ελληνικό σπίτι, με την ονομασία old greek house, που τώρα λειτουργεί ως ξενώνας.

Χωρίς να χάσουμε, μετά από άδεια βέβαια,μπήκαμε και ξεναγηθήκαμε. Οι χώροι ήταν διακοσμημένοι με ωραία έπιπλα, χαλιά, ζωγραφιστούς τοίχους.

Κατηφορίσαμε στη μεγάλη κεντρική πλατεία και κάτω από τη σκιά μεγάλων δένδρων απολαύσαμε δροσερά αναψυκτικά και τούρκικο καϊμακλίδικο καφέ. Στην πλατεία υπάρχει ένα εσταιτόριο με το όνομα Ελένη και από πάνω του ακριβώς είναι ο σμιλεμένος βράχος.
Στο σημείο αυτό, αφού έχουμε μπει στο χώρο της Καππαδοκίας, θα αναφέρω κάτι σχετικά με τον καιρό. Κάποιοι φίλοι μας αποθάρρυναν να πραγματοποιήσουμε αυτό το ταξίδι, λόγω της εποχής και της ζέστης, διότι η θεωρία λέει οτι η περιοχή αυτή έχει πολύ ζεστά καλοκαίρια και πολύ ψυχρούς χειμώνες. Σας ενημερώνω λοιπόν οτι καιρός ήταν πιο δροσερός από την Ελλάδα και κάποια βράδια χρειαζόμασταν και ζακέτα. Δε μας δημιούργησε κανένα πρόβλημα.
Μετά το καφεδάκι στην πλατεία της Σινασσού, επιστρέψαμε στο Προκόπι απογευματάκι πια και πήγαμε στο ξενοδοχείο. Πήραμε τα δωμάτια και κατεβήκαμε για το δείπνο.
Στη ρεσεψιόν μας περίμενε μία έκπληξη...μη ξεχνιόμαστε...ένας νεαρός από την εταιρεία με τα αερόστατα. Ο καημένος δε μπορούσε να μιλήσει καλά καλά αγγλικά, παίζαμε παντομίμα και γράφαμε νούμερα. Τελικώς τα βρήκαμε...η όλη δραστηριότητα μας είπε οτι κόστιζε 150 Ε , αλλά για μας 120 Ε και περιελάμβανε μεταφορά στον τόπο του εγκλήματος, πρωϊνό, πτήση και επιστροφή στο ξενοδοχείο. Οι περισσότεροι από το γκρουπ αποχώρησαν από την ενημέρωση με χαλαρά πηδηματάκια...εγώ πήρα την απόφασή μου...ήθελα να το δοκιμάσω...η παρέα μου άρχισε πάλι τα ίδια...αλλά η κ. Δέσποινα ήταν μέσα, δε το συζητούσε. Επίσης ενέδωσε κι ένας ελληνοζηλανδός και μία συμ/φος με τη φίλη της. Πες...πες...πες έπεισα και γω την παρέα μου, η συμφωνία κλείστηκε, οι συμμετοχές ήταν 6, δηλώσαμε με νοήματα το νούμερο, καταλάβαμε οτι το βανάκι θα περνούσε στις 4.45 το ξημέρωμα να μας πάρει και πήγαμε για το δείπνο.
Ο μπουφές ωραίος, με λογής λογής φαγητά, νέες γεύσεις, νέες εικόνες και πολλές θερμίδες.
Ακολούθησε βολτίτσα το κέντρο του Προκοπίου, όπου τα φώτα έδιναν μία άλλη όψη στην πόλη, που έσφυζε από ζωή και από τουρισμό, τα καφέ και τα εστιατόρια ήταν γεμάτα. Εμείς χαζέψαμε στα μαγαζάκια με τα σουβενίρ, με τα μπαχαρικά και τους ξηρούς καρπούς, πιάσαμε κουβέντα με τους ντόπιους, που με χαρά μας προσκαλούσαν να δούμε την πραμάτεια τους. Ήταν 10 το βράδυ και τα μαγαζιά ακόμη ανοιχτά. Μας έκανε φοβερή εντύπωση πως τα κουρεία ήταν ανοιχτά και κόσμος περίμενε στην ουρά να ξυριστεί ή να κουρευτεί.
Περάσαμε από ένα χαμάμ για να πάρουμε σχετικές πληροφορίες και τιμές αλλά δε μας ενθουσίασε και ιδιαίτερα. Οι άνδρες φορούσανε ένα ειδικό παντελόνι και κάθονταν πάνω σε ειδικές πυρωμένες πλάκες, όπου η ατμόσφαιρα ήταν αφόρητη από ζέστη και αφού εσκαγαν και ιδρωναν, τους έκαναν μασάζ μέχρι να βγεί όλη η μανέστρα από το σώμα τους...Ένας φίλος από την παρέα καλογνώμησε, αλλά τελικά δεν πήγε.
Ψώνισα κάτι μπαχαρικά που μου είχανε παραγγείλει και καθίσαμε για μία μπύρα στην πλατεία, κάτω από το ρολόϊ που μοιάζει κι αυτό με καμινάδα.
Επιστρέψαμε το ξενοδοχείο περπατώντας στη γαλήνη της νυχτιάς και ετοιμαζόμσταν να παραδοθούμε στο Μορφέα, όταν χτύπησε το τηλέφωνο του δωματίου και η γλυκειά μας συμβολαιογράφος, μας ανείγγειλε οτι δε θα έρθει το πρωϊ στο αερόστατο, γιατί ένιωσε μία αδιαθεσία στο στομάχι και οτι η φίλη της δε θέλει να έρθει μόνη της. Οπότε μειωθήκαμε στους 4 και βρήκε αφορμή και η παρέα μου να αρχίσει τη γκρίνια...μήπως να μη πάμε και μεις...κι αυτές γιατί το ακύρωσαν...μήπως έμαθαν κάτι παραπάνω και μάλιστα κακό κλπ.Τελικά μείναμε στο οτι ξυπνάμε το πρωϊ και βλέπουμε...
Εγώ είχα σίγουρη την κ. Δέσποινα. Βέβαια μου πέρασαν και ιδέες μήπως ξυπνήσω από το μαύρο χάραμα, κατεβώ κάτω και δεν έρθει κανένας και είμαι μόνη, που για να πω την αλήθεια δεν το ήθελα.
Βάλαμε αφύπνιση στις 4.15 και ξαπλώσαμε.Ήταν ήδη αργά, θα κοιμόμασταν κανά τρίωρο βαριά βαριά...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mfish]

