varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.506
- Likes
- 8.043
ΠΑΛΕΝΚΕ Ι
Δεν φτάνει που δεινοπαθήσαμε με τις αεροπορικές εταιρείες μέχρι να φτάσουμε στο Μεξικό (μετρώντας ήδη μια χαμένη πτήση, μια χαμένη αποσκευή και κάμποσα σκωτσέζικα ντους στο Ελ.Βεν. ("φεύγετε- όχι δεν φεύγετε-σηκωθείτε για επιβίβαση-ξανακαθίστε τελικά" κλπ), έπρεπε να δεινοπαθήσουμε και εντός Μεξικού με τις εγχώριες αεροπορικές εταιρείες αυτή την φορά.
Συγκεκριμένα, ενώ περνούσαμε μια χαρά στην ωραία μας ξενάγηση στο Τεοτιχουακάν, μας ήρθε ένα email από την Viva Aerobus με την οποία θα πετούσαμε την επόμενη μέρα (από Μέξικο Σίτυ για Βιγιαερμόσα) που μας ενημέρωνε ότι η πτήση μας ακυρώθηκε και ότι έχουμε 2 επιλογές: ή να αλλάξουμε πτήση ή να μας δώσουν τα χρήματά μας πίσω.
Το ξενέρωμα της ακύρωσης της πτήσης ακολουθήθηκε από πολλαααά νεύρα καθώς η αξιαγάπητη Viva, επί 15 μέρες που βρισκόμασταν στο Μεξικό δεν απάντησε ΠΟΤΕ σε κανένα email μας ΟΥΤΕ στο τηλέφωνο επικοινωνίας που μας είχαν δώσει.
Η δε Αγγελική, λόγω γλώσσας, προσπάθησε να μας βοηθήσει παίρνοντας τηλέφωνο στον κεντρικό τηλεφωνικό αριθμό της εταιρείας και πάντα η ίδια διαδικασία: εξηγούσε λεπτομερώς το ιστορικό, έδινε αναλυτικά τα στοιχεία των 4 μας, περίμενε μετά κανά 5λεπτο αναμονή για να μας συνδέσουν και καλά με το αρμόδιο τμήμα και τελικά έπεφτε η γραμμή.
Δεν καταφέραμε να επικοινωνήσαμε ποτέ με την ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ αυτή εταιρεία και δεν θέλω ούτε να την ακούω πια. Επειδή, ευτυχώς, καταλάβαμε γρήγορα που πάει το πράμα κλείσαμε τελικά με Aeromexico και τουλάχιστον δεν χάλασε το πρόγραμμά μας.
Όσο για την Viva, αφού δεν μας έδινε η ίδια τα χρήματά μας πίσω, κάναμε αμφισβήτηση συναλλαγής στην τράπεζά μας μόλις γυρίσαμε Ελλάδα και μας επιστράφηκε μέχρι και το τελευταίο cent.
Έτσι λοιπόν, μετά από δύο ωραίες μέρες στην πρωτεύουσα, Τρίτη ξημερώματα επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο για Βιγιαερμόσα, το πιο κοντινό αεροδρόμιο για το Παλένκε που ήταν και ο τελικός μας προορισμός.
Το Παλένκε διαθέτει δικό του αεροδρόμιο όμως δεν εκτελούνται πλέον απευθείας πτήσεις από Μέξικο Σίτυ (νομίζω και από καμία άλλη πόλη) από τις αρχές του '22, δηλ. λίγους μήνες πριν πάμε εμείς.
Oυδέν κακόν αμιγές καλού όμως, αφού μπορεί μεν να κάναμε 130 χλμ., ωστόσο είχαμε την ευκαιρία να δούμε μια πολύ ωραία διαδρομή στην ενδοχώρα από την Πολιτεία Ταμπάσκο (που είναι η Βιγιαερμόσα) στην Πολιτεία Τσιάπας (που είναι το Παλένκε).
Η διαδρομή περνούσε μέσα από μικρές επαρχιακές πόλεις και απίστευτη βλάστηση. Βασικά, σε όλη την Πολιτεία Τσιάπας η φύση οργιάζει. Αισθητή ήταν και η αλλαγή της θερμοκρασίας από το Μέξικο Σίτυ όπου χρειαζόμασταν το ζακετάκι μας, εδώ αρχίσαμε να πετάμε ρούχα.
Κάποια στιγμή φτάσαμε στο κέντρο του Παλένκε το οποίο είναι μια πάρα πολύ άσχημη πόλη και κανονικά θα την προσπερνούσαμε στα γρήγορα αλλά ο συμπαθής Χέκτορ, που θα ήταν ο οδηγός μας για τις επόμενες μέρες, ήθελε σώνει και ντε να μας πάει στο σπίτι του να μας γνωρίσει την γυναίκα του.
Η τόση επιμονή του κάπως μας προβλημάτισε (με τόσα που είχαμε ακούσει για την εγκληματικότητα στο Μεξικό) αλλά κάτι που μας τον είχε συστήσει η Αγγελική, κάτι που μας φάνηκε καλούλης στα 130χλμ που διανύσαμε συζητώντας μαζί του (από το αεροδρόμιο), κάτι που ήταν μέρα-μεσημέρι και το σπίτι του στο κέντρο της πόλης, τελικά πήγαμε.
Εν τέλει, την γυναίκα του την γνωρίσαμε "στο πόδι" έξω από το σπίτι τους, κυριολεκτικά στο πεζοδρόμιο. Είχε στολιστεί, με ένα κατακόκκινο φόρεμα, κατακόκκινο κραγιόν και μαλλί στην πένα. Με το που συστηθήκαμε μας έστησε για σέλφις με το κινητό της, βγάλαμε 5-6 φωτος, πλακώθηκε μετά στα γλωσσόφιλα με τον Χέκτορ να τον αποχαιρετήσει (μωρέ μπράβο πάθος μετά από 18 χρόνια γάμου και 2 παιδιά) γιατί αυτός θα έλειπε μαζί μας για 1 εβδομάδα και μας έστειλε στο καλό. Πραγματικά, ένιωσα όπως κάποτε στην Ινδία που λόγω της λευκής επιδερμίδας μου και του ξανθού μου μαλλιού, έρχονταν σε ορδές οι ινδοί και ζητούσαν να φωτογραφηθούν μαζί μου. Ε τώρα ήμασταν εις τριπλούν οι ανοιχτόχρωμοι ξανθοί και μάλλον έπρεπε να απαθανατιστεί το θέαμα.
Το υπόλοιπο της ημέρας ήταν αφιερωμένο στα δάση και στους καταρράκτες της περιοχής.
Ο πρώτος καταρράκτης που επισκεφθήκαμε ήταν ο Misol Ha, στα 20χλμ. από το Παλένκε. Βρίσκεται μέσα σε τροπική βλάστηση και το νερό πέφτει από τα 35 μέτρα μέσα σε μια λίμνη σαν πισίνα, η οποία είναι καθαρή και μπορείς να κολυμπήσεις, ό,τι καλύτερο μετά από το περπάτημα που έχεις ρίξει μέχρι να φτάσεις. Το τοπίο είναι εξαιρετικής ομορφιάς και προφανώς γι' αυτό έχει γυριστεί εκεί και σκηνή από ταινία James Bond.
Οι δεύτεροι καταρράκτες ήταν οι Agua Azul, στα 45χλμ. από το Παλένκε. Ουσιαστικά είναι κλιμακωτοί καταρράκτες που σχηματίζουν διαδοχικές/σκαλωτές "πισίνες", και όσο μπόι τους λείπει (μόλις 6μ. ύψος ο ψηλότερος) το αναπληρώνουν σε μήκος. Και εκεί μπορείς να κολυμπήσεις, με προσοχή όμως γιατί το ρεύμα είναι αρκετά ορμητικό (χωρίς να του φαίνεται) και μπορεί να σε παρασύρει. Η περιοχή είναι προστατευόμενη λόγω της πλούσιας χλωρίδας και πανίδας της.
Κατάκοποι από το πολύ πρωινό εγερτήριο, την πτήση και τα άπειρα χιλιόμετρα που κάναμε όλη την ημέρα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας που ήταν μια ό-α-σ-η. Ευτυχώς βρισκόταν αρκετά χιλιόμετρα έξω από την (άσχημη) πόλη του Παλένκε καταμεσής του τροπικού δάσους, πνιγμένο από την οργιώδη βλάστηση.
Το να είσαι μέσα στην ζούγκλα, να απολαμβάνεις τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος πίνοντας το κοκτέιλ σου και ακούγοντας τα κρωξίματα των τροπικών πουλιών και τις κραυγές των a-males μαϊμούδων (jungle howler monkeys) είναι μια μαγική εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου...
Το χοτέλ:
Αν θέλετε να ακούσετε τα a-males jungle monkeys όπως τα ακούγαμε στο ξενοδοχείο, εδώ:
Palenque Jungle Howler Monkeys
Δεν φτάνει που δεινοπαθήσαμε με τις αεροπορικές εταιρείες μέχρι να φτάσουμε στο Μεξικό (μετρώντας ήδη μια χαμένη πτήση, μια χαμένη αποσκευή και κάμποσα σκωτσέζικα ντους στο Ελ.Βεν. ("φεύγετε- όχι δεν φεύγετε-σηκωθείτε για επιβίβαση-ξανακαθίστε τελικά" κλπ), έπρεπε να δεινοπαθήσουμε και εντός Μεξικού με τις εγχώριες αεροπορικές εταιρείες αυτή την φορά.
Συγκεκριμένα, ενώ περνούσαμε μια χαρά στην ωραία μας ξενάγηση στο Τεοτιχουακάν, μας ήρθε ένα email από την Viva Aerobus με την οποία θα πετούσαμε την επόμενη μέρα (από Μέξικο Σίτυ για Βιγιαερμόσα) που μας ενημέρωνε ότι η πτήση μας ακυρώθηκε και ότι έχουμε 2 επιλογές: ή να αλλάξουμε πτήση ή να μας δώσουν τα χρήματά μας πίσω.
Το ξενέρωμα της ακύρωσης της πτήσης ακολουθήθηκε από πολλαααά νεύρα καθώς η αξιαγάπητη Viva, επί 15 μέρες που βρισκόμασταν στο Μεξικό δεν απάντησε ΠΟΤΕ σε κανένα email μας ΟΥΤΕ στο τηλέφωνο επικοινωνίας που μας είχαν δώσει.
Η δε Αγγελική, λόγω γλώσσας, προσπάθησε να μας βοηθήσει παίρνοντας τηλέφωνο στον κεντρικό τηλεφωνικό αριθμό της εταιρείας και πάντα η ίδια διαδικασία: εξηγούσε λεπτομερώς το ιστορικό, έδινε αναλυτικά τα στοιχεία των 4 μας, περίμενε μετά κανά 5λεπτο αναμονή για να μας συνδέσουν και καλά με το αρμόδιο τμήμα και τελικά έπεφτε η γραμμή.
Δεν καταφέραμε να επικοινωνήσαμε ποτέ με την ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ αυτή εταιρεία και δεν θέλω ούτε να την ακούω πια. Επειδή, ευτυχώς, καταλάβαμε γρήγορα που πάει το πράμα κλείσαμε τελικά με Aeromexico και τουλάχιστον δεν χάλασε το πρόγραμμά μας.
Όσο για την Viva, αφού δεν μας έδινε η ίδια τα χρήματά μας πίσω, κάναμε αμφισβήτηση συναλλαγής στην τράπεζά μας μόλις γυρίσαμε Ελλάδα και μας επιστράφηκε μέχρι και το τελευταίο cent.
Έτσι λοιπόν, μετά από δύο ωραίες μέρες στην πρωτεύουσα, Τρίτη ξημερώματα επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο για Βιγιαερμόσα, το πιο κοντινό αεροδρόμιο για το Παλένκε που ήταν και ο τελικός μας προορισμός.
Το Παλένκε διαθέτει δικό του αεροδρόμιο όμως δεν εκτελούνται πλέον απευθείας πτήσεις από Μέξικο Σίτυ (νομίζω και από καμία άλλη πόλη) από τις αρχές του '22, δηλ. λίγους μήνες πριν πάμε εμείς.
Oυδέν κακόν αμιγές καλού όμως, αφού μπορεί μεν να κάναμε 130 χλμ., ωστόσο είχαμε την ευκαιρία να δούμε μια πολύ ωραία διαδρομή στην ενδοχώρα από την Πολιτεία Ταμπάσκο (που είναι η Βιγιαερμόσα) στην Πολιτεία Τσιάπας (που είναι το Παλένκε).
Η διαδρομή περνούσε μέσα από μικρές επαρχιακές πόλεις και απίστευτη βλάστηση. Βασικά, σε όλη την Πολιτεία Τσιάπας η φύση οργιάζει. Αισθητή ήταν και η αλλαγή της θερμοκρασίας από το Μέξικο Σίτυ όπου χρειαζόμασταν το ζακετάκι μας, εδώ αρχίσαμε να πετάμε ρούχα.
Κάποια στιγμή φτάσαμε στο κέντρο του Παλένκε το οποίο είναι μια πάρα πολύ άσχημη πόλη και κανονικά θα την προσπερνούσαμε στα γρήγορα αλλά ο συμπαθής Χέκτορ, που θα ήταν ο οδηγός μας για τις επόμενες μέρες, ήθελε σώνει και ντε να μας πάει στο σπίτι του να μας γνωρίσει την γυναίκα του.
Η τόση επιμονή του κάπως μας προβλημάτισε (με τόσα που είχαμε ακούσει για την εγκληματικότητα στο Μεξικό) αλλά κάτι που μας τον είχε συστήσει η Αγγελική, κάτι που μας φάνηκε καλούλης στα 130χλμ που διανύσαμε συζητώντας μαζί του (από το αεροδρόμιο), κάτι που ήταν μέρα-μεσημέρι και το σπίτι του στο κέντρο της πόλης, τελικά πήγαμε.
Εν τέλει, την γυναίκα του την γνωρίσαμε "στο πόδι" έξω από το σπίτι τους, κυριολεκτικά στο πεζοδρόμιο. Είχε στολιστεί, με ένα κατακόκκινο φόρεμα, κατακόκκινο κραγιόν και μαλλί στην πένα. Με το που συστηθήκαμε μας έστησε για σέλφις με το κινητό της, βγάλαμε 5-6 φωτος, πλακώθηκε μετά στα γλωσσόφιλα με τον Χέκτορ να τον αποχαιρετήσει (μωρέ μπράβο πάθος μετά από 18 χρόνια γάμου και 2 παιδιά) γιατί αυτός θα έλειπε μαζί μας για 1 εβδομάδα και μας έστειλε στο καλό. Πραγματικά, ένιωσα όπως κάποτε στην Ινδία που λόγω της λευκής επιδερμίδας μου και του ξανθού μου μαλλιού, έρχονταν σε ορδές οι ινδοί και ζητούσαν να φωτογραφηθούν μαζί μου. Ε τώρα ήμασταν εις τριπλούν οι ανοιχτόχρωμοι ξανθοί και μάλλον έπρεπε να απαθανατιστεί το θέαμα.
Το υπόλοιπο της ημέρας ήταν αφιερωμένο στα δάση και στους καταρράκτες της περιοχής.
Ο πρώτος καταρράκτης που επισκεφθήκαμε ήταν ο Misol Ha, στα 20χλμ. από το Παλένκε. Βρίσκεται μέσα σε τροπική βλάστηση και το νερό πέφτει από τα 35 μέτρα μέσα σε μια λίμνη σαν πισίνα, η οποία είναι καθαρή και μπορείς να κολυμπήσεις, ό,τι καλύτερο μετά από το περπάτημα που έχεις ρίξει μέχρι να φτάσεις. Το τοπίο είναι εξαιρετικής ομορφιάς και προφανώς γι' αυτό έχει γυριστεί εκεί και σκηνή από ταινία James Bond.
Οι δεύτεροι καταρράκτες ήταν οι Agua Azul, στα 45χλμ. από το Παλένκε. Ουσιαστικά είναι κλιμακωτοί καταρράκτες που σχηματίζουν διαδοχικές/σκαλωτές "πισίνες", και όσο μπόι τους λείπει (μόλις 6μ. ύψος ο ψηλότερος) το αναπληρώνουν σε μήκος. Και εκεί μπορείς να κολυμπήσεις, με προσοχή όμως γιατί το ρεύμα είναι αρκετά ορμητικό (χωρίς να του φαίνεται) και μπορεί να σε παρασύρει. Η περιοχή είναι προστατευόμενη λόγω της πλούσιας χλωρίδας και πανίδας της.
Κατάκοποι από το πολύ πρωινό εγερτήριο, την πτήση και τα άπειρα χιλιόμετρα που κάναμε όλη την ημέρα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας που ήταν μια ό-α-σ-η. Ευτυχώς βρισκόταν αρκετά χιλιόμετρα έξω από την (άσχημη) πόλη του Παλένκε καταμεσής του τροπικού δάσους, πνιγμένο από την οργιώδη βλάστηση.
Το να είσαι μέσα στην ζούγκλα, να απολαμβάνεις τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος πίνοντας το κοκτέιλ σου και ακούγοντας τα κρωξίματα των τροπικών πουλιών και τις κραυγές των a-males μαϊμούδων (jungle howler monkeys) είναι μια μαγική εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου...
Το χοτέλ:
Αν θέλετε να ακούσετε τα a-males jungle monkeys όπως τα ακούγαμε στο ξενοδοχείο, εδώ:
Palenque Jungle Howler Monkeys
Last edited:
