Τουρκία Στα βάθη της Ανατολής...9 ημέρες...3620 χιλιόμετρα

[Giristroula]

Είμασταν εξοπλισμένοι με τα κατάλληλα ρούχα και παπούτσια και μια χαρά κατεβήκαμε τα 400 σκαλιά για να φτάσουμε στο φαράγγι. Η σκάλα ήταν σιδερένια, ανθρώπινη παρέμβαση όπως καταλάβατε, και την κατεβήκαμε πολύ γρήγορα, νέοι, γέροι και παιδιά! Στο ανέβασμα να σας δώ…

Το χαρακτηριστικό αυτού του φαραγγιού είναι οι πτυχώσεις που κάνουν τα βράχια πάνω πάνω και ο ροζ και πράσινος χρωματισμός τους. Αφού φτάσαμε κάτω αρχίσαμε να χαιρόμαστε το περπάτημα στη φύση…πλούσια βλάστηση, ένα ποτάμι με μπόλικο νερό έρεε κατά μήκος του φαραγγιού, όμορφα και καθαρά μονοπάτια, που και που γέφυρες έδιναν στον επισκέπτη τη δυνατότητα να περάσει στην άλλη μεριά και τι άλλο; Βεβαίως εκκλησίες σκαλισμένες σε βράχους. Άλλες σε δύσβατα σημεία και άλλες με εύκολη πρόσβαση, με τοιχογραφίες πολύ καλά διατηρημένες και σε εντυπωσιακά χρώματα. Χαρακτηριστικές είναι οι εξής εκκλησίες: η ευωδιαστή εκκλησία, η εκκλησία του φιδιού, που πήρε το όνομά της από τη νωπογραφία με το τρικέφαλο φίδι που κρατά έναν αμαρτωλό σε κάθε στόμα του, η εκκλησία του Αγ. Γεωργίου, η εκκλησία με τις κολώνες και η εκκλησία του υακίνθου.
Το ύψος του φαραγγιού φτάνει μέχρι και 200 μ. , είναι μαγευτικό με τη δύσβατη φυσική του ομορφιά και με τη βαθιά του μοναστηριακή ατμόσφαιρα που αναζητεί αυτή την ησυχία.

Το μήκος του φαραγγιού είναι 14 χιλ. και στο νότιο άκρο του βρίσκεται το χωριό Ιχλάρα. Μη φανταστείτε οτι κάναμε όλο το φαράγγι…πήγαμε στις εκκλησίες ΣΟΣ και μετά είχαμε ελεύθερο χρόνο για να απολαύσουμε τη φύση… Περιηγηθήκαμε στις εκκλησίες, βγάλαμε φωτογραφίες, πλατσουρίσαμε στα νερά του ποταμού, δροσιστήκαμε κάτω από τη σκιά των δένδρων και πήραμε την απόφαση της ανάβασης...

Με μία στάση στα μισά σκαλιά, τα ανεβήκαμε μια χαρά!
Κατόπιν, για να μη χάσουμε τις θερμίδες από τα ανέβα κατέβα-και μη ξεχνάτε πως λίγο πριν είχαμε πάει στη Μαλακοπή-, καθίσαμε σ’ ένα καφέ δίπλα ακριβώς από τα εισιτήρια και ξαποστάσαμε δοκιμάζοντας την τοπική λιχουδιά που λέγεται γκιοσλεμές, τον οποίο φτιάχνουμε και μεις, αλλά κάπως αλλιώς. Εκείνο που φάγαμε εκεί ήταν κάτι σαν κρέπα πασπαλισμένη με τυρί και διπλωμένη πολλές φορές.
Χαιρετήσαμε και το φαράγγι του Περιστρέμματος και συνεχίσαμε για την Καρβάλη (Guzelyurt), που βρίσκεται σε απόσταση 15 χιλ.
Πρόκειται για κωμόπολη της Τουρκίας με αρχική ονομασία Ναζιανζό, μετέπειτα Γκέλβερι και κατόπιν Γκιουζέλγιουρτ, που σημαίνει όμορφο χωριό. Μέχρι το 1924 κατοικούνταν από 2000 Έλληνες. Εντός της πόλης σώζεται τρωγλοδυτικός οικισμός με μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Διατηρείται μέχρι σήμερα σημαντικός αριθμός λαξευτών οικιών, παρεκκλησίων, ναών και υπόγειων λαβυρινθοειδών στοών μεγάλου μήκους. Η Καρβάλη δεν είναι, όπως τα προηγούμενα αξιοθέατα, πολύ τουριστική.

Παρκάραμε το όχημα πριν την παλιά πόλη και ξεκινήσαμε με τα πόδια την εξερεύνηση. Εκείνο που βλέπαμε τριγύρω μας ήταν μισογκρεμισμένα σπίτια και σκαλισμένα βράχια.

Τοπίο εγκατάλειψης και ερήμωσης. Χαζεύοντας από δω κι από κει φτάσαμε στην εκκλησία του Αγ. Γρηγορίου του Νανζιανζινού, ο οποίος είναι φοβερά συντηρημένος, εξωτερικά δεν έχει καμία φθορά, το μόνο δυσάρεστο είναι ότι εκεί που βλέπεις μία ωραία χριστιανική εκκλησία πέφτει το μάτι σου λίγο στην άκρη και χαλιέσαι βλέποντας κολλημένο έναν πανύψηλο μιναρέ. Εσωτερικά επίσης είναι καλοδιατηρημένος, αφού όπως καταλάβατε έχει μετατραπεί σε τζαμί, παντού ασβεστωμένος, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν πουθενά τοιχογραφίες. Μένει ανέπαφο το ξυλόγλυπτο τέμπλο που είχε δωρίσει ο τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος. Όταν ήταν χριστιανικός ναός, η αγία τράπεζα ήταν στραμμένη στην ανατολή κι όταν μετατράπηκε σε τζαμί, οι μουσουλμάνοι άλλαξαν τη διαρρύθμιση προκειμένου οι προσευχόμενοι να κοιτούν προς τη Μέκκα. Ο άμβωνας έχει παραμείνει ανέπαφος.
Στον αύλειο χώρο είχανε κτίσει κελιά και ξενώνες και εκεί υπάρχει και μία σπηλιά όπου αναβλύζει αγίασμα.