Ανυπομονω να φτασεις Καππαδοκια...απο τις πιο ωραιες εικονες που θυμαμαι ειναι να ανοιγω τα ματια μου ξημερωματα στο λεωφορειο και να αντικρυζω αυτο το υπεροχο τοπιο!

 

[canf]

ωραιο φαινεται το ταξιδι γυριστρουλα

 

[pattyyy]

Για πες, για πες...Θα το παρακολουθήσω με ενδιαφέρον αυτό το ταξίδι!

 

[ΕΡΣΗ]

Πάντα μου αρέσουν οτι αφορά τη γείτονα!

 

[Giristroula]

Παιδιά θα σας ταξιδέψω σε αυτά τα μέρη και με το ημερήσιο ημερολόγιο μου και με φωτογραφικό υλικό που μιλάει από μόνο του!Ένα θα σας πω...γύρισα σωματικά μετά από 10 μέρες και έκανα πολλές, πολλές μέρες να γυρίσω ψυχικά και νοερά...και νομίζω πως αυτό είναι η μεγάλη επιτυχία του ταξιδιού. Να φανταστείτε οτι τις πρώτες μέρες στη δουλειά διάφοροι μιλούσαν γύρω μου για προβλήματα, για μιζέριες, για θέματα ρουτίνας (πριν ακόμη αρχίσει τούτο το κακό του τελευταίου μήνα με την κατάσταση της χώρας) και γω που δεν είχα γυρίσει ακόμη...έδειχνα πως άκουγα, αλλά από το ένα έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν, ήμουν ακόμη εκεί...η ψυχή μου, το μυαλό μου και τα μάτια μου. Αυτό τα λέει όλα...είχα πολύ καιρό να το νιώσω αυτό μετά από ταξίδι.

 

[renata]

Ti μου θυμίζεις τώρααααααααα
το πρώτο μου μακρυνό ταξίδι με την μοτοσυκλέτα μου εν έτει...1988!!!!!!!!!!
καπαδοκία αγάπη μου!!

 

[Giristroula]

Ti μου θυμίζεις τώρααααααααα
το πρώτο μου μακρυνό ταξίδι με την μοτοσυκλέτα μου εν έτει...1988!!!!!!!!!!
καπαδοκία αγάπη μου!!

Πιστεύω οτι θα βρεις αλλαγές μετά από τόσα χρόνια και αυτό το λέω σχετικά με την ανάπτυξη του τουρισμού και το τι προσφέρεται σήμερα στον επισκέπτη. Μία συνταξιδιώτισσα που είχε πάει πριν 4-5 χρόνια στην Καππαδοκία, μας έλεγε συγκεκριμένα για το υπαίθριο μουσείο Goreme οτι ήταν άθλιος χώρος και σε πολλές λαξευτές εκκλησιές και σπηλιές ζούσαν ζώα και δεν το είχαν αξιοποιήσει, ούτε έβαζαν εισιτήριο και φέτος που ξαναπήγε η γυναίκα μαζί μας έμεινε με ανοιχτό το στόμα από την καθαριότητα και την οργάνωση και βεβαίως υπάρχει πλέον εισιτήριο. Όπως βλέπετε η Τουρκία τρέχει με γοργούς ρυθμούς, σε αντίθεση με κάποιους άλλους...

 

[ΕΡΣΗ]

Πιστεύω οτι θα βρεις αλλαγές μετά από τόσα χρόνια και αυτό το λέω σχετικά με την ανάπτυξη του τουρισμού και το τι προσφέρεται σήμερα στον επισκέπτη. Μία συνταξιδιώτισσα που είχε πάει πριν 4-5 χρόνια στην Καππαδοκία, μας έλεγε συγκεκριμένα για το υπαίθριο μουσείο Goreme οτι ήταν άθλιος χώρος και σε πολλές λαξευτές εκκλησιές και σπηλιές ζούσαν ζώα και δεν το είχαν αξιοποιήσει, ούτε έβαζαν εισιτήριο και φέτος που ξαναπήγε η γυναίκα μαζί μας έμεινε με ανοιχτό το στόμα από την καθαριότητα και την οργάνωση και βεβαίως υπάρχει πλέον εισιτήριο. Όπως βλέπετε η Τουρκία τρέχει με γοργούς ρυθμούς, σε αντίθεση με κάποιους άλλους...

Το 2003, πήγα για πρώτη φορά στο υπαίθριο μουσείο στο Goreme και δεν ήταν καθόλου έτσι που το περιγράφει η συνταξιδιώτισα σου. Καθαρό ήταν, διαμορφωμενοπυς χώρους είχε, εισιτήριο -ακριβό βγάλαμε- και ζώα δεν είδαμε. Προφανώς το έχει μπλέξει με τίποτε άλλο.
Πήγα ξανά και το 2009 και ήταν ακριβώς όπως το είχα δει το 2003.

 

[harilander]

Το 2003, πήγα για πρώτη φορά στο υπαίθριο μουσείο στο Goreme και δεν ήταν καθόλου έτσι που το περιγράφει η συνταξιδιώτισα σου. Καθαρό ήταν, διαμορφωμενοπυς χώρους είχε, εισιτήριο -ακριβό βγάλαμε- και ζώα δεν είδαμε. Προφανώς το έχει μπλέξει με τίποτε άλλο.
Πήγα ξανά και το 2009 και ήταν ακριβώς όπως το είχα δει το 2003.

