Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.940
- Likes
- 3.942
Το να προσπαθήσεις να περιγράψεις με λόγια την εικόνα μιας παραδοσιακής μεσαιωνικής πόλης της νοτιοδυτικής Γαλλίας είναι μάταιος κόπος… η συντριπτική τους πλειοψηφία είναι άψογα διατηρημένα εικαστικά αριστουργήματα, που αυτούσια μεταφέρουν τον επισκέπτη σε εκείνους τους χαλεπούς καιρούς…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Την αυγή της δεύτερης Μετά Χριστό χιλιετίας, η Γαλλία άρχισε δειλά-δειλά να κάνει τα πρώτα βήματα απαλλαγής της από το σκληρό φεουδαρχικό καθεστώς… όχι ότι οι επίσημες αρχές της χώρας, ο βασιλιάς , οι τοπικοί άρχοντες και οι γαιοκτήμονες, είχαν καμιά διάθεση να παραχωρήσουν δικαιώματα στον λαό, αλλά σιγά-σιγά έβλεπαν πως ήταν προς το συμφέρον τους να φύγουν οι δουλοπάροικοι από τα μεγάλα αγροκτήματα που ζούσαν απομονωμένοι και να εγκατασταθούν στις πόλεις, για να ελέγχουν την παραγωγή καλύτερα και να μπορούν να εισπράττουν τους φόρους τους πιο εύκολα… σε αντάλλαγμα οι αγρότες θα κέρδιζαν μια κάποια μορφή ελευθερίας, θα έπαυαν δηλαδή να είναι υποτελείς του τοπικού άρχοντα και θα εξασφάλιζαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης… όταν αυτό το πρώτο πείραμα άρχισε να πετυχαίνει προχώρησαν παραπέρα… για να εκμεταλλευθούν τις τεράστιες παρθένες εκτάσεις που έμεναν ακαλλιέργητες, άρχισαν να οικοδομούν καινούργιες πόλεις μεταφέροντας εκεί το πληθυσμό… φυσικά οι άρχοντες είχαν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο ως προς την δομή των νέων πόλεων και διατήρησαν τα πολιτικά και δικαστικά τους προνόμια ελέω Θεού… έτσι από το 1144 που χτίστηκε η πρώτη μέχρι το 1372, οικοδομήθηκαν σχεδόν 700 νέες πόλεις, αποικίστηκαν τεράστιες εκτάσεις, κυρίως στη Νοτιοδυτική Γαλλία και η γεωργία με το εμπόριο γνώρισαν μια περίοδο πρωτοφανούς οικονομικής άνθησης… όλες αυτές οι πρότυπες καινούργιες πόλεις, που μένουν στις μέρες μας γνωστές σαν Bastides, χάρη στην ιδιότυπη κατασκευή τους και την εξαιρετική ανθεκτικότητα της αρχιτεκτονικής τους στο χρόνο, αποτελούν σήμερα πόλεις μουσεία, ζωντανό δείγμα γραφής της εποχής του μεσαίωνα και φυσικά κορυφαία τουριστική ατραξιόν… όλες πάνω κάτω ήταν δομημένες με μια συγκεκριμένη λογική… πρώτα απ όλα ήταν χτισμένες σε μέρη που ή μπορούσαν να οχυρωθούν για να αντιμετωπίσουν μια εχθρική εισβολή, δηλαδή στην κορυφή κάποιου υψώματος ή κοντά σε κάποιο εμπορικό πέρασμα, στη μέση δηλαδή κάποιας εύφορης πεδιάδας ή στο στένεμα ενός ποταμού… στο κέντρο τους δέσποζε μια μεγάλη παραλληλόγραμμη πλατεία, που ήταν το βασικό εμπορικό κέντρο με τα μαγαζιά και την αγορά, η οποία περιβάλλονταν από αψιδωτές ή κυκλικές στοές… η εκκλησία σχεδόν πάντα στέκονταν μακριά από την κεντρική πλατεία σε κάποιο παράδρομο… η εποχή που άρχισαν να φτιάχνονται οι Bastides ήταν κατά βάση εποχή ειρήνης κι έτσι δεν είχαν ούτε τείχη ούτε κάποιο κάστρο να τις προστατεύει… όταν όμως ξέσπασε ο εκατονταετής πόλεμος και άρχισαν οι εκατέρωθεν λεηλασίες οι κάτοικοι ξεκίνησαν εσπευσμένα την κατασκευή οχυρωματικών έργων για την προστασία τους και οι Bastides πήραν την σημερινή τους μορφή με προμαχώνες και καστρόπορτες…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ήταν μεσημέρι πια όταν φτάσαμε έξω από την Domme, μια Bastide κόσμημα στο κέντρο της Dordogne … αφήσαμε, όπως πάντα, το αυτοκίνητο δωρεάν στα όρια της πόλης και διαβήκαμε μια από τις πύλες της… προχωρήσαμε… στην πρώτη πλατεία γινόταν ο κακός χαμός… κόσμος πολλοίς πολιορκούσε την γεμάτη μαγειρεία πλατεία, ζητώντας να χορτάσει την πείνα του… αφήσαμε πίσω μας την κοσμοπλημύρα και περπατήσαμε το φαρδύ πλακόστρωτο καλντερίμι… δεξιά αριστερά μαγαζάκια… σαβούρες και κρυφά διαμάντια σκορπισμένα σε κάθε λογιών βιτρίνες, ακουμπισμένα σε υπαίθρια ράφια, πεταμένα καταγής… δεκάδες καρτ ποστάλ, φτηνά μπρελόκ με ιππότες, αντίκες ύποπτης, κινέζικης θαρρώ, προέλευσης, αμφίβολης ποιότητας εδέσματα… ότι ποθεί η ψυχή σου… σήμερα στη Domme ξεπουλάμε, περάστε κόσμε… την πεντάλεπτη ανηφόρα μέχρι την πλατεία του κέντρου την κάναμε σκάρτη ώρα, μια που οι πραμάτειες παιχνίδιζαν στο μάτι μας και εμείς φλερτάραμε μαζί τους αδιάντροπα… καταλήξαμε… δυο τρεις μυστήριες κάρτες, ένα ψαγμένο καπέλο και μια ψαθένια πάπια μας συνόδεψαν στο φευγιό μας και τώρα, μήνες μετά, στέκονται σ’ένα γραφείο, σ’ένα ωραίο ξανθό κεφάλι , σ’ένα ράφι στο σαλόνι, να μας θυμίζουν τις στιγμές της Domme…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
με τα πολλά φτάσαμε στην πλατεία… την πλατεία, που στους χρόνους τους παλιούς, ήταν η καρδιά και τα πνεμόνια της πόλης… Place de la Halle… πλατεία της Αγοράς, το μέρος που ο κόσμος μαζεύονταν κι έπαιρνε μπρος το εμπορικό αλισβερίσι… σταθήκαμε στο κέντρο της κι αρχίσαμε το χάζι… μεσαίωνας σκέτος… αψιδωτές καμάρες ολόγυρα, μελιόχρωμα αρχοντικά στη φάτσα της, ένα καμπαναριό στην άκρη… την βδομαδιάτικη αγορά την χάσαμε, είχε σχολάσει από χθες, κρίμα… δεν γελαστήκαμε όμως… μπορεί η Domme να δείχνει πως ξεκουράζεται, πως μπούχτισε την δόξα, πως μένει στο χθες, μα όχι, έχει ζωή, δεν ζει με τα φαντάσματα του τότε… τ’ αρχοντικά της τα φτιασίδωσε κι άλλαξαν χρήση, έγιναν μουσείο, ταχυδρομείο, πληροφορίες για τον τουρίστα… κι οι μεσαιωνικές καμάρες της ζωντάνεψαν, γενήκαν γκαλερί κι εστιατόρια… η Domme του σήμερα αναπνέει κι εξαργυρώνει τις δάφνες του χθες… μπορεί να ξεπουλιέται στον τουρίστα, μπορεί ξεδιάντροπα να ξεγυμνώνει τις χάρες της για να τον σαγηνέψει, μα το αποτέλεσμα μένει… ζει, βασιλεύει, αποπλανεί…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Δυο βήματα απ’ την πλατεία της αγοράς, δίπλα σένα παλιό αρχοντικό, που άλλαξε και φόρεσε τα ρούχα ενός γκουρμέ εστιατορίου, αρχίζει να απλώνεται μια αλέα γεμάτη δέντρα… αρτίστες ακουμπούν τα καβαλέτα τους στις ρίζες τους, ζωγραφίζοντας την μαγεία του μέρους… κορτάρουμε … μυστήριος ο καλλιτέχνης, μυστήριοι κι εμείς… μπερδευόμαστε, μετράμε τους παράδες μας κι αποφασίζουμε… ένα καδράκι με την δόξα της Domme, θα μας συντροφεύει τις δύσκολες ώρες του Αθηναϊκού χειμώνα… το πάρκο σβήνει μα ο περίπατος συνεχίζει… μπροστά μας τείχη με προμαχώνες που χαμογελούν… περπάτημα κι εκεί… ανάκατα μπρος στις επάλξεις ερείπια, σπίτια και δέντρα λαμποκοπούν… από κάτω το χάος και στο βάθος ο Dordone… το θέαμα σαλεύει το νου… σταθήκαμε να χαζεύουμε και να κλέβουμε στιγμές μαγείας… μάταια, το μέρος δεν χορταίνεται…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Η Domme με άγγιξε… η ιστορία της, το τώρα της, η αύρα της… ακόμα και στην Dordogne, που η πραγματικότητα με την φαντασία γίνονται ένα, η ατμοσφαιρικότητα της Domme ξεχωρίζει… αδιάφορο αν κάνει ζέστη ή κρύο, αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι αν έχει κόσμο ή όχι… όποτε κι αν σας βγάλει ο δρόμος στα μέρη της αγκαλιάστε την και χαθείτε στην μοναδικότητα της… σίγουρα θα βγείτε κερδισμένοι…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Την Sarlat δεν την χόρτασα, άφησα χρέη εκεί… φευγαλέες βόλτες κάναμε τ’ απόγευμα, δυο ώρες μέρα, πριν πέσει ο ήλιος… κρίμα… ωραία πόλη, σ’ αιχμαλωτίζει… πέτρινα σπίτια, στενά δρομάκια, εκκλησιές… μεσαίωνας σκέτος… το 60 ο Marlaux, σαν υπουργός πολιτισμού, την ερωτεύτηκε και την φτιασίδωσε… την βάφτισε πόλη τέχνης και πολιτισμού, την έβγαλε από το χρονοντούλαπο, την ξεσκόνισε και την λουστράρισε… μνημεία αναστηλώθηκαν, σπίτια ανακαινίστηκαν, δρόμοι πεζοδρομήθηκαν… σήμερα στέκει στολίδι σωστό, να μας θυμίζει πως ήταν μια πόλη παραμύθι τον 14ο αιώνα…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
όσο προλάβαμε τον χρόνο παλέψαμε να την χαρούμε… χαθήκαμε στο κέντρο της, σπρωχτήκαμε με τα μιλιούνια κόσμου στις ρούγες της, νιώσαμε πιτσιρίκια χάρη τις παράτες αυτοσχέδιων μάγων και καλλιτεχνών που αγκαλιάζουν τις πλατείες της… στο τέλος, κάτι οι βόλτες κάτι το βράδυ που έπεφτε, η πείνα θέριζε… εδώ διλήμματα δεν είχαμε… το μέρος γνωστό, δοκιμασμένο και κλεισμένο βδομάδες πριν από την Αθήνα… Bistro de l’Octroi… το φαγητό ήταν ένας γαστριμαργικός θρίαμβος… έκπληξη καμιά βέβαια, γιατί και στην Sarlat, αν έχεις κοινό νου και δεν μιλήσεις με την ατυχία, όπου και να φας οι γεύσεις θα σε απογειώσουν… παρέλαση ψαγμένων εδεσμάτων, πασπαλισμένων με γνήσια Γαλλική φινέτσα παρουσίασης… το ροζέ τοπικό πάντα στις επάλξεις του αγώνα και το επιδόρπιο, γλυκό απολυτρωτικό φινάλε… τις μικρές ώρες, αγκομαχώντας μάταια χτυπάγαμε την πόρτα του ξενώνα μας… ο Mike μας κοίταζε σαδιστικά και γελούσε με τα χάλια μας…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Την αυγή της δεύτερης Μετά Χριστό χιλιετίας, η Γαλλία άρχισε δειλά-δειλά να κάνει τα πρώτα βήματα απαλλαγής της από το σκληρό φεουδαρχικό καθεστώς… όχι ότι οι επίσημες αρχές της χώρας, ο βασιλιάς , οι τοπικοί άρχοντες και οι γαιοκτήμονες, είχαν καμιά διάθεση να παραχωρήσουν δικαιώματα στον λαό, αλλά σιγά-σιγά έβλεπαν πως ήταν προς το συμφέρον τους να φύγουν οι δουλοπάροικοι από τα μεγάλα αγροκτήματα που ζούσαν απομονωμένοι και να εγκατασταθούν στις πόλεις, για να ελέγχουν την παραγωγή καλύτερα και να μπορούν να εισπράττουν τους φόρους τους πιο εύκολα… σε αντάλλαγμα οι αγρότες θα κέρδιζαν μια κάποια μορφή ελευθερίας, θα έπαυαν δηλαδή να είναι υποτελείς του τοπικού άρχοντα και θα εξασφάλιζαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης… όταν αυτό το πρώτο πείραμα άρχισε να πετυχαίνει προχώρησαν παραπέρα… για να εκμεταλλευθούν τις τεράστιες παρθένες εκτάσεις που έμεναν ακαλλιέργητες, άρχισαν να οικοδομούν καινούργιες πόλεις μεταφέροντας εκεί το πληθυσμό… φυσικά οι άρχοντες είχαν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο ως προς την δομή των νέων πόλεων και διατήρησαν τα πολιτικά και δικαστικά τους προνόμια ελέω Θεού… έτσι από το 1144 που χτίστηκε η πρώτη μέχρι το 1372, οικοδομήθηκαν σχεδόν 700 νέες πόλεις, αποικίστηκαν τεράστιες εκτάσεις, κυρίως στη Νοτιοδυτική Γαλλία και η γεωργία με το εμπόριο γνώρισαν μια περίοδο πρωτοφανούς οικονομικής άνθησης… όλες αυτές οι πρότυπες καινούργιες πόλεις, που μένουν στις μέρες μας γνωστές σαν Bastides, χάρη στην ιδιότυπη κατασκευή τους και την εξαιρετική ανθεκτικότητα της αρχιτεκτονικής τους στο χρόνο, αποτελούν σήμερα πόλεις μουσεία, ζωντανό δείγμα γραφής της εποχής του μεσαίωνα και φυσικά κορυφαία τουριστική ατραξιόν… όλες πάνω κάτω ήταν δομημένες με μια συγκεκριμένη λογική… πρώτα απ όλα ήταν χτισμένες σε μέρη που ή μπορούσαν να οχυρωθούν για να αντιμετωπίσουν μια εχθρική εισβολή, δηλαδή στην κορυφή κάποιου υψώματος ή κοντά σε κάποιο εμπορικό πέρασμα, στη μέση δηλαδή κάποιας εύφορης πεδιάδας ή στο στένεμα ενός ποταμού… στο κέντρο τους δέσποζε μια μεγάλη παραλληλόγραμμη πλατεία, που ήταν το βασικό εμπορικό κέντρο με τα μαγαζιά και την αγορά, η οποία περιβάλλονταν από αψιδωτές ή κυκλικές στοές… η εκκλησία σχεδόν πάντα στέκονταν μακριά από την κεντρική πλατεία σε κάποιο παράδρομο… η εποχή που άρχισαν να φτιάχνονται οι Bastides ήταν κατά βάση εποχή ειρήνης κι έτσι δεν είχαν ούτε τείχη ούτε κάποιο κάστρο να τις προστατεύει… όταν όμως ξέσπασε ο εκατονταετής πόλεμος και άρχισαν οι εκατέρωθεν λεηλασίες οι κάτοικοι ξεκίνησαν εσπευσμένα την κατασκευή οχυρωματικών έργων για την προστασία τους και οι Bastides πήραν την σημερινή τους μορφή με προμαχώνες και καστρόπορτες…
Ήταν μεσημέρι πια όταν φτάσαμε έξω από την Domme, μια Bastide κόσμημα στο κέντρο της Dordogne … αφήσαμε, όπως πάντα, το αυτοκίνητο δωρεάν στα όρια της πόλης και διαβήκαμε μια από τις πύλες της… προχωρήσαμε… στην πρώτη πλατεία γινόταν ο κακός χαμός… κόσμος πολλοίς πολιορκούσε την γεμάτη μαγειρεία πλατεία, ζητώντας να χορτάσει την πείνα του… αφήσαμε πίσω μας την κοσμοπλημύρα και περπατήσαμε το φαρδύ πλακόστρωτο καλντερίμι… δεξιά αριστερά μαγαζάκια… σαβούρες και κρυφά διαμάντια σκορπισμένα σε κάθε λογιών βιτρίνες, ακουμπισμένα σε υπαίθρια ράφια, πεταμένα καταγής… δεκάδες καρτ ποστάλ, φτηνά μπρελόκ με ιππότες, αντίκες ύποπτης, κινέζικης θαρρώ, προέλευσης, αμφίβολης ποιότητας εδέσματα… ότι ποθεί η ψυχή σου… σήμερα στη Domme ξεπουλάμε, περάστε κόσμε… την πεντάλεπτη ανηφόρα μέχρι την πλατεία του κέντρου την κάναμε σκάρτη ώρα, μια που οι πραμάτειες παιχνίδιζαν στο μάτι μας και εμείς φλερτάραμε μαζί τους αδιάντροπα… καταλήξαμε… δυο τρεις μυστήριες κάρτες, ένα ψαγμένο καπέλο και μια ψαθένια πάπια μας συνόδεψαν στο φευγιό μας και τώρα, μήνες μετά, στέκονται σ’ένα γραφείο, σ’ένα ωραίο ξανθό κεφάλι , σ’ένα ράφι στο σαλόνι, να μας θυμίζουν τις στιγμές της Domme…
με τα πολλά φτάσαμε στην πλατεία… την πλατεία, που στους χρόνους τους παλιούς, ήταν η καρδιά και τα πνεμόνια της πόλης… Place de la Halle… πλατεία της Αγοράς, το μέρος που ο κόσμος μαζεύονταν κι έπαιρνε μπρος το εμπορικό αλισβερίσι… σταθήκαμε στο κέντρο της κι αρχίσαμε το χάζι… μεσαίωνας σκέτος… αψιδωτές καμάρες ολόγυρα, μελιόχρωμα αρχοντικά στη φάτσα της, ένα καμπαναριό στην άκρη… την βδομαδιάτικη αγορά την χάσαμε, είχε σχολάσει από χθες, κρίμα… δεν γελαστήκαμε όμως… μπορεί η Domme να δείχνει πως ξεκουράζεται, πως μπούχτισε την δόξα, πως μένει στο χθες, μα όχι, έχει ζωή, δεν ζει με τα φαντάσματα του τότε… τ’ αρχοντικά της τα φτιασίδωσε κι άλλαξαν χρήση, έγιναν μουσείο, ταχυδρομείο, πληροφορίες για τον τουρίστα… κι οι μεσαιωνικές καμάρες της ζωντάνεψαν, γενήκαν γκαλερί κι εστιατόρια… η Domme του σήμερα αναπνέει κι εξαργυρώνει τις δάφνες του χθες… μπορεί να ξεπουλιέται στον τουρίστα, μπορεί ξεδιάντροπα να ξεγυμνώνει τις χάρες της για να τον σαγηνέψει, μα το αποτέλεσμα μένει… ζει, βασιλεύει, αποπλανεί…
Δυο βήματα απ’ την πλατεία της αγοράς, δίπλα σένα παλιό αρχοντικό, που άλλαξε και φόρεσε τα ρούχα ενός γκουρμέ εστιατορίου, αρχίζει να απλώνεται μια αλέα γεμάτη δέντρα… αρτίστες ακουμπούν τα καβαλέτα τους στις ρίζες τους, ζωγραφίζοντας την μαγεία του μέρους… κορτάρουμε … μυστήριος ο καλλιτέχνης, μυστήριοι κι εμείς… μπερδευόμαστε, μετράμε τους παράδες μας κι αποφασίζουμε… ένα καδράκι με την δόξα της Domme, θα μας συντροφεύει τις δύσκολες ώρες του Αθηναϊκού χειμώνα… το πάρκο σβήνει μα ο περίπατος συνεχίζει… μπροστά μας τείχη με προμαχώνες που χαμογελούν… περπάτημα κι εκεί… ανάκατα μπρος στις επάλξεις ερείπια, σπίτια και δέντρα λαμποκοπούν… από κάτω το χάος και στο βάθος ο Dordone… το θέαμα σαλεύει το νου… σταθήκαμε να χαζεύουμε και να κλέβουμε στιγμές μαγείας… μάταια, το μέρος δεν χορταίνεται…
Η Domme με άγγιξε… η ιστορία της, το τώρα της, η αύρα της… ακόμα και στην Dordogne, που η πραγματικότητα με την φαντασία γίνονται ένα, η ατμοσφαιρικότητα της Domme ξεχωρίζει… αδιάφορο αν κάνει ζέστη ή κρύο, αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι αν έχει κόσμο ή όχι… όποτε κι αν σας βγάλει ο δρόμος στα μέρη της αγκαλιάστε την και χαθείτε στην μοναδικότητα της… σίγουρα θα βγείτε κερδισμένοι…
Την Sarlat δεν την χόρτασα, άφησα χρέη εκεί… φευγαλέες βόλτες κάναμε τ’ απόγευμα, δυο ώρες μέρα, πριν πέσει ο ήλιος… κρίμα… ωραία πόλη, σ’ αιχμαλωτίζει… πέτρινα σπίτια, στενά δρομάκια, εκκλησιές… μεσαίωνας σκέτος… το 60 ο Marlaux, σαν υπουργός πολιτισμού, την ερωτεύτηκε και την φτιασίδωσε… την βάφτισε πόλη τέχνης και πολιτισμού, την έβγαλε από το χρονοντούλαπο, την ξεσκόνισε και την λουστράρισε… μνημεία αναστηλώθηκαν, σπίτια ανακαινίστηκαν, δρόμοι πεζοδρομήθηκαν… σήμερα στέκει στολίδι σωστό, να μας θυμίζει πως ήταν μια πόλη παραμύθι τον 14ο αιώνα…
όσο προλάβαμε τον χρόνο παλέψαμε να την χαρούμε… χαθήκαμε στο κέντρο της, σπρωχτήκαμε με τα μιλιούνια κόσμου στις ρούγες της, νιώσαμε πιτσιρίκια χάρη τις παράτες αυτοσχέδιων μάγων και καλλιτεχνών που αγκαλιάζουν τις πλατείες της… στο τέλος, κάτι οι βόλτες κάτι το βράδυ που έπεφτε, η πείνα θέριζε… εδώ διλήμματα δεν είχαμε… το μέρος γνωστό, δοκιμασμένο και κλεισμένο βδομάδες πριν από την Αθήνα… Bistro de l’Octroi… το φαγητό ήταν ένας γαστριμαργικός θρίαμβος… έκπληξη καμιά βέβαια, γιατί και στην Sarlat, αν έχεις κοινό νου και δεν μιλήσεις με την ατυχία, όπου και να φας οι γεύσεις θα σε απογειώσουν… παρέλαση ψαγμένων εδεσμάτων, πασπαλισμένων με γνήσια Γαλλική φινέτσα παρουσίασης… το ροζέ τοπικό πάντα στις επάλξεις του αγώνα και το επιδόρπιο, γλυκό απολυτρωτικό φινάλε… τις μικρές ώρες, αγκομαχώντας μάταια χτυπάγαμε την πόρτα του ξενώνα μας… ο Mike μας κοίταζε σαδιστικά και γελούσε με τα χάλια μας…
Attachments
Last edited by a moderator:
α μη ξεχάσεις λεπτομέριες για κρασιά....