Στη συνέχεια περπατήσαμε και στο νέο χωριό, όσοι θέλαμε ξεναγηθήκαμε στο Παρθεναγωγείο της περιοχής, που τώρα έχει μετατραπεί σε ξενώνα. Πρόκειται για κτίριο καλά συντηρημένο, με όμορφα δωμάτια, διακοσμημένα με γούστο!
Ήπιαμε καφεδάκι στην πλατεία και αναχωρήσαμε.
Περάσαμε για λίγο από την Ανακού, τη δεύτερη σημαντικότερη υπόγεια πόλη της Καππαδοκίας, όχι για να επισκεφτούμε αυτή καθεαυτή, αλλά κάτι ερειπωμένα ελληνικά σπίτια και μία επίσης ερειπωμένη εκκλησία του Αγ. Πέτρου.
Μόνο δύο λόγια θα σας αναφέρω για την Ανακού, αλλιώς λέγεται Καϊμακλί, διότι μπορεί να θέλετε να την επισκεφτείτε. Ο λαός εκεί έχτισε τα σπίτια του γύρω από τις 100 σήραγγες. Ένα μέρος των σηράγγων αυτών που ανοίγονται στις αυλές των σπιτιών, χρησιμοποιούνται σήμερα από τους κατοίκους της περιοχής ως αποθήκες, αμπάρια ή αχυρώνες. Η υπόγεια πόλη της Ανακού από άποψη σχεδίου και κατασκευής είναι διαφορετική από αυτή της Μαλακοπής. Τα περάσματα είναι πιο στενά και με μεγαλύτερη κλίση. Το βάθος του οικισμού είναι περίπου 20-25 μέτρα και δεν έχει εξακριβωθεί ακόμη ο αριθμός των ορόφων. Μέχρι στιγμής επισκέψιμα είναι τα 4 πατώματα. Στο πρώτο πάτωμα υπάρχει μία μεγάλη λεκάνη και ένας αχυρώνας. Από το αριστερό μέρος του αχυρώνα υπάρχει διάβαση προς την εκκλησία, που βρίσκεται στο δεύτερο πάτωμα. Εκεί υπάρχουν και μεγάλες αίθουσες. Στο τρίτο πάτωμα βρίσκονται οι αποθήκες τροφίμων και οι κουζίνες και στο τέταρτο οι αποθήκες και το οινοποιείο. Αυτά…
Μετά τη βόλτα μας και σε αυτό το χωριό και τα σχετικά ψώνια που κάναμε, φύγαμε για το ξενοδοχείο. Ήταν η ώρα του δείπνου και έπρεπε να ξεκουραστούμε και λίγο, διότι το βράδυ είχαμε έξοδο για προσευχή…και ποτό.
Γύρω στις 9.30 ξεκινήσαμε με τα καλά μας ρούχα και φρεσκαρισμένοι, με σκοπό να πιούμε ποτάκι στο YasarBabaRestaurant, το οποίο ήταν λαξευμένο μέσα σε βράχο. Εκεί θα παρακολουθούσαμε το χορό των δερβίσηδων και κατόπιν τοπικούς παραδοσιακούς χορούς. Μπορεί να ήταν λίγο τουριστικό σαν δραστηριότητα, αλλά εμένα μου αρέσουν πολύ οι χοροί, οπότε δεν έφερα καμία αντίρρηση στην πρόταση. Ο χώρος αυτός βρισκόταν κανά τέταρτο με αμάξι από το Προκόπι. Μόλις μπήκαμε περπατήσαμε σ’ ένα διάδρομο με αρκετή κλίση, για να κατεβούμε μέσα στη σπηλιά. Μας υποδέχτηκαν μ’ ένα ρόφημα, που εγώ δε δοκίμασα, και κατεβαίνοντας κι άλλο φτάσαμε στην αίθουσα. Είχαμε κρατήσει πρώτο τραπέζι πίστα! Όλα τα τραπέζια ήταν μαρμάρινα και μακρόστενα και από τις δύο πλευρές τους είχανε πάγκους, επίσης μαρμάρινους. Το εισιτήριο κόστιζε 20 Ε και περιελάμβανε απεριόριστο κρασί, λευκό ή κόκκινο, μπύρες, βότκα, αναψυκτικά, φρούτα και ξηρούς καρπούς αλλά και θεάματα…χορό δερβίσηδων και παραδοσιακούς χορούς, όπως σας προείπα. Κράτησε συνολικά 3 ώρες.
Μπήκαμε στην αίθουσα, στρωθήκαμε στο τραπέζι, μας έφεραν τα εδέσματα και περιμέναμε…
Μας προέτρεψαν να κάνουμε ησυχία, γιατί σε λίγο θα ξεκινούσε η προσευχή…και να μη φωτογραφίζουμε τους δερβίσηδες κατά την προσευχή τους και τους αποσυντονίζουμε. Θα μας έδιναν χρόνο στο τέλος, λίγο πριν αποχωρήσουν για να τους φωτογραφίσουμε.
Πράγματι…οι δερβίσηδες εξήλθαν και μεις παρακολουθούσαμε σιωπηλοί…Φορούσαν ένα άσπρο φόρεμα, που συμβολίζει το πένθος, ένα μαύρο μανδύα που συμβολίζει τον τάφο, κάλυμμα στο κεφάλι, που συμβολίζει την ταφόπετρα. Ο Σειχ, που ξεχωρίζει από τη μαύρη ταινία στο τουρμπάνι του, είναι ο πόλος, σημείο συνάντησης του φθαρτού και του αιώνιου.

Η τελετή άρχισε με ένα αργό και επίσημο άσμα που δοξάζε τον προφήτη. Η φλογέρα εναλλασσόμενη με τύμπανα εξέφραζε τη θλίψη του χωρισμού. Τότε οι Δερβίσηδες έκανα 3 γύρους συμβολίζοντας τις προσεγγίσεις του Θεού από το θρησκευτικό νόμο. Τη σκέψη, την αλήθεια και την ένωση. Μετά οι χορευτές πέταξαν το μαύρο μανδύα, δείγμα πνευματικής ανάτασης και άρχισαν τον κυκλικό χορό τους. Το δεξί τους χέρι ήταν υψωμένο προς τον ουρανό. Για να δεχτούν τη θεία χάρη, την οποία σκορπούν στη γη με το αριστερό τους χέρι στραμμένο στο έδαφος. Γύριζαν γύρω από την αίθουσα, εκτός από τον Σέιχ, τον πόλο, ο οποίος γύριζε γύρω από τον εαυτό του. Όπως γύριζαν οι χορευτές σχημάτιζαν δύο τόξα. Το ένα συμβόλιζε τη συγκέντρωση των ψυχών στην ύλη και το άλλο την άνοδο των ψυχών στο Θεό. Όταν ο Σείχ μπήκε στο χορό, η κίνησή του σε δύο χρόνους διέγραφε το συντομότερο δρόμο προς το κέντρο του κύκλου και συμβόλιζε την ενότητα προς το Θεό. Κάπου εκεί τα φώτα άναψαν και μας επέτρεψαν να βγάλουμε φωτογραφίες.

Ο χορός τελείωσε όταν ο Σειχ επέστρεψε στη θέση του.
Ακολούθησαν αρκετοί χοροί με τοπικές φορεσιές, η μουσική των οποίων άλλοτε μου θύμιζε ποντιακά και άλλοτε κρητικά τραγούδια.

Δε θα μπορούσε να λείπει από το πρόγραμμα και ο χορός της κοιλιάς.

Παρακολουθώντας όλα αυτά και τρωγοπίνοντας η ώρα κόντεψε 1 πρωϊνή. Μαζευτήκαμε σιγά σιγά για αναχώρηση και μετά από μία άλλη δύσκολη μέρα, ξαπλώσαμε τα κουρασμένα κορμιά μας στα μαλακά κρεβάτια του ξενοδοχείου μας στο Προκόπι, το οποίο θα εγκαταλείπαμε την επόμενη μέρα, Κλαψ…
Και για να σας προειδοποιήσω… στο επόμενο επεισόδιο θα έχουμε πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε…μα πάρα πολλά, μπορεί και 700! Φροντίσετε λοιπόν να καθίσετε αναπαυτικά το λεωφορείο, θα μπούμε το πρωϊ και θα βγούμε το απόγευμα…μη φοβάστε όμως στάσεις για νερό, φαϊ και τα υπόλοιπα…θα έχετε! Μην ακούσω τσιμουδιά ότι πιαστήκατε…
Πού θα πάμε; Θα κατεβούμε κάπου προς τα νότια! Πάντως νεραιδοκαμινάδες, βράχους, σπηλιές και υπόγειες πολιτείες δε θα ξαναδείτε…Μην στενοχωριέστε…κι εκεί που θα πάμε θα δούμε όμορφα τοπία και θα κάνουμε πολλές βόλτες πάλι…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mfish]

Ανυπομονω να φτασεις Καππαδοκια...απο τις πιο ωραιες εικονες που θυμαμαι ειναι να ανοιγω τα ματια μου ξημερωματα στο λεωφορειο και να αντικρυζω αυτο το υπεροχο τοπιο!

 

[canf]

ωραιο φαινεται το ταξιδι γυριστρουλα

 

[pattyyy]

Για πες, για πες...Θα το παρακολουθήσω με ενδιαφέρον αυτό το ταξίδι!

 

[ΕΡΣΗ]

Πάντα μου αρέσουν οτι αφορά τη γείτονα!

 

[Giristroula]

Παιδιά θα σας ταξιδέψω σε αυτά τα μέρη και με το ημερήσιο ημερολόγιο μου και με φωτογραφικό υλικό που μιλάει από μόνο του!Ένα θα σας πω...γύρισα σωματικά μετά από 10 μέρες και έκανα πολλές, πολλές μέρες να γυρίσω ψυχικά και νοερά...και νομίζω πως αυτό είναι η μεγάλη επιτυχία του ταξιδιού. Να φανταστείτε οτι τις πρώτες μέρες στη δουλειά διάφοροι μιλούσαν γύρω μου για προβλήματα, για μιζέριες, για θέματα ρουτίνας (πριν ακόμη αρχίσει τούτο το κακό του τελευταίου μήνα με την κατάσταση της χώρας) και γω που δεν είχα γυρίσει ακόμη...έδειχνα πως άκουγα, αλλά από το ένα έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν, ήμουν ακόμη εκεί...η ψυχή μου, το μυαλό μου και τα μάτια μου. Αυτό τα λέει όλα...είχα πολύ καιρό να το νιώσω αυτό μετά από ταξίδι.

 

[renata]

Ti μου θυμίζεις τώρααααααααα
το πρώτο μου μακρυνό ταξίδι με την μοτοσυκλέτα μου εν έτει...1988!!!!!!!!!!
καπαδοκία αγάπη μου!!

 

[Giristroula]

Ti μου θυμίζεις τώρααααααααα
το πρώτο μου μακρυνό ταξίδι με την μοτοσυκλέτα μου εν έτει...1988!!!!!!!!!!
καπαδοκία αγάπη μου!!

Πιστεύω οτι θα βρεις αλλαγές μετά από τόσα χρόνια και αυτό το λέω σχετικά με την ανάπτυξη του τουρισμού και το τι προσφέρεται σήμερα στον επισκέπτη. Μία συνταξιδιώτισσα που είχε πάει πριν 4-5 χρόνια στην Καππαδοκία, μας έλεγε συγκεκριμένα για το υπαίθριο μουσείο Goreme οτι ήταν άθλιος χώρος και σε πολλές λαξευτές εκκλησιές και σπηλιές ζούσαν ζώα και δεν το είχαν αξιοποιήσει, ούτε έβαζαν εισιτήριο και φέτος που ξαναπήγε η γυναίκα μαζί μας έμεινε με ανοιχτό το στόμα από την καθαριότητα και την οργάνωση και βεβαίως υπάρχει πλέον εισιτήριο. Όπως βλέπετε η Τουρκία τρέχει με γοργούς ρυθμούς, σε αντίθεση με κάποιους άλλους...

 

[ΕΡΣΗ]

Πιστεύω οτι θα βρεις αλλαγές μετά από τόσα χρόνια και αυτό το λέω σχετικά με την ανάπτυξη του τουρισμού και το τι προσφέρεται σήμερα στον επισκέπτη. Μία συνταξιδιώτισσα που είχε πάει πριν 4-5 χρόνια στην Καππαδοκία, μας έλεγε συγκεκριμένα για το υπαίθριο μουσείο Goreme οτι ήταν άθλιος χώρος και σε πολλές λαξευτές εκκλησιές και σπηλιές ζούσαν ζώα και δεν το είχαν αξιοποιήσει, ούτε έβαζαν εισιτήριο και φέτος που ξαναπήγε η γυναίκα μαζί μας έμεινε με ανοιχτό το στόμα από την καθαριότητα και την οργάνωση και βεβαίως υπάρχει πλέον εισιτήριο. Όπως βλέπετε η Τουρκία τρέχει με γοργούς ρυθμούς, σε αντίθεση με κάποιους άλλους...

Το 2003, πήγα για πρώτη φορά στο υπαίθριο μουσείο στο Goreme και δεν ήταν καθόλου έτσι που το περιγράφει η συνταξιδιώτισα σου. Καθαρό ήταν, διαμορφωμενοπυς χώρους είχε, εισιτήριο -ακριβό βγάλαμε- και ζώα δεν είδαμε. Προφανώς το έχει μπλέξει με τίποτε άλλο.
Πήγα ξανά και το 2009 και ήταν ακριβώς όπως το είχα δει το 2003.

 

[harilander]

Το 2003, πήγα για πρώτη φορά στο υπαίθριο μουσείο στο Goreme και δεν ήταν καθόλου έτσι που το περιγράφει η συνταξιδιώτισα σου. Καθαρό ήταν, διαμορφωμενοπυς χώρους είχε, εισιτήριο -ακριβό βγάλαμε- και ζώα δεν είδαμε. Προφανώς το έχει μπλέξει με τίποτε άλλο.
Πήγα ξανά και το 2009 και ήταν ακριβώς όπως το είχα δει το 2003.

ή εμπλεξε τις χρονολογίες...:roll:
ποσο χρονων ήταν;

 

[Giristroula]

Δεύτερη Μέρα

Στις διακοπές δεν κοιμόμαστε πάρα πολύ, για να μπορέσουμε να δούμε όσο πιο πολλά γίνεται...
Ξυπνήσαμε λοιπόν αρκετά πρωϊ, πήραμε το πρωϊνό μας και τις βαλίτσες μας, ως γνήσιοι πλανόδιοι εξερευνητές και ξεκινήσαμε για τη Νεκρόπολη της Ιεράπολης και κατόπιν το Παμούκαλε, που απείχαν από το ξενοδοχείο μας 3 χιλ.
Οι ιαματικές ιδιότητες των νερών υπήρξε ο κυριότερος λόγος που ιδρύθηκε στο σημείο αυτό η Ιεράπολις. Η περίοδος ακμής της εντοπίζεται μεταξύ του 193-217 μ.Χ, όταν η πόλη αριθμούσε περίπου 100.000 κατοίκους. Η μεταφορά όμως της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας από το Μέγα Κων/νο στο Βυζάντιο σηματοδότησε το τέλος της ανάπτυξης της Ιεραπόλεως. Το 10ο αι. ο αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός την αναφέρει ως επισκοπική έδρα, το 1210 πέρασε στα χέρια των Σελτζούκων Τούρκων, αλλά το 1354 ένας καταστροφικός σεισμός την έσβησε εντελώς από το χάρτη. Πεντακόσια χρόνια αργότερα η αρχαιολογική σκαπάνη Γερμανών αρχαιολόγων έφερε και πάλι στο φως (1887) την ιαματική αυτή λουτρόπολη. Τρεις Ρωμαίοι αυτοκράτορες την τίμησαν με την επίσκεψή τους, ο Ανδριανός, ο Καρακάλλας και ο Βαλεντινιανός ενώ ρωμαϊκά είναι και τα περισσότερα κτίσματα που έχουν διασωθεί στον αρχαιολογικό χώρο. Στα σημαντικότερα μνημεία της Ιεραπόλεως περιλαμβάνονται οι δημόσιες θέρμες, το ρωμαϊκό θέατρο, το Νυμφαίο, η Ρωμαϊκή Αγορά, το μνημείο του Μαρτυρίου του Απ. Φιλίππου, ο ναός του Απόλλωνα και η κεντρική λιθόστρωτη λεωφόρος με τις κιονοστοιχίες, μήκους 1,6 χιλ. Στην εκτεταμένη νεκρόπολη διασώζονται σε εξαιρετική κατάσταση περισσότεροι από 1000 τάφοι, τύμβοι κι σαρκοφάγοι.

Το καλοδιατηρημένο ρωμαϊκό θέατρο, χτισμένο το 2ο μ.Χ αι. επί αυτοκρατορίας Ανδριανού, δεσπόζει επιβλητικό στο κέντρο της Ιεραπόλεως, είναι χωρητικότητας 12000 θεατών και φιλοξενούσε θρησκευτικές τελετές, μουσικές παραστάσεις και αγωνίσματα. Οι θέρμες κτισμένες με τεράστιους ογκόλιθους, βρίσκονται στο βόρειο και στο νοτιοδυτικό τμήμα της νεκρόπολης.

Περπατήσαμε περίπου 3 χιλ. και θαυμάσαμε όλα αυτά τα αξιοθέατα. Παρέα μας πετούσαν κάτι αηδόνια με τα όμορφα κελαηδήματά τους. Εντύπωση μας έκανε πως στην κορυφή μερικών τάφων υπήρχε ένας ανδρικος φαλος που δηλούσε πως ήταν θαμμένος άνδρας.
Στο τέλος της πόλης, έκανε την εμφάνισή του ένα ξενοδοχείο με τεράστιες πισίνες, όπου έπαιρναν το ιαματικό τους μπάνιο πάρα πολλοί επισκέπτες.

Συνεχίζοντας ξεπρόβαλλε μπροστά μας σαν έκπληξη, το Παμούκαλε. Από μακριά έμοιαζε με πάγο, με χιόνι, με αλάτι, με μπαμπάκι. Πραγματικά είναι από τα πιο όμορφα τοπία που έχω δει...Πρόκειται για φυσικό φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο. Μία ολόκληρη πλαγιά ντυμένη στο βαμβάκι και ο καλλιτέχνης φυσικά είναι η φύση.

Επι τόπου, λοιπόν, μάθαμε την εξής ιστορία: Κάποτε, στα περίχωρα της πόλης Ντενισλί στη νοτιοδυτική Τουρκία, ζούσε μία νεαρή κοπέλα τόσο άχημη που κανείς δεν ήθελε να την παντρευτεί. Απογοητευμένη προσπάθησε να αυτοκτονήσει πηδώντας μέσα σε μία φυσική δεξαμενή του Παμούκαλε. Αντί όμως να πεθάνει, το ιαματικό νερό τη μεταμόρφωσε σε πολύ όμορφη κοπέλα. Ο άρχοντας της πόλης, που περνούσε τυχαία από την περιοχή, μόλις την αντίκρυσε την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και πολύ σύντομα το ειδύλιο εξελίχτηκε σε γάμο.

Αυτός ο παλιός τουρκικός μύθος είναι η γοητευτική λαϊκή εκδοχή για τις θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών πηγών του Παμούκαλε. Η πανέμορφη αυτή εικόνα συγκαταλέγεται στις πιο χαρακτηριστικές καρτ ποστάλ της Τουρκίας.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι πάλλευκοι ασβεστολιθικοί σχηματισμοί έχουν δημιουργηθεί από τα πλούσια σε όξινο ανθρακικό ασβέστιο νερά των θερμών πηγών που αναβλύζουν από το έδαφος (η θερμοκρασία τους κυμαίνεται περίπου στους 35 ο Κελσίου). Καθώς το ζεστό νερό περνά μέσα από τα ασβεστολιθικά πετρώματα, εμπλουτίζεται με μεταλλικά στοιχεία, τα οποία στη συνέχεια ψύχονται στην επιφάνεια του εδάφους και αποτίθεντα με τη μορφή λευκού μαρμάρου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία φυικών δεξαμενών σε εκπληκτικά σχήματα, που θυμίζουν πέταλα λουλουδιών ή κελύφη στρειδιών.

Στη διάρκεια των αιώνων σχηματίστηκαν οριζόντιες αναβαθμίδες με λευκούς σταλακτίτες, βάθρες και φυσικές ασβεστολιθικές δεξαμενές, που υψώνονται περίπου 160 μ. πάνω από το έδαφος. Ο,τι και να σας πω είναι λίγο, γι' αυτό το συναρπαστικό τοπίο, που όμοιό του δεν υπάρχει τον κόσμο και οδήγησε τους Τούρκους να προσδώσουν στη συγκεκριμένη περιοχή την ονομασία Παμούκαλε που σημαίνει ετυμολογικά "φρούριο από Βαμβάκι" και την Ουνέσκο να εντάξει το 1988 το Παμούκαλε στη λίστα των μνημείων της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Οι επισκέπτες δεν μπορούν να περπατήσουν σε όλες τις λίμνες ή να κάνουν μπάνιο, παρά μόνο σε μερικές. Για να περπατήσει κανείς στο χώρο αυτό, πρέπει να βγάλει τα παπούτσια του, προς αποφυγή φθορών.

Με τα παπούτσια ανά χείρας-φοβούμενοι να τα αφήσουμε κάπου, μην γυρνάμε ξυπόλιτοι σε όλη την υπόλοιπη εκδρομή- περιηγηθήκαμε αρκετά, μπήκαμε στις λίμνες ως το γόνατο, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, ανοίξαμε τα μάτια και δε χορταίναμε αυτό που βλέπαμε...
Ήρθε η ώρα να φύγουμε...πώς όμως να αφήναμε το παραμυθένιο τοπίο;

 

[ΕΡΣΗ]

Όταν είχα πάει εκεί πριν κάποια χρόνια, είχαν φτιάξει ένα είδους φυσικής πισίνας, όπου κολυμπούσε κανείς ανάμεσα σε κίονες και λοιπά ερείπια.
Είναι ακόμη σε λειτουργία;