ή εμπλεξε τις χρονολογίες...:roll:
ποσο χρονων ήταν;

 

[Giristroula]

Δεύτερη Μέρα

Στις διακοπές δεν κοιμόμαστε πάρα πολύ, για να μπορέσουμε να δούμε όσο πιο πολλά γίνεται...
Ξυπνήσαμε λοιπόν αρκετά πρωϊ, πήραμε το πρωϊνό μας και τις βαλίτσες μας, ως γνήσιοι πλανόδιοι εξερευνητές και ξεκινήσαμε για τη Νεκρόπολη της Ιεράπολης και κατόπιν το Παμούκαλε, που απείχαν από το ξενοδοχείο μας 3 χιλ.
Οι ιαματικές ιδιότητες των νερών υπήρξε ο κυριότερος λόγος που ιδρύθηκε στο σημείο αυτό η Ιεράπολις. Η περίοδος ακμής της εντοπίζεται μεταξύ του 193-217 μ.Χ, όταν η πόλη αριθμούσε περίπου 100.000 κατοίκους. Η μεταφορά όμως της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας από το Μέγα Κων/νο στο Βυζάντιο σηματοδότησε το τέλος της ανάπτυξης της Ιεραπόλεως. Το 10ο αι. ο αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός την αναφέρει ως επισκοπική έδρα, το 1210 πέρασε στα χέρια των Σελτζούκων Τούρκων, αλλά το 1354 ένας καταστροφικός σεισμός την έσβησε εντελώς από το χάρτη. Πεντακόσια χρόνια αργότερα η αρχαιολογική σκαπάνη Γερμανών αρχαιολόγων έφερε και πάλι στο φως (1887) την ιαματική αυτή λουτρόπολη. Τρεις Ρωμαίοι αυτοκράτορες την τίμησαν με την επίσκεψή τους, ο Ανδριανός, ο Καρακάλλας και ο Βαλεντινιανός ενώ ρωμαϊκά είναι και τα περισσότερα κτίσματα που έχουν διασωθεί στον αρχαιολογικό χώρο. Στα σημαντικότερα μνημεία της Ιεραπόλεως περιλαμβάνονται οι δημόσιες θέρμες, το ρωμαϊκό θέατρο, το Νυμφαίο, η Ρωμαϊκή Αγορά, το μνημείο του Μαρτυρίου του Απ. Φιλίππου, ο ναός του Απόλλωνα και η κεντρική λιθόστρωτη λεωφόρος με τις κιονοστοιχίες, μήκους 1,6 χιλ. Στην εκτεταμένη νεκρόπολη διασώζονται σε εξαιρετική κατάσταση περισσότεροι από 1000 τάφοι, τύμβοι κι σαρκοφάγοι.

Το καλοδιατηρημένο ρωμαϊκό θέατρο, χτισμένο το 2ο μ.Χ αι. επί αυτοκρατορίας Ανδριανού, δεσπόζει επιβλητικό στο κέντρο της Ιεραπόλεως, είναι χωρητικότητας 12000 θεατών και φιλοξενούσε θρησκευτικές τελετές, μουσικές παραστάσεις και αγωνίσματα. Οι θέρμες κτισμένες με τεράστιους ογκόλιθους, βρίσκονται στο βόρειο και στο νοτιοδυτικό τμήμα της νεκρόπολης.

Περπατήσαμε περίπου 3 χιλ. και θαυμάσαμε όλα αυτά τα αξιοθέατα. Παρέα μας πετούσαν κάτι αηδόνια με τα όμορφα κελαηδήματά τους. Εντύπωση μας έκανε πως στην κορυφή μερικών τάφων υπήρχε ένας ανδρικος φαλος που δηλούσε πως ήταν θαμμένος άνδρας.
Στο τέλος της πόλης, έκανε την εμφάνισή του ένα ξενοδοχείο με τεράστιες πισίνες, όπου έπαιρναν το ιαματικό τους μπάνιο πάρα πολλοί επισκέπτες.

Συνεχίζοντας ξεπρόβαλλε μπροστά μας σαν έκπληξη, το Παμούκαλε. Από μακριά έμοιαζε με πάγο, με χιόνι, με αλάτι, με μπαμπάκι. Πραγματικά είναι από τα πιο όμορφα τοπία που έχω δει...Πρόκειται για φυσικό φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο. Μία ολόκληρη πλαγιά ντυμένη στο βαμβάκι και ο καλλιτέχνης φυσικά είναι η φύση.

Επι τόπου, λοιπόν, μάθαμε την εξής ιστορία: Κάποτε, στα περίχωρα της πόλης Ντενισλί στη νοτιοδυτική Τουρκία, ζούσε μία νεαρή κοπέλα τόσο άχημη που κανείς δεν ήθελε να την παντρευτεί. Απογοητευμένη προσπάθησε να αυτοκτονήσει πηδώντας μέσα σε μία φυσική δεξαμενή του Παμούκαλε. Αντί όμως να πεθάνει, το ιαματικό νερό τη μεταμόρφωσε σε πολύ όμορφη κοπέλα. Ο άρχοντας της πόλης, που περνούσε τυχαία από την περιοχή, μόλις την αντίκρυσε την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και πολύ σύντομα το ειδύλιο εξελίχτηκε σε γάμο.

Αυτός ο παλιός τουρκικός μύθος είναι η γοητευτική λαϊκή εκδοχή για τις θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών πηγών του Παμούκαλε. Η πανέμορφη αυτή εικόνα συγκαταλέγεται στις πιο χαρακτηριστικές καρτ ποστάλ της Τουρκίας.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι πάλλευκοι ασβεστολιθικοί σχηματισμοί έχουν δημιουργηθεί από τα πλούσια σε όξινο ανθρακικό ασβέστιο νερά των θερμών πηγών που αναβλύζουν από το έδαφος (η θερμοκρασία τους κυμαίνεται περίπου στους 35 ο Κελσίου). Καθώς το ζεστό νερό περνά μέσα από τα ασβεστολιθικά πετρώματα, εμπλουτίζεται με μεταλλικά στοιχεία, τα οποία στη συνέχεια ψύχονται στην επιφάνεια του εδάφους και αποτίθεντα με τη μορφή λευκού μαρμάρου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία φυικών δεξαμενών σε εκπληκτικά σχήματα, που θυμίζουν πέταλα λουλουδιών ή κελύφη στρειδιών.

Στη διάρκεια των αιώνων σχηματίστηκαν οριζόντιες αναβαθμίδες με λευκούς σταλακτίτες, βάθρες και φυσικές ασβεστολιθικές δεξαμενές, που υψώνονται περίπου 160 μ. πάνω από το έδαφος. Ο,τι και να σας πω είναι λίγο, γι' αυτό το συναρπαστικό τοπίο, που όμοιό του δεν υπάρχει τον κόσμο και οδήγησε τους Τούρκους να προσδώσουν στη συγκεκριμένη περιοχή την ονομασία Παμούκαλε που σημαίνει ετυμολογικά "φρούριο από Βαμβάκι" και την Ουνέσκο να εντάξει το 1988 το Παμούκαλε στη λίστα των μνημείων της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Οι επισκέπτες δεν μπορούν να περπατήσουν σε όλες τις λίμνες ή να κάνουν μπάνιο, παρά μόνο σε μερικές. Για να περπατήσει κανείς στο χώρο αυτό, πρέπει να βγάλει τα παπούτσια του, προς αποφυγή φθορών.

Με τα παπούτσια ανά χείρας-φοβούμενοι να τα αφήσουμε κάπου, μην γυρνάμε ξυπόλιτοι σε όλη την υπόλοιπη εκδρομή- περιηγηθήκαμε αρκετά, μπήκαμε στις λίμνες ως το γόνατο, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, ανοίξαμε τα μάτια και δε χορταίναμε αυτό που βλέπαμε...
Ήρθε η ώρα να φύγουμε...πώς όμως να αφήναμε το παραμυθένιο τοπίο;

 

[ΕΡΣΗ]

Όταν είχα πάει εκεί πριν κάποια χρόνια, είχαν φτιάξει ένα είδους φυσικής πισίνας, όπου κολυμπούσε κανείς ανάμεσα σε κίονες και λοιπά ερείπια.
Είναι ακόμη σε λειτουργία;