varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.504
- Likes
- 8.039
Κανονικά θα έπρεπε να είχαμε φτάσει στο Μέξικο Σίτυ από το μεσημέρι. Όλη αυτή η ταλαιπωρία, όμως, με τις απεργίες στα αεροδρόμια μας έβγαλε εκτός προγράμματος. Έτσι, είχε πλέον φτάσει 22.00 τη νύχτα όταν πια βγαίναμε από το αεροδρόμιο Juarez International για να συναντήσουμε την Αγγελική. Πάλι καλά να λέμε βέβαια, γιατί θα μπορούσαμε να είχαμε ξεμείνει στο Παρίσι και να χάναμε όχι απλώς μερικές ώρες αλλά την 1,5 από τις 2,5 μέρες που είχαμε στην διάθεση μας για την πρωτεύουσα του Μεξικού.
Μόλις είδαμε την Αγγελική μόνο που δεν καταρρεύσαμε στην αγκαλιά της από την συγκίνηση. Όλη την προηγούμενη μέρα που περιπλανιόμασταν στα αεροδρόμια, ήμασταν σε συνεχή επικοινωνία μαζί της κι εκείνη ήταν η ψυχολογική μας υποστήριξη. Ακόμα και όταν κάποια στιγμή είχαμε παραιτηθεί και πιστεύαμε ότι δεν θα καταφέρουμε ποτέ να φτάσουμε στο Μεξικό, η Αγγελική μας "μπουστάριζε" ψυχολογικά λέγοντας μας ότι όλα θα πάνε καλά και εκείνη θα μας περιμένει όποτε και να φτάσουμε. Μαζί της ήταν και η γλυκύτατη Αλεχάνδρα που θα ήταν η οδηγός μας για τις επόμενες 2 μέρες.
Φορτωθήκαμε στο βανάκι της Αλεχάνδρα και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο μας που βρισκόταν στο ιστορικό κέντρο, κανένα μισάωρο απόσταση λόγω του ότι δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση.
Η διαδρομή μας για το κέντρο μέσω του αυτοκινητόδρομου Av. Oceania πέρναγε μέσα από άσχημα και υποβαθμισμένα προάστια, όπως συμβαίνει πάντα πριν την είσοδο μιας μεγαλούπολης. Ωστόσο άσχημα-ξεασχημα δεν προλαβαίναμε να "ρουφάμε" εικόνες. Ψηλά από τον αυτοκινητόδρομο όπου κινούμασταν έβλεπα χαμηλότερα τις φτωχικές γειτονιές με τα ετοιμόρροπα σπίτια και τα παρκαρισμένα σαραβαλάκια και την ιδια στιγμή μας προσπερνούσε με ταχύτητα κάποιο ακραία πολυτελές αυτοκίνητο. Έβλεπα πλανόδιους εμπόρους που μάζευαν σιγά-σιγά την πραμάτεια τους για να γυρίσουν στα σπίτια τους, ενώ ταυτόχρονα παρέες νεαρών παιδιών μόλις ξεκινούσαν την βραδιά τους περιμένοντας στις στασεις τα λεωφορεία που θα τους πήγαιναν στο κέντρο της πόλης για να διασκεδάσουν. Δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω τα υπερφορτωμένα ρούχα τους και το πόσο εκδηλωτικοί είναι οι μεξικανοί... γελάνε δυνατά, φλερτάρουν απροκάλυπτα, αγκαλιάζονται και φιλιούνται πολύ και δημοσίως... είναι σε όλα τους έντονοι. Μοιάζουμε αρκετά σαν λαοί, όπως μας είπε η Αγγελική και το επιβεβαίωσα αρκετές φορές τις επόμενες μέρες.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, αποχαιρετήσαμε την Αγγελική και την Αλεχάνδρα ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη το πρωί, παρατήσαμε όπως-όπως τα πράγματα μας στο δωμάτιο και βουρ έξω για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη.
Είχε φτάσει πια 23.00 και κάτι... αν και περπατούσαμε στο ιστορικό κέντρο δεν βλέπαμε άλλους τουρίστες παρα μόνο ντόπιους... οι πεζόδρομοι έσφυζαν από ζωή... ακούγαμε δυνατά μουσικές λάτιν από τα μπαράκια και βροντερά γέλια... τα ντυσίματα συνέχιζαν να με εκπλήσσουν αλλά πιο πολύ με εξέπληξε η ποσότητα των ανθρώπων που είδαμε τάβλα στα πεζοδρόμια από το μεθύσι και τα ναρκωτικά, κάποιοι από αυτούς δεν ήταν πάνω από 16 ετών, σοκ.
Παρόλο που περπατούσαμε νύχτα σε μια πόλη που θεωρείται από τις πιο επικίνδυνες παγκοσμίως, και παρά το γεγονός ότι δεν κυκλοφορούσαν τουρίστες και βλέπαμε και τόσους να είναι κόκκαλο, δε νιώσαμε ιδιαίτερο φόβο γιατί υπήρχε αρκετή αστυνόμευση.
Τελικά, καταλήξαμε σε ένα πασίγνωστο ιστορικό εστιατόριο της πόλης- που είναι γνωστό με το όνομα "το εστιατόριο με τα πλακάκια" Casa de los Azulejos - Wikipedia
Το προλάβαμε, ευτυχώς, λίγο πριν κλείσει και ήταν τέρμα γραφικό ακριβώς όπως φανταζόμουν ένα αυθεντικό μεξικάνικο χώρο: με εσωτερική αυλή, συντριβάνι, ηλικιωμένες σερβιτόρες ντυμενες παραδοσιακά που δεν μιλούσαν γρι αγγλικά, ήταν όμως τόσο γελαστές, σαν την γιαγιά στο Coco (την ταινία), και σαν κλασικές γιαγιάδες είχαν πάρει πολύ στα σοβαρά να μπουκώσουν τα παιδιά μας όταν είδαν ότι δεν είχαν αδειάσει τα πιάτα τους.
Μόλις είδαμε την Αγγελική μόνο που δεν καταρρεύσαμε στην αγκαλιά της από την συγκίνηση. Όλη την προηγούμενη μέρα που περιπλανιόμασταν στα αεροδρόμια, ήμασταν σε συνεχή επικοινωνία μαζί της κι εκείνη ήταν η ψυχολογική μας υποστήριξη. Ακόμα και όταν κάποια στιγμή είχαμε παραιτηθεί και πιστεύαμε ότι δεν θα καταφέρουμε ποτέ να φτάσουμε στο Μεξικό, η Αγγελική μας "μπουστάριζε" ψυχολογικά λέγοντας μας ότι όλα θα πάνε καλά και εκείνη θα μας περιμένει όποτε και να φτάσουμε. Μαζί της ήταν και η γλυκύτατη Αλεχάνδρα που θα ήταν η οδηγός μας για τις επόμενες 2 μέρες.
Φορτωθήκαμε στο βανάκι της Αλεχάνδρα και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο μας που βρισκόταν στο ιστορικό κέντρο, κανένα μισάωρο απόσταση λόγω του ότι δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση.
Η διαδρομή μας για το κέντρο μέσω του αυτοκινητόδρομου Av. Oceania πέρναγε μέσα από άσχημα και υποβαθμισμένα προάστια, όπως συμβαίνει πάντα πριν την είσοδο μιας μεγαλούπολης. Ωστόσο άσχημα-ξεασχημα δεν προλαβαίναμε να "ρουφάμε" εικόνες. Ψηλά από τον αυτοκινητόδρομο όπου κινούμασταν έβλεπα χαμηλότερα τις φτωχικές γειτονιές με τα ετοιμόρροπα σπίτια και τα παρκαρισμένα σαραβαλάκια και την ιδια στιγμή μας προσπερνούσε με ταχύτητα κάποιο ακραία πολυτελές αυτοκίνητο. Έβλεπα πλανόδιους εμπόρους που μάζευαν σιγά-σιγά την πραμάτεια τους για να γυρίσουν στα σπίτια τους, ενώ ταυτόχρονα παρέες νεαρών παιδιών μόλις ξεκινούσαν την βραδιά τους περιμένοντας στις στασεις τα λεωφορεία που θα τους πήγαιναν στο κέντρο της πόλης για να διασκεδάσουν. Δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω τα υπερφορτωμένα ρούχα τους και το πόσο εκδηλωτικοί είναι οι μεξικανοί... γελάνε δυνατά, φλερτάρουν απροκάλυπτα, αγκαλιάζονται και φιλιούνται πολύ και δημοσίως... είναι σε όλα τους έντονοι. Μοιάζουμε αρκετά σαν λαοί, όπως μας είπε η Αγγελική και το επιβεβαίωσα αρκετές φορές τις επόμενες μέρες.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, αποχαιρετήσαμε την Αγγελική και την Αλεχάνδρα ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη το πρωί, παρατήσαμε όπως-όπως τα πράγματα μας στο δωμάτιο και βουρ έξω για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη.
Είχε φτάσει πια 23.00 και κάτι... αν και περπατούσαμε στο ιστορικό κέντρο δεν βλέπαμε άλλους τουρίστες παρα μόνο ντόπιους... οι πεζόδρομοι έσφυζαν από ζωή... ακούγαμε δυνατά μουσικές λάτιν από τα μπαράκια και βροντερά γέλια... τα ντυσίματα συνέχιζαν να με εκπλήσσουν αλλά πιο πολύ με εξέπληξε η ποσότητα των ανθρώπων που είδαμε τάβλα στα πεζοδρόμια από το μεθύσι και τα ναρκωτικά, κάποιοι από αυτούς δεν ήταν πάνω από 16 ετών, σοκ.
Παρόλο που περπατούσαμε νύχτα σε μια πόλη που θεωρείται από τις πιο επικίνδυνες παγκοσμίως, και παρά το γεγονός ότι δεν κυκλοφορούσαν τουρίστες και βλέπαμε και τόσους να είναι κόκκαλο, δε νιώσαμε ιδιαίτερο φόβο γιατί υπήρχε αρκετή αστυνόμευση.
Τελικά, καταλήξαμε σε ένα πασίγνωστο ιστορικό εστιατόριο της πόλης- που είναι γνωστό με το όνομα "το εστιατόριο με τα πλακάκια" Casa de los Azulejos - Wikipedia
Το προλάβαμε, ευτυχώς, λίγο πριν κλείσει και ήταν τέρμα γραφικό ακριβώς όπως φανταζόμουν ένα αυθεντικό μεξικάνικο χώρο: με εσωτερική αυλή, συντριβάνι, ηλικιωμένες σερβιτόρες ντυμενες παραδοσιακά που δεν μιλούσαν γρι αγγλικά, ήταν όμως τόσο γελαστές, σαν την γιαγιά στο Coco (την ταινία), και σαν κλασικές γιαγιάδες είχαν πάρει πολύ στα σοβαρά να μπουκώσουν τα παιδιά μας όταν είδαν ότι δεν είχαν αδειάσει τα πιάτα τους.
Last edited:
