Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.940
- Likes
- 3.942
O ήλιος που έδυε ζωγράφιζε μαβιά τα αγάλματα στη στέγη του Grand Theatre… καθόμουν ακριβώς απέναντι, στο ισόγειο café ενός λαμπρού ξενοδοχείου, χαζεύοντας κόσμο και θέατρο… χτισμένο σε άψογο Νεοκλασικό στυλ, στην άκρη της πιο κοσμοπολίτικης πλατείας της πόλης, μυρίζει Ελλάδα και εντυπωσιάζει… κυκλωμένο θολωτές στοές, με δώδεκα πανέμορφες κορινθιακού ρυθμού κολώνες στην πρόσοψη κι αγάλματα αρχαίων Ελληνικών Θεών ανάκατα με τις εννιά μούσες στην κορυφή, γοητεύει… χτίστηκε στα τέλη του 17ου αιώνα και η εντυπωσιακή ανακαίνιση του 1990 εκτός του ότι ανέδειξε την κλασική ομορφιά και το θωράκισε από τον χρόνο, του χάρισε τέλεια λειτουργικότητα, σύγχρονη ακουστική, μοντέρνα συστήματα ασφαλείας κάνοντάς το θέατρο υπόδειγμα σε όλη την Γαλλία…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Το ασημογάλαζο χρώμα των τραμ ίσα που φαίνονταν πια όταν αποφασίσαμε να θυσιάσουμε το υπέροχο animation της πλατείας στο βωμό του φαγητού… η νύχτα ξύπναγε και μας καλούσε να την ζήσουμε… βουτήξαμε στην παλιά μεσαιωνική πόλη μαγεμένοι… δεκάδες εστιατόρια έστρωναν τραπέζια σε στενά, πλατείες, αλσάκια γυρεύοντας πελάτες… άλλα μικρά, κομψά κι απέριττα κι άλλα μαξιμαλιστικές παραγωγές με βερμπαλιστικό ντιζάιν… όλα έχουν το κοινό τους… εμείς διαλέξαμε ένα ήσυχο και ταπεινό bistro σένα παράμερο δρόμο μακριά από την βοή της πλατείας… δεν ξέραμε τίποτε για δαύτο, απλά μας άρεσε το μέρος, το στυλ και το menu… ρισκάραμε, πράγμα πρωτοφανές για μένα κι η τύχη που βοηθά τολμηρούς και πρωτάρηδες ήτανε στο πλευρό μας… ότι κι αν δοκιμάσαμε ήταν μοναδικό… μα μεταξύ μας, έχω την εντύπωση ότι όπου κι αν στεκόμαστε το ίδιο υπέροχα θα τρώγαμε… μην λέμε ξανά τα ίδια… είναι σχεδόν αδύνατον να βρεθείς σε τούτη την άκρη της Γαλλίας πόσο μάλιστα στο μυθικό Bordeaux και να μείνεις παραπονεμένος από το φαγητό… ανοίξαμε και μια μπουκάλα τοπικό λευκό κι αρχίσαμε να βλέπουμε τον κόσμο που στριμώχνονταν σιγά- σιγά στα στενοσόκακα της μεσαιωνικής πόλης…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Πραγματικά δεν ξέρω για να πω τι είναι αυτό που κάνει το Bordeaux να ξεχωρίζει… μπορεί να είναι ο αέρας της πόλης που φιλτράρεται από χιλιάδες νέους και φοιτητές που κατακλύζουν τις πλατείες και τις ρούγες του, μπορεί το υποδειγματικό πάντρεμα του κλασσικού της αρχιτεκτονικής με την κοσμοπολίτικη εσάνς των γειτονιών του, μπορεί η ενότητα του στυλ της πόλης, που η πατίνα του χρόνου απλά λουστράρισε χωρίς να αλλοιώσει την μορφή της… ναι, μπορεί να είναι όλα αυτά ανάκατα μα σίγουρα είναι και κάτι παραπάνω… παράδοξο μα εξίσου σημαντικό… είναι η σχέση πάθους των κατοίκων του με το κρασί… παντού και πάντα ξεπροβάλει… στα εστιατόρια τα ακριβά, στα λαϊκά κουτούκια, στα στέκια τα φοιτητικά, στα μπαρ, στις πλατείες , στους δρόμους… ακόμα σε αφίσες που διαφημίζουνε φιάλες με χρονιές περίεργες, σε μαγαζιά ειδικά που κάνουν προσφορές, σε γραφεία τουριστικά που διοργανώνουν επισκέψεις σε κοντινά σατό για οινολογικές εξερευνήσεις… η κουλτούρα του κρασιού μπολιάζει τον κόσμο και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά… οι μπύρες, το ουίσκι, η βότκα περνάνε σε τρίτη μοίρα… το ερώτημα δεν είναι τι ποτό θα πιείς, αλλά τι είδους κρασί θα δοκιμάσεις… άσπρο, ροζέ ή μήπως κόκκινο? Θα είναι γλυκό, μπρούσκο ή sec? Το βράδυ ειδικά, που ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους, οι πλατείες γεμίζουν τραπεζάκια και τα μπαράκια ανοίγουν, ο πρωταγωνιστής είναι ένας… κρασί… παρέλαση ολάκερη κάνουν μπροστά σου τα μπουκάλια κι οι σερβιτόροι με χαμόγελο ρωτούν και συμβουλεύουν… κι εσύ υποκύπτεις και χωρίς να το πολυσκεφτείς βρίσκεσαι με το ποτήρι στο χέρι…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ούτε που το κατάλαβα πως πέρασαν δυο μέρες στην αγκαλιά της πόλης… πότε με βόλτες κι άραγμα στις ζωντανές πλατείες, πότε στα εστιατόρια τα περίεργα με φαγητό, πιοτί, και φυσικά κουβέντα με τους κάπελες για το κρασί και τ’ άλλα τα εκλεκτά εδέσματα … και τι δεν είδαμε στην πόλη… πύργους ψηλούς να στέκουνε φρουροί της, εκκλησιές μοναδικές, περήφανα να την δοξολογούνε, μουσεία λαμπρά με εξαίσια έργα τέχνης να την διαφημίζουν… ειδικά εμείς, οι Έλληνες, έχουμε λόγο ξεχωριστό να περάσουμε μια βόλτα, έστω μικρή, από το Musee des Beaux-Arts… εκεί θα δούμε πως η Ελλάδα του 1821 συγκίνησε φιλέλληνες κι έκανε καλλιτέχνες να φτιάξουν αριστουργήματα για χάρη των αγώνων της… εδώ στέκει και θαυμάζεται από πλήθος κόσμου το περίφημο αριστούργημα του Delacroix που δείχνει την Ελλάδα να θρηνεί στα ερείπια του Μεσολογγίου… από τους αρτιότερους πίνακες του μεγάλου καλλιτέχνη, που είναι λόγος από μόνος του για επίσκεψη στο μουσείο…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Μα δυστυχώς ο χρόνος ο ζηλόφθονος γοργοέφερε την ώρα του φευγιού… αισθάνομαι όμως πως έχω χρέη ακόμα με την πόλη… πως είχε κι άλλα να μου δώσει… πως μου χρωστάει ακόμη… κι αυτή και όλη η γύρω η περιοχή, με τα κουκλίστικα χωριά, τα αμπέλια και την θάλασσα… το Bordeaux δεν είναι για δυο μέρες και το είδαμε… έχει πολλά να σου δώσει και ξεδιπλώνει σιγά-σιγά τις χάρες του γοητεύοντάς σε…
Τελευταίες στιγμές στην πόλη, τελευταίες στιγμές του ταξιδιού… ένα πορτοκαλί αεροπλάνο θα μας ταξίδευε στο Μιλάνο κι από εκεί κάτι γλαροπούλια θα μας γύριζαν στην βάση μας… αφήνουμε το πεντακοσαράκι μας στις αφίξεις και τραβάμε το δρόμο προς το BILLI το loco terminal του αεροδρομίου του Bordeaux… κήποι ολόγυρα μα όχι με λουλούδια… το λατρευτό Bordeaux ξεπροβοδίζει τους εραστές του με τι άλλο, παρά με αμπέλια… σαν τελευταία εικόνα απ όλο το ταξίδι κρατάω μέσα μου αυτά τα αμπέλια τα πυκνά που βρίσκονται μέσα στο αεροδρόμιο κι ένα τσαμπί από άγουρα σταφύλια… ναι τώρα είμαι σίγουρος… θα επιστρέψω σίγουρα στον τρύγο για να γευτώ ώριμα πια αυτά τα σταφύλια…
ΤΕΛΟΣ
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Η ιστορία αυτή είναι αφιερωμένη στην Ε.Ζ, γιατί εκείνη με προέτρεψε να την γράψω, αλλά, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, γιατί είναι πάντα δίπλα μου, με ανέχεται και με στηρίζει...
Το ασημογάλαζο χρώμα των τραμ ίσα που φαίνονταν πια όταν αποφασίσαμε να θυσιάσουμε το υπέροχο animation της πλατείας στο βωμό του φαγητού… η νύχτα ξύπναγε και μας καλούσε να την ζήσουμε… βουτήξαμε στην παλιά μεσαιωνική πόλη μαγεμένοι… δεκάδες εστιατόρια έστρωναν τραπέζια σε στενά, πλατείες, αλσάκια γυρεύοντας πελάτες… άλλα μικρά, κομψά κι απέριττα κι άλλα μαξιμαλιστικές παραγωγές με βερμπαλιστικό ντιζάιν… όλα έχουν το κοινό τους… εμείς διαλέξαμε ένα ήσυχο και ταπεινό bistro σένα παράμερο δρόμο μακριά από την βοή της πλατείας… δεν ξέραμε τίποτε για δαύτο, απλά μας άρεσε το μέρος, το στυλ και το menu… ρισκάραμε, πράγμα πρωτοφανές για μένα κι η τύχη που βοηθά τολμηρούς και πρωτάρηδες ήτανε στο πλευρό μας… ότι κι αν δοκιμάσαμε ήταν μοναδικό… μα μεταξύ μας, έχω την εντύπωση ότι όπου κι αν στεκόμαστε το ίδιο υπέροχα θα τρώγαμε… μην λέμε ξανά τα ίδια… είναι σχεδόν αδύνατον να βρεθείς σε τούτη την άκρη της Γαλλίας πόσο μάλιστα στο μυθικό Bordeaux και να μείνεις παραπονεμένος από το φαγητό… ανοίξαμε και μια μπουκάλα τοπικό λευκό κι αρχίσαμε να βλέπουμε τον κόσμο που στριμώχνονταν σιγά- σιγά στα στενοσόκακα της μεσαιωνικής πόλης…
Πραγματικά δεν ξέρω για να πω τι είναι αυτό που κάνει το Bordeaux να ξεχωρίζει… μπορεί να είναι ο αέρας της πόλης που φιλτράρεται από χιλιάδες νέους και φοιτητές που κατακλύζουν τις πλατείες και τις ρούγες του, μπορεί το υποδειγματικό πάντρεμα του κλασσικού της αρχιτεκτονικής με την κοσμοπολίτικη εσάνς των γειτονιών του, μπορεί η ενότητα του στυλ της πόλης, που η πατίνα του χρόνου απλά λουστράρισε χωρίς να αλλοιώσει την μορφή της… ναι, μπορεί να είναι όλα αυτά ανάκατα μα σίγουρα είναι και κάτι παραπάνω… παράδοξο μα εξίσου σημαντικό… είναι η σχέση πάθους των κατοίκων του με το κρασί… παντού και πάντα ξεπροβάλει… στα εστιατόρια τα ακριβά, στα λαϊκά κουτούκια, στα στέκια τα φοιτητικά, στα μπαρ, στις πλατείες , στους δρόμους… ακόμα σε αφίσες που διαφημίζουνε φιάλες με χρονιές περίεργες, σε μαγαζιά ειδικά που κάνουν προσφορές, σε γραφεία τουριστικά που διοργανώνουν επισκέψεις σε κοντινά σατό για οινολογικές εξερευνήσεις… η κουλτούρα του κρασιού μπολιάζει τον κόσμο και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά… οι μπύρες, το ουίσκι, η βότκα περνάνε σε τρίτη μοίρα… το ερώτημα δεν είναι τι ποτό θα πιείς, αλλά τι είδους κρασί θα δοκιμάσεις… άσπρο, ροζέ ή μήπως κόκκινο? Θα είναι γλυκό, μπρούσκο ή sec? Το βράδυ ειδικά, που ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους, οι πλατείες γεμίζουν τραπεζάκια και τα μπαράκια ανοίγουν, ο πρωταγωνιστής είναι ένας… κρασί… παρέλαση ολάκερη κάνουν μπροστά σου τα μπουκάλια κι οι σερβιτόροι με χαμόγελο ρωτούν και συμβουλεύουν… κι εσύ υποκύπτεις και χωρίς να το πολυσκεφτείς βρίσκεσαι με το ποτήρι στο χέρι…
Ούτε που το κατάλαβα πως πέρασαν δυο μέρες στην αγκαλιά της πόλης… πότε με βόλτες κι άραγμα στις ζωντανές πλατείες, πότε στα εστιατόρια τα περίεργα με φαγητό, πιοτί, και φυσικά κουβέντα με τους κάπελες για το κρασί και τ’ άλλα τα εκλεκτά εδέσματα … και τι δεν είδαμε στην πόλη… πύργους ψηλούς να στέκουνε φρουροί της, εκκλησιές μοναδικές, περήφανα να την δοξολογούνε, μουσεία λαμπρά με εξαίσια έργα τέχνης να την διαφημίζουν… ειδικά εμείς, οι Έλληνες, έχουμε λόγο ξεχωριστό να περάσουμε μια βόλτα, έστω μικρή, από το Musee des Beaux-Arts… εκεί θα δούμε πως η Ελλάδα του 1821 συγκίνησε φιλέλληνες κι έκανε καλλιτέχνες να φτιάξουν αριστουργήματα για χάρη των αγώνων της… εδώ στέκει και θαυμάζεται από πλήθος κόσμου το περίφημο αριστούργημα του Delacroix που δείχνει την Ελλάδα να θρηνεί στα ερείπια του Μεσολογγίου… από τους αρτιότερους πίνακες του μεγάλου καλλιτέχνη, που είναι λόγος από μόνος του για επίσκεψη στο μουσείο…
Μα δυστυχώς ο χρόνος ο ζηλόφθονος γοργοέφερε την ώρα του φευγιού… αισθάνομαι όμως πως έχω χρέη ακόμα με την πόλη… πως είχε κι άλλα να μου δώσει… πως μου χρωστάει ακόμη… κι αυτή και όλη η γύρω η περιοχή, με τα κουκλίστικα χωριά, τα αμπέλια και την θάλασσα… το Bordeaux δεν είναι για δυο μέρες και το είδαμε… έχει πολλά να σου δώσει και ξεδιπλώνει σιγά-σιγά τις χάρες του γοητεύοντάς σε…
Τελευταίες στιγμές στην πόλη, τελευταίες στιγμές του ταξιδιού… ένα πορτοκαλί αεροπλάνο θα μας ταξίδευε στο Μιλάνο κι από εκεί κάτι γλαροπούλια θα μας γύριζαν στην βάση μας… αφήνουμε το πεντακοσαράκι μας στις αφίξεις και τραβάμε το δρόμο προς το BILLI το loco terminal του αεροδρομίου του Bordeaux… κήποι ολόγυρα μα όχι με λουλούδια… το λατρευτό Bordeaux ξεπροβοδίζει τους εραστές του με τι άλλο, παρά με αμπέλια… σαν τελευταία εικόνα απ όλο το ταξίδι κρατάω μέσα μου αυτά τα αμπέλια τα πυκνά που βρίσκονται μέσα στο αεροδρόμιο κι ένα τσαμπί από άγουρα σταφύλια… ναι τώρα είμαι σίγουρος… θα επιστρέψω σίγουρα στον τρύγο για να γευτώ ώριμα πια αυτά τα σταφύλια…
ΤΕΛΟΣ
Η ιστορία αυτή είναι αφιερωμένη στην Ε.Ζ, γιατί εκείνη με προέτρεψε να την γράψω, αλλά, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, γιατί είναι πάντα δίπλα μου, με ανέχεται και με στηρίζει...
Attachments
Last edited by a moderator:
α μη ξεχάσεις λεπτομέριες για κρασιά....
