dmdoc
Member
- Μηνύματα
- 1.413
- Likes
- 899
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο]Το Anadolu Medeniyetleri Muzesi,είναι το πρώτο μουσείο που το 1997 ψηφίστηκε ως «Ευρωπαικό μουσείο της χρονιάς».Εδράζεται στους πρόποδες του κάστρου στα αναπαλαιωμένα κτίρια του Kursunlu Han και των αποθηκών της αγοράς του Μαχμούτ πασά.Η συλλογή είναι τεράστια με αναρίθμητα εκθέματα,ξεκινώντας από την εποχή των Χετταίων,και αναπαραστάσεις οικισμών που ανακαλύφθηκαν σε διάφορες περιοχές της χώρας.(περισσότερες πληροφορίες [URL="http://en.wikipedia.org/wiki/Museum_of_Anatolian_Civilizations"]Museum of Anatolian Civilizations - Wikipedia, the free encyclopedia[/URL
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο][U][B]Διάφορα σχόλια[/B][/U
Το λάθος μας ήταν που διαλέξαμε να βγούμε για τσιγάρο,μετά το τέλος της Εθνικής μας,από διαφορετική θύρα.Στον έλεγχο,ξανά μανά το ίδιο θέμα με την βιντεοκάμερα.Το έντονο ύφος μας,κίνησε το ενδιαφέρον του supervisor,που μιλώντας Αγγλικά επέμενε ότι δεν ισχύουν τα γραφόμενα της FIBA
shock:
),αλλά η απαγόρευση της εταιρείας ασφαλείας.Οι λογομαχίες συνεχίστηκαν σε έντονο και επίμονο ύφος,κάποιο αστυνομικοί μαζεύτηκαν γύρω μας ψιλοαπειλητικά,μέχρι που ήρθε ο ΣΕΡΙΦΗΣ.Ήταν ο αστυνομικός διευθυντής,υπεύθυνος για την διοργάνωση,που μας πλησίασε περπατώντας σα να είχε κατέβει μόλις από το άλογο!!Ρώτησε όλες τις πληροφορίες για το συμβάν στα Τούρκικα,πέταξε ένα ξερό "no camera allowed" και πήρε την αγέρωχη θέση του κλείνοντάς μας την είσοδο.Από πείσμα και μόνο του μιλούσαμε στα Ελληνικά,ενώ στους κατωτέρους του στα Αγγλικά,ζητώντας επίμονα να δούμε τον υπεύθυνο της διοργανώτριας αρχής ως μοναδικό αρμόδιο.Επιμέναμε ότι αν από δική τους υπαιτιότητα χάναμε τον αγώνα που άρχιζε θα μας πλήρωναν εξ ολοκλήρου το εισιτήριο.Ο τσαμπουκάς κρατούσε καλά,με τους αστυνομικούς και τους security να πολλαπλασιάζονται στη θύρα,ώσπου ήρθε επιτέλους ο εκπρόσωπος της FIBA.Ευγενέστατος μας εξήγησε ότι η απαγόρευση βιντεοσκόπησης,είχε αποφασιστεί σε τοπικό επίπεδο με την FIBA να συνηγορεί.Αλλοπρόσαλο βέβαια,γιατί στις υπόλοιπες πόλεις επιτρεπόταν,αλλά ο τρόπος του,τα χίλια συγνώμη του,το καθησυχαστικό του ύφος και η απαξίωση της συμπεριφοράς του Σερίφη με ανάγκασε να τρέξω μέχρι το πάρκινγκ,να αφήσω την κάμερα και να επιστρέψω για τον αγώνα."Άμα δεν πάμε φυλακή σε αυτό το ταξίδι,δεν θα πάμε ποτέ",αναστέναξε ο amsterdam.
Ο αγώνας κύλησε με νίκη των γηπεδούχων,μέσα σε εκρηκτική ατμόσφαιρα,με όλο το γήπεδο στις διακοπές να τραγουδά τους "12 γίγαντες".Μετά το τέλος,και ξεπερνώντας εύκολα το μποτιλιάρισμα της αποχώρησης από το γήπεδο,βγήκαμε στον δρόμο της επιστροφής.Θα ήταν ένα δύσκολο ταξίδι,έπρεπε να οδηγώ όλη τη νύχτα για να είμαστε πρωί στο σπίτι,αφού εγώ δούλευα και ο amsterdam είχε μια απογευματινή πτήση από Αλεξ/πολη να προλάβει.Φουλάραμε βενζίνη βγαίνοντας από Άγκυρα,φοβόμενοι μήπως δεν βρούμε νυχτιάτικα στο δρόμο,αλλά δεν χρειαζόταν τελικά.Ολόκληρος ο δρόμος μέχρι Κων/πολη και ανά 30χλμ,διέθετε σταθμούς ανεφοδιασμού με εστιατόρια,βενζινάδικα,ΑΤΜ,ακόμα και συνεργεία για πιθανές βλάβες.Φτάνοντας στα πρώτα διόδια,οι επιλογές μου-ο amsterdam αυτή τη φορά δεν μου άφησε περιθώρια-ήταν η εξής μία:να αγοράσουμε επιτέλους μια KGS για να αποφύγουμε τις καταδιώξεις νυχτιάτικα.Χωρίς πολλές δυσκολίες,το ξημέρωμα μας βρήκε λίγο έξω από την Edirne,όπου σταματήσαμε για ένα μικρό ξεμούδιασμα και κάτι για φαγητό.Σταματώντας έξω από το σπίτι μου πλέον,και έχοντας ολοκληρώσει ένα επεισοδιακό ταξίδι,κοιταχτήκαμε με τον κολλητό,πήραμε μια βαθιά ανάσα και σχεδόν ταυτόχρονα είπαμε "Ok,πάει και αυτό...το επόμενο που θα είναι;"
ΤΕΛΟΣ
shock:),αλλά η απαγόρευση της εταιρείας ασφαλείας.Οι λογομαχίες συνεχίστηκαν σε έντονο και επίμονο ύφος,κάποιο αστυνομικοί μαζεύτηκαν γύρω μας ψιλοαπειλητικά,μέχρι που ήρθε ο ΣΕΡΙΦΗΣ.Ήταν ο αστυνομικός διευθυντής,υπεύθυνος για την διοργάνωση,που μας πλησίασε περπατώντας σα να είχε κατέβει μόλις από το άλογο!!Ρώτησε όλες τις πληροφορίες για το συμβάν στα Τούρκικα,πέταξε ένα ξερό "no camera allowed" και πήρε την αγέρωχη θέση του κλείνοντάς μας την είσοδο.Από πείσμα και μόνο του μιλούσαμε στα Ελληνικά,ενώ στους κατωτέρους του στα Αγγλικά,ζητώντας επίμονα να δούμε τον υπεύθυνο της διοργανώτριας αρχής ως μοναδικό αρμόδιο.Επιμέναμε ότι αν από δική τους υπαιτιότητα χάναμε τον αγώνα που άρχιζε θα μας πλήρωναν εξ ολοκλήρου το εισιτήριο.Ο τσαμπουκάς κρατούσε καλά,με τους αστυνομικούς και τους security να πολλαπλασιάζονται στη θύρα,ώσπου ήρθε επιτέλους ο εκπρόσωπος της FIBA.Ευγενέστατος μας εξήγησε ότι η απαγόρευση βιντεοσκόπησης,είχε αποφασιστεί σε τοπικό επίπεδο με την FIBA να συνηγορεί.Αλλοπρόσαλο βέβαια,γιατί στις υπόλοιπες πόλεις επιτρεπόταν,αλλά ο τρόπος του,τα χίλια συγνώμη του,το καθησυχαστικό του ύφος και η απαξίωση της συμπεριφοράς του Σερίφη με ανάγκασε να τρέξω μέχρι το πάρκινγκ,να αφήσω την κάμερα και να επιστρέψω για τον αγώνα."Άμα δεν πάμε φυλακή σε αυτό το ταξίδι,δεν θα πάμε ποτέ",αναστέναξε ο amsterdam.Ο αγώνας κύλησε με νίκη των γηπεδούχων,μέσα σε εκρηκτική ατμόσφαιρα,με όλο το γήπεδο στις διακοπές να τραγουδά τους "12 γίγαντες".Μετά το τέλος,και ξεπερνώντας εύκολα το μποτιλιάρισμα της αποχώρησης από το γήπεδο,βγήκαμε στον δρόμο της επιστροφής.Θα ήταν ένα δύσκολο ταξίδι,έπρεπε να οδηγώ όλη τη νύχτα για να είμαστε πρωί στο σπίτι,αφού εγώ δούλευα και ο amsterdam είχε μια απογευματινή πτήση από Αλεξ/πολη να προλάβει.Φουλάραμε βενζίνη βγαίνοντας από Άγκυρα,φοβόμενοι μήπως δεν βρούμε νυχτιάτικα στο δρόμο,αλλά δεν χρειαζόταν τελικά.Ολόκληρος ο δρόμος μέχρι Κων/πολη και ανά 30χλμ,διέθετε σταθμούς ανεφοδιασμού με εστιατόρια,βενζινάδικα,ΑΤΜ,ακόμα και συνεργεία για πιθανές βλάβες.Φτάνοντας στα πρώτα διόδια,οι επιλογές μου-ο amsterdam αυτή τη φορά δεν μου άφησε περιθώρια-ήταν η εξής μία:να αγοράσουμε επιτέλους μια KGS για να αποφύγουμε τις καταδιώξεις νυχτιάτικα.Χωρίς πολλές δυσκολίες,το ξημέρωμα μας βρήκε λίγο έξω από την Edirne,όπου σταματήσαμε για ένα μικρό ξεμούδιασμα και κάτι για φαγητό.Σταματώντας έξω από το σπίτι μου πλέον,και έχοντας ολοκληρώσει ένα επεισοδιακό ταξίδι,κοιταχτήκαμε με τον κολλητό,πήραμε μια βαθιά ανάσα και σχεδόν ταυτόχρονα είπαμε "Ok,πάει και αυτό...το επόμενο που θα είναι;"
ΤΕΛΟΣ
