giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.726
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η ημέρα: 2 πτήσεις, αναμονή και η άφιξη στο Πόρτο!
- 2η ημέρα - Αυτό είναι το Porto! – part 1
- 2η ημέρα - Αυτό είναι το Porto! – part 2
- 2η ημέρα - Αυτό είναι το Porto! – part 3
- 3η ημέρα: H αποτυχημένη εκδρομή και τα καρεκλοπόδαρα! part 1
- 3η ημέρα: H αποτυχημένη εκδρομή και τα καρεκλοπόδαρα! part 2
- 4η ημέρα: Η φουρτούνα στον Ωκεανό και το λάθος τρένο!
- 4η ημέρα: Άφιξη στη Λισαβόνα, το Πάρκο των Εθνών και η… Coca!
- 5η ημέρα: Άνω πόλη – Κάτω πόλη (Οι γειτονιές του Bairro Alto και του Chiado) και ο Fernando Pessoa!
- 5η ημέρα: Στις γειτονιές του Chiado της Baixa και αντικρίζοντας τον Χριστό!
- 6η ημέρα: Belem - Το μέρος της Unesco των θαλασσοπόρων και των Pasteis de Nata!
- 6η ημέρα: Χαμένοι στα σοκάκια της Alfama και το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα!
- 7η ημέρα: Στην ρομαντική όαση της Sintra
- 7η ημέρα: Καύσωνας και μπερδέματα στις γειτονιές του Ατλαντικού!
- 8η ημέρα: Οι τελευταίες ώρες στη Λισαβόνα…Αντίο!
- Extra: Λίγο από Βρυξέλλες και πολύ από άγχος!
- Video
6η ημέρα: Χαμένοι στα σοκάκια της Alfama και το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα!
Είμαστε στην Alfama. Την ψυχή της Λισαβόνας. Η γραφική μεσαιωνική συνοικία της Alfama θεωρείται η παλαιότερη συνοικία στην Ευρώπη μετά το El Populo της Cadiz στην Ισπανία. Είναι σαν ένα μικρό χωριό μέσα στην πόλη, που στέκεται ως μια κάψουλα του χρόνου για εκατοντάδες έτη πριν την καταστροφή της Λισαβόνας από το σεισμό του 1755, καθώς παρέμεινε όρθια χάρη στα στερεά θεμέλια της αν και επισκευάστηκε από τον τοπικό πληθυσμό μετά το σεισμό. Η Alfama είναι η χαρά της πεζοπορίας και της φωτογράφισης, χάρη στα μεσαιωνικά σοκάκια της, μέσα από τα στενά και δαιδαλώδη δρομάκια, τις απότομες σκάλες και τα μπαλκόνια με την εξαιρετική θέα. Είναι χτισμένη σε έναν εντυπωσιακό λόφο που εκτείνεται μέχρι τη γειτονιά της Graca και είναι γεμάτη εικόνες και μυρωδιές! Μπουγάδες που κρέμονται από παλιά σπίτια, μικρές πλατείες, εκκλησίες, ασβεστωμένα σπίτια στολισμένα με γλάστρες με λουλούδια, εκπληκτικά πλακάκια azulejos σε προσόψεις κτιρίων, μυρωδιές από ψάρια στη σχάρα, ήχοι τραγουδιών fado, ατμοσφαιρικά καφέ και εστιατόρια σε τετράγωνα και γειτονιές συνθέτουν ένα μαγικό σκηνικό που μόνο αν κάποιος βρεθεί εκεί μπορεί να καταλάβει με όλες του τις αισθήσεις τι είναι η Alfama!
Η βόλτα μας πίσω στο χρόνο ξεκίνησε από Largo da Madalena. Μέσα στο μυαλό μου είχα μια εικόνα της συνοικίας και ήξερα περίπου τα σημεία που ήθελα να δω. Όμως εδώ ο προγραμματισμός δεν έχει νόημα. Άφησα στην άκρη χάρτες, πλοηγούς και αποφάσισα να περιπλανηθούμε στα σοκάκια και τα μικρά τετράγωνα με μοναδικό οδηγό το ένστικτο και τις αισθήσεις μας! Χωρίς να με νοιάζει αν χάσω έναν δρόμο ή δεν βρω κάποια οδό ή κάποιο κτίριο. Το ζητούμενο ήταν να χαθούμε στην μαγεία της παλιάς αυθεντικής γειτονιάς!
Largo da Madalena / Igreja da Madalena
Ο δρόμος της Rua dos Bacalhoeiros μας έφερε σύντομα σε ένα από τα διασημότερα κτίρια το Casa dos Bicos. Το ασυνήθιστο αυτό κτίριο είναι εμπνευσμένο από τα παλάτια της Βενετίας, χτίστηκε το 1523 και είναι ένα από τα λίγα που επιζήσαν του σεισμού του 1755. Η περίεργη χαρακτηριστική του πρόσοψη αποτελείται από 1000 αιχμές (Bicos) ενώ οι δύο επάνω όροφοι έχουν παράθυρα στυλ Manueline. Περιλαμβάνει εκθεσιακούς χώρους και ένα μικρό αμφιθέατρο και επίσης υπάρχει ένας αρχαιολογικό χώρος στο ισόγειο, με ευρήματα από τη ρωμαϊκή εποχή.
Σχεδόν δίπλα από το Casa dos Bicos είναι η Arco Portas do Mar
Μπλεχτήκαμε στα στενά όπου περάσαμε όμορφα μικρά καφέ και εστιατόρια γεμάτα κόσμο και ο δρόμος μας έβγαλε σε ένα σημαντικό αξιοθέατο χαμηλά της Αlfama τον Καθεδρικό ναό Se de Lisboa στη Largo da Se και απέναντι είναι η Igreja de Santo Antonio.
Largo da Se
Ο καθεδρικός ναός Se δεν είναι το πιο μεγάλο θρησκευτικό μνημείο της Λισαβόνας, που είναι το Μοναστήρι του Ιερώνυμου και η Basilica da Estrela. Διαφέρει αρκετά από τους άλλους Ευρωπαϊκούς καθεδρικούς ναούς και περισσότερο είναι σαν ένα κάστρο. Χτίστηκε πάνω από ένα παλιό τζαμί τον 12ο αιώνα και αναμιγνύει το ρωμανικό και γοτθικό στυλ. Στο εσωτερικό του περιλαμβάνει σκήτες του 14ου αιώνα από αρχαιολογικές ανασκαφές, το μέρος που βαπτίστηκε ο Άγιος Αντώνιος και ένα θησαυροφυλάκιο του 18ου αιώνα με πολύτιμα πετράδια του βασιλιάς Jose. Η είσοδος είναι δωρεάν.
Το χάσιμο στα στενά της παλιάς πόλης συνεχίστηκε από την οδό Cruzes da Se και την Rua de Sao Joao da Praca. Ένα μικρό μαγαζί μας τράβηκε να καθίσουμε στο τραπεζάκι έξω παρέα με το πανέμορφο σκυλί του νεαρού ιδιοκτήτη. Ξεκουραστήκαμε και χαλαρώσαμε στον ήλιο τρώγοντας ένα εξαιρετικό σάντουιτς με ζουμερά φιλέτα!
Η Rua de Sao Joao da Praca μας έφερε σε ένα από τα πιο γνωστά σημεία της Αlfama, την Largo de Sao Rafael όπου ο δρόμος χωρίζεται σε δύο κατευθύνσεις, την Rua de Sao Pedro και την Rua Sao Miguel. Η Rua de Sao Pedro είναι από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της παλιά πόλης με μικρά μαγαζάκια και ταβέρνες που όμως κατά τις νυχτερινές ώρες που ανάβουν τα φαναράκια γοητεύει περισσότερο, γι’ αυτό κι εμείς στρίψαμε επί της Rua Sao Miguel.
Rua de Sao Joao da Praca
Rua de Sao Pedro
Rua Sao Miguel
Ανάμεσα στα σοκάκια και τα κτίρια τριγύρω η μικρή πλατεία Largo de Sao Miguel μπροστά και πίσω από την εκκλησία είναι από τα ομορφότερα και γραφικότερα σημεία της Αλφάμα που με γοήτευσαν περισσότερο και είναι από τα πιο δημοφιλή και αγαπημένα όλων των επισκεπτών.
Από την πλευρά του τοίχου προς τα αριστερά της εισόδου είναι ένας πίνακας από azulejos που χρονολογείται από τα 1770 που απεικονίζει την Παναγία του Ροδαρίου με τον Ιησού.
Μπήκαμε στο στενό δεξιά της εκκλησίας και είδαμε καθημερινές στιγμές των κατοίκων, περνώντας παραδοσιακά κουρεία, ανθρώπους που έκαναν εργασίες στα σπίτια τους, μαγαζάκια και μικρά εστιατόρια.
Πάντως η Αlfama έχει εμφανή στοιχεία Ρωμαίων και κυρίως των Αράβων που είναι οι δύο σπουδαιότεροι πολιτισμοί του παρελθόντος της Λισαβόνας με τα στενά δρομάκια να προκύπτουν από την μουσουλμανική κουλτούρα, οπότε οι Άραβες είναι που έδωσαν στην περιοχή ατμόσφαιρα και της είχαν δώσει το όνομα Αlhama. Χαθήκαμε σε διάφορα στενά γύρω από την εκκλησία μέχρι που βγήκαμε στην πίσω πλευρά και την βλέπαμε ψηλά από τα σκαλιά. Ένα σημείο που μου θύμισε Ελληνικό νησί!
Travessa de Sao Miguel
Escadinhas de Sao Miguel
Mια Πορτογαλίδα γάτα φλερτάρει…
Τα σκαλιά γρήγορα μας ανέβασαν επίπεδο και βρεθήκαμε ακριβώς στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης Largo das Portas do Sol. Από την ησυχία βρεθήκαμε στην ζωντάνια και την πολυκοσμία αφού εδώ είναι το πιο πολύβουο μέρος της Αλφάμα. Στο σημείο βρίσκεται μια αγαπημένη ταράτσα στην παλιά πόλη με θέα το ποτάμι και εκπληκτική θέα της Αλφαμα. Για μένα είναι η δεύτερη αγαπημένη μου βεράντα. Το Miradouro das Portas do Sol πραγματικά προσφέρεται για τις ωραιότερες φωτογραφικές λήψεις με τις στέγες, τα σοκάκια την εκκλησία Sao Vicente de Fora ψηλά στο βάθος, να δένουν αρμονικά με τον ποταμό Τάγο που απλώνεται από κάτω. Μαγευτικές παρτ ποστάλ! Και δεν είναι μόνο αυτό. Γύρω από το μπαλκόνι και στην πλατεία επικρατεί ένα κλίμα χαράς από τον κόσμο που μαζεύεται στο σημείο. Μια μπάντα στην είσοδο του Miradouro δημιουργούσε ατμόσφαιρα γιορτής με άρωμα καλοκαιριού με τα Reggae τραγούδια που έπαιζε. Ακόμα και το τραμ 28 που κάνει στάση εδώ και πηγαινοέρχεται ασταμάτητα γεμάτο τουρίστες είναι μια χαρακτηριστική εικόνα της μικρής πλατείας που της δίνει άλλη πνοή! Δεν υπάρχει περίπτωση επισκέπτης να μη περάσει από το Largo das Portas do Sol. Η καρδιά της Alfama χτυπάει εδώ.
Λίγα βήματα πιο κάτω είναι ένα άλλο εξαιρετικό σημείο που είχαμε βρεθεί το προηγούμενο βράδυ το Miradouro Santa Luzia. Κατ αρχήν το πρώτο που θαυμάζεις εδώ είναι ο πανέμορφος κήπος του προαύλιου της εκκλησίας και δύο πίνακες από azulejos που κοσμούν τον εξωτερικό τοίχο από το εκκλησάκι με το μεγάλο πάνελ να δείχνει πως ήταν η πλατεία Comercio πριν από τον σεισμό του 1755.
Η βεράντα σκεπάζεται από ένα όμορφο κιόσκι, και πλακίδια με γεωμετρικά σχήματα καλύπτουν τους τοίχους της ταράτσας που όμως δυστυχώς ήταν τα περισσότερα κατεστραμμένα και παρατημένα. Και εδώ είχε πολύ κόσμο και ένας ζωγράφος ζωγράφιζε και πουλούσε εξαιρετικούς πίνακες σε καμβά. Η θέα πάνω από τα σπίτια, τις εκκλησίες, και τον ποταμό Τάγο είναι σαρωτική! Άλλο ένα εξαιρετικό σημείο για εκπληκτικές φωτογραφίες. Και ήμουν τυχερός γιατί υπήρχαν οι ιδανικές αγαπημένες μου συνθήκες για λήψεις. Ήλιος, γαλάζιος ουρανός με σύννεφα, διαύγεια και φυσικά ένα εξαιρετικά όμορφο μοντέλο!
Η συνέχεια είχε τραμ 28. Είναι εμπειρία η διαδρομή του τραμ μέσα στους εξαιρετικά στενούς δρόμους και αν απομόνωνα τους τουρίστες που το είχαν γεμίζει ασφυκτικά, θα νόμιζα πως ήμουν σε μια άλλη εποχή. Όμως μου άρεσε που έβλεπα χαρούμενα και χαμογελαστά πρόσωπα όλων των ηλικιών που ακόμα και όρθιοι απολάμβαναν τη στιγμή και ζούσαν αυτή τη βόλτα με το τραμ ανάμεσα στα στενά της Alfama, και κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι γι’ αυτή τη συνεύρεση με άλλους τουρίστες σαν να είμαστε όλοι μια παρέα. Σε πολλά σημεία της παλιάς πόλης είδαμε να κυκλοφορούν χαριτωμένα πολύχρωμα τρίκυκλα που μετέφεραν τουρίστες. Δεν ξέρω την τιμή αλλά φαινόταν διασκεδαστικό και μάλλον γρήγορο αφού τρύπωνε εύκολα στα στενά και τις ανηφόρες. Η αφετηρία-πιάτσα απ’ ότι είδα είναι έξω από τον καθεδρικό ναό.
Από το τραμ κατεβήκαμε στη Largo Sao Vicente εκεί που βρίσκεται η επιβλητική εκκλησία, οι λευκοί πύργοι της οποίας ξεχωρίζουν στον ορίζοντα του Λισαβόνας η Igreja de Sao Vicente de Fora. Το μοναστήρι είναι ένα κτίσμα του 1600 και είναι από τα αξιοθέατα που μάλλον προσπερνάει ο περισσότερος κόσμος και κακώς! Γιατί η όχι μόνο η ταράτσα προσφέρει από τις ωραιότερες θέες αλλά εσωτερικά έχει την μεγαλύτερη συλλογή στον κόσμο σε μπαρόκ πλακίδια azulejos. Επίσης στεγάζει τους τάφους των μελών του βασιλικού οίκου Braganca της Πορτογαλίας, από το 1656, μέχρι το 1951.Το είχαμε στα υπόψιν αλλά και εμείς το προσπεράσαμε γιατί ήταν ήδη αργά το απόγευμα και είχαμε ακόμα δρόμο στην περιήγησή μας.
Πίσω από το μοναστήρι είναι ένας από τους ωραιότερους δρόμους που καταλήγει σε μια αψίδα την Arco Grande de Cima, που μας έβγαλε στη Campo Santa Clara που πλαισιώνεται από κομψές κατοικίες και είναι το σημείο που γίνεται το υπαίθριο παζάρι της πόλης η Feira da Ladra με 800 χρόνια ιστορία! Την πετύχαμε ανοιχτή καθώς ήταν Σάββατο γιατί λειτουργεί μόνο την Τρίτη και το Σάββατο. Βέβαια αυτό δεν το ξέραμε όταν ήμασταν εκεί και είπαμε να το αφήσουμε τελευταία μέρα για Δευτέρα που φυσικά ήταν άδεια χωρίς τους στημένους πάγκους. Αν το ξέραμε θα αγοράζαμε δώρα και αναμνηστικά γιατί μάλλον είχε καλύτερες τιμές από τα κανονικά μαγαζιά του κέντρου. Η αγορά Feira da Ladra (αγορά των κλεφτών) είναι μια αγορά που πουλάει λίγο απ’ όλα όπως παλιά συλλεκτικά αντικείμενα, ρούχα από δεύτερο χέρι, αντίκες, έπιπλα μέχρι και αυθεντικά κεραμικά πλακάκια που έχουν κλαπεί από προσόψεις κτιρίων και πήρε αυτή την περίεργη ονομασία, επειδή πραγματικά ήταν το μόνο μέρος που πωλούνταν κλεμμένα αντικείμενα! Σήμερα πωλούνται και προσωπικά πράγματα που οι άνθρωποι θέλουν να ξεφορτωθούν (και κάποια κλοπιμαία φυσικά).
Arco Grande de Cima
Campo Santa Clara - Feira da Ladra
Κατηφορίζοντας από την αγορά των κλεφτών η Campo Santa Clara μας έφερε στην μπαρόκ εκκλησία Igreja de Santa Engracia του 17ου αιώνα που κατά τον 20ο αιώνα η εκκλησία μετατράπηκε σε Εθνικό Πάνθεον (Panteao Nacional). Πήρε τρεις αιώνες για να ολοκληρωθεί, έχει το σχήμα ελληνικού σταυρού με έναν τρούλο που στέκεται στο ορίζοντα της πόλης. Το Πάνθεον είναι ο τόπος ανάπαυσης για μεγάλες πολιτικές και πολιτιστικές προσωπικότητες της Πορτογαλίας και περιλαμβάνει τους τάφους διαφόρων πορτογάλων προέδρων καθώς και του γνωστού συγγραφέως της χώρας Almeida Garrett, ενώ ο πιο διάσημος τάφος είναι αυτός της πιο σπουδαίας τραγουδίστριας fado της Amalia Rodrigues που βρίσκεται στο Πάνθεον από το 1999. Για 20 λεπτά χάσαμε την τελευταία είσοδο και το πετύχαμε κλειστό. Έμελε να μη μπούμε ποτέ μέσα αφού την Δευτέρα που επιστρέψαμε το βρήκαμε κλειστό αφού σχεδόν όλα τα μνημεία και μουσεία είναι κλειστά τις Δευτέρες. Η είσοδος είναι 4€ και ο θόλος του προσφέρει πανοραμική θέα της πόλης.
Campo de Santa Clara απέναντι από το Πάνθεον
Από το Πάνθεον ανηφορήσαμε και πάλι από τον ίδιο δρόμο και από την Largo Sao Vicente πήραμε ξανά το τραμ 28 που αυτή τη φορά μας κατέβασε κοντά στον Καθεδρικό ναό. Στον κεντρικό δρόμο Largo Sao Martinho λίγο πιο πάνω από τον καθεδρικό από την στάση πήραμε το μίνι λεωφορείο 737 το οποίο κάνει τέρμα στο κάστρο του Αγίου Γεωργίου.
Η διαδρομή μπορεί να επιτευχτεί και με τα πόδια αν και ανηφορική. Για μας ήταν απαγορευτικό με την κούραση τόσων ημερών και με σακατεμένα πόδια. Το μικρό λεωφορείο χώθηκε με ευκολία τα ανηφορικά στενά και η περιοχή θύμισε χωριό ενώ ανάμεσα στα σοκάκια και τις μικρές πλατειές παντού είχε κόσμο. Το λεωφορείο κάνει τέρμα στην είσοδο του κάστρου και αναχωρεί από το ίδιο σημείο.
Άλλο ένα μέρος με πολύ πολύ κόσμο. Αν και αργά το απόγευμα και πήγαινε προς σούρουπο το εκδοτήριο ήταν ακόμα ανοιχτό. Αποφασίσαμε να μη μπούμε μέσα επειδή ο χρόνος δεν επαρκούσε και είχαν μείνει τα miradouros της Graca και της Senhora do Monte. Κάναμε όμως βόλτα στην συνοικία στην Rua de Santa Cruz do Castelo έξω από το κάστρο και φάγαμε ωραιότατα pastel de nata. Αργότερα μετάνιωσα να πω την αλήθεια. Ήθελα να δω τη θέα από το κάστρο όχι ότι είναι η ωραιότερη, άλλωστε έχει τόσα σημεία με παρόμοια ή καλύτερη θέα αλλά περισσότερο από ιστορικής άποψης και για τον περιβάλλοντα χώρο με τα κανόνια, την δεντροφυτευμένη αυλή του με τα παγώνια, τις χήνες και τις πάπιες να κυκλοφορούν στον κήπο . Το Castelo de Sao Jorge είναι χτισμένο τον 6ο αιώνα από Μαυριτανούς και αφιερώθηκε στον ΄Αγιο Γεώργιο, τον προστάτη άγιο της Αγγλίας, ως ανάμνηση της πορτογαλο-αγγλικής ειρήνης του 1371. Η τιμή εισόδου είναι 8,5€. http://castelodesaojorge.pt/ Τουλάχιστον το καμαρώσαμε όλες τις μέρες εξωτερικά αφού στέκεται στον λόφο ψηλά και είναι ορατό από κάθε σημείο της Λισαβόνας.
Και οι διαδρομές συνεχίζονται. Το λεωφορείο 737 από το κάστρο μας κατεβάζει κοντά στη Largo Santa Luzia όπου θα πάρουμε και πάλι το τραμ 28 για να κατέβουμε αυτή τη φορά πιο ψηλά στην στάση Graca. Από τη στάση προσεγγίσαμε εύκολα την εκκλησία Convento da Graca μια από τις παλαιότερες της πόλης που χτίστηκε το 1271. Εκεί βρίσκεται το ωραιότερο μπαλκόνι με θέα.
Στο αγαπημένο μου Miradouro da Graca απλώνεται η πιο εκπληκτική πανοραμική θέα της πόλης και σ’ αυτό βοήθησε η ώρα και ο ήλιος που μας πρόσφεραν το ωραιότερο ίσως ηλιοβασίλεμα που έχω δει ποτέ. Η υπέροχη βεράντα έχει θέα, το κέντρο της πόλης και φυσικά τον ποταμό με backround πάντα τη γέφυρα 25 de Abril. Το υπαίθριο καφέ δημιουργεί χαλαρωτική ατμόσφαιρα και είναι ένα από τα αγαπημένα με νέους ντόπιους αλλά και επισκέπτες που απολαμβάνουν τον καφέ ή το ποτό τους βλέποντας την μαγική θέα ειδικά κατά το ηλιοβασίλεμα. Η κρύα μπύρα που ήπιαμε σε συνδυασμό με την Live μουσική ενός μουσικού που έπαιζε στο πλάτωμα της βεράντας κιθάρα και θαυμάζοντας τα χρυσαφί χρώματα στον ουρανό που απλώνονταν στην πόλη ήταν από τις best στιγμές του ταξιδιού! Ένα ρομαντικό must που δεν πρέπει να παραλείψει κανείς!
Ο ήλιος μας έχει αποχαιρετίσει πια και για το τέλος αυτής της περιήγησης στην περιοχή της Αlfama αφήσαμε άλλο ένα miradouro. Είναι κοντά από αυτό της Graca και δεν χρειάστηκε να πάρουμε κάποιο μέσο. Η απόσταση είναι το πολύ 10 λεπτά με μόνη δυσκολία μια μεγαλούτσικη ανηφόρα. Από το Miradouro da Graca, μπήκαμε στην οδό Rua Damasceno Monteiro και μετά δεξιά και επάνω στην Calcada do Monte. Βρεθήκαμε στο ψηλότερο σημείο με την πιο εκτεταμένη και ολοκληρωμένη άποψη πάνω από την πόλη! Το Miradouro da Senhora do Monteείναι το λιγότερο επισκέψιμο μπαλκόνι με θέα, είχε λίγα άτομα και ήταν ήσυχα με μια γαλήνια ατμόσφαιρα. Μια παρέα κάθισε έξω από τα προστατευτικά κάγκελα αψηφώντας τον γκρεμό από κάτω, ενώ ένας τύπος με επαγγελματικό φωτογραφικό εξοπλισμό μάλλον τραβούσε λήψεις που θα τις χρησιμοποιούσε για time lapse. Στον χώρο υπάρχουν πολλά παγκάκια και μια εικόνα της παναγίας μπροστά από το παρεκκλήσι του Sao Gens.
Βράδιαζε πια και σ’ αυτό το ψηλό σημείο είχε βγάλει ψύχρα και οι ζακέτες μετά από ώρες κλεισμένες στον σάκο μπήκαν στα σώματα μας! Αγναντέψαμε αυτή την ομορφιά αμίλητοι με ένα βλέμμα πληρότητας! Τα χρώματα στον ουρανό με ανακατεμένα τα σύννεφα με τον ήλιο, και τα αναμμένα φώτα της πόλης μετατράπηκαν σε έναν αριστουργηματικό πίνακα ζωγραφικής!
Δεν ήθελα να φύγω. Το μέρος άδειασε κι εγώ κοιτούσα. Ο φίλος μου με τραβούσε να φύγουμε κι εγώ εξακολουθούσα να κοιτούσα! Και θα ξαναπώ πως αυτές οι εικόνες της φύσης, αυτές οι στιγμές αυτά τα πανοράματα είναι οι πιο έντονες στιγμές σε ένα ταξίδι που υπερέχουν απέναντι σε οποιοδήποτε μουσείο και αξιοθέατο. Εδώ τα κτίρια αποτελούσαν μέρος του καμβά και συμπλήρωναν την εξαιρετική σύνθεση!
Κατεβήκαμε στην Largo Graca και με το τραμ 28 κατεβήκαμε στο τέρμα στην Martim Moniz. Στην Praca Figueira είχε στηθεί μια γιορτή. Μια εξέδρα είχε ετοιμαστεί και σε υψηλά ντεσιμπέλ ακούγονταν ρυθμικά τραγούδια. Γύρω στην πλατεία είχε ξύλινα περίπτερα που πουλούσαν διάφορα προϊόντα όπως διάφορα τυριά, γλυκά και σάντουιτς.
Την πείνα μας ικανοποιήσαμε στο έπακρων στο γνωστό κινέζικο εστιατόριο wok oriental και βρίσκεται δίπλα στο κάτω επίπεδο του ασανσέρ της Santa Justa. Αν και ταχυφαγείο self service από μπουφέ η ποικιλία ήταν τεράστια και η ποιότητα πολύ καλή. Είναι μια οικονομική λύση γιατί το κόσμος είναι 8,95€ απεριόριστη ποσότητα και πληρώνεις έξτρα αυτά που θα πιείς. http://wok.com.sapo.pt/
Το σημερινό μαραθώνιο μπορεί να ήταν εξουθενωτικό, όμως μας αποζημίωσε με εικόνες και εμπειρίες. Η ξεκούραση στο δωμάτιο ήταν επιβεβλημένοι και η νυχτερινή έξοδος αποφασισμένη. Χωρίς να υπάρχει διάθεση για ψαξίματα και μετακινήσεις, ψαχτήκαμε και πάλι στην περιοχή μας. Ανεβήκαμε την Calcada da Gloria με το Elevador και στην αρχή είπαμε να κινηθούμε στην Principe Real που όπως λέγεται είναι η καρδιά της νυχτερινής διασκέδασης. Η περιοχή συνορεύει με το Bairro Alto και είναι κοντά με τα πόδια. Δεν ξέρω αν φταίει η ώρα ή που δεν ψάξαμε στους σωστούς δρόμους αλλά δεν βρήκαμε κάποιο μέρος με μαζεμένα μπαρ παρά κάποια σκόρπια που δεν μας έκαναν κλικ να καθίσουμε.
