varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.506
- Likes
- 8.043
ΤΕΟΤΙΧΟΥΑΚΑΝ & ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΟΥΑΔΕΛΟΥΠΗΣ
Την προηγούμενη μέρα δεν είχα νιώσει ότι βρισκόμουν σε μια μεγαλούπολη 10.000.000 κατοίκων. Δεν είχα δει τον συνωστισμό που χαρακτηρίζει μια τόσο πολυπληθή πόλη (με εξαίρεση ίσως το Coyoacan και το Xochimilco αλλά και πάλι ήταν υποφερτά), δεν είχα δει σκουπίδια, βρωμιά... αντιθέτως μου έκανε εντύπωση το πόσο καθαρή και όμορφη πόλη ήταν. Και σίγουρα, δεν με έβρισκε σύμφωνη η άποψη των ντόπιων (Αγγελικής και Αλεξάνδρας) ότι "Το Μέξικο Σίτυ είναι μια άσχημη πόλη που έχει, όμως, όμορφα σημεία".
Βέβαια, βγαίνοντας από την πόλη, πηγαίνοντας προς Τεοτιχουακάν αντιλαμβάνεσαι αμέσως πού βρίσκεται τόσος πληθυσμός, και μάλιστα στιβαγμένος... Πού? Στις παραγκουπόλεις.
Εκατομμύρια άνθρωποι, ακόμα και σήμερα, έρχονται από την επαρχία του Μεξικού αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην πρωτεύουσα αλλά οι περισσότεροι από αυτούς καταλήγουν στις παραγκουπόλεις. Κάποιοι τυχεροί που βρίσκουν δουλειά στην πρωτεύουσα αναγκάζονται να κάνουν καθημερινά ένα μικρό ταξίδι πηγαινέλα, αφού δεν μπορούν να συντηρήσουν ένα σπίτι μέσα στο Μέξικο Σίτυ καθώς οι τιμές των ενοικίων είναι σχεδόν Ελλάδας και οι μισθοί της πείνας. Και όπως σε όλες τις παραγκουπόλεις ανά τον κόσμο οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες, η εγκληματικότητα και το εμπόριο ναρκωτικών βασιλεύουν και οι κάτοικοι είναι στο έλεος των συμμοριών.
Σε αντίθεση με την Βραζιλία, στο Μεξικό δεν υπάρχει Slum Tourism, επομένως απλά προσπεράσαμε και συνεχίσαμε τον δρόμο μας για Τεοτιχουακάν.
Στα 50χλμ., καμιά ώρα διαδρομή από το Μέξικο Σίτυ βρίσκεται το Τεοτιχουακάν, το οποίο είναι μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO (στο Μεξικό θα βαρεθείς να μετράς μνημεία της Ουνέσκο).
Μέχρι και σήμερα παραμένει σε μεγάλο βαθμό μυστήριο το πότε ακριβώς φτιάχτηκε, από ποιόν και γιατί.
Για το ποιός, έχουν διατυπωθεί αρκετές θεωρίες, με την καθεμιά να υποστηρίζει και άλλη ινδιάνικη φυλή (Μάγιας, Ζαποτέκους, Μιξτέκους).
Για το πότε, οι απόψεις συμφωνούν ότι η πόλη ιδρύθηκε πριν το 400 π.Χ. αλλά εγκαταλήφθηκε οριστικά μέχρι το 750 μ.Χ. Τελικά, μετά από αιώνες εγκατάλειψης, την ανακάλυψαν οι Αζτέκοι, το 1.400 μ.Χ., οι οποίοι έδωσαν και το όνομα Τεοτιχουακάν, που σημαίνει "το μέρος όπου δημιουργήθηκαν οι θεοί".
H κεντρική λεωφόρος, η Λεωφόρος των Νεκρών (2,5 χλμ μήκος) συνδέει τα κύρια αξιοθέατα που είναι: η Πυραμίδα της Σελήνης, η Πυραμίδα του Ήλιου, η Πυραμίδα Quetzalcóatl / Πυραμίδα του φτερωτού φιδιού.
Στην Πυραμίδα της Σελήνης έχουν βρεθεί στοιχεία ότι πραγματοποιούνταν θυσίες.
Η Πυραμίδα του Ήλιου πιθανολογείται ότι ήταν βασιλικός τάφος γιατί έχει σκαμμένο ένα υπόγειο τούνελ 6 μέτρων. Αν περιμένεις να μπεις στο εσωτερικό της πυραμίδας, όπως στην Αίγυπτο, θα μείνεις με την χαρά.
Όλος ο αρχαιολογικός χώρος είναι πάρα πολύ εντυπωσιακός, ειδικά για κάποιον που έχει τρέλα με αυτούς τους πολιτισμούς (όπως εγώ) και θα χρειαστείς γύρω στις 4-5 ώρες τουλάχιστον για να τα γυρίσεις όλα με την ησυχία σου.
Βγαίνοντας από τον χώρο, μας περιέλαβαν διάφοροι μικροπωλητές που το έχουν φτάσει σε άλλο επίπεδο, δεν πουλάνε απλώς αντικείμενα προσφέρουν και γνώση: ο ένας που πούλαγε οψιδιανούς μας μιλούσε για τις ιδιότητες του συγκεκριμένου λίθου (ο οποίος, σημειωτέον, ήταν και η βασική πηγή πλούτου στο Τεοτιχουακάν), ο άλλος που πούλαγε mezcal (ποτό τύπου τεκίλα) που φτιάχνεται από αγαύη, κρατούσε φύλλα του φυτού (μοιάζει με κάκτο) και μας μιλούσε για τις ιδιότητές του...... και πάει λέγοντας.
Στη συνέχεια, στην επιστροφή μας προς Μέξικο Σίτυ, επισκεφθήκαμε την Βασιλική της Παναγίας Γουαδελούπης (Nuestra Señora de Guadalupe).
Αποτελεί το 2ο πιο ιερό προσκύνημα των Καθολικών μετά το Βατικανό και γι' αυτό συρρέουν άνθρωποι από όλη την Λατινική Αμερική για να προσκυνήσουν, περίπου 10.000.000 επισκέπτες/ετησίως.
Ο παλιός ναός που χτίστηκε πριν το 1700 με εντυπωσίασε πολύ περισσότερο από τον καινούριο ναό που χτίστηκε το 1974-1976, και παρόλο που είναι τεραστίων διαστάσεων (χωράει μέχρι 10.000 καθήμενους και 50.000 όρθιους) προσωπικά δεν μου θύμισε ναό, τουλάχιστον απέξω, αλλά πιο πολύ βιομηχανικό κτίριο.
Εκτός από το σύμπλεγμα των ναών έχει κάποιους ωραίους κήπους να περπατήσεις και φτάνοντας στο υψηλότερο σημείο του λόφου έχεις μια πανοραμική θέα όλης της Πόλης του Μεξικό. Για μένα το πιο ενδιαφέρον είναι να παρατηρείς τους πιστούς, κάποιοι εκ των οποίων έρχονται από πολύ μακρυά, με τι συγκίνηση και δέος προσκυνούν. Πετύχαμε και βάπτιση, την οποία παρακολουθήσαμε, και το κλίμα ήταν πολύ κατανυκτικό.
Η επιστροφή στην πόλη, νωρίς το απόγευμα, μας έδωσε την ευκαιρία για πάρα πολύ περπάτημα (ξανά) ώστε να χαρούμε το Μέξικο Σίτυ που τόσο πολύ μας γοήτευσε αλλά και να το αποχαιρετίσουμε μιας και την επόμενη μέρα θα το αποχωριζόμασταν.
Την προηγούμενη μέρα δεν είχα νιώσει ότι βρισκόμουν σε μια μεγαλούπολη 10.000.000 κατοίκων. Δεν είχα δει τον συνωστισμό που χαρακτηρίζει μια τόσο πολυπληθή πόλη (με εξαίρεση ίσως το Coyoacan και το Xochimilco αλλά και πάλι ήταν υποφερτά), δεν είχα δει σκουπίδια, βρωμιά... αντιθέτως μου έκανε εντύπωση το πόσο καθαρή και όμορφη πόλη ήταν. Και σίγουρα, δεν με έβρισκε σύμφωνη η άποψη των ντόπιων (Αγγελικής και Αλεξάνδρας) ότι "Το Μέξικο Σίτυ είναι μια άσχημη πόλη που έχει, όμως, όμορφα σημεία".
Βέβαια, βγαίνοντας από την πόλη, πηγαίνοντας προς Τεοτιχουακάν αντιλαμβάνεσαι αμέσως πού βρίσκεται τόσος πληθυσμός, και μάλιστα στιβαγμένος... Πού? Στις παραγκουπόλεις.
Εκατομμύρια άνθρωποι, ακόμα και σήμερα, έρχονται από την επαρχία του Μεξικού αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην πρωτεύουσα αλλά οι περισσότεροι από αυτούς καταλήγουν στις παραγκουπόλεις. Κάποιοι τυχεροί που βρίσκουν δουλειά στην πρωτεύουσα αναγκάζονται να κάνουν καθημερινά ένα μικρό ταξίδι πηγαινέλα, αφού δεν μπορούν να συντηρήσουν ένα σπίτι μέσα στο Μέξικο Σίτυ καθώς οι τιμές των ενοικίων είναι σχεδόν Ελλάδας και οι μισθοί της πείνας. Και όπως σε όλες τις παραγκουπόλεις ανά τον κόσμο οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες, η εγκληματικότητα και το εμπόριο ναρκωτικών βασιλεύουν και οι κάτοικοι είναι στο έλεος των συμμοριών.
Σε αντίθεση με την Βραζιλία, στο Μεξικό δεν υπάρχει Slum Tourism, επομένως απλά προσπεράσαμε και συνεχίσαμε τον δρόμο μας για Τεοτιχουακάν.
Στα 50χλμ., καμιά ώρα διαδρομή από το Μέξικο Σίτυ βρίσκεται το Τεοτιχουακάν, το οποίο είναι μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO (στο Μεξικό θα βαρεθείς να μετράς μνημεία της Ουνέσκο).
Μέχρι και σήμερα παραμένει σε μεγάλο βαθμό μυστήριο το πότε ακριβώς φτιάχτηκε, από ποιόν και γιατί.
Για το ποιός, έχουν διατυπωθεί αρκετές θεωρίες, με την καθεμιά να υποστηρίζει και άλλη ινδιάνικη φυλή (Μάγιας, Ζαποτέκους, Μιξτέκους).
Για το πότε, οι απόψεις συμφωνούν ότι η πόλη ιδρύθηκε πριν το 400 π.Χ. αλλά εγκαταλήφθηκε οριστικά μέχρι το 750 μ.Χ. Τελικά, μετά από αιώνες εγκατάλειψης, την ανακάλυψαν οι Αζτέκοι, το 1.400 μ.Χ., οι οποίοι έδωσαν και το όνομα Τεοτιχουακάν, που σημαίνει "το μέρος όπου δημιουργήθηκαν οι θεοί".
H κεντρική λεωφόρος, η Λεωφόρος των Νεκρών (2,5 χλμ μήκος) συνδέει τα κύρια αξιοθέατα που είναι: η Πυραμίδα της Σελήνης, η Πυραμίδα του Ήλιου, η Πυραμίδα Quetzalcóatl / Πυραμίδα του φτερωτού φιδιού.
Στην Πυραμίδα της Σελήνης έχουν βρεθεί στοιχεία ότι πραγματοποιούνταν θυσίες.
Η Πυραμίδα του Ήλιου πιθανολογείται ότι ήταν βασιλικός τάφος γιατί έχει σκαμμένο ένα υπόγειο τούνελ 6 μέτρων. Αν περιμένεις να μπεις στο εσωτερικό της πυραμίδας, όπως στην Αίγυπτο, θα μείνεις με την χαρά.
Όλος ο αρχαιολογικός χώρος είναι πάρα πολύ εντυπωσιακός, ειδικά για κάποιον που έχει τρέλα με αυτούς τους πολιτισμούς (όπως εγώ) και θα χρειαστείς γύρω στις 4-5 ώρες τουλάχιστον για να τα γυρίσεις όλα με την ησυχία σου.
Βγαίνοντας από τον χώρο, μας περιέλαβαν διάφοροι μικροπωλητές που το έχουν φτάσει σε άλλο επίπεδο, δεν πουλάνε απλώς αντικείμενα προσφέρουν και γνώση: ο ένας που πούλαγε οψιδιανούς μας μιλούσε για τις ιδιότητες του συγκεκριμένου λίθου (ο οποίος, σημειωτέον, ήταν και η βασική πηγή πλούτου στο Τεοτιχουακάν), ο άλλος που πούλαγε mezcal (ποτό τύπου τεκίλα) που φτιάχνεται από αγαύη, κρατούσε φύλλα του φυτού (μοιάζει με κάκτο) και μας μιλούσε για τις ιδιότητές του...... και πάει λέγοντας.
Στη συνέχεια, στην επιστροφή μας προς Μέξικο Σίτυ, επισκεφθήκαμε την Βασιλική της Παναγίας Γουαδελούπης (Nuestra Señora de Guadalupe).
Αποτελεί το 2ο πιο ιερό προσκύνημα των Καθολικών μετά το Βατικανό και γι' αυτό συρρέουν άνθρωποι από όλη την Λατινική Αμερική για να προσκυνήσουν, περίπου 10.000.000 επισκέπτες/ετησίως.
Ο παλιός ναός που χτίστηκε πριν το 1700 με εντυπωσίασε πολύ περισσότερο από τον καινούριο ναό που χτίστηκε το 1974-1976, και παρόλο που είναι τεραστίων διαστάσεων (χωράει μέχρι 10.000 καθήμενους και 50.000 όρθιους) προσωπικά δεν μου θύμισε ναό, τουλάχιστον απέξω, αλλά πιο πολύ βιομηχανικό κτίριο.
Εκτός από το σύμπλεγμα των ναών έχει κάποιους ωραίους κήπους να περπατήσεις και φτάνοντας στο υψηλότερο σημείο του λόφου έχεις μια πανοραμική θέα όλης της Πόλης του Μεξικό. Για μένα το πιο ενδιαφέρον είναι να παρατηρείς τους πιστούς, κάποιοι εκ των οποίων έρχονται από πολύ μακρυά, με τι συγκίνηση και δέος προσκυνούν. Πετύχαμε και βάπτιση, την οποία παρακολουθήσαμε, και το κλίμα ήταν πολύ κατανυκτικό.
Η επιστροφή στην πόλη, νωρίς το απόγευμα, μας έδωσε την ευκαιρία για πάρα πολύ περπάτημα (ξανά) ώστε να χαρούμε το Μέξικο Σίτυ που τόσο πολύ μας γοήτευσε αλλά και να το αποχαιρετίσουμε μιας και την επόμενη μέρα θα το αποχωριζόμασταν.
Last edited:
