Giristroula
Member
- Μηνύματα
- 723
- Likes
- 348
- Επόμενο Ταξίδι
- κάτσε να μαζώξω κάνα χρήμ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κίνα, Ιαπωνία
Μου είπαν οτι μπορούμε να μπούμε και να ξομπλιάσουμε το σπίτι, αρκεί να μοιραστούμε σε μικρά γκρουπάκια, γιατί υπάρχει και μία στενότητα σε τέτοια σπίτια, δε μιλάμε και για καμιά έπαυλη...
Πρόκειται για πέτρινο κώνο, με μια υπέροχη αυλή με λουλούδια τριγύρω, διαμορφωμένο το εσωτερικό σε 6 ορόφους, που όπως φαντάζεστε ο πρώτος όροφος είναι πιο μεγάλος και όσο ανεβαίνουμε μικραίνουν οι χώροι.
Ανεβήκαμε από μία μικρή σκαλίτσα, πολύ στενή και βρεθήκαμε στους οντάδες, που ήταν διακοσμημένοι με σοφράδες και τριγύρω πολύχρωμα μαξιλάρια και υπέροχα κιλίμια, έργα τέχνης.
Συνεχίσαμε την ανάβαση, από επίσης στενή σκάλα, για να περιηγηθούμε και σε ανώτερα πατώματα. Στο σπίτι αυτό δεν έμενε κανείς, όπως καταλαβαίνετε, και χρησιμοποιείται σαν μουσείο, χωρίς εισιτήριο.
Εξήλθαμε χωρίς να χτυπήσουμε κανένα κεφάλι στα χαμηλοτάβανα δωμάτια και χωρίς φρακάρουμε στη στενή σκαλίτσα και χαζέψαμε σε ένα πάγκο με χαρακτηριστικές χειροποίητες κούκλες που φτιάχνουν σε αυτή την περιοχή.
Συνεχίσαμε...επόμενη στάση στην κωμόπολη Ushisar, στα ελληνικά Ακραίος Πύργος.
Σε αυτό το μέρος εντύπωση μου έκαναν τα μαγαζιά που πουλούσαν χαλιά και κιλίμια και δεν ήταν λίγα, που είχαν βγάλει την πραμάτεια μέσα το δρόμο, πάνω στα πεζοδρόμια, κρεμασμένα στους τοίχους. Όπου και να γυρνούσε το μάτι σου να δει έπεφτε πάνω σε αυτή την πολύχρωμη πανδαισία. Βεβαίως, πλησιάζοντας άκουγες μία τιμή και από κει και πέρα χρειαζόταν χρόνος, υπομονή και δουλειά...για το καθιερωμένο παζάρι που επιβάλλεται παντού στην περιοχή της Τουρκίας. Μπορούσες να ρίξεις την τιμή ως το μισό!
Η κωμόπολη αυτή βρίσκεται πάνω στο δρόμο Προκοπίου-Νεάπολης. Πήρε το όνομά της από τον τερράστιο πύργο που βρίσκεται στην κορυφή της. Η διάβρωση που συνεχίζει εδώ και πολλά χρόνια, ανάγκασε την εκκένωση των σπιτιών που βρισκόταν πλάγια τον πύργο και οι κάτοικοι της περιοχής κατοίκησαν πιο κάτω.
Οι αποικίες των γεωπυραμίδων που βρίσκονται στους πρόποδες του πύργου, με το γκρίζο τους χρώμα και τα περίεργα σχήματά τους, μοιάζουν με πολυκατοικίες. Ανεβαίνοντας προς το κάστρο κάτω από τα πόδια μας απλώθηκε όλη η κοιλάδα μέχρι το Κόραμα. Η άγρια και απέραντη όψη της έκτασης με τις άσπρες, ροδόχροες και κίτρινες κατασκευές των βράχων και τους περιστεριώνες ήταν μοναδική.
Φωτογραφήσαμε τα διάφορα που βλέπαμε, κάποιοι ψώνισαν και κιλίμια-με μέτρο ρε παιδιά, δε θα χωράμε στο λεωφορείο...-και αναχωρήσαμε για την κοιλάδα με τους περιστεριώνες.
