Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.940
- Likes
- 3.942
Μια φορά κι ένα καιρό, στα παλιά τα χρόνια, στης Γαλλίας τα μέρη, ήταν ένας βασιλιάς… αυτός ο βασιλιάς ήταν κακότυχος ο φουκαράς, γιατί πρόλαβε και βασίλευσε μονάχα έξη χρόνια, μα πιο άτυχη τελικά αποδείχθηκε η Γαλλία ολάκερη, γιατί μετά τον θάνατό του ξέσπασε πόλεμος μεγάλος, που κράτησε εκατό τόσα χρόνια και πραγματικά την γονάτισε…
Το 1328 ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος ο 4ος πρόωρα κι απρόσμενα μας άφησε χρόνους… το δράμα δεν ήταν ότι πέθανε , αυτά συμβαίνουν, αλλά το ότι πέθανε άκληρος… τα αδέλφια του είχαν αποδημήσει σε τόπο χλοερό καιρό πριν και διάδοχος δεν υπήρχε… ο θρόνος της Γαλλίας χήρευε… επειδή όμως η βασιλεία κενά δεν παραδέχεται, ο εξάδελφός του, ο Φίλιππος, αναγκάστηκε να «θυσιαστεί» για το καλό του τόπου, φόρεσε την κορώνα κι έγινε, Φίλιππος ο ΣΤ’ βασιλιάς της Γαλλίας… έλα μου όμως που αυτή την βασιλεία την κολοβή δεν ήθελε να παραδεχθεί με τίποτε κυρ Εδουάρδος ο Γ’, ο Εγγλέζος ο μονάρχης… οι Εγγλέζοι καλόβλεπαν από πάντα την Γαλλία, είχαν ήδη διαφέντεψει πολλά από τα μέρη της και ψάχναν αφορμή να βάλουν κι άλλο πόδι απάνω της… ο Εδουάρδος ο Γ’ λοιπόν, ανίψι εξ αδελφής του μακαρίτη του Καρόλου , εκείνους τους καιρούς τα ξέρετε δα τα μπερδεμένα τα βασιλικά τα σόγια, που οι βασιλιάδες παντρεύονταν μεταξύ τους μπας και χαθεί το γαλάζιο το αίμα τους, απαίτησε το θρόνο και την Γαλλία ολάκερη βασιζόμενος σένα μυστήριο νόμο που ίσχυε στη χώρα, τον Σαλικό κι απέκλειε την διαδοχή σε γυναίκες… ο Εδουάρδος υποστήριζε πως νόμιμος διάδοχος ήταν η μητέρα του, σαν κόρη του πεθαμένου βασιλιά, αλλά επειδή ήταν γυναίκα και δεν μπορούσε να βασιλέψει, σύμφωνα με τον νόμο πάντα, αυτός έπρεπε να είναι ο επόμενος βασιλιάς… ο ήδη εστεμμένος όμως, ο Φίλιππος σιγά μην αφήσει το μέλι από τα χέρια του… και κάπως έτσι ξεκίνησε ο Εκατονταετής πόλεμος…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτός ο πόλεμος λοιπόν, ο Εκατονταετής, που για να είμαστε απόλυτα ακριβείς κράτησε 116 συναπτά έτη, είναι ο μακροβιότερος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας και η σημασία του πολλαπλή… εκτός από την εμφάνιση νέων συστημάτων πολεμικής τακτικής και στρατιωτικού εξοπλισμού, συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης και των δύο αντιμαχόμενων χωρών, αλλά βασικότερα της Γαλλίας. Τότε το βασίλειο της Γαλλίας ήταν µε δεκαπέντε εκατοµμύρια κατοίκους το πιο πυκνοκατοικηµένο κράτος της Ευρώπης. Από την άλλη µεριά, η Αγγλία είχε µόνο τέσσερα εκατοµµύρια. Τη Γαλλία, ωστόσο, την υπεράσπιζε ένας αρχαϊκός στρατός οπλισμένων ιπποτών, οι οποίοι μάχονταν ο καθένας για τον εαυτό του, ενώ από τη μεριά των Άγγλων παρατασσόταν ένας υπερσύχρονος στρατός πειθαρχημένων αστών. Μοιραία ο Γαλλικός στρατός τα πρώτα έτη του πολέμου γνώρισε μια σειρά από οδυνηρές ήττες και μόνο όταν ο λαός απέκτησε εθνική συνείδηση, απαίτησε οι ηγέτες του να είναι κοινωνοί του Γαλλικού πολιτισμού και έλαβαν ενεργά και αυτοβούλως μέρος στον πόλεμο, η πλάστιγγα έγειρε οριστικά προς την Γαλλική μεριά… αναμφίβολα όμως η ηρωικότερη μορφή του πολέμου και αυτή που κυριάρχησε την τελευταία του περίοδο, είναι η Ιωάννα της Λορένης, η περίφημη Jeanne d Arc… ήταν ένα απλό κορίτσι του λαού που στα δεκαεπτά του χρόνια με μόνο όπλο την πίστη της ανέλαβε την ηγεσία των γαλλικών στρατευμάτων και με τη στρατηγική της χάρισε σε αυτά σημαντικές νίκες, που ουσιαστικά έκριναν την έκβαση του πολέμου… τι κι αν οι Άγγλοι κατόρθωσαν να την συλλάβουν, να την κατηγορήσουν για μάγισσα και να την κάψουν τελικά στη πυρά, αυτή έμεινε στην αιωνιότητα σαν εθνική ηρωίδα και η εκκλησία όχι μόνο αποκατέστησε την μνήμη της αλλά αργότερα την ανακήρυξε και αγία…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αιώνες μετά, στις μέρες μας, ο Luc Besson, μετέφερε τον θρύλο της Jeanne d Arc στην μεγάλη οθόνη…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
η ιερή γη της Dordogne αποτέλεσε μονόδρομο για τα γυρίσματα, μια που το σκηνικό της φύσης, των χωριών, των κάστρων παραμένει συγκλονιστικά ίδιο με το τότε… ο μεγάλος όμως πρωταγωνιστής της ταινίας, εκτός της καλλιπύγου Milla Jovovich, είναι το εντυπωσιακό κάστρο του Beynac…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
η αυστηρή, λιτή του όψη δεσπόζει του χωριού και κυριαρχεί στη βορινή όχθη του Dordogne… σκαρφαλωμένο σένα τεράστιο ασβεστολιθικό βράχο, έλεγχε τα στενά του ποταμού και προστάτευε το χωριό και την διπλανή κοιλάδα από τους εχθρούς… στο μεγάλο πόλεμο ήταν Γαλλική βάση και βρίσκονταν σχεδόν αντικριστά με το Chateau de Castelnaud ένα εξίσου εντυπωσιακό κάστρο, που βρίσκονταν σε Αγγλικά χέρια… σήμερα και τα δυο άψογα διατηρημένα παραμένουν ακοίμητοι φρουροί της περιοχής και αποτελούν τις κυριότερες τουριστικές ατραξιόν της περιοχής…
Ο στενός δρόμος που χωρίζει το Beynac από το ποτάμι στενάζει κάτω από την αφόρητη κίνηση… αυτοκίνητα κάθε είδους δίνουν μάχη για μια θέση στο parking και δεκάδες κόσμου περιμένει υπομονετικά να νοικιάσει ένα κανό, για να απολαύσει μέσα από το ποτάμι, την θέα του κάστρου που αγκαλιάζει το χωριό… εμείς ορμηνεμένοι, αδιαφορούμε… η φωνή της Suzanne συμβουλεύει…
- Αν παρκάρεις κάτω, το καλντερίμι, που οδηγεί στην καρδιά του κάστρου είναι ανηφορικό και το περπάτημα δύσκολο… άδικος κόπος… η μαγεία του μέρους δεν είναι το χωριό, είναι το κάστρο… αυτό και η θέα αξίζουν… στρίψτε αριστερά και πάρτε την ανηφόρα… παρκάρετε σένα από τα parking της κορυφής και με το πόδι ξεκινήστε να διαβείτε την πάνω πύλη για να φτάσετε στην είσοδο του κάστρου…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Κι έτσι κάναμε… συναντήσαμε το κεντρικό φιδωτό καλντερίμι στα τελειώματά του, γεμάτο μαγαζιά και κόσμο να τα πολιορκεί… προχωρήσαμε… κόσμος υπήρχε αρκετός, αλλά ποιος νοιάζεται… ζούσαμε την υπέρτατη μεσαιωνική ψευδαίσθηση… σπίτια βουτηγμένα στην ώχρα, λιθόστρωτα δρομάκια μα πάνω απ όλα η μαγεία του κάστρου, που βρίσκονταν πια δίπλα μας… δώσαμε το κατιτί μας στην είσοδο, ούτε που θυμάμαι πόσα και η μαγεία συνεχίστηκε… έχοντας μια μια κρυφή αγωνία μπας και βγούνε οι ιππότες και μας βρουν ξαρμάτωτους, ξεκινήσαμε την βόλτα στην τεράστια αυλή, το περπάτημα στους προμαχώνες, την ξενάγηση στις ανακαινισμένες αίθουσες… και τέλος ήρθε η υπέρτατη ανάβαση μέχρι τον πιο ψηλό πύργο… αγνάντεμα… το ποτάμι, το χωριό και το κάστρο… το μαγικό τρίο που σε χαλαρώνει και σε ταξιδεύει… είναι απίστευτο το πόσο γαλήνη και ηρεμία εκπέμπει το μέρος, το ίδιο μέρος που λίγους αιώνες πριν ήταν θέρετρο συνεχόμενων και αιματηρών μαχών… από κάτω μας, σα μυρμήγκια οι τουρίστες με τα αυτοκίνητα, λίγο πιο πέρα, στο ποτάμι, δεκάδες βαρκάκια πηγαινοέρχονται και δίπλα μας οι φοβερές και τρομερές πολεμίστρες…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
σπαταλήσαμε πάνω από τρεις ώρες στο Beynac… για το χωριό σχεδόν αδιαφορήσαμε… το κάστρο μας κέρδισε, σ’ αυτό αφεθήκαμε… αν βρεθείτε στα μέρη εκείνα και πρέπει να διαλέξετε ποιό κάστρο θα δείτε, τώρα ξέρετε, μην διστάσετε διόλου…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Το 1328 ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος ο 4ος πρόωρα κι απρόσμενα μας άφησε χρόνους… το δράμα δεν ήταν ότι πέθανε , αυτά συμβαίνουν, αλλά το ότι πέθανε άκληρος… τα αδέλφια του είχαν αποδημήσει σε τόπο χλοερό καιρό πριν και διάδοχος δεν υπήρχε… ο θρόνος της Γαλλίας χήρευε… επειδή όμως η βασιλεία κενά δεν παραδέχεται, ο εξάδελφός του, ο Φίλιππος, αναγκάστηκε να «θυσιαστεί» για το καλό του τόπου, φόρεσε την κορώνα κι έγινε, Φίλιππος ο ΣΤ’ βασιλιάς της Γαλλίας… έλα μου όμως που αυτή την βασιλεία την κολοβή δεν ήθελε να παραδεχθεί με τίποτε κυρ Εδουάρδος ο Γ’, ο Εγγλέζος ο μονάρχης… οι Εγγλέζοι καλόβλεπαν από πάντα την Γαλλία, είχαν ήδη διαφέντεψει πολλά από τα μέρη της και ψάχναν αφορμή να βάλουν κι άλλο πόδι απάνω της… ο Εδουάρδος ο Γ’ λοιπόν, ανίψι εξ αδελφής του μακαρίτη του Καρόλου , εκείνους τους καιρούς τα ξέρετε δα τα μπερδεμένα τα βασιλικά τα σόγια, που οι βασιλιάδες παντρεύονταν μεταξύ τους μπας και χαθεί το γαλάζιο το αίμα τους, απαίτησε το θρόνο και την Γαλλία ολάκερη βασιζόμενος σένα μυστήριο νόμο που ίσχυε στη χώρα, τον Σαλικό κι απέκλειε την διαδοχή σε γυναίκες… ο Εδουάρδος υποστήριζε πως νόμιμος διάδοχος ήταν η μητέρα του, σαν κόρη του πεθαμένου βασιλιά, αλλά επειδή ήταν γυναίκα και δεν μπορούσε να βασιλέψει, σύμφωνα με τον νόμο πάντα, αυτός έπρεπε να είναι ο επόμενος βασιλιάς… ο ήδη εστεμμένος όμως, ο Φίλιππος σιγά μην αφήσει το μέλι από τα χέρια του… και κάπως έτσι ξεκίνησε ο Εκατονταετής πόλεμος…
Αυτός ο πόλεμος λοιπόν, ο Εκατονταετής, που για να είμαστε απόλυτα ακριβείς κράτησε 116 συναπτά έτη, είναι ο μακροβιότερος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας και η σημασία του πολλαπλή… εκτός από την εμφάνιση νέων συστημάτων πολεμικής τακτικής και στρατιωτικού εξοπλισμού, συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης και των δύο αντιμαχόμενων χωρών, αλλά βασικότερα της Γαλλίας. Τότε το βασίλειο της Γαλλίας ήταν µε δεκαπέντε εκατοµμύρια κατοίκους το πιο πυκνοκατοικηµένο κράτος της Ευρώπης. Από την άλλη µεριά, η Αγγλία είχε µόνο τέσσερα εκατοµµύρια. Τη Γαλλία, ωστόσο, την υπεράσπιζε ένας αρχαϊκός στρατός οπλισμένων ιπποτών, οι οποίοι μάχονταν ο καθένας για τον εαυτό του, ενώ από τη μεριά των Άγγλων παρατασσόταν ένας υπερσύχρονος στρατός πειθαρχημένων αστών. Μοιραία ο Γαλλικός στρατός τα πρώτα έτη του πολέμου γνώρισε μια σειρά από οδυνηρές ήττες και μόνο όταν ο λαός απέκτησε εθνική συνείδηση, απαίτησε οι ηγέτες του να είναι κοινωνοί του Γαλλικού πολιτισμού και έλαβαν ενεργά και αυτοβούλως μέρος στον πόλεμο, η πλάστιγγα έγειρε οριστικά προς την Γαλλική μεριά… αναμφίβολα όμως η ηρωικότερη μορφή του πολέμου και αυτή που κυριάρχησε την τελευταία του περίοδο, είναι η Ιωάννα της Λορένης, η περίφημη Jeanne d Arc… ήταν ένα απλό κορίτσι του λαού που στα δεκαεπτά του χρόνια με μόνο όπλο την πίστη της ανέλαβε την ηγεσία των γαλλικών στρατευμάτων και με τη στρατηγική της χάρισε σε αυτά σημαντικές νίκες, που ουσιαστικά έκριναν την έκβαση του πολέμου… τι κι αν οι Άγγλοι κατόρθωσαν να την συλλάβουν, να την κατηγορήσουν για μάγισσα και να την κάψουν τελικά στη πυρά, αυτή έμεινε στην αιωνιότητα σαν εθνική ηρωίδα και η εκκλησία όχι μόνο αποκατέστησε την μνήμη της αλλά αργότερα την ανακήρυξε και αγία…
Αιώνες μετά, στις μέρες μας, ο Luc Besson, μετέφερε τον θρύλο της Jeanne d Arc στην μεγάλη οθόνη…
η ιερή γη της Dordogne αποτέλεσε μονόδρομο για τα γυρίσματα, μια που το σκηνικό της φύσης, των χωριών, των κάστρων παραμένει συγκλονιστικά ίδιο με το τότε… ο μεγάλος όμως πρωταγωνιστής της ταινίας, εκτός της καλλιπύγου Milla Jovovich, είναι το εντυπωσιακό κάστρο του Beynac…
η αυστηρή, λιτή του όψη δεσπόζει του χωριού και κυριαρχεί στη βορινή όχθη του Dordogne… σκαρφαλωμένο σένα τεράστιο ασβεστολιθικό βράχο, έλεγχε τα στενά του ποταμού και προστάτευε το χωριό και την διπλανή κοιλάδα από τους εχθρούς… στο μεγάλο πόλεμο ήταν Γαλλική βάση και βρίσκονταν σχεδόν αντικριστά με το Chateau de Castelnaud ένα εξίσου εντυπωσιακό κάστρο, που βρίσκονταν σε Αγγλικά χέρια… σήμερα και τα δυο άψογα διατηρημένα παραμένουν ακοίμητοι φρουροί της περιοχής και αποτελούν τις κυριότερες τουριστικές ατραξιόν της περιοχής…
Ο στενός δρόμος που χωρίζει το Beynac από το ποτάμι στενάζει κάτω από την αφόρητη κίνηση… αυτοκίνητα κάθε είδους δίνουν μάχη για μια θέση στο parking και δεκάδες κόσμου περιμένει υπομονετικά να νοικιάσει ένα κανό, για να απολαύσει μέσα από το ποτάμι, την θέα του κάστρου που αγκαλιάζει το χωριό… εμείς ορμηνεμένοι, αδιαφορούμε… η φωνή της Suzanne συμβουλεύει…
- Αν παρκάρεις κάτω, το καλντερίμι, που οδηγεί στην καρδιά του κάστρου είναι ανηφορικό και το περπάτημα δύσκολο… άδικος κόπος… η μαγεία του μέρους δεν είναι το χωριό, είναι το κάστρο… αυτό και η θέα αξίζουν… στρίψτε αριστερά και πάρτε την ανηφόρα… παρκάρετε σένα από τα parking της κορυφής και με το πόδι ξεκινήστε να διαβείτε την πάνω πύλη για να φτάσετε στην είσοδο του κάστρου…
Κι έτσι κάναμε… συναντήσαμε το κεντρικό φιδωτό καλντερίμι στα τελειώματά του, γεμάτο μαγαζιά και κόσμο να τα πολιορκεί… προχωρήσαμε… κόσμος υπήρχε αρκετός, αλλά ποιος νοιάζεται… ζούσαμε την υπέρτατη μεσαιωνική ψευδαίσθηση… σπίτια βουτηγμένα στην ώχρα, λιθόστρωτα δρομάκια μα πάνω απ όλα η μαγεία του κάστρου, που βρίσκονταν πια δίπλα μας… δώσαμε το κατιτί μας στην είσοδο, ούτε που θυμάμαι πόσα και η μαγεία συνεχίστηκε… έχοντας μια μια κρυφή αγωνία μπας και βγούνε οι ιππότες και μας βρουν ξαρμάτωτους, ξεκινήσαμε την βόλτα στην τεράστια αυλή, το περπάτημα στους προμαχώνες, την ξενάγηση στις ανακαινισμένες αίθουσες… και τέλος ήρθε η υπέρτατη ανάβαση μέχρι τον πιο ψηλό πύργο… αγνάντεμα… το ποτάμι, το χωριό και το κάστρο… το μαγικό τρίο που σε χαλαρώνει και σε ταξιδεύει… είναι απίστευτο το πόσο γαλήνη και ηρεμία εκπέμπει το μέρος, το ίδιο μέρος που λίγους αιώνες πριν ήταν θέρετρο συνεχόμενων και αιματηρών μαχών… από κάτω μας, σα μυρμήγκια οι τουρίστες με τα αυτοκίνητα, λίγο πιο πέρα, στο ποτάμι, δεκάδες βαρκάκια πηγαινοέρχονται και δίπλα μας οι φοβερές και τρομερές πολεμίστρες…
σπαταλήσαμε πάνω από τρεις ώρες στο Beynac… για το χωριό σχεδόν αδιαφορήσαμε… το κάστρο μας κέρδισε, σ’ αυτό αφεθήκαμε… αν βρεθείτε στα μέρη εκείνα και πρέπει να διαλέξετε ποιό κάστρο θα δείτε, τώρα ξέρετε, μην διστάσετε διόλου…
Attachments
Last edited by a moderator:
α μη ξεχάσεις λεπτομέριες για κρασιά....
