varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.504
- Likes
- 8.039
Mexico City - part ΙΙ
Μετά το ιστορικό κέντρο και τα πέριξ τα οποία καλύψαμε με τα πόδια, ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε στο αυτοκίνητο της Αλεχάνδρα και να βγούμε λίγο πιο έξω αλλά πάντα στα όρια της πόλης.
Βγαίνοντας πιο έξω, επισκεφθήκαμε τα εξής αξιοθέατα:
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε για τον τελευταίο σταθμό της ξενάγησής μας, το Xochimilco, 22 χιλιόμετρα έξω από την Πόλη του Μεξικού. Τα προάστια, όσο αφήναμε την πρωτεύουσα... πώς ήταν η περιοχή Reforma/Polanco? Ε ακριβώς το αντίθετο. Φτώχια και υποβάθμιση. Ταπεινά σπίτια, απλά μαγαζιά, φτωχικά ντυσίματα, παλιά αυτοκίνητα κ.ό.κ.
Έχοντας πια νυχτώσει πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Αν και ήμασταν 14 ώρες στο πόδι, δεν μείναμε σχεδόν καθόλου στο ξενοδοχείο. Βγήκαμε να απολαύσουμε την ωραία βραδιά και καταλήξαμε σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο, το Azul Histórico Restaurante | Tradicional Comida Mexicana που στεγάζεται σε μια υπέροχη εσωτερική αυλή αποικιακού στυλ με ωραία διακόσμηση και ατμοσφαιρικό φωτισμό... είχε καταπληκτικά κοκτέηλς και φαγητό (ειδικά οι σούπες και τα κρεατικά ήταν το κάτι άλλο).
Μετά το ιστορικό κέντρο και τα πέριξ τα οποία καλύψαμε με τα πόδια, ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε στο αυτοκίνητο της Αλεχάνδρα και να βγούμε λίγο πιο έξω αλλά πάντα στα όρια της πόλης.
Βγαίνοντας πιο έξω, επισκεφθήκαμε τα εξής αξιοθέατα:
- Πάρκο Chapultepec: με έκταση 1.600 στρέμματα δεν είναι απλώς ένα πάρκο αλλά κανονικό δάσος. Αποτελεί τον μεγαλύτερο πνεύμονα της πόλης. Μέσα βλέπεις έναν άλλο κόσμο που φωνάζει "πλούτο"... καλοβαλμένους μεξικανούς/ες να κάνουν τζόκινγκ με τις ακριβές τους φόρμες, περιποιημένες μαμάδες να βγάζουν βόλτα τα μωρά τους μαζί με τις νταντάδες τους και άλλοι να κάνουν βόλτα τα σκυλάκια τους.
- Εθνικό Μουσείο Ανθρωπολογίας: βρίσκεται εντός του Πάρκου Chapultepec. Και μόνο το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο βρίσκεται κάνει το μουσείο ξεχωριστό. Είναι πολύ εντυπωσιακός τόσο ο προαύλιος όσο και ο εσωτερικός του χώρος.
Στον προαύλιο χώρο ξεχώρισα τους καταπράσινους κήπους του, μια αναπαράσταση ινδιάνικου γηπέδου όπου έπαιζαν ένα παιχνίδι με μπάλα και όποιος έχανε ήταν αυτός που θα θυσιαζόταν και φυσικά, το γλυπτό "Ομπρέλα", μία στήλη που μοιάζει να στηρίζει το ταβάνι της αυλής, ρίχνει αδιάκοπα βροχή και πάνω του έχει σύμβολα που δείχνουν πώς μπερδεύεται ο πολιτισμός των αυτόχθονων με τον πολιτισμό των ευρωπαίων. Στο εσωτερικό ξεχώρισα την Piedra de Sol (πέτρα του ήλιου) των Αζτέκων, διάφορα προκολομβιανά γλυπτά και τις αναπαραστάσεις των ινδιάνικων πόλεων από τις οποίες μπορείς να καταλάβεις πώς ζούσαν οι ινδιάνοι (τι καλλιεργούσαν, τι έτρωγαν, πώς ντύνονταν κ.λ.π.). Φεύγοντας από το μουσείο έχεις ξεκαθαρίσει επίσης, και τις βασικές διαφορές μεταξύ Μάγιας και Αζτέκων. Οι Μάγιας εμφανίστηκαν πρώτοι (περίπου 2.500 π.Χ.) και ζούσαν κυρίως στην Γιουκατάν, ενώ οι Αζτέκοι ήρθαν αργότερα (γύρω στο 1.325 μ.Χ.), ζούσαν κυρίως στο κεντρικό Μεξικό και τελικά κατακτήθηκαν από τους Ισπανούς το 1521.
- Συνοικία Coyoacan: είναι μια μποέμικη, καλλιτεχνική γειτονιά, πολύ γραφική με αποικιοκρατικού στυλ πολύχρωμες μονοκατοικίες, λιθόστρωτα δρομάκια, μικρές πλατείες και μια πολύ μεγάλυτερη κεντρική πλατεία όπου, λόγω Κυριακής, γινόταν Ο χαμός. Κίνηση, πάρα πολύς κόσμος, ουρές για καφέ και φαγητό σε όλα τα μαγαζιά και σε όλους τους πάγκους πλανόδιων. Σε κάποιους πάγκους πωλούσαν και τηγανητές ακρίδες που είναι ένα σνακ που πρέπει να δοκιμάσεις αλλά εγώ δεν τα κατάφερα. Όμως, επειδή είχε μεσημεριάσει και ήμασταν κατάκοποι και πεινασμένοι, καθίσαμε σε μια πολύ ορίτζιναλ τακερία στο στυλ των δικών μας σουβλατζίδικων. Δεν μίλαγε κανείς αγγλικά, οι κατάλογοι μόνο στα ισπανικά, ευτυχώς που ήταν και η Αγγελική μαζί μας και καταφέραμε να φάμε. Φάγαμε tacos al pastor και ήταν α-π-ί-θ-α-ν-α! Πίτες τάκος που μέσα βάζεις πεντανόστιμο μαριναρισμένο χοιρινό που ψήνεται όπως ο δικός μας γύρος και ό,τι άλλο θες (π.χ. κρεμμύδια, γουακαμόλε κ.λ.π.). Το επιδόρπιο ήταν μεξικάνικο παγωτό από ένα παγωτατζίδικο που είχε ουρά 30 ατόμων. Οι γεύσεις ήταν πολύ ιδιαίτερες, κυρίως γεύσεις από λουλούδια και φρούτα και η βάση του παγωτού ήταν νερό αντί για γάλα. Δεν ξετρελάθηκα αλλά χάρηκα που δοκίμασα κάτι καθαρά τοπικό. Πριν φύγουμε από το Coyoacan κάναμε και ένα πέρασμα από το La Casa Azul / Μουσείο της Φρίντα Κάλο, το οποίο ήταν το σπίτι όπου γεννήθηκε, κατοικούσε και δημιουργούσε τα έργα της. Aπό τέχνη δεν γνωρίζω πολλά αλλά η γυναίκα ως προσωπικότητα ήταν πολύ μπροστά για την εποχή της. Όποιος θέλει να κάνει virtual περιήγηση στο La Casa Azul μπορεί εδώ: Museo Frida Kahlo, Mexico, Μεξικό — Google Arts & Culture
- Μετά το μεσημεριανό διάλειμμά μας, συνεχίσαμε το τουρ μας περνώντας από την πιο χλιδάτη περιοχή της πρωτεύουσας, η οποία περικλείεται από την λεωφόρο Paseo de la Reforma και την συνοικία Polanco. Εκεί θα δει κανείς ουρανοξύστες, και μοντέρνα κτίρια που στεγάζουν μεγάλες εταιρείες, πολυτελή διαμερίσματα, 5αστερα ξενοδοχεία και ακριβά εστιατόρια. Κάπου εκεί, μας έδειξαν ως αξιοθέατo και τις επιχειρήσεις του Κάρλος Σλιμ, τον οποίο ομολογώ πώς γκούγκλαρα για να μάθω τελικά ότι είναι ένας αδιανόητα πλούσιος μεξικανός, λιβανέζικης καταγωγής, έχει από τις μεγαλύτερες περιουσίες παγκοσμίως, και είναι ο ιδιοκτήτης (μεταξύ άλλων) της βασικής εταιρείας κινητής τηλεφωνίας της χώρας, της Telcel.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε για τον τελευταίο σταθμό της ξενάγησής μας, το Xochimilco, 22 χιλιόμετρα έξω από την Πόλη του Μεξικού. Τα προάστια, όσο αφήναμε την πρωτεύουσα... πώς ήταν η περιοχή Reforma/Polanco? Ε ακριβώς το αντίθετο. Φτώχια και υποβάθμιση. Ταπεινά σπίτια, απλά μαγαζιά, φτωχικά ντυσίματα, παλιά αυτοκίνητα κ.ό.κ.
- Xochimilco: Η περιοχή είναι Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Μέχρι εδώ εκτεινόταν η πόλη των Αζτέκων, η οποία ξεκινούσε από το κέντρο του Μέξικο Σίτυ... μιλάμε για απόσταση 22 χιλιομέτρων, όχι αστεία. Εδώ υπάρχει ένα εκτεταμένο δίκτυο από κανάλια που τα διαπλέουν οι παραδοσιακές βάρκες trajineras. Οι βάρκες αυτές μεταφέρουν και εμπορεύματα και ανθρώπους και όλες έχουν γυναικεία ονόματα με πιο συχνό το Lupita (το υποκοριστικό της Παναγίας Γουαδελούπης). Τις Κυριακές κατακλύζεται κυρίως από ντόπιους οι οποίοι δεν κάνουν απλά βόλτα αλλά στήνουν κανονικό γλέντι. Όπως εμείς εδώ τις Κυριακές βγαίνουμε οικογενειακώς σε ταβέρνες ή ανταλλάζουμε επισκέψεις σε σπίτια, οι μεξικανοί παίρνουν όλο το σόι (παιδιά, γιαγιάδες, παππούδες ξαδέρφια), νοικιάζουν μια βάρκα και περνάνε εκεί όλη την Κυριακή τους με φαγητό, ποτό, μουσική και χορό. Αναλόγως της οικονομικής τους κατάστασης, είτε θα φέρουν φαγητά δικά τους σε κατσαρόλες ή θα νοικιάσουν βάρκα με ψήστη, όσο για την μουσική πάλι αναλόγως της οικονομικής τους κατάστασης θα φέρουν είτε δικό τους ηχείο είτε θα πληρώσουν mariachis να τους παίζουν ζωντανά μουσική. Και βέβαια, θα δεις και βάρκες μόνο με mariachis που πλησιάζουν την δική σου βάρκα για να σου κάνουν καντάδα με το αντίστοιχο αντίτιμο. Η ατμόσφαιρα που επικρατούσε ήταν φανταστική και η όλη εμπειρία μοναδική: να βλέπεις τις τεράστιες μεξικάνικες οικογένειες να γελάνε δυνατά, να τραγουδάνε, να χορεύουν, να φιλιούνται περιπαθώς τα ζευγάρια και γενικά να επικρατεί ένα κλίμα εορταστικό. Δεν αργήσαμε να μπούμε στο κλίμα κι εμείς, βοήθησαν και τα mezcal (ποτό τύπου τεκίλα, φτιαγμένο από αγαύη) που πίναμε εν πλω. Για άλλη μια φορά κατάλαβα ότι μοιάζουμε αρκετά: είναι και αυτοί στενά συνδεδεμένοι με την οικογένεια (και την ευρύτερη), είναι γλεντζέδες, απολαμβάνουν το φαγητό, το ποτό και την μουσική και είναι και πολύ εκδηλωτικοί στα ερωτικά τους.
Έχοντας πια νυχτώσει πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Αν και ήμασταν 14 ώρες στο πόδι, δεν μείναμε σχεδόν καθόλου στο ξενοδοχείο. Βγήκαμε να απολαύσουμε την ωραία βραδιά και καταλήξαμε σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο, το Azul Histórico Restaurante | Tradicional Comida Mexicana που στεγάζεται σε μια υπέροχη εσωτερική αυλή αποικιακού στυλ με ωραία διακόσμηση και ατμοσφαιρικό φωτισμό... είχε καταπληκτικά κοκτέηλς και φαγητό (ειδικά οι σούπες και τα κρεατικά ήταν το κάτι άλλο).
Last edited:
