dmdoc
Member
- Μηνύματα
- 1.413
- Likes
- 900
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο]Το Anadolu Medeniyetleri Muzesi,είναι το πρώτο μουσείο που το 1997 ψηφίστηκε ως «Ευρωπαικό μουσείο της χρονιάς».Εδράζεται στους πρόποδες του κάστρου στα αναπαλαιωμένα κτίρια του Kursunlu Han και των αποθηκών της αγοράς του Μαχμούτ πασά.Η συλλογή είναι τεράστια με αναρίθμητα εκθέματα,ξεκινώντας από την εποχή των Χετταίων,και αναπαραστάσεις οικισμών που ανακαλύφθηκαν σε διάφορες περιοχές της χώρας.(περισσότερες πληροφορίες [URL="http://en.wikipedia.org/wiki/Museum_of_Anatolian_Civilizations"]Museum of Anatolian Civilizations - Wikipedia, the free encyclopedia[/URL
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο][U][B]Διάφορα σχόλια[/B][/U
Η όλη εικόνα από μακριά έμοιαζε με wrc.Εγώ,ως άλλος Sebastien Loeb,προσηλωμένος στην οδήγηση και ο co-driver Daniel Elena,με σκυμμένο κεφάλι να δίνει οδηγίες και να ρίχνει κλεφτές ματιές στις σωστές διασταυρώσεις και τα ρεύματα κυκλοφορίας.Ο καταμερισμός εργασίας ήταν αναγκαία συνθήκη για να αντιμετωπίσουμε τους τρελο-ανατολίτες με την καταπληκτική τους οδήγηση...αλλαγή ρεύματος χωρίς προειδοποίηση,σφήνες,κορναρίσματα,απότομα φρεναρίσματα,κόκκινα φανάρια που δεν υπήρχαν,και άλλα πολλά.Μετά από 2-3 "ειδικές",φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στην περιοχή ulus στην παλιά πόλη της Άγκυρας.Ίσως όχι και το καλύτερο κομμάτι της πόλης για διαμονή,αλλά η επιλογή έγινε ώστε να είναι σε walking distance από το γήπεδο....το Αnkara arena.Ένα ολοκαίνουργιο γήπεδο,χωρητικότητας 10.000 θέσεων που είχε ανοίξει τις πύλες του μόλις πριν ένα 5μηνο.Θα ήταν η έδρα της εθνικής μας για τα παιχνίδια των ομίλων.
Μετά την τακτοποίηση στο δωμάτιο(που δεν έλεγε και τίποτα ιδιαίτερο)βγήκαμε για μια πρώτη βόλτα στην πόλη πεζοί,είχαμε αποφασίσει το αυτοκίνητο να περέμεινε στο parking μέχρι νεωτέρας.Από τα πρώτα μας βήματα στο ulus,διακρίναμε τα αδιάκριτα βλέματα των ντόπιων να πέφτουν πάνω μας...μα γιατί;Αρχικά το αποδώσαμε στο οτι μάλλον φαινόμασταν τουρίστες,με τις φωτογραφικές μας να χτυπούν ασταμάτητα κλικ,αφού και η πόλη δεν φημίζεται για τον τουρισμό της.Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που ο ρεσεψιονίστ μας υποδέχτηκε με ένα καλοφορεμένο,τυπικό κρύο χαμόγελο,και η άκρη του ματιού μας τον έπιασε να μας περιεργάζεται μέχρι την στιγμή που μπήκαμε στο ασανσέρ.Η αλήθεια όμως ήταν άλλη...έφταιγαν τα "κοντά παντελονάκια" μας.Και πράγματι,το θέαμα δύο αντρών με βερμούδες,αθλητικό παπούτσι,t-shirt,και τσάντα στον ώμο δεν πρέπει να ανήκε στην καθημερινότητά τους.Οι άντρες φορούσαν όλοι μακρύ παντελόνι και λίγοι μόνο,κοντομάνικα πουκάμισα ή μπλουζάκια...μα με θερμοκρασία 40+ κελσίου,πως θα αντέξεις με μακρυμάνικα;;;;;;Απτόητοι συνεχίζαμε τις βόλτες μας αναζητώντας το κάστρο της Άγκυρας,και διασκεδάζαμε σε κάθε στάση για τσιγάρο να βλέπουμε τον κόσμο να μας κοιτά αδιάκριτα.
Ο δρόμος για το κάστρο είναι ιδιαίτερα ανηφορικός,και το αρχαίο ρωμαικό θέατρο που κείται στα πόδια του,μια καλή στάση για διάλειμμα.Βέβαια η λευκή μαρμάρινη ομορφιά του επισκιάζεται από τους τόνους σκουπιδιών της παρακείμενης υποβαθμισμένης περιοχής και τα μισογκρεμισμένα χαμόσπιτα της διπλανής πλαγιάς.Συνεχίζοντας την ανηφόρα,ο δρόμος σταματά για να αρχίσουν πλέον οι σκάλες σε ένα κατάφυτο παρκάκι.Φτάνοντας στις πύλες σε περιτριγυρίζουν οι άγρυπνοι φύλακές του.Με αρχηγό τον Σαμίρ,μια συμμορία από μπόμπιρες,μας περικύκλωσε αιφνιδιαστικά και άρχισε να μιλά σε μια πανάρχαια ακατάληπτη γλώσσα δείχνοντας πότε δεξιά και πότε αριστερά.Τα λόγια τους μας προβλημάτιζαν "άνκρα κάσλ.κάσλ όπεν,κάσλ κλόζ" και επαναλαμβάνονταν συνεχώς.Με την βοήθεια του translator από το τηλέφωνό μου,διαπιστώσαμε οτι αναφέρονταν στις δύο μεγάλες επάλξεις του κάστρου,που την ώρα εκείνη η μία ήταν ανοιχτή και η άλλη κλειστή.Το deal με την συμμορία περιελάμβανε ξενάγηση και τους αφήσαμε να μας οδηγήσουν.Για μερικές TL,αφήστε τα πιτσιρίκια να σας περπατήσουν στα δαιδαλώδη στενά,θα φτάσετε στην κορυφή σε χρόνο dt,και ως σοβαροί επαγγελματίες θα πείσουν και καμιά παραδοσιακή γιαγιά να φωτογραφηθεί μέσα στο σπίτι της.Έμοιαζε εντός των τειχών να έχει σταματήσει ο χρόνος,και ο κόσμος να ζει σε μια αλλοτινή εποχή,τότε που ο οικισμός αυτός ήταν το πρώτο κατοικημένο σημείο της πόλης.Τα σπίτια έχουν διατηρήσει την παραδοσιακή αρχιτεκτονική τους,και μερικά από αυτά είναι μοναδικά.Στις επάλξεις του κάστρου έχεις την δυνατότητα για μια πανοραμική θέα της πόλης,καθώς και για καφεδάκι ή και φαγητό.Δίπλα-δίπλα βρίσκονται μια παραδοσιακή ταβέρνα και ένα μοντέρνο cafe-restaurant με μοναδική θέα στην πόλη.Καθώς σουρούπωνε οι εικόνες γίνονταν πιο μαγικές με την κόκκινη τουρκική σημαία του κάστρου να παίρνει πορφυρό χρώμα και εμάς να παίρνουμε τον δρόμο του γυρισμού.Χρειαζόμασταν ξεκούραση από το πολύωρο ταξίδι και ανασύνταξη δυνάμεων για την επόμενη μέρα.
Μετά την τακτοποίηση στο δωμάτιο(που δεν έλεγε και τίποτα ιδιαίτερο)βγήκαμε για μια πρώτη βόλτα στην πόλη πεζοί,είχαμε αποφασίσει το αυτοκίνητο να περέμεινε στο parking μέχρι νεωτέρας.Από τα πρώτα μας βήματα στο ulus,διακρίναμε τα αδιάκριτα βλέματα των ντόπιων να πέφτουν πάνω μας...μα γιατί;Αρχικά το αποδώσαμε στο οτι μάλλον φαινόμασταν τουρίστες,με τις φωτογραφικές μας να χτυπούν ασταμάτητα κλικ,αφού και η πόλη δεν φημίζεται για τον τουρισμό της.Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που ο ρεσεψιονίστ μας υποδέχτηκε με ένα καλοφορεμένο,τυπικό κρύο χαμόγελο,και η άκρη του ματιού μας τον έπιασε να μας περιεργάζεται μέχρι την στιγμή που μπήκαμε στο ασανσέρ.Η αλήθεια όμως ήταν άλλη...έφταιγαν τα "κοντά παντελονάκια" μας.Και πράγματι,το θέαμα δύο αντρών με βερμούδες,αθλητικό παπούτσι,t-shirt,και τσάντα στον ώμο δεν πρέπει να ανήκε στην καθημερινότητά τους.Οι άντρες φορούσαν όλοι μακρύ παντελόνι και λίγοι μόνο,κοντομάνικα πουκάμισα ή μπλουζάκια...μα με θερμοκρασία 40+ κελσίου,πως θα αντέξεις με μακρυμάνικα;;;;;;Απτόητοι συνεχίζαμε τις βόλτες μας αναζητώντας το κάστρο της Άγκυρας,και διασκεδάζαμε σε κάθε στάση για τσιγάρο να βλέπουμε τον κόσμο να μας κοιτά αδιάκριτα.
Ο δρόμος για το κάστρο είναι ιδιαίτερα ανηφορικός,και το αρχαίο ρωμαικό θέατρο που κείται στα πόδια του,μια καλή στάση για διάλειμμα.Βέβαια η λευκή μαρμάρινη ομορφιά του επισκιάζεται από τους τόνους σκουπιδιών της παρακείμενης υποβαθμισμένης περιοχής και τα μισογκρεμισμένα χαμόσπιτα της διπλανής πλαγιάς.Συνεχίζοντας την ανηφόρα,ο δρόμος σταματά για να αρχίσουν πλέον οι σκάλες σε ένα κατάφυτο παρκάκι.Φτάνοντας στις πύλες σε περιτριγυρίζουν οι άγρυπνοι φύλακές του.Με αρχηγό τον Σαμίρ,μια συμμορία από μπόμπιρες,μας περικύκλωσε αιφνιδιαστικά και άρχισε να μιλά σε μια πανάρχαια ακατάληπτη γλώσσα δείχνοντας πότε δεξιά και πότε αριστερά.Τα λόγια τους μας προβλημάτιζαν "άνκρα κάσλ.κάσλ όπεν,κάσλ κλόζ" και επαναλαμβάνονταν συνεχώς.Με την βοήθεια του translator από το τηλέφωνό μου,διαπιστώσαμε οτι αναφέρονταν στις δύο μεγάλες επάλξεις του κάστρου,που την ώρα εκείνη η μία ήταν ανοιχτή και η άλλη κλειστή.Το deal με την συμμορία περιελάμβανε ξενάγηση και τους αφήσαμε να μας οδηγήσουν.Για μερικές TL,αφήστε τα πιτσιρίκια να σας περπατήσουν στα δαιδαλώδη στενά,θα φτάσετε στην κορυφή σε χρόνο dt,και ως σοβαροί επαγγελματίες θα πείσουν και καμιά παραδοσιακή γιαγιά να φωτογραφηθεί μέσα στο σπίτι της.Έμοιαζε εντός των τειχών να έχει σταματήσει ο χρόνος,και ο κόσμος να ζει σε μια αλλοτινή εποχή,τότε που ο οικισμός αυτός ήταν το πρώτο κατοικημένο σημείο της πόλης.Τα σπίτια έχουν διατηρήσει την παραδοσιακή αρχιτεκτονική τους,και μερικά από αυτά είναι μοναδικά.Στις επάλξεις του κάστρου έχεις την δυνατότητα για μια πανοραμική θέα της πόλης,καθώς και για καφεδάκι ή και φαγητό.Δίπλα-δίπλα βρίσκονται μια παραδοσιακή ταβέρνα και ένα μοντέρνο cafe-restaurant με μοναδική θέα στην πόλη.Καθώς σουρούπωνε οι εικόνες γίνονταν πιο μαγικές με την κόκκινη τουρκική σημαία του κάστρου να παίρνει πορφυρό χρώμα και εμάς να παίρνουμε τον δρόμο του γυρισμού.Χρειαζόμασταν ξεκούραση από το πολύωρο ταξίδι και ανασύνταξη δυνάμεων για την επόμενη μέρα.