Στη Μ. Ασία η εκτροφή των περιστεριών είχε αρχίσει από πολύ παλιά και το περιστέρι σε κάθε εποχή θεωρήθηκε ιερό. Εκτός από αυτό, ήταν ωφέλιμα στον άνθρωπο, διότι χρησιμοποιούνταν ως ταχυδρόμοι την εποχή των καραβανιών. Σε πολλές περιοχές είχαν φτιάξει περιστεριώνες. Εμείς πήγαμε σε αυτές των περιχώρων του Ακραίου Πύργου και θαυμάσαμε χιλιάδες δείγματα ανάμεσα στις γεωπυραμίδες, στα σπίτια και στις εκκλησίες που είχαν σμιλευτεί στα βράχια. Ένας άλλος λόγος εκτροφής περιστεριών ήταν η περισυλλογή της κοπριάς τους, που χρησιμοποιούνταν για λίπασμα στα αμπέλια της περιοχής, μιας και η Καππαδοκία θεωρείται ο παράδεισος των σταφυλιών. Η κοπριά λοιπόν των περιστεριών βοηθούσε για την καλή συγκομιδή. Ουσιαστικά, το μυστικό των σταφυλιών της περιοχής είναι ο ηφαιστειακός τόφφος και η κοπριά των περιστεριών. Όταν κτιζόταν οι περιστεριώνες δινόταν μεγάλη σημασία στο να κτιστούν κοντά στις πηγές του νερού, να βλέπουν τα ανατολικά είτε τα νότια της πεδιάδας, να βρίσκονται σε υψηλό μέρος και στο εσωτερικό τους να μπαίνει ήλιος. Ένας περιστεριώνας έχει χωρητικότητα περίπου 100 περιστεριών. Η εξωτερική επιφάνεια στην οποία ήταν οι τρύπες επιχριόταν με ένα ειδικό άσπρο σοβά, ο οποίος κατασκευαζόταν με την ανάμειξη του ασπραδιού του αυγού με σβησμένο ασβέστη. Ο σοβάς αυτός, όταν ξεραινόταν γινόταν σκληρός, σαν το μάρμαρο και είχε ολισθηρότητα, πράγμα το οποίο δυσκόλευε την αναρρίχηση εχθρών, όπως ποντικιών ή νυφίτσας. Οι επιφάνειες αυτές στολίζονταν με μοτίβα από ζώα και διάφορα φυτά για να προσελκύουν την προσοχή των πτηνών. Από μακριά προέβαλε το κάστρο του Ακραίου Πύργου και έτσι φτιάχνονταν μία όμορφη εικόνα.
Απέναντι ακριβώς από τους περιστεριώνες βρισκόταν ένα καφέ με τραπεζάκια έξω για καφέ ή αναψυκτικό με θέα το υπέροχο τοπίο των βράχων με τους περιστεριώνες και την κωμόπολη του Ακραίου Πύργου. Στην άλλη μεριά του δρόμου ένα μεγάλο εστιατόριο κάλυψε για λίγο την πείνα μας...
Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας περάσαμε από το χωριό Τσαβουσίν, στο οποίο βρίσκονται παλαιά λίθινα σπίτια, γύρω από ένα βράχο σαν βουνό. Η περιοχή αυτή είχε ταλαιπωρηθεί πολύ από σεισμούς και από τη διάβρωση. Μπροστά στις μάζες των παλαιών κτισμάτων υπάρχουν και σχετικά πιο νέα πέτρινα κτίρια. Είδαμε τα υπολείματα των κτισμάτων που υψώνονται στρώμα στρώμα ως επάνω και τόπους προσευχής που λαξεύτηκαν σε παλαιότερες εποχές. Μάθαμε πως η παλαιότερη εκκλησία της Καππαδοκίας, λαξευμένη σε βράχο, είναι η εκκλησία του Αγ. Ιωάννη του Βαπτιστή και βρίσκεται σε αυτούς βράχους. Το χωριό αυτό είναι εγκαταλελειμένο και μου θύμισε, βλέποντάς το, το δικό μας Ανάβατο της Χίου.
Επόμενη στάση έγινε στο Pasabag ή στα ελληνικά Αμπέλια του Πασά. Ακριβώς μετά το χωριό Τσαβουσίν, περίπου κανά χιλιόμετρο μετά εμφανίστηκαν οι γεωπυραμίδες-γίγαντες .
Έχουν ιδιαίτερο σχήμα και χαρακτηριστική εικόνα, κάποιες από αυτές έχουν 2 κεφαλές και κάποιες 3. Η γεωπυραμίδα με τις 3 κεφαλές είναι γνωστή ως το καταφύγιο ενός αγίου (δε θυμάμαι καλά το όνομα ή Αγ. Στυλιανού ή Αγ. Συμεών). Δεν έχει σημασία το όνομα, σημασία έχει η όλη ιστορία. Ο Αγιος αυτός ήταν μοναχός και επειδή υπήρχαν διαδόσεις οτι κάνει θαύματα, για να ξεφύγει από τον πολύ κόσμο, πήγε την περιοχή και άρχισε να ζει πάνω σε πυραμίδα ύψους 2 μέτρων.. Μετά μετακόμισε σε αυτήν με τις 3 κεφαλές που ήταν μεγαλύτερη, ζούσε ασκητικά και κατέβαινε μόνο και μόνο για να πάρει τα τρόφιμα που του έφερναν οι μαθητές του. Μέσα στην γεωπυραμίδα αυτή που χρονολογείται στο 10ο αι., υπάρχει ένα κελί άσκησης στο οποίο φτάνει κανείς με στενή και κατακόρυφη σκάλα. Επί χιλιάδες χρόνια έγινε κατοικία των μοναχών και ποιος γνωρίζει πόσοι μοναχοί φιλοξενήθηκαν σε τέτοια μικρά καταφύγια, που εξωτερικά στους λοιπούς φαινόταν πέτρες και βράχια.
Μοναδικά τοπία και φανταστικές εικόνες που δε τις ξεχνάς ποτέ και δεν τις μπερδεύεις με κάτι άλλο...
Πρόκειται για πέτρινο κώνο, με μια υπέροχη αυλή με λουλούδια τριγύρω, διαμορφωμένο το εσωτερικό σε 6 ορόφους, που όπως φαντάζεστε ο πρώτος όροφος είναι πιο μεγάλος και όσο ανεβαίνουμε μικραίνουν οι χώροι.
Ανεβήκαμε από μία μικρή σκαλίτσα, πολύ στενή και βρεθήκαμε στους οντάδες, που ήταν διακοσμημένοι με σοφράδες και τριγύρω πολύχρωμα μαξιλάρια και υπέροχα κιλίμια, έργα τέχνης.
Συνεχίσαμε την ανάβαση, από επίσης στενή σκάλα, για να περιηγηθούμε και σε ανώτερα πατώματα. Στο σπίτι αυτό δεν έμενε κανείς, όπως καταλαβαίνετε, και χρησιμοποιείται σαν μουσείο, χωρίς εισιτήριο.
Εξήλθαμε χωρίς να χτυπήσουμε κανένα κεφάλι στα χαμηλοτάβανα δωμάτια και χωρίς φρακάρουμε στη στενή σκαλίτσα και χαζέψαμε σε ένα πάγκο με χαρακτηριστικές χειροποίητες κούκλες που φτιάχνουν σε αυτή την περιοχή.
Συνεχίσαμε...επόμενη στάση στην κωμόπολη Ushisar, στα ελληνικά Ακραίος Πύργος.
Σε αυτό το μέρος εντύπωση μου έκαναν τα μαγαζιά που πουλούσαν χαλιά και κιλίμια και δεν ήταν λίγα, που είχαν βγάλει την πραμάτεια μέσα το δρόμο, πάνω στα πεζοδρόμια, κρεμασμένα στους τοίχους. Όπου και να γυρνούσε το μάτι σου να δει έπεφτε πάνω σε αυτή την πολύχρωμη πανδαισία. Βεβαίως, πλησιάζοντας άκουγες μία τιμή και από κει και πέρα χρειαζόταν χρόνος, υπομονή και δουλειά...για το καθιερωμένο παζάρι που επιβάλλεται παντού στην περιοχή της Τουρκίας. Μπορούσες να ρίξεις την τιμή ως το μισό!
Η κωμόπολη αυτή βρίσκεται πάνω στο δρόμο Προκοπίου-Νεάπολης. Πήρε το όνομά της από τον τερράστιο πύργο που βρίσκεται στην κορυφή της. Η διάβρωση που συνεχίζει εδώ και πολλά χρόνια, ανάγκασε την εκκένωση των σπιτιών που βρισκόταν πλάγια τον πύργο και οι κάτοικοι της περιοχής κατοίκησαν πιο κάτω.
Οι αποικίες των γεωπυραμίδων που βρίσκονται στους πρόποδες του πύργου, με το γκρίζο τους χρώμα και τα περίεργα σχήματά τους, μοιάζουν με πολυκατοικίες. Ανεβαίνοντας προς το κάστρο κάτω από τα πόδια μας απλώθηκε όλη η κοιλάδα μέχρι το Κόραμα. Η άγρια και απέραντη όψη της έκτασης με τις άσπρες, ροδόχροες και κίτρινες κατασκευές των βράχων και τους περιστεριώνες ήταν μοναδική.
Φωτογραφήσαμε τα διάφορα που βλέπαμε, κάποιοι ψώνισαν και κιλίμια-με μέτρο ρε παιδιά, δε θα χωράμε στο λεωφορείο...-και αναχωρήσαμε για την κοιλάδα με τους περιστεριώνες.
Στη Μ. Ασία η εκτροφή των περιστεριών είχε αρχίσει από πολύ παλιά και το περιστέρι σε κάθε εποχή θεωρήθηκε ιερό. Εκτός από αυτό, ήταν ωφέλιμα στον άνθρωπο, διότι χρησιμοποιούνταν ως ταχυδρόμοι την εποχή των καραβανιών. Σε πολλές περιοχές είχαν φτιάξει περιστεριώνες. Εμείς πήγαμε σε αυτές των περιχώρων του Ακραίου Πύργου και θαυμάσαμε χιλιάδες δείγματα ανάμεσα στις γεωπυραμίδες, στα σπίτια και στις εκκλησίες που είχαν σμιλευτεί στα βράχια. Ένας άλλος λόγος εκτροφής περιστεριών ήταν η περισυλλογή της κοπριάς τους, που χρησιμοποιούνταν για λίπασμα στα αμπέλια της περιοχής, μιας και η Καππαδοκία θεωρείται ο παράδεισος των σταφυλιών. Η κοπριά λοιπόν των περιστεριών βοηθούσε για την καλή συγκομιδή. Ουσιαστικά, το μυστικό των σταφυλιών της περιοχής είναι ο ηφαιστειακός τόφφος και η κοπριά των περιστεριών. Όταν κτιζόταν οι περιστεριώνες δινόταν μεγάλη σημασία στο να κτιστούν κοντά στις πηγές του νερού, να βλέπουν τα ανατολικά είτε τα νότια της πεδιάδας, να βρίσκονται σε υψηλό μέρος και στο εσωτερικό τους να μπαίνει ήλιος. Ένας περιστεριώνας έχει χωρητικότητα περίπου 100 περιστεριών. Η εξωτερική επιφάνεια στην οποία ήταν οι τρύπες επιχριόταν με ένα ειδικό άσπρο σοβά, ο οποίος κατασκευαζόταν με την ανάμειξη του ασπραδιού του αυγού με σβησμένο ασβέστη. Ο σοβάς αυτός, όταν ξεραινόταν γινόταν σκληρός, σαν το μάρμαρο και είχε ολισθηρότητα, πράγμα το οποίο δυσκόλευε την αναρρίχηση εχθρών, όπως ποντικιών ή νυφίτσας. Οι επιφάνειες αυτές στολίζονταν με μοτίβα από ζώα και διάφορα φυτά για να προσελκύουν την προσοχή των πτηνών. Από μακριά προέβαλε το κάστρο του Ακραίου Πύργου και έτσι φτιάχνονταν μία όμορφη εικόνα.
Απέναντι ακριβώς από τους περιστεριώνες βρισκόταν ένα καφέ με τραπεζάκια έξω για καφέ ή αναψυκτικό με θέα το υπέροχο τοπίο των βράχων με τους περιστεριώνες και την κωμόπολη του Ακραίου Πύργου. Στην άλλη μεριά του δρόμου ένα μεγάλο εστιατόριο κάλυψε για λίγο την πείνα μας...
Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας περάσαμε από το χωριό Τσαβουσίν, στο οποίο βρίσκονται παλαιά λίθινα σπίτια, γύρω από ένα βράχο σαν βουνό. Η περιοχή αυτή είχε ταλαιπωρηθεί πολύ από σεισμούς και από τη διάβρωση. Μπροστά στις μάζες των παλαιών κτισμάτων υπάρχουν και σχετικά πιο νέα πέτρινα κτίρια. Είδαμε τα υπολείματα των κτισμάτων που υψώνονται στρώμα στρώμα ως επάνω και τόπους προσευχής που λαξεύτηκαν σε παλαιότερες εποχές. Μάθαμε πως η παλαιότερη εκκλησία της Καππαδοκίας, λαξευμένη σε βράχο, είναι η εκκλησία του Αγ. Ιωάννη του Βαπτιστή και βρίσκεται σε αυτούς βράχους. Το χωριό αυτό είναι εγκαταλελειμένο και μου θύμισε, βλέποντάς το, το δικό μας Ανάβατο της Χίου.
Επόμενη στάση έγινε στο Pasabag ή στα ελληνικά Αμπέλια του Πασά. Ακριβώς μετά το χωριό Τσαβουσίν, περίπου κανά χιλιόμετρο μετά εμφανίστηκαν οι γεωπυραμίδες-γίγαντες .
Έχουν ιδιαίτερο σχήμα και χαρακτηριστική εικόνα, κάποιες από αυτές έχουν 2 κεφαλές και κάποιες 3. Η γεωπυραμίδα με τις 3 κεφαλές είναι γνωστή ως το καταφύγιο ενός αγίου (δε θυμάμαι καλά το όνομα ή Αγ. Στυλιανού ή Αγ. Συμεών). Δεν έχει σημασία το όνομα, σημασία έχει η όλη ιστορία. Ο Αγιος αυτός ήταν μοναχός και επειδή υπήρχαν διαδόσεις οτι κάνει θαύματα, για να ξεφύγει από τον πολύ κόσμο, πήγε την περιοχή και άρχισε να ζει πάνω σε πυραμίδα ύψους 2 μέτρων.. Μετά μετακόμισε σε αυτήν με τις 3 κεφαλές που ήταν μεγαλύτερη, ζούσε ασκητικά και κατέβαινε μόνο και μόνο για να πάρει τα τρόφιμα που του έφερναν οι μαθητές του. Μέσα στην γεωπυραμίδα αυτή που χρονολογείται στο 10ο αι., υπάρχει ένα κελί άσκησης στο οποίο φτάνει κανείς με στενή και κατακόρυφη σκάλα. Επί χιλιάδες χρόνια έγινε κατοικία των μοναχών και ποιος γνωρίζει πόσοι μοναχοί φιλοξενήθηκαν σε τέτοια μικρά καταφύγια, που εξωτερικά στους λοιπούς φαινόταν πέτρες και βράχια.
Μοναδικά τοπία και φανταστικές εικόνες που δε τις ξεχνάς ποτέ και δεν τις μπερδεύεις με κάτι άλλο...
Attachments
Last edited by a moderator:
