giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.680
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η ημέρα: 2 πτήσεις, αναμονή και η άφιξη στο Πόρτο!
- 2η ημέρα - Αυτό είναι το Porto! – part 1
- 2η ημέρα - Αυτό είναι το Porto! – part 2
- 2η ημέρα - Αυτό είναι το Porto! – part 3
- 3η ημέρα: H αποτυχημένη εκδρομή και τα καρεκλοπόδαρα! part 1
- 3η ημέρα: H αποτυχημένη εκδρομή και τα καρεκλοπόδαρα! part 2
- 4η ημέρα: Η φουρτούνα στον Ωκεανό και το λάθος τρένο!
- 4η ημέρα: Άφιξη στη Λισαβόνα, το Πάρκο των Εθνών και η… Coca!
- 5η ημέρα: Άνω πόλη – Κάτω πόλη (Οι γειτονιές του Bairro Alto και του Chiado) και ο Fernando Pessoa!
- 5η ημέρα: Στις γειτονιές του Chiado της Baixa και αντικρίζοντας τον Χριστό!
- 6η ημέρα: Belem - Το μέρος της Unesco των θαλασσοπόρων και των Pasteis de Nata!
- 6η ημέρα: Χαμένοι στα σοκάκια της Alfama και το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα!
- 7η ημέρα: Στην ρομαντική όαση της Sintra
- 7η ημέρα: Καύσωνας και μπερδέματα στις γειτονιές του Ατλαντικού!
- 8η ημέρα: Οι τελευταίες ώρες στη Λισαβόνα…Αντίο!
- Extra: Λίγο από Βρυξέλλες και πολύ από άγχος!
- Video
1η ημέρα: 2 πτήσεις, αναμονή και η άφιξη στο Πόρτο!
Για να φτάσει η χάρη μας στην Πορτογαλία έπρεπε από Θεσσαλονίκη να ταξιδέψουμε με δύο πτήσεις με ενδιάμεσο σταθμό το Βέλγιο. Για άλλη μια φορά η Ryanair ήταν αρωγός αυτού του ταξιδιού με τις 4 πτήσεις συνολικά να κοστίζουν 110€ το άτομο. Καθόλου άσχημα αν αναλογιστούμε την απόσταση και τις τιμές των άλλων εταιρειών που πετάνε Πορτογαλία. Βέβαια όπως αποδείχτηκε η τιμή των αεροπορικών αυξάνεται αρκετά όταν προστίθενται έξοδα μεταφοράς τρένων, λεωφορείων και ταξί για να μεταβείς από το ένα αεροδρόμιο στο άλλο ή στην πόλη μιας και ο συνδυασμός των 4 πτήσεων μας ήταν κάπως πολύπλοκος. Αλλά αυτά στην πορεία.
Η πτήση από Θεσσαλονίκη είναι στις 9:10 κι εμείς πρώτη φορά φτάσαμε αργοπορημένοι στο αεροδρόμιο. Στις 8:40 περνάμε τον έλεγχο και οι υπάλληλοι κοντοστέκονται στο τρίποδο που είχα στην αποσκευή (αυτό θα επαναληφθεί και στα υπόλοιπα αεροδρόμια) και αφού ζητούν να το δουν και διαπιστώνουν ότι δεν κουβαλάω μπαζούκας τελειώνουμε και περιμένουμε στην πύλη με σειρά προτεραιότητας παρακαλώ που μάλλον γράφτηκε ως δια μαγείας στην κάρτα επιβίβασης αφού εγώ ποτέ δεν έκλεισα κάτι τέτοιο!
Αν πω ότι η πτήση ήταν χαλαρή θα πω ψέματα. Για μένα τουλάχιστον. Το προβληματάκι μου το έχω με τις ναυτίες και τη ζάλη στα αεροπλάνα και ειδικά προς το τέλος που κουνούσε έγινα ζαλισμένο κοτόπουλο! Καλά που ήταν και το ενδιαφέρον πλήρωμα του αεροσκάφους που σχολιάζαμε σχεδόν σε όλη την πτήση και η ώρα πέρασε ευχάριστα.
Γύρω στις 11 ώρα Βελγίου προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Σαρλερουά. Από εδώ η πτήση για το Πόρτο είναι στις 16:35. Μείναμε στο αεροδρόμιο και κάτσαμε στο Paul για ελαφρύ φαγητό και καταστρώσαμε τα σχέδια μας για το πρώτο μας βράδυ στο Πόρτο. Η ώρα δεν περνούσε στο μικρό αεροδρόμιο και ήρθε η χαλάρωση και η βαρεμάρα με εξαίρεση κάποιες εντυπωσιακές παρουσίες που έβλεπε το μάτι μας και μας ξυπνούσαν ανά διαστήματα! Στον έλεγχο επικρατούσε ένας χαμός και μπήκαμε στη σειρά. Αφού πάλι το τρίποδο έγινε το επίκεντρο χωρίς όμως να ζητήσουν να το δουν περιμέναμε στην πύλη αυτή τη φορά ως κοινοί θνητοί χωρίς σειρά προτεραιότητας!
Περιμένοντας στην πύλη, λίγο πριν επιβιβαστούμε στο αεροπλανο
Η πτήση αυτή ήταν ακόμα χειρότερη. Από την αρχή είχα κλειστά μάτια και η ναυτία με ανακάτεψε. Η χαρτοσακούλα ανά χείρας ευτυχώς δεν χρησιμοποιήθηκε! Το τσαχπίνικο και αλέγκρο πλήρωμα και πάλι έφτιαξε λίγο τη διάθεση μου ( μα τι καλή εταιρεία αυτή η Ryanair), και αφού ξανά έγινα ζαλισμένο κοτόπουλο επιτέλους φτάσαμε στο Πόρτο περίπου 6 το απόγευμα, στο ανακαινισμένο αεροδρόμιο Francisco de Sa Carneiro που έχει βρεθεί αρκετές φορές στη λίστα με τα καλύτερα αεροδρόμια της Ευρωπης.
Από τις πληροφορίες μέσα στο αεροδρόμιο βγάλαμε τις Andante Azul, τις μπλε κάρτες για τα μέσα μεταφοράς. Η κάρτα είναι ένα ηλεκτρονικό εισιτήριο που το φορτώνεις και από τα αυτόματα μηχανήματα στους σταθμούς και κοστίζει ανάλογα την ζώνη του Πόρτο που θες να πας. Στην προκειμένη περίπτωση από το αεροδρόμιο μέχρι τον σταθμό Trindade που είναι στο κέντρο το εισιτήριο κόστισε 1,85 € για την ζώνη Z4 + το κόστος της έκδοσης κάρτας που είναι € 0,50. Από κει και πέρα πληρώνεις μόνο τις διαδρομές που φορτώνεις στην κάρτα. Υπάρχει και η Andante Tour 1 και Andante Tour 3 για απεριόριστες διαδρομές εντός 24 και 72 ωρών με τιμή 7€ και 15 € αντίστοιχα. Τα εισιτήρια των τραμ είναι ξεχωριστά και πληρώνονται επί τόπου στον οδηγό.
Πληροφορίες για τα εισιτήρια και τις τιμές
http://www.stcp.pt/en/travel/tariffs/prices/
Αστικές συγκοινωνίες στο Πόρτο
http://www.stcp.pt/en/travel/
Μετρό του Πόρτο
http://www.metrodoporto.pt/en/
Τα παλιά τραμ του Πόρτο
http://www.stcp.pt/en/tourism/porto-tram-city-tour/
Η γραμμή Ε του μετρό μας περίμενε έξω . Ο σταθμός όπως και το τρένο αναγράφουν το τέρμα της γραμμής που είναι το Estadio do Dragao. Μετά από κάθε αναγγελία στάσης ακουγόταν με την έντονη Πορτογαλική προφορά το Estadio do Dragao που έγινε το σλόγκαν μας όσο ήμασταν στο Πόρτο. Σε 27 λεπτά με 15 στάσεις φτάσαμε στον σταθμό Trindade. Τον σταθμό που συναντιούνται και οι έξι γραμμές του μετρό του Πόρτο.
Σε ελάχιστα λεπτά από τον σταθμό Trindade φτάσαμε στο κέντρο της πόλης που δεν είναι άλλο από την Avenida dos Aliados, την κεντρική πλατεία με το Δημαρχείο. Όσο κι αν τα είχα δει στο google, όσες φωτογραφίες κι αν είχα δει, όσο κι αν ήξερα τι έβλεπα, πάντα η στιγμή όταν φτάνω στο κέντρο της πόλης με πλημμυρίζει χαρά και με κάνει να συνειδητοποιήσω που βρίσκομαι. Είναι η αγαπημένη μου στιγμή, η ωραιότερη στιγμή που λέω ''τώρα αρχίζει το ταξίδι''. Όμως πέρα από την χαρά με διακατέχει και ένα άγχος χωρίς να το ορίζω. Θέλω όλα να γίνουν όπως τα φαντάστηκα. Πράγμα σπάνιο! Προς στιγμήν ξεχνιέμαι, αποβάλω τις ανάμεικτες σκέψεις στο μυαλό μου και ρουφώ τις πρώτες εικόνες του Πόρτο. Το ξενοδοχείο βρίσκεται κοντά, γι’ αυτό και δεν βιαστήκαμε. Η ώρα είναι 19:00 και αρχίζει να βραδιάζει. Πήραμε τις πρώτες εικόνες της σχεδόν άδειας όμορφης πλατείας απολαμβάνοντας ένα δροσερό αεράκι.
Μετά από αυτή την πρώτη μίνι γνωριμία μας με το Πόρτο, μέσω της Rua do Almada του δρόμου πίσω από την Av. dos Aliados φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας το Hotel Pao de Acucar https://www.booking.com/hotel/pt/paodeacucarhotelportoένα απλό αξιοπρεπές 3στερο ξενοδοχείο με Vintage αισθητική. Ο ευγενικός και εξυπηρετικός υπάλληλος απολογητικά λες και φταίει αυτός μας είπε πως η πρόγνωση για τον καιρό δεν είναι καλή (ανάθεμα σε ρεσεψιονίστ!), έκανε το Check-in και ανεβήκαμε στον 5ο όροφο. Η οικοδομή και το ασανσέρ είναι παλιά αλλά το δωμάτιο αρκετά καλό και ευρύχωρο.
Η εσωτερική σκάλα του ξενοδοχείου από τον 5ο όροφο
Και επειδή λοιπόν η υπόθεση μύριζε βροχή στην πρώτη μας έξοδο πήραμε την ομπρέλα μας. Προς το παρόν ούτε ψιχάλα. Η αρχή από την Av. dos Aliados και την Praca da Liberdade. Φυσικά η πρώτη έξοδος είναι χαλαρή και αναγνωριστική και η βόλτα θα τερματίσει στην Cais da Ribeira το ομορφότερο μέρος του Πόρτο μπροστά στον ποταμό Douro. Το Πόρτο μου δίνει την αίσθηση της ήρεμης πόλης. Λίγη κίνηση από αυτοκίνητα, λίγος κόσμος στους κεντρικούς δρόμους. Μου αρέσει όμως η ησυχία που αποπνέει αν και η ώρα είναι 20:00. Δεν μοιάζει με τις πόλεις που έχουμε δει μέχρι τώρα. Έχει κάτι διαφορετικό. Είμαστε Πορτογαλία! Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία στο κέντρο είναι η διασταύρωση των οδών Praca da Liberdade, Rua 31 de Janeiro, Rua Sa da Bandeira και Praca Almeida Garrett. Στην πλατεία Almeida Garrett βρίσκεται ο σταθμός τρένων του Sao Bento και απέναντι η φωτογενής εκκλησία San Antonio de los Congregados. Θα φωτογραφηθούν όλες τις ημέρες και όλες τις ώρες της μέρας! Το κέντρο είναι μικρό και θα πέσουμε πάνω τους πολλές φορές!
Συνεχίζοντας την πλακοστρωμένη και ανηφορική Avenida Dom Afonso Henriques η άποψη της Praca Almeida Garrett είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή ενώ στο βάθος φαίνεται ο επιβλητικός καθεδρικός ναός της πόλης Se Catedral do Porto.
Αν και για λίγο την ησυχία σπάει ένα τρελό γκρουπ ισραηλινών που κάνουν βραδινή ξενάγηση στον καθεδρικό, στην ατμόσφαιρα πλανάται μια ερημιά. Τα στενά κάτω από τον καθεδρικό είναι ημιφωτισμένα, τα σπίτια απέναντι είναι σαν ακατοίκητα και εγκαταλελειμμένα και η πόλη όπως φαίνεται πανοραμικά μοιάζει σκοτεινή. Εμένα όμως αυτή η ατμοσφαιρική εικόνα ερήμωσης μου εξάπτει την φαντασία και με ξεκουράζει! Ίσως ήταν οτι ζητούσα μετά από μια κουραστική ημέρα ταξιδιού. Κάναμε μια γρήγορη περιήγηση στο προαύλιο του καθεδρικού, ακούγοντας την ιστορία του ναού στα ισραηλινά από τον ξεναγό του γκρουπ!
Chafariz de Sao Miguel
Λίγα βήματα μετά ο δρόμος μας έφερε στην Ponte Dom Luis την διπλή γέφυρα ορόσημο της πόλης. Ωραία είμαστε στην πάνω μεριά της γέφυρας. Πως ακριβώς θα φτάσουμε κάτω στην Cais da Ribeira?
Εμφανείς σκάλες δεν υπάρχουν, ασανσέρ δεν υπάρχει και το τελεφερίκ της Batalha το είχα ξεχάσει τελείως ενώ ήταν και σχετικά κοντά. Έτσι μέσω κάποιων γραφικών στενών της φτωχικής γειτονιάς ξεκίνησε η κατάβαση μας από τα σκαλιά περνώντας ουσιαστικά κάτω από την γέφυρα με πολλά γλαροπούλια για συνοδούς. Η εικόνα εγκατάλειψης εδώ ανάμεσα στα παρατημένα από το χρόνο σπίτια είναι ακόμα πιο έντονη και το θέμα μοιάζει σαν σκηνικό από κάποια ταινία. Έχω μεγάλη περιέργεια τι να κρύβουν πίσω τους τα κλειδαμπαρωμένα παράθυρα και τι ιστορίες ζωής. Τρία παιδάκια που παίζουν μας θυμίζουν ότι το μέρος κατοικείται κανονικά!
Κατεβαίνοντας εμφανίζεται μπροστά μας το κάτω επίπεδο της γέφυρας και στα δεξιά μας το τούνελ της Avenida de Gustavo Eiffel.
Βρισκόμαστε πια στην διασημότερη και ομορφότερη γωνιά του Πόρτο. Την Cais da Ribeira, στην απέναντι πλευρά του ποταμού η Cais de Gaia της συνοικίας Vila Nova de Gaia με τα αμέτρητα κελάρια κρασιού και βέβαια στη γέφυρα ορόσημο Ponte Dom Luis. Το μέρος είναι ειδυλλιακό ήρεμο και όμορφο τη νύχτα αλλά όπως θα διαπιστώσουμε πολύ ομορφότερο στο φως της ημέρας. Η παραποτάμια ιστορική περιοχή της Ribeira αποτελεί Παγκόσμια κληρονομιά της Unesco. Είναι το αγαπημένο μέρος όλων, η πιο γραφική περιοχή που από μόνη της είναι λόγος επίσκεψης στο Πόρτο.
Τα ιστορικά κτίσματα της Cais da Ribeira και τα πίσω στενά ενώνονται μεταξύ τους με στοές, απομεινάρι της ανοικοδόμησης της πόλης μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1491. Η Ribeira όπως και οι στοές είναι γεμάτες με μικρά καφέ και εστιατόρια.
Αρκεστήκαμε σε μια μικρή βόλτα μιας και την επόμενη μέρα θα απολαμβάναμε την συναρπαστική αυτή συνοικία καλύτερα, και ψάξαμε εστιατόριο να ικανοποιήσει την πείνα μας που είχε φτάσει σε επικίνδυνα επίπεδα! Ξέραμε ότι τα εστιατόρια εδώ είναι και ακριβά και τουριστικά αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να το καθυστερήσουμε. Τα περισσότερα πάνω στην Cais da Ribeira είχαν κράχτες και είχαν λίγο κόσμο. Ακριβώς πίσω μέσω στοάς είναι η Rua de Cima do Muro που μας έβγαλε στο εστιατόριο Chez Lapin στην οδό Rua dos Canastreiros.
Το σοκάκι της στοάς ήταν γεμάτο κόσμο όπως και το εσωτερικό του μαγαζιού. Καθίσαμε σε τραπέζι έξω και πρόσθεσαν άλλη μια σόμπα για μας μιας και είχε ψύχρα. Το προσωπικό πολύγλωσσο και εξυπηρετικό και άκρως φιλικό. Η ταβέρνα είναι τουριστική αλλά το μέρος, η διακόσμηση εσωτερικά με τις αντίκες αλλά και στο σοκάκι είναι ζεστή , σπιτική και παραδοσιακή. Ένα εξαιρετικό σημείο να απολαύσεις το γεύμα σου. Το μόνο που με έκανε να δυσανασχετήσω ήταν όταν από μέσα αποχώρησε ένα μεγάλο γκρουπ και πάλι ισραηλινών που δημιούργησαν μια ηχορύπανση ακριβώς πίσω από το κεφάλι μου λες και το έκαναν επίτηδες! Και γενικά κοντοστεκόταν αρκετός κόσμος που ήθελε τραπέζι να καθίσει.
Εν τέλει περάσαμε πολύ όμορφα και χαλαρωτικά και απολαύσαμε ένα νοστιμότατο γεύμα με λουκάνικο σε σουβλάκι που ψήσαμε εμείς οι ίδιοι σε φωτιά που μας άναψαν στο τραπέζι, ένα χοιρινό με πατάτες με μια πληθωρική σκορδάτη σάλτσα μουστάρδας και ένα κοτόπουλο με καυτερή κόκκινη σάλτσα. Οι μερίδες ήταν πολύ μεγάλες και χορταστικές και συνοδέψαμε τα πιάτα μας με δύο ποτήρια κλασικό κόκκινο Ruby Port ενώ είχε ξεκινήσει μια ωραιότατη δυνατή βροχή. Το γεύμα κόστισε 45€.
Ήταν ο καλύτερος τρόπος να κλείσει αυτή η πρώτη βραδιά του ταξιδιού μας. Υπερπλήρης πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και η ανηφόρα από τα σοκάκια μας φάνηκε βουνό έτσι χορτάτοι όπως ήμασταν. Στάθηκα για λίγο στο ύψωμα και καμάρωσα και πάλι την Ribeira νοιώθοντας μεθυσμένος όχι από το Port αλλά από τη χαρά που βρίσκομαι εδώ και για τις 6 μέρες που θα ακολουθήσουν. Εν μέσω βροχής επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο με τελευταία εικόνα την βροχερή πλατεία Ελευθερίας.
Για να φτάσει η χάρη μας στην Πορτογαλία έπρεπε από Θεσσαλονίκη να ταξιδέψουμε με δύο πτήσεις με ενδιάμεσο σταθμό το Βέλγιο. Για άλλη μια φορά η Ryanair ήταν αρωγός αυτού του ταξιδιού με τις 4 πτήσεις συνολικά να κοστίζουν 110€ το άτομο. Καθόλου άσχημα αν αναλογιστούμε την απόσταση και τις τιμές των άλλων εταιρειών που πετάνε Πορτογαλία. Βέβαια όπως αποδείχτηκε η τιμή των αεροπορικών αυξάνεται αρκετά όταν προστίθενται έξοδα μεταφοράς τρένων, λεωφορείων και ταξί για να μεταβείς από το ένα αεροδρόμιο στο άλλο ή στην πόλη μιας και ο συνδυασμός των 4 πτήσεων μας ήταν κάπως πολύπλοκος. Αλλά αυτά στην πορεία.
Η πτήση από Θεσσαλονίκη είναι στις 9:10 κι εμείς πρώτη φορά φτάσαμε αργοπορημένοι στο αεροδρόμιο. Στις 8:40 περνάμε τον έλεγχο και οι υπάλληλοι κοντοστέκονται στο τρίποδο που είχα στην αποσκευή (αυτό θα επαναληφθεί και στα υπόλοιπα αεροδρόμια) και αφού ζητούν να το δουν και διαπιστώνουν ότι δεν κουβαλάω μπαζούκας τελειώνουμε και περιμένουμε στην πύλη με σειρά προτεραιότητας παρακαλώ που μάλλον γράφτηκε ως δια μαγείας στην κάρτα επιβίβασης αφού εγώ ποτέ δεν έκλεισα κάτι τέτοιο!
Αν πω ότι η πτήση ήταν χαλαρή θα πω ψέματα. Για μένα τουλάχιστον. Το προβληματάκι μου το έχω με τις ναυτίες και τη ζάλη στα αεροπλάνα και ειδικά προς το τέλος που κουνούσε έγινα ζαλισμένο κοτόπουλο! Καλά που ήταν και το ενδιαφέρον πλήρωμα του αεροσκάφους που σχολιάζαμε σχεδόν σε όλη την πτήση και η ώρα πέρασε ευχάριστα.
Γύρω στις 11 ώρα Βελγίου προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Σαρλερουά. Από εδώ η πτήση για το Πόρτο είναι στις 16:35. Μείναμε στο αεροδρόμιο και κάτσαμε στο Paul για ελαφρύ φαγητό και καταστρώσαμε τα σχέδια μας για το πρώτο μας βράδυ στο Πόρτο. Η ώρα δεν περνούσε στο μικρό αεροδρόμιο και ήρθε η χαλάρωση και η βαρεμάρα με εξαίρεση κάποιες εντυπωσιακές παρουσίες που έβλεπε το μάτι μας και μας ξυπνούσαν ανά διαστήματα! Στον έλεγχο επικρατούσε ένας χαμός και μπήκαμε στη σειρά. Αφού πάλι το τρίποδο έγινε το επίκεντρο χωρίς όμως να ζητήσουν να το δουν περιμέναμε στην πύλη αυτή τη φορά ως κοινοί θνητοί χωρίς σειρά προτεραιότητας!
Περιμένοντας στην πύλη, λίγο πριν επιβιβαστούμε στο αεροπλανο
Η πτήση αυτή ήταν ακόμα χειρότερη. Από την αρχή είχα κλειστά μάτια και η ναυτία με ανακάτεψε. Η χαρτοσακούλα ανά χείρας ευτυχώς δεν χρησιμοποιήθηκε! Το τσαχπίνικο και αλέγκρο πλήρωμα και πάλι έφτιαξε λίγο τη διάθεση μου ( μα τι καλή εταιρεία αυτή η Ryanair), και αφού ξανά έγινα ζαλισμένο κοτόπουλο επιτέλους φτάσαμε στο Πόρτο περίπου 6 το απόγευμα, στο ανακαινισμένο αεροδρόμιο Francisco de Sa Carneiro που έχει βρεθεί αρκετές φορές στη λίστα με τα καλύτερα αεροδρόμια της Ευρωπης.
Από τις πληροφορίες μέσα στο αεροδρόμιο βγάλαμε τις Andante Azul, τις μπλε κάρτες για τα μέσα μεταφοράς. Η κάρτα είναι ένα ηλεκτρονικό εισιτήριο που το φορτώνεις και από τα αυτόματα μηχανήματα στους σταθμούς και κοστίζει ανάλογα την ζώνη του Πόρτο που θες να πας. Στην προκειμένη περίπτωση από το αεροδρόμιο μέχρι τον σταθμό Trindade που είναι στο κέντρο το εισιτήριο κόστισε 1,85 € για την ζώνη Z4 + το κόστος της έκδοσης κάρτας που είναι € 0,50. Από κει και πέρα πληρώνεις μόνο τις διαδρομές που φορτώνεις στην κάρτα. Υπάρχει και η Andante Tour 1 και Andante Tour 3 για απεριόριστες διαδρομές εντός 24 και 72 ωρών με τιμή 7€ και 15 € αντίστοιχα. Τα εισιτήρια των τραμ είναι ξεχωριστά και πληρώνονται επί τόπου στον οδηγό.
Πληροφορίες για τα εισιτήρια και τις τιμές
http://www.stcp.pt/en/travel/tariffs/prices/
Αστικές συγκοινωνίες στο Πόρτο
http://www.stcp.pt/en/travel/
Μετρό του Πόρτο
http://www.metrodoporto.pt/en/
Τα παλιά τραμ του Πόρτο
http://www.stcp.pt/en/tourism/porto-tram-city-tour/
Η γραμμή Ε του μετρό μας περίμενε έξω . Ο σταθμός όπως και το τρένο αναγράφουν το τέρμα της γραμμής που είναι το Estadio do Dragao. Μετά από κάθε αναγγελία στάσης ακουγόταν με την έντονη Πορτογαλική προφορά το Estadio do Dragao που έγινε το σλόγκαν μας όσο ήμασταν στο Πόρτο. Σε 27 λεπτά με 15 στάσεις φτάσαμε στον σταθμό Trindade. Τον σταθμό που συναντιούνται και οι έξι γραμμές του μετρό του Πόρτο.
Σε ελάχιστα λεπτά από τον σταθμό Trindade φτάσαμε στο κέντρο της πόλης που δεν είναι άλλο από την Avenida dos Aliados, την κεντρική πλατεία με το Δημαρχείο. Όσο κι αν τα είχα δει στο google, όσες φωτογραφίες κι αν είχα δει, όσο κι αν ήξερα τι έβλεπα, πάντα η στιγμή όταν φτάνω στο κέντρο της πόλης με πλημμυρίζει χαρά και με κάνει να συνειδητοποιήσω που βρίσκομαι. Είναι η αγαπημένη μου στιγμή, η ωραιότερη στιγμή που λέω ''τώρα αρχίζει το ταξίδι''. Όμως πέρα από την χαρά με διακατέχει και ένα άγχος χωρίς να το ορίζω. Θέλω όλα να γίνουν όπως τα φαντάστηκα. Πράγμα σπάνιο! Προς στιγμήν ξεχνιέμαι, αποβάλω τις ανάμεικτες σκέψεις στο μυαλό μου και ρουφώ τις πρώτες εικόνες του Πόρτο. Το ξενοδοχείο βρίσκεται κοντά, γι’ αυτό και δεν βιαστήκαμε. Η ώρα είναι 19:00 και αρχίζει να βραδιάζει. Πήραμε τις πρώτες εικόνες της σχεδόν άδειας όμορφης πλατείας απολαμβάνοντας ένα δροσερό αεράκι.
Μετά από αυτή την πρώτη μίνι γνωριμία μας με το Πόρτο, μέσω της Rua do Almada του δρόμου πίσω από την Av. dos Aliados φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας το Hotel Pao de Acucar https://www.booking.com/hotel/pt/paodeacucarhotelportoένα απλό αξιοπρεπές 3στερο ξενοδοχείο με Vintage αισθητική. Ο ευγενικός και εξυπηρετικός υπάλληλος απολογητικά λες και φταίει αυτός μας είπε πως η πρόγνωση για τον καιρό δεν είναι καλή (ανάθεμα σε ρεσεψιονίστ!), έκανε το Check-in και ανεβήκαμε στον 5ο όροφο. Η οικοδομή και το ασανσέρ είναι παλιά αλλά το δωμάτιο αρκετά καλό και ευρύχωρο.
Η εσωτερική σκάλα του ξενοδοχείου από τον 5ο όροφο
Και επειδή λοιπόν η υπόθεση μύριζε βροχή στην πρώτη μας έξοδο πήραμε την ομπρέλα μας. Προς το παρόν ούτε ψιχάλα. Η αρχή από την Av. dos Aliados και την Praca da Liberdade. Φυσικά η πρώτη έξοδος είναι χαλαρή και αναγνωριστική και η βόλτα θα τερματίσει στην Cais da Ribeira το ομορφότερο μέρος του Πόρτο μπροστά στον ποταμό Douro. Το Πόρτο μου δίνει την αίσθηση της ήρεμης πόλης. Λίγη κίνηση από αυτοκίνητα, λίγος κόσμος στους κεντρικούς δρόμους. Μου αρέσει όμως η ησυχία που αποπνέει αν και η ώρα είναι 20:00. Δεν μοιάζει με τις πόλεις που έχουμε δει μέχρι τώρα. Έχει κάτι διαφορετικό. Είμαστε Πορτογαλία! Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία στο κέντρο είναι η διασταύρωση των οδών Praca da Liberdade, Rua 31 de Janeiro, Rua Sa da Bandeira και Praca Almeida Garrett. Στην πλατεία Almeida Garrett βρίσκεται ο σταθμός τρένων του Sao Bento και απέναντι η φωτογενής εκκλησία San Antonio de los Congregados. Θα φωτογραφηθούν όλες τις ημέρες και όλες τις ώρες της μέρας! Το κέντρο είναι μικρό και θα πέσουμε πάνω τους πολλές φορές!
Συνεχίζοντας την πλακοστρωμένη και ανηφορική Avenida Dom Afonso Henriques η άποψη της Praca Almeida Garrett είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή ενώ στο βάθος φαίνεται ο επιβλητικός καθεδρικός ναός της πόλης Se Catedral do Porto.
Αν και για λίγο την ησυχία σπάει ένα τρελό γκρουπ ισραηλινών που κάνουν βραδινή ξενάγηση στον καθεδρικό, στην ατμόσφαιρα πλανάται μια ερημιά. Τα στενά κάτω από τον καθεδρικό είναι ημιφωτισμένα, τα σπίτια απέναντι είναι σαν ακατοίκητα και εγκαταλελειμμένα και η πόλη όπως φαίνεται πανοραμικά μοιάζει σκοτεινή. Εμένα όμως αυτή η ατμοσφαιρική εικόνα ερήμωσης μου εξάπτει την φαντασία και με ξεκουράζει! Ίσως ήταν οτι ζητούσα μετά από μια κουραστική ημέρα ταξιδιού. Κάναμε μια γρήγορη περιήγηση στο προαύλιο του καθεδρικού, ακούγοντας την ιστορία του ναού στα ισραηλινά από τον ξεναγό του γκρουπ!
Chafariz de Sao Miguel
Λίγα βήματα μετά ο δρόμος μας έφερε στην Ponte Dom Luis την διπλή γέφυρα ορόσημο της πόλης. Ωραία είμαστε στην πάνω μεριά της γέφυρας. Πως ακριβώς θα φτάσουμε κάτω στην Cais da Ribeira?
Εμφανείς σκάλες δεν υπάρχουν, ασανσέρ δεν υπάρχει και το τελεφερίκ της Batalha το είχα ξεχάσει τελείως ενώ ήταν και σχετικά κοντά. Έτσι μέσω κάποιων γραφικών στενών της φτωχικής γειτονιάς ξεκίνησε η κατάβαση μας από τα σκαλιά περνώντας ουσιαστικά κάτω από την γέφυρα με πολλά γλαροπούλια για συνοδούς. Η εικόνα εγκατάλειψης εδώ ανάμεσα στα παρατημένα από το χρόνο σπίτια είναι ακόμα πιο έντονη και το θέμα μοιάζει σαν σκηνικό από κάποια ταινία. Έχω μεγάλη περιέργεια τι να κρύβουν πίσω τους τα κλειδαμπαρωμένα παράθυρα και τι ιστορίες ζωής. Τρία παιδάκια που παίζουν μας θυμίζουν ότι το μέρος κατοικείται κανονικά!
Κατεβαίνοντας εμφανίζεται μπροστά μας το κάτω επίπεδο της γέφυρας και στα δεξιά μας το τούνελ της Avenida de Gustavo Eiffel.
Βρισκόμαστε πια στην διασημότερη και ομορφότερη γωνιά του Πόρτο. Την Cais da Ribeira, στην απέναντι πλευρά του ποταμού η Cais de Gaia της συνοικίας Vila Nova de Gaia με τα αμέτρητα κελάρια κρασιού και βέβαια στη γέφυρα ορόσημο Ponte Dom Luis. Το μέρος είναι ειδυλλιακό ήρεμο και όμορφο τη νύχτα αλλά όπως θα διαπιστώσουμε πολύ ομορφότερο στο φως της ημέρας. Η παραποτάμια ιστορική περιοχή της Ribeira αποτελεί Παγκόσμια κληρονομιά της Unesco. Είναι το αγαπημένο μέρος όλων, η πιο γραφική περιοχή που από μόνη της είναι λόγος επίσκεψης στο Πόρτο.
Τα ιστορικά κτίσματα της Cais da Ribeira και τα πίσω στενά ενώνονται μεταξύ τους με στοές, απομεινάρι της ανοικοδόμησης της πόλης μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1491. Η Ribeira όπως και οι στοές είναι γεμάτες με μικρά καφέ και εστιατόρια.
Αρκεστήκαμε σε μια μικρή βόλτα μιας και την επόμενη μέρα θα απολαμβάναμε την συναρπαστική αυτή συνοικία καλύτερα, και ψάξαμε εστιατόριο να ικανοποιήσει την πείνα μας που είχε φτάσει σε επικίνδυνα επίπεδα! Ξέραμε ότι τα εστιατόρια εδώ είναι και ακριβά και τουριστικά αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να το καθυστερήσουμε. Τα περισσότερα πάνω στην Cais da Ribeira είχαν κράχτες και είχαν λίγο κόσμο. Ακριβώς πίσω μέσω στοάς είναι η Rua de Cima do Muro που μας έβγαλε στο εστιατόριο Chez Lapin στην οδό Rua dos Canastreiros.
Το σοκάκι της στοάς ήταν γεμάτο κόσμο όπως και το εσωτερικό του μαγαζιού. Καθίσαμε σε τραπέζι έξω και πρόσθεσαν άλλη μια σόμπα για μας μιας και είχε ψύχρα. Το προσωπικό πολύγλωσσο και εξυπηρετικό και άκρως φιλικό. Η ταβέρνα είναι τουριστική αλλά το μέρος, η διακόσμηση εσωτερικά με τις αντίκες αλλά και στο σοκάκι είναι ζεστή , σπιτική και παραδοσιακή. Ένα εξαιρετικό σημείο να απολαύσεις το γεύμα σου. Το μόνο που με έκανε να δυσανασχετήσω ήταν όταν από μέσα αποχώρησε ένα μεγάλο γκρουπ και πάλι ισραηλινών που δημιούργησαν μια ηχορύπανση ακριβώς πίσω από το κεφάλι μου λες και το έκαναν επίτηδες! Και γενικά κοντοστεκόταν αρκετός κόσμος που ήθελε τραπέζι να καθίσει.
Εν τέλει περάσαμε πολύ όμορφα και χαλαρωτικά και απολαύσαμε ένα νοστιμότατο γεύμα με λουκάνικο σε σουβλάκι που ψήσαμε εμείς οι ίδιοι σε φωτιά που μας άναψαν στο τραπέζι, ένα χοιρινό με πατάτες με μια πληθωρική σκορδάτη σάλτσα μουστάρδας και ένα κοτόπουλο με καυτερή κόκκινη σάλτσα. Οι μερίδες ήταν πολύ μεγάλες και χορταστικές και συνοδέψαμε τα πιάτα μας με δύο ποτήρια κλασικό κόκκινο Ruby Port ενώ είχε ξεκινήσει μια ωραιότατη δυνατή βροχή. Το γεύμα κόστισε 45€.
Ήταν ο καλύτερος τρόπος να κλείσει αυτή η πρώτη βραδιά του ταξιδιού μας. Υπερπλήρης πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και η ανηφόρα από τα σοκάκια μας φάνηκε βουνό έτσι χορτάτοι όπως ήμασταν. Στάθηκα για λίγο στο ύψωμα και καμάρωσα και πάλι την Ribeira νοιώθοντας μεθυσμένος όχι από το Port αλλά από τη χαρά που βρίσκομαι εδώ και για τις 6 μέρες που θα ακολουθήσουν. Εν μέσω βροχής επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο με τελευταία εικόνα την βροχερή πλατεία Ελευθερίας.
Last edited:
