dmdoc
Member
- Μηνύματα
- 1.413
- Likes
- 900
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο]Το Anadolu Medeniyetleri Muzesi,είναι το πρώτο μουσείο που το 1997 ψηφίστηκε ως «Ευρωπαικό μουσείο της χρονιάς».Εδράζεται στους πρόποδες του κάστρου στα αναπαλαιωμένα κτίρια του Kursunlu Han και των αποθηκών της αγοράς του Μαχμούτ πασά.Η συλλογή είναι τεράστια με αναρίθμητα εκθέματα,ξεκινώντας από την εποχή των Χετταίων,και αναπαραστάσεις οικισμών που ανακαλύφθηκαν σε διάφορες περιοχές της χώρας.(περισσότερες πληροφορίες [URL="http://en.wikipedia.org/wiki/Museum_of_Anatolian_Civilizations"]Museum of Anatolian Civilizations - Wikipedia, the free encyclopedia[/URL
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο][U][B]Διάφορα σχόλια[/B][/U
).Η περιήγηση στο μουσείο κράτησε αρκετά και μαζί με την κουβεντούλα με μια συνοδό τουριστικού γκρουπ,καθυστέρησε αρκετά την άφιξή μας στο γήπεδο.Ήταν ώρα για το πρώτο ματς της Εθνικής.
Συμμετοχή από φιλάθλους δεν υπήρχε ιδιαίτερη καθώς η Τουρκική ομάδα έπαιζε αργότερα το βράδυ.Έχοντας ήδη βρει την θύρα μας,κάναμε χάζι τον κόσμο καπνίζοντας και βλέποντας την ‘θριαμβευτική’ είσοδο των αγνών,πιστών και μπασκετόφιλων “πελαργών”.Μετά τον προβλεπόμενο έλεγχο,καθίσαμε στις θέσεις μας στο πάνω διάζωμα,μακριά ευτυχώς από τους συμπατριώτες μας.Το γήπεδο παρότι εγκαινιασμένο πρόσφατα,μάλλον δεν είχε προλάβει να ολοκληρωθεί,καθώς το δάπεδο ήταν γεμάτο σκόνη και όλα μας τα υπάρχοντα γίναν κάτασπρα.Το ματσάκι κύλησε ομαλά,με νίκη της εθνικής,λίγο αγωνιώδη,καθώς ήταν έκδηλο ένα κα΄ποιο άγχος και μια κακή ψυχολογία.Φώτσης και Σόφο στις κερκίδες σκυθρωποί,να μην χαίρονται καν το γεγονός ότι ήταν παρόντες σε μια τέτοια διοργάνωση,ενώ στον ελληνικό πάγκο όλοι έδειχναν νωθροί…ιδίως ο μαέστρος.
Το highlight πάντως δεν συνέβει στο παρκέ αλλά στην κερκίδα,με την όμορφη εθελόντρια να κάνει παρατήρηση για την χρήση της ψηφιακής μου βιντεοκάμερας.Αυτή ήταν και η αρχή ενός μπαράζ διενέξεων με τους υπεύθυνους ασφαλείας για το εν λόγω ψηφιακό μου μέσο.Την ημέρα εκείνη ο supervisor της θύρας μας,με βλοσυρό ύφος επέμενε στη μη βιντεοσκόπηση του αγώνα,αλλά ο Amsterdam,επεδείκνυε συνεχώς το εισιτήριο που δεν περιελάμβανε κάτι τέτοιο στους όρους.Μέχρι να βγάλουν άκρη με μεταφραστές,όρους και δικαιώματα χρήσης,και νομιμότητες,το ματσάκι τελείωσε και το μόνο που μας έμεινε ήταν το χαμόγελο και η γλυκύτητα της Behiye,που όπως σημαίνει και το όνομά της ήταν πανέμορφη.
Το εισιτήριο ήταν ημερήσιο,οπότε και απολαύσαμε και τους άλλους 2 αγώνες της ημέρας,με παρέα την Behiye,που απολάμβανε την συναναστροφή με τους 2 Έλληνες.Με την ολοκλήρωση της αγωνιστικής,κάναμε την επίσκεψη στο γειτονικό Genclik Parki,όπου και κατευθύνονταν οι περισσότεροι φίλαθλοι.Και δικαιολογημένα,αφού το πάρκο περιλαμβάνει κήπους,καφέ,amusement park με ποικίλες δραστηριότητες,τζαμί,λίμνη με δυνατότητα ενοικίασης βαρκούλας,υπαίθριο παζάρι,εστιατόρια κ.α.Είναι το παλαιότερο πάρκο στην πόλη(1943),και δημιουργήθηκε στη θέση ενός βάλτου στα πλαίσια του προγράμματος ανάπτυξης της νέας πόλης.Μετά τον ευχάριστο και δροσερό μας περίπατο,κατευθυνθήκαμε προς το Haci Bayram Veli Cami,που το "χρωστούσαμε" από την προηγούμενη.Είμασταν όμως άτυχοι,καθώς μας πρόλαβε το Ραμαζάνι και η είσοδος ήταν αδύνατη.Μας εντυπωσίασε η σκηνή που είχε στηθεί και σέρβιρε "νηστίσιμο" συσσίτιο στους πιστούς.Η συμμετοχή ήταν μεγάλη και περίμεναν όλοι υπομονετικά την σειρά τους ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης.
Κατάκοποι από την μακρά ημέρα μας κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο μας.Τα τσαγάκια ετοιμάστηκαν στο πι και φι και οι νέοι μας φίλοι περίμεναν να ακούσουν εντυπώσεις από τους αγώνες και την περιήγησή μας στην πόλη.Απροσδόκητα,είχαμε και νέες αφίξεις…ήταν οι φίλαθλοι της Ακτής Ελεφαντοστού,καμιά 15αριά άτομα που έτυχε να έχουν επιλέξει το ίδιο ξενοδοχείο με εμάς.Τα tatli του Mahmutoglou,ήταν μια καλή ευκαιρία να τους προσεγγίσουμε,όπερ και εγένετο,καθώς ήταν φιλικότατοι και ευγενέστατοι.Ο Gift(άραγε πόσο περίεργο όνομα)ήταν ο πιο φιλικός,μάλλον γιατί μιλούσε τα καλύτερα αγγλικά.Μάθαμε για την ζωή του στην Κων/πολη,την όμορφη χώρα του καθώς και για τις “περιπέτειες” των άλλων μελών της παρέας,που δυστυχώς τα γαλλικά τους μείωναν την δυνατότητα επαφής.
Για μία ακόμη φορά,τα τσάγια γίναν 4-5,οι Τούρκοι φίλοι μας έδειχναν ενθουσιασμένοι με αυτό το πολυπολιτισμικό συνάθροισμα,και μας καληνυχτούσαν ευγενικά παρόλο που τους κρατούσαμε ξύπνιους μέχρι αργά.
Συμμετοχή από φιλάθλους δεν υπήρχε ιδιαίτερη καθώς η Τουρκική ομάδα έπαιζε αργότερα το βράδυ.Έχοντας ήδη βρει την θύρα μας,κάναμε χάζι τον κόσμο καπνίζοντας και βλέποντας την ‘θριαμβευτική’ είσοδο των αγνών,πιστών και μπασκετόφιλων “πελαργών”.Μετά τον προβλεπόμενο έλεγχο,καθίσαμε στις θέσεις μας στο πάνω διάζωμα,μακριά ευτυχώς από τους συμπατριώτες μας.Το γήπεδο παρότι εγκαινιασμένο πρόσφατα,μάλλον δεν είχε προλάβει να ολοκληρωθεί,καθώς το δάπεδο ήταν γεμάτο σκόνη και όλα μας τα υπάρχοντα γίναν κάτασπρα.Το ματσάκι κύλησε ομαλά,με νίκη της εθνικής,λίγο αγωνιώδη,καθώς ήταν έκδηλο ένα κα΄ποιο άγχος και μια κακή ψυχολογία.Φώτσης και Σόφο στις κερκίδες σκυθρωποί,να μην χαίρονται καν το γεγονός ότι ήταν παρόντες σε μια τέτοια διοργάνωση,ενώ στον ελληνικό πάγκο όλοι έδειχναν νωθροί…ιδίως ο μαέστρος.
Το highlight πάντως δεν συνέβει στο παρκέ αλλά στην κερκίδα,με την όμορφη εθελόντρια να κάνει παρατήρηση για την χρήση της ψηφιακής μου βιντεοκάμερας.Αυτή ήταν και η αρχή ενός μπαράζ διενέξεων με τους υπεύθυνους ασφαλείας για το εν λόγω ψηφιακό μου μέσο.Την ημέρα εκείνη ο supervisor της θύρας μας,με βλοσυρό ύφος επέμενε στη μη βιντεοσκόπηση του αγώνα,αλλά ο Amsterdam,επεδείκνυε συνεχώς το εισιτήριο που δεν περιελάμβανε κάτι τέτοιο στους όρους.Μέχρι να βγάλουν άκρη με μεταφραστές,όρους και δικαιώματα χρήσης,και νομιμότητες,το ματσάκι τελείωσε και το μόνο που μας έμεινε ήταν το χαμόγελο και η γλυκύτητα της Behiye,που όπως σημαίνει και το όνομά της ήταν πανέμορφη.
Το εισιτήριο ήταν ημερήσιο,οπότε και απολαύσαμε και τους άλλους 2 αγώνες της ημέρας,με παρέα την Behiye,που απολάμβανε την συναναστροφή με τους 2 Έλληνες.Με την ολοκλήρωση της αγωνιστικής,κάναμε την επίσκεψη στο γειτονικό Genclik Parki,όπου και κατευθύνονταν οι περισσότεροι φίλαθλοι.Και δικαιολογημένα,αφού το πάρκο περιλαμβάνει κήπους,καφέ,amusement park με ποικίλες δραστηριότητες,τζαμί,λίμνη με δυνατότητα ενοικίασης βαρκούλας,υπαίθριο παζάρι,εστιατόρια κ.α.Είναι το παλαιότερο πάρκο στην πόλη(1943),και δημιουργήθηκε στη θέση ενός βάλτου στα πλαίσια του προγράμματος ανάπτυξης της νέας πόλης.Μετά τον ευχάριστο και δροσερό μας περίπατο,κατευθυνθήκαμε προς το Haci Bayram Veli Cami,που το "χρωστούσαμε" από την προηγούμενη.Είμασταν όμως άτυχοι,καθώς μας πρόλαβε το Ραμαζάνι και η είσοδος ήταν αδύνατη.Μας εντυπωσίασε η σκηνή που είχε στηθεί και σέρβιρε "νηστίσιμο" συσσίτιο στους πιστούς.Η συμμετοχή ήταν μεγάλη και περίμεναν όλοι υπομονετικά την σειρά τους ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης.
Κατάκοποι από την μακρά ημέρα μας κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο μας.Τα τσαγάκια ετοιμάστηκαν στο πι και φι και οι νέοι μας φίλοι περίμεναν να ακούσουν εντυπώσεις από τους αγώνες και την περιήγησή μας στην πόλη.Απροσδόκητα,είχαμε και νέες αφίξεις…ήταν οι φίλαθλοι της Ακτής Ελεφαντοστού,καμιά 15αριά άτομα που έτυχε να έχουν επιλέξει το ίδιο ξενοδοχείο με εμάς.Τα tatli του Mahmutoglou,ήταν μια καλή ευκαιρία να τους προσεγγίσουμε,όπερ και εγένετο,καθώς ήταν φιλικότατοι και ευγενέστατοι.Ο Gift(άραγε πόσο περίεργο όνομα)ήταν ο πιο φιλικός,μάλλον γιατί μιλούσε τα καλύτερα αγγλικά.Μάθαμε για την ζωή του στην Κων/πολη,την όμορφη χώρα του καθώς και για τις “περιπέτειες” των άλλων μελών της παρέας,που δυστυχώς τα γαλλικά τους μείωναν την δυνατότητα επαφής.
Για μία ακόμη φορά,τα τσάγια γίναν 4-5,οι Τούρκοι φίλοι μας έδειχναν ενθουσιασμένοι με αυτό το πολυπολιτισμικό συνάθροισμα,και μας καληνυχτούσαν ευγενικά παρόλο που τους κρατούσαμε ξύπνιους μέχρι αργά.