Έτσι χωρίς να το σκεφτούμε επιστρέψαμε στα στενά του Bairro Alto και αυτό που αντικρίσαμε ήταν άνευ προηγουμένου. Αν την Πέμπτη είχε πλήθος κόσμου, απόψε Σάββατο επικρατούσε λαοθάλασσα σε κάθε μα σε κάθε δρόμο! Περνούσαμε με δυσκολία τα στενά και δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις μαγαζιά. Δεν έχω ξαναδεί παρόμοιο πουθενά. Και κρίμα που δεν πήρα φωτογραφική και κινητό μαζί μου να απαθανατίσω αυτές τις εικόνες. Στριμωχνόμασταν ανάμεσα στο πλήθος και χανόμασταν και από ένα σημείο και μετά ήρθε ο εκνευρισμός. Δεν είναι διασκέδαση αυτό! Την Πέμπτη μου φάνηκε νορμάλ η κατάσταση ενώ Σαββατόβραδο είχε ξεφύγει! Σκεφτήκαμε να φύγουμε αλλά τελικά με δυσκολία πήγαμε βρήκαμε μπροστά μας το μπαρ Maria Caxuxa στη Rua da Barroca που είναι από τα πιο δημοφιλή της περιοχής. Εννοείται μέσα δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα οπότε σταθήκαμε έξω και ήπιαμε τις μπύρες μας και τα νεύρα μας αντικαταστάθηκαν με πολύ γέλιο και κέφι. Όταν αποχωρήσαμε στις 3 οι στους δρόμους επικρατούσε ακόμα το αδιαχώρητο!
Είμαστε στην Alfama. Την ψυχή της Λισαβόνας. Η γραφική μεσαιωνική συνοικία της Alfama θεωρείται η παλαιότερη συνοικία στην Ευρώπη μετά το El Populo της Cadiz στην Ισπανία. Είναι σαν ένα μικρό χωριό μέσα στην πόλη, που στέκεται ως μια κάψουλα του χρόνου για εκατοντάδες έτη πριν την καταστροφή της Λισαβόνας από το σεισμό του 1755, καθώς παρέμεινε όρθια χάρη στα στερεά θεμέλια της αν και επισκευάστηκε από τον τοπικό πληθυσμό μετά το σεισμό. Η Alfama είναι η χαρά της πεζοπορίας και της φωτογράφισης, χάρη στα μεσαιωνικά σοκάκια της, μέσα από τα στενά και δαιδαλώδη δρομάκια, τις απότομες σκάλες και τα μπαλκόνια με την εξαιρετική θέα. Είναι χτισμένη σε έναν εντυπωσιακό λόφο που εκτείνεται μέχρι τη γειτονιά της Graca και είναι γεμάτη εικόνες και μυρωδιές! Μπουγάδες που κρέμονται από παλιά σπίτια, μικρές πλατείες, εκκλησίες, ασβεστωμένα σπίτια στολισμένα με γλάστρες με λουλούδια, εκπληκτικά πλακάκια azulejos σε προσόψεις κτιρίων, μυρωδιές από ψάρια στη σχάρα, ήχοι τραγουδιών fado, ατμοσφαιρικά καφέ και εστιατόρια σε τετράγωνα και γειτονιές συνθέτουν ένα μαγικό σκηνικό που μόνο αν κάποιος βρεθεί εκεί μπορεί να καταλάβει με όλες του τις αισθήσεις τι είναι η Alfama!
Η βόλτα μας πίσω στο χρόνο ξεκίνησε από Largo da Madalena. Μέσα στο μυαλό μου είχα μια εικόνα της συνοικίας και ήξερα περίπου τα σημεία που ήθελα να δω. Όμως εδώ ο προγραμματισμός δεν έχει νόημα. Άφησα στην άκρη χάρτες, πλοηγούς και αποφάσισα να περιπλανηθούμε στα σοκάκια και τα μικρά τετράγωνα με μοναδικό οδηγό το ένστικτο και τις αισθήσεις μας! Χωρίς να με νοιάζει αν χάσω έναν δρόμο ή δεν βρω κάποια οδό ή κάποιο κτίριο. Το ζητούμενο ήταν να χαθούμε στην μαγεία της παλιάς αυθεντικής γειτονιάς!
Largo da Madalena / Igreja da Madalena
Ο δρόμος της Rua dos Bacalhoeiros μας έφερε σύντομα σε ένα από τα διασημότερα κτίρια το Casa dos Bicos. Το ασυνήθιστο αυτό κτίριο είναι εμπνευσμένο από τα παλάτια της Βενετίας, χτίστηκε το 1523 και είναι ένα από τα λίγα που επιζήσαν του σεισμού του 1755. Η περίεργη χαρακτηριστική του πρόσοψη αποτελείται από 1000 αιχμές (Bicos) ενώ οι δύο επάνω όροφοι έχουν παράθυρα στυλ Manueline. Περιλαμβάνει εκθεσιακούς χώρους και ένα μικρό αμφιθέατρο και επίσης υπάρχει ένας αρχαιολογικό χώρος στο ισόγειο, με ευρήματα από τη ρωμαϊκή εποχή.
Σχεδόν δίπλα από το Casa dos Bicos είναι η Arco Portas do Mar
Μπλεχτήκαμε στα στενά όπου περάσαμε όμορφα μικρά καφέ και εστιατόρια γεμάτα κόσμο και ο δρόμος μας έβγαλε σε ένα σημαντικό αξιοθέατο χαμηλά της Αlfama τον Καθεδρικό ναό Se de Lisboa στη Largo da Se και απέναντι είναι η Igreja de Santo Antonio.
Largo da Se
Ο καθεδρικός ναός Se δεν είναι το πιο μεγάλο θρησκευτικό μνημείο της Λισαβόνας, που είναι το Μοναστήρι του Ιερώνυμου και η Basilica da Estrela. Διαφέρει αρκετά από τους άλλους Ευρωπαϊκούς καθεδρικούς ναούς και περισσότερο είναι σαν ένα κάστρο. Χτίστηκε πάνω από ένα παλιό τζαμί τον 12ο αιώνα και αναμιγνύει το ρωμανικό και γοτθικό στυλ. Στο εσωτερικό του περιλαμβάνει σκήτες του 14ου αιώνα από αρχαιολογικές ανασκαφές, το μέρος που βαπτίστηκε ο Άγιος Αντώνιος και ένα θησαυροφυλάκιο του 18ου αιώνα με πολύτιμα πετράδια του βασιλιάς Jose. Η είσοδος είναι δωρεάν.
Το χάσιμο στα στενά της παλιάς πόλης συνεχίστηκε από την οδό Cruzes da Se και την Rua de Sao Joao da Praca. Ένα μικρό μαγαζί μας τράβηκε να καθίσουμε στο τραπεζάκι έξω παρέα με το πανέμορφο σκυλί του νεαρού ιδιοκτήτη. Ξεκουραστήκαμε και χαλαρώσαμε στον ήλιο τρώγοντας ένα εξαιρετικό σάντουιτς με ζουμερά φιλέτα!
Η Rua de Sao Joao da Praca μας έφερε σε ένα από τα πιο γνωστά σημεία της Αlfama, την Largo de Sao Rafael όπου ο δρόμος χωρίζεται σε δύο κατευθύνσεις, την Rua de Sao Pedro και την Rua Sao Miguel. Η Rua de Sao Pedro είναι από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της παλιά πόλης με μικρά μαγαζάκια και ταβέρνες που όμως κατά τις νυχτερινές ώρες που ανάβουν τα φαναράκια γοητεύει περισσότερο, γι’ αυτό κι εμείς στρίψαμε επί της Rua Sao Miguel.
Rua de Sao Joao da Praca
Rua de Sao Pedro
Rua Sao Miguel
Ανάμεσα στα σοκάκια και τα κτίρια τριγύρω η μικρή πλατεία Largo de Sao Miguel μπροστά και πίσω από την εκκλησία είναι από τα ομορφότερα και γραφικότερα σημεία της Αλφάμα που με γοήτευσαν περισσότερο και είναι από τα πιο δημοφιλή και αγαπημένα όλων των επισκεπτών.
Από την πλευρά του τοίχου προς τα αριστερά της εισόδου είναι ένας πίνακας από azulejos που χρονολογείται από τα 1770 που απεικονίζει την Παναγία του Ροδαρίου με τον Ιησού.
Μπήκαμε στο στενό δεξιά της εκκλησίας και είδαμε καθημερινές στιγμές των κατοίκων, περνώντας παραδοσιακά κουρεία, ανθρώπους που έκαναν εργασίες στα σπίτια τους, μαγαζάκια και μικρά εστιατόρια.
Πάντως η Αlfama έχει εμφανή στοιχεία Ρωμαίων και κυρίως των Αράβων που είναι οι δύο σπουδαιότεροι πολιτισμοί του παρελθόντος της Λισαβόνας με τα στενά δρομάκια να προκύπτουν από την μουσουλμανική κουλτούρα, οπότε οι Άραβες είναι που έδωσαν στην περιοχή ατμόσφαιρα και της είχαν δώσει το όνομα Αlhama. Χαθήκαμε σε διάφορα στενά γύρω από την εκκλησία μέχρι που βγήκαμε στην πίσω πλευρά και την βλέπαμε ψηλά από τα σκαλιά. Ένα σημείο που μου θύμισε Ελληνικό νησί!
Travessa de Sao Miguel
Escadinhas de Sao Miguel
Mια Πορτογαλίδα γάτα φλερτάρει…
Τα σκαλιά γρήγορα μας ανέβασαν επίπεδο και βρεθήκαμε ακριβώς στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης Largo das Portas do Sol. Από την ησυχία βρεθήκαμε στην ζωντάνια και την πολυκοσμία αφού εδώ είναι το πιο πολύβουο μέρος της Αλφάμα. Στο σημείο βρίσκεται μια αγαπημένη ταράτσα στην παλιά πόλη με θέα το ποτάμι και εκπληκτική θέα της Αλφαμα. Για μένα είναι η δεύτερη αγαπημένη μου βεράντα. Το Miradouro das Portas do Sol πραγματικά προσφέρεται για τις ωραιότερες φωτογραφικές λήψεις με τις στέγες, τα σοκάκια την εκκλησία Sao Vicente de Fora ψηλά στο βάθος, να δένουν αρμονικά με τον ποταμό Τάγο που απλώνεται από κάτω. Μαγευτικές παρτ ποστάλ! Και δεν είναι μόνο αυτό. Γύρω από το μπαλκόνι και στην πλατεία επικρατεί ένα κλίμα χαράς από τον κόσμο που μαζεύεται στο σημείο. Μια μπάντα στην είσοδο του Miradouro δημιουργούσε ατμόσφαιρα γιορτής με άρωμα καλοκαιριού με τα Reggae τραγούδια που έπαιζε. Ακόμα και το τραμ 28 που κάνει στάση εδώ και πηγαινοέρχεται ασταμάτητα γεμάτο τουρίστες είναι μια χαρακτηριστική εικόνα της μικρής πλατείας που της δίνει άλλη πνοή! Δεν υπάρχει περίπτωση επισκέπτης να μη περάσει από το Largo das Portas do Sol. Η καρδιά της Alfama χτυπάει εδώ.
Λίγα βήματα πιο κάτω είναι ένα άλλο εξαιρετικό σημείο που είχαμε βρεθεί το προηγούμενο βράδυ το Miradouro Santa Luzia. Κατ αρχήν το πρώτο που θαυμάζεις εδώ είναι ο πανέμορφος κήπος του προαύλιου της εκκλησίας και δύο πίνακες από azulejos που κοσμούν τον εξωτερικό τοίχο από το εκκλησάκι με το μεγάλο πάνελ να δείχνει πως ήταν η πλατεία Comercio πριν από τον σεισμό του 1755.
Η βεράντα σκεπάζεται από ένα όμορφο κιόσκι, και πλακίδια με γεωμετρικά σχήματα καλύπτουν τους τοίχους της ταράτσας που όμως δυστυχώς ήταν τα περισσότερα κατεστραμμένα και παρατημένα. Και εδώ είχε πολύ κόσμο και ένας ζωγράφος ζωγράφιζε και πουλούσε εξαιρετικούς πίνακες σε καμβά. Η θέα πάνω από τα σπίτια, τις εκκλησίες, και τον ποταμό Τάγο είναι σαρωτική! Άλλο ένα εξαιρετικό σημείο για εκπληκτικές φωτογραφίες. Και ήμουν τυχερός γιατί υπήρχαν οι ιδανικές αγαπημένες μου συνθήκες για λήψεις. Ήλιος, γαλάζιος ουρανός με σύννεφα, διαύγεια και φυσικά ένα εξαιρετικά όμορφο μοντέλο!
Η συνέχεια είχε τραμ 28. Είναι εμπειρία η διαδρομή του τραμ μέσα στους εξαιρετικά στενούς δρόμους και αν απομόνωνα τους τουρίστες που το είχαν γεμίζει ασφυκτικά, θα νόμιζα πως ήμουν σε μια άλλη εποχή. Όμως μου άρεσε που έβλεπα χαρούμενα και χαμογελαστά πρόσωπα όλων των ηλικιών που ακόμα και όρθιοι απολάμβαναν τη στιγμή και ζούσαν αυτή τη βόλτα με το τραμ ανάμεσα στα στενά της Alfama, και κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι γι’ αυτή τη συνεύρεση με άλλους τουρίστες σαν να είμαστε όλοι μια παρέα. Σε πολλά σημεία της παλιάς πόλης είδαμε να κυκλοφορούν χαριτωμένα πολύχρωμα τρίκυκλα που μετέφεραν τουρίστες. Δεν ξέρω την τιμή αλλά φαινόταν διασκεδαστικό και μάλλον γρήγορο αφού τρύπωνε εύκολα στα στενά και τις ανηφόρες. Η αφετηρία-πιάτσα απ’ ότι είδα είναι έξω από τον καθεδρικό ναό.
Από το τραμ κατεβήκαμε στη Largo Sao Vicente εκεί που βρίσκεται η επιβλητική εκκλησία, οι λευκοί πύργοι της οποίας ξεχωρίζουν στον ορίζοντα του Λισαβόνας η Igreja de Sao Vicente de Fora. Το μοναστήρι είναι ένα κτίσμα του 1600 και είναι από τα αξιοθέατα που μάλλον προσπερνάει ο περισσότερος κόσμος και κακώς! Γιατί η όχι μόνο η ταράτσα προσφέρει από τις ωραιότερες θέες αλλά εσωτερικά έχει την μεγαλύτερη συλλογή στον κόσμο σε μπαρόκ πλακίδια azulejos. Επίσης στεγάζει τους τάφους των μελών του βασιλικού οίκου Braganca της Πορτογαλίας, από το 1656, μέχρι το 1951.Το είχαμε στα υπόψιν αλλά και εμείς το προσπεράσαμε γιατί ήταν ήδη αργά το απόγευμα και είχαμε ακόμα δρόμο στην περιήγησή μας.
Πίσω από το μοναστήρι είναι ένας από τους ωραιότερους δρόμους που καταλήγει σε μια αψίδα την Arco Grande de Cima, που μας έβγαλε στη Campo Santa Clara που πλαισιώνεται από κομψές κατοικίες και είναι το σημείο που γίνεται το υπαίθριο παζάρι της πόλης η Feira da Ladra με 800 χρόνια ιστορία! Την πετύχαμε ανοιχτή καθώς ήταν Σάββατο γιατί λειτουργεί μόνο την Τρίτη και το Σάββατο. Βέβαια αυτό δεν το ξέραμε όταν ήμασταν εκεί και είπαμε να το αφήσουμε τελευταία μέρα για Δευτέρα που φυσικά ήταν άδεια χωρίς τους στημένους πάγκους. Αν το ξέραμε θα αγοράζαμε δώρα και αναμνηστικά γιατί μάλλον είχε καλύτερες τιμές από τα κανονικά μαγαζιά του κέντρου. Η αγορά Feira da Ladra (αγορά των κλεφτών) είναι μια αγορά που πουλάει λίγο απ’ όλα όπως παλιά συλλεκτικά αντικείμενα, ρούχα από δεύτερο χέρι, αντίκες, έπιπλα μέχρι και αυθεντικά κεραμικά πλακάκια που έχουν κλαπεί από προσόψεις κτιρίων και πήρε αυτή την περίεργη ονομασία, επειδή πραγματικά ήταν το μόνο μέρος που πωλούνταν κλεμμένα αντικείμενα! Σήμερα πωλούνται και προσωπικά πράγματα που οι άνθρωποι θέλουν να ξεφορτωθούν (και κάποια κλοπιμαία φυσικά).
Arco Grande de Cima
Campo Santa Clara - Feira da Ladra
Κατηφορίζοντας από την αγορά των κλεφτών η Campo Santa Clara μας έφερε στην μπαρόκ εκκλησία Igreja de Santa Engracia του 17ου αιώνα που κατά τον 20ο αιώνα η εκκλησία μετατράπηκε σε Εθνικό Πάνθεον (Panteao Nacional). Πήρε τρεις αιώνες για να ολοκληρωθεί, έχει το σχήμα ελληνικού σταυρού με έναν τρούλο που στέκεται στο ορίζοντα της πόλης. Το Πάνθεον είναι ο τόπος ανάπαυσης για μεγάλες πολιτικές και πολιτιστικές προσωπικότητες της Πορτογαλίας και περιλαμβάνει τους τάφους διαφόρων πορτογάλων προέδρων καθώς και του γνωστού συγγραφέως της χώρας Almeida Garrett, ενώ ο πιο διάσημος τάφος είναι αυτός της πιο σπουδαίας τραγουδίστριας fado της Amalia Rodrigues που βρίσκεται στο Πάνθεον από το 1999. Για 20 λεπτά χάσαμε την τελευταία είσοδο και το πετύχαμε κλειστό. Έμελε να μη μπούμε ποτέ μέσα αφού την Δευτέρα που επιστρέψαμε το βρήκαμε κλειστό αφού σχεδόν όλα τα μνημεία και μουσεία είναι κλειστά τις Δευτέρες. Η είσοδος είναι 4€ και ο θόλος του προσφέρει πανοραμική θέα της πόλης.
Campo de Santa Clara απέναντι από το Πάνθεον
Από το Πάνθεον ανηφορήσαμε και πάλι από τον ίδιο δρόμο και από την Largo Sao Vicente πήραμε ξανά το τραμ 28 που αυτή τη φορά μας κατέβασε κοντά στον Καθεδρικό ναό. Στον κεντρικό δρόμο Largo Sao Martinho λίγο πιο πάνω από τον καθεδρικό από την στάση πήραμε το μίνι λεωφορείο 737 το οποίο κάνει τέρμα στο κάστρο του Αγίου Γεωργίου.
Η διαδρομή μπορεί να επιτευχτεί και με τα πόδια αν και ανηφορική. Για μας ήταν απαγορευτικό με την κούραση τόσων ημερών και με σακατεμένα πόδια. Το μικρό λεωφορείο χώθηκε με ευκολία τα ανηφορικά στενά και η περιοχή θύμισε χωριό ενώ ανάμεσα στα σοκάκια και τις μικρές πλατειές παντού είχε κόσμο. Το λεωφορείο κάνει τέρμα στην είσοδο του κάστρου και αναχωρεί από το ίδιο σημείο.
Άλλο ένα μέρος με πολύ πολύ κόσμο. Αν και αργά το απόγευμα και πήγαινε προς σούρουπο το εκδοτήριο ήταν ακόμα ανοιχτό. Αποφασίσαμε να μη μπούμε μέσα επειδή ο χρόνος δεν επαρκούσε και είχαν μείνει τα miradouros της Graca και της Senhora do Monte. Κάναμε όμως βόλτα στην συνοικία στην Rua de Santa Cruz do Castelo έξω από το κάστρο και φάγαμε ωραιότατα pastel de nata. Αργότερα μετάνιωσα να πω την αλήθεια. Ήθελα να δω τη θέα από το κάστρο όχι ότι είναι η ωραιότερη, άλλωστε έχει τόσα σημεία με παρόμοια ή καλύτερη θέα αλλά περισσότερο από ιστορικής άποψης και για τον περιβάλλοντα χώρο με τα κανόνια, την δεντροφυτευμένη αυλή του με τα παγώνια, τις χήνες και τις πάπιες να κυκλοφορούν στον κήπο . Το Castelo de Sao Jorge είναι χτισμένο τον 6ο αιώνα από Μαυριτανούς και αφιερώθηκε στον ΄Αγιο Γεώργιο, τον προστάτη άγιο της Αγγλίας, ως ανάμνηση της πορτογαλο-αγγλικής ειρήνης του 1371. Η τιμή εισόδου είναι 8,5€. http://castelodesaojorge.pt/ Τουλάχιστον το καμαρώσαμε όλες τις μέρες εξωτερικά αφού στέκεται στον λόφο ψηλά και είναι ορατό από κάθε σημείο της Λισαβόνας.
Και οι διαδρομές συνεχίζονται. Το λεωφορείο 737 από το κάστρο μας κατεβάζει κοντά στη Largo Santa Luzia όπου θα πάρουμε και πάλι το τραμ 28 για να κατέβουμε αυτή τη φορά πιο ψηλά στην στάση Graca. Από τη στάση προσεγγίσαμε εύκολα την εκκλησία Convento da Graca μια από τις παλαιότερες της πόλης που χτίστηκε το 1271. Εκεί βρίσκεται το ωραιότερο μπαλκόνι με θέα.
Στο αγαπημένο μου Miradouro da Graca απλώνεται η πιο εκπληκτική πανοραμική θέα της πόλης και σ’ αυτό βοήθησε η ώρα και ο ήλιος που μας πρόσφεραν το ωραιότερο ίσως ηλιοβασίλεμα που έχω δει ποτέ. Η υπέροχη βεράντα έχει θέα, το κέντρο της πόλης και φυσικά τον ποταμό με backround πάντα τη γέφυρα 25 de Abril. Το υπαίθριο καφέ δημιουργεί χαλαρωτική ατμόσφαιρα και είναι ένα από τα αγαπημένα με νέους ντόπιους αλλά και επισκέπτες που απολαμβάνουν τον καφέ ή το ποτό τους βλέποντας την μαγική θέα ειδικά κατά το ηλιοβασίλεμα. Η κρύα μπύρα που ήπιαμε σε συνδυασμό με την Live μουσική ενός μουσικού που έπαιζε στο πλάτωμα της βεράντας κιθάρα και θαυμάζοντας τα χρυσαφί χρώματα στον ουρανό που απλώνονταν στην πόλη ήταν από τις best στιγμές του ταξιδιού! Ένα ρομαντικό must που δεν πρέπει να παραλείψει κανείς!
Ο ήλιος μας έχει αποχαιρετίσει πια και για το τέλος αυτής της περιήγησης στην περιοχή της Αlfama αφήσαμε άλλο ένα miradouro. Είναι κοντά από αυτό της Graca και δεν χρειάστηκε να πάρουμε κάποιο μέσο. Η απόσταση είναι το πολύ 10 λεπτά με μόνη δυσκολία μια μεγαλούτσικη ανηφόρα. Από το Miradouro da Graca, μπήκαμε στην οδό Rua Damasceno Monteiro και μετά δεξιά και επάνω στην Calcada do Monte. Βρεθήκαμε στο ψηλότερο σημείο με την πιο εκτεταμένη και ολοκληρωμένη άποψη πάνω από την πόλη! Το Miradouro da Senhora do Monteείναι το λιγότερο επισκέψιμο μπαλκόνι με θέα, είχε λίγα άτομα και ήταν ήσυχα με μια γαλήνια ατμόσφαιρα. Μια παρέα κάθισε έξω από τα προστατευτικά κάγκελα αψηφώντας τον γκρεμό από κάτω, ενώ ένας τύπος με επαγγελματικό φωτογραφικό εξοπλισμό μάλλον τραβούσε λήψεις που θα τις χρησιμοποιούσε για time lapse. Στον χώρο υπάρχουν πολλά παγκάκια και μια εικόνα της παναγίας μπροστά από το παρεκκλήσι του Sao Gens.
Βράδιαζε πια και σ’ αυτό το ψηλό σημείο είχε βγάλει ψύχρα και οι ζακέτες μετά από ώρες κλεισμένες στον σάκο μπήκαν στα σώματα μας! Αγναντέψαμε αυτή την ομορφιά αμίλητοι με ένα βλέμμα πληρότητας! Τα χρώματα στον ουρανό με ανακατεμένα τα σύννεφα με τον ήλιο, και τα αναμμένα φώτα της πόλης μετατράπηκαν σε έναν αριστουργηματικό πίνακα ζωγραφικής!
Δεν ήθελα να φύγω. Το μέρος άδειασε κι εγώ κοιτούσα. Ο φίλος μου με τραβούσε να φύγουμε κι εγώ εξακολουθούσα να κοιτούσα! Και θα ξαναπώ πως αυτές οι εικόνες της φύσης, αυτές οι στιγμές αυτά τα πανοράματα είναι οι πιο έντονες στιγμές σε ένα ταξίδι που υπερέχουν απέναντι σε οποιοδήποτε μουσείο και αξιοθέατο. Εδώ τα κτίρια αποτελούσαν μέρος του καμβά και συμπλήρωναν την εξαιρετική σύνθεση!
Κατεβήκαμε στην Largo Graca και με το τραμ 28 κατεβήκαμε στο τέρμα στην Martim Moniz. Στην Praca Figueira είχε στηθεί μια γιορτή. Μια εξέδρα είχε ετοιμαστεί και σε υψηλά ντεσιμπέλ ακούγονταν ρυθμικά τραγούδια. Γύρω στην πλατεία είχε ξύλινα περίπτερα που πουλούσαν διάφορα προϊόντα όπως διάφορα τυριά, γλυκά και σάντουιτς.
Την πείνα μας ικανοποιήσαμε στο έπακρων στο γνωστό κινέζικο εστιατόριο wok oriental και βρίσκεται δίπλα στο κάτω επίπεδο του ασανσέρ της Santa Justa. Αν και ταχυφαγείο self service από μπουφέ η ποικιλία ήταν τεράστια και η ποιότητα πολύ καλή. Είναι μια οικονομική λύση γιατί το κόσμος είναι 8,95€ απεριόριστη ποσότητα και πληρώνεις έξτρα αυτά που θα πιείς. http://wok.com.sapo.pt/
Το σημερινό μαραθώνιο μπορεί να ήταν εξουθενωτικό, όμως μας αποζημίωσε με εικόνες και εμπειρίες. Η ξεκούραση στο δωμάτιο ήταν επιβεβλημένοι και η νυχτερινή έξοδος αποφασισμένη. Χωρίς να υπάρχει διάθεση για ψαξίματα και μετακινήσεις, ψαχτήκαμε και πάλι στην περιοχή μας. Ανεβήκαμε την Calcada da Gloria με το Elevador και στην αρχή είπαμε να κινηθούμε στην Principe Real που όπως λέγεται είναι η καρδιά της νυχτερινής διασκέδασης. Η περιοχή συνορεύει με το Bairro Alto και είναι κοντά με τα πόδια. Δεν ξέρω αν φταίει η ώρα ή που δεν ψάξαμε στους σωστούς δρόμους αλλά δεν βρήκαμε κάποιο μέρος με μαζεμένα μπαρ παρά κάποια σκόρπια που δεν μας έκαναν κλικ να καθίσουμε.
Έτσι χωρίς να το σκεφτούμε επιστρέψαμε στα στενά του Bairro Alto και αυτό που αντικρίσαμε ήταν άνευ προηγουμένου. Αν την Πέμπτη είχε πλήθος κόσμου, απόψε Σάββατο επικρατούσε λαοθάλασσα σε κάθε μα σε κάθε δρόμο! Περνούσαμε με δυσκολία τα στενά και δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις μαγαζιά. Δεν έχω ξαναδεί παρόμοιο πουθενά. Και κρίμα που δεν πήρα φωτογραφική και κινητό μαζί μου να απαθανατίσω αυτές τις εικόνες. Στριμωχνόμασταν ανάμεσα στο πλήθος και χανόμασταν και από ένα σημείο και μετά ήρθε ο εκνευρισμός. Δεν είναι διασκέδαση αυτό! Την Πέμπτη μου φάνηκε νορμάλ η κατάσταση ενώ Σαββατόβραδο είχε ξεφύγει! Σκεφτήκαμε να φύγουμε αλλά τελικά με δυσκολία πήγαμε βρήκαμε μπροστά μας το μπαρ Maria Caxuxa στη Rua da Barroca που είναι από τα πιο δημοφιλή της περιοχής. Εννοείται μέσα δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα οπότε σταθήκαμε έξω και ήπιαμε τις μπύρες μας και τα νεύρα μας αντικαταστάθηκαν με πολύ γέλιο και κέφι. Όταν αποχωρήσαμε στις 3 οι στους δρόμους επικρατούσε ακόμα το αδιαχώρητο!
Last edited:
