Γαλλία Lα vie en rose a Dordogne...

[Traveller]

Δεν μείναμε μέσα στην πόλη, διαλέξαμε μια αγροικία 4-5 χιλιόμετρα μακριά από αυτήν… ο Άγγλος ιδιοκτήτης την είχε πρόσφατα αγοράσει από κάποιον Γάλλο ξεπεσμένο γαιοκτήμονα, ανακαίνισε το κυρίως οίκημα και το μεταμόρφωσε σένα συμπαθητικό πανδοχείο στη μέση μιας τεράστιας έκτασης που σκοπεύει στο μέλλον να αρχίσει να καλλιεργεί… ο Άγγλος είχε πλάκα… μας εξήγησε με το φλεγματικό του χιούμορ τα βασικά… αποφύγετε να παρκάρετε στα πάρκινγκ του οροπεδίου και να κατεβείτε με το ασανσέρ στην πόλη γιατί το βράδυ τα ασανσέρ σταματούν να λειτουργούν και κανένας Άγιος δεν θα σας σώσει από την τουλάχιστον ημίωρη βραδινή ανάβαση… προτιμείστε τα πάρκινγκ που βρίσκονται στην κοιλάδα… είναι ούτως ή άλλως δωρεάν και το περπάτημα προς την πόλη δεν θα ξεπεράσει το δεκάλεπτο… αν πάλι βαριόσαστε, δώστε πέντε ευρώ πάρτε το χαρακτηριστικό τρενάκι που κάνει την διαδρομή κοιλάδα πόλη και σε ελάχιστο χρόνο θα διαβείτε την μεσαιωνική πύλη… το ξέρω, συνέχισε, πως αυτά τα πέντε ευρώ είναι κλοπή αλλά όποιος είναι τεμπέλης το πληρώνει… πραγματικά όλα κύλισαν κάπως έτσι… παρκάραμε στα βάθη της κοιλάδας εντελώς δωρεάν, θαυμάσαμε εκτός από την θέα και τα δεκάδες αυτοκινούμενα τροχόσπιτα που κατοικοέδρευαν στο ίδιο πάρκινγκ, αυτός ο τρόπος τουρισμού είναι απίστευτα διαδεδομένος στη Γαλλία και αποφασίσαμε να θυσιάσουμε το τάλιρο στο βωμό του φολκλόρ…

το Rocamadour Express, σατανικά ίδιο με εκείνο που κυκλοφορεί στην Πλάκα και το Μοναστηράκι και το σιχτιρίζουμε κάθε Κυριακή πρωί, ασφυκτικά γεμάτο, σφύριξε τρεις φορές και ξεκίνησε την ανάβαση… απέναντι μου ένας τυρανόσαυρος το πολύ τριών ετών, προσπαθούσε να ξεφύγει από την στοργική αγκαλιά της μάνας του για να δώσει μάχη με την αδελφή του τραβώντας της τα μαλλιά… εκείνη κάνα χρόνο μεγαλύτερη, τον κοίταξε με μίσος και του έδωσε μια μεγαλόπρεπη σφαλιάρα στο πρόσωπο… αίμα και δάκρυα… κολλητά πίσω μου ένα ζευγαράκι μπέρδευε το τρενάκι με το ξενοδοχείο δίνοντας ρεσιτάλ μπαλαμουτιάσματος, ενώ μια ευτραφής Γαλλίδα γιαγιά κοιτάζοντάς τους χειρονομούσε επιτιμητικά δίπλα στο πρόσωπό μου… είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα… το Rocamadour μπορεί να έχει μαγεία αλλά δεν παύει να είναι ένας τεράστιος τουριστικός αχταρμάς ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες αιχμής… ούτε πέντε λεπτά αργότερα το Express ξεφόρτωνε το τουριστικό του κοπάδι στα όρια της πόλης και έτσι ξεκινήσαμε την Rocamadour μας περιπέτεια…

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Τελικά εμένα το foie gras μου αρέσει… ναι ναι το ξέρω είναι απάνθρωπο, είναι σκληρό είναι κατάπτυστο, να βασανίζονται οι πάπιες και οι χήνες για να απολαμβάνουν μερικοί εξεζητημένοι estet το πρησμένο και παραμορφωμένο συκώτι τους σαν υπέρτατο εξωτικό έδεσμα αλλά… μου αρέσει… όταν το περίπου 80% της παγκόσμιας παραγωγής foie gras είναι Γαλλικό και το 70% από αυτό παράγεται στην περιοχή της Dordogne και της Midi Pyrenees καταλαβαίνετε σε τι παράδεισο βρισκόμουν… αυτό το τόσο ξεχωριστό και αμφιλεγόμενο έδεσμα, που άλλες χώρες απαγορεύουν την παραγωγή του, η Γαλλική νομοθεσία το χαρακτηρίζει προστατευόμενη πολιτιστική και γαστρονομική κληρονομιά της χώρας… το Rocamandur λοιπόν τιμά και με το παραπάνω αυτή την λαμπρή γαστρονομική κληρονομιά και το foie gras βρίσκεται παντού… ξεχάστε τα κλασσικά φτηνομάγαζα με σουβενίρ και τα βαρετά εστιατόρια με τα τουριστικά menu… ο κεντρικός πεζόδρομος είναι γεμάτος από δεκάδες καταστήματα με gourmet είδη διατροφής και με εστιατόρια πραγματικές υπερπαραγωγές υψηλής γαστρονομίας… το foie gras κατακλύζει τις προθήκες των καταστημάτων και πρωταγωνιστεί σε όλα τα menu των εστιατορίων…

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

μοιραία υπέκυψα στον πειρασμό και διάβηκα την πόρτα ενός τέτοιου γαστρονομικού ναού… μια συμπαθέστατη κυρία με σοβαρό ύφος ανέλαβε να με ξεναγήσει στα ενδότερα του καταστήματος και να με μυήσει στα μυστικά της γευσιγνωσίας… εκτός από τις κλασσικές συσκευασίες foie gras και πατέ που γέμιζαν τον χώρο, μου παρουσίασε μια πλούσια συλλογή τοπικών κρασιών , λικέρ και μπράντυ, μου συνέστησε δεκάδες είδη τρούφας και τέλος στάθηκε στο τοπικό τυρί Rocamadur… σκουπίζοντας ένα δάκρυ συγκίνησης μου εξήγησε ότι το συγκεκριμένο κατσικίσιο τυρί είναι από τα καλύτερα στον κόσμο και με κάλεσε να το επιβεβαιώσω δοκιμάζοντας το μικρό κομμάτι που μου προσέφερε… η καλή μου αρνήθηκε ευγενικά την προσφορά ψιθυρίζοντάς μου ότι το συγκεκριμένο τυρί είχε την χαρακτηριστική κατσικίσια εσάνς, δηλαδή λαϊκιστή βρωμοκοπούσε… την επέπληξα με μια αυστηρή ματιά και κυριολεκτικά εξαφάνισα και την δική της μερίδα… το να προσπαθήσω να την πείσω ότι ένα Γαλλικό τυρί με Appellation d’ orgine controlee (AOC) είναι άριστο θα ήταν μάταιος κόπος …

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

η ώρα του δείπνου ήταν κοντά… ο ουρανίσκος μου, ενθουσιασμένος από αυτό το μπαράζ ψαγμένων γεύσεων δεν έβλεπε την ώρα να υποκύψει ολοκληρωτικά στα κάλλη τους… ο Άγγλος φίλος σπιτονοικοκύρης μας ήταν σαφέστατος…
- Όπου κι αν φάτε στην πόλη θα είναι μια ξεχωριστή γαστριμαργική εμπειρία… δεν υπάρχουν κακά εστιατόρια στο Rocamadour… διαλέξτε το μέρος που ταιριάζει στην αισθητική σας και απολαύστε… εγώ πάντως, συνέχισε, τιμώ κατά τακτά χρονικά διαστήματα το confit de Canard του Lion d’Or…

Το Lion d’ Or είναι το εστιατόριο του ομώνυμου ξενοδοχείου και βρίσκεται στις αρχές του μεγάλου πεζόδρομου… στεγάζεται σε μια ρουστίκ σκεπαστή ταράτσα και έχει θέα την κοιλάδα…

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

σαν ντεκόρ δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αδιάφορο και παλιομοδίτικο για τα γούστα μου, αλλά σαν φαγητό, αξεπέραστο και το σπουδαιότερο με φιλικότατες τιμές… ακολουθήσαμε την πεπατημένη… menu de jour… το συναντήσαμε σε δύο παραλλαγές και τιμήσαμε και τις δύο… η πρώτη, η κλασσική και δική μου επιλογή, είχε σαν πρώτο πιάτο foie gras με ποσέ αχλάδι, δεύτερο confit πάπιας και επιδόρπιο το αξεπέραστο τοπικό τυρί… η συνοδός μου, η οποία εκτός από το κατσικίσιο τυρί απεχθάνεται και το foie gras με τα παράγωγα του, κατέληξε στην δεύτερη παραλλαγή η οποία ήταν εξίσου ιντριγκαδόρικη και φυσικά της ίδιας ξεχωριστής ποιότητας… πράσινη σαλάτα με πάπια σαν πρώτο πιάτο, σολομό στη σχάρα σαν κυρίως και μια σοκολατένια πανδαισία σαν επιδόρπιο… όλα αυτά συνοδεύτηκαν από ένα τοπικό ροζέ και η λυπητερή θύμιζε την προπαίδεια του δεκαοκτώ… δεκαοκτώ επί τρία ίσον πενήντα τέσσερα ευρώ (54?) σύνολο και για τους δυο μας, όπου δεκαοκτώ ευρώ το κάθε ένα menu συν δεκαοκτώ το κρασί μας … μην με ρωτήσετε αν το δείπνο ήταν καλό… δεν απαντώ σε υβριστικές και προβοκατόρικες ερωτήσεις… απλά θα πω πως η σύγκριση και μόνο με την αντίστοιχη σχέση κόστους ποιότητας των Ελληνικών εστιατόριων αποτελεί ύβρη…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[renata]

well come TRAVELLER!!!!!!!!!
οπως πάντα ποιοτικός και εκλεκτικός!!!!!!!!!!!
Μουλειψες!!

 

[North66]

Για να δούμε τι λένε και η Τουλούζη και το Μπορντώ.

 

[Leftris B]

πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι μας περικόψαν και τις έξοχες ιστορίες σου... δώσε κι αλλό στο λαό σου α μη ξεχάσεις λεπτομέριες για κρασιά....

 

[fotast]

Πολύ καλή αρχή με το γνωστό ύφος...

Ο τομέας κρασί με λεπτομέρειες μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα...

 

[Zeta]

Επιτέλους θα ταξιδέψουμε!!! και φυσικά πού αλλού από τη Γαλλία...

+ κι από μένα για τα κρασιά

 

[pattyyy]

Υπέροχα! Πραγματικά ανυπομονώ για την περιγραφή σου!

 

[Traveller]

Τα αγγλικά της δεσποσύνης στο γκισέ της Europcar στο αεροδρόμιο της Toulouse ήταν φανερό ότι ήταν επιπέδου των δικών μου Γαλλικών… δηλαδή άστα να πάνε… σε ερώτηση μου σχετικά με τον τύπο του αυτοκινήτου που θα παίρναμε, απάντησε με ένα λαμπερό χαμόγελο και ένα δυνατό OUI!! Μάλλον δεν ξεκινήσαμε καλά σκέφτηκα αλλά το διασκέδαζα… στο τέλος- τέλος θα βρούμε άκρη με την νοηματική, ας μην αγχωνόμαστε… με τα πολλά πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου, κατάλαβα στο περίπου από πού θα το παραλάβω και συνεννοηθήκαμε (??) ότι θα το παραδώσω μια βδομάδα αργότερα στο αεροδρόμιο του Bordeaux… έβαλα 2-3 τζίφρες, είπα ο Θεός να βάλει το χέρι του και προχώρησα προς το πάρκινγκ… ο κάτασπρος μπέμπης που βλέπαμε μπροστά μας ήταν μια πραγματική ατραξιόν, ένα FIAT 500… τον χαϊδέψαμε, τον αγκαλιάσαμε, τον φιλήσαμε και με τα πολλά αποφασίσαμε να πάμε μαζί του την πρώτη μας βόλτα… και τότε διαπιστώσαμε ότι ο συνοδός μας για την επόμενη βδομάδα στις ομορφιές της Dordogne ήταν ένα άβγαλτο μαθητούδι… τα χιλιόμετρα που έδειχνε το κοντέρ του ήταν μόλις ένα…



Η απόσταση που χωρίζει την μητρόπολη της Τoulouse από το Albi είναι περίπου ογδόντα χιλιόμετρα και o αυτοκινητόδρομος που τις ενώνει άψογος… σε κάτι λοιπόν περισσότερο από τριάντα λεπτά παίρναμε μια πρώτη γεύση του τι εστί Albi… η γραφική ήσυχη πολίχνη των 70,000 κάτοικων ξεκουράζεται στις όχθες του ποταμού Τarn και μια εντυπωσιακή κοκκινωπή Cathedral την διαφεντεύει …

ανατρέχοντας στα πολυάριθμα βιβλία που μιλούν για την πόλη σκιαγραφούμε μέσες άκρες την ιστορία της … είναι γεγονός ότι η σημερινή τεράστια φήμη του Albi oφείλεται κυρίως στο πιο άξιο τέκνο της, τον αξεπέραστο Henri de Toulouse-Lautrec και το εντυπωσιακό μουσείο του… Albi όμως υπήρχε και πριν τον Lautrec και η ιστορία του είναι αξιομνημόνευτη… ουσιαστικά αρχίζει να εμφανίζεται στο ιστορικό γίγνεσθαι της Γαλλίας γύρω στα 1040 όταν χτίζεται η απαράμιλλου κάλλους και ιδιαίτερα χρηστική τότε πρώτη του γέφυρα, γνωστή στις μέρες μας ως Pont Vieux, δηλαδή παλιά γέφυρα… ο Tarn, αυτός ο υπέροχος ποταμός και η γέφυρά του λοιπόν ήταν η βασική αιτία της οικονομικής ανάπτυξης της πόλης… στα τότε χρόνια τα ποτάμια ήταν οι βασικοί και ουσιαστικά οι μόνοι οδοί επικοινωνίας … άνθρωποι και εμπορεύματα μετακινούνταν δια μέσου των ποταμών και φυσικά οι πόλεις που είχαν το προνόμιο να είναι χτισμένες στις όχθες τους απολάμβαναν, δια μέσου του εμπορίου και της απαραίτητης φορολογίας ξεχωριστή οικονομική ανάπτυξη… εκτός των κερδών όμως από το εμπόριο και την φορολογία, η καλλιέργεια του φυτού isatis προσέθεσε ακόμα μεγαλύτερα κέρδη στην τοπική κοινωνία και έδωσε νέα ώθηση στην ευμάρεια του τόπου… το isatis είναι ένα φυτό που η γαλάζια χρωστική ουσία των φύλλων του χρησίμευε για την βαφή υφασμάτων και την ζωγραφική κεραμικών και η ζήτησή του τον μεσαίωνα και την αναγέννηση ήταν τεράστια… μοιραία λοιπόν οικογένειες πλούτιζαν, τα πρώτα αρχοντικά κτίστηκαν και οι τέχνες άκμαζαν… η φρενήρης όμως ανάπτυξη της πόλης ανακόπηκε βίαια με την εμφάνιση στην περιοχή της αίρεσης των ΚΑΘΑΡΩΝ… η πανίσχυρη Καθολική εκκλησία με βίαιο τρόπο κατέπνιξε τους αιρετικούς και αυτό είχε ως αποτέλεσμα η πόλη σχεδόν να ερημώσει… για μια ακόμη φορά όμως η προνομιακή της θέση και το isatis την έσωσε από τον αφανισμό… η Καθολική εκκλησία ανέλαβε ουσιαστικά υπό την προστασία της το καθαρό πλέον από ΚΑΘΑΡΟΥΣ Albi, ανακαίνισε το επισκοπικό μέγαρο που ρήμαζε και άρχισε να χτίζει τον μεγαλειώδη γοτθικό καθεδρικό ναό της πόλης που σήμερα προστατεύεται από την UNESCO σαν μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς… οι παλιές καλές εποχές ξαναγύρισαν και έγιναν ακόμη καλύτερες… το Albi μέχρι και τις αρχές του 19ου αιώνα ευημερούσε… ο νόμος όμως της ακμής και της παρακμής ισχύει και εδώ… από τα μέσα του 19ου αιώνα τα ποτάμια σταματούν να παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στις μετακινήσεις… δρόμοι ανοίγονται, το τρένο έρχεται και τo λουλάκι αντικαθιστά το isatis… συνεπώς το Albi αργά αλλά σταθερά παρακμάζει και καταντά σχεδόν μια ασημαντότητα μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, που η απαράμιλλη αρχιτεκτονική της παλιάς πόλης και η φήμη του Lautrec το καθιστούν μια ιδιαίτερη τουριστική ατραξιόν…

Αντίθετα με το ομόσταυλο Ιbis του Παριζιάνικου αεροδρομίου, αυτό στο Albi ήταν μια ευχάριστη έκπληξη… χτισμένο σε απόσταση βολής από την παλιά πόλη, με μεγάλα δωμάτια και μια εξόχως ελκυστική τιμή είναι η ιδανική βάση για την εξερεύνηση αυτής της τόσο γοητευτικής πόλης… το καρουσέλ στα όρια της παλιάς πόλης βρίσκονταν στο κέντρο μιας νεόκτιστης πλατείας και έσφυζε από ζωή… δεκάδες πιτσιρίκια έναντι ευτελούς τιμήματος απολάμβαναν τις καρουζελικές γύρες τους και άλλα έπαιζαν αμέριμνα με τα νερά ενός πρωτοποριακού συντριβανιού…

ακριβώς απέναντι, ένα κομψό αναγεννησιακό παλάτσο στέγαζε το Δημοτικό θέατρο της πόλης και γιρλάντες στην πρόσοψή του διαφήμιζαν την αυριανή παράσταση του Don Giovanni… ο καιρός ήταν καθαρά καλοκαιρινός και ο ήλιος μας χαμογελούσε… προχωρήσαμε στον κεντρικό πεζόδρομο που οδηγεί στη μεγάλη πλατεία και την catherdal…

η οπτική σύγκρουση με τον καθεδρικό ναό της St. Cecile είναι σφοδρότατη… βουτηγμένος στο κόκκινο του κεραμιδί, χάρη στα ομόχρωμα τούβλα που χαρακτηρίζουν και το σύνολο της πόλης, είναι ο μεγαλύτερος ναός του κόσμου χτισμένος από τούβλο… φτιαγμένος σαν οχυρό, συμβολίζει την διαχρονική ισχύ της εκκλησίας και εκφράζει συνάμα την καθολική αναγέννηση μετά την κρίση με τους ΚΑΘΑΡΟΥΣ... χαζέψαμε τα αναπόφευκτα μαγαζάκια με τα αδιάφορα σουβενίρ στην πλατεία, πυροβολήσαμε κατά ριπάς με την φωτογραφική μας αυτό το αριστούργημα γοτθικής αρχιτεκτονικής και τέλος διαβήκαμε τις πύλες του… η δωρική , λιτή αλλά συνάμα εντυπωσιακή εξωτερική όψη του έρχεται σε ζωηρή αντίθεση με τον πλούσιο εσωτερικό του διάκοσμο… λαμπρές τοιχογραφίες, περίτεχνα γλυπτά , πίνακες αριστουργήματα, αμύθητης αξίας εκκλησιαστικά σκεύη, ένα φαντασμαγορικό τέμπλο και ένα εξαιρετικής αισθητικής εκκλησιαστικό όργανο , που συμβάλλει αποφασιστικά στην εσωτερική διακόσμηση του ναού, είναι μερικοί από τους “θησαυρούς “ που κοσμούν την St. Cecile… καθίσαμε σε ένα στασίδι και αφεθήκαμε στην μυσταγωγία του χώρου… έξαφνα σαν σε όνειρο ακούσαμε την κρυστάλλινη ψαλμωδία μιας αοιδού που συνοδεύονταν από την γλυκιά μελωδία του οργάνου… ο κόσμος, που κατέκλυζε τον υπέρλαμπρο ναό έστεκε μαγεμένος να απολαμβάνει αυτό το ξεχωριστό high light…

 

[NTINA]

Εντυπωσιακός ο καθεδρικός ναός Αλλά το παιχνιδιάρικο συντριβάνι
κλέβει την παράσταση

 

[Traveller]

Είχε μεσημεριάσει για τα καλά, το στομάχι γουργούριζε και οι πληροφορίες μας μιλούσαν για τον τοπικό ναό γευσιγνωσίας που άκουγε στο όνομα Le Lautrec… είναι γεγονός πως τα πάντα στο Albi κινούνται στον αστερισμό του μεγάλου ζωγράφου γι αυτό και θεωρήσαμε απόλυτα φυσιολογικό ένα από τα κορυφαία εστιατόρια της πόλης να έχουν το όνομα του… το Le Lautrec δεν πρόδωσε τις προσδοκίες μας… βρίσκεται , ω τι έκπληξη, στην ομώνυμη οδό, 13-15 rue Henri de Toulouse-Lautrec και στεγάζεται σε ένα ατμοσφαιρικά αναπαλαιωμένο αρχοντικό… ο καιρός εξακολουθούσε να είναι σύμμαχός μας, η θερμοκρασία σκαρφάλωνε στους 28 βαθμούς κι έτσι το γεύμα μας έλαβε χώρα στην καλόγουστη δροσερή αυλή του… οι Γάλλοι έχουν εφαρμόσει έναν απλό κανόνα στις γευστικές τους αναζητήσεις… όλα τα εστιατόρια έχουν τρία-τέσσερα στάνταρντ μενού ημέρας και χωρίς καμιά μα καμιά έκπτωση στην ποιότητα μπορείς να απολαύσεις ένα γεύμα κλάσης… ένα πρώτο πιάτο , το κυρίως και ένα γλυκό… όταν μπορείς λοιπόν να γευτείς ένα εξαιρετικό γκουρμέ γεύμα από 12? έως 22? το άτομο ανάλογα το εστιατόριο και το μενού, τα σχόλια περιττεύουν… αν σε αυτά προσθέσεις ένα μπουκάλι κρασί της τάξεως των δεκαπέντε περίπου ευρώ, το συνολικό κόστος δεν ξεπερνά τα 20?-28? ποσό, που πιστέψτε με αν συγκριθεί με την ποιότητα του γεύματος είναι ελάχιστο και καμία φυσικά σχέση δεν έχει με το αντίστοιχο Ελληνικό…

Η Louise Weber ήταν η απόλυτη σταρ των καταγωγίων του Παρισιού στα τέλη του 19ου αιώνα… Πανέξυπνη Γαλλοεβραία διέπρεψε σε κάθε είδους πικάντικου χορού, έγινε βασικό στέλεχος του περίφημου Moulin Rouge, συνώνυμο του διαβόητου καν καν, μοντέλο του Renoir και μούσα του Lautrec… στον κολοφώνα της δόξας της κέρδισε επάξια το προσωνύμιο La Goulue , Η Αχόρταγη, εξαιτίας των επιδόσεων της στην παντός είδους κατανάλωση… φαγητού, ποτού, πελατών… μετά από μια αποτυχημένη επαγγελματική κίνηση που την κατέστρεψε ολοσχερώς οικονομικά κατάντησε μισότρελλη και αλκοολική να πουλάει τσιγάρα έξω από τα καμπαρέ της Montmartre… ένα κρύο Γεναριάτικο βράδυ του 1929 τερμάτισε τον βίο της σε ένα σοκάκι δίπλα στο Moulin Rouge… ελάχιστοι αναγνώρισαν στο πρόσωπο της υπέρβαρης και βαριά καταβεβλημένης κλοσάρ την πρώην βασίλισσα του καν-καν… η La Goulue δεν θα ήταν ούτε καν κόκκος άμμου στην ιστορία αν δεν είχε την τύχη να συναντήσει και να την ερωτευτεί ο Lautrec… χάρη σ αυτόν όμως η ασήμαντη χορεύτρια των καταγωγίων κέρδισε την αθανασία…

Βρισκόμουν στο ισόγειο του μουσείου του Toulouse-Lautrec στο κέντρο του Albi και κοίταζα κατάματα το πόστερ που διαφήμιζε την La Goulue να χορεύει ξέφρενα στο Moulin Rouge… ένα μεταϊμπρεσιονιστικό αριστούργημα… ο Lautrec ήταν άτυχος… γόνος παλιάς εύπορης αριστοκρατικής οικογένειας έζησε μόλις 36 βασανισμένα χρόνια… λόγω μιας γενετικής δυσμορφίας τα πόδια του έπαψαν να μεγαλώνουν και ποτέ δεν ξεπέρασε σε ύψος το 1,54… έμεινε νάνος και συχνά λόγω της εμφάνισής του γίνονταν αντικείμενο χλευασμού… σπάνιο καλλιτεχνικό ταλέντο, αποκλεισμένος από τις περισσότερες δραστηριότητες που απολαμβάνουν οι άντρες τις ηλικίας του αφοσιώθηκε στην ζωγραφική και δυστυχώς στο ποτό… μετά από μια σύντομη παραμονή στη Νίκαια και χάρη στα χρήματα της οικογένειας του, φτάνει στο Παρίσι και εγκαθιστάτε, στην διάσημη για την μποέμικη ζωή, περιοχή της Montmartre… συναντά γνωστούς ζωγράφους της εποχής και αρχίζει να συχνάζει στα γύρω χαμαιτυπεία… γνωρίζεται με μοντέλα αμφιβόλου ηθικής και διάγει βίο τρυφηλό και έκλυτο… εμπνέεται από την ζωή στα καμπαρέ και ζωγραφίζει διαφημιστικές αφίσες καλλιτεχνών και κέντρων… το λυκαυγές του 19ου αιώνα τον βρίσκει αλκοολικό και άρρωστο από σύφιλη… δυο χρόνια αργότερα το 1901, πεθαίνει νεότατος στο οικογενειακό κτήμα της οικογένειάς του λίγο έξω από το Μπορντώ… λίγο μετά τον θάνατό του η μητέρα του, κόμισα Adèle Toulouse-Lautrec, συγκεντρώνει έργα του και χρηματοδοτεί ένα μουσείο στη γενέτειρά του για να τα εκθέσει … κάπως έτσι δημιουργείτε αυτό το μοναδικό μουσείο στο Albi, που αποτελεί στις μέρες μας πόλο έλξης των απανταχού μυστών της τέχνης… έδρα του το Palais de la Barbie,το πρώην Επισκοπικό Μέγαρο, ένα από τα παλαιότερα και καλύτερα διατηρημένα κάστρα-παλάτια στη Γαλλία, που ανακαινίζεται, αλλάζει χρήση και στεγάζει πάνω από χίλια έργα του μεταξύ των οποίων και 31 φημισμένα πόστερ…

Το ηλιοβασίλεμα στον Ταρν ήταν μαγικό… ο ήλιος λιποτακτούσε προς την δύση λερώνοντας το ποτάμι με μενεξελιές πινελιές κι εμείς σκαρφαλωμένοι στην χιλιόχρονη γέφυρα απολαμβάναμε το μαγικό του τοπίου… κόσμος πολύς περπατούσε στις πλακόστρωτες όχθες χαζεύοντας τους ήρεμους μαιάνδρους… ήταν περασμένες εννιά πια όταν ανηφορήσαμε τα καλντερίμια προς την παλιά πόλη… η μεσαιωνική γειτονιά του Castelnau μας τράβαγε σαν μαγνήτης… τα κοκκινόχρωμα σπίτια φωτίζονταν διακριτικά από καλαίσθητες παλιομοδίτικες λάμπες κι οι τουρίστες τιτίβιζαν στα αναρίθμητα εστιατόρια και καφέ… περάσαμε από την αγορά όπου είχε στηθεί ένα πανηγύρι πολιτισμού… δεκάδες καλλιτέχνες άπλωναν την πραμάτεια τους προσπαθώντας να σαγηνέψουν την υποψήφια πελατεία… πίνακες, κεραμικά, κοσμήματα… έξω από ένα εστιατόριο μια καλλίγραμμη artiste μας θύμιζε το La Vie En Rose της Piaf… με τα πολλά ούτε καν καταλάβαμε πως φτάσαμε στη μεγάλη πλατεία… καθίσαμε σένα τυχαίο καφέ απέναντι από την Cathedral…

διαλέξαμε ένα πλατό με τυριά κι ανοίξαμε ένα ροζέ από το Bergerac… η επιβλητική γαλήνη του ναού σε συνδιασμό με το τρίτο ποτήρι με ταξιδεύουν… η φωτογραφία έξω από το μουσείο του Lautrec ζωντανεύει… είμαι σχεδόν σίγουρος πως βλέπω την σκιά του να κατηφορίζει το πλακόστρωτο καλντερίμι στηριγμένος στο χαρακτηριστικό του μπαστούνι …

- Θεέ μου βλέπω οράματα, σκέφτομαι φωναχτά, σίγουρα φταίει η μαγεία του μέρους…

- Μπα, με βεβαιώνει με ένα γλυκό χαμόγελο η συνοδός μου… πάνω απ όλα φταίει το κρασί…

 

[pattyyy]

Υπέροχη μέρα! Πανέμορφες εικόνες και αξέχαστες εμπειρίες!

 

[renata]

περναω υπέροχα σ αυτο το ταξίδι!!!
ειναι απολύτως του γουστου μου..άσε που και ο καιρός ειναι με το μέρος μου..
τι φωτεινές φωτογραφίες!!!!!!!!