Τουρκία Στα βάθη της Ανατολής...9 ημέρες...3620 χιλιόμετρα

[Giristroula]

Τέταρτη μέρα

Το ξυπνητήρι χτύπησε την ώρα του. Σηκώθηκα σαν ελατήριο και περίμενα να δω αντιδράσεις...
Άρχισα να ντύνομαι και ακουσα μία φωνή: "Άντε ας πάμε και ο,τι θέλει ας γίνει...".
Ντυθήκαμε στα γρήγορα, πλυθήκαμε αρκετά, μήπως και ξεπρηστούν τα μάτια μας από την αυπνία, πήραμε και ζακέτες, μιας και ήταν τόσο πρωϊ και θ' ανεβαίναμε ψηλά, πήραμε φωτογραφικές μηχανές και βιντεοκάμερες και 4.40 κατεβήκαμε στη ρεσεψιον, όπου μας περίμενε η κ. Δέσποινα και ο Ελληνοζηλανδός.
Τους ανακοινώσαμε τις δύο απώλειες και αμέσως μετά ήρθε το βανάκι, στο οποίο επέβαιναν κάποια άλλα άτομα, ο οδηγός φώναξε τα ονόματά μας και μας έδωσε ένα καρτελάκι να κρεμάσουμε το λαιμό. Πήραμε τις θέσεις μας και περιμέναμε. Τώρα θα φύγουμε, ύσττερα θα φύγουμε, τίποτα. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν οτι δε θα ερχόταν οι δύο κοπέλες. Βρε το λέγαμε, βρε το δείχναμε στην κατάσταση με τα ονόματα, τις πήραν τηλέφωνο από τη ρεσεψιόν, τίποτα. Αφού πέρασε κανά τέταρτο, το κατάλαβαν επιτέλους και ξεκινήσαμε...
Μόλις άρχιζε να ξημερώνει, ώρα 5 πρωϊνή, και το Προκόπι, ήταν τόσο όμορφο...επικρατούσε φοβερή ησυχία, όλα γύρω μας κοιμότανε, και η δροσούλα της αυγής ήταν αναζωογονητική. Περάσαμε από άλλες δύο γειτονιές και παραλάβαμε κι άλλους συνταξιδιώτες. Είδα όμορφα πέτρινα πίτια και παραδοσιακά καλντερίμια. Ήταν πεντακάθαρα παντού! Τελείωσε η περισυλλογή και πήραμε το δρόμο για το χώρο όπου ήταν τα γραφεία της εταιρείας, έξω από το Προκόπι. Εκεί καταθέσαμε τον οβολό μας, 120 Ε έκαστος και από ένα διπλανό χώρο πήραμε το πρωϊνό μας, που περιλαμβανόταν στην τιμή. Καφές φίλτρου ή τσάι με κάτι κουλουράκια σαν τα δικά μας τα σουσαμένια. Ήταν πολύ νόστιμα. Βγήκαμε στην αυλή και καθίσαμε σε παγκάκι απολαμβάνοντας τη φύση τριγύρω.

Εκεί μείναμε περίπου 45 '. Η ώρα είχε περάσει τις 6, όταν φορτωθήκαμε και πάλι στο βανάκι, για να πάμε ακόμη πιο μακριά, στις αλάνες, όπου ήταν "αραγμένα" τα αερόστατα. Εκείνο που πρωτοαντικρύσαμε, ήταν μεγάλη κινητικότητα. Άλλα είχαν ήδη σηκωθεί από το έδαφος και άλλα ήταν πεσμένα κάτω και τα φούσκωναν με τις μεγάλες φλόγες.

Σταθήκαμε για να βγούμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες και ακούσαμε προσεκτικά τις οδηγίες, για το πώς θα ανεβούμε, πώς θα σταθούμε κατά την απογείωση και την προσγείωση, πόσα άτομα χωράνε σε κάθε καμπίνα, πόσο θα διαρκέσει η πτήση και συστηθήκαμε με το χειριστή μας, ο οποίος είναι Αμερικανός και κάνει αυτή τη δουλειά 25 χρόνια. Εντάξει...όσο να είναι μία ασφάλεια την είχαμε εξασφαλίσει με τον έμπειρο "

πιλότο"!

Μετά από όλα αυτά, περιμέναμε να φουσκώσει το πολύχρωμο αερόστατό μας και φωτογραφίζαμε με μανία, όσα είχαν σηκωθεί. Ο ουρανός ήταν ήδη καταγάλανος και ο ήλιος είχε ανατείλει. Τι κρίμα που δεν προλάβαμε να δούμε την αντολή από ψηλά. Λένε οτι τα πετρώματα παίρνουν πολύ ωραία χρώματα αυτή την ώρα.
Ήρθε η ώρα μας να ανεβούμε.

Το κάτω μέρος του αερόστατου, η καμπίνα δηλαδή, είναι ένα πλεκτό ορθογώνιο καλάθι, το οποίο δεν έχει πόρτα, για να μπει ο κόσμος μέσα, αλλά σκαρφαλώνεις για να μπείς και είναι και αρκετά ψηλό, και αφού ανέβεις πάνω, πηδάς και πέφτεις μέσα. Ε...ρε γλέντια!Με δική μας προσπάθεια σιγά σιγά και κάτι χουφτώματα από τους βοηθούς, μπήκαμε...άντε να δούμε πώς θα βγούμε!
Το καλάθι αυτό ήταν χωρισμένο στα τέσσερα και σε κάθε χώρο έμπαιναν 5-6 άτομα και στο κέντρο στεκόταν ο χειριστής.
Εγώ στάθηκα από την έξω πλευρά, δίπλα στο χειριστή και κόντευα να σκάσω από τη ζέστη, κάθε φορά που άνοιγε το φλόγιστρο για να ανεβούμε πιο πάνω.
Πήραμε όλοι μας τις θέσεις μας κι αφού χαλαρώσαμε, αρχίσαμε να αφήνουμε τα επίγεια...

Ανεβαίναμε τόσο σιγά, που δε το καταλαβαίναμε καθόλου κι αυτό μας δημιούργησε φοβερή ασφάλεια. Όλοι είμασταν μια παρέα, άνθρωποι από διάφορα μέρη του κόσμου, εμείς στο δικό μας αερόστατο και όλα τα υπόλοιπα μαζί...ομορφαίναμε τον ουρανό! Ήταν πολύχρωμος και τόσο χαρούμενος!

Τα βράχια-κώνοι από κάτω φαινόταν λες και κάποιος έκανε σχήματα με σαντιγύ με τη βοήθεια κορνε και πολλά είχανε περίεργα σχήματα. Είμασταν πάνω από την κοιλάδα του Goreme, χάναμε ύψος και κατεβαίναμε πιο κάτω για να δούμε και λεπτομέρειες. Το Προκόπι φαινόταν μακριά δυτυχώς.

Εγώ νόμιζα πως θα είχε μεγαλύτερη ταχύτητα και θα βλέπαμε πιο μεγάλη περιοχή και κυρίως το Προκόπι. Απογοητεύτηκα λίγο, διότι όλη την ώρα είμασταν πάνω από μία συγκεκριμένη περιοχή, δε διανύσαμε καμία τεράστια απόσταση. Δεν πειράζει όμως. Είδαμε από κοντά την κοιλάδα της αγάπης, γιατί τα βράχια είχαν σχηματίσει κάτι σαν καρδιά. Κάποιοι άλλοι σχηματισμοί μοιάζανε με σπιτάκια, άλλοι με μανιτάρια, με μολύβια κ.α.

Υπήρχαν βεβαια και χωράφια με καλλιέργειες και δένδρα και καραφλές εκτάσεις. Ο ήλιος μας έκαιγε. Γύρω μας γινόταν ένα πανηγύρι από αερόστατα διάφορων εταιρειών και οι 4 μας κάναμε πολύ χαβαλέ. Φωτογραφίζαμε και βιντεοσκοπούσαμε ο,τι μας άρεσε.

Μετά από 45 ' πτήσης, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Προσγειωθήκαμε αργά και σταθερά σε άλλο σημείο από όπου είχαμε ξεκινήσει. Κλείσαμε τις κάμερες και τις μηχανές και κρατηθήκαμε από το καλάθι, κατά τις οδηγίες του χειριστή, για να στηριχτούμε στην προσγείωση. Ο έμπειρος χειριστής μας τα κατάφερε μια χάρα και μας προσγείωσε, χωρίς δυνατό τράνταγμα και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το ξεφούσκωμα του αερόστατου.
Μετά ακολούθησαν τα δύσκολα...πώς θα κατεβούμε από το καλάθι, το οποίο είχε καθίσει πάνω σε μία ράμπα ενός τζιπ, για να μεταφερθεί και συνεπώς είχε ψηλώσει ακόμη πιο πολύ.
Να μη σας τα πολυλογώ, εγώ, που είμαι και φοβητσιάρα σε τέτοια, έμεινα τελευταία και λίγο πολύ ένα νεαρό παλληκάρι με βοήθησε αρκετά για να κατεβώ. Την κ. Δέσποινα, που ήταν κοντούλα κι αδυνατούλα, την πήρε κανονική αγκαλιά και την κατέβασε σα μωρό, διότι η καημένη ζορίστηκε να ανεβεί και το είχε άγχος όσο είμασταν ψηλά...το πώς θα κατεβούμε από το καλάθι.
Περάσαμε κι αυτη τη δυσκολία...
Τα καλύτερα ακολούθησαν όμως και οι εκπλήξεις ήρθαν επί τόπου...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mfish]

Ανυπομονω να φτασεις Καππαδοκια...απο τις πιο ωραιες εικονες που θυμαμαι ειναι να ανοιγω τα ματια μου ξημερωματα στο λεωφορειο και να αντικρυζω αυτο το υπεροχο τοπιο!

 

[canf]

ωραιο φαινεται το ταξιδι γυριστρουλα

 

[pattyyy]

Για πες, για πες...Θα το παρακολουθήσω με ενδιαφέρον αυτό το ταξίδι!

 

[ΕΡΣΗ]

Πάντα μου αρέσουν οτι αφορά τη γείτονα!

 

[Giristroula]

Παιδιά θα σας ταξιδέψω σε αυτά τα μέρη και με το ημερήσιο ημερολόγιο μου και με φωτογραφικό υλικό που μιλάει από μόνο του!Ένα θα σας πω...γύρισα σωματικά μετά από 10 μέρες και έκανα πολλές, πολλές μέρες να γυρίσω ψυχικά και νοερά...και νομίζω πως αυτό είναι η μεγάλη επιτυχία του ταξιδιού. Να φανταστείτε οτι τις πρώτες μέρες στη δουλειά διάφοροι μιλούσαν γύρω μου για προβλήματα, για μιζέριες, για θέματα ρουτίνας (πριν ακόμη αρχίσει τούτο το κακό του τελευταίου μήνα με την κατάσταση της χώρας) και γω που δεν είχα γυρίσει ακόμη...έδειχνα πως άκουγα, αλλά από το ένα έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν, ήμουν ακόμη εκεί...η ψυχή μου, το μυαλό μου και τα μάτια μου. Αυτό τα λέει όλα...είχα πολύ καιρό να το νιώσω αυτό μετά από ταξίδι.

 

[renata]

Ti μου θυμίζεις τώρααααααααα
το πρώτο μου μακρυνό ταξίδι με την μοτοσυκλέτα μου εν έτει...1988!!!!!!!!!!
καπαδοκία αγάπη μου!!

 

[Giristroula]

Ti μου θυμίζεις τώρααααααααα
το πρώτο μου μακρυνό ταξίδι με την μοτοσυκλέτα μου εν έτει...1988!!!!!!!!!!
καπαδοκία αγάπη μου!!

Πιστεύω οτι θα βρεις αλλαγές μετά από τόσα χρόνια και αυτό το λέω σχετικά με την ανάπτυξη του τουρισμού και το τι προσφέρεται σήμερα στον επισκέπτη. Μία συνταξιδιώτισσα που είχε πάει πριν 4-5 χρόνια στην Καππαδοκία, μας έλεγε συγκεκριμένα για το υπαίθριο μουσείο Goreme οτι ήταν άθλιος χώρος και σε πολλές λαξευτές εκκλησιές και σπηλιές ζούσαν ζώα και δεν το είχαν αξιοποιήσει, ούτε έβαζαν εισιτήριο και φέτος που ξαναπήγε η γυναίκα μαζί μας έμεινε με ανοιχτό το στόμα από την καθαριότητα και την οργάνωση και βεβαίως υπάρχει πλέον εισιτήριο. Όπως βλέπετε η Τουρκία τρέχει με γοργούς ρυθμούς, σε αντίθεση με κάποιους άλλους...

 

[ΕΡΣΗ]

Πιστεύω οτι θα βρεις αλλαγές μετά από τόσα χρόνια και αυτό το λέω σχετικά με την ανάπτυξη του τουρισμού και το τι προσφέρεται σήμερα στον επισκέπτη. Μία συνταξιδιώτισσα που είχε πάει πριν 4-5 χρόνια στην Καππαδοκία, μας έλεγε συγκεκριμένα για το υπαίθριο μουσείο Goreme οτι ήταν άθλιος χώρος και σε πολλές λαξευτές εκκλησιές και σπηλιές ζούσαν ζώα και δεν το είχαν αξιοποιήσει, ούτε έβαζαν εισιτήριο και φέτος που ξαναπήγε η γυναίκα μαζί μας έμεινε με ανοιχτό το στόμα από την καθαριότητα και την οργάνωση και βεβαίως υπάρχει πλέον εισιτήριο. Όπως βλέπετε η Τουρκία τρέχει με γοργούς ρυθμούς, σε αντίθεση με κάποιους άλλους...

Το 2003, πήγα για πρώτη φορά στο υπαίθριο μουσείο στο Goreme και δεν ήταν καθόλου έτσι που το περιγράφει η συνταξιδιώτισα σου. Καθαρό ήταν, διαμορφωμενοπυς χώρους είχε, εισιτήριο -ακριβό βγάλαμε- και ζώα δεν είδαμε. Προφανώς το έχει μπλέξει με τίποτε άλλο.
Πήγα ξανά και το 2009 και ήταν ακριβώς όπως το είχα δει το 2003.

 

[harilander]

Το 2003, πήγα για πρώτη φορά στο υπαίθριο μουσείο στο Goreme και δεν ήταν καθόλου έτσι που το περιγράφει η συνταξιδιώτισα σου. Καθαρό ήταν, διαμορφωμενοπυς χώρους είχε, εισιτήριο -ακριβό βγάλαμε- και ζώα δεν είδαμε. Προφανώς το έχει μπλέξει με τίποτε άλλο.
Πήγα ξανά και το 2009 και ήταν ακριβώς όπως το είχα δει το 2003.

ή εμπλεξε τις χρονολογίες...:roll:
ποσο χρονων ήταν;

 

[Giristroula]

Δεύτερη Μέρα

Στις διακοπές δεν κοιμόμαστε πάρα πολύ, για να μπορέσουμε να δούμε όσο πιο πολλά γίνεται...
Ξυπνήσαμε λοιπόν αρκετά πρωϊ, πήραμε το πρωϊνό μας και τις βαλίτσες μας, ως γνήσιοι πλανόδιοι εξερευνητές και ξεκινήσαμε για τη Νεκρόπολη της Ιεράπολης και κατόπιν το Παμούκαλε, που απείχαν από το ξενοδοχείο μας 3 χιλ.
Οι ιαματικές ιδιότητες των νερών υπήρξε ο κυριότερος λόγος που ιδρύθηκε στο σημείο αυτό η Ιεράπολις. Η περίοδος ακμής της εντοπίζεται μεταξύ του 193-217 μ.Χ, όταν η πόλη αριθμούσε περίπου 100.000 κατοίκους. Η μεταφορά όμως της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας από το Μέγα Κων/νο στο Βυζάντιο σηματοδότησε το τέλος της ανάπτυξης της Ιεραπόλεως. Το 10ο αι. ο αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός την αναφέρει ως επισκοπική έδρα, το 1210 πέρασε στα χέρια των Σελτζούκων Τούρκων, αλλά το 1354 ένας καταστροφικός σεισμός την έσβησε εντελώς από το χάρτη. Πεντακόσια χρόνια αργότερα η αρχαιολογική σκαπάνη Γερμανών αρχαιολόγων έφερε και πάλι στο φως (1887) την ιαματική αυτή λουτρόπολη. Τρεις Ρωμαίοι αυτοκράτορες την τίμησαν με την επίσκεψή τους, ο Ανδριανός, ο Καρακάλλας και ο Βαλεντινιανός ενώ ρωμαϊκά είναι και τα περισσότερα κτίσματα που έχουν διασωθεί στον αρχαιολογικό χώρο. Στα σημαντικότερα μνημεία της Ιεραπόλεως περιλαμβάνονται οι δημόσιες θέρμες, το ρωμαϊκό θέατρο, το Νυμφαίο, η Ρωμαϊκή Αγορά, το μνημείο του Μαρτυρίου του Απ. Φιλίππου, ο ναός του Απόλλωνα και η κεντρική λιθόστρωτη λεωφόρος με τις κιονοστοιχίες, μήκους 1,6 χιλ. Στην εκτεταμένη νεκρόπολη διασώζονται σε εξαιρετική κατάσταση περισσότεροι από 1000 τάφοι, τύμβοι κι σαρκοφάγοι.

Το καλοδιατηρημένο ρωμαϊκό θέατρο, χτισμένο το 2ο μ.Χ αι. επί αυτοκρατορίας Ανδριανού, δεσπόζει επιβλητικό στο κέντρο της Ιεραπόλεως, είναι χωρητικότητας 12000 θεατών και φιλοξενούσε θρησκευτικές τελετές, μουσικές παραστάσεις και αγωνίσματα. Οι θέρμες κτισμένες με τεράστιους ογκόλιθους, βρίσκονται στο βόρειο και στο νοτιοδυτικό τμήμα της νεκρόπολης.

Περπατήσαμε περίπου 3 χιλ. και θαυμάσαμε όλα αυτά τα αξιοθέατα. Παρέα μας πετούσαν κάτι αηδόνια με τα όμορφα κελαηδήματά τους. Εντύπωση μας έκανε πως στην κορυφή μερικών τάφων υπήρχε ένας ανδρικος φαλος που δηλούσε πως ήταν θαμμένος άνδρας.
Στο τέλος της πόλης, έκανε την εμφάνισή του ένα ξενοδοχείο με τεράστιες πισίνες, όπου έπαιρναν το ιαματικό τους μπάνιο πάρα πολλοί επισκέπτες.

Συνεχίζοντας ξεπρόβαλλε μπροστά μας σαν έκπληξη, το Παμούκαλε. Από μακριά έμοιαζε με πάγο, με χιόνι, με αλάτι, με μπαμπάκι. Πραγματικά είναι από τα πιο όμορφα τοπία που έχω δει...Πρόκειται για φυσικό φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο. Μία ολόκληρη πλαγιά ντυμένη στο βαμβάκι και ο καλλιτέχνης φυσικά είναι η φύση.

Επι τόπου, λοιπόν, μάθαμε την εξής ιστορία: Κάποτε, στα περίχωρα της πόλης Ντενισλί στη νοτιοδυτική Τουρκία, ζούσε μία νεαρή κοπέλα τόσο άχημη που κανείς δεν ήθελε να την παντρευτεί. Απογοητευμένη προσπάθησε να αυτοκτονήσει πηδώντας μέσα σε μία φυσική δεξαμενή του Παμούκαλε. Αντί όμως να πεθάνει, το ιαματικό νερό τη μεταμόρφωσε σε πολύ όμορφη κοπέλα. Ο άρχοντας της πόλης, που περνούσε τυχαία από την περιοχή, μόλις την αντίκρυσε την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και πολύ σύντομα το ειδύλιο εξελίχτηκε σε γάμο.

Αυτός ο παλιός τουρκικός μύθος είναι η γοητευτική λαϊκή εκδοχή για τις θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών πηγών του Παμούκαλε. Η πανέμορφη αυτή εικόνα συγκαταλέγεται στις πιο χαρακτηριστικές καρτ ποστάλ της Τουρκίας.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι πάλλευκοι ασβεστολιθικοί σχηματισμοί έχουν δημιουργηθεί από τα πλούσια σε όξινο ανθρακικό ασβέστιο νερά των θερμών πηγών που αναβλύζουν από το έδαφος (η θερμοκρασία τους κυμαίνεται περίπου στους 35 ο Κελσίου). Καθώς το ζεστό νερό περνά μέσα από τα ασβεστολιθικά πετρώματα, εμπλουτίζεται με μεταλλικά στοιχεία, τα οποία στη συνέχεια ψύχονται στην επιφάνεια του εδάφους και αποτίθεντα με τη μορφή λευκού μαρμάρου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία φυικών δεξαμενών σε εκπληκτικά σχήματα, που θυμίζουν πέταλα λουλουδιών ή κελύφη στρειδιών.

Στη διάρκεια των αιώνων σχηματίστηκαν οριζόντιες αναβαθμίδες με λευκούς σταλακτίτες, βάθρες και φυσικές ασβεστολιθικές δεξαμενές, που υψώνονται περίπου 160 μ. πάνω από το έδαφος. Ο,τι και να σας πω είναι λίγο, γι' αυτό το συναρπαστικό τοπίο, που όμοιό του δεν υπάρχει τον κόσμο και οδήγησε τους Τούρκους να προσδώσουν στη συγκεκριμένη περιοχή την ονομασία Παμούκαλε που σημαίνει ετυμολογικά "φρούριο από Βαμβάκι" και την Ουνέσκο να εντάξει το 1988 το Παμούκαλε στη λίστα των μνημείων της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Οι επισκέπτες δεν μπορούν να περπατήσουν σε όλες τις λίμνες ή να κάνουν μπάνιο, παρά μόνο σε μερικές. Για να περπατήσει κανείς στο χώρο αυτό, πρέπει να βγάλει τα παπούτσια του, προς αποφυγή φθορών.

Με τα παπούτσια ανά χείρας-φοβούμενοι να τα αφήσουμε κάπου, μην γυρνάμε ξυπόλιτοι σε όλη την υπόλοιπη εκδρομή- περιηγηθήκαμε αρκετά, μπήκαμε στις λίμνες ως το γόνατο, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, ανοίξαμε τα μάτια και δε χορταίναμε αυτό που βλέπαμε...
Ήρθε η ώρα να φύγουμε...πώς όμως να αφήναμε το παραμυθένιο τοπίο;

 

[ΕΡΣΗ]

Όταν είχα πάει εκεί πριν κάποια χρόνια, είχαν φτιάξει ένα είδους φυσικής πισίνας, όπου κολυμπούσε κανείς ανάμεσα σε κίονες και λοιπά ερείπια.
Είναι ακόμη σε λειτουργία;