Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.935
- Likes
- 3.921
Όπως όλα τα ωραία σε αυτό το μάταιο κόσμο, έτσι κι η ονειρική διαμονή μας στην καρδιά της Dordogne και στο ησυχαστήριο της Suzanne, μετά από τέσσερις μέρες γεμάτες περιπέτειες και γνώσεις, έλαβε τέλος… αφού κρυφοφιλήσαμε το ασχημοκέφαλο της Lizzi και δώσαμε όρκους τιμής στον Mike για επιστροφή τον επόμενο χρόνο, επιβιβαστήκαμε στο λαμπερό φιατάκι μας και κινήσαμε προς βορά… βάλαμε στο GPS τις συντεταγμένες του Perigueux, διαλέγοντας την πιο αργή και βασανιστική διαδρομή… η βουτιά στη σαγηνευτική Γαλλική ύπαιθρο ήταν εκ των ουκ άνευ… για κάτι τέτοιες στιγμές λατρεύω την τεχνολογία… πήραμε επαρχιακούς και βγάλε δρόμους, τριγυρίσαμε απίστευτα χωριουδάκια που μόνο το GPS μας είχε, περάσαμε γέφυρες, είδαμε κάστρα, λιβάδια, αγελάδες, πρόβατα, άλογα, δεινόσαυρους… μπορεί να χάσαμε το μυαλό μας πολλάκις με αυτά που συναντούσαμε, αλλά χάρη στην τεχνολογία δεν χάσαμε ούτε μια φορά τον δρόμο μας, εύγε μας… κι έτσι απογευματάκι πια λίγο πριν το σβήσιμο του ήλιου κάναμε θριαμβευτική είσοδο στο Perigueux…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω αν ο Ρενέ Γκοσινί είχε στο μυαλό του το Perigueux όταν άρχισε να γράφει τις περιπέτειες του Αστερίξ και της παρέας του, αλλά αν αυτό συνέβαινε δεν θα μου φαίνονταν διόλου παράξενο… το Perigueux ήταν η πρωτεύουσα των Γαλατικών φυλών της περιοχής, καμιά διακοσαριά χρόνια προ Χριστού και αντιστάθηκε σθεναρά στην Ρωμαϊκή επέλαση… δυστυχώς όμως η σεμνή τελετή της αντίστασης έλαβε γρήγορα τέλος και οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την μικρή Γαλατική πρωτεύουσα, ενσωματώνοντας την στην αυτοκρατορία τους… για να είμαστε δίκαιοι όμως την πόλη δεν την ρήμαξαν αλλά τουναντίον την καλλώπισαν χτίζοντας ναούς, λουτρά, αμφιθέατρα και φυσικά το απαραίτητο forum… η πληθώρα αυτών των μνημείων, που σήμερα μισοσώζονται σε καλούτσικη κατάσταση, μαρτυρούν το Λατινικό παρελθόν της πόλης και συνάμα της δίνουν μια ξεχωριστή γοητεία…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Το Ibis του Perigueux δεν ήταν καθόλου άσχημο… οκ μπορεί το δωμάτιο να ήταν μικρό και να είχε μόνο τα άκρως απαραίτητα, αλλά ήταν καθαρό, έβλεπε στο ποτάμι, είχε δωρεάν parking και το σπουδαιότερο ήταν δυο λεπτά με τα πόδια από το κέντρο της παλιάς πόλης… εξάλλου στα Ιbis δεν μένεις γιατί επιδιώκεις να συναντήσεις την απόλυτη ξενοδοχειακή χλιδή, ούτε περιμένεις τις υπέρτατες ανέσεις… τα διαλέγεις γιατί ζητάς να βρεις ένα αξιοπρεπές κατάλυμα σε φιλικές τιμές… και σε αυτό το Ibis του Perigueux αρίστευσε…
Βγήκαμε σχεδόν αμέσως… η πόλη μάς καλούσε κι εμείς δεν είχαμε καιρό για χάσιμο… ένα μπανάκι και Cathédrale Saint-Front de Périgueux, η μεγάλη cathedral, το σύμβολο της πόλης… θα μπορούσε κανείς να μιλά ώρες γι αυτόν τον αριστουργηματικής τεχνοτροπίας ναό, που από το 1998 είναι μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και βέβαια προστατεύεται από την Unesco… η αρχιτεκτονική του είναι εντελώς ιδιότυπη και προκαλεί ατέρμονες συζητήσεις μεταξύ των αρχαιολόγων… πολλοί υποστηρίζουν πως είναι μια υπέροχη αντιγραφή του Αγίου Μάρκου στη Βενετία, άλλοι λεν πως το στυλ του είναι καθαρά Βυζαντινό, βαθιά επηρεασμένο από τους Αγ. Αποστόλους στην Κων/πολη και τέλος άλλοι βρίσκουν πως o ρυθμός του είναι καθαρά ανατολίτικος και καμιά σχέση δεν έχει με Βυζάντιο… όπως και να είναι η συγκεκριμένη εκκλησία αποτελεί αξεπέραστο αξιοθέατο της πόλης, είναι το σήμα κατατεθέν της και από εκεί πρέπει να ξεκινά η όποια περιήγηση σε αυτή…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Perigueux όμως δεν είναι μόνο η Cathedral… είναι πάνω απ όλα η παλιά μεσαιωνική πόλη… γεμάτη ατμοσφαιρικές πλατείες και πλακόστρωτα καλντερίμια, είναι ένα σκέτο μπιζού… σε αυτή νεαρόκοσμος και τουρίστες βολτάρει, ξεφαντώνει, ερωτεύεται και χαίρεται μαγαζιά, εστιατόρια, μπαράκια… η πόλη συνθέτει… η ταυτότητά της μπορεί να βασίζεται στην κληρονομιά της ιστορίας της αλλά δεν μένει εκεί… ανανεώνεται… κρατάει το κύρος και την γοητεία του κλασσικού αλλά φλερτάρει με την ζωντάνια και την φρεσκάδα του σήμερα… ειδικά το καλοκαίρι, αυτή η ξεχωριστή ατμόσφαιρα απογειώνεται… στις πλατείες οι σαλτιμπάγκοι σε μαγεύουν με τις παραστάσεις τους, οι πολύχρωμες ανοιχτές αγορές σε δελεάζουν με τα καλούδια τους, οι ιδιαίτερες γαστρονομικές γωνιές σε αποπλανούν με μυρωδιές και γεύσεις…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ότι κι αν κάνεις ο δρόμος τελικά σίγουρα θα σε βγάλει στην παλιά πλατεία της αγοράς, την Place du Coderc… Στα 1929, ο μέγας Buñuel έδινε γροθιά στο στομάχι του κατεστημένου με την πρώτη του ταινία, Un Chien Andalou… ήταν η πρώτη σουρεαλιστική ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου και βέβαια δεν είχε καμιά σχέση ούτε με σκύλους ούτε με Ανδαλουσία… η ταινία ξεκινούσε με τον Buñuel, να ακονίζει ένα λεπίδι ξυρίσματος… στο επόμενο πλάνο δυο σύννεφα κρύβουν το φεγγάρι και αμέσως μετά το σταθερό χέρι του μεγάλου σουρεαλιστή κόβει με το λεπίδι το μάτι μιας κοπέλας… από τι πιο σημαντικές και αναγνωρίσιμες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου… η ηθοποιός αυτή, που το πρόσωπό της έμεινε στην αιωνιότητα χάρη σε αυτό το σουρεαλιστικό αριστούργημα, λεγόταν Simone Mareui και ήταν από το Perigueux… η πολλά υποσχόμενη καριέρα της γρήγορα ξεθώριασε και κατέληξε ασημαντότητα… στα πενήντα της τρελάθηκε και γύρισε στην πατρίδα της… στα πενήντα ένα της δεν άντεξε… σε αυτή την τόσο γραφική πλατεία αυτοπυρπολήθηκε δημόσια και τερμάτισε άδοξα τον βίο της…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Πίσω στο σήμερα… βράδυ πια, σ’ αυτή την ίδια πλατεία γίνεται κακός χαμός… παντού καρέκλες και τραπέζια εστιατορίων… ο κανόνας λέει πως όπου και να κάτσεις, ότι και να φας στη Dordogne δεν θα απογοητευτείς… φαντάσου σε μια από τις μεγαλουπόλεις της… δεν μείναμε στην πλατεία κι ας ξέραμε πως θα τρώγαμε καλά… περπατήσαμε πιο πέρα και κάτσαμε σένα ήσυχο δρομάκι… διαλέξαμε ένα καπηλιό παράμερο με 5-6 τραπεζάκια στο στενάκι… menu και τάρτα ψάρι με μανιτάρια… κόλπα ζόρικα, Γαλλικά… όπως πάντα υπέροχα… το κρασί για μια ακόμη φορά ροζέ, ίσα- ίσα φτάνει το μπουκάλι… γλυκό και βόλτα να χωνέψουμε… ο δρόμος μάς βγάζει σ’ άλλη πλατεία, το ίδιο ζωντανή… Place St.Louis… κόβουμε ένα μαγαζάκι στη φάτσα της κι αράζουμε… το λαρύγγι ζητάει να ξεδιψάσει… πάλι κρασί, πάλι μπουκάλι, τι άλλο άλλωστε… μπροστά μας παρέλαση ολάκερη… τσιρκολάνοι, μάγοι, αυτοσχέδιοι κωμικοί, δίνουν παραστάσεις κι ο κόσμος χειροκροτάει…
o μαγαζάτορας ωραίος τύπος… ακούει περίεργη λαλιά και ρωτάει… Ελλάδα… η αγαπημένη του και μας κερνάει ένα ντιπ με τρούφα και λίγο ψωμί μην πιούμε το κρασάκι ξεροσφύρι… η ώρα περνάει και δεν λέμε να σηκωθούμε… μα πώς να αφήσεις εύκολα ετούτο το πανηγύρι… περασμένα μεσάνυχτα το αποφασίζουμε… ζαλισμένοι απ το κρασί και τον χαμό σκουντουφλάμε στα γεμάτα κόσμο μεσαιωνικά στενά και δέκα λεπτά αργότερα κουρνιάζουμε στην αγκαλιά του Μορφέα… αυτό είναι το Perigueux, αυτή είναι η Dordogne…
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω αν ο Ρενέ Γκοσινί είχε στο μυαλό του το Perigueux όταν άρχισε να γράφει τις περιπέτειες του Αστερίξ και της παρέας του, αλλά αν αυτό συνέβαινε δεν θα μου φαίνονταν διόλου παράξενο… το Perigueux ήταν η πρωτεύουσα των Γαλατικών φυλών της περιοχής, καμιά διακοσαριά χρόνια προ Χριστού και αντιστάθηκε σθεναρά στην Ρωμαϊκή επέλαση… δυστυχώς όμως η σεμνή τελετή της αντίστασης έλαβε γρήγορα τέλος και οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την μικρή Γαλατική πρωτεύουσα, ενσωματώνοντας την στην αυτοκρατορία τους… για να είμαστε δίκαιοι όμως την πόλη δεν την ρήμαξαν αλλά τουναντίον την καλλώπισαν χτίζοντας ναούς, λουτρά, αμφιθέατρα και φυσικά το απαραίτητο forum… η πληθώρα αυτών των μνημείων, που σήμερα μισοσώζονται σε καλούτσικη κατάσταση, μαρτυρούν το Λατινικό παρελθόν της πόλης και συνάμα της δίνουν μια ξεχωριστή γοητεία…
Το Ibis του Perigueux δεν ήταν καθόλου άσχημο… οκ μπορεί το δωμάτιο να ήταν μικρό και να είχε μόνο τα άκρως απαραίτητα, αλλά ήταν καθαρό, έβλεπε στο ποτάμι, είχε δωρεάν parking και το σπουδαιότερο ήταν δυο λεπτά με τα πόδια από το κέντρο της παλιάς πόλης… εξάλλου στα Ιbis δεν μένεις γιατί επιδιώκεις να συναντήσεις την απόλυτη ξενοδοχειακή χλιδή, ούτε περιμένεις τις υπέρτατες ανέσεις… τα διαλέγεις γιατί ζητάς να βρεις ένα αξιοπρεπές κατάλυμα σε φιλικές τιμές… και σε αυτό το Ibis του Perigueux αρίστευσε…
Βγήκαμε σχεδόν αμέσως… η πόλη μάς καλούσε κι εμείς δεν είχαμε καιρό για χάσιμο… ένα μπανάκι και Cathédrale Saint-Front de Périgueux, η μεγάλη cathedral, το σύμβολο της πόλης… θα μπορούσε κανείς να μιλά ώρες γι αυτόν τον αριστουργηματικής τεχνοτροπίας ναό, που από το 1998 είναι μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και βέβαια προστατεύεται από την Unesco… η αρχιτεκτονική του είναι εντελώς ιδιότυπη και προκαλεί ατέρμονες συζητήσεις μεταξύ των αρχαιολόγων… πολλοί υποστηρίζουν πως είναι μια υπέροχη αντιγραφή του Αγίου Μάρκου στη Βενετία, άλλοι λεν πως το στυλ του είναι καθαρά Βυζαντινό, βαθιά επηρεασμένο από τους Αγ. Αποστόλους στην Κων/πολη και τέλος άλλοι βρίσκουν πως o ρυθμός του είναι καθαρά ανατολίτικος και καμιά σχέση δεν έχει με Βυζάντιο… όπως και να είναι η συγκεκριμένη εκκλησία αποτελεί αξεπέραστο αξιοθέατο της πόλης, είναι το σήμα κατατεθέν της και από εκεί πρέπει να ξεκινά η όποια περιήγηση σε αυτή…
Perigueux όμως δεν είναι μόνο η Cathedral… είναι πάνω απ όλα η παλιά μεσαιωνική πόλη… γεμάτη ατμοσφαιρικές πλατείες και πλακόστρωτα καλντερίμια, είναι ένα σκέτο μπιζού… σε αυτή νεαρόκοσμος και τουρίστες βολτάρει, ξεφαντώνει, ερωτεύεται και χαίρεται μαγαζιά, εστιατόρια, μπαράκια… η πόλη συνθέτει… η ταυτότητά της μπορεί να βασίζεται στην κληρονομιά της ιστορίας της αλλά δεν μένει εκεί… ανανεώνεται… κρατάει το κύρος και την γοητεία του κλασσικού αλλά φλερτάρει με την ζωντάνια και την φρεσκάδα του σήμερα… ειδικά το καλοκαίρι, αυτή η ξεχωριστή ατμόσφαιρα απογειώνεται… στις πλατείες οι σαλτιμπάγκοι σε μαγεύουν με τις παραστάσεις τους, οι πολύχρωμες ανοιχτές αγορές σε δελεάζουν με τα καλούδια τους, οι ιδιαίτερες γαστρονομικές γωνιές σε αποπλανούν με μυρωδιές και γεύσεις…
Ότι κι αν κάνεις ο δρόμος τελικά σίγουρα θα σε βγάλει στην παλιά πλατεία της αγοράς, την Place du Coderc… Στα 1929, ο μέγας Buñuel έδινε γροθιά στο στομάχι του κατεστημένου με την πρώτη του ταινία, Un Chien Andalou… ήταν η πρώτη σουρεαλιστική ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου και βέβαια δεν είχε καμιά σχέση ούτε με σκύλους ούτε με Ανδαλουσία… η ταινία ξεκινούσε με τον Buñuel, να ακονίζει ένα λεπίδι ξυρίσματος… στο επόμενο πλάνο δυο σύννεφα κρύβουν το φεγγάρι και αμέσως μετά το σταθερό χέρι του μεγάλου σουρεαλιστή κόβει με το λεπίδι το μάτι μιας κοπέλας… από τι πιο σημαντικές και αναγνωρίσιμες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου… η ηθοποιός αυτή, που το πρόσωπό της έμεινε στην αιωνιότητα χάρη σε αυτό το σουρεαλιστικό αριστούργημα, λεγόταν Simone Mareui και ήταν από το Perigueux… η πολλά υποσχόμενη καριέρα της γρήγορα ξεθώριασε και κατέληξε ασημαντότητα… στα πενήντα της τρελάθηκε και γύρισε στην πατρίδα της… στα πενήντα ένα της δεν άντεξε… σε αυτή την τόσο γραφική πλατεία αυτοπυρπολήθηκε δημόσια και τερμάτισε άδοξα τον βίο της…
Πίσω στο σήμερα… βράδυ πια, σ’ αυτή την ίδια πλατεία γίνεται κακός χαμός… παντού καρέκλες και τραπέζια εστιατορίων… ο κανόνας λέει πως όπου και να κάτσεις, ότι και να φας στη Dordogne δεν θα απογοητευτείς… φαντάσου σε μια από τις μεγαλουπόλεις της… δεν μείναμε στην πλατεία κι ας ξέραμε πως θα τρώγαμε καλά… περπατήσαμε πιο πέρα και κάτσαμε σένα ήσυχο δρομάκι… διαλέξαμε ένα καπηλιό παράμερο με 5-6 τραπεζάκια στο στενάκι… menu και τάρτα ψάρι με μανιτάρια… κόλπα ζόρικα, Γαλλικά… όπως πάντα υπέροχα… το κρασί για μια ακόμη φορά ροζέ, ίσα- ίσα φτάνει το μπουκάλι… γλυκό και βόλτα να χωνέψουμε… ο δρόμος μάς βγάζει σ’ άλλη πλατεία, το ίδιο ζωντανή… Place St.Louis… κόβουμε ένα μαγαζάκι στη φάτσα της κι αράζουμε… το λαρύγγι ζητάει να ξεδιψάσει… πάλι κρασί, πάλι μπουκάλι, τι άλλο άλλωστε… μπροστά μας παρέλαση ολάκερη… τσιρκολάνοι, μάγοι, αυτοσχέδιοι κωμικοί, δίνουν παραστάσεις κι ο κόσμος χειροκροτάει…
o μαγαζάτορας ωραίος τύπος… ακούει περίεργη λαλιά και ρωτάει… Ελλάδα… η αγαπημένη του και μας κερνάει ένα ντιπ με τρούφα και λίγο ψωμί μην πιούμε το κρασάκι ξεροσφύρι… η ώρα περνάει και δεν λέμε να σηκωθούμε… μα πώς να αφήσεις εύκολα ετούτο το πανηγύρι… περασμένα μεσάνυχτα το αποφασίζουμε… ζαλισμένοι απ το κρασί και τον χαμό σκουντουφλάμε στα γεμάτα κόσμο μεσαιωνικά στενά και δέκα λεπτά αργότερα κουρνιάζουμε στην αγκαλιά του Μορφέα… αυτό είναι το Perigueux, αυτή είναι η Dordogne…
Attachments
Last edited by a moderator:
α μη ξεχάσεις λεπτομέριες για κρασιά....
