Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.940
- Likes
- 3.942
Ο Θεός ξημέρωσε μια μέρα υπέροχη… τεμπέλικα μασούλισα το τελευταία κομμάτι από το κρουασάν μου, ήπια μια τζούρα καφέ και συνέχιζα να μαζεύω ήλιο στην Place De Coderc… το πρόγραμμα σήμερα είχε εκδρομή στo Perigord Vert, αλλά σηκωμό δεν είχαμε… δεν ήταν εύκολο άλλωστε… κάτι η χθεσινή οινοποσία, κάτι η λαχτάρα να νοιώσεις κι εσύ μέρος αυτής της τόσο ζωντανής πόλης, όλο και το καθυστερούσαμε… με τα πολλά ξεκολλήσαμε… γραμμή στα μυστικά του Πράσινου Perigord…
Ακούμπησα συνεπαρμένος στη γέφυρα ρουφώντας το τοπίο… στα αριστερά μου ένα πάρκο σύριζα στον ποταμό … δεξιά δεκάδες πλεούμενα παιχνίδιζαν στο ποτάμι και μπροστά το απόλυτο όνειρο… μια αυστηρή μονή Βενεδικτίνων να καθρεφτίζει την καλλονή της στα ήσυχα νερά του Dronne και πίσω της ένα μεσαιωνικό καμπαναριό να ξεπροβάλει από μια βραχώδη προεξοχή στη ρίζα ενός λόφου…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Όταν πρωτάκουσα για την Brantome κουμπώθηκα… είναι μια πόλη νησί λένε, που την περικυκλώνει ο ποταμός Dronne, την λούζουν απ’ άκρη σε άκρη οι παραπόταμοί του και δεκάδες γέφυρες την στεφανώνουν… όλοι μιλούσαν για την Βενετία της Dordogne… όταν ακούς τέτοιους ανόητα παρορμητικούς χαρακτηρισμούς διστάζεις… μα βέβαια… τι αδικία… τι λάθος σύγκριση… τι αυστηρή υπερβολή… όχι, για μένα η πόλη είναι αυτόφωτη κι η σύγκριση με την Serenissima άδικα την χλωμιάζει… αν περιμένετε να συναντήσετε μια Βενετία στην καρδιά της Γαλλίας θ’ απογοητευτείτε κι αυτό η πόλη δεν τ’ αξίζει… η Brantome είναι γεννημένη να εντυπωσιάζει και όχι να ξεπέφτει σε ανούσιες συγκρίσεις…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Το κατάφυτο παρκάκι ήταν γεμάτο κόσμο… πολλοί ξαπλωμένοι ανάσκελα χαίρονταν την ζεστασιά του ήλιου, άλλοι περίμεναν νωχελικά να μπουν στις βάρκες για να γνωρίσουν τις μυστικές γωνιές του ποταμού και μερικοί αραγμένοι σε κάτι παγκάκια ξύλινα, τσιμπολογούσαν με όρεξη το μεσημεριανό τους… αρχίσαμε τις βόλτες… ζεστός καιρός, ντάλα κατακαλόκαιρο κι η πόλη έσφυζε από ζωή… τουρίστες ξεχύνονταν σα σαλιγκάρια στα πλακόστρωτα γυρεύοντας να νιώσουν τον παλμό της… κοντά σ’ αυτούς κι εμείς… κινήσαμε για ν’ απολαύσουμε αυτό το εξαίσιο πάντρεμα μεσαιωνικού και αναγεννησιακού που την χαρακτηρίζει… βολτάραμε στην πόλη την παλιά, μεριάσαμε τις γέφυρες, χαρήκαμε τον ποταμό, και τέλος φτάσαμε στο μοναστήρι, την εκκλησιά, τους κήπους … τα βιβλία λεν πως τούτο το λαμπρό αβαείο ίδρυσε ο ίδιος ο Καρλομάγνος στα 769, βάζοντας έτσι στα κατάστιχα της ιστορίας την πόλη… τρεις αιώνες αργότερα χτίστηκε και το καμπαναριό, που από τότε στέκει ακοίμητος φρουρός… είναι από τα πιο παλιά που συναντάς στη Γαλλία…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η αρτίστικη μπουλανζερή κρυμμένη στα σοκάκια με ιντριγκάριζε… όχι πως πείναγα ιδιαίτερα, μα όταν βλέπεις τις μπαγκέτες τις γεμισμένες με τα τυριά τα διάφορα και τα γλυκάκια τα λαχταριστά να σε φλερτάρουν, τότε λυγάς και υποκύπτεις… μαζί με τους πολλούς κι εμείς λοιπόν, με την μπαγκέτα συντροφιά, στο ξύλινο παγκάκι του πάρκου καθισμένοι, χαζεύαμε την σιλουέτα της λαμπρής μονής που καθρεφτίζονταν στον Dronne…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Τόσα είχα ακούσει για το Saint-Jean-de-Cole που δεν τα πίστευα… βαρέθηκα με αυτούς τους Φράγκους… κάθε χωριό στον τόπο τους το βάφτιζαν σαν το ωραιότερο και φορτικά σου λεν να μην το χάσεις… μα πόσο όμορφο μπορεί να είναι ένα μικρό χωριό χαμένο στα δάση του Πράσινου Perigord, λίγα λεπτά μακριά από την ήδη υπέροχη Brantome;
Πρωτοβαδίζοντας στα λησμονημένα από τον χρόνο δρομάκια αρχίζεις να κλονίζεσαι, μα όταν δεις το ποταμάκι με την καμπούρικη την γεφυρούλα είσαι σίγουρος πια, κτύπησες φλέβα χρυσού… και όταν φτάνεις στην κουκλίστικη πλατεία απολαμβάνεις τον θρίαμβο της επιτυχίας σου… ναι, μάλλον βρήκες και χαίρεσαι το ποιο όμορφο χωριό σ’ ολάκερη την Γαλλία… μην φανταστείτε τίποτε μεγαλεία… το μέρος είναι μικρό κι απέριττο μα αμέσως σε κερδίζει… κάτι η αλλοτινή ατμόσφαιρα που μαρτυρά μεσαίωνα, κάτι η φύση που παντρεύει ποτάμι με το πράσινο, κάτι η πλατεία με την εκκλησιά και το παλάτι…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αγναντεύαμε τα σπίτια… ξυλότοιχα, βαμμένα μες την ώχρα, με στέγες περίτεχνες και κεραμίδια ομόχρωμα… πιο πέρα η πλατεία… στη μια μεριά 2-3 bistro να λιάζουν τις καρέκλες τους, απέναντι η εκκλησιά και πλάϊ, κολλητά η σκεπαστή αγορά… είναι παλιά η εκκλησιά, του δωδέκατου αιώνα, φτιαγμένη σε μυστήριο ρυθμό, σχεδόν Βυζαντινό, αφιερωμένη στον Αϊ Γιάννη τον Βαπτιστή… μπαίνουμε, προσκυνάμε, πιάνουμε ακριανό στασίδι κι ακούμε πρόβες από όργανο… την Κυριακή, μετά την λειτουργία έχει ρεσιτάλ μα δυστυχώς είναι μόλις Πέμπτη… κρίμα… βγαίνουμε και χαζεύουμε κήπους και λουλουδιασμένες γλάστρες να στολίζουν ένα υπέροχο καστροπάλατο, το Chateau de la Marthonie στην άλλη άκρη της πλατείας… πιάνουμε τις φωτογραφικές κι αρχίζουμε… τέτοια ομορφιά δεν γίνετε να μην καταγραφεί…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ο ήλιος μας ζαβλάκωνε μα δεν μας πείραζε… σαν τα μικρά παιδιά ξυπολυθήκαμε και με τα πόδια μες το ποταμάκι, κοιτάγαμε το τοξωτό γιοφύρι και σωπαίναμε… γαλήνη… διψάσαμε… δυο βήματα παράμερα ήταν ένα minion καφέ που ζωντάνευε από τα τιτιβίσματα μιας εφηβικής παρέας… καθίσαμε σε μια γωνιά κάτω από την παχιά σκιά ενός δέντρου και παραγγείλαμε… λεμονάδα ανάκατη με μέντα και μπόλικα παγάκια… σπάνια γεύση… Πήρε βραδάκι όταν ξεκουνηθήκαμε τον δρόμο της επιστροφής… άλλο ένα βράδυ μαγικό στις ομορφιές του Perigueux… βόλτες, φαί, ποτό… ύπνος νωρίς όμως γιατί αύριο είχαμε ραντεβού σημαντικό… με το Bordeaux…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ακούμπησα συνεπαρμένος στη γέφυρα ρουφώντας το τοπίο… στα αριστερά μου ένα πάρκο σύριζα στον ποταμό … δεξιά δεκάδες πλεούμενα παιχνίδιζαν στο ποτάμι και μπροστά το απόλυτο όνειρο… μια αυστηρή μονή Βενεδικτίνων να καθρεφτίζει την καλλονή της στα ήσυχα νερά του Dronne και πίσω της ένα μεσαιωνικό καμπαναριό να ξεπροβάλει από μια βραχώδη προεξοχή στη ρίζα ενός λόφου…
Όταν πρωτάκουσα για την Brantome κουμπώθηκα… είναι μια πόλη νησί λένε, που την περικυκλώνει ο ποταμός Dronne, την λούζουν απ’ άκρη σε άκρη οι παραπόταμοί του και δεκάδες γέφυρες την στεφανώνουν… όλοι μιλούσαν για την Βενετία της Dordogne… όταν ακούς τέτοιους ανόητα παρορμητικούς χαρακτηρισμούς διστάζεις… μα βέβαια… τι αδικία… τι λάθος σύγκριση… τι αυστηρή υπερβολή… όχι, για μένα η πόλη είναι αυτόφωτη κι η σύγκριση με την Serenissima άδικα την χλωμιάζει… αν περιμένετε να συναντήσετε μια Βενετία στην καρδιά της Γαλλίας θ’ απογοητευτείτε κι αυτό η πόλη δεν τ’ αξίζει… η Brantome είναι γεννημένη να εντυπωσιάζει και όχι να ξεπέφτει σε ανούσιες συγκρίσεις…
Το κατάφυτο παρκάκι ήταν γεμάτο κόσμο… πολλοί ξαπλωμένοι ανάσκελα χαίρονταν την ζεστασιά του ήλιου, άλλοι περίμεναν νωχελικά να μπουν στις βάρκες για να γνωρίσουν τις μυστικές γωνιές του ποταμού και μερικοί αραγμένοι σε κάτι παγκάκια ξύλινα, τσιμπολογούσαν με όρεξη το μεσημεριανό τους… αρχίσαμε τις βόλτες… ζεστός καιρός, ντάλα κατακαλόκαιρο κι η πόλη έσφυζε από ζωή… τουρίστες ξεχύνονταν σα σαλιγκάρια στα πλακόστρωτα γυρεύοντας να νιώσουν τον παλμό της… κοντά σ’ αυτούς κι εμείς… κινήσαμε για ν’ απολαύσουμε αυτό το εξαίσιο πάντρεμα μεσαιωνικού και αναγεννησιακού που την χαρακτηρίζει… βολτάραμε στην πόλη την παλιά, μεριάσαμε τις γέφυρες, χαρήκαμε τον ποταμό, και τέλος φτάσαμε στο μοναστήρι, την εκκλησιά, τους κήπους … τα βιβλία λεν πως τούτο το λαμπρό αβαείο ίδρυσε ο ίδιος ο Καρλομάγνος στα 769, βάζοντας έτσι στα κατάστιχα της ιστορίας την πόλη… τρεις αιώνες αργότερα χτίστηκε και το καμπαναριό, που από τότε στέκει ακοίμητος φρουρός… είναι από τα πιο παλιά που συναντάς στη Γαλλία…
Αυτή η αρτίστικη μπουλανζερή κρυμμένη στα σοκάκια με ιντριγκάριζε… όχι πως πείναγα ιδιαίτερα, μα όταν βλέπεις τις μπαγκέτες τις γεμισμένες με τα τυριά τα διάφορα και τα γλυκάκια τα λαχταριστά να σε φλερτάρουν, τότε λυγάς και υποκύπτεις… μαζί με τους πολλούς κι εμείς λοιπόν, με την μπαγκέτα συντροφιά, στο ξύλινο παγκάκι του πάρκου καθισμένοι, χαζεύαμε την σιλουέτα της λαμπρής μονής που καθρεφτίζονταν στον Dronne…
Τόσα είχα ακούσει για το Saint-Jean-de-Cole που δεν τα πίστευα… βαρέθηκα με αυτούς τους Φράγκους… κάθε χωριό στον τόπο τους το βάφτιζαν σαν το ωραιότερο και φορτικά σου λεν να μην το χάσεις… μα πόσο όμορφο μπορεί να είναι ένα μικρό χωριό χαμένο στα δάση του Πράσινου Perigord, λίγα λεπτά μακριά από την ήδη υπέροχη Brantome;
Πρωτοβαδίζοντας στα λησμονημένα από τον χρόνο δρομάκια αρχίζεις να κλονίζεσαι, μα όταν δεις το ποταμάκι με την καμπούρικη την γεφυρούλα είσαι σίγουρος πια, κτύπησες φλέβα χρυσού… και όταν φτάνεις στην κουκλίστικη πλατεία απολαμβάνεις τον θρίαμβο της επιτυχίας σου… ναι, μάλλον βρήκες και χαίρεσαι το ποιο όμορφο χωριό σ’ ολάκερη την Γαλλία… μην φανταστείτε τίποτε μεγαλεία… το μέρος είναι μικρό κι απέριττο μα αμέσως σε κερδίζει… κάτι η αλλοτινή ατμόσφαιρα που μαρτυρά μεσαίωνα, κάτι η φύση που παντρεύει ποτάμι με το πράσινο, κάτι η πλατεία με την εκκλησιά και το παλάτι…
Αγναντεύαμε τα σπίτια… ξυλότοιχα, βαμμένα μες την ώχρα, με στέγες περίτεχνες και κεραμίδια ομόχρωμα… πιο πέρα η πλατεία… στη μια μεριά 2-3 bistro να λιάζουν τις καρέκλες τους, απέναντι η εκκλησιά και πλάϊ, κολλητά η σκεπαστή αγορά… είναι παλιά η εκκλησιά, του δωδέκατου αιώνα, φτιαγμένη σε μυστήριο ρυθμό, σχεδόν Βυζαντινό, αφιερωμένη στον Αϊ Γιάννη τον Βαπτιστή… μπαίνουμε, προσκυνάμε, πιάνουμε ακριανό στασίδι κι ακούμε πρόβες από όργανο… την Κυριακή, μετά την λειτουργία έχει ρεσιτάλ μα δυστυχώς είναι μόλις Πέμπτη… κρίμα… βγαίνουμε και χαζεύουμε κήπους και λουλουδιασμένες γλάστρες να στολίζουν ένα υπέροχο καστροπάλατο, το Chateau de la Marthonie στην άλλη άκρη της πλατείας… πιάνουμε τις φωτογραφικές κι αρχίζουμε… τέτοια ομορφιά δεν γίνετε να μην καταγραφεί…
Ο ήλιος μας ζαβλάκωνε μα δεν μας πείραζε… σαν τα μικρά παιδιά ξυπολυθήκαμε και με τα πόδια μες το ποταμάκι, κοιτάγαμε το τοξωτό γιοφύρι και σωπαίναμε… γαλήνη… διψάσαμε… δυο βήματα παράμερα ήταν ένα minion καφέ που ζωντάνευε από τα τιτιβίσματα μιας εφηβικής παρέας… καθίσαμε σε μια γωνιά κάτω από την παχιά σκιά ενός δέντρου και παραγγείλαμε… λεμονάδα ανάκατη με μέντα και μπόλικα παγάκια… σπάνια γεύση… Πήρε βραδάκι όταν ξεκουνηθήκαμε τον δρόμο της επιστροφής… άλλο ένα βράδυ μαγικό στις ομορφιές του Perigueux… βόλτες, φαί, ποτό… ύπνος νωρίς όμως γιατί αύριο είχαμε ραντεβού σημαντικό… με το Bordeaux…
Attachments
Last edited by a moderator:
α μη ξεχάσεις λεπτομέριες για κρασιά....